Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Ελληνική Γλώσσα και Γλωσσολογία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 26-04-09, 21:30
Το avatar του χρήστη nikisforos
nikisforos Ο χρήστης nikisforos δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 27-04-10 19:41
Lightbulb Ετυμολογία εναντίον ινδοευρωπαιικο-σανσκριτικο-φοινικικολατρών

[B] Η συγγραφή του ετυμολογικού αυτού λεξικού βασίστηκε σ’ ένα κυρίως δόγμα. Το δόγμα αυτό υποστηρίζει ότι η ελληνική γλώσσα δεν δόθηκε στους ανθρώπους της από κάποιον θεό ή άνθρωπο ή μέγα νομοθέτη ή εξωγήινο, αλλά είναι γέννημα θρέμμα των ανθρώπων που έζησαν στον συγκεκριμένο τόπο, οι οποίοι επί εκατομμύρια χρόνια την διαμόρφωσαν, ζυμώνοντας και πλάθοντας τους φθόγγους, τους οποίους εκφωνούσαν οι ίδιοι λόγω αισθημάτων ή συναισθημάτων τους, με τους ήχους που άκουγαν από τα στοιχεία της φύσης, τα ζώα και τα εργαλεία τους.
Είναι δε ολοφάνερο ότι κάποτε, πριν τον Όμηρο, κάποιες γενιές Ελλήνων, με τάξη, λογική και καλλιτεχνική έφεση, διαμόρφωσαν το λογοτεχνικό αυτό εργαλείο που λέγεται ελληνική γλώσσα.

Και ενώ οι γραμματικοί, φιλόλογοι και ερευνητές τακτοποίησαν αρκούντως τα δομικά της θέματα, στα ζητήματα της ετυμολογίας δεν πέτυχαν ανάλογες επιδόσεις. Αντιθέτως κατάφεραν να τα περιπλέξουν και να τα συσκοτίσουν σε αξιοπερίεργο βαθμό.

Το θέμα ξεκίνησε να το ανασκάπτει πρώτος ο Πλάτων στον διάλογό του «Κρατύλος» ή «Περί ονομάτων ορθότητος λογικός». Οι ανερμάτιστες και αβάσιμες απόψεις οι οποίες διατυπώνονται εκεί, όπως του Ερμογένη ότι «όποιο όνομα δώσει κανείς σε κάποιο πρόσωπο ή πράγμα είναι το ορθό», ή του Κρατύλου ότι «κάποια ανώτερη δύναμη έδωσε στα πράγματα τα ονόματα», στιγμάτισαν ανεξίτηλα την επιστήμη της ετυμολογίας.

Ο Ελβετός γλωσσολόγος Saussure, ο οποίος θεωρείται θεμελιωτής( της σύγχρονης γλωσσολογίας, αναμασώντας την άποψη του Ερμογένη, υποστηρίζει ότι «η σχέση μεταξύ του ονόματος και του πράγματος (σημαίνοντος και σημαινομένου) είναι αυθαίρετη».

Τέλος η ιστορία αυτή έγινε «μαλλιά κουβάρια» με την είσοδο στο προσκήνιο της εντελώς αβάσιμης, αστήρικτης και μετέωρης θεωρίας περί Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας, όταν ουδείς γνωρίζει το παραμικρό περί ινδοευρωπαϊκής φυλής ή ανάλογου λαού. Το πυροτέχνημα αυτό, εκτόξευσε ο Άγγλος δικαστής και ανατολιστής Ουίλλιαμ Τζωνς το 1784.
Ο Η. Λ. Τσατσόμοιρος στην εισαγωγή του βιβλίου του «Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας», εκδ. «Δαυλός», νομίζουμε ότι ξεκαθάρισε αρκετά το θολό αυτό τοπίο.

Το ανά χείρας λεξικό ομαδοποιεί ολόκληρη την ελληνική γλώσσα σε 15 περίπου αρχικές ρίζες, οι οποίες προέρχονται είτε από ανθρώπινα φωνήματα ή κραυγές, είτε από ήχους των εργαλείων του ή ήχους των στοιχείων της φύσης.
Κυρίως η γλώσσα ξεκινά την πορεία της από το νεογέννητο βρέφος. Γεγονός το οποίο ευτυχώς μπορεί να παρατηρήσει κανείς οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Είναι δε άξιον απορίας πώς η επιστήμη της γλωσσολογίας παρέλειψε να μελετήσει, με την δέουσα προσοχή, το σημαντικότατο αυτό δρώμενο, που συμβαίνει συνεχώς γύρω μας.
Μόλις το βρέφος εξέλθει από τον κόλπο της μητέρας του ξεφωνίζει ένα ατελείωτο αααα..., το οποίο εκφέρει χωρίς καμμιά προσπάθεια. Εάν εξαναγκαζόμασταν να αναγνωρίσουμε μόνο μία ρίζα της οποιασδήποτε γλώσσας, αυτή θα ήταν η ρίζα α-.

Στην ελληνική γλώσσα το α εκφράζει ποικίλα αισθήματα και συναισθήματα όπως, θαυμασμό, έκπληξη, χαρά, θλίψη, απελπισία, απογοήτευση, υποψία, επιβράβευση, τέλος αναμονής κ.ά., με διαφορετική προσωδία σε κάθε περίπτωση. Για τον λόγο αυτόν γράφεται ψιλούμενο ή δασυνόμενο ή περισπώμενο. Αφομοιώνει όλα τα άλλα φωνήεντα, μετατρέπει σε α τα φωνήεντα των προηγούμενων και επόμενων συλλαβών, είναι προθεματικό, ευφωνικό, επιτατικό, αθροιστικό, μεγεθυντικό και στερητικό. Μετέχει στις περισσότερες πρωταρχικές ρίζες: βα-, δα-, μα-, πα-, τα-, φα-, χα-. Η ελληνική γλώσσα το ονόμασε άλφα εκ των άρ-ω, αρ-αρ-ίσκω, αρ-χίζω (τον λόγο), συν την ρίζα φα- (βλ. φημί, φαίνω) η οποία δηλώνει τα του λόγου. Ήταν δηλαδή άρ-φα και για το ευφωνικώτερόν του, έγινε άλφα (ρ>λ).

Το αμέσως επόμενο φώνημα του μικρού παιδιού είναι η συλλαβή μα. Δεν έχει κανείς παρά προφέροντας ένα μακρό ααα… να ανοιγοκλείσει τα χείλη του, για να ακούσει το μα ή κρατώντας τα κλειστά, να ακούσει το μ. Το πρώτο φωνητικό παιχνίδι του παιδιού με τα χείλη του. Από το μαμαμα…., λοιπόν του βρέφους, ονομάσθηκε έτσι η μητέρα του. Ο άνθρωπος που το γέννησε και το θρέφει, γι’ αυτό γράφεται η λέξη μαμμά με δύο μ. Αυτή βρίσκεται μαζί του τον περισσότερο χρόνο. Και επειδή η ίδια το ταΐζει, εξ αυτού προέκυψαν χίλιες δυο λέξεις που σχετίζονται με την τροφή (μαμ), όπως, μα-ζός, μα-στός, μα-σάομαι, μά-γειρος, α-μά-ω, μά-ω, μαι-μά-ομαι. Κατόπιν αφού κορεσθεί, μα-ίεται (=εξετάζει) τα πάντα γύρω του, διότι έχει έμφυτη την τάση να μα-νθάνει.

Μετά τα αα… και μα, το βρέφος προφέρει το παπαπα…. Είναι η προφορά του α αρχομένη με κλειστά τα χείλη και πιεσμένο τον αέρα εντός των πνευμόνων και της στοματικής κοιλότητας. Από το παπαπα…, λοιπόν προέκυψε το πάππας, γι’ αυτό γράφεται με δύο π. Για τους λόγους αυτούς στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου παρομοίως, ονομάζονται οι γονείς του παιδιού. Πα όμως ακούγεται και όταν κτυπάμε κάτι, βλ. πα-ίω, πή-ω (α>η), πά-ταγος, πέ-τομαι (α>ε).

Η επόμενη συλλαβή που εκφωνεί το παιδί, μετά τις μα και πα, είναι συνήθως η νταντα…, στην οποία συμμετέχει για πρώτη φορά η γλώσσα και καθόλου τα χείλη. Το νήπιο συνεχώς φωνασκεί, ατακτεί και κάνει ζημιές. Τότε η μάμμα το κτυπά ελαφρώς, συνήθως στην παλάμη, λέγοντάς του ντά-ντά. «Τι σου έκανε η μαμά;», «νταντά» απαντά το μωρό. Με τον τρόπο αυτόν λαμβάνει το παιδί (παιδεύω) τα πρώτα διδάγματα (νταντάγματα). Μάλλον για τον λόγο αυτόν έχουμε αναδιπλασιασμό, στον ενικό, του ρήματος διδάσκω (βλ. δά-ω). Η ρίζα τα- (ν-τα) και εκ του ήχου του τύ-πτειν (α>υ) προκύπτει (βλ. πα-τά-σσω, τύπτω, ου-τά-ω) και παράγει εκατοντάδες λέξεις.

Οι αμέσως επόμενες συλλαβές, όπως η κα (ως και εκ του βηχός αναγκαστικώς εκφερόμενη δια του ουρανίσκου) και η λα (αποτέλεσμα κυρίως της χρήσης της γλώσσας) παράγουν χιλιάδες λέξεις, βλ. κακκάζω, κα-λέω, α-κο-ή (α>ο), α-χά (κ>χ), κα-ρτύνω, κα-ί, κά-ω, λά-λη, λά-σκω, λέ-γω (α>ε).
Ήδη, χωρίς μεγάλη δόση υπερβολής, έχουμε καταπιαστεί σχεδόν με το ήμισυ των λέξεων της ελληνικής γλώσσας, τις προερχόμενες από τις ρίζες α-, μα-, πα-, τα-, κα- και λα-. Όλες οι βασικές αυτές ρίζες, προφέρονται φυσικώς από τα νήπια, σχεδόν δίχως καμμιά σοβαρή ακουστική διδασκαλεία.

Δεν είναι δυνατόν επομένως να αντέξουν στην κριτική απόψεις περί αυθαίρετης σχέσης μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου ή περί ανώτερης δύναμης, η οποία έδωσε την γλώσσα στους ανθρώπους, όταν οι απόψεις αυτές εξανεμίζονται και μόνον από την συμπεριφορά του οποιουδήποτε νηπίου. Κι ας μη ξεχνάμε ποτέ ότι το ανθρώπινο γένος έζησε για εκατομμύρια χρόνια σε νοητικώς νηπιακή κατάσταση.
Ο αποπροσανατολισμός της επιστήμης της γλωσσολογίας φέρει όνομα: λέγεται φοινικο-ινδο-ευρωπαϊκο-σανσκριτικός. Τουλάχιστον όσο αφορά στα ζητήματα της ελληνικής γλώσσας.
Ας εξετάσουμε μια περίπτωση: Στο λεξικό Liddell & Scott στη λέξη αλώπηξ διαβάζουμε: «Ο Pott παραβάλλει το σανσκριτικό lopacas, ο εσθίων θνησιμαία. Ο Κούρτιος νομίζει ότι η ομοιότης είναι τυχαία και ταυτίζει το αλώπηξ (του α λαμβανομένου ως προθεματικού ευφωνικού) με τα λιθουανικά lape, lapucus (vulpes). Η λατινική λέξις vulpus δυνατόν να είναι επίσης η αυτή με τας ανωτέρω λέξεις, αν είναι δυνατόν να έχη απολεσθή το u εν τε τη ελληνική και λιθουανική».
Κατ’ αρχάς, η αλεπού δεν είναι πτωματοφάγος αλλά αρπακτικό που τρέφεται κυρίως με αρουραίους, λαγούς, κ.ά.. Και αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν αυτά τα « ιερά τέρατα» της ετυμολογίας, να μη πρόσεξαν και να μη διερεύνησαν την περίπτωση το α να είναι προθεματικό και το υπόλοιπο η λέξη λώπη (= ιμάτιο), αφού και αλωπός λέγεται η αλεπού. Όποιος έχει παρατηρήσει αλεπού χειμώνα καιρό με την εντυπωσιακή γούνα της (οπότε το α είναι επιτατικό) και κατόπιν το καλοκαίρι όταν αποβάλλει το τρίχωμά της και φαίνεται σαν γυμνή, δηλαδή δίχως την λώπη της (οπότε το α είναι στερητικό), αμέσως θα αντιληφθεί τον λόγο για τον οποίο ονομάστηκε αλώπηξ ή αλωπός το ζώο αυτό.

Ένα κομμάτι της εισαγωγής ενός ετυμολογικού λεξικού του:

Βασδέκης Ν. Σταύρος
Μαυροκορδάτου 31
62100 Σέρρες
τηλ. 23210 – 52462

Χριστός Ανέστη
__________________
http://nikisforos.blogspot.com/
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to nikisforos For This Useful Post:
Alaman (26-04-09)
  #2  
Παλιά 26-04-09, 22:03
Το avatar του χρήστη Gildor
Gildor Ο χρήστης Gildor δεν είναι συνδεδεμένος
High Elf
 

Τελευταία φορά Online: 08-05-17 14:17
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
Θυμαμαι μια ιστορια του Ηροδοτου που ελεγε οτι ενας βασιλιας για να δει ποιος λαος εφηυρε τη γλωσσα, εβαλε δυο μωρα απομονωμενα για να δει ποιο θα μιλησει πρωτο

Ειναι ενδιαφερουσες θεωριες, αλλα δεν ξερω αν μπορουν να σταθουν στις πολυετείς μελέτες της ακαδημαικης κοινοτητας. Τις θεωριες βεβαια δεν ειναι σωστο να τις θεωρουμε και αποδειξεις επειδη ειναι λογικοφανεις. Ας πουμε οτι η Ινδοευρωπαικη θεωρια αποκαλειται ετσι επειδη δεν εχει αποδειχθει ακομα, αν και υποστηριζεται (αλλα και καταρριπτεται) απο παρατηρησεις και ευρηματα.

Ομως το να φτιαξει η ανακαλυψει κανεις μια εναλλακτικη θεωρια που δινει αλλη εξηγηση, δε σημαινει οτι αυτοματα κατερριψε την προϋπάρχουσα και βρηκε την αληθεια. Η κυριοτερη ισχυ που εχουν οι θεωριες αυτες ειναι οτι φουσκωνουν την υπερηφάνια μας, και αντι να σκεφτουμε 2 φορες σκεφτομαστε μονο μια η και καθολου, για να τη δεχτουμε

Ας πουμε γραφει
Η ελληνική γλώσσα το ονόμασε άλφα εκ των άρ-ω, αρ-αρ-ίσκω, αρ-χίζω
Ενδιαφέρουσα παρατηρηση, αλλά ποιος το λέει, και που; Το λέει κάποιος αρχαίος ή είναι θεωρία του συγγραφεα; Αν το λέει κάποια αρχαία πηγή γιατί οι γλωσσολόγοι και ιστορικοί υποθέτουν οτι βγαίνει απο το Άλεφ; Και αν ειναι θεωρία γιατι το παρουσιάζει ως γεγονός χωρις να το εξηγησει και να γραψει ενα "ειναι πιθανον οτι..." ή "υποθέτω οτι...";

Επισης, γιατι οι υποστηρικτες αυτης της φιλολογιας θελουν οσους διαφωνουν μαζι τους να τους λενε (υποτιμητικά) "-λάτρεις" και φτιαχνουν αυτα τα αστεια παραγωγα; Επειδη ειχα και έχω καποιο ενδιαφέρον για τις ομοιοτητες ελληνικων-λατινικων-γερμανικων ειμαι "Ινδοευρωπαιο-λάτρης";

Μου θυμίζουν τις ορολογίες των μαρξιστων ("τα προτσες της πλουραλιστικης ιντελλιγκέντσιας ωθούν τη λούμπεν νομενκλατούρα σε αταξικές στρουχτούρες")
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις...
Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 26-04-09 στις 23:00
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 26-04-09, 22:27
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
φυσικά, δεν υπάρχει μόνο η νηπιακή αφετηρία, το Α, αλλά και η τελειοπνευματική ανδρική (σοφή) κατάληξις... το Ω κλείνοντας (ολοκληρώνοντας) επιτυχώς τον κύκλο... αλλά και ο όλος ''δρόμος τελείωσης''

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 26-04-09 στις 22:29
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 26-04-09, 22:45
Το avatar του χρήστη nikisforos
nikisforos Ο χρήστης nikisforos δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 27-04-10 19:41
Παιδιά ,δεν είμαι γλωσσολόγος αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρουσα σαν άποψη , γι' αυτό χρειάζεται την κριτική για βρεθεί στην θέση που του αξίζει.
__________________
http://nikisforos.blogspot.com/
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 27-04-09, 12:32
Το avatar του χρήστη Chressida
Chressida Ο χρήστης Chressida δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 18-07-14 10:45
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Θα ήθελα λίγο να αποκαταστήσω τον Saussure, που ενώ ο συγγραφέας του λεξικού του αναγνωρίζει τον τίτλο του θεμελιωτή της σύγχρονης γλωσσολογίας, απ’ την άλλη τον κατηγορεί ότι αναμασάει θεωρίες.

Η αλήθεια είναι ότι η θεωρία του Saussure δεν αφήνει περιθώρια στις ετυμολογικές αναζητήσεις, παρόλα αυτά πολλές από τις διακρίσεις του Ελβετού γλωσσολόγου έμειναν αξεπέραστες και αποτελούν τη βάση για τη σύγχρονη γλωσσολογία.

Η πρώτη του σημαντική διάκριση είναι ανάμεσα σε γλώσσα και ομιλία. Ομιλία (parole) είναι οποιοδήποτε εκφώνημα μεστό νοήματος, προφορικό ή γραπτό. Η γλώσσα (langue) είναι το υπόρρητο σύστημα των στοιχείων, διακρίσεων και συνδυαστικών αρχών που στο πλαίσιο μιας γλωσσικής κοινότητας, επιτρέπουν σε έναν ομιλητή να παράγει και σε έναν ακροατή να κατανοεί μια ορισμένη ομιλία. Πρωταρχικό μέλημα ενός γλωσσολόγου κατά τον Saussure είναι να εγκαθιδρύει τη φύση του υποβαστάζοντος γλωσσικού συστήματος, δηλαδή της γλώσσας.

Η δεύτερη σημαντική διάκρισή του είναι στο χώρο της σημασιολογίας, όπου εισήγαγε τον όρο σημείο (μία μόνο λέξη), που αποτελείται από την αδιαχώριστη ένωση σημαίνοντος (οι φθόγγοι ή τα γραπτά σημάδια που συνθέτουν το σημείο) και σημαινομένου (το εννοιολογικό περιεχόμενο του σημείου). Η θέση του τώρα ως προς τα σημεία είναι ότι τόσο τα σημαίνοντα όσο και τα σημαινόμενα δεν οφείλουν τη φαινομενική τους ταυτότητα στα δικά τους θετικά ή εγγενή χαρακτηριστικά, αλλά στις διαφορές τους από άλλους φθόγγους, γραπτά σημάδια ή εννοιολογικές σημασίες.

Χρησιμοποιεί μάλιστα ένα πολύ παραστατικό παράδειγμα για να αποδείξει αυτό που λέει αλλά είναι αρκετά μακροσκελές για να το παραθέσω εδώ. Το συμπέρασμά του πάντως είναι ότι οι λέξεις είναι κωδικοποιημένες μονάδες και ο ομιλητής κατά κανόνα τις χρησιμοποιεί μόνο, δεν τις πλάθει.

Σίγουρα, η θεωρία αυτή φρενάρει την ετυμολογία / σημασιολογία αλλά απ’ ό, τι γνωρίζω (χωρίς να είμαι σίγουρη) δεν έχει ακόμα καταρριφθεί. Ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι το κρίσιμο ερώτημα γιατί στην ελληνική γλώσσα π.χ. η λέξη «ψάρι» σημαίνει αυτό που εννοούμε και αναγνωρίζουμε ως ψάρι και όχι, για παράδειγμα αυτό που εννοούμε και αναγνωρίζουμε ως ψωμί, είναι κάτι που δεν έχει απαντηθεί. Ούτε μπορώ να γνωρίζω τι είδους απάντηση υπάρχει στο συγκεκριμένο λεξικό και κατά πόσο η απάντηση αυτή βασίζεται σε συστηματική έρευνα και παρατήρηση και όχι σε αυθαίρετα συμπεράσματα.

Τώρα, το επιχείρημα για τα βρέφη το θεωρώ πραγματικά μια πολύ επιπόλαιη παρατήρηση και δε χρειάζεται να είμαστε γλωσσολόγοι για να το καταλάβουμε. Τουλάχιστον, όλες οι μαμάδες του φόρουμ νομίζω ότι θα συμφωνήσουν μαζί μου.
__________________
Vis Imaginativa
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 09-07-18, 00:42
Το avatar του χρήστη Moai
Moai Ο χρήστης Moai δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 11-06-23 21:17
Καταρχάς θά'θελα να τονίσω οτι θαυμάζω τις γνώσεις, μεράκι και δουλειά ατόμων όπως του Κου Βασδέκη (του οποίου τη δουλειά δεν γνωρίζω). Δεν αμφιβαλλω για τις γνώσεις του πάνω στη γραμματική και το λεξιλόγιο της Ελληνικής γλώσσας. Πάντως θεωρώ υποχρέωσή μου να πω κάποια πράγματα.

Ο κος Βασδέκης προφανώς ανήκει στο κίνημα αμφισβητιών της υπάρχουσας γλωσσολογίας. Κάνει μνεία στον Κο Τσατσόμοιρο, λέγοντας οτι η δουλειά του "ξεκαθάρισε" κάποιο "θολό τοπίο". Ο κός Τσατσόμοιρος εξ όσων γνωρίζω, είναι αυτοδίδακτος ερασιτέχνης "γλωσσολόγος" και ειδικεύεται σε ελληνοκεντρικά, εθνικιστικά και νεοπαγανιστικά συγγράματα που μάλλον έχουν να κάνουν με την ψευδοϊστορία και όχι την επίσημη επιστήμη της Ιστορίας.

Η παραπάνω φιλοσοφία που περιγράφει τη λογική του λεξικού αυτού δεν έχει και μεγάλη σχέση με την υπάρχουσα επιστήμη της ετυμολογίας. Ετυμολογία είναι η ανιχνευση της πορείας της λέξης, είτε απο τις ριζες απο τις οποίες αποτελείται, είτε απο την αρχαία γλώσσα, ή από άλλες γλώσσες. Αντιθέτως, αυτό που ο κος Βασδέκης αποκαλεί "ετυμολογία", είναι ένα προσωπικό του σύστημα συμβόλων στο οποίο ταξινομεί διάφορες συλλαβές της γλώσσας. Ας παρουμε για παραδειγμα την Ιταλική λέξη notturno: η ετυμολογία της είναι η Λατινική λέξη nocturnus καθότι απο εκεί προέρχεται. Το οτι συναρμολογείται απο συλλαβές εκ των οποίων no- σημαίνει κάτι, tu- σημαίνει κάτι άλλο κ.ο.κ. δεν είναι ετυμολογία.

Δεν αμφιβάλλω οτι στην αυγή της ανθρωπότητας, η γένεση της γλώσσας να ήταν κάπως έτσι: ήχοι που σιγά σιγά απέκτησαν πιο συγκεκριμένο σχήμα και δομή. Αυτό όμως ανήκει σε άλλη εποχή και κλάδο της γλωσσολογίας. Η Ελληνική γλώσσα δεν ειναι μια πρωτογλώσσα εκατομμυρίων ετών (παρότι, αντιλαμβάνομαι, αυτό προσπαθουν να αποδείξουν οι κκ Τσατσόμοιρος, Βασδέκης και σια). Η Ελληνική γλώσσα έχει γραμματική δομή, ήδη απο την εποχη των Μυκηναϊκών επιγραφών.
Η συγκεκριμένη φιλοσοφία την οποία παρουσιάζει ο κος Βασδέκης ταιριάζει πιο πολύ σε συγκολητικές γλώσσες, ή σε γλώσσες όπως τα κινέζικα, οπου κάθε συλλαβή έχει συγκεκριμένο νόημα, και νέα νοηματα δημιουργούνται απο το συνδασμό των συλλαβών. Η δομη της Ελληνικης ομως ειναι παρομοια με των Ιταλικων, των Γερμανικων, των Λατινικων, και οχι με των Τουρκικων η των Κινεζικων.

Επίσης αμφιβάλλω εαν ο κος Βασδέκης λαμβάνει υπόψη του τις αρχαϊκές προφορές της Μυκηναϊκής γλώσσας, ή τις διαφορές ανά τις διαλέκτους. Αλήθεια, εαν η Ελληνική γλώσσα είναι συναρμολογημένη απο συλλαβές/σύμβολα που κωδικοποιούν εγγενείς έννοιες και συναισθήματα, πώς εξηγείται το οτι οι λέξεις γράφονται και προφερονται διαφορετικά ανα την Ελλάδα και την εποχή; Πώς "ετυμολογείται" κατά τον κο Βασδέκη η λ. "ήλιος", και εάν η δομή της λέξης είναι εγγενώς σχετιζόμενη με αυτό που παριστάνει, γιατί στα Δωρικά λέγεται "αβέλιος" και γιατί στην Παμφυλιακή προφέρεται "βαβέλιος";;; Ποιά από όλες τις μορφές της είναι η σωστή, στην οποία βασίζεται η θεωρία του;

Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω οτι μια επιστημονική θεωρία πρέπει να είναι επαληθεύσιμη αλλά και διαψεύσιμη. Μπορεί οι παραπάνω θεωρίες να βασίζονται σε αξιόλογη γνώση των αρχαίων Ελληνικών, και να έχουν εσωτερική συνεπεια, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι είναι επιστημονικές. Ένας αστρολόγος μπορεί να έχει άριστες γνώσεις αστρονομίας, να γνωρίζει λεπτομερώς τα πάντα για τις κινήσεις των πλανητών, αλλά αυτό δε σημαινει οτι η Αστρολογία ισχύει.
Εγώ μπορώ να πω οτι "για τους αρχαίους Έλληνες η συλλαβή ΒΑ σημαίνει το τάδε συναίσθημα, άρα κάθε λέξη που περιέχει αυτή τη συλλαβή σχετίζεται λίγο ή πολύ με αυτό το συναίσθημα". Αυτό μπορεί να είναι αληθοφανές, αλλά δεν μπορώ να το αποδειξω επιστημονικά. Και μάλιστα είναι τόσο αφηρημένο που κανένας δεν μπορεί να το διαψεύσει επιστημονικά.
Αντιθέτως, η επιστήμη της Γλωσσολογίας βασίζεται σε δεδομένα, συγκρίσεις και στατιστικά στοιχεία, και οι θεωρίες αναθεωρουνται και διορθώνονται με νέα.



Επαναλαμβάνω, οτι δεν έχω σκοπο να φανώ αφοριστικός, και πραγματικα θαυμάζω εργασίες τέτοιου μεγέθους, και αξίζει να τους ρίξει κάποιος μια ματιά. Είμαι όμως αναγκασμένος να παραδεχτώ οτι τέτοιες απόπειρες στερούνται ιστορικογλωσσολογικών γνώσεων και επιστημονικού ενδιαφέροντος λόγω μη επαληθευσιμότητας και μη διαψευσιμότητας.
Πιστεύω λοιπόν οτι οποιοσδήποτε Έλληνας, εθνικόφρων ή μη, οφείλει να μελετήσει τη γλώσσα μας πρώτα από τις ακαδημαϊκές πηγές, και κατόπιν να ασχοληθεί με εναλλακτικές ή πιο ψαγμένες θεωρίες. Όχι όμως το ανάποδο!
Όποιος θέλει να μάθει αστρονομία, δεν θα ξεκινήσει απο ένα βιβλίο αστρολογίας. Όποιος θέλει να μάθει γεωλογία δεν θα ξεκινήσει απο ένα βιβλίο για τη θεωρία της κούφιας γης.
__________________
"E pala ma'a, 'ae lē pala 'upu"-Πολυνησιακή παροιμία
Οι πέτρες φθείρονται, οι λέξεις δε σβήνουν ποτέ

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Moai : 23-07-18 στις 18:18
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Moai για αυτό το μήνυμα:
Easty (09-07-18)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 16:11.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.