AcroBase: 22 χρόνια με αληθινά συναισθήματα
Αυτή δεν θα είναι μια ακόμα αναδρομή, με ευκαιρία της συμπλήρωσης 22 χρόνων, από το ξεκίνημα της AcroBase.
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω, τα συναισθήματα μου, που βιώνω καθημερινά, όλα αυτά τα χρόνια.
Όμορφες στιγμές, μοναδικές μερικές φορές, συγκινήσεις, εξάρσεις, παρέες, φιλία, υπερηφάνεια, δεμένες με απογοητεύσεις, πικρίες, μαχαιρώματα, κατηγορίες, δυσπιστίες, αποχωρισμούς, απώλειες.
Και φτάνεις στο δια ταύτα και αναρωτιέσαι αξίζει;
Η απάντηση είναι πάντα η ίδια, κατηγορηματικά, Ναι.
Ασκώντας την … εξουσία του διαχειριστή, έχεις και προνόμια και δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Πάνω απ’ όλα οι αποφάσεις σου, ξέρεις ότι θα κριθούν, πολλές φορές, μάλιστα, με ιδιαίτερη αυστηρότητα.
Θα πρέπει να καταφέρεις να ισορροπείς ανάμεσα στις διαφορετικές απόψεις, θεωρίες και πιστεύω των μελών , προσπαθώντας να μην αδικήσεις κανέναν.
Είναι φορές που λες, καλύτερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, παρά να κάνω ή να μην κάνω κάτι. Είναι φορές που θα ήθελες να είσαι ένα απλό μέλος και να αφήσεις σε άλλους την κρίση.
Αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι σπάνιες, είναι πολύ πιο συχνές απ’ ότι φαντάζεται κάποιος. Επίσης πολλές φορές, προς τα έξω, βγαίνουν εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα, επειδή απλά αγνοούν τι προϋπήρξε.
Κάποια νέα φίλη έγραψε σε πρόσφατο μήνυμα, «Άσε που ο διαιτητής είναι με το μέρος σας». Ο … διαιτητής δεν είναι καν με την πλειοψηφία, έχει πάει πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα, όταν και αυτός σαν άνθρωπος που είναι, έχει τις απόψεις του. Ο «διαιτητής» προσπαθεί να γίνει καλό παιγνίδι, χωρίς πολλά φάουλ και χωρίς να αναγκάζεται να βγάζει κίτρινες κάρτες.
Δυστυχώς στον ρόλο του είναι και αυτές, είναι μέρος του … παιγνιδιού. Φυσικά αξιολογείται καθημερινά και τουλάχιστον έχει το θάρρος να ζητάει συγνώμη, αν θεωρήσει ότι έσφαλε. Φυσικά δεν είναι αλάνθαστος, ούτε θα μπορούσε να είναι. Αυτός είναι ο λόγος που δίπλα του, έχει επόπτες και διαιτητές, που εμπιστεύεται την κρίση τους, εκπροσωπούν πολύ μεγάλο εύρος απόψεων και αυτό τον βοηθάει στην δουλειά του.
Γυρίζεις πίσω και η νοσταλγία σε τυλίγει, από το πρώτο ντριν της πρώτης κλήσης, το βράδυ της 10ης Φεβρουαρίου του 1988, μέχρι σήμερα. Άνθρωποι που μπήκαν στην ζωή σου, την άλλαξαν, την έκαναν πιο ενδιαφέρουσα, πιο σημαντική, πιο ελπιδοφόρα.
Ανθρώπους που σήμερα, μοιράζεσαι μαζί τους, τις ιδιαίτερες στιγμές σου. Φίλους και Φίλες, με κεφαλαία τα δύο Φ, που ήρθαν και έμειναν, στην πιο ζεστή ακρούλα της καρδιάς σου.
Κέρδισα σε φίλους, κέρδισα σε καθημερινή παρέα, κέρδισα σε ανθρώπους και εντελώς μεταξύ μας, αισχροκέρδησα, τίποτα και καμιά προσπάθεια μου, καμιά δύσκολη στιγμή, δεν είναι ικανές, να κάνουν την ζυγαριά, να γίνει πιο βαριά στην άσχημη μεριά.
Μερικές στιγμές, έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου και κάθε προσπάθεια να τις καταγράψω, θα είναι αδύνατον. Θα σας μεταφέρω μερικές μόνο, τις πιο δυνατές.
Αρχές 1992,5 το πρωί, γυρίσαμε από το νοσοκομείο και εγώ ήμουν σαν φτερό, δεν είχα που να κρατηθώ. Δυστυχώς κε Χαμόδρακα, αυτή την φορά δεν τα καταφέραμε. Η Μητέρα μου είχε πεθάνει.
Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου, το ιδιαίτερο δέσιμο με μια σπάνια Μάνα, οι πολλές προσπάθειες, να τα καταφέρει, απέτυχαν… Έρχομαι στο σπίτι και κάθομαι στο γραφείο και σχεδόν ασυναίσθητα, γράφω ένα μήνυμα στην Acrobase.
Σήμερα ο χειριστής σας, έχασε ότι πιο πολύτιμο είχε στην ζωή του. . .
Ακόμα και σήμερα, προσπαθώ να καταλάβω, τι έγινε τότε, πως γίνεται στις 5 το πρωί, να γράψω ένα μήνυμα, που θα διαβαζόταν ώρες μετά και αμέσως να νοιώσω, ότι δεκάδες χέρια, είχαν σηκωθεί να με κρατήσουν.
Είμαι βέβαια φύση εξωστρεφής και θέλω να μοιράζομαι τα καλά και τα κακά, με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Αλλά αυτό το συναίσθημα, ήταν πρωτόγνωρο.
Ήταν η ίδια χρονιά, 15 Ιουνίου, ο φίλος Αλέξανδρος με κάλεσε σπίτι του, για να δούμε ένα πρόγραμμα για BBS… Με το που ανοίγει η πόρτα, ανάβουν πολλά φλας, μια τεράστια αναμμένη τούρτα, ήταν μπροστά μου και στρίβοντας δεξιά το κεφάλι μου, είδα δεκάδες παιδιά μου, φίλους από την AcroBase. Ήταν τόση η συγκίνηση μου, που σχεδόν όλη την μέρα, δεν μπορούσα να μιλήσω. Όταν μου έκαναν δώρο, το source του τότε προγράμματος μας Major, η φωνή μου δεν έβγαινε, για να πω ευχαριστώ.
Αν υπάρχει όρος της έκπληξης, αυτό που μου έκαναν τότε, ήταν Η απόλυτη έκπληξη.
Ο Αλέξιος είναι ο δράστης των δύο επόμενων εκπληξεων.
Την πρώτη φορά, πήρε τον κώδικα που μου έκαναν δώρο και μέσα σε χρόνο ρεκόρ, μου παρουσίασε το πρόγραμμα, με πολλές διορθώσεις και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ. Θυμάμαι ένα βράδυ, που τρία αγαπημένα μου παιδιά, προσπαθούσαν να χωρέσουν 730 (νομίζω) Kbytes κώδικα, στα 640 του Dos… Αλέξιος Λουκά και Βαγγέλης. Ο πρώτος στρίμωχνε τον κώδικα, ο δεύτερος έπαιζε με το 4dos και ο τρίτος έκλεβε μνήμη, με το QEMM από την κάρτα γραφικών…
Η δεύτερη φορά του Αλέξιου, ήταν όταν βαρέθηκε πια να τον περιορίζει το Dos και μου ανακοίνωσε ότι θα φτιάξει πρόγραμμα, στηριγμένο σε Linux… Έτσι ξεκίνησε ο Μέγιστος, ένα πρόγραμμα φτιαγμένο και ραμμένο στα μέτρα μας. Μια απίστευτη δουλειά ετών, για να σπάσουμε την απομόνωση του τηλεφώνου και να βγάλουμε την acrobase με telnet και ssh, στο internet.
Η επόμενη φορά, ανήκει στον Μίλτο, χωρίς καν να μου πει τίποτα, Τον Ιούνιο του 2006, χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές γνώσεις, έφτιαξε αυτό το Forum, πάνω στο πρόγραμμα VBulletin.
Όταν μου το ανακοίνωσε, απλά και ταπεινά, έπεσα από τα σύννεφα, η συνέχεια της AcroBase είναι εδώ, έτοιμη να την δουλέψουμε και να δεχτούμε νέους φίλους.
Πόσες αγωνίες, αλλά και όμορφες στιγμές, πόσες απογοητεύσεις, αλλά και επιβραβεύσεις, πόσα λάθη, αλλά και επιτυχίες, πόσες στεναχώριες, αλλά και χαρές, πόσες πικρίες και πόσα χαμόγελα;
Για όλα αυτά ευχαριστώ
Σ.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|