Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Λογοτεχνία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 28-02-10, 19:50
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Δικοί μου στίχοι και ποιήματα.

ΤΟ ΡΟΔΟ ΜΟΥ...
(Στην Κόρη μου)

Συναισθήματα χαράς, πόνου, ψυχική κατάσταση από έντονη ανησυχία.
Στιχάκια χωρίς καμιά επεξεργασία, χωρίς κανόνες ποίησης, στην ανηφόρα,
στο ίσιωμα, στην κατηφόρα.
Έτσι όπως ζούσα την κάθε στιγμή, τις μέρες τα χρόνια.




Τα ρόδα πάντα μ’ άρεσαν, να τα θωρώ ν’ ανθίζουν,
μπουμπούκια εκατόφυλλα, λες τη ψυχή μου αγγίζουν.

Γι’ αυτό μια μέρα φύτεψα, κλωνάρι μες στη γλάστρα,
για να ριζώσει να φανεί, ο ουρανός με τ’ άστρα.

Μες στου Γενάρη το χιονιά, άρχισε να προβάλει,
ένα μικρό τριαντάφυλλο, της άνοιξης γελάει.

Πολύ γλυκό μου όνειρο, αμάραντο λουλούδι,
του φεγγαριού πανσέληνος, των αστεριών τραγούδι.

Μια ηλιαχτίδα πρωινή, της άνοιξης μου χάδι,
χρυσή ελπίδα της ζωής, πολύχρωμο πετράδι.

Ήλιε μη βασιλέψεις σήμερα, μείνε για να γιορτάσεις,
το ρόδο που γεννήθηκε, μ’ αχτίνες να σκεπάσεις.

Μες στις πηγές της θάλασσας, στου αετού τα ύψη,
θα ψάξω να βρω θησαυρούς, τίποτα μη του λείψει.

Άστρα πέστε στα σύννεφα, στο ρόδο μου να τρέξουν,
να ρίξουν δάκρυα δροσιάς, τη ρίζα του να βρέξουν.

Οι μέλισσες του τραγουδούν και νέκταρ το ταΐζουν,
γύρω απ’ τα ροδοπέταλα, μ’ αγάπη τριγυρίζουν.

Τα χελιδόνια που πετούν, δροσοσταλιές του δίνουν,
κι’ από τα φτερουγίσματα, αύρα γλυκιά τ’ αφήνουν.

Χρυσές αχτίδες το πρωί, μ’ αρώματα το πλένουν
και τ’ άλλα τα τριαντάφυλλα, γλυκές ματιές του στέλνουν.

Σαν το χαϊδεύω απαλά, το χώμα να τ’ αλλάξω,
θαρρώ πως μου χαρίσανε, φτερά για να πετάξω.

Και κάθε μέρα που περνά, ομορφαίνει και αλλάζει,
το βλέπω στα ματάκια του, πόσο πολύ μου μοιάζει.

Μέρα τη μέρα γίνεται, όλο και πιο μεγάλο,
πιο όμορφο μου φαίνεται, πως δεν υπάρχει άλλο.

Μακριά του όταν βρίσκομαι, παρακαλώ τη φύση,
βροχή να ρίξει από ψηλά, τη γλάστρα να ποτίσει.

Και κάνω όνειρα πολλά, απ’ το πρωί ως το βράδυ,
να του χαρίσει ο θεός, της άνοιξης το χάδι.

Το ρόδο μου μεγάλωσε και γέμισε η γλάστρα
και τ’ άρωμα του σκόρπισε, στον ουρανό και τ’ άστρα.

Το ρόδο μου μεγάλωσε, φύλλα καινούργια βγήκαν
και όμορφα χαμόγελα, σιγά σιγά φανήκαν.

Το ρόδο μου μεγάλωσε και μέστωσαν τα κλώνια,
για να αντέξει το βοριά, που έρχεται με χιόνια.

Το ρόδο μου μεγάλωσε, μα εγώ δεν ησυχάζω,
μη του συμβεί κάποιο κακό, στο νου μου πάντα βάζω.

Μακριά του όταν βρίσκομαι, φοβάμαι μη φυσήξει,
να μη το πιάσει δυνατός, αέρας και το ρίξει.

Φοβάμαι μήπως ξεραθεί, φοβάμαι μη το χάσω,
μη το ξεράνει ο βοριάς, προτού το προφυλάξω.

Φοβάμαι μήπως του συμβεί, κακό και δεν προλάβω,
στον τρυφερό του τον βλαστό, στηρίγματα να βάλω.

Φοβάμαι τους περαστικούς, στη γλάστρα του μη ρίξουν,
φαρμάκι δηλητήριο, τη ρίζα να σαπίσουν.


Φοβάμαι μη το κλέψουνε, μια νύχτα από τη γλάστρα
και σβήσουν απ’ τον ουρανό, παντοτινά τα άστρα.

Όμως θαρρώ πως άλλαξε, δε δίνει σημασία,
στο χώμα που είναι ασκάλιστο, κι’ ας είναι ξηρασία.

Τις κούκλες του δεν παίζει πια, το παιχνιδάκι αλλάζει
κι’ όταν κοντά του βρίσκομαι, αυτό αλλού κοιτάζει.

Κι’ εγώ το βλέπω δεν μπορώ, πως να το πλησιάσω,
δε με αφήνει να χαρώ, ούτε να τ’ αγκαλιάσω.

Περνούν οι μέρες ο καιρός, μα εκείνο δεν αλλάζει
κι’ από τη γλάστρα χάθηκε, το σκέρτσο και το νάζι.

Περνούν οι μέρες ο καιρός και οι χαρές χαθήκαν,
ο ουρανός σκοτείνιασε και σύννεφα φανήκαν.

Όσο περνάει ο καιρός, η ρίζα κι’ αν μεστώνει,
άσκημα πάντα μου μιλά και μίσος φανερώνει.

Όσο περνάει ο καιρός, αντί να λογικεύει,
γίνεται δύστροπο πολύ και αφορμή γυρεύει.

Κουράστηκα πια συνεχώς, νερό να το ποτίζω
και δεν μπορώ να το χαρώ, στο σπίτι σαν γυρίζω.

Βαρέθηκα και δεν μπορώ, τη γλάστρα του να βλέπω,
το όμορφο το ρόδο μου, νομίζω πια δεν έχω.

Εγώ όμως τ’ αγαπώ πολύ, αίμα η καρδιά μου στάζει,
όταν το βλέπω ο δρόμος του, στο πουθενά δεν βγάζει.

Το βλέπω πως δεν νοιάζεται, ακόμα δεν κρυώνει,
όμως χειμώνας έρχεται, με κρύο και με χιόνι.

Νομίζει είναι εύκολο, και έχει την ελπίδα,
να προσπαθήσει μη βραχεί, μέσα στη καταιγίδα.

Πως να μπορέσω να του πω, πως έρχονται τα χιόνια
και πως περνάνε γρήγορα, οι μέρες και τα χρόνια.


Πως να μπορέσω να του πω, στη ζεστασιά να τρέξει,
ο τρυφερός του ο βλαστός, την παγωνιά ν’ αντέξει.

Φίλοι μου λένε θα το δεις, με τον καιρό θ’ αλλάξει,
καινούργια ροδοπέταλα, τ’ αγκάθια θα πετάξει.

Άλλοι μου λένε θα το δεις, με τον καιρό που μπαίνει,
από το δρόμο το στενό, σιγά σιγά θα βγαίνει.

Όλοι τα τριαντάφυλλα, μονάχα τα ποτίζουν
κι’ εκείνα δίνουν τη χαρά και άρωμα σκορπίζουν.

Μα στο δικό μου το μικρό, χρυσάφι έχω δώσει
κι’ αυτό αντί για ευχαριστώ, θέλει να με πληγώσει.

Κουράστηκα να τ’ αγαπώ, συχνά να το ποτίζω
και να του βάζω λίπασμα, νέκταρ να το ταΐζω.

Πολλές φορές το σκέφτομαι, μη το ξαναποτίσω,
να μη του ρίξω λίπασμα, ούτε να το σκαλίσω.

Μα μαραμένο σαν το δω, πάλι με μιας θα τρέξω,
να πάρω πάλι το νερό, τα άνθη του να βρέξω.

Ήθελα να το έβλεπα, ολόκληρο ανθισμένο,
μ’ άλλο μαζί τριαντάφυλλο, ζευγάρι αγαπημένο.

Ζηλεύω άλλους που έχουνε, ρόδα ανθισμένα,
τα χρόνια που κουράστηκαν, είναι πια ξεχασμένα.

Γιατί μεγάλωσαν πολύ, τα ρόδα τους τα άσπρα
και κορφοπούλια βγάλανε και γέμισε η γλάστρα.

Κάθομαι συλλογίζομαι, όταν θα χειμωνιάσει,
ποιος θα σκεφτεί το ρόδο μου, ποιος θα το προφυλάξει.

Να είχα θεέ μου δύναμη, τη νύχτα να φωτίσω,
δρόμο χωρίς κακοτοπιές, στο ρόδο μου ν’ αφήσω.

Να είχα θεέ μου δύναμη, πριν πέσει να προλάβω,
στον δρόμο τον ανώμαλο, στηρίγματα να βάλω.


Έτσι το θέλησε η ζωή, να βρίσκομαι μακριά του
και τρόπο δεν μπορώ να βρω, να γίνω η σκιά του.

Τώρα που είναι μακριά, στη σκέψη μου το φέρνω,
στα όνειρά μου του μιλώ, να είναι ευτυχισμένο.

Στα όνειρα μου του μιλώ, του λέω να προσέχει,
μέσα στα ροδοπέταλα, την Παναγιά να έχει.

Στα όνειρα μου του μιλώ, το δρόμο να κοιτάξει,
πριν τον περάσει μη τυχόν, σε πέτρα και σκοντάψει.

Θεέ μου παντοδύναμε, που όλο τον κόσμο βλέπεις
και το μικρό το ρόδο μου, ζητώ σου να προσέχεις.

Θεέ μου που είσαι εκεί ψηλά, το ρόδο μου να βλέπεις,
σε κάθε του κακοτοπιά, εσύ να το προσέχεις.

Να είναι ο δρόμος του άνοιξη, χωρίς βροχές και μπόρα,
να το φυλάς παντοτινά, κάθε λεπτό και ώρα.

Θεέ μου πόσο τ’ αγαπώ, εσύ μόνο το ξέρεις,
είναι για μένα η ζωή, κοντά μου να το φέρεις.

Ήθελα να’ ξερα πολύ, όταν τη γη θ’ αφήσω,
στα όνειρα του άραγε, μπορώ να του μιλήσω;

Στα όνειρά του ν’ άρχομαι, κουράγιο για να παίρνει
και στο χειμώνα της ζωής, απανεμιά να φέρνει.

Τώρα μονάχα εύχομαι, όταν θα έρθει η ώρα,
να γίνει ο δρόμος του άνοιξη, χωρίς βροχές και μπόρα.

Τότε ν’ αφήσει δίπλα του, τριαντάφυλλο άλλο να’ ρθει,
να γίνουν ταίρι αγαπητό απ’ της καρδιάς τα βάθη.

Να λαχταρά όσο ποτέ, την άνοιξη που μπαίνει,
να δει μέσα απ’ τη γλάστρα του, βλαστάρι ν’ ανεβαίνει.

Ήρθε ο χρόνος κι’ έφερε, ρόδο μες στη φωλιά του
και με το δώρο της ζωής, γέμισε’ η αγκαλιά του.


Τώρα πιστεύω φύγανε, τ’ αγκάθια τα μεγάλα
κι’ από τα ροδοπέταλα, στάζει μονάχα γάλα.

Η αγωνία κι’ ο καημός, σ’ εκείνο πήγαν τώρα,
μη κακοπέσει το μικρό, απ’ τη κακιά την ώρα.

Όλο με χάδια και φιλιά, το χώμα του αλλάζει
και με τα φύλλα της καρδιάς, το ρόδο του σκεπάζει.

Ακόμα και το αίμα του, αν χρειαστεί θα δώσει,
θα πολεμήσει με στρατό, το ρόδο του να σώσει.

Κι’ εγώ θα βλέπω από ψηλά, το ρόδο το γλυκό μου,
στ’ αστέρια και στον ουρανό, θα λέω είναι δικό μου.

Κι’ όσο θα μεγαλώνει αυτό κι’ η γλάστρα θα γεμίσει,
θα μαραθεί θα ξεραθεί, τη γη να του αφήσει.

Κι’ όταν θ’ ανέβει από τη γη, στου ουρανού τα ύψη,
που ίσως να’ ναι όμορφα, χωρίς πόνους και θλίψη.

Θα τ’ αγκαλιάσω να του πω, στη γη για κείνο ζούσα,
ακόμα κι’ απ’ τ’ αγκάθια του, τσιμπήματα ξεχνούσα.

Θα τ’ αγκαλιάσω να του πω, πως τ’ αγαπώ ακόμα
κι’ ας μου’ χε κάνει εκεί στη γη πολλές πληγές στο σώμα..


_______________________________

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 04-03-13 στις 21:22
Απάντηση με παράθεση
The Following 4 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
Alaman (16-03-10), KOUNELOS66 (30-10-10), maralin (15-01-11), mixanobios (01-03-10)
  #2  
Παλιά 28-02-10, 20:19
Το avatar του χρήστη Nelly
Nelly Ο χρήστης Nelly δεν είναι συνδεδεμένος
Mέλος
 

Τελευταία φορά Online: 09-05-12 11:04
Φύλο: Γυναίκα
Πολύ τρυφερό αλλά πολύ μεγάλο.
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 01-03-10, 01:43
Το avatar του χρήστη mixanobios
mixanobios Ο χρήστης mixanobios δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 17-10-23 17:06
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από Nelly Εμφάνιση μηνυμάτων
Πολύ τρυφερό αλλά πολύ μεγάλο.
Γράψε και εσύ εάν μπορείς! Τι είναι αρχείο να το κάνεις ZIP ?

Justin με έκανες να 'χαθώ' μέσα στις σκέψεις μου...Σε ευχαριστώ!
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 01-03-10, 15:29
Το avatar του χρήστη Nelly
Nelly Ο χρήστης Nelly δεν είναι συνδεδεμένος
Mέλος
 

Τελευταία φορά Online: 09-05-12 11:04
Φύλο: Γυναίκα
Αρχική Δημοσίευση από mixanobios Εμφάνιση μηνυμάτων
Γράψε και εσύ εάν μπορείς!
πρώτον μπορώ.
δεύτερον δεν υπάρχει περίπτωση να το γράψω και να το αφήσω εδώ και να τεθεί στην ευχέρεια μελών σαν του λόγου σου.

Αρχική Δημοσίευση από mixanobios Εμφάνιση μηνυμάτων
Justin με έκανες να 'χαθώ' μέσα στις σκέψεις μου...Σε ευχαριστώ!
Απ' το ρόδο βγαίνει αγκάθι κι απ' τα αγκάθι βγαίνει ρόδο. Το νου σου.

Αρχική Δημοσίευση από justin Εμφάνιση μηνυμάτων
Να είστε πάντα καλά
Γιάννης
Κι εσύ να είσαι καλά. Περιμένω και τα επόμενά σου.
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 02-03-10, 08:14
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Στην άγνωστη!

Στην Άγνωστη.

Σου είχα πει, ένα χαμόγελο μου φτάνει,
στ’ ολόγραμμα του να τα πίνω να μεθώ,
να μου φωτίζει τις βραδιές στο πυροφάνι,
να ΄χω ένα λόγω να του λέω σ’ αγαπώ.

Στο γκρίζο απόβραδο ένα μελένιο βλέμμα,
στην αύρα της αλήθειας του ν’ αναριγώ,
από τις στάχτες μου να βρω καινούργιο θέμα,
μια λέξη που την έχασα, στον κόσμο μου να πω.

Μια λέξη μόνο, μονοσύλλαβη κι’ ευθεία,
λέξη κοινή μου λένε και μη δίνεις σημασία,
άλλοι γελούν γιατί τη βρίσκουνε αστεία,
είναι το μου, μα απ’ τα δικά μου λείπει τα αρχεία.

Στ’ αζήτητα που ψάχνω, ίσως κάποτε τη βρω,
τη μελωδία της την άγνωστη ν’ ακούσω,
για να μη λέω δεν πειράζει, έτσι έμαθα να ζω.
Να ΄χω ένα ..μου.. να το χτενίσω να το λούσω.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 05-03-10 στις 10:01
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 03-03-10, 10:19
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Σκοτάδι και φως.

Σκοτάδι και φως.

Κι’ απόψε στην ατέλειωτη νύχτα
στο τερατόμορφο σκοτάδι.
Ταξιδέματα μεταφυσικά με το άρμα άγνωστων ανέμων,
στον ουρανό της θύελλας.
Θωρώ το μελαγχολικό πλύσιμο της δύσης
και φοβάμαι.

Άρχισαν κιόλας να μαζεύονται συννεφιές,
μαύρες, αλλόκοτες,
πάνω σ’ ένα πέλαγο φτιαγμένο από τα καυτά δάκρυα
μιάς αιωνιότητας.
Το δωμάτιο μικρό, αρκτικό σπήλαιο.
Πόνος απ’ το μαστίγωμα της παγωμένης πολικής νύχτας.
Σκιές μαύρες, σιλουέτες ακαθόριστες, σ’ ένα χορό μεταμφιεσμένων.

Άλικες άβυσσοι, βάραθρα φωτιάς.
Κι’ απάνω συναντιούνται φεγγάρια άχρωμα.
Κομήτες στροβιλίζονται και παγώνουν τα μάτια μου.
Φάτσες παραμορφωμένες, πελιδνές.
Φωνές βραχνές ακατάληπτες.

Η τρομερή προέλαση των οπλών από αρχέγονα όντα,
θαρρείς διαπερνούν το σώμα μου.
Ερινύες περιγελούν τη φοβερή τρικυμισμένη σιωπή μου.
Κι’ η νύχτα μια αιωνιότητα.
Χάος.

Ξημέρωμα μέσα στη σιωπή των αστεριών που σβήνουν.

Κι’ εκείνη,
κάπου εδώ, κοντά μου είναι, το αισθάνομαι.
Ξέρω πως ακούει το δικό μου ανάκουστο κάλεσμα.
Νιώθω την αύρα της σκέψης της.
Τη χρειάζομαι κι’ αυτή το ξέρει, μου στέλνει το χαμόγελο της
και μου φτάνει.

Τα λουλούδια του ονείρου ξυπνούν, ανοίγουν φωτίζουν.
Η μέρα απ’ τη δροσιά της δρόσισε.
Σβήνει πεθαίνει το χάος.
Οι καταιγίδες κατεδαφίζονται.
Μιά στάλα φως και σήμερα από το φως της.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 05-03-10 στις 10:02
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 28-02-10, 21:01
Το avatar του χρήστη maralin
maralin Ο χρήστης maralin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 25-03-24 17:33
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
πολύ ωραιο...
__________________
Ειναι η ζωη πολυ μικρη....μη το ξεχνας......
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 01-03-10, 08:56
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Nelly, maralin, mixanobios.

Σας ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε στίχους που γράφτηκαν τότε, πολλές φορές σε πρόχειρα χαρτιά, μουτζουρωμένα από δάκρυα, τσαλακωμένα από πόνο.

Σας έδωσα μια περίληψη από ένα πολύ μεγάλο (ποίημα) πενήντα σελίδων.

Να είστε πάντα καλά
Γιάννης
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
vviola (07-01-11)
  #9  
Παλιά 09-10-10, 09:06
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Νεφέλη

Έχουν περάσει πέντε χρόνια που είδα για τελευταία φορά τα μάτια της, που το ίδιο βράδυ έγραψα αυτά που διαβάζεις και που δημοσιεύτηκαν τότε κάπου.

Μου ζήτησες να γράψω… Σου αφιερώνω λοιπόν αυτή τη δική μου πραγματική ιστορία…



Τώρα που ο κύκλος έκλεισε, που μίλησα με τα δάκρυα της, που μπήκα στα μάτια της και διάβασα τα μυστικά τους, δεν υπάρχει πια λόγος ένα μυστικό που κρατούσα τόσα χρόνια φυλαγμένο στην καρδιά μου, να παραμένει μέσα μου. Θέλω λοιπόν να το μοιραστώ με σας, να ξαλαφρώσω, τώρα που και το τρένο πλησιάζει στον τελευταίο σταθμό.

Δεν σας γνωρίζω προσωπικά και δεν με γνωρίζετε, λέω σε σας αυτά που θα έλεγε κανείς μπροστά σε μια εικόνα, στο πρόσωπο δηλαδή το άγιο που κρύβεται πίσω από μια απλή ζωγραφιά.
Μπορεί να μην μπορέσετε να με καταλάβετε λόγω διαφοράς ηλικίας ή γιατί εγώ έζησα σε άλλες εποχές σε σχέση με τις δικές σας.
Τα χρόνια πέρασαν και η χωρίστρα που τότε κάναμε στα μαλλιά σκεπάστηκε με χιόνια.. … …

Το όνομα της Νεφέλη. Ένα ανεπανάληπτης ομορφιάς πλάσμα.
Εγώ είκοσι δύο χρόνων περίπου τότε κι’ αυτή λίγο μικρότερη γύρω στα δέκα εννέα με είκοσι. Εγώ της έμαθα να καταδύεται στα βάθη της θάλασσας κι’ αυτή τι θα πει έρωτας μεγάλος. Ένας χρόνος ψυχικής ανεπανάληπτης ερωτικής θύελλας.

Όμως τα φώτα της ράμπας έσβησαν ξαφνικά ένα βράδυ, έσβησαν γιατί δεν υπήρχαν ηθοποιοί να παίξουν το έργο, αιτία, ένα μεγάλο ψέμα, το ίδιο ακριβώς και για τους δυο μας.

Όμως εγώ δεν έπαψα ποτέ να την αγαπώ και να γράφω για εκείνη. Οι μετέπειτα έρωτες δεν στάθηκαν ικανοί να σβήσουν τη δική της φωτιά. Σε κάθε πακέτο τσιγάρων που πετούσα ήταν γραμμένα και δυο τρία στιχάκια με το όνομα της.

Το φετινό καλοκαίρι πέρασα από το μέρος εκείνο του πρώτου σ’ αγαπώ όπως έκανα σχεδόν κάθε χρόνο. Ήταν ένας μεγάλος βράχος δίπλα στο κύμα. Πάντα εύρισκα και κάποιο σημάδι χαραγμένο με πέτρα πάνω του. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως το δικό της χέρι τα λάξευε κατά καιρούς.

Πέρασαν δέκα περίπου μέρες όταν στην επιστροφή είπα να περάσω πάλι, κάτι μου έλεγε πως αυτή τη φορά θα ήταν εκεί......

Καθόταν δίπλα στο κύμα σκαλίζοντας αφηρημένα την άμμο.
Λες και δεν πέρασαν τα χρόνια, γκρίζα μαλλιά μα ήταν όμορφη όπως παλιά.
Πλησίασα αθόρυβα και κάθισα δίπλα της... Με κοίταξε με τα καταπράσινα μάτια της που στη στιγμή γέμισαν δάκρυα, δάκρυα πολλά, τόσα που ποτέ θεός δεν θα μπορούσε να ζητήσει. Σε περίμενα μου είπε μέσα στ’ αναφιλητά της με τρεμάμενη φωνή... ... ....

Θα είχα κάνει λίγα βήματα φεύγοντας όταν ένα κοριτσάκι πέντε με έξι χρόνων περίπου που έπαιζε στην άμμο λίγο πιο πέρα έτρεξε στην αγκαλιά της και της είπε απορημένο, γιατί κλαις γιαγιά; Από χαρά κλαίω καλό μου του είπε εκείνη, γιατί ξέρω πως μ’ αγαπάς!


Τυχαία συνάντηση.

Την είδα ένα μεσημέρι
πάνω στην άμμο να σκαλίζει δυο καρδιές,
στο ίδιο μέρος που της κράταγα το χέρι,
τις ανοιξιάτικες εκείνες τις βραδιές.

Πέρασαν χρόνια γκρίζα τα μαλλιά της
μα είναι όμορφη όπως παλιά,
απέριττη, ανάλλαγη η θωριά της,
εξαίσια οπτασία στην ακρογιαλιά.

Τα μάτια μου στα μάτια της χαθήκαν
χλόμιασε η πλάση κι’ έγινε σεισμός
φλέγεται η θάλασσα τ’ απύθμενα φανήκαν
σ’ άλλη διάσταση περνά ο λογισμός.

Μάτια μου μεγάλα πλουμισμένα
ξενύχτια μου παλιά τραγουδισμένα
ήσουνα φάρος στη ζωή στα όνειρα μου
δεν έπαψα να σ’ αγαπώ εγώ χαρά μου.

Αισθαντική μου χαραυγή
μεθυστική του έρωτα μου ναϊάδα,
της ύπαρξης μου πρύμισμα,
του κόσμου μου καταύγαστη πλειάδα.

Δόσμου τα χέρια σου να βρούμε αναπολήματα
εκείνα των χαρούμενων μεθυστικών στιγμών,
να ξαναγράψουν οι καρδιές μας έκθεση ιδεών,
να ημερέψουν του χειμώνα μας τα κύματα.

Άσε το δάκρυ της ψυχής σου να φιλήσω
όπως παλιά καρδιά μου να μεθύσω
και να σου πω,
εγώ γλυκιά μου και στα χιόνια σ’ αγαπώ.

Λευκό μου περιστέρι άλλο μη κλαις
τα γκρίζα σύννεφα για λίγο διώξε,
πως ήμαστε στα όνειρα του χθες,
πως δε χωρίσαμε ποτέ χαρά μου νιώσε.

Κι’ αφού το θέλησε η μοίρα ομορφιά μου,
δόσμου τα δάκρυα σου πάρε τα δικά μου,
στα σκαλοπάτια της ζωής τα τελευταία,
παρηγοριά στα ταξιδέματα μας τα μοιραία.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
The Following 6 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
jimil (19-10-10), konstantin@ (09-10-10), maralin (09-10-10), Naias (09-10-10), Xenios (09-10-10)
  #10  
Παλιά 09-10-10, 09:26
Το avatar του χρήστη maralin
maralin Ο χρήστης maralin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 25-03-24 17:33
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
ενα ευχαριστω ειναι πολυ λιγο.....


θα το κανω save στην καρδια μου....
__________________
Ειναι η ζωη πολυ μικρη....μη το ξεχνας......

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη maralin : 09-10-10 στις 09:38
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην maralin για αυτό το μήνυμα:
justin (09-10-10)
  #11  
Παλιά 09-10-10, 21:15
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από maralin Εμφάνιση μηνυμάτων
ενα ευχαριστω ειναι πολυ λιγο.....

Ένα ευχαριστώ είναι πολύ μεγάλο όταν είναι αληθινό…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
maralin (10-10-10)
  #12  
Παλιά 18-10-10, 11:16
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Ακόμα...

Και πάλι στης ζωής το ξεχασμένο ξενυχτάδικο,
εξοστρακίζω τις παλιές στημένες παραισθήσεις,
μπαρκάρω σ’ ένα όνειρο καινούργιο διαβατάρικο,
στις πλάνες διεισδύω των ματιών της, τις αισθήσεις.

Περιδιαβαίνω νιές, γειτονιές κοσμικές,
το καινούργιο παλτό μου προβάρω,
ανασκευάζω φθαρτές, παλιές πρακτικές,
τ’ αναδυόμενα μου τα θέλω, μοστράρω.

Εξωτικό χαρμάνι ευφορίας ακραίων στιγμών,
στη πυρά μελαγχολίες κι’ αναίτιες θλίψεις,
στη γκιλοτίνα τα άπλερα πάθη γκρίζων καιρών,
στον καιάδα και οι αφορισμένες μου τύψεις.

Κλείνω ματιές, ερωτιάρικα άλικα χείλη φιλάω,
λες και ήταν χθες, με τα φτερά τα δικά μου πετάω.
Της Αθήνα τα βράδια, Παρθενώνες κι’ ατλάζια
και της ζωής σαν και πρώτα κουλαντρίζω τα νάζια.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 13:08
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
jimil (19-10-10), maralin (29-10-10), Xenios (18-10-10)
  #13  
Παλιά 24-10-10, 18:55
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Ποιητής…

Είσαι ποιητής.
Μα όσο γυρίζει ο ήλιος κι’ ο ίσκιος της πένας σου τρανέψει,
το μελάνι σου ζωγραφίζει, το πιο όμορφο όνειρο φυσικής
τελείωσης που έδωσες ποτέ.
Είσαι ένας άλλος ποιητής, είσαι προφήτης.
Γιατί έχεις μέσα σου την πίστη,
την υπεράνθρωπη δύναμη του πρωτομάστορα.
Γιατί συνταιριάζεις και ζεύεις το ήμερο με το άγριο,
ξέρεις το χτες, πλάθεις το σήμερα, μαντεύεις το αύριο.

Ημερεύεις το ρολόι του χρόνου.
Στύβεις τις πέτρες κι’ απ’ το δάκρυ τους να δροσιστείς.
Ακούς το ανάκουστο.
Είσαι μέσα σ’ όλες τις μορφές, του έρωτα, της τρέλας, του πόνου.

Σπάζεις τους φραγμούς της ύπαρξής σου.
Στην αληθινή αλήθεια σιωπάς, υμνείς το αλάνθαστο,
γεφυρώνεις το κενό, γνωρίζεις το άγνωστο.
Ζεις τα συναισθήματα της ήττας, της ταπείνωσής σου.

Γίνεσαι ο άρρωστος, ο πικραμένος.
Γίνεσαι το ανεπιθύμητο, το ποθητό
το αισθητό, το υπεραισθητό.
Ο σοφός ο μεγάλος, μα κι’ ο εγκληματίας ο καταραμένος.

Ορθώνεσαι στην απορία, στο ακατόρθωτο.
Λιώνεις τον πάγο της καρδιάς, με τη μεγάλη φωτιά , την αγάπη.
Είσαι αυτεξούσιος, χαμογελάς καμιά φορά στην αυταπάτη,
διυλίζεις τη σκέψη σου, ακουμπάς το αόρατο.

Γι’ αυτό εσύ ο ποιητής γίνεσαι προφήτης.
Της απουσίας, του κενού ο χτίστης.
Ο κυνηγός της αληθινής ζωής.
Προσεύχεσαι στον άγραφο στίχο της δικής σου προσευχής.


Αφιερωμένο σε σένα τον άγνωστο ποιητή…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to justin For This Useful Post:
jimil (24-10-10), KOUNELOS66 (11-12-10), Xenios (24-10-10)
  #14  
Παλιά 19-07-11, 17:04
Το avatar του χρήστη maralin
maralin Ο χρήστης maralin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 25-03-24 17:33
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Πολύ καλό ποίημα Γιαννη,συγχαρητηρια
__________________
Ειναι η ζωη πολυ μικρη....μη το ξεχνας......
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην maralin για αυτό το μήνυμα:
justin (19-07-11)
  #15  
Παλιά 21-07-11, 19:24
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Κοχλάζουν κενό...
(Από το άδειο ημερολόγιο μιας ψυχής)

Πράνα και τσι απ’ την Ινδία την Κίνα
ένα πακέτο οξειδωμένες αναμνήσεις
σκιές ασάλευτες συμπαντικού πυρήνα
διάττοντες φευγάτες παραισθήσεις.

Ονειροσύννεφα που παρελαύνουν
στον κύκλο τον ατέρμονα του νου
έναν δραπέτη της ζωής που συλλαμβάνουν
σιωπές ναυάγια καιρού αλλοτινού.

Φθαρτές εικόνες στη ματιά του αναπλάθει
τρικυμισμένες κβαντικές αριθμομηχανές
είναι ο κόσμος του ο άυλος τρύπιο καλάθι
από την πράνα την ασύλληπτη στο αχανές.

Η θύμηση της σε παρθένο όνειρο που μένει
της άναρχης αγρύπνιας του πολύ σημαντικό
από το χέρι της κρατά την ειμαρμένη
το τάχυον στον κόσμο του ελπίδα γιατρικό.



Πληροφορίες:

Οι παραπάνω στίχοι προέκυψαν από το ημερολόγιο – βιβλίο, τριάντα μιας (31) σελίδων.

Το ημερολόγιο είναι το αλεξικέραυνο, ο κεντρικός δέκτης καταγραφής
των ψυχικών καταιγίδων, ο σταθμός καταγραφής σημάτων, από δέκα επτά (17) διαφορετικές πηγές,
δηλαδή από πάσχοντα άτομα διαφορετικών ηλικιών και φύλων.


Κοχλάζουν κενό.
(Ημερολόγιο)

Σελίδα 1η

Ανθισμένες κερασιές.
Άχρωμα και άοσμα λουλούδια.
Ίσως το μπλάβο τ’ αρχέγονο χώμα να φταίει,
ή μήπως η μεγάλη πέτρα στις παρθένες ρίζες?

Χαράματα.
Οι αστραπές έφεραν βροχή.
Καταιγίδα στον καταποντισμένο ουρανό.
Παλλόμενοι αστρικοί σηματοδότες.
Χάος.

Ο ξεροπόταμος φούσκωσε,
στο πέρασμα του παρασύρει τα πάντα.
Τα κίτρινα φύλλα των δέντρων ταξιδεύουν στο άγνωστο.

Σελίδα 10η

Ξημέρωμα στου φεγγαριού το δορυφόρο.
Ζοφώδεις ερημιά.
Τύμβοι συλημένων ονείρων.
Ήλιος. Φωτιά το χαμόγελο του.
Καψαλισμένα δέντρα, απομεινάρια της κάψας του.

Απολιθωμένα ζαχαρωτά, άγνωστη γεύση.

Καυτός άνεμος, το χαρακωμένο έδαφος υπομένει.
Ο ορίζοντας πλησιάζει, το υγρό στοιχείο έρχεται.
Οφθαλμαπάτη.

Σελίδα 17η

Η σκοτεινή ύλη πλημμυρίζει το κενό,
τα συμπαντικά τέρατα αλυχτούν, έρχονται.
Η Ανδρομέδα η κανιβαλική πλησιάζει.
Ο δορυφόρος του φεγγαριού σείεται, τρεμοσβήνει.

Το τρένο της ερήμου πλησιάζει στο σταθμό.
Κάπου θα υπάρχει μια όαση ελπίδας.
Ίσως στο διαμαντένιο στεφάνι του ήλιου.

Σελίδα 25η

Η ζεστή άμμο στις ερήμους τ’ ουρανού,
απ’ το λιοπύρι του μεσημεριού,
διαπερνά τις σκιές των βράχων.
Μυθεύματα οι πλανητικές οάσεις.

Η θάλασσα του απείρου γεμάτη υπολανθάνουσες υπάρξεις.
Όντα γεννιούνται και χάνονται στο κενό που κοχλάζει.

Σελίδα 31η

Το άρμα των ανέμων πλησιάζει.
Υπάρχει μια θέση άδεια δίπλα στο παράθυρο.
Η Ανδρομέδα είναι πολύ κοντά, πεινασμένη φαίνεται.
Ο δορυφόρος του φεγγαριού χάνεται.

Επί τέλους νυχτώνει.
Ταξίδι στο άγνωστο.

Σ’ ευχαριστώ Άναρχε μου.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:08
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
maralin (21-07-11)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 23:32.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.