Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
#16
|
#17
|
|
||||
Πολιορκημένος από παντού λοιπόν! Ε, μα, τώρα πια έχεις πείρα. Κι έχεις πάθει και μια ελαφριά ανοσία.
Πάντως, απαντώντας και στον Gildor, γεγονός είναι ότι ανεξαρτήτως του θέματος ή του όγκου που πιάνουν, ή όχι, όλοι με κάτι είμαστε προσκολλημένοι. Πάντα υπάρχουν αναμνήσεις που θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές μέσα από αντικείμενα, φωτογραφίες, αρχεία υπολογιστών, σημειώσεις, και πάντα τυχαίνει να σκοντάφτουμε πάνω τους, έτσι και για να θυμόμαστε πού και πού. Κάθε ένας από μας έχει τη μικρή δική του ιστοριούλα που επιθυμεί να κρατήσει, είτε φυλασσοντας πράγματα, είτε παραδίδοντάς τα στη νεότερη γενιά (φυσικά και όχι από τσιγγουνιά).
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#18
|
|
||||
Σκεφτομαι τα λογια του Αραγκορν στον Αρχοντα των Δαχτυλιδιων: αν δεν μπορεις να αποχωριστεις ενα θησαυρο εισαι δουλος του
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! |
#19
|
|
||||
Ε λοιπόν, είναι τρομερό, σκεφτόμουν από χθες να κάνω post ένα θέμα σχετικό με τα πράγματα που αγαπάμε να μαζεύουμε...
Από μικρή λοιπόν συγκέντρωνα τη δική μου σαβουρίτσα «στο Συρτάρι». Δηλαδή στο συρτάρι του πορτ-μαντό στο χωλ του πατρικού μου σπιτιού. Το συγκεκριμένο σημείο είχε την εξής εργονομία: το χωλ στένευε μπροστά από αυτό το έπιπλο. Μπορούσα λοιπόν με ανοιγμένο το συρτάρι να στηρίζω την πλάτη στον τοίχο και τις πατούσες στα κάτω ντουλάπια του επίπλου (χωρίς να είναι ανοιγμένα) και να είμαι έτσι σκυμένη πάνω από «Το Συρτάρι» ώρες και να περιεργάζομαι, να ανακατεύω σαν σούπα, τον θυσαυρό που είχα συγκεντρώσει. Στο σπίτι το αποκαλούσαν «Το Συρτάρι» και όχι το συρτάρι της Τζένης, και κανείς δεν τόλμησε ποτέ να πετάξει εκεί περιττά και άσκοπα πράγματα, εκεί μέσα βρισκόντουσαν μόνο οι δικές μου επιλογές. Μπορώ να θυμηθώ: ένα κουδούνι ποδηλάτου το οποίο δεν συνεργαζόταν πλέον στο να παράγει ήχο, ανοιγμένα ρολόγια χειρός (από εμένα!) ένα κουδούνι από αυτά που φοράνε στα προβατάκια, σύρμα, το πλέγμα που κρατάει τον φελό της σαμπάνιας και μοιάζει με τραπεζάκι, ένα μικρό κατσαβίδι, μία μικρή πένσα, γόμες, ξυλομπογιές, παλιές οδοντόβουρτσες ( ναι Liria φίλη μου,ναι! ) πλαστελίνη, ένα καπέλο Σερίφη από πλέϊμομπιλ, κεραμίδια, σπάγγο, μανταλάκια, κουτιά από φιλμ, ένα λουκέτο, κλειδιά,ένα μπουζί αυτοκινήτου και ένα σωρό άλλα μικροπραγματάκια. Με τον καιρό, το συρτάρι απέκτησε και παράρτημα σε άλλο συρτάρι, στην κουζίνα. Χρόνια μετά , δεν θα έλεγα ότι αγαπώ να αποθηκεύω πράγματα, παρά μόνο τα απαραίτητα και πολύ συχνά ξεκινάω σαρωτικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Ισοπεδωτικές θα έλεγα. Για του λόγου το αληθές, μου έχουν πει και το εξής : "Τζένη μην πετάξεις την τηλεόραση την θέλουμε!" Τα συρτάρια είναι πλέον στην διάθεση των κοινών αναγκών του σπιτιού. Όμως ... πολύ συνειδητοποιημένα πλέον διατηρώ "Την Κούτα" με εξίσου ανομοιογενές περιεχόμενο, σαν αυτό που είχε "Το Συρτάρι". Σε στιγμές έμπνευσης αυτά τα συλλεκτικά περιεχόμενα της Κούτας, μπορούν να αποκτήσουν πολύ ευρηματική χρήση ! Ω! πόσο χαρούμενη είμαι που βρήκα και άλλους «σαβουροσυλλέκτες» ...Φίλοι μου...
__________________
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Oasis : 07-04-07 στις 18:45 |
#20
|
|
||||
Τι ήθελαν τόσο αγορίστικα πράγματα στο συρτάρι ενός κοριτσιού; ε; ε; ε; :-)
Ο δικός μου αποθηκευτικός χώρος ήταν η αποθήκη του σπιτιού, αυτό που τα παλιά χρόνια έλεγαν δωμάτια υπηρεσίας. Του είχα κάνει κατάληψη από πολύ νωρίς ηλικιακά, στην αρχή τους επέτρεπε να έχουν ένα μέρος για αποθήκευση δικό τους, όσο όμως οι ανάγκες μου μεγάλωναν στο δωμάτιο έγινε κανονική κατάληψη, με κλειδαριά στην πόρτα και απαγορευτικό εισόδους στους πάντες. Το δωμάτιο αυτό λατρεύτηκε από φίλους ξαδέλφια και μετά ανιψούλες γιατί μέσα εκεί έβρισκες τα πάντα, ένας παράδεισος για κάθε νέο άνθρωπο. Από αυτοκινητάκια στρατιωτάκια μπίλιες επιτραπέζια κλπ μέχρι τους πρώτους μου υπολογιστές. Εκεί είχα το τραπέζι που διάβαζα τα μαθήματα του σχολείου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν μιας και στα ράφια υπήρχαν δεκάδες τόμοι Μικρού Ήρωα, Μικρού Κάου Μπόι και αργότερα Αστερίξ και φυσικά μπόλικα βιβλία εξωσχολικά όπως Δέλτα, Βέρν κλπ. Σε άλλα σπίτια είχαμε δράματα όταν τα παιδιά ζητούσαν τέτοιους ιδιαίτερους χώρους. Φεύγω λίγο από το θέμα αλλά για πείτε μου δεν νοιώθατε ή νοιώθετε ακόμα την ανάγκη, για έναν δικό σας χώρο άβατο;
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#21
|
|
|||
Και εγώ ήμουν από τους τυχερούς που είχα τον εντελώς δικό μου χώρο για τα παιχνίδια μου κλπ. Την ανάγκη αυτή τη νιώθω ακόμα και σήμερα έντονη ιδίως με ένα μικρό που ούτε στο WC δε σε αφήνει να πας μόνος.
__________________
Mike K - In nomine Astrοrum |
#22
|
|
||||
ΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΠΕΤΑΞΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire.... |
#23
|
|
||||
Η ακτημοσύνη είναι ελευθερία. Οσο λιγότερα....κατέχουμε, τόσο λιγότερο βασανιζόμαστε όταν τα χάνουμε. Το να αγκιστρωνόμαστε σε πράγματα έχει μέσα του κάποια μορφή θνησιμότητας.
Απο την άλλη, κρατάμε πάντα ότι θεωρούμε σημαντικό. ΄Ισως εξετάζοντας τις επιλογές μας να βλέπαμε τι έχει γίνει για μας σήμερα σημαντικό. Για μένα, το πιο σημαντικό που έχω στον χώρο που εργάζομαι, κινούμαι και σκέπτομαι είναι ένα....κουκουνάρι. ¨Ολα τα άλλα, και ειναι αρκετά, αντικαθίστανται. |
#24
|
|
||||
Τα δικά μου τα έχω στο ονομαζόμενο "παιδικό" στο καινούργιο σπίτι. Εισιτήρια από συναυλίες, κασέτες (και ας μην εχω κασετόφωνο) από συναυλίες, φωτογραφίες και ότι άλλο μπορεί να επαναφέρει μνήμες...
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ... |
#25
|
|
||||
Ε, λοιπόν, πάρα πολύ χαίρομαι που ...δεν είμαι μόνη σ΄αυτή την ανίατη κατάσταση. Άσε που με τα γραφόμενά σας με βοηθήσατε να αντιμετωπίσω με περισσότερο σθένος και ηρωισμό τα σχόλια των οικείων μου. "Βλέπετε;" τους είπα "κι άλλοι μαζεύουν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μανία όπως εγώ". Σταματήστε να μου κολλάτε πιά! Κι αισθάνθηκα ξαλαφρωμένη από ψιλοενοχές που δεν αφήνω τον πολύτιμο χώρο μερικών συρταριών ελεύθερο για πιό χρήσιμα μικροαντικείμενα.
Όσο για τις τσάντες που αναφέρει η Φιφή, τούτη τη χρονιά που κυκλοφόρησαν οι μεγάλες γυναικείες τσάντες, ήταν η καλύτερή μου. "Τσάντα-μπαούλο" το δικό μου στάιλ, χρόνια τώρα. Κουβαλάω το μισό μου σπίτι εκεί-μέσα. Μάλλον είναι θέμα ... ζωδίου. Είμαι -λέει- ανασφαλής. (Μμμμ, είδαμε κι αυτούς που δεν είναι...). Εν πάση περιπτώσει, στο θέμα μας, θέλω να βάλω δυό υποερωτησούλες: Α) Τί ακριβώς παίζει με τα παλιά σας παιχνίδια, συγκεκριμένα και Β) Δείχνετε την ίδια ανοχή για τις μικρομανίες των άλλων;
__________________
Λέω να βγω για Τζόκερ! |
#26
|
|
||||
Α) Δυστυχώς τα παιχνίδια (που δεν είχα και πολλά) εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας (μάλλον μαμάς!). Όμως έχω σώσει τα 45άρια δισκάκια που μετά μανίας άκουγα παιδί (ήμουν μοναχικός τύπος, αν και δε μου φαίνεται. ) Β) ΧΑ! Έχω αφιερώσει διάφορα σημεία συγκέντρωσης "σαβουρίτσας" (έτσι τα αποκαλεί) στον καλό μου, καθώς επίσης και στα παιδιά μου τα οποία όχι μόνο υποστηρίζω, αλλά και εκπαιδεύω πώς θα διαχειρίζονται τις μικρομανίες τους. Ζούμε μόνοι; Όχι, φυσικά!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|