Πόσο αντέχει η αγάπη;

[purple anemone]

Every night in my dreams
I see you, I feel you,
that is how I know you go on

For across the distance
and spaces between us
You have come to show you go on

Near, Far, wherever you you are
I believe that the heart does go on

Once more, you open the door
and you 're here in my heart
and my heart will go on and on

Love can touch us one time
and last for a lifetime
and never let go till we 've gone

Love was when I loved you,
one true time I hold to
and my life we 'll always go on

Near, Far, wherever you are
I believe that the heart does go on

Once more, you open the door
and you 're here in my heart,
and my heart will go on and on.

You 're here, there 's nothing I fear
and I know that my heart will go on

We 'll stay, forever this way
You are safe in my heart and
my heart will go on and on...

(Titanic main theme by Celine Dion)

Κάθε βράδυ στα όνειρά μου
σε βλέπω, σε νιώθω,
έτσι ξέρω πως συνεχίζεις

Γιατί κατά μήκος της απόστασης
και του χρόνου που μας χωρίζει
έχεις έρθει να δείξεις πως συνεχίζεις

Κοντά, Μακριά, όπου και να είσαι,
πιστεύω πως η καρδιά πράγματι συνεχίζει

Άλλη μια φορά, ανοίγεις την πόρτα
και είσαι εδώ, στην καρδιά μου,
και η καρδιά μου θα συνεχίσει ξανά και ξανά

Η αγάπη μπορεί να μας αγγίξει μια φορά
και να κρατήσει για μια ζωή
και να μη μας αφήσει μέχρι να αφανιστούμε

Αγάπη ήταν όταν σ' αγάπησα,
μια πραγματική στιγμή από την οποία κρατιέμαι
και που στη ζωή μου θα συνεχίζει για πάντα

Κοντά, Μακριά, όπου και να είσαι,
πιστεύω πως η καρδιά πράγματι συνεχίζει

Άλλη μια φορά, ανοίγεις την πόρτα
και είσαι εδώ, στην καρδιά μου,
και η καρδιά μου θα συνεχίσει ξανά και ξανά

Είσαι εδώ, δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθώ
και ξέρω πως η καρδιά μου θα συνεχίσει

Θα παραμείνουμε, για πάντα έτσι,
είσαι ασφαλής μες στην καρδιά μου και
η καρδιά μου θα συνεχίσει ξανά και ξανά.


Όλοι ξέρουμε το έργο και σε τι αναφέρεται το διάσημο τραγούδι.
Το ερώτημα είναι...
Στο θάνατο...
ή στη ζωή...
πόσο μπορεί μόνο ο ένας να συντηρήσει μια αγάπη;

[Gildor]

Στη ζωοφιλια, συνηθως η αγαπη ειναι μονομερης, και αυτο αρκει

(ναι το ξερω οτι οι σκυλοι κλπ ανταποδιδουν την αγαπη με αφοσιωση κλπ, αλλα η αληθεια ειναι οτι δεν ξερουμε αν τα ζωα εχουν συναισθηματα)

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor (ναι το ξερω οτι οι σκυλοι κλπ ανταποδιδουν την αγαπη με αφοσιωση κλπ, αλλα η αληθεια ειναι οτι δεν ξερουμε αν τα ζωα εχουν συναισθηματα)

Αν είχες γνωρίσει την Φρύντα μου (γερμανικό λυκόσκυλο), θα καταλάβαινες πόσο άδολη αγάπη προσέφερε.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor Στη ζωοφιλια, συνηθως η αγαπη ειναι μονομερης, και αυτο αρκει

Αναμενόμενη απάντηση...
Να διευκρινίσω πως η ερώτηση είναι για τις ανθρώπινες σχέσεις;

[Oasis]

... συχνά , για να μην πω σχεδόν πάντοτε, μέσα στο οξύ της μικρότητας μας βάζουμε τα πράγματα σ` αυτό το ζύγι, και κάνουμε την ατελέσφορη προσθαφαίρεση : ... τι έκανα και τι δεν πήρα. ... Τι αντίτιμο κατέβαλα και τι δεν προμηθεύτηκα...
Και μένει στην άκρη ότι πήραμε έρωτα, ζήλιας, ανησυχία, ευχαρίστηση, επικοινωνία, συντροφιά, γέλιο, πείραγμα,"τις στιγμές".... ότι είδαμε πλευρές του εαυτού μας και σκεπάσαμε τα μάτια μας, ή τα ανοίξαμε διάπλατα...
Πόσο έχει κακοφορμίσει το μεγαλείο της Αγάπης , μέσα στην ανθρώπινη φύση μας... και πόσο την αδικούμε όταν περιμένουμε συμμετοχή δύο ανθρώπων για υπάρξει.
Είναι τόσο γενναίο να μπορείς να δεις πως η Αγάπη, όταν ωριμάσει μπορεί να πορεύεται μόνη της
Άλλωστε βάρκες είμαστε και πάμε... Καλά σκαριά να είμαστε μόνο, γιατί ευχηθήκαμε το ταξίδι στην Ιθάκη να είναι μακρύ. Και μην ξεκινήσουμε τώρα την ερμηνεία της Ιθάκης...






ΥΓ άντε έβαλα και χαμογελαστή mafalda να σου φτιάξει το κέφι

[Gildor]

Διαφορετικες απαντησεις εχουν προταθει σε ολη την ανθρωπινη ιστορια, απο τους ζωοφιλους, επιστημονες, φιλοσοφους, και αλλους που σχετίζονται με τα ζωα, αλλα το βασικο ερωτημα εχει αποδειχθει δυσκολο να απαντηθει διοτι δεν μπορουμε να λαβουμε προφορικες απαντησεις, ουτε να υιοθετησουμε 'ανθρωπομορφισμό'.

Ως αποτελεσμα, απο τη μια μερια η κοινωνια αναγνωριζει οτι τα ζωα μπορουν να αισθανθουν πονο, με την ποινικοποιηση της κακοποίησης των ζωων, αλλα απο την αλλη πλευρα, δεν ειναι καθολου σαφες αν πραγματι πιστευουμε οτι ζωα "αισθανονται" με την ουσιαστικη εννοια του ορου.

Συχνα προφανεις εκφρασεις χαρας ειναι διφορουμενες ως προς το αν αυτες ειναι το συναισθημα, η απλα αντανακλαστικη απαντηση, ισως να την εγκριση η την αλλη συρματωμενης νυξεις. Η ασαφεια ειναι μια πηγη πολλων αντιπαραθεσεων και οτι δεν υπαρχει καμια βεβαιοτητα οποιες αποψεις του, αν υπαρχει, ειναι το "δικαιωμα". Τουτου λεχθεντος, ακραια behaviorists ηθελα επισης να πω οτι η ανθρωπινη "συναισθημα" ειναι ενα νοημα, συρματωμενα αντιδραση σε εξωτερικα ερεθισματα.

Κατα τα τελευταια χρονια, η ερευνα εχει διευρυνθει, περι των αντιληψεων της γλωσσας των ζωων, τη γνωστικη λειτουργια και τη χρηση εργαλειου, η ακομα και την σεξουαλικοτητα. Συναισθηματα προκυπτουν στον εγκεφαλο των θυλαστηκων, η το λιμβικο συστημα, το οποιο τα ανθρωπινα οντα μοιραζονται απο κοινου με τα αλλα θηλαστικα, καθως και πολλα αλλα ειδη. Αυτο παρουσιαζει τοσο ενα επιστημονικο διλημμα - πως μπορουμε να ξερουμε; -- και πιθανα ηθικο - αν ειναι αληθεια, τι σημαινει αυτο;

http://en.wikipedia.org/wiki/Animal_emotion

[purple anemone]

Δε μου λες γκιλ...
επίτηδες το κάνεις ή δεν κατάλαβες τι ρωτάω;
Συντονίσου...

[Endelva]

Νομίζω ότι η απάντηση είναι "αντέχει x χρόνο", και πως η τιμή της μεταβλητής x εξαρτάται από ένα σύνολο μεταβλητών που έχουν να κάνουν με τα άτομα τα οποία σχετίζονται με αυτήν την αγάπη, και τις συνθήκες στις οποίες βρίσκονται.

Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.
Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-“Πες μου ότι με αγαπάς ...” “Μα μόλις τώρα σου το είπα !”). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο “εγωισμός”.
Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.
Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.

http://www.help-net.gr/Themes/Agapi.htm

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Στο θάνατο... ή στη ζωή... πόσο μπορεί μόνο ο ένας να συντηρήσει μια αγάπη;

Νομίζω είναι πολύ συγκεκριμένη η μεταβλητή που τίθεται στο ερώτημα.

ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ

Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό.
Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη.
Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο.
Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο.
Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό.
Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό.
Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο.
Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό.
Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή.
Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό.
Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό.
Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη.
Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό.
Αλίμονο σε κείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη.
Αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριασθεί.

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς Ν' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ

xrysalogia.gr/agaph.html

[purple anemone]

Συγγνώμη που το λέω... Ωραία όλα αυτά.
Αλλά το θέμα δεν είναι η αναγκαιότητα της αγάπης στην καθημερινότητά μας.
Το ερώτημα είναι κατά πόσον μια αγάπη μπορεί να συντηρηθεί μόνη της, μόνο από έναν.
Και βέβαια στο θάνατο (κατάσταση που εκφράζει το τραγούδι που μου έδωσε και το ερέθισμα), τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί συντηρείς κάποια πράγματα στα οποία δεν είχες τελική επιλογή.
Στη ζωή όμως...

[pazo]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Σ Το ερώτημα είναι κατά πόσον μια αγάπη μπορεί να συντηρηθεί μόνη της, μόνο από έναν...................................Στη ζωή όμως...

Αν μας ρωτάς, για να λύσεις την απορία σου... όχι, δεν μπορεί (ή, δεν πρέπει). Έτσι απλά.

[vgiagias]

συμφωνω με τον Δημητρη και παντοτε στην ζωη μου οταν αγαπουσα καποιον
δεν του το ελεγα τον αφηνα να το καταλαβει.Δεν περιμενα ομως ποτε να δειξη
ο αλλος τα ιδια αισθηματα με μενα θα ηταν εγωιστικο .αρα δεν θα τον αγαπουσα
και μην πιστευεις οτι αγαπας παντοτε τον τελειον ανθρωπο.

[Endelva]

Αχ, χίλια συγγνώμη. Δεν είδα το "μόνο ο ένας". Το είδα, αλλά κάπως μου καρφώθηκε στο μυαλό πως δεν ήταν εκεί. Και πάλι, όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο που αγαπά μονόπλευρα, από το τι είναι ο άνθρωπος τον οποίον αγαπά, και από τη φύση αυτής της αγάπης.

Η αγάπη δεν χρειάζεται να πεθάνει αν πεθάνει ο άνθρωπος που αγαπάς. Ο θρήνος όμως πρέπει κάποτε να τελειώσει.

Η μονόπλευρη αγάπη όταν ο αγαπημένος είναι ζωντανός, δεν ξέρω πόσο μπορεί να κρατήσει. Και πάλι, ανάλογα τον άνθρωπο και την αγάπη.

Αν είναι μια ονειροφαντασία, αν στηρίζεται στο τι νομίζει αυτός ο άνθρωπος ότι είναι ο άλλος, και όχι σε αυτό που ήδη είναι, τελειώνει εύκολα αν "αποκαλυφθεί' η φύση του αντικειμένου της αγάπης.

Αν στηρίζεται στο τι πραγματικά είναι, και πάλι μπορεί να έχει διάφορες καταλήξεις. Αν μιλάμε για έρωτα, φτερούγισμα, ενθουσιασμό, κόλλημα, καψούρα, λήγει, λήγει επειδή έχει ημερομηνία λήξης αν δεν συντηρείται με φροντίδα [πολλή φροντίδα θέλει, μάλιστα, νοιάξιμο και ταλέντο και όρεξη] μέσα σε μια σχέση, μονόπλευρα ως εμμονή δεν μπορεί να συντηρηθεί για καιρό. Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχω ακούσει να αντέχει κάτι τέτοιο [και συνεπώς αυτός που το βιώνει] είναι τέσσερα χρόνια περίπου.

Αν μιλάμε για κάτι που κάπως έχει προλάβει κι έχει βαθύνει [π.χ. αν υπήρχε σχέση με το άτομο για καιρό πιο πριν, ή αν μιλάμε για καλή φιλία που κάπως κύλησε μονόπλευρα προς το ερωτικό], κι έχει γίνει ένα δυνατό μείγμα έρωτα και αγάπης, τότε μπορεί να αντέξει παραπάνω, αλλά μάλλον τελικά ο έρωτας υποκύπτει στην αγάπη η οποία αποδέχεται πως δεν μπορεί να έχει, και αρκείται τελικά στο να είναι καλά κι ευτυχισμένο το αντικείμενο αυτής [και όχι κατ' ανάγκη σε σχέση με αυτόν που αγαπά μονόπλευρα]... Και η ζωή συνεχίζεται, νομίζω, αν και ποτέ ο τόσο πονεμένος άνθρωπος δεν είναι ο ίδιος.

Αυτά, από την πείρα μου. Μπορεί να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όλων.