Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Θεολογικά θέματα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #16  
Παλιά 03-01-08, 15:45
Το avatar του χρήστη FiBeR
FiBeR Ο χρήστης FiBeR δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 14-11-17 00:03
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Άγιος Εφραίμ ο Μεγαλομάρτυρας

Ο Άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας στις 14 Σεπτεμβρίου του 1384 μ.Χ. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας Μόρφη. Οι γονείς του όταν βάπτισαν τον Άγιο του έδωσαν το όνομα Κωνσταντίνος. Σε μικρή ηλικία ο Άγιος Εφραίμ ορφάνεψε από πατέρα. Από εκείνη την στιγμή η μητέρα του ανέλαβε εξ ολοκλήρου την φροντίδα της οικογένειας. Στην φροντίδα αυτή συμπεριέλαβε και την χριστιανική αγωγή των παιδιών της. Ο Άγιος από μικρός έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για τον Θεό και την Χριστιανική πίστη.


Όταν ο Άγιος Εφραίμ ήταν δεκατεσσάρων ετών, στην περιοχή των Τρικάλων γινόταν από τους Τούρκους, υπό τις διαταγές του Σουλτάνου Βαγιαζίτ του 1ου, επιχειρήσεις παιδομαζώματος. Το παιδομάζωμα ήταν το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των Γενίτσαρων. Μάζευαν οι Τούρκοι μικρά Ελληνόπουλα, τα έστελναν στην Τουρκία όπου σε ειδικά στρατόπεδα τα μεγάλωναν γεμίζοντας την καρδιά τους αγάπη για τον Αλλάχ και μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα. Αυτά τα Ελληνόπουλα γίνονταν οι φοβεροί Γενίτσαροι, που όπως λένε πολλές μαρτυρίες ήταν σκληρότεροι και από τους ίδιους τους Τούρκους.


Φοβούμενη η μητέρα του Αγίου ότι θα τον πάρουν και αυτόν οι Τούρκοι, τον συμβούλεψε να φύγει από το πατρικό του σπίτι και να κατευθυνθεί σε περιοχές της Ελλάδας που δεν ήταν ακόμα κάτω από τον Τουρκικό ζυγό. Όταν έφτανε σε μια τέτοια περιοχή, τον ορμήνεψε, να βρει ένα μοναστήρι και να εισαχθεί εκεί ως δόκιμος μοναχός, μιας και η μοναστική ζωή ήταν κάτι που επιθυμούσε και ο ίδιος. Τις συμβουλές αυτές ακολούθησε ο Άγιος Εφραίμ και μετά από πολλούς κόπους έφτασε στο όρος Αμώμων της Αττικής. Είναι το όρος που, στις μέρες μας, στους πρόποδες του είναι χτισμένη η Νέα Μάκρη. Στο όρος είχαν μαζευτεί χριστιανοί ασκητές, και από αυτούς ονομάστηκε όρος Αμώμων, δηλαδή όρος των Καθαρών. Εκεί υπήρχε και το ανδρικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σε αυτό το μοναστήρι κατάφυγε ο Άγιος Εφραίμ και έμεινε έως την ηλικία των 18 ετών ως δόκιμος μοναχός της μονής.


Στην ηλικία των δεκαοκτώ χρίστηκε μοναχός και έλαβε το όνομα Εφραίμ. Μετά δε από λίγα χρόνια χειροτονήθηκε Ιερέας. Στο μοναστήρι περνούσε πολύ λίγο χρόνο. Συνήθως ήταν απομονωμένος σε μια σπηλιά στην περιοχή όπου και ασκήτευε.


Τα χρόνια περνούσαν και η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε υποδουλώσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Στην περιοχή της Αττικής δρούσαν Τουρκικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Εβρενόμπεη. Μέρος αυτών των στρατευμάτων, το 1424, αναπτύχθηκε στην περιοχή του όρους Αμώμων και άρχισε να καταστρέφει, να λεηλατεί και να δολοφονεί, κάνοντας πράξη την συνήθη τακτική των Τουρκικών στρατευμάτων τον καιρό εκείνο. Έτσι έφτασαν και στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και απαίτησαν να τους παραδοθούν οι θησαυροί του μοναστηριού. Το μοναστήρι όμως ήταν φτωχό και το μόνο που κατάφεραν να πάρουν οι Τούρκοι από εκεί ήταν οι ζωές όλων των μοναχών που σφαγιάστηκαν στην αυλή του μοναστηριού.

Ο Άγιος την ημέρα εκείνη δεν ήταν στο μοναστήρι. Όταν το επισκέφθηκε την επόμενη, βρήκε τα πτώματα των μοναχών στην αυλή και το μοναστήρι κατεστραμμένο. Αφού φρόντισε για την ταφή των μοναχών, αποσύρθηκε μόνιμα πλέον στην σπηλιά που ασκήτευε. Στο μοναστήρι κατέβαινε μόνο στις μεγάλες εορτές για να λειτουργήσει στην εκκλησία του. Σε μια τέτοια εορτή, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1425 (ημέρα μνήμης της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού), ξαναεπισκέφθηκαν οι Τούρκοι την μονή. Συνέλαβαν τον Άγιο και άρχισαν να τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια προσδοκώντας να τους αποκαλύψει τυχών μυστικές κρύπτες με θησαυρούς που δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν. Οκτώ ολόκληρους μήνες ο Άγιος υπέμενε τα φρικτά βασανιστήρια των Τούρκων έως τις 5 Μαΐου του 1426 κρεμασμένος ανάποδα καρφωμένος με καρφιά στον κορμό μιας μουριάς, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, σε ηλικία 42 ετών.


Στις μέρες μας στο μοναστήρι αυτό μένουν και υπηρετούν μοναχές. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και την βοήθεια του. Ο Άγιος με την χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που χτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή.


Η εκκλησία μας έχει αφιερώσει στην μνήμη του Αγίου Εφραίμ δύο ημέρες του έτους. Την 5η Μαΐου όπου τιμούμε το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου και την 3η Ιανουαρίου όπου τιμούμε την ανεύρεση των ιερών λειψάνων του. Τα ιερά λείψανα του Αγίου Εφραίμ βρέθηκαν με Θεία Παρέμβαση το 1950, 524 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του.

************************************************** *****************************************

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Ἦχος α’ Τῆς ἐρήμου πολίτης

Ἐν ὄρει τῶν Ἀμῶμων ὥσπερ ἥλιος ἐλάμψας καί μαρτυρικῶς, Θεοφόρε, πρός Θεόν ἐξεδήμησας, βαρβάρων ὑποστάς ἐπιδρομάς, Ἐφραίμ Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ , διά τοῦτο ἀναβλύζεις χάριν ἀεί, τοῖς εὐλαβῶς βοῶσι σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά Σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

...και παρακλητικός κανών στον μεγαλομάρτυρα άγιο
__________________
Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου. Είναι ο συντομότερος δρόμος.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 24-05-09 στις 20:25
Απάντηση με παράθεση
  #17  
Παλιά 07-01-08, 17:35
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ τα Άγια του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν σήμερον εν πάσαις ταις αγίαις του Θεού Εκκλησίαις, την αγρυπνίαν τελούντες αφ' εσπέρας. Επειδή, αφού παρήλθον τα τριάκοντα έτη της ηλικίας του, ηθέλησεν ο Κύριος να φανερωθή εις τους ανθρώπους, ότι είναι Θεός εν σώματι, και όταν ο Κύριος εβαπτίζετο από τον Ιωάννην, εμαρτυρήθη άνωθεν από τον Θεόν και Πατέρα με την φωνήν και την επέλευσιν του Αγίου Πνεύματος, ότι είναι Υιός γνήσιος και ομοούσιος αυτού, έκτοτε λοιπόν εγνωρίσθη εις όλους δια των θαυμάτων και της υψηλής του διδασκαλίας, ότι αυτός είναι βεβαίως ο Θεός των πατέρων ημών ο δια των Προφητών φανερώς κηρυττόμενος.

Ήλθε δε εις το Βάπτισμα δι αιτίαν τοιαύτην. Όταν ο Κύριος έγινεν άνθρωπος δι ημάς, επλήρωσεν όλον τον Νόμον καθ' όλον το διάστημα της ζωής του. Επειδή δε ο Ιωάννης ήλθεν εκ της ερήμου και εβάπτιζεν εις τον Ιορδάνην, κατά το γενόμενον εις αυτόν ρήμα του Θεού, ήτοι κατά το πρόσταγμα και τον Νόμον του Θεού, ως λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ.γ'2), θέλων ο Κύριος να πληρώση και το ρήμα τούτο ως θείον Νόμον, προσήλθε μετά το τριακοστόν της ηλικίας του έτος εις τον Βαπτιστήν Ιωάννην ίνα βαπτισθή, ως οι λοιποί άνθρωποι, μολονότι δεν είχε χρείαν βαπτίσματος, καθό αναμάρτητος ων.

Ο δε Ιωάννης, ευλαβούμενος τον Κύριον, και την ιδικήν του αναξιότητα λογιζόμενος, έλεγεν «Εγώ χρείαν έχω υπό σού βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με»; Αλλ' ο Κύριος θαρσοποιεί και παρακινεί τον Ιωάννην εις το να τον βαπτίση, δεικνύων εις αυτόν, ότι εκείνο το οποίον νομίζει απρεπές, αυτό μάλιστα είναι πρέπον, δηλαδή το να βαπτισθή ο Δεσπότης από τον δούλον. Δια τούτο και λέγει εις αυτόν «Άφες άρτι, ούτω γαρ πρέπον ημίν έστι, πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην». Δικαιοσύνην δε εδώ ονομάζει ό Κύριος την πλήρωσιν όλων των εντολών, κατά τον θείον Χρυσόστομον (λόγος εις το Βάπτισμα), ωσάν να έλεγεν' «Επειδή εγώ επλήρωσα όλας τας άλλας εντολάς του θείου Νόμου, αύτη δε μόνη έμεινε, δια τούτο πρέπει να πληρώσω και ταύτην».

Τότε λοιπόν έπαυσε από του να ανθίσταται ο Ιωάννης’ όθεν βαπτισθείς υπ' αυτού ο Κύριος, ευθύς ανέβη από του ύδατος(1), και ιδού ηνεώχθησαν αυτώ οι Ουρανοί, και είδεν ο Ιωάννης το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν, και ερχόμενον εις τον Ιησούν' αλλά και φωνή εκ των Ουρανών ηκούσθη λέγουσα’ «Ούτός έστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ηυδόκησα». Εκ τούτου λοιπόν εφανερώθη εις τους Ιουδαίους, ότι δεν ήτο ο Ιωάννης μεγαλύτερος του Χριστού, κατά την εσφαλμένην γνώμην, την οποίαν παρεδέχοντο περί αυτού το πλείστον μέρος, αλλά ήτο ασυγκρίτως πολύ κατώτερος του Χριστού) και δούλος και υποχείριος αυτού.
Δια τούτο και το Πνεύμα κατελθόν, απηύθυνε την φωνήν του Πατρός εις τον Ιησούν και οιονεί δακτυλοδεικτούν εφανέρωσεν ότι το «Ούτος έστιν ο Υιός μου ο αγαπητός» δεν ερρέθη δια τον Βαπτιστήν Ιωάννην, μολονότι αυτός είχε παρά πάσι πολλήν την δόξαν και το αξίωμα, αλλ' ερρέθη δια τον βαπτιζόμενον Ιησούν.

Τελειώσας λοιπόν ο Κύριος και τούτο το νομικόν πρόσταγμα του Βαπτίσματος, έλυσε την κατάραν, η οποία εδόθη εις τον Αδάμ διά την παράβασιν του Θείου Νόμου' και λυτρώσας ημάς εκ της καταδίκης, έπαυσεν εις το εξής πάντα νόμον τελετουργικόν, αναβιβάσας αυτόν εις το πνευματικώτερον και τελειότερον. Ακολούθως δε έπαυσε και το Ιουδαϊκόν βάπτισμα, και παρέδωκεν εις ημάς τους πιστεύοντας να βαπτιζώμεθα με το εις τρεις αναδύσεις και καταδύσεις γινόμενον Βάπτισμα, το οποίον έχει την χάριν του Αγίου Πνεύματος, της οποίας εστερείτο το Βάπτισμα του Ιωάννου.

Βαπτισθείς δε ο Κύριος εις ένα και τον αυτόν ποταμόν, εις τον οποίον εβάπτιζε και ο Ιωάννης, επλήρωσε μεν το σκιώδες και ατελές Βάπτισμα, ήνοιξε δε τας θύρας του πνευματικού και θείου της Εκκλησίας Βαπτίσματος’ το οποίον ημείς, αφ' ου εβαπτίσθημεν, χρεωστούμεν εις το εξής να φυλάττωμεν την αυτού καθαρότητα άσπιλον και αμόλυντον από αμαρτίας δια της πληρώσεως των ζωοποιών εντολών, ίνα και της Βασιλείας των Ουρανών αξιωθώμεν.

Να το ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ . ...Δεν έλεγε ο Ιωάννης, πλύνον τα ιμάτιά σου, και λούσον το σώμα, και θα είσαι καθαρός, αλλά τι; Ποιήσατε καρπούς αξίους της μετανοίας. Ουδέ πνεύματος Αγίου χορηγίαν είχεν, ούτε αμαρτημάτων άφεσιν. Ο δε Κύριος, ούτε το Ιουδαϊκόν, ούτε το ημέτερον βάπτισμα εβαπτίσθη αλλά το του Ιωάννου και τούτο δια δύο αίτια’ πρώτον μεν ίνα φανή ότι είναι Υιός Θεού, μαρτυρούμενος από την φωνή του Πατρός και από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, και δεύτερον ίνα πληρώση πάσαν δικαιοσύνη.).

...(1) Ο θείος Χρυσόστομος απορεί, διατί λέγει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, καθώς και ο Μάρκος, ότι ανέβει ο Ιησούς ευθύς από του ύδατος’ λύων λοιπόν την απορίαν λέγει, ότι οι μεν άλλοι άνθρωποι βαπτιζόμενοι, επειδή ήσαν αμαρτωλοί, ίσταντο βεβυθισμένοι εν τω ύδατοι έως ου ήθελον ομολογήσει όλας τας αμαρτίας των και τότε εξήρχοντο’ όθεν εν τω μεταξύ παρήρχετο διάστημα χρόνου, ο δε Κύριος, επειδή ήτο αναμάρτητος και αμαρτίας δεν είχε να εξομολογηθή, άμα εμβήκεν εν τω ύδατι, εξήλθε παρευθύς.


Πόσα πολλά έχουν γραφεί για το Μυστήριο και άλλα τόσα, όσα η πηγή του αγιασμού, η Βάπτισις μπορεί να δώσει! λόγους μεστούς ζωής αλλά και εξωτερικά λαμπρούς, κυριολεκτικά λόγους ενδεδυμένους Ζωής, κατά το ισχύον …όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε…

Πνεύμα Θεού, εφέρετο επί των υδάτων πριν την Δημιουργία. Φωνή Θεού επί των υδάτων… για την αναδημιουργία… κι ο άνθρωπος, πρέπει να ανέλθει του ύδατος για να κατέλθει το Άγιο Πνεύμα, γιατί αν δεν ανέλθει, Αυτό δεν κατέρχεται. Κι ο Άνθρωπος, παρευθύς ανέρχεται εκ του ύδατος, ανοίγοντας τον δρόμο φωτισμού, όπου τα ουράνια ύδατα ενώνονται με τα επίγεια, καθαγιάζοντάς τα.

Λιτά, ψυχωφέλιμα, ηθοπλαστικά βλέπουμε το ‘’πέρασμα εκ του ύδατος’’ και την σωτηρία (ολοκλήρωση), σε τρεις χώρους, ενεργούμενη κατά τάξη, από αντίστοιχες (εργαζόμενες η καθεμιά στον οικείο της χώρο) συνειδήσεις. Στην α-νομία, στον προ και χωρίς Χριστό φιλοσοφικό – υπαρξιακό χώρο, όπου ισχύει και βοηθά τους επιθυμούντες σωτηρία, η μερική Αλήθεια. Στον σκιώδη Νόμο (με τη βοήθεια και την ισχύ του σπερματικού Λόγου) ανωτέρου είδους σωτηρία με επιβράβευση χαρίσματα και τέλος, στα μετά και με Χριστόν, η Αλήθεια πλήρως αποκεκαλυμμένη και παραδομένη όχι μόνο θεωρητικά σε πνεύμα, αλλά και σαρκικά, καθώς ο προαιώνιος Λόγος σάρξ εγένετο.


…Το αληθινόν φως επεφάνη, και πάσι τον φωτισμόν δωρείται. Βαπτίζεται Χριστός μεθ' ημών, ο πάσης επέκεινα καθαρότητος, ενίησι τον αγιασμόν τω ύδατι, και ψυχών τούτο καθάρσιον γίνεται, επίγειον το φαινόμενον, και υπέρ τους ουρανούς το νοούμενον, διά λουτρού σωτηρία, δι' ύδατος το Πνεύμα, διά καταδύσεως, η πρός Θεόν ημών άνοδος γίνεται, θαυμάσια τα έργα σου Κύριε! δόξα σοι.

…ψυχών τούτο καθάρσιον γίνεται, επίγειον το φαινόμενον, και υπέρ τους ουρανούς το νοούμενον, διά λουτρού σωτηρία, δι' ύδατος το Πνεύμα, διά καταδύσεως, η πρός Θεόν ημών άνοδος γίνεται…
Απάντηση με παράθεση
  #18  
Παλιά 07-01-08, 17:48
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Σύναξις (Πανήγυρις) Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου


Ἦταν γιὸς τοῦ ἱερέα Ζαχαρία καὶ τῆς Ἐλισάβετ. Μέχρι τὰ τριάντα του χρόνια, ζεῖ ἀσκητικὴ ζωὴ στὴν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας, ἀφιερωμένη ὁλοκληρωτικὰ στὴν προσευχή, τὴν μελέτη καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ τελειοποίηση, ποὺ εἶναι βασικοὶ παράγοντες γιὰ τὴν ἐκτέλεση ὑψηλῶν καὶ θείων ὑπουργημάτων. Τὸ ῥοῦχο του ἦταν ἀπὸ τρίχες καμήλας, στὴ μέση του εἶχε δερμάτινη ζώνη καὶ τὴν τροφή του ἀποτελοῦσαν ἀκρίδες (ακρόδρυα, αγριόχορτα, άκρες θάμνων, δενδρυλίων) καὶ ἄγριο μέλι. Μὲ μορφὴ ἡλιοκαμένη, σοβαρός, ἀξιοπρεπὴς καὶ δυναμικός, ὁ Ἰωάννης φανέρωνε ἀμέσως φυσιογνωμία ἔκτακτη καὶ ὑπέροχη. Εἶχε ὅλα τὰ προσόντα μεγάλου καὶ ἐπιβλητικοῦ κήρυκα τοῦ θείου λόγου. Ἔτσι, μὲ μεγάλη χάρη κήρυττε «τὰ πλήθη». Κατακεραύνωνε καὶ κτυποῦσε σκληρὰ τὴν φαρισαϊκὴ ἀλαζονικὴ ἔπαρση, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ ἔνδυμα τῆς ψευτοαγιότητας ἔκρυβε τὶς πιὸ ἀηδιαστικὲς πληγὲς ψυχικῆς σκληρότητας καὶ ἀκαθαρσίας. Γενικά, ἡ διδασκαλία του συνοψίζεται στὴ χαρακτηριστικὴ φράση του: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», προετοιμάζοντας, ἔτσι, τὸ δρόμο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ σωτήριο ἔργο Του. Ὅταν ὁ Χριστὸς ἄρχισε τὴν δημόσια δράση του, ὁ κόσμος ἄφηνε σιγὰ-σιγὰ τὸν Ἰωάννη καὶ ἀκολουθοῦσε Αὐτόν. Ἡ ἀντιστροφὴ αὐτή, βέβαια, θὰ προκαλοῦσε μεγάλη πίκρα καὶ θὰ γεννοῦσε ἀγκάθια ζήλειας καὶ φθόνου σ΄ ἕναν, ἐκτὸς χριστιανικοῦ πνεύματος, διδάσκαλο ἢ φιλόσοφο. Ἀντίθετα, στὸν Ἰωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη. Ἡ γιορτὴ αὐτὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος εἶπε ὅτι κανεὶς ἄνθρωπος δὲ στάθηκε μεγαλύτερός του, καθιερώθηκε τὸν 5ο μ.Χ. αἰῶνα. Τὸ δὲ μαρτυρικό του τέλος γιορτάζουμε σὲ ἄλλη ἡμερομηνία, ὅπου καὶ θὰ ἀναφερθοῦμε.

Θαῦμα Προδρόμου στὴ Χῖο κατὰ τῶν Ἀγαρηνῶν

Συνεγράφη ἀπὸ τὸν Ἱεροδιδάσκαλο Ἀθανάσιο Πάριο. Βλέπε «Νέον Λειμωνάριον».

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ἐξ Ἀτταλείας

Ὁ νεομάρτυρας αὐτὸς ζοῦσε στὴ Σμύρνη καὶ ἔκανε παρέα μὲ Ὀθωμανούς, ποὺ συνεχῶς τὸν κορόϊδευαν γιὰ τὴν πίστη του. Ἂν καὶ ἀγράμματος, ὁ Ἀθανάσιος ἀπαντοῦσε εὔστοχα στὶς κοροϊδίες αὐτές, ἔτσι ὥστε οἱ Ὀθωμανοὶ πολλὲς φορὲς ἔμεναν ἄφωνοι. Κάποια μέρα ὁ Ἀθανάσιος ἀκούστηκε νὰ λέει στὰ τούρκικα τὴν φράση «Δόξα τῷ Θεῷ» (Λάι λαλᾷ). Συνελήφθη λοιπὸν ἀπὸ τοὺς πιὸ πάνω Ὀθωμανούς, μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι δῆθεν μὲ τὴν φράση του αὐτή, ὁμολόγησε πίστη στὸν Μωάμεθ. Καὶ ἔτσι ὁδηγήθηκε στὸ κριτήριο. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ὑπέκυπτε στὶς ἀξιώσεις τοῦ Ἱεροδικαστῆ νὰ ἐξισλαμιστεῖ, ἀποκεφαλίστηκε τὴν 7η Ἰανουαρίου 1700 στὴ Σμύρνη, μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια πολλῶν ἡμερῶν. Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες καὶ μὲ ἄδεια τοῦ κριτῆ, χριστιανοὶ παρέλαβαν τὸ Ἱερὸ λείψανο καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ τιμὲς στὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς.

Ἡ εἰς Κωνσταντινούπολιν μετένεξις τῆς παντίμου χειρὸς τοῦ Προδρόμου

Γι΄αὐτὴ οἱ Συναξαριστὲς ἀφηγοῦνται τὰ ἑξῆς: Ὅταν ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς πῆγε στὴν πόλη Σεβαστή, ὅπου τάφηκε ὁ Πρόδρομος, παρέλαβε ἀπὸ τὸν τάφο του τὸ δεξί του χέρι, τὸ μετέφερε στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου χάριτι θεοῦ ἐπιτελοῦσε πολλὰ θαύματα. Ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, τὸ Ἱερὸ χέρι, μετακομίστηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 957, ἀπὸ τὸν διάκονο Ἰώβ, κατὰ τὴν ὥρα ποὺ γινόταν ὁ ἁγιασμὸς στ΄ ἀνάκτορα, ὅπου καὶ ἐναποτέθηκε, ἀφοῦ ὁ βασιλιὰς τὸ ἀσπάστηκε.

Ὁ Ἅγιος Cedd ἐπίσκοπος (Σκωτίας)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου της Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων» τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.

πηγή www.nektarios.gr

ΥΓ.Για το θεόσδοτο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ έχουν γραφτεί στοιχεία παλαιότερα.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 29-01-11 στις 22:04
Απάντηση με παράθεση
  #19  
Παλιά 07-01-08, 23:45
mhtsos2007
Guest
 

«Το σπουργιτάκι του Θεού»

της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας



Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.

Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα σοι, ο Θεός».

Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.

«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.

Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».

Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας –μας «τρώγανε» μεροκάματα– δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.

Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η Στελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.

Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέη εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.

Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.

Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν...

-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτής. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ’ όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ’ αλλάξη χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρη σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).

Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι’ αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή... Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινής. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πη τίποτε. Κι όμως το ήξερε...

Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πη: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δης· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ… Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».

Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι’ αυτήν.

Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.

Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.

Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώη αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ».

Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνη αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.

Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».

Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:

«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».

Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».

Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.

Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.

Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνη από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατή με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάη τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.

Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.

Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.

Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο. Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της. Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνη λίγο κοντά μου να ξεκουραστή, να πιή κάτι, να δροσιστή κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάη για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάη για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».

Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθή να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνη το: «Ζη Κύριος ο Θεός».

Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήση ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγη από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.

Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθή. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.

Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζη μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου...» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.

Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω. Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία....

Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).

Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.

Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.

Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία... Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθή η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας.....».

Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου ( Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.

Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθή: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».–



ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ



Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής.....

Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τελεία, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.

http://www.parembasis.gr/2006/06_06_02.htm

sorry για την σημαντική παράληψη. Το κείμενο αυτό έχει δημοσιευτεί κατά καιρούς σε πολλές φυλλάδες μητροπόλεων και σε ιστοσελίδες.....αλλά στη parembasis παραμένει.....



δικό μου:

Τη Στελίτσα τη γνώρισα λίγο μας φύγει σαν πουλάκι στον Ουρανό για να ξεκουραστεί..........
Σαν πουλάκι έζησε και δω στη γη και σαν μια σύννεφο κάτασπρο ήταν απαλή και παρηγορητική.
Από κει πάνω βοήθα πολύ κόσμο και ειδικά τους αναγκαιμένους και μοναχικούς ανθρώπους της ζωής.
Έχω στα χέρια μου ένα κείμενο της που μόνο ένας μεγάλος ασκητής θα είχε γράψει….και λίγες σημειώσεις της στα γαλλικά και στα ιταλικά που μάθαινε μόνη της για να βοηθά τους ξένους της Αθήνας……
Την ευχή της νάχουμε…..

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mhtsos2007 : 08-01-08 στις 13:15
Απάντηση με παράθεση
  #20  
Παλιά 08-01-08, 00:15
Το avatar του χρήστη Gildor
Gildor Ο χρήστης Gildor δεν είναι συνδεδεμένος
High Elf
 

Τελευταία φορά Online: 08-05-17 14:17
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
http://www.parembasis.gr/2006/06_06_02.htm

Η σελιδα που αναφερει τα συγκεκριμενα γεγονοτα
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις...
Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή!
Απάντηση με παράθεση
  #21  
Παλιά 08-01-08, 17:44
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
...Η Εκκλησία κατά καιρούς, γιορτάζει την ανακομιδή ιερών λειψάνων (ως σύνολο, ή ως μέρη) αγίων, μετακινήσεις (και όχι μόνο τότε, αλλά ΠΑΝΤΑ, κατά το θέλημα του Θεού ) συμβαίνουν θαυμαστά σημεία. Λιτά και μόνο σαν υπόμνηση, αναφέρθηκε για το δεξί χέρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, αυτό, που άγγιξε την κορυφή Του Κυρίου. Έχω συναξαριστή, που αναφέρει τα επιτελούμενα θαυμάσια αυτής της χειρός, αλλά δεν τα ανέβασα, γιατί η βάση, δεν είναι θεολογικό φόρουμ, παρά το ότι φιλοξενεί (με αγάπη) σχετικά μηνύματα. Ισχύει, πως αν κάποιος ψάχνει, θα βρει και δεν μπαίνω στην διαδικασία, να αναφέρω (κουραστικές για μερικούς) λεπτομέρειες. Όταν όμως αυτό το γενικά και αόριστα και λιτά αναφερθέντα προσβάλλει την ορθόδοξη πίστη, κατατάσσοντάς την ως δρούσα με παγανιστικά κατάλοιπα και συνήθειες, έ! τότε κάτι δεν πάει καλά. Σε αυτήν και μόνη την περίπτωση, θάταν ‘’μάλλον’’ καλύτερα μια κάποια ακριβέστερη ανάλυση στο θέμα, προς αποφυγή διαστρεβλώσεων και δημιουργίας εντυπώσεων ή στο τέλος τέλος και ενημέρωσης που μάλλον λείπει.

Ο Θεός κάνει τα θαύματα, δια και δι ευχών των αγίων. Αυτό ‘’δια’’ των αγίων σημαίνει την ενότητα που έχει επιτύχει ο άγιος με τον Άγιο Θεό, ως ένα Σώμα, αυτό που αναφέρει Ο Κύριος, ‘’ίνα ώσι έν’’ και ''ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ''. Έτσι, το ιερό λείψανο, είναι μία ευσπλαγχνική επέκταση του Λόγου στον εν λόγω λόγο (άνθρωπο - άγιο - όσιο...), που κατά την διάρκεια της ζωής του αγωνίστηκε και κατάφερε αυτήν την Θεία Κοινωνία, ως άρρηκτη ένωση, που σηματοδοτεί την ευλογία, όχι μεταφυσική ή μόνο θεωρητική, αλλά έμπρακτη και με την ψυχή αλλά και με την αναγεννηθείσα σάρκα.

Και εκεί πρέπει να εντοπίσουμε την διαφορά σε αυτά που ‘’φαίνονται’’ σε σχέση με αυτά που ‘’είναι’’, αλλά και αντίθετα.

Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει, πως βλέπομεν (και γνωρίζωμεν) γαρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγματι.

Μας φαίνεται με τα χοϊκά μας μάτια, (και δυστυχώς πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν ) πως τα μέρη τους είναι διαλυμένα. Αλλού χέρι, αλλού πόδι, αλλού κεφάλι, αλλού αυτί... και αυτό μας προκαλεί μια ‘’κοσμική αναστάτωση’’ (ακόμη και απέχθεια στους αμύητους). Στην πραγματικότητα όμως, στον χώρο του αληθινού και όχι του κατοπτρικά και εν αινίγματι γνωριζόμενου, αυτά είναι ενωμένα αρμονικά, Ζωντανά (με κεφαλαίο Ζ) όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και κοινωνώντα την θεία χάρι, καθώς επέτυχαν στην ζωή τους την συμπύκνωση όλων των ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων ακόμη και των σαρκικών εις το αυτό σημείο, δλδ όλες τις διαστάσεις του ανθρώπινου είναι, στο ''ευ, στο αεί και μακαρίως (θείο) είναι''. Το κέντρο του επιθυμητικού (στον θώρακα), όπου συγκεντρώνεται η όλη επιθυμία Θεού, κατά το ''επιθυμήσεις με όλην την δύναμη...'' 1η εντολή)...

Ένα απλό παράδειγμα, ίσως μας πείσει για την διαφορά του φαινομένου ορατού, από την αόρατη, αλλά υπερέχουσα σε αξία, κρυμμένη ουσία. Βλέπουμε λοιπόν, έναν εξωτερικά αρμονικό άνθρωπο, ζωντανό (βιολογικά) … με όλα τα του τα μέλη ενωμένα, αλλά σμπαραλιασμένο ψυχικά, δλδ με τις πνευματικές του δυνάμεις διαχυμένες και εγκλωβισμένες, (με αόρατους δεσμούς) σε διάφορα εν-δια-φέροντα. Πάλι, ποιος δεν έχει προβληματιστεί με φαινομενικά ‘’ελεύθερους’’ ανθρώπους αλλά ψυχικά υπόδουλους και άλλους ''φυλακισμένους'' και περιορισμένους (για την αγάπη του Χριστού) πραγματικά ελεύθερους από πάθη;

Τι τελικά μετράει; μόνο η εξωτερική αρμονία; μόνο η εξωτερική ελευθερία; νομίζω η απάντηση είναι ευνόητα αρνητική, αν αυτές οι ποθητές έννοιες ΔΕΝ συνοδεύονται και από τα αντίστοιχα εσωτερικά χαρίσματα, δλδ των μη διαχυμένων πνευματικών δυνάμεων. Εκεί βρίσκεται η μίμηση των αγίων, στην ψυχική ελευθερία! στην συμπύκνωση (και ένωση) όλων των δυνάμεών μας και της ζωής μας, στον Πανάγαθο και Παντοδύναμο και Παντογνώστη (εν ημίν) Θεό.

Το λέει και η λέξη. Α (στερητικό) α-σθένεια… κι αν λογικά ΔΕΝ θαυμάζεται η ασθένεια, αλλά το σθένος, πόσο μάλιστα στην Ορθοδοξία που όταν μιλάμε για στόχο το σθένος, εννοούμε τον πανσθενή Τριαδικό Θεό, δι ευχών ΚΑΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ. ΠΟΤΕ η Ορθοδοξία δεν λάτρευσε, κάτι αποκομμένο, αλλά μόνο το ενωμένο με την συνεκτική δύναμη του καλού Θεού, παρά το φαινόμενον της εξωτερικής αποστάσεως των μελών μεταξύ τους. Όχι μόνο μελών του ενός σώματος (του αγίου) που μοιάζουν να είναι μακρυά το ένα από το άλλο, αλλά ΔΕΝ είναι, αλλά και των μελών (ανθρώπων) του Ενός Σώματος, υπό την Μία Κεφαλή. Σκέψεις, ως απλή ένδειξη, τι σημαίνει Ορθοδοξία, παράδοση, βίωμα.

…Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας έδωκα εις αυτούς, διά να ήναι εν καθώς ημείς είμεθα εν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, διά να ήναι τετελειωμένοι εις εν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. (Ιωαν. ιζ’22)

...αντιδοξάζοντας ο καλός Θεός, τους Αυτόν δοξάζοντες.
Απάντηση με παράθεση
  #22  
Παλιά 08-01-08, 18:34
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από mystakid Εμφάνιση μηνυμάτων
...Η Εκκλησία κατά καιρούς, γιορτάζει την ανακομιδή ιερών λειψάνων (ως σύνολο, ή ως μέρη) αγίων, μετακινήσεις (και όχι μόνο τότε, αλλά ΠΑΝΤΑ, κατά το θέλημα του Θεού ) συμβαίνουν θαυμαστά σημεία.
Κώστα είμαι Χριστιανός, πιστεύω πολύ βαθιά στον Σωτήρα Χριστό. Πολλές φορές αναγκάζομαι και προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί Του.
Δύο φορές στην ζωή μου, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, θέλω να πιστεύω ότι στάθηκε δίπλα μου. Δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί απλά δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα. Ήταν τόσο φανερή όμως η παρουσία Του, που με συγκλόνισε συθέμελα.

Με την εισαγωγή αυτή θέλω απλά να πω, ότι είμαι βαπτισμένος Χριστιανός Ορθόδοξος, όπως εκατομμύρια άλλοι. Αυτό δεν αρκεί όμως, το να ακολουθείς τα λόγια Του σήμερα, είναι εξαιρετική δύσκολη υπόθεση, με τις προκλήσεις που υπάρχουν, πιο πολλές από κάθε άλλη εποχή.

Η Θρησκεία, η κάθε θρησκεία, θα πρέπει πάνω απ' όλα, να συμβαδίζει με την εποχή της. Είναι και ο λόγος που παλαιότερα είχαμε μια διαμάχη, για την ανάγκη ή μη, να διδάσκονται τα ελληνόπουλα σήμερα, την Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή την μυθολογία, την ιστορία και τα θρησκευτικά των Εβραίων.
Χωρίς να έχω την δικιά σου σοβαρή κατάρτιση, σε θεολογικά θέματα, χωρίς να έχω τα ακούσματα σου και τις διδαχές άλλων, σημαντικών και αγίων ανθρώπων, εκφράζω αυθαίρετα και ίσως αιρετικά (για μια άλλη εποχή) την άποψη, ότι οι εκκλησίες θα πρέπει να προσαρμόζονται στους καιρούς και μαζί, να προσαρμόζουν και την διδασκαλία τους.

Η εκκλησία της γειτονιάς μου είναι ο Ι.Ν. της Αγίας Ζώνης, ένας από τους πιο μεγάλους και όμορφους ναούς. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας ναός είναι αφιερωμένος, σε ένα ρούχο που φόραγε η Παναγιά μας. Ότι και αν σημαίνει η Μητέρα του Χριστού για τους Χριστιανούς κάθε δόγματος. Κάπου στραβά έχει πάει το πράγμα, ούτε μπορώ να δεχτώ ότι εκατοντάδες χρόνια μετά βρέθηκε και χιλιάδες χρόνια μετά διατηρείται η ζώνη της Παναγίας και την μεταφέρουν από το Αγιον Όρος κάθε 31η Αυγούστου, που γιορτάζει η εκκλησία μας.

Όλα αυτά τα θεωρώ κόλπα Χριστεμπόρων, ανθρώπων που σε κάποιες εποχές, εκμεταλλεύτηκαν την βαθιά πίστη των αφελών ανθρώπων και τους πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Τα ίδια και χειρότερα κάνουν οι καθολικοί.
Οι εικόνες που δακρύζουν, το κομμάτι ξύλου που πουλάνε σαν μέρος του Τιμίου Σταυρού, έλεος. Ποιος θα πάρει το μαστίγιο σήμερα, να πετάξει τους εμπόρους, από τους οίκους του θεού και πατέρα μας; Ποιος θα εκδιώξει τους ρασοφόρους, που εμπορεύονται τα ιερά και τα όσια μας;

Ανέφερε στο θέμα αυτό ο Δημήτρης, μια πραγματικά αγία γυναίκα, που σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ήταν όντως αγία. Δεν θα αναγνωριστεί ποτέ όμως, γιατί ήταν φτωχή και άγνωστη στους πολλούς.

Κώστα δεν αναγνωρίζω σε κανένα το δικαίωμα να μου μεταφράζει τον λόγο του Χριστού και Θεού μου. Δόξα τω θεώ διαβάζω το Ευαγγέλιο θαυμάσια από το πρωτότυπο, χωρίς ανάγκη μεταφράσεως. Αυτό ακολουθώ και σέβομαι, τα όσα είπαν οι άνθρωπο, τα ακούω, αλλά έχω την ικανότητα να τα αμφισβητώ πότε πότε.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #23  
Παλιά 09-01-08, 00:46
mhtsos2007
Guest
 

Σύγχρονοι Άγιοι......και βιωματική θεολογία

Κάποια φίλη μου γέννησε λίγο δύσκολα και μετά έπαθε την γνωστή μελαγχολία μετά τη γέννα που όμως όσο περνούσαν οι μέρες όλο και χειροτέρευε και η ευαίσθητη αυτή ψυχή όλο και υπέφερε περισσότερο και οι έμμονες ιδέες ότι πότε θα πεθάνει το παιδάκι της , πότε εκείνη πότε ο άνδρας της όλο και πλήθαιναν!
Σχέση με την εκκλησία δεν υπήρχε τουλάχιστον συνειδητή αλλά την καλή καρδιά και τη φιλάνθρωπη ο καλός θεός δεν την αφήνει αβοήθητη...
Έτσι ένα βράδυ αρκετά βροχερό με πολύ κρύο οι ανασφάλειες της δυνάμωσαν τόσο που δεν άντεχε να τις σηκώσει και ακούγοντας ότι τα παιδία τα σαραντίζουν και έχοντας την εσωτερική πληροφορία ότι κάτι καλό θα βγει από την ευχή, πιέζει ένα φίλο της που γνώριζε ένα καλό λευίτη να πάνε μέσα στη νύχτα να διαβάσει το παιδάκι της μήπως ελαφρώσει και εκείνη λίγο!
Αυτό έγινε και επιστέφοντας στο σπίτι γύρω στις 11 μμ πέφτουν για ύπνο με το σύζυγο και το νεογέννητο παιδάκι της και ανάμενα όλα τα φώτα του σπιτιού....(η μελαγχολία δημιουργεί περίεργες ανασφάλειες και ειδικά στο σκοτάδι).
Από τον κάματο των τόσων ημερών που είχε να κοιμηθεί και νοιώθοντας λίγο, κατά τα λεγόμενα της, τη ηρεμία από τις ευχές που πριν λίγο άκουσε αποκοιμιέται!!!
Δεν πέρασε πολύ ώρα και κάποια μικρή φασαρία στο ολόφωτο υπνοδωμάτιο τους την ξυπνά από τον ελαφρύ ύπνο της......
Βλέπει στο κάτω μέρος του κρεβατιού τους ένα "κοντούλη παπά" που δεν είχε ηλικία το πρόσωπο του έλαμπε σαν προβολές αλλά μέσα από κει είδε το ιλαρό του πρόσωπο και την άπειρη αγάπη του και με μια γλυκιά αλλά και συνάμα σταθερή φωνή της λέει…. «πα πα πα πως κάνεις έτσι βρε παιδάκι μου…..να από τη γέννα είναι και θα περάσει…να οι ορμόνες σου ταράχθηκαν και πού σύντομα θα επανέλθουν…δεν βλέπεις πώς όμορφα κοιμάται ο σύζυγος σου , το παιδάκι σου …ηρέμισε και όλα καλά θα πάνε……να και ο σύζυγο σου που ταλαιπωρείται με το καθηγητή αυτόν στο διδακτορικό του …άλλος θα του το δώσει γιατί αυτός δεν τόχει σκοπό!!!» (όπως και έγινε εντελώς ξαφνικά!!)
Εκείνη νοιώθει όλη την μελαγχολία την ώρα αυτή να της φεύγει από το κεφάλι να περνά από το σώμα και να χάνεται από τα δάχτυλα των ποδιών της και μια ανείπωτη χαρά να τη πλημμυρίζει και αισιοδοξία,…. αλλά απορημένη σκέφτεται ..ποιος είναι αυτός ο παπάς μέσα στο υπνοδωμάτιο μου ? και την ώρα αυτή ακούει από πίσω της βροντερή φωνή…Ο Γέροντας Παίσιος………σημειωτέον ότι η ίδια ποτέ δεν είχε ακούσει ούτε δει τον Παππούλη!
Από τη χαρά της προσπαθεί να ξυπνήσει και τον άνδρα της για να δει το Παππούλη που μόλις γνώρισε και την βοήθησε τόσο πολύ, αλλά εκείνος δεν πρόλαβε…μόλις ένα σαν σύννεφο πρόλαβε να δει, αλλά είδε καθαρά το πρόσωπο της γυναίκας του να λάμπει από χαρά και αισιοδοξία!!!!!!
Με την αύριο όλο χαρά ειδοποιεί τον φίλο τους ρωτώντας ποιος είναι ο Γέροντας Παίσιος……εκείνος της πηγαίνει διάφορες φωτογραφίες μοναχών και εκείνη με δάκρια στα μάτια τον αναγνωρίζει και φιλά την φωτογραφία του!
Αυτά συμβαίνουν ενώ ο Γέροντας ήταν εν ζωή, αλλά ήδη είχε τον καρκίνο που ήταν η αφορμή να «φύγει’ ανθρωπίνως από κοντά μας…………

Στη παράκληση πολλών ανθρώπων να τον κάνει ο Θεός καλά εκείνος απαντούσε ότι αυτός ζήτησε να έχει καρκίνο για να ζήσει και εκείνος αυτά που άκουγε από τους τυραννισμένους αδελφούς του που έπασχαν από καρκίνο!!!! Και έλεγε…στον Θεό δεν έχει είπα ξεείπα….αφού το ζήτησα μου τον έδωσε.
Έλεγε επίσης ότι οι πάσχοντες από καρκίνο έχουν την δυβατότητα να δουν πρόσωπο Θεού!!


Έλεγε ένας φίλος που τον ήξερε το Παππούλη ότι άκουσε να λέει σένα παιδί……..παλικάρι μου ο πιο δύσκολος συνδυασμός σένα άνθρωπο είναι να είναι ευαίσθητος και εγωιστής …γιατί αν ήταν μόνο ευαίσθητος η Χάρη του κάλου Θεού θα τον σκέπαζε και με ταπείνωση θα προσπερνούσε τις στενοχώριες…αν ήταν μόνο εγωιστής ε λόγω του «χαρίσματος» αυτού δεν θα τον ένοιαζε τίποτα και θα περνούσε καλά αυτός μόνο , αν έχει όμως και τα δυο μαζί είναι πολύ δύσκολα γιατί λόγω ευαισθησία πιάνει όλα όσα συμβαίνουν γύρω του αλλά λόγω εγωισμού τα μετρά πολύ!!!!

θα ήθελα να σας μεταφέρω μια κουβέντα ενός φίλου μου που γνώριζε τον Παππούλη.....
προερχόμενος από "άλλες" καταστάσεις ο φίλος μου πήγε για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος για να δει πως ζουν "οικολογικά" επειδή σπούδαζε ένα σχετικό αντικείμενο....μου έλεγε ότι όταν πήγε την πρώτη φορά εκεί βλέπει το Γέροντα στην αυλή του και μόλις γύρισε και τον κοίταξε τον φίλο μου εκείνος δεν μπορούσε να τον κοιτάξει...το πρόσωπο του σαν προβολέας έλαμπε και όλο γλυκύτητα τον υποδέχτηκε...έλα μέσα παλικάρι (αναφέροντας το όνομα του) έλα να τα πούμε.....τον έμπασε μέσα στο σπιτάκι του μου λέει και χωρίς να τον ρωτήσει τίποτα άρχισε να του λέει...εσύ τώρα που σπουδάζεις τέτοια επιστήμη θα σου λένε εκεί πως δεν υπάρχει Θεός και ότι όλα είναι χαζά αφού προερχόμαστε από το πίθηκο...εσύ τα πιστεύεις? ο φίλος μου δεν τόλμησε να ψελλίσει τίποτα...και ο Παππούλης συνεχίζει....άκου να δεις παλικάρι όταν ήμουν μικρός είχα τη καλή συνήθεια να πηγαίνω σένα ερημοκλήσι έξω από το χωριό και να προσεύχομαι στο Χριστό μας με όλη μου τη καρδιά γιατί είχα καθαρό λογισμό και δεν ήξερα τι θα πει αμφιβολία....αυτό το γνώριζε ο δάσκαλο στο σχολειό μου και έτσι μια μέρα με πιάνει κουβέντα και μου λέει....τι είναι αυτά που πιστεύεις παιδάκι μου? οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο άνθρωπος προέρχεται από το πίθηκο...οπότε που είναι ο Θεός σου?.. και άλλα πολλά...η ψυχή του άκακου και άδολου μικρού δηλητηριάστηκε από τους λογισμούς αυτούς και για λίγες μέρες μετά δεν πήγε στο ερημοκλήσι να προσευχηθεί...λογισμοί του είχανε κουράσει το μυαλό....
αλλά λέει ο Παππούλης επειδή παλικάρι μου δεν άντεχα άλλο τη τρέλα της αμφισβήτησης σηκώθηκα μια μέρα και πάω στο εκκλησάκι και εκεί στέκομαι μπροστά στην εικόνα του Χρηστού και του λέω...δεν αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο αν υπάρχεις δείξε μου αν υπάρχεις και μάλιστα δεν θα φύγω από δω και θα κάνω μετάνοιες μέχρι να μου δείξεις....έκανε έκανε μετάνοιες μέχρι που κάποια στιγμή η μέση δεν άντεχε....και ακουμπά κουρασμένος στο κορμάκι του στο τοίχο...και γυρνώντας το βλέμμα του στην εικόνα του Κυρίου του λέει με παράπονο...ένα μεγάλο γιατί?

και συνεχίζει ο Γέροντας...τι να σου λέω παλικάρι μου φώτα φώτα πολλά ο Κύριος ζωντάνεψε και γέμισε ο κόσμος χαρά η καρδιά μου ανείπωτη χαρά και δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του...αλλά τι να σου τα λέω , είσαι μικρός ακόμα για τέτοια!!
Και συνεχίζει….μη πιστεύεις παιδάκι μου τέτοια πράγματα ..ζει Κύριος ο Θεός.. και να προσέχεις αύριο μεθαύριο όταν γίνεις εκπαιδευτικός( ο φίλος μετά από περιπλάνηση είναι εκπαιδευτικός χωρίς να το πολύ θέλει) να προσέχεις πως μιλάς τα παιδιά να μη δηλητηριάζεις με τα λόγια σου τη αθώα άδολη ψυχούλα τους!!!!!!!

Αλήθεια τι τυχεροί που είναι όλοι αυτοί που τον γνώρισαν…ας εύχονται και για μας!!!

Ένα φοιτητής σε μια δύσκολη σχολή του Πανεπιστημίου είχε φτάσει σε διπλάσια χρόνια φοίτησης και ακόμα δεν είχε πάρει το πολυπόθητο πτυχίο.!!!
Ο λόγος δεν ήταν η ρέμπελη ζωή του , ούτε η κακή διάθεση , ούτε η αμφισβήτηση της γνώσης……..αλλά είχε περίσσεια εξυπνάδας …..ήταν κάτι αλλιώτικο κάτι ασυνήθιστο….ενώ στο πρώτο έτος ήταν αριστούχος από το τρίτο έτος και μετά «κόλλησε» θα λέγαμε και έτσι τράβαγε το μαρτύριο αυτό!!!
Έφτασε σένα σημείο να μη μπορεί να ανοίξει βιβλίο και δεν φτάνει το προσωπικό του πόνο είχε και τους « φίλους» να τον ενοχλούν με το να του υπενθυμίζουν .. «άντε βρε. αδελφέ τι έγινε με σένα αμάν πια τα παιδιά σου θα σε φτάσουν και θα πάρουν πιο μπροστά από σένα πτυχίο» και ο φίλος μας άντεχε και με χαμόγελο απαντούσε στην λίγο ως πολύ ειρωνεία αλλά η καρδιά του φλογωνότανε από στενοχώρια και το φιλότιμο τον έπνιγε αλλά…………..?
Μέχρι που πήρε την απόφαση να πάει στο φίλο του, στον αδελφό του, στον Πατέρα του, στη ψυχή που ήξερε να παρηγορεί κάθε στενοχωρημένο κάθε δυσκολεμένο και να του ζήτηση τη γνώμη του……. «Να σταματήσει πια τη προσπάθεια να μη ταλαιπωρεί τους οικείους του ή να συνεχίσει?»

Χτυπά το σίδερο στην καγκελόπορτα και περιμένει απάντηση …..μια απόκριση που ήταν, σαν να άνοιγε ο ουρανός όταν άνοιγε αυτή η καφετιά τριμμένη πόρτα και με τόση λεπτότητα ξεπρόβαλε κάθε φορά αυτό το τόσο οικείο πρόσωπο το τόσο παρηγορητικό και τόσο αγαπητικό!
Και όντως με το που τον είδε τον καλωσόρισε με πολύ αγάπη και με πολύ βεβαιότητα του λέει…. «μη στενοχωριέσαι παλικάρι όλα καλά θα πάνε…θα κάνω εγώ «αίτηση» πάνω και θα «μιλήσω» και στον καθηγητή και θα πάρεις το πτυχίο!!!!
Πήγαινε εσύ δώσε τη παρουσία προσπάθησε να διαβάσεις λίγο και μην ανησυχείς όλα καλά θα παν….»
Πράγματι ο φίλος μας επιστέφει στη Θεσσαλονίκη από το Παππούλη Παίσιο και πέφτει με τα μούτρα στο διάβασμα με πολύ διάθεση για υπακοή στο Παππούλη και με φιλότιμο να μη και δεν προσπαθήσει εμπιστευόμενος στο 100% τα λόγια του Παππούλη αλλά να …ας κάνει και αυτός κάτι μη πάει σαν κούτσουρο…..
Αλλά δύσκολα πολύ δύσκολα δεν έχει δύναμη καθόλου …αλλά συνεχίζει να επιμένει πάνω από το βιβλίο ….μέχρι που φτάνει η μέρα της εξέτασης του τελευταίου μαθήματος για να πάρει πτυχίο!!!!!
Τα θέματα σχετικά εύκολα αν είχες διαβάσει αλλά εκείνος ότι μπορεί γράφει πιστεύοντας ότι με καλή θέληση ο καθηγητής θα του έβαζε ένα 5!!!!!!!!
Περνάν οι μέρες και αποφασίζει να πάει στη σχολή να δει τι έγινε…τα αποτελέσματα δεν είχαν βγει αλλά εκείνος παίρνει θάρρος και πάει στο γραφείο του καθηγητή και ρωτά το πολυπόθητο αποτέλεσμα…..και του απαντά..»συγγνώμη κύριε συνάδελφε αλλά θα σας κόψω με 4.5 γιατί δεν είναι σωστό ένας επιστήμονας να μην γνωρίζει καλά την επιστήμη του….μα κ Καθηγητά έχω κουραστεί δεν το θέλω το πτυχίο για μένα αλλά για τους δικούς μου ….εκείνος ανένδοτος …και έτσι ο φίλος γυρνά στο σπίτι στενοχωρημένος και με ταπείνωση γυρνά τη σκέψη στο Παππούλη λέγοντας του ….να Παππούλη βλέπεις είμαι τόσο άχρηστος που ούτε τη βοήθεια σου μπορώ να εκμεταλλευτώ!!!!!!!
Μετά από πολύ προσευχή κοιμάται και βλέπει ένα ολοζώντανο όνειρο …..ότι πάλι βρίσκεται στο αμφιθέατρο για να εξεταστεί σαν από την αρχή ……όλα ήταν ιδία όπως τη μέρα που είχε δώσει αλλά βλέπει δίπλα στο καθηγητή το Παππούλη Παίσιο….και λέει ο Παππούλης στο καθηγητή …ξεκινήστε την εξέταση …πράγματι έγινε η εξέταση και στο τέλος γυρνά ο καθηγητής στο Παππούλη και του λέει ..»βλέπετε όπως σας τα έλεγα κανείς δεν είπε για να πάρει το 5 και σκέφτομαι να τους κόψω αυτό είναι το δίκαιο!!! Αλλά ο Παππούλης του απαντά …όχι ευλογημένε μη το κάνεις θα σε πιάσουν οι φοιτητές και θα σε κατηγορήσουν ότι δεν περνάς κανέναν και θα δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα.. να αυτούς εδώ τους παλιούς πέρασε τους είναι κρίμα πια και όποιοι έχουν γράψει κοντά στη βάση να τους περάσεις…»
Ο φίλος μας βλέπει ποιους έδειχνε ο Παππούλης…
Έτσι ξυπνά το πρωί όλο χαρά … εμπιστεύεται το όνειρο σε μια φίλη η οποία τον λέει .. «αμάν βρε και συ με τα όνειρα σου.. κάτσε στρώσου και άσε το Παππούλη…»
Αλλά εκείνος με σιγουριά τρέχει στη σχολή στο πίνακα ανακοινώσεων …και όντως βλέπει τον εαυτό του με 5 και όλους όσους είχε δείξει ο Παππούλης στο όνειρο και αυτοί περασμένοι…….

Ένας φίλος του με τη παρρησία του νεαρού της ηλικίας και την έπαρση του νεοφώτιστου μετά από λίγο καιρό πάει στο Παππούλη Παισιο και μια και δυο του λέει την ιστορία με το φίλο του που πήρε πτυχίο με το όνειρο αυτό……και μένει εμβρόντητος όταν του λέει ο Παππούλης… «μα ευλογημένε δεν το είχαμε υποσχεθεί στον…… ε είχε κουραστεί πια και δεν άντεχε άλλο ο Θεός παλικάρι μου δεν μας αφήνει μπορεί να αργεί αλλά δεν είναι άδικος»

Αυτά τα άγνωστα σε μας αλλά σε πολλούς στον καθένα προσωπικά γνωστά γεγονότα και εμπειρίες από τον Παππούλη Παίσιο που με πολύ αγάπη και αυταπάρνηση διακόνησε τον άνθρωπο.

Ζούσε κοντά στο Μπουραζερι ένας ιερομόναχος ονόματι παπά-Νικόδημος και έφερε τον άτυπο αλλά πολύ μεγάλο τίτλο του «Πνευματικού»!!!!!!!!
Αυτός ζούσε με μεγάλη φτώχια και ένα βράδυ που είχε σκοτεινιάσει πήγε στην εκκλησία να κάνει τα «καθορισμένα»……..
Αλλά προς μεγάλη του θλίψη βλέπει ότι λαδάκι δεν είχε για να ανάψει τα καντήλια των Αγίων του τέμπλου ούτε τον φανό!!!!!
Άρχισε ο ταπεινός να ελεεινολογεί τον εαυτό του και να τον κατηγορεί μπροστά στους Αγίους του και την Παναγία λέγοντας………συγχωρέστε με τον άθλιο που σαν ανίκανος δεν προνόησα να αγοράσω το απαραίτητο λάδι για τα καντηλάκια σας (λόγω φτώχιας) …και έκλαιγε!!!!
Και τότε Παίσιε έλεγε έγινε χαμός ..γέμισε το εκκλησάκι του κελιού με φως …ανάσταση έγινε και άναψαν όλα τα καντηλάκια όλες οι λαμπάδες και έκανα διπλές τις ακολουθίες ώσπου δεν άντεξα άλλο από τη χαρά και βγήκα έξω στην αυλή να δοξάσω το θεό και είδα το φως από την εκκλησία μου να βγαίνει έξω και να συνεχίζει μέχρι το κελί σου και μέχρι την Ιβήρων σαν να μας ένωνε πωπωπωπ Παίσιε φοβερό!!!!

Αυτός ο παπά- Νικόδημος ο Πνευματικός έχει κοιμηθεί και είχε το παρατσούκλι ..το «βόιδι» του Θεού…βόμβα να έσκαγε δίπλα του δεν άφηνε την ευχή και ήταν συνεχώς ατάραχος μένα χαμόγελο στο πρόσωπο, τα μάγουλα του κοκκινωπά παρόλο την ασιτία και την κακουχία και το στόμα του μύριζε γιασεμί όταν μιλούσε….όταν δε τον άκουγες να λέει την ευχή νόμιζες ότι έκραζε θερμοπαρακαλώντας για το ζητούμενο!!!
Ας έχουμε την ευχή Του!!

Mια χρονιά ο Παππούλης Παίσιος πήρε τα πρώτα καλογέρια του και πήγε στον Γέροντα του να του ευχηθούν Χριστός Ανέστη…
. με χαρά τους δέχτηκε ο παπά Τύχωνας και αφού πρώτα χαιρέτισαν στο φτωχό και απέριττο εκκλησάκι, του πολύ φτωχικού αλλά συνάμα πλούσιου σε Χάρη και εμπειρίες κελιού, βγήκαν στην αυλίτσα να μιλήσουν.
ο παπά Τύχων λέει τότε στο Παππούλη ...Παίσιε φέρε το ντενεκέ με το τυρί να κεράσεις τα καλογέρια και να φας και συ...
ο Παππούλης κάνει υπακοή ...φέρνει το ντενεκέ το ανοίγει ο παπά Τύχωνας και τι να δουν? ποντίκι κολυμπούσε μέσα στο τυρόνερο μαζί με το τυρί!!!!!!!!!!
Έδωσε να φάνε τα καλογέρια αλλά........αδύνατον να το φάνε το τυρί αυτό!!!! τότε γυρνώντας στο Παππούλη του λέει....εσύ φάε Παίσιε…. και ο Παππούλης κάνοντας υπακοή έφαγε..........





Αυτά τα ολίγα για τον Παππούλη που τόσα πολλά έκανε για τον καθένα μας ξεχωριστά και που δεν φτάνει το μελάνι της γης για να τα γράψουμε!!!


Μου αρέσει πολύ η βιωματική επαφή με το Θείο......όμως φίλε μου Xenios χίλιοι δρόμοι οδηγούν στη "Ρώμη" ……χιλιάδες περισσότεροι στο Θεό!
έτσι ο καθένας μας ανάλογα την ψυχοσύνθεση του προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο το Θεό, αρκεί να μη το κάνει με υστεροβουλία οπότε καταλήγει στη πλάνη.......
η ελευθερία είναι απαράβατος όρος της πνευματικής ζωής …αρκεί να μην ιδιορυθμούμε και κάνουμε τα πάθη μας…. Παντιέρες!

Οπότε ο Κώστας αναφέρει ένα τρόπο σκέψης και προσέγγισης που τον εκφράζει και τον αναπαύει …του ταιριάζει!
Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο αρκεί να Τον Αγαπά!!


Νάστε καλά και sorry για την κατάχρηση του χώρου σας……..


http://asxetosphotos.blogspot.com/ σε αυτό το blog είχα γράψει ολα αυτά
Απάντηση με παράθεση
  #24  
Παλιά 09-01-08, 01:02
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από mhtsos2007 Εμφάνιση μηνυμάτων
Μου αρέσει πολύ η βιωματική επαφή με το Θείο......όμως φίλε μου Xenios χίλιοι δρόμοι οδηγούν στη "Ρώμη" ……χιλιάδες περισσότεροι στο Θεό!
Έχεις απόλυτο δίκαιο Δημήτρη και φυσικά δεν αντιδικώ με τον αγαπητό μας Κώστα, εκφράζω μάλιστα τον θαυμασμό μου για τις βαθιές του σκέψεις.

Αρχική Δημοσίευση από mhtsos2007 Εμφάνιση μηνυμάτων
Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο αρκεί να Τον Αγαπά!!
Εκ μέρους είναι απόλυτα σεβαστό. Υπηρετούμε και υμνούμε τον Κύριο σε όλα τα μέρη, σε όλους τους χώρους, με όλες τις εκφράσεις και τις απόψεις μας.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #25  
Παλιά 11-01-08, 23:54
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και Καθηγητής της Ερήμου (11 Ιαν)


Ο Όσιος Θεοδόσιος καταγόταν από την κωμόπολη της Μωγαρισσού, η οποία ανήκε στην επαρχία της Καππαδοκίας. Έζησε κατά τους χρόνους του Λέοντος του Θρακός και έφτασε έως και τους χρόνους του αυτοκράτορα Αναστασίου (491-518 μ.Χ.). Ο πατέρας του ονομαζόταν Προαιρέσιος και η μητέρα του Ευλογία. Ήταν και οι δύο ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι. Ο Θεοδόσιος όμως, από θείο ζήλο, δεν ακολούθησε την έγγαμο ζωή, αλλά το μοναχικό βίο. Γι’ αυτό έφυγε από την πατρίδα του και πήγε στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Στη συνέχεια μετέβη από εκεί και ήλθε στην Αντιόχεια, όπου επισκέφθηκε τον Άγιο Συμεών τον Στυλίτη, ο οποίος το εμύησε στα της μοναχικής πολιτείας και της αρετής και του προείπε ότι θα γίνει ποιμένας πολλών λογικών προβάτων. Ασκήτεψε κοντά στο θαυμαστό και ενάρετο ασκητή, που ονομαζόταν Λογγίνος, με τον οποίο μαζί μελετούσε, συζητούσε και προσευχόταν και του οποίου σπούδαζε την πνευματική διαύγεια και τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

Ο Όσιος Θεοδόσιος από την προσευχή και την άσκηση, έφθασε σε τόσο ύψος ηθικής τελειότητας, ώστε να επιτελεί, με την χάρη του Θεού, θαύματα. Ο Άγιος είχε κατασκευάσει έναν τάφο για τον εαυτό του, ώστε βλέποντάς τον να θυμάται το θάνατο. Τον τάφο αυτόν εγκαινίασε με τον θάνατό του ένας Άγιος ασκητής, ονόματι Βασίλειος. Τον ασκητή λοιπόν αυτόν, ενώ είχε πεθάνει, μόνο ο Θεοδόσιος και ένας άλλος μοναχός τον έβλεπαν να στέκεται ανάμεσα στους άλλους μοναχούς και να συμψάλλει. Στους υπόλοιπους μοναχούς ο Βασίλειος ήταν αθέατος. Ένα άλλο θαύμα του Αγίου, είναι το ότι σε έναν τόπο στον οποίο πρόκειται να ιδρύσει μοναστήρι, άναψε σβησμένα κάρβουνα, χωρίς να έχει φωτιά.

Αλλά και το προορατικό χάρισμα είχε λάβει από τον Θεό ο Άγιος. Έτσι προείπε την καταστροφή που θα γινόταν στην Αντιόχεια από μεγάλο σεισμό.

Ο Όσιος Θεοδόσιος υπήρξε και καθηγητής πολλών μοναχών στην ασκητική ζωή. Δεν άργησε έτσι πλησίον του να σχηματισθεί κοινοβιακή ζωή που τον είχε ως κέντρο και οδηγό. Ο υπερβολικός αριθμός των μοναχών που συγκεντρώθηκαν κοντά του, τον έκανε να σκεφθεί που θα ήταν προτιμότερο να ιδρύσουν κοινοβιακό μοναστήρι. Μετά από προσευχή και σκέψη εξέλεξαν ερημικό τόπο, πέραν της Νεκράς Θάλασσας, η οποία απέχει από τα Ιεροσόλυμα αρκετές ώρες. Εκεί το μέγα πλήθος της αδελφότητας, έκτισε σε λίγο χρόνο μονή με εκκλησία και νοσοκομεία, καθόσον η φήμη του Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου έφερε εκεί πλήθη που ζητούσαν την συμβουλή του, την ευλογία του ή την υλική του βοήθεια. Εκείνος τους δεχόταν πατρικά πάντοτε, τους καθοδηγούσε, τους ενθάρρυνε ή τους παρακαλούσε, σαν να ήταν αυτός που έπασχε και είχε ανάγκη της γιατρειάς. Στις ώρες του μεσονυκτίου ανέτεινε τα χέρια του στον ουρανό και ζητούσε ενίσχυση και χάρη και άφεση για ανθρώπους, προς τους οποίους προ ολίγων ωρών ήταν εντελώς άγνωστος.

Ο Όσιος Θεοδόσιος, αφού έφθασε σε βαθύτατο γήρας, κοιμήθηκε με ειρήνη. Η είδηση της κοιμήσεώς του διαδόθηκε σαν αστραπή. Και έτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοί και μοναχοί, ακόμη και Επίσκοποι, για να ασπαστούν το ιερό λείψανο του Αγίου ανδρός, που στάθηκε για όλους φιλόστοργος πατέρας και προστατευτικός αδελφός. Και αυτός ακόμη ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων προσήλθε να ασπασθεί και να παραστεί στην εξόδιο Ακολουθία, μεγάλη δε υπήρξε η συγκίνησή του, όταν βρέθηκε ενώπιον του ιερού σκηνώματος του Οσίου. Η σύναξή του ετελείτο στο σεπτό Αποστολείο του Αγίου Αποστόλου Πέτρου, που ήταν κοντά στην Αγία Σοφία.


Απολυτίκιον. Ήχος πλάγιος α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Αρεταίς θεοσδότοις εκλάμψας όσιε, Μοναστικής πολιτείας ώφθης λαμπρός χαρακτήρ, και φωστήρ θεοειδής Πάτερ και έξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, των Αγγέλων μιμητά, θεράπων ο της Τριάδος ην εκδυσώπει απαύστως,ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'. Τη υπερμάχω

Πεφυτευμένος εν αυλαίς ταις του Κυρίου σου, τας φανοτάτας αρετάς τερπνώς εξήνθησας, και επλήθυνας τα τέκνα σου εν ερήμω, των δακρύων σου τοις όμβροις αρδευόμενα, αγελάρχα των Θεού θείων επαύλεων, όθεν κράζομεν. Χαίροις Πάτερ Θεοδόσιε.

πηγή: www.synaxarion.gr

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 18-01-08 στις 11:36
Απάντηση με παράθεση
  #26  
Παλιά 14-01-08, 23:21
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης 13 Ιαν


Ο Όσιος Μάξιμος δύναται να παραβληθεί για την αυστηρότητα του βίου του και την αρετή του προς τους μεγάλους ασκητές της Αιγύπτου, των οποίων το βίο ζήλωσε.

Καταγόταν από την Λάμψακο και ονομαζόταν προηγουμένως Μανουήλ. Έγινε μοναχός στο όρος Γάνος της Προποντίδας. Το μοναχικό σχήμα και το όνομα Μάξιμος προσέλαβε από τον φημισμένο γέροντα Μάρκο. Εκεί αναδείχθηκε ακούραστος και ακατάβλητος στην μελέτη, την προσευχή, την κυριαρχία της γλώσσας και την αγάπη προς την ειρήνη και την ομόνοια. Ακολούθως μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και ήταν τόση η αρετή του, ώστε ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος ο Παλαιολόγος (1376-1379) τον κάλεσε στα ανάκτορα, για να τον γνωρίσει και να συνομιλήσει μαζί του. Στη συνέχεια πήγε στη Θεσσαλονίκη, για να προσκυνήσει το Άγιο λείψανο του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου και μετά κατέφυγε στην έρημο του Άθω, στο Άγιον Όρος, που φέρει σήμερα το όνομά του. Εκεί έκτιζε όπου ήθελε την καλύβα του (το κελί του) την οποία στην συνέχεια έκαιγε από αρετή, για να μένει ακτήμων. Γι’ αυτό και ονομάσθηκε Καυσοκαλυβίτης. Έζησε με οσιακό τρόπο και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1320 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών.
Απάντηση με παράθεση
  #27  
Παλιά 14-01-08, 23:27
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Οι Άγιοι Τριάντα Οκτώ Αββάδες των εν τω όρει Σινά αναιρεθέντων 14 Ιαν


Η ιερότητα του όρους Σινά ήταν επόμενο να ελκύσει ψυχές Οσίων και Αναχωρητών, οι οποίοι κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ζητούσαν την ελεύθερη λατρεία, την ησυχία και την προσευχή σε ερημικούς τόπους. Ο τόπος εκείνος χωρίς να δίνει ανέσεις ήταν κατάλληλος για την πνευματική ανύψωση της ψυχής. Επιπλέον δε οι εντυπώσεις που έρχονταν στο νου από τις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης για το όρος Σινά ενίσχυαν την ησυχία του τόπου και την ολόψυχη αφοσίωση προς τον Θεό.

Επειδή τότε δεν υπήρχε κτισμένο μοναστήρι, οι παλαιοί εκείνοι Αναχωρητές και Ασκητές χρησιμοποιούσαν ως κελιά τους, σπήλαια ή καλύβες, τις οποίες έκτιζαν σε μικρή απόσταση τη μία από την άλλη.

Οι Άγιοι αυτοί Πατέρες εφονεύθησαν από τους Βλέμμυες, βάρβαρο λαό που κατοικούσε σε όλη την έρημο, από την Αραβία μέχρι την Αίγυπτο και την Ερυθρά Θάλασσα και άρχισε τις επιδρομές το 373 μ.Χ.

Αλλά και πριν από πολλά χρόνια, επί της εποχής της βασιλείας του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ) και όταν Πατριάρχης Αλεξανδρείας ήταν ο Πέτρος (300-311 μ.Χ.), εφονεύθησαν και άλλοι Όσιοι Πατέρες που ησύχαζαν στο όρος Σινά. Συγκεκριμένα, στο όρος Σινά κατοικούσαν και Σαρακηνοί. , αυτοί, όταν πέθανε ο αρχηγός τους, ξεσηκώθηκαν και σκότωσαν πολλούς ασκητές. Όσοι από αυτούς διέφυγαν το θάνατο κατέφυγαν σε ένα οχύρωμα. Τότε, κατά θεία πρόνοια, φάνηκε την νύχτα στους Σαρακηνούς μια φλόγα που κατάκαιγε όλο το όρος Σινά και έφθανε ως τον ουρανό. Μόλις είδαν την φλόγα αυτή οι Σαρακηνοί, φοβήθηκαν πολύ, άφησαν κάτω τα όπλα τους και έφυγαν.

Οι Ασκητές που εφονεύθησαν ήταν τριάντα οκτώ και είχαν διάφορες πληγές στα σώματά τους. Άλλων δηλαδή είχαν αποκοπεί οι κεφαλές, ενώ άλλων μόλις κρατούνταν από ένα μικρό τμήμα δέρματος. Κάποιους μάλιστα, οι βάρβαροι τους έκοψαν στη μέση και χώρισαν τα σώματά τους σε δύο μέρη.

Από τα φονικά σπαθιά διεσώθησαν δύο Άγιοι, ο Σάββας και ο Ησαΐας, οι οποίοι και έθαψαν τους φονευθέντες και διηγήθηκαν τα σχετικά με αυτούς.


Οι Άγιοι Τριάντα τρεις Πατέρες Αββάδες των εν τη Ραϊθώ αναιρεθέντων
....

Ο Όσιος Σάββας ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος Σερβίας και κτήτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου


Ο Άγιος Σάββας ήταν υιός του ηγεμόνα της Σερβίας Στεφάνου Α’ Νεμάνια (στις βυζαντινές πηγές αναφέρεται Νεεμάν) και της πριγκίπισσας Άννας. Το λαϊκό του όνομα ήταν Ρέσκο.

Η ίδρυση και οργάνωση του πρώτου Σερβικού κράτους από το μέγα ζουπάνο Στέφανο Νεμάνια (1167-1169), τον πατέρα του Αγίου, είχε ως αποτέλεσμα τη συνένωση όλων σχεδόν των Σέρβων σε ενιαίο και ανεξάρτητο από τη βυζαντινή κυριαρχία κράτος με επίκεντρο τη Ρασκία. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ισαάκιος Β’ Άγγελος (1185-1195) συνήψε, το έτος 1190, ειρήνη με το ζουπάνο των Σέρβων. Η ίδρυση του κράτους ανέδειξε την ανάγκη αναδιοργανώσεως και της Εκκλησίας της Σερβίας, η οποία υπέφερε από ανεξέλεγκτη δράση των αιρετικών Βογομίλων. Σύμφωνα προς τις ιστορικές ειδήσεις, αν και η παγίωση του Χριστιανικού βίου στους Σέρβους ήταν αναντίρρητη, η έλλειψη ενιαίας εκκλησιαστικής διοργανώσεως παρέτεινε την σύγχυση δικαιοδοσιών και διευκόλυνε την δράση των αιρετικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υιός του ζουπάνου των Σέρβων Στέφανου αποσύρθηκε σε ηλικία μόλις δέκα έξι ετών στο Άγιο Όρος. Εκάρη μοναχός στη Μονή Βατοπαιδίου και έλαβε το όνομα Σάββας. Αργότερα, περί το 1195, ίδρυσε μαζί με τον πατέρα του Στέφανο, που έγινε μοναχός και ονομάστηκε Συμεών (τιμάται 13 Φεβρουαρίου), τη Μονή του Χιλανδαρίου με χρυσόβουλο του αυτοκράτορα Αλεξίου Γ’ του Αγγέλου (1195-1203). Στο θρόνο της Σερβίας ανήλθε ο νέος ηγεμόνας Στέφανος ο Πρωτοστεφής (1195-1228), υιός του μοναχού πλέον Συμεών, που είχε νυμφευθεί την Ευδοκία, θυγατέρα του βυζαντινού αυτοκράτορα Αλεξίου Γ’ του Αγγέλου (1195-1203).

Ο Άγιος Σάββας χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Μεσοποταμίτη και το 1204 επέστρεψε στη Σερβία, όπου ασχολήθηκε με την ειρήνευση, τον φωτισμό και την αναδιοργάνωση της Εκκλησίας. Κατά την περίοδο αυτή ο Άγιος συνειδητοποίησε πληρέστερα τις ανάγκες της Εκκλησίας, αφού ο αδελφός του Στέφανος δέχθηκε αυθαίρετα το στέμμα του κράλη της Σερβίας από τον Πάπα Ονώριο Γ’ (1204-1222) και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μανουήλ Α’ Σαραντηνό (1217-1222). Οι προτάσεις του έγιναν δεκτές, αλλά ο αυτοκράτορας επέμενε στη χειροτονία του Αγίου Σάββα ως Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Σερβίας, αντί του προταθέντος προσώπου της συνοδείας του Αγίου. Πράγματι, ο Άγιος χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Σερβίας υπό του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μανουήλ Α’ μετά τη συνοδική ανακήρυξη της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Σερβίας.

Σε αυτήν την ενέργεια αντέδρασε ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Δημήτριος Χωματηνός, που αμφισβήτησε όχι μόνο την κανονικότητα της χειροτονίας του Αγίου Σάββα, αλλά και τα κανονικά δίκαια του Πατριαρχείου και της βασιλικής αυθεντίας.

Ο Άγιος Σάββας, αφού εργάσθηκε κατά Θεόν, κοιμήθηκε με ειρήνη στο Τύρνοβο το έτος 1236. Το ιερό λείψανό του βρέθηκε άφθορο, αλλά κάηκε το έτος 1594 από τον Σινάν πασά στο Βελιγράδι.
Απάντηση με παράθεση
  #28  
Παλιά 17-01-08, 01:25
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Όσιος Αντώνιος ο Μέγας (17 Ιαν)

Ο Μέγας Αντώνιος γεννήθηκε περί το 251 μ.Χ. στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, κοντά στη Μέμφιδα, από γονείς ευλαβείς και εύπορους. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.) μέχρι και την εποχή του ευσεβούς αυτοκράτορα Κωνσταντίνου και των παιδιών του.

Από την παιδική του ηλικία ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης, «μόνοις δε οις εύρισκεν ηρκείτο και πλέον ουδέν εζήτει». Σε νεαρή ηλικία, περίπου 20 ετών, έχασε τους γονείς του. Έξι μήνες μετά την κοίμηση των γονέων του, άκουσε στην εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή του πλουσίου νεανίσκου, στην οποία αναφέρεται, ότι ο Χριστός είπε στον πλούσιο νέο : «πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς». Τόση μεγάλη εντύπωση προξένησε η Ευαγγελική αυτή προτροπή στην ψυχή του Αντωνίου, ώστε αμέσως διένειμε τα υπάρχοντά του στους πτωχούς και ενδεείς, αφού φύλαξε τα απολύτως αναγκαία για την συντήρηση αυτού και της μικρής του αδελφής, την οποία φρόντισε να παραδώσει σε Χριστιανές νέες παρθένους που είχαν αφιερωθεί στη χριστιανική αρετή, βέβαιος ότι κοντά τους θα είναι κατά πάντα ασφαλής.

Από τότε ο Άγιος Αντώνιος άρχισε να ζει ασκητικό βίο, εργαζόμενος αδιάκοπα και υποβαλλόμενος σε αυστηρή νηστεία, για να κατανικήσει τους πειρασμούς της σάρκας, αγρυπνώντας ολόκληρη τη νύχτα και τρώγοντας ελάχιστα.

Στη συνέχεια απήλθε σε τόπο έρημο και μακρινό όπου υπήρχαν μνήματα και αφού εισήλθε σε ένα από αυτά έκλεισε τη θύρα. Η τροφή του ήταν ελάχιστη και του την πήγαινε σε καθορισμένες ημέρες ένας συνασκητής του. Εκεί υπερνίκησε, με τη χάρη του Θεού, νέους πειρασμούς. Αργότερα πήγε κοντά στα ερείπια ενός φρουρίου και κατοίκησε σε σπήλαιο χωρίς να τον βλέπει κανένας και χωρίς να δέχεται κανένα παρά μόνο έναν γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί για ολόκληρο το εξάμηνο.

Μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια ασκήσεως και αφού έφθασε σε ύψη πνευματικής τελειώσεως, εμφανίσθηκε στον κόσμο και τότε άρχισαν να συρρέουν περί αυτόν πολλοί που τον θαύμαζαν ως ασκητή και θαυματουργό. Μαρτυρείται ότι, ενώ ο Άγιος βρισκόταν ακόμα στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων που εξέρχονταν από το σώμα τους, καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν. Το γεγονός αυτό είναι πολύ θαυμαστό, αφού μια τέτοια δυνατότητα είναι γνώρισμα μόνο νοερής και ασώματης φύσεως.

Το έτος 311 μ.Χ., κατά τον διωγμό του αυτοκράτορα Μαξιμίνου (307-313 μ.Χ.), κατήλθε στην Αλεξάνδρεια, για να ενθαρρύνει και να βοηθήσει τους πιστούς, τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες. Όταν έπαυσε ο διωγμός, ο Όσιος επανήλθε στην έρημο, αλλά επειδή αισθανόταν ενοχλημένος από την παρουσία πολλών, που πήγαιναν για να τον συναντήσουν, έφυγε από εκεί και ήλθε σε τόπο έρημο, ο οποίος βρισκόταν σε όρος ψηλό, κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα. Και εκεί όμως προσέρχονταν πολλοί για να λάβουν την ευλογία του, να διδαχθούν και να θεραπευθούν. Θεράπευσε δε τους ασθενείς «ου προστάζων, αλλ’ ευχόμενος και τον Χριστόν ονομάζων».

Η φήμη του Οσίου Αντωνίου έφθασε μέχρι τους βασιλείς, τόσο ώστε ο Μέγας Κωνσταντίνος και οι υιοί του, Κωνστάντιος και Κώνστας, έγραφαν σε αυτόν, σαν να ήταν πατέρας τους και τον παρακαλούσαν να τους απαντήσει.

Κατά την διάρκεια του ασκητικού του βίου ποτέ δεν άλλαξε ένδυμα και ποτέ δεν ένιψε το σώμα ή τα πόδια του με νερό. Ο Όσιος, αν και αγράμματος στην ανθρώπινη σοφία, ήταν σοφός κατά Θεόν. Είχε λόγο «ηρτυμένον τω θείω άλατι και χαρίεντα». Δίδασκε στους μαθητές του να μην θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και να μη νομίζουν ότι, επειδή απέχουν από τα κοσμικά αγαθά, στερούνται κάτι αξιόλογο. Το να αφήνει κανείς τα επίγεια αγαθά είναι σαν να καταφρονεί μια δραχμή από χαλκό, για να κερδίσει εκατό χρυσές. Δεν πρέπει, έλεγε, να λησμονάμε ότι ο ανθρώπινος βίος είναι πρόσκαιρος, συγκρινόμενος προς το μέλλοντα αιώνα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών, τα οποία δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας, αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών, δηλαδή της φρονήσεως, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης, της ανδρείας, της συνέσεως, της αγάπης.

Ο Μέγας Αντώνιος, αφού έζησε εκατόν πέντε έτη, κοιμήθηκε οσίως το 356 μ.Χ. Αν και, όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου Αντωνίου ήταν να μείνει κρυφός ο τόπος της ταφής του, οι μοναχοί που μόναζαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Η Σύναξή του ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.


Απολυτίκιο. Ήχος δ'.

Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ Αντώνιε, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διό πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον Ήχος β'. Τα άνω ζητών

Τους βιωτικούς θορύβους απωσάμενος, ησυχαστικώς τον βίον εξετέλεσας, τον Βαπτιστήν μιμούμενος, κατά πάντα τρόπον Οσιώτατε, συν αυτώ ουν σε γεραίρομεν, Πατέρων Πάτερ Αντώνιε.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 18-01-08 στις 11:35
Απάντηση με παράθεση
  #29  
Παλιά 17-01-08, 15:25
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας εξ Ιωαννίνων (17 Ιαν)


Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 στο χωριό Τζούραλη της επαρχίας Γρεβενών από γονείς φτωχούς, τον Κωνσταντίνο και την Βασιλική, και λόγω της φτώχειας της οικογένειάς του έμεινε αγράμματος. Σε μικρή ηλικία απορφανίσθηκε και μετέβη στα Ιωάννινα, όπου έγινε ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν Πασά, πλησίον του οποίου παρέμεινε επί οκτώ χρόνια.

Κατά τον Οκτώβριο του 1836 συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους, ότι είχε εξισλαμισθεί κατά τα προηγούμενα χρόνια και επανήλθε στην ορθόδοξη πίστη. Προσαχθείς στο κριτήριο απολογήθηκε και με πνευματική ανδρεία απέδειξε ότι ουδέποτε έγινε αρνησίθρησκος. Μετά από αυτά και επειδή τον βρήκαν και απερίτμητο, απολύθηκε.

Αργότερα έλαβε σύζυγο, την Ελένη και προσλήφθηκε ως ιπποκόμος στον μουσελίμι των Φιλιατών επί του ηγεμόνος Ιωαννίνων Μουσταφά Πασά. Χρειάσθηκε όμως να μεταβεί και πάλι στα Ιωάννινα για ιδιωτικές του υποθέσεις. Εκεί, στις 12 Ιανουαρίου 1838, ημέρα Τετάρτη, ένας Οθωμανός τον συκοφάντησε και πάλι ότι προηγουμένως ήταν Τούρκος και τώρα είναι Χριστιανός. Αφού τον συνέλαβαν τον έκλεισαν στην φυλακή και τον εκβίαζαν να αλλαξοπιστήσει. Εκείνος παρέμεινε αμετάπειστος, ομολογώντας την πίστη του στον Χριστό. Ο κλήρος και ο λαός των Ιωαννίνων μάταια προσπάθησαν να προλάβουν την άδικη απόφαση κατά του Γεωργίου και να τον πείσουν να δραπετεύσει από τη φυλακή και να φυγαδευτεί στην ελεύθερη Ελλάδα. Το μαρτύριο άρχισε. Του τρυπούσαν τα νύχια με βελόνες και έβαζαν στα στήθη του μεγάλες πέτρες. Εκείνος υπέμενε γενναία λέγοντας : «Είμαι Χριστιανός». Στις 17 Ιανουαρίου, ημέρα Δευτέρα, ο Άγιος απαγχονίστηκε στην αγορά και δέχθηκε από τον Σταυρωθέντα Κύριο το στέφανο του μαρτυρίου. Το ιερό λείψανό του παρέμεινε κρεμασμένο μέχρι τις 19 Ιανουαρίου και κατόπιν δωρίθηκε από τον Μουσταφά πασά στον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Ιωακείμ, ο οποίος τον ενταφίασε με τιμές στο ιερό βήμα του μητροπολιτικού ναού του Αγίου Αθανασίου. Επί του τάφου και στην οικία του Αγίου τελέσθηκαν πλείστα θαύματα. Στις 26 Οκτωβρίου 1971 έγινε η ανακομοιδή των ιερών λειψάνων αυτού, τα οποία εναπετέθησαν στο φερώνυμο ναό των Ιωαννίνων, όπου ήταν πριν η οικία του Αγίου.


Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Τον πανεύφημον Μάρτυν Χριστού Γεώργιον, Ιωαννίνων το κλέος και πολιούχον λαμπρών, εν ωδαΐς πνευματικαίς ανευφημήσωμεν ότι ενήθλησε στερρώς και κατήνεγκεν έχθρόν, του Πνεύματος τη δυνάμει και νυν απαύστως πρεσβεύει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 18-01-08 στις 11:35
Απάντηση με παράθεση
  #30  
Παλιά 18-01-08, 11:34
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας (18 Ιαν)


Ο Μέγας Αθανάσιος γεννήθηκε κατά το έτος 295 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια από Χριστιανούς γονείς. Έτυχε επιμελημένης εκπαιδεύσεως φιλοσοφικής και θεολογικής. Κατά τη νεανική του ηλικία συνδέθηκε με τον Μέγα Αντώνιο και ασκήτευσε μαζί του στην έρημο.

Στην αρχή χειροθετήθηκε αναγνώστης της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας και το 318 μ.Χ. ήταν ήδη διάκονος. Το έτος 325 μ.Χ. συνοδεύει τον γέροντα Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρο στη Νίκαια, όπου συγκλήθηκε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος, «του χορού των διακόνων ηγούμενος». Εκεί, χάρη στη μόρφωσή του και μάλιστα στη θερμουργό και ακλόνητη πίστη του, αναδείχθηκε ένας από τους θαρραλέους αγωνιστές κατά της αιρέσεως του Αρείου. Μάλιστα δε, όπως αποφάνθηκε η εν Αλεξανδρεία Σύνοδος του 399 μ.Χ., κυρίως ο Αθανάσιος «την νόσον του Αρειανισμού έστησεν». Κανένας, ίσως, άλλος από τους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας, της περιόδου εκείνης, δεν αντιμετώπισε τόσο σπουδαία εκκλησιαστικά και θεμελιώδη προβλήματα της Εκκλησίας, όπως ήταν τα περί Θεού, κόσμου, ανθρώπου, δημιουργίας, τριαδολογίας, ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, σωτηρίας, χριστολογίας, πνευματολογίας, Οικουμενικής Συνόδου κ.α.

Η φήμη του Αθανασίου εδραιώθηκε τόσο πολύ κατά τη Σύνοδο της Νίκαιας, ώστε μετά από λίγο, όταν πέθανε ο γέροντας Πατριάρχης Αλεξανδρείας Αλέξανδρος (κοιμήθηκε 17 Απριλίου 328 μ.Χ.), εξελέγη Επίσκοπος Αλεξανδρείας πιθανότατα τον ίδιο χρόνο.

Ο Μέγας Αθανάσιος, κατά τα 46 έτη της αρχιερατείας του, υπήρξε ο στύλος της Εκκλησίας και ο κατ’ εξοχήν Πατήρ της Ορθοδοξίας. Μερίμνησε δραστήρια για την οργάνωση της Εκκλησίας του. Περιηγούμενος την επαρχία του, μετέβη στη Θηβαΐδα, την Πεντάπολη, την Κάτω Αίγυπτο για να δει από κοντά τις ανάγκες του ποιμνίου του, το οποίο τον υποδεχόταν παντού με ενθουσιασμό. Εγκαθιστούσε στις διάφορες πόλεις άξιους και ικανούς Επισκόπους, μεταξύ των οποίων και τον Άγιο Φρουμέντιο (τιμάται 30 Νοεμβρίου), τον οποίο χειροτόνησε Επίσκοπο Αξώμης.

Όμως, οι Αρειανοί, δημιούργησαν πολλές ταραχές και οχλήσεις στον Άγιο, τον οποίο συκοφαντούσαν. Ο Άγιος εξορίστηκε πέντε φορές και διήλθε περισσότερα από δεκαέξι χρόνια της αρχιερατείας του στην εξορία. Εσύρθη κατ’ επανάληψη από τους Αρειανούς ενώπιον Συνόδων και καθαιρέθηκε. Καταδιώχθηκε από αυτοκράτορες, υπέφερε ανεκδιήγητες ταλαιπωρίες και στερήσεις, είδε πολλούς από τους συνεργάτες του να υποκύπτουν στις πιέσεις και την βία των Αρειανών και τον Επίσκοπο Ρώμης Λιβέριο (352-366 μ.Χ) να υπογράψει αρειανικό όρο πίστεως, για να αποφύγει την εξορία. Ήλθαν στιγμές, κατά τις οποίες ο χριστιανικός κόσμος φαινόταν αντίθετος προς τον Άγιο, αλλά αυτός ποτέ δεν κάμφθηκε και αγωνιζόταν για την αλήθεια.

Αφορμή για τις διώξεις κατά του Αγίου, έδωσε η άρνησή του να αποκαταστήσει στην εκκλησιαστική κοινωνία τον υπό της Α’ Οικουμενικής Συνόδου καθαιρεθέντα Άρειο, ο οποίος παρουσιαζόταν υποκριτικά ως αποδεχόμενος την ορθόδοξη διδασκαλία. Όταν ο Άρειος ανακλήθηκε από την εξορία υπέβαλε το 330 ή 331 μ.Χ. ομολογία πίστεως, στην οποία απέφυγε επιμελώς να αναφέρει τις αρειανικές εκφράσεις. Ο Άγιος Αθανάσιος είδε την απάτη και το δόλο του Αρείου και αρνήθηκε κατηγορηματικά να δεχθεί σε κοινωνία τον Άρειο παρά τη διαταγή του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου. Μετά την άρνηση του Αγίου, οι εχθροί του άρχισαν να οργανώνουν συστηματικά τον κατ’ αυτού αγώνα. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, αν και τιμούσε τον Άγιο Αθανάσιο για το ήθος και το θάρρος του, παρασύρθηκε τελικά από τις συνεχείς εναντίον του μηχανορραφίες των Αρειανών και διέταξε τη σύγκλιση Συνόδου στην Καισάρεια, το 335 μ.Χ., με σκοπό την εξέταση των κατηγοριών κατά του Αθανασίου. Η Σύνοδος τελικά συγκλήθηκε στην Τύρο της Φοινίκης. Ο Αθανάσιος συνήλθε στη Σύνοδο, στην οποία παρέστησαν 60 Αρειανοί Επίσκοποι. Οι κατηγορίες δεν ήταν δυνατόν να σταθούν παρά τα εφευρήματα των αιρετικών. Επειδή, όμως, έγινε αντιληπτό ότι οι εχθροί του Αθανασίου ζητούσαν να τον φονεύσουν, οι άνθρωποι του βασιλέως, που είχαν επιφορτισθεί την τήρηση της τάξεως και της ειρήνης, τον φυγάδευσαν κρυφά. Έτσι κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη και ζήτησε να δει τον αυτοκράτορα, ο οποίος λόγω των διαβολών, αρνήθηκε να τον δεχθεί σε ακρόαση και διέταξε την εξορία του στη Γαλατία. Επανήλθε στην έδρα του μετά το θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στις 23 Νοεμβρίου 337 μ.Χ. Πλην όμως και πάλι οι εχθροί του άρχισαν τις κατ’ αυτού διαβολές και συκοφαντίες. Τότε ο Αθανάσιος συγκάλεσε Σύνοδο στην Αλεξάνδρεια, το 339 μ.Χ στην οποία έλαβαν μέρος 100 Επίσκοποι. Οι εχθροί του τότε, συγκρότησαν αρειανική Σύνοδο στην Αντιόχεια, η οποία τον καθαίρεσε και όρισε ως Επίσκοπο Αλεξανδρείας τον Ευσέβιο τον Εμισηνό, αντ’ αυτού δε, επειδή δεν αποδέχθηκε την εκλογή, τον Καππαδόκη Γρηγόριο, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια διά της βίας μετά την απομάκρυνση του Αγίου Αθανασίου.

Τότε ο Άγιος κατέφυγε στη Ρώμη, όπου ευρίσκονταν και άλλοι εξόριστοι ιερείς και Επίσκοποι. Εκεί, τον δέχθηκαν όλοι με τιμή και αναγνώρισαν τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας. Έτσι, ο Πάπας Ιούλιος συγκάλεσε, το έτος 341 μ.Χ., Σύνοδο, η οποία αναγνώρισε τον Άγιο Αθανάσιο ως κανονικό Επίσκοπο Αλεξανδρείας και τον κήρυξε αθώο από όλες τις κατηγορίες των εχθρών του.

Όταν το 345 μ.Χ. πέθανε ο Αλεξανδρείας Γρηγόριος, κατόπιν υποδείξεως του Κώνσταντος, ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος ανακάλεσε τον Άγιο Αθανάσιο από την εξορία. Ο Άγιος επέστρεψε γενόμενος δεκτός θριαμβευτικά από το ποίμνιό του. Αλλά και αυτή τη φορά μόνο για λίγο έμεινε αδιατάρακτος στην έδρα του, διότι μετά την δολοφονία του Κώνσταντος, το έτος 350 μ.Χ., ο Κωνστάντιος, πεισθείς σε νέες διαβολές και πιέσεις των φίλων των Αρειανών, καταδίκασε συνοδικώς τον Άγιο Αθανάσιο. Απέστειλε μάλιστα και στρατιώτες, για να τον συλλάβουν την νύκτα της 9ης Φεβρουαρίου 356 μ.Χ., ενώ τελούσε παννυχίδα με πλήθος πιστών στο Ναό του Αγίου Θεωνά. Ο Άγιος φυγαδεύτηκε στην έρημο, όπου παρέμεινε έξι χρόνια, παρακολουθώντας τις κινήσεις και ενέργειες των Αρειανών και στηρίζοντας τους κλονιζόμενους Χριστιανούς.

Τέλος, επί αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363 μ.Χ.) μπόρεσε να επανέλθει στην Αλεξάνδρεια και να συγκροτήσει Σύνοδο η οποία αποτέλεσε σημαντικότατο σταθμό στην ιστορία των αγώνων της Ορθοδοξίας κατά του Αρειανισμού.

Οι διωγμοί συνεχίστηκαν και επί αυτοκράτορα Ουάλη, που εξόρισε τον Άγιο. Φοβούμενος όμως εξέγερση του λαού της Αλεξανδρείας, αναγκάσθηκε να ανακαλέσει τον Άγιο από την εξορία.

Αγωνιζόμενος για την ορθόδοξη πίστη μέχρι το τέλος του βίου του, κοιμήθηκε με ειρήνη στις 2 Μαΐου 373 μ.Χ., σε ηλικία 75 ετών, αφού κατεκόσμησε το θρόνο της Αλεξανδρείας.

Η Εκκλησία πολύ νωρίς του απένειμε τον τίτλο του Μεγάλου Πατρός αυτής. Είναι εκείνος που διαισθάνθηκε και αντιλήφθηκε άριστα τις λεπτεπίλεπτες σχέσεις αλληλεξαρτήσεως των επί μέρους αληθειών της πίστεως, οι οποίες στη σκέψη του αποτελούν τμήματα μιας και της αυτής αλήθειας, ώστε η πλάνη περί την μία επί μέρους αλήθεια, να συνεπάγεται αναπότρεπτα την ανατροπή ολόκληρου του συστήματος της χριστιανικής διδασκαλίας και την δημιουργία αιρέσεως.

Αλλά ο Άγιος και με τον καθόλου βίο του, απέδειξε το ενάρετο και το ευσεβές του ήθους αυτού σε τέτοιο βαθμό, ώστε το όνομά του να αποβεί ταυτόσημο προς την αρετή. Γι’ αυτό λέγει επιγραμματικά ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός : «Αθανάσιον επαίνων, αρετήν επαινέσομαι, ταύτον γαρ εκείνόν τε ειπείν και αρετήν επαινέσαι». Ο Άγιος Γρηγόριος συνεχίζοντας παρατηρεί ότι ο Μέγας Αθανάσιος έγινε κατ’ εξοχήν δέκτης του θείου φωτισμού, έφθασε σε ύψος βιβλικών προσώπων και ίσως μάλιστα κάποια από αυτά να υπερέβαλε, γιατί κυριολεκτικά ενώθηκε και έγινε ένα με το θείο φως. Και έτσι μόνο κατόρθωσε να αντιμετωπίσει τις μεγάλες κακοδοξίες των αιρετικών της εποχής του.



Απολυτίκιον Ήχος γ’. Θείας πίστεως

Έργοις λάμψαντες Ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε, τη ευσεβεία τα πάντα πλουτίσαντες, την Εκκλησίαν μεγάλως κοσμήσαντες, αξίως εύρατε Χριστόν τον Θεόν ευχαίς υμών, δωρούμενον πάσι το μέγα έλεος.



Κοντάκιον. Ήχος β' Τοις των αιμάτων σου

Ορθοδοξίας φυτεύσας τα δόγματα, κακοδοξίας ακάνθας εξέτεμες, πληθύνας τον σπόρον της Πίστεως, τη επομβρία του Πνεύματος Όσιε, διό σε υμνούμεν Αθανάσιε.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 18-01-08 στις 11:43
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 15:29.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.