Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Θεολογικά θέματα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 09-11-06, 21:16
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Περί θείου έρωτος

Περί θείου έρωτος - Αγίου Νεκταρίου


Θεός εμοί δόξα και πλούτος και καύχημα. Θεός το γλυκύτατον και ήδιστον υπέρ παν πράγμα. Θεός το μελέτημα και εντρύφημα.

Θεού πνοής η ψυχή μου δημιούργημα. Θεού πλάσμα το σώμα μου. Θεού ειμί όλως εικών. Θεού θεία χάριτι γένος.

Θεόθεν μοι το είναι, το κινείσθαι• θεόθεν το φθέγγεσθαι έλαβον. Θεώ καθ' εκάστην το πνεύμα παρατίθημι.

Θεώ τας ευχάς μου, όσαι ώραι, προσάγω. Θεώ ζω και δουλεύω και πάρειμι. Θεόν τον μέγαν και ισχυρόν και ζώντα πάροχον και συλλήπτορα και τελειωτήν των καλών ευμοιρώ.

Θεόν επόπτην, ων και νοώ και λέγω και πράττω και πλουτώ. Θεόν κριτήν φοβερόν των εν εμοί πεπραγμένων εκδέχομαι. Θεόν ίλεων και συγγνώμονα έχω. Θεόν μακρόθυμον και πολυέλεον ομολογώ. Θεόν σωτήρα και λυτρωτήν μου και Κύριον ανακηρύττω.

Θεόν αρχήν των πάντων γινώσκω. Θεόν δοτήρα των αγαθών οίδα. Θεόν προνοητήν και επόπτην επίσταμαι. Θεόν πάνσοφον και παντογνώστην, τον γινώσκοντα τα μέλλοντα και τα παρόντα και τα παρελθόντα επιγινώσκω. Θεόν αγαθόν και άγιον και δίκαιον και αληθινόν υμνώ και δοξάζω και ευλοyώ και υπερυψώ. Θεόν φιλάνθρωπον προσκυνώ και λατρεύω.

Θεώ πιστεύω. Επί Θεόν ελπίζω και την ελπίδα της σωτηρίας μου ανατίθημι. Θεόν την πηγήν της αγάπης αγαπώ και επιποθώ. Προς τον Θεόν η ψυχή μου σπένδεται. Προς τον Θεόν η διάνοιά μου ανυψουμένη επαναπαύεται. Tον Θεόν η καρδία μου επιποθεί.

Ένα Θεόν τρισήλιον, την τρισυπόστατον θεότητα, ομολογώ• μίαν Θεότητα άναρχον, αϊδιον, απλήν, υπερούσιον, αμέριστον κηρύττω• την αυτήν Μονάδα και Τριάδα• όλην Μονάδα την αυτήν, και όλην Τριάδα την αυτήν• Μονάδα όλην κατ' ουσίαν την αυτήν, και Τριάδα όλην κατά τας υποστάσεις την αυτήν πιστεύω και ομολογώ• διότι μία θεότης ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις η της ομοουσίου Τριάδος• διότι μία και η αυτή φύσις και ουσία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 25-01-09 στις 00:22
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην mystakid για αυτό το μήνυμα:
Alaman (25-01-09)
  #2  
Παλιά 10-11-06, 23:42
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
περί θείου έρωτος και κοσμικού

Ο θείος έρωτας, είναι φωτιά, είναι φως. Φωτιά όμως και φως είναι και ο κοσμικός έρωτας. Για την διάκριση περί της διαφοράς ποιότητας και αν υπάρχουν σημεία επαφής, απαιτείται να πάρουμε το φως, από την αρχή.



Ενώ στον παράδεισο, ο όφις ήταν όρθιος, το φρονιμότερο - σοφότερο των πλασμάτων του αγρού, μετά την πλάνη που οδήγησε τον Αδάμ και την Εύα στην έκπτωση εκ του Αθανάτου Νοός, επιτιμείται από το Θεό και σέρνεται εφεξής στη γη. Από όρθιος και κάθετος μέσα στον παράδεισο, γίνεται οριζόντιος και έρπων επί της γης.
Έρχεται στη γη, σαν αστραπή και ως εωσφόρος, ως κοσμοκράτορας και το μόνο στόχο που έχει, είναι να πλανά τον, χωρίς το (άμεσα αντιληπτό) αληθινό και ευθές φως (που ενέχει μέσα του σε σπόρο), άνθρωπο, να τον διαβάλλει από τον Θεό, την Ζωή, την χαρά, την ειρήνη, την Γνώση… και τον εαυτό του, δλδ απομακρύνοντάς τον από την ακριβή αυτογνωσία και θεογνωσία, εγκλωβίζοντάς τον στη λήθη… μακρυά από την Α-λήθεια.

Μετά από χρόνια, εξέρχεται (με το πλήρωμα του χρόνου) το Φως εκ του Φωτός, ο Υιός του Θεού ως Υιός της υπακοής, ο Ιησούς Χριστός, όχι έρπων επί της γης, όπως ο προηγούμενος, αλλά όρθιος.



Άνθρωπος σημαίνει ο έχων την όψη του ανδρός, όπου άνδρας σημαίνει σοφός. Στην αρχή οι άνθρωποι, προσανατολισμένοι (ως ακολουθούντες την φυγόκεντρο) στους δαίμονες (θεούς) αλλοιωνόταν η όψις τους, από σκοτεινή σε σκοτεινότερη. Μη όντας η μοίρα και ο σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου ο πόνος, αλλά η χαρά, έπρεπε κατά την θεία ευσπλαγχνία, να προστεθεί στον κόσμο εκείνο το Χ, που θα μετέστρεφε την αρά (κατάρα) σε χαρά, όπως με το καλό μπόλιασμα του γεωργού, η αγριέλαιος γίνεται καλλιέλαιος. Οικονομεί λοιπόν, ο καλός Θεός αμέσως με την έξοδο των πρωτοπλάστων ανθρώπων από τον Παράδεισο (προγνωρίζοντάς μας ως ευ-αγγέλιο, ότι θα στήσει έχθρα μεταξύ του όφεως και της γυναικός και του σπέρματος αυτής) ώστε να αναγνωριστεί μεταξύ των ανθρώπων Εκείνη η υπερευλογημένη και η υπερδεδοξασμένη ύπαρξη, η μακαριωτέρα Κεχαριτωμένη Θεοτόκος, Την οποία χαιρετούμε: χαίρε δι ής η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ής η αρά εκλείψει…

Από τον χαιρετισμό της νύμφης Αφροδίτης (κοσμικού έρωτα) προ και χωρίς Χριστό, περνάμε στον χαιρετισμό του θείου Προσώπου της αγνότητος και του θείου έρωτα, με το χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε… την ίδια 6η ημέρα της εβδομάδος, Παρασκευή (που, όχι συμπτωματικά τελούνται οι χαιρετισμοί).

Έτσι, μόνο με την έλευση του Ανθρώπου (εννοιολογικά) Χριστού, δλδ του Ίδιου του Αρχέτυπου Δημιουργού, τελείου Θεού, ενσαρκωθέντος ως τελείου Ανθρώπου, μπορούμε να έχουμε δια του φωτός Του (δεύτερου υπάκουου εωσ-φόρου) την επιθυμητή αρμόζουσα και κατά τάξη αυτογνωσία σε αντίθεση με την άωρη αυτογνωσία που μας δελέασε και μας επλάνησε ο πρώτος αποστάτης εωσφόρος.

Η πρόσθεση του φωτός Του, δηλαδή της παρουσίας Του στην ζωή μας, μας δίνει την διάκριση να αναγνωρίζουμε, το τι σημαίνει πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσή Του Ανθρώπου, καθώς έχοντες την όψη του ανδρός, (του σοφού), αναγόμαστε δια της χάριτός Του, από το φως το εσπερινό, στο φως το ανέσπερο και από το καλό στο καλύτερο προς την ατελεύτητη τελειότητά Του.

Στην Παλαιά Διαθήκη, όταν δηλητηριώδη φίδια θανάτωναν στην έρημο τους Ισραηλίτες, ο Μωυσής λύνει το πρόβλημα (κατ’ εντολή του Θεού), κρεμώντας στον ψηλότερο λόφο έναν χάλκινο όφι, πάνω στο ραβδί του. Όποιος δηλητηριαζόταν, ατενίζοντας τον κρεμασμένο όρθιο όφι, ξέφευγε του θανάτου.

Ήταν προτύπωση αυτών που θα συνέβαιναν στην Καινή Διαθήκη. Ήταν η απτή και χειροπιαστή ιχνηλατίσιμη αποτύπωση της αόρατης ‘’λειτουργίας’’ του Φωτός στον κόσμο μας.

Ο Κύριος, ως άλλος όφις, εξέρχεται της Ουσίας Του Πατρός, Φως εκ Φωτός, κρεμάται επί Ξύλου (όρθιος) ως αμνός, ο αίρων την αμαρτία όλου του κόσμου και λύνει με το Αίμα Του και τη σταυρική Του θυσία (ασύλληπτη μακροθυμία Σου Κύριε!!!), το δηλητήριο του θανάτου. ‘’…Θανάτω θάνατον πατήσας…’’.

Ως υιός υπακοής, ‘’δεν στασίασε’’. Οπότε, όρθιος όπως και στον Παράδεισο, ‘’ΑΝΘΡΩΠΟΣ’’ αναμάρτητος, οικονομεί την σωτηρία μας, δηλαδή την επάνοδό μας μέσα στο Φως, εκπληρώνοντας όλα τα προλεγόμενα, που ο ίδιος φώτισε τους προαπεσταλμένους Του, προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και σοφούς της Ελλάδος, ως προετοιμαστές της Έλευσής Του και του κοσμοσωτηριακού Του έργου.

Ο πρώτος Αδάμ μετά την 6ήμερη πλάση στασίασε την εβδόμη, ο δεύτερος Αδάμ (Χριστός) μετά την 6ήμερη ανάπλαση (Εβδομάδα των Παθών), την έβδομη ημέρα Αναστήθηκε, ανασταίνοντας τον πεσμένο άνθρωπο και όλη τη Φύση, για να τους επανεισαγάγει πάλι στον Παράδεισο.

Μετά από όλην αυτήν την οικονομία, ο φωτισμός της όψης μας (του προσώπου μας) εξαρτάται απόλυτα από τον ακολουθούμενο όφι. Όσο ακολουθούμε τον έρποντα όφι, τον ανυπάκουο εωσφόρο, τα είδωλα (αντικατοπτρισμοί του θείου, εικονικές πραγματικότητες) η όψις μας θα είναι σκοτεινή, ακολουθώντας την φυγόκεντρο πλάνη, απομακρυνόμενοι από την Αλήθεια. Αν όμως ακολουθούμε τον όρθιο κρεμασθέντα στον Σταυρό όφι, τον υπάκουο Υιό Θεού, τον φέροντα το ευθές Φως, η όψις μας θα είναι φωτεινή, ακολουθώντας την Αλήθεια, αντί της αληθοφάνειας. Του θείου έρωτα και όχι του κοσμικού, του κάθετου όφεως και όχι του οριζόντιου.

Πάλι, δεν είναι συμπτωματικό ότι και το όργανο του ανδρός και η σπονδυλική στήλη των 33 σπονδύλων (σε αναλογία των 33 χρόνων επίγειας ζωής του Ιησού Χριστού), είναι οφιοειδούς μορφής.

Στις ανατολικές θρησκείες, η βάση της σπονδυλικής στήλης, είναι το κέντρο του έρωτα. Το κέντρο της Κουνταλίνι, που ως ερωτική ενέργεια, έχει δύο κατευθύνσεις να ακολουθήσει. Ή την ανοδική προς την νοήμονα κεφαλή, ή την οριζόντια προς την ά-νοα κεφαλή. Δεν είναι συμπτωματικό, ότι οι σπασμοί της μήτρας της γυναίκας που επίκειται να γεννήσει, ακολουθούν αυτήν την ίδια πορεία. Υπόφυση – βάση της σπονδυλικής στήλης - μήτρα. Η δε πρώτη ονομασία της γυναικός, ήταν ‘’ανδρίς’’ ως προελθούσα από τον άνδρα…

Επιστρέφοντας στον φωτισμό της όψεως του κάθε ανθρώπου, σε συνάρτηση από την ακολούθηση του όφεως, έχουμε τις εξής 2 σχηματικές παραστάσεις:



Ο Σταυρός Του Χριστού, σηματοδοτεί την διαφορά μεταξύ της ελευθερίας και ειρήνης ως δωρεά του Θεού του Παντοκράτορα, στους ανθρώπους, σε σχέση με την ψευδεπίγραφη ελευθερία και ειρήνη που προσφέρει ο κοσμοκράτορας του οικομενισμού και ασθενούς παγκοσμιοποίησης.

Ο Κύριος σταυρώθηκε, εν μέσω δύο ληστών. Η τύχη των δύο ληστών (και όλου του κόσμου σε προτύπωση)… αναφέρεται στην Θ’ ώρα.



Διακρίνεται δεξιά (σε σχήμα) η με μετάνοια προσευχητική στάση του ευγνώμονα ληστή… με υψωμένα τα χέρια και το, μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου… ενώ αριστερά το νεοεμφανισθέν σύμβολο της ειρήνης… Θυμίζει όμως και τα χέρια του Μωυσή, (ορώμενου από απόσταση, ως σχήμα και όχι ως πρόσωπο) όταν ο Ιησούς του Ναυή πολεμούσε τους Αμαληκίτες. Όσο τα χέρια του Μωυσή, ήταν οριζόντια στον τύπο του σταυρού, νικούσε ο Ιησούς. Όταν τα χέρια από το βάρος έπεφταν, νικούσε ο Αμαλήκ. Έως ότου, ο Ααρών από τη μία και ο Ωρ από την άλλη, στήριζαν τα χέρια του Μωυσή για να σχηματίζουν ορθά, το σημείο του σταυρού, με επόμενο τη νίκη, που έφερε και διαχρονικά φέρνει ειρήνη και ελευθερία.

Σκέφτεστε αν τα χέρια του Μωυσή έμεναν στο σύμβολο ειρήνης της ‘’χίπικης’’ φιλοσοφίας (επαναστατών του κατεστημένου, όπως του διαφωτισμού) του ασύδοτου έρωτα; πάλι θα είχαμε ειρήνη, ειρήνη όμως, αλλά χωρίς ελευθερία! Γιαυτό καταγράφεται ο Σταυρός ως σύμβολον ειρήνης και αήττητον τρόπαιον.

σκέψεις/θέσεις ερανεισμένες από το οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας

...συγγνώμη που γράφω τη συνέχεια στο επόμενο μήνυμα (καθώς επιθυμώ να ανεβάσω άλλες 2 εικόνες...)

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 25-05-12 στις 22:37
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 10-11-06, 23:46
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
...συνέχεια...

Βλέποντας το σημείο του Σταυρού, με το Α και Ω από κάτω, να στηρίζει τα χέρια, νοείται η βοήθεια Του Κυρίου (ως Α και Ω, εκ του: εγώ ειμί το Α και το Ω) σε κάθε αγωνιστή της ειρήνης με ελευθερία.



Ο Θεός πυρ τυγχάνει. Έτσι, δια της ενοίκησης μέσα μας αυτού του θείου πυρός δλδ της μετοχής μας με εμπιστοσύνη, στον καθαρτικό – φωτιστικό - τελειωτικό θείο έρωτα, τον Σταυρό Του Χριστού, την ενεργειακή Του επέκταση, προσδίνεται στον άνθρωπο το απαραίτητο ‘’βαθύ’’ νόημα στην γνώση, την δύναμη και όλες τις προσεγγιζόμενες έννοιες αγάπης, ελευθερίας, ειρήνης κλπ.

Δεν είναι σύμπτωση πως ο άγιος Νεκτάριος στην λιτή αλλά περιεκτική Ουσίας, περί θείου έρωτα αναφορά του, καταλήγει στην ομολογία Του Τριαδικού Θεού…

Ο Νους, η Κεφαλή, η θέωση είναι το άνω όριο και ο σκοπός του ανθρώπου. Η κεφαλή επίσης είναι το άνω όριο της σπονδυλικής στήλης και Ο Κύριος, αποκαλύπτει τα άρρητα, απόκρυφα και θαυμαστά, παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα, στον αγαπημένο Του μαθητή Ιωάννη Θεολόγο. Στο τέλος, πριν την μετάστασή του, σχίζεται το σπήλαιον της Αποκαλύψεως στα τρία, αποτυπώνοντας την ευλογία επί της τιμίας κεφαλής, την ευ-λογία Του Ενός Τριαδικού Θεού, όπως και τα τρία δάχτυλα σχηματίζουν (ορθόδοξα) στην τύπωση του Σταυρού, την Μία Μονάδα.



Έχουμε απόλυτα ελεύθερη επιλογή ποιαν ‘’φωτιά’’ ποιον ‘’φωτισμό’’ να επικαλούμαστε να ‘’γεμίζει - πληροί’’, την ολότητα της φύσης μας (εγνωσμένης και άγνωστης) ώστε δικαίως ή αδίκως την άλλη φωτιά… να την θεωρούμε ανούσια.

ΥΓ. Προς Θεού, μην θεωρηθούν τα παραπάνω ως ιεραποστολικές ή θρησκόληπτες συμβουλές… είναι απλές σκέψεις και προβληματισμοί, (πάντα σεβόμενος την ελευθερία του συνανθρώπου) με προσπάθεια ορθού (κατ'εμέ) προσανατολισμού. Στα άνω και αιώνια και όχι στους ''πολύχρωμους και ζωηρούς ανθούς'' του αγρού… που περνάει ο καιρός τους και μαραίνονται!

Ο καλός Θεός, να μας φωτίζει στις καθημερινές μας επιλογές, αναβαθμίζοντας την ποιότητα του διαπνέοντος μέσα μας έρωτα.
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 13-11-06, 00:02
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Ύμνοι θείων ερώτων - Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

http://www.ellopos.net/gr/symeon/default.asp
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 13-11-06, 11:26
Το avatar του χρήστη Kiwi
Kiwi Ο χρήστης Kiwi δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 12-05-08 10:53
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Μου διαφεύγει η υπόσταση του έρωτα σε σχέση με αυτά που γράφεις. Αν κατάλαβα καλά υπάρχει μία ταύτιση Φωτιάς, Αγάπης και Έρωτα. Από που προκύπτει αυτό;
__________________
"Δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το πρώτο έχω κάποιες αμφιβολίες" - Albert Einstein
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 13-11-06, 17:53
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από Kiwi Εμφάνιση μηνυμάτων
Μου διαφεύγει η υπόσταση του έρωτα σε σχέση με αυτά που γράφεις. Αν κατάλαβα καλά υπάρχει μία ταύτιση Φωτιάς, Αγάπης και Έρωτα. Από που προκύπτει αυτό;
Νομίζω Κωστή, πως ο άνθρωπος που αισθάνεται ''έρωτα''... φλέγεται. Από την άλλη, ο Θεός, πυρ τυγχάνει και ως Φύση, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή,... Ο Θεός, Αγάπη εστίν. Όχι το αντίθετο δλδ ότι η αγάπη είναι Θεός, γιατί έτσι καταργείται το Πρόσωπο, εκπίπτοντας από το Υπερφυσικό, σε φυσιολατρεία και οδηγεί τον άνθρωπο στον προσανατολισμό του σε απρόσωπες ιδεατές ασύλληπτες αρχές, το οποίο (αν γίνει έτσι) σηματοδοτεί και την αποστασιοποίηση του προσώπου μας από το Πρόσωπο.

Πριν διαβάσω την αναφορά σου, είχα ετοιμάσει κάτι, που ίσως διευκρινίζει την ομοιογένεια των προσεγγιζόμενων εννοιών με την φωτιά... (όχι βέβαια την καθημερινά γνωριζόμενη), αλλά εκείνη την ''θερμότητα'' που μας εμ-πνέει είτε αγαπάμε είτε είμαστε ερωτευμένοι, άσχετα δηλαδή, με το αν έχουν διαφορετικές αφετηρίες ή στόχους. (έρωτας συμπύκνωση ''προς'' το πρόσωπο. Αγάπη αποκέντρωση ''από'' το πρόσωπο...).
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 13-11-06, 18:00
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Γύρω στα 84-85, σε μια συγκέντρωση όπου μας μιλούσε ο π. Συμεών ο περουβιανός (μοναχός από το άγιο όρος) σε κάποια στιγμή, σηκώνεται ένα παληκάρι και τον ρωτά. Πάτερ, πως αντιμετωπίζετε τον έρωτα;
Μπορεί όλος ο ‘’συντηρητικός’’ κόσμος να πάγωσε από την ερώτηση, (ακόμη και να αγριοκοίταξε τον υποβάλλοντα την ερώτηση) αλλά η απάντηση ήταν σοφή και μούχει μείνει.

Ο έρωτας του κόσμου, σαν ποτάμι μας κατακλύζει. Εμείς, σηκώνουμε ο καθένας με τη δύναμή του, ένα κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο φράγμα. Μοιάζει λοιπόν η διάταξη, σαν υδροηλεκτρικό φράγμα. Αν σηκώσουμε ένα μέτρο φράγμα, αυτό αποδίδει ρεύμα, με το οποίο, φωτίζεται το καλυβάκι μας. Αν σηκώσουμε 2 μέτρα, φωτίζεται και η αυλή μας. 5 μέτρα, η γειτονιά. 10; το χωρηό. 50; η πόλη κοκ… σπάζει; ξανά από την αρχή… αντιπαραβάλλοντας τον θείο σε σχέση με τον κοσμικό.

ΣΣ. Κατά την γνώμη μου, ο έρωτας, (μη νοούμενος ο έρωτας μόνο η σαρκική επαφή, που κι αυτή είναι φλόγωση, αλλά κάθε ‘’κόλλημα σε μονάδα’’ ως αφ-ομοίωση… εν μέρει απάντηση στον Κωστή…) όντας φως και φωτιά με δυνατότητα διαπίδυσης και εκ τω έσω προς τα έξω αλλά και αντίθετα, εμ-πνέει, συνέχει και υποκινεί το είναι μας. Σκοπός μας δεν είναι το ανέραστον της φύσης μας, γιατί Ο Θεός τους έρωτες εγκατέσπειρεν… αλλά η μεταστροφή των στόχων – έλξεων που επιτρέπουμε ή επιβάλλουμε στον εαυτό μας να δεχθεί και εξ αυτού να αλλοιωθεί – μετέχει, από τα φθαρτά στα αιώνια, και η αναβάθμιση της ποιότητός του.

Ο έρωτας είναι πύρινος ποταμός και ως πυρ, πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Άλλοτε δι αυτού να συγκολλούντε τα μέρη που βρίσκονται σε απόσταση, άλλοτε προς θέρμανση και άλλοτε όντας καυστική… την αποφυγή του.

Αφού ο έρωτας είναι χημεία, έλξεις, απώσεις και αδιαφορίες, μαζί με την χημική προσέγγιση του ανθρώπου, ως ‘’άνθρακα’’ που αναλύθηκε στο ‘’φυσική – μεταφυσική και φωτισμός’’, επιτρέψτε μου ένα λογοπαίγνιο σε αρχικά… που όμως έχει ιδιαίτερη σημασία.

Έρωτας δεν είναι τίποτ’ άλλο, από …ΑΧ και ΒΑΧ…
ΑΧ = Αμφιθέατρο Χημείας… και ΒΑΧ = Βοηθητικό Αμφιθέατρο Χημείας.
Και ο μεν θείος έρωτας με ‘’αλαλήτοις (εν κρυπτώ) στεναγμοίς’’ και τον εσωτερικό πόθο για Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αγάπη, Ειρήνη, Ελευθερία, Ζωή, Ανάσταση… είναι το κυρίως αμφιθέατρο χημείας (ΑΧ), όπου αφενός επιτελείται η μυστική θετική – θεϊκή αλλοίωση, αλλά και αφετέρου κρίνεται η ποιότητα ‘’ανθρώπινης’’ ζωής, ο δε κοσμικός, το ΒΑΧ, με λαλίστατους (εν φανερώ) στεναγμούς, που αντικατοπτρίζουν ή συμπληρώνουν τον κυρίως αγώνα μετάβασης από το κάρβουνο στον αδάμα. Από την χαμηλότερη ποιότητα άνθρακα, στην υψίστη.

Η ηδονή και η οδύνη ως εναλλασσόμενα πεδία βιωμάτων, μπορούν να προσανατολιστούν και να καθορίσουν την αίσια ή μη κατάληξη των παραπάνω συνδυασμών ερώτων.

Η ηδονή έλκει με το φως της ως ήλιος την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Καθεμία όμως ηδονή, εμπεριέχει, έναν σπόρο οδύνης.
Και εκεί βρίσκεται η ‘’λογική διαφορά’’ που επάνω της πρέπει να στηθεί η όλη φιλοσοφία του ανθρώπου.

Ο καθένας λοιπόν κατά την φιλοσοφία του, ή θα ‘’κυνηγά’’ οριζόντιες (γήινες) ηδονές – ερωτικές μίξεις (όπως ο Δίας, όπως το κάρβουνο) και θα πρέπει να ‘’αντέχει’’ τις κάθετες οδύνες, λόγω των ελεύθερων επιλογών του, ή θα κυνηγά πνευματικές άχρονες και άφθαρτες ηδονές ‘’αντέχοντας’’ τις οριζόντιες – επιδερμικές και χρονικά περιορισμένες οδύνες.



Ο καθένας με τον τρόπο ζωής του, προσφέρει σπονδή στον ‘’έρωτα’’ την τόσο ‘’άρρηκτα δεμένη έννοια’’ με την ζωή. Με την παραπάνω όμως ανάλυση, ο ‘’έρωτας’’ όχι μόνο προσανατολίζεται, αλλά και προσωποποιείται!

Ή προσφέρουμε σπονδή στην Αφροδίτη (την θεά του κάλλους, (παληά) της ζωής, της φύσης και του φυσικού έρωτα, άλλωστε η ίδια πειράζεται από τον πάνα…) με το χαίρε Νύμφη, ή στην Θεοτόκο Παναγία με το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε! Την απείρου Πνευματικού Κάλλους, την Νέα Εύα (όπου Εύα είναι Ζωή) και το γλυκύτατο Πρόσωπο το λελαμπρυσμένο, εκ του θείου έρωτος!!! την Αειμακάριστο και Παναμώμητο και Μητέρα του Θεού ημών! Την γυναίκα Της οποίας το σπέρμα και το γένος θα συντρίψει την κεφαλή καθώς δι Αυτής, εισήχθη στην φύση μας η υπερφύση, χωρέσασα Τον Αχώρητον και ενχρονίσασα Τον Άχρονο Χριστό, Υιό και Λόγο του Θεού.

Είναι μέτρο η αποδιδόμενη τιμή, θυσία, σπονδή στην Κυρία Θεοτόκο, σε Αυτόν τον προσωποποιημένο θείο έρωτα του Τριαδικού Θεού, των τριών Προσώπων, της Μίας Ουσίας! Μέτρο ύψους, τελειότητος του ανθρώπου, σε σύγκριση της Του Χριστού τελειότητος.

Σπονδές θυσίας και σπόνδυλοι έναν προς έναν στο σύνολο 33, προστιθέμενοι μέχρι το ύψος της απόλυτης θυσίας (που ξεκινά από το Νού και καταλήγει έως το χαμηλότερο σημείο, τον Άδη), όντας αυτός ο θείος έρως συγχρόνως, αιτία γνώσης - αληθινό βίωμα.

Και η γνώση Του Θεού, μεταγγίζεται χάριτι, κατά την χωρητικότητά μας σε ανταπόδοση της δικής μας ‘’ερωτικής πίστης’’. Πίστης σε επίπεδα.
Πίστη στην Πρόνοια. Την Πρόνοια του Δημιουργού, για όλα τα δημιουργήματα.
Πίστη στην Προστασία. Προστασία των υπηρετών.
Πίστη στον Παράκλητο. Παράκλητο στους φίλους.

Παρατηρήσεις που όλοι λίγο πολύ έχουμε (όπως οι αλκυονίδες, σωτηρία από τρακαρίσματα πέραν κάθε λογικού και νόμου... θαύματα αγίων) που και βοηθούν την σχετική πνευματική μας πρόοδο.

Κι εμείς προσκαλλούμενοι μετά φόβου Θεού, πίστεως κι αγάπης… προσερχόμαστε για να κολλήσουμε στο Αγαθό, γιατί ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ!. Να κοινωνήσουμε. Να προσθέσουμε αυτό το σωτήριο Π στο πνεύμα μας, (καθώς η πίστις σώζει - ολοκληρώνει και όχι γνώσεις ή δυνάμεις, φυσικές ακόμη και ''υπερφυσικές''...) όπως ατμίδα νέφους εμφανίστηκε στην Πεντηκοστή και επικάθησε σαν πύρινες γλώσσες πάνω σε 120 πρόσωπα..., ώστε να ζήσουμε με την χάρι του Θεού, όσο αντέχουμε και όσο πιστεύουμε, την δική μας Π+άτμο = Πάτμο, την δική μας Αποκάλυψη.

Είθε ο καλός Θεός, να μας δίνει διάκριση και να μας προσθέτει πίστη!
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 24-11-06, 17:39
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
…Πριν λίγο καιρό (στο φυσική – μεταφυσική και ‘’φωτισμός’’), είχα αναφερθεί για την ιδιαίτερη σημασία των ονομάτων ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ, του Ευαγγελίου του μεγάλου παρακλητικού κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο, όπου η μεν Μάρθα κατά παρατήρηση Του Κυρίου, μεριμνούσε και τύρβαζε περί πολλών ενός δε εστίν χρεία, η δε Μαρία την αγαθήν μερίδα εξελέξατο ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…’’ (Λουκ.ι’38…).

Καταδείχθηκε ότι η σχηματική διαφορά των δύο ονομάτων, δεν είναι συμπτωματική, καθώς αποτυπώνονται ως κινήσεις επί της γης (Θ) και εκ της γης, προς τον ουρανό (Ι).

Επειδή ακούμε εκ του Αποστόλου Παύλου το, ως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, καλό θα ήταν, να παρατηρήσουμε τα εξής, εκτιμώ ψυχωφελή, που ανάγουν το νου, από τα εξ εσόπτρου, στα ακριβή:
Η στάση ζωής, αυτή της Μαρίας, που υλοποιεί την ευθεία (το Ι της ΜΑΡΙΑΣ, με το αγιογραφικό… παρακαθήσασα παρά τους πόδας του Κυρίου (Ιησού) ήκουεν τον λόγον Αυτού… και την αγαθήν μερίδα εξελέξατο ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής), είναι η λιτή και απέριττη προς τον Θεό οδό, η πεπατημένη και απλανής (υπό την εποπτεία έμπειρου πνευματικού) οδός της άσκησης της προσευχής του Ιησού και η οποία ευθεία στάση ζωής, συνδυάζεται με την κυκλική κίνηση του νου.

Αντίθετα, η στάση ζωής της Μάρθας, που μεριμνά και τυρβάζει περί πολλών, ‘’κινείται’’ επί γης ναι μεν κυκλικώς (σύμφωνα με τη φορά των γραφών) και ευθέως όσο αποτυπώνεται η έξοδος από την Αίγυπτο προς τους Αγίους Τόπους (το Θ της ΜΑΡΘΑΣ). Η κίνησή της όμως αυτή, σε σχέση με την φαινομενική ακινησία της Μαρίας, συνδυάζεται με την ευθεία κίνηση του νου, όπου η ακρόαση των λόγων του Θεού και η διάκριση Του Δημιουργού, είναι έμμεση και κρύβεται πίσω από τα δημιουργήματα.

Κατά τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, υπάρχει και η τρίτη κίνηση του νου, που είναι ο συνδυασμός των δύο παραπάνω. Η σπειροειδής.
Αυτήν την σπειροειδή, την ανελικτική επί του όρους της μυήσεως (εμβαθύνσεως στα θεία) λόγω μετριότητός (αναξιότητός) μου την έβλεπα αποτυπωμένη ως προβολή της, εσοπτρικά, ως [Ο (κυκλική) + - (ευθεία) = Θ]. Απέφευγα μάλιστα τον όρο σπειροειδής… γιατί σαν ανελικτική (σπειροειδής) σε σύγκριση με την εξελικτική (ευθεία), ήταν πάντα στα όρια του Σταυρού… ‘’ίσως’’ αποφεύγοντάς Τον.

Και αφού ισχύει …εάν θέλει τις οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω σεαυτόν, αράτω τον Σταυρό και ακολουθείτω μοι… έμοιαζε η σπειροειδής κίνηση του νου, παράλληλα με το φως του κόσμου να μην είναι ευλογημένη οδός. Ναι αλλά Ο Κύριος είναι το Φως του κόσμου, το φωτίζον πάντα ερχόμενον, οπότε, και η σπειροειδής κίνηση, ως ο συνδυασμός των δύο κινήσεων του νου, κυκλική και ευθεία, απευθύνεται στους περισσοτέρους μας.

Η καθ’ ύλην κυκλική, είναι πολιτεία μοναχική (ισάγγελη – ασώματη), που πραγματώνει την ολοκλήρωση του ακολουθούντα απλανώς αυτήν, ανακηρύσσοντας τον ως όσιο, ενώ η ευθεία κίνηση του νου μαζί με την τρίτη κίνηση (τον συνδυασμό) μπορεί (Θεού ευλογούντος - χάριτι) να ολοκληρώσει τον ακολουθούντα υπό την εποπτεία ορθοδόξου πνευματικού, ανακηρύσσοντας τον ως άγιο.

Ο Κύριος, θέλοντας τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν… μας προτείνει… άγιοι γίνετε, ότι άγιος ειμί. Αυτός ο αγιασμός, δεν μπορεί να επιτευχθεί, ‘’μαγικά’’ αλλά μόνο μετά από την δική μας μεταστροφή και μετάνοια, και όσο μεταλλάσσεται – αναβαθμίζεται ο κοσμικός έρως σε θείο. (γιαυτόν τον λόγο ανεβάζω τις παρούσες σκέψεις εδώ, και όχι στην φυσική – μεταφυσική και ‘’φωτισμός’’, παρότι ‘’ίσως’’ θα ήταν εκεί πιο κατάλληλο). Αν δεν μεταστραφεί ο νους από τα γήινα και τον χου στα ουράνια, στον Νου, αφού πρώτα ξεπεράσει τον παρεμβαλλόμενο χνου, ώστε να διακρίνει ακριβώς τα εκτός της διανοίας μας αληθινά, από τα σε προβολή και φανταστικά - αληθοφανή συμβαίνοντα.

Κι επειδή ο φυσικός τρόπος ‘’διάλυσης’’ των χνώτων είναι να ανοίξουμε κανένα παραθυράκι να μπει αναζωογονητικός αέρας, αναλογικά και στα πνευματικά, τα υπερφυσικά, είναι να εισ-πνεύσει στην ζωή μας, αναζωογονητικός ‘’αήρ’’. Απαγγελόμενο το σύμβολο της πίστεως, πάνω στην Αγία Τράπεζα, οι ιερείς δημιουργούν ‘’αέρα’’.
Η Εκκλησία, στον τύπο του Σώματος, με το ιερό σαν κεφαλή, τον επισκοπικό θρόνο, ως καρδιά, τους ψαλτάδες σαν πνευμόνια… συντονίζεται ακολουθώντας απαράλλακτα αυτό το ‘’πιστεύω’’, ενώνοντας το νου με Τον Νου, την καρδιά με την Καρδιά κι εμείς, κολλώμενοι τω Αγαθώ, ανταποκρινόμαστε στην θεία έκκληση, αντιπροσφέροντες πάσα την ζωή ημών, Χριστώ τω Θεώ, παραθώμεθα. (φλέβα – αρτηρία – νεύρο). Τα πάντα προς Θεία Κοινωνία. Μυστική και μυστηριακή. Θείος έρως! Καταστάσεις βέβαια που διαφέρουν από ''διανοητική ενημέρωση''' και ''συναισθηματική έξαρση αγάπης''. Η γνώση μπορεί να μεταγγιστεί, αλλά η Αλήθεια, ΜΟΝΟ να βιωθεί.

Το σύμβολο της Πίστεως, καταγράφεται στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, την απαρτίζουν 318 θεοφόροι πατέρες. Δεν είναι συμπτωματικό, πως ο πρώτος αγώνας του Αβραάμ, για να απελευθερώσει τον αδελφό αυτού, που αιχμαλωτίστηκε, εφώπλισε τριακοσίους δεκαοκτώ (318) εκ των δούλων αυτού, των γεννηθέντων εν τη οικία αυτού, και κατεδίωξεν οπίσω αυτών έως Δαν και διαιρέσας τους εαυτού ώρμησε κατ' αυτών την νύκτα, αυτός και οι δούλοι αυτού, και επάταξεν αυτούς, και κατεδίωξεν αυτούς έως Χοβά ήτις είναι κατά τα αριστερά της Δαμασκού. Και επανέφερε πάντα τα υπάρχοντα και έτι επανέφερε Λωτ τον αδελφόν αυτού και τα υπάρχοντα αυτού, έτι δε και τας γυναίκας και τον λαόν. (Γεν. ιδ’14).

Κι αυτό… έγινε στα Σόδομα και Γόμορα. Εκεί, που ο φυσικός έρωτας αιχμαλωτίζεται και αντί να οδηγείται προς τα άνω, τα υπερφυσικά, τελματώνεται προς τα παραφυσικά, προκαλώντας την θεία ‘’εκπαιδευτική’’ οργή, που μέχρι σήμερα όποιος θέλει, μπορεί να εκμεταλλευτεί προς διόρθωσί του. Κι επειδή όπως λένε… άγονο δέντρο δεν πετροβολιέται, φανταστείτε αφενός πόσο παρεξηγημένη έννοια είναι ο ‘’έρωτας’’ και αφετέρου, τις καρπούς έχει να αποδώσει αυτός ο φυσικός έρως αν μεταστραφεί προς τον θείο, αντί να διοχετευτεί, μόνο στα εγκόσμια και στο σεξ.

Φεύγε και πίσω μην κοιτάς ήταν τότε η εντολή του Θεού, προς τον Λωτ, που τον εξήγαγε προς την ζωή, από την μέλλουσα δικαία Του κρίση.

Μπορεί να είναι λογικό, μπορεί και όχι. Εξαρτάται με το ποιο καύσιμο υλικό χρησιμοποιεί ο καθένας. Κάποιοι από φόβο και μόνο… θα το έκαναν. Οι κάπως όμως πιο θεωρητικοί και ‘’ελεύθεροι’’ οι θέλοντες να υποκινούνται από σεβασμό και αγάπη, και όχι από φόβο, θα προτιμούσαν ένα Θεό Εύσπλαχνο (όπως γνωρίζεται στην Καινή Διαθήκη) και όχι τιμωρό (όπως φαντάζει στην Παλαιά).

Ιατρικά γνωρίζουμε, πως από τα δίδυμα, αυτό που γεννιέται πρώτο έχει συλληφθεί δεύτερο, ενώ αυτό που γεννιέται και φαίνεται να έρχεται δεύτερο στον κόσμο, στην κυριολεξία, έχει συλληφθεί πρώτο. Με τις γεννήσεις του Ησαύ (πρωτότοκου κατά κόσμο) και του Ιακώβ που γεννιέται δεύτερος με επηλλειμένη την χείρα, επί της πτέρνας του Ησαύ, φαίνεται, δογματίζεται και ΙΣΧΥΕΙ ότι στον χώρο του αντικειμενικού, του πέραν της εσοπτρικής γνώσεως, ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΦΩΣ και έπεται το σκοτάδι. ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ Η ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ και η ΧΑΡΙ, και ΕΠΕΤΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ, παρότι εμφανίστηκαν στον κόσμο πιο μπροστά. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε πληθυνθεί το σκοτάδι στον πίσω από το παραπέτασμα χώρο, αν δεν επροηγείτο η πλήθυνση του Φωτός. Έτσι, απλά και ορθολογικά, ας μην μας σκιάζει η πλήθυνση των σκιών... μπορεί η νύχτα να προκόβει και να μοιάζει να κραταιούται... αλλά έρχεται καιρός που οι πρώτες ηλιαχτίδες θα τις διαλύσουν...

Κι αφού ‘’ενοχλήθηκαν’’ με τον τρόπο που προτυπώθηκε στην Π. Διαθήκη, (για όσους δουλεύουν ή θα ήθελαν να δουλεύουν με άλλο καύσιμο υλικό…, πιο εξελιγμένο…) έρχεται στην Καινή Διαθήκη, μετά Χριστόν, να αποτυπωθεί… άλλος δρόμος εξόδου του έρωτά μας από την αιχμαλωσία, αλλά πάντοτε αναλογικός με τον πρώτο, όπως οι 318 θεοφόροι πατέρες, που προτυπώθηκαν στους πάλι 318 δούλους του Αβραάμ, τους γεννηθέντες στον οίκο του….

Ο Άγιος Σπυρίδων, ένας από τα κύρια πρόσωπα της Α’ Οικουμενικής Συνόδου (με το θαύμα του κεραμιδιού) μας δίνει την επί γης σπειροειδή, ως 9, (όπου πάλι συμπτωματικά ισχύει λεξαριθμικά, μετά το α=1, β=2, … Θ=9) ιχνηλατίσιμη πορεία, μεταστροφής και αναβάθμισης του κοσμικού έρωτα σε θείο. Τον χαιρετισμό από το προ και χωρίς Χριστό χαίρε Νύμφη, (έρωτα στην φύση) στο μετά και με Χριστό, χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!!! (υπερφυσικό θείο έρωτα)

Ξεκινά από την Κύπρο, το νησί της Αφροδίτης. Φεύγει και (ας πούμε) πίσω δεν κοιτά κατ’ αναλογία του σωσμένου εκ Σοδόμων και Γομόρων, Λωτ… Με στάση στην Πόλη (την Βασιλεύουσα, που της έχει ανατεθεί η φύλαξη και προστασία Στην Κυρία Θεοτόκο) κατευθύνεται και τελικά καταλήγει στην Κέρκυρα, ‘’πνευματικώς και φυσικώς κινούμενος’’ ορίζει ένα ημικύκλιο, μία στην κυριολεξία σκέπη και προστασία και την καλή αιτία απελευθέρωσης.

Καταλήγει στην κορυφή των Επτανήσων, στο Ιόνιο. Καταλήγει, εκεί, υπό τους πόδας του όρους Παντοκράτορα και άφθαρτος μέχρι σήμερα, ‘’τρώει’’ τα παπούτσια του θαυμαστά, ‘’ως σημείον’’ ένδειξης ότι περιτριγυρίζοντας στον φιλόθεο κόσμο, βοηθά μυστικά και φανερά, όσες ψυχές θα ήθελαν να ακολουθήσουν τον ίδιο θαυμαστό δρόμο του θείου έρωτα.

‘’Σημειώνοντας’’ αυτό το ημικύκλιο, υπό την σκέπη της Παναχράντου Θεοτόκου, διαγράφεται ένα πνευματικό δωδεκάωρο, προετοιμαστικό της έλευσης του Φωτός. 12 έτη η Θεοτόκος τρέφεται στα άγια των αγίων, από άγγελο που απευθυνόμενος Σε Αυτήν την προσφωνεί Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτη κι Αυτή με την σειρά Της, ομολογεί συγκατιθέμενη με ταπεινότητα, στην θεία κυοφορία: ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το θέλημά Σου! Τότε Δύναμις εξ Υψίστου επεσκίασε τη απειρογάμω…
Από τότε εισέρχεται το Φως στον κόσμο. Από του Αγίου Σπυρίδωνα ημερολογιακά, σπυρί σπυρί μεγαλώνει η ημέρα.

Από τα Επτάνησα, (7) ξεκινά μια νέα ημέρα, η συνέχεια του προηγούμενου ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥ προετοιμαστικού, το υπόλοιπο την μίας (κατά Θεόν) ημέρας, προς ολοκλήρωση του φυσικοπνευματικού δωδεκάωρου, εμφανούς (άμεσου), ως προς την προηγούμενη κατάσταση εν μήτρα της Παρθένου, παρουσίας Του Κυρίου, που οδηγεί τον άνθρωπο στο τέρμα της Αποκαλύψεως, στα Δωδεκάνησα (12) και στην Πάτμο.

Έτσι σχηματίστηκε γραφικά επί της γης, η σπειροειδής κίνηση (9) του Πνεύματος του Θεού, δια των αξίων δούλων Του, ώστε οι επιζητούντες οδοδείκτες, να μην χάσουν τον δρόμο της ολοκλήρωσής τους. Κλείνοντας ο Άγιος Ιωάννης Θεολόγος (ο αγαπημένος μαθητής Του Κυρίου) τον άνω κύκλο του 9, πραγματοποιεί ο καλός Θεός την ‘’μετάστασή’’ του, απέναντι… στην Έφεσο. Έτσι, ολοκληρωμένα, τηρεί αυτόν… έως την Δευτέρα Παρουσία Του.

Περικλειόμενη η αγαπημένη μας ευλογημένη πατρίδα, υπό την Σκέπη της Θεοτόκου, ορίζει αυτήν ως αμετάθετο οδοδείκτη και φάρο φωτεινό - σταυρικό, στους οδοιπορούντες.

Κι όπως τυπώνουμε το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού επί του σώματός μας, έτσι, στο μεγαλύτερο σώμα που ανήκουμε (πατρίδα) πριν την Ορθόδοξη Εκκλησία (πίστη) τυπώνεται το ζωοποιό σημείο ανάλογα.

Εις το Όνομα του Πατρός (Θράκη - κεφαλή) και του Υιού (Κρήτη - γαστέρα) (εκ του γαστέρες αργαί του Αποστόλου Παύλου, ενδεικτικό της πνευματικής γεωγραφίας…, αλλά και του Θησέα που προτύπωσε την είσοδο στον λαβύρινθο…) και του Αγίου Πνεύματος, από το ΙΟΝΙΟ, έως την ΙΩΝΙΑ.



Κι η διαφορά του ΙΟΝΙΟ - ΙΩΝΙΑ; μια απλή ερώτηση… και μια απλή απάντηση. Ποια είναι εκείνη η Δύναμι που τον εν δυνάμει σπόρο Ι(Ο)ΝΙΟ τον ολοκληρώνει Ι(Ω)ΝΙΑ; Ποια είναι εκείνη η Δύναμι που τον εν δυνάμει σπόρο Αγάπης και Αληθείας που έχει ο καθένας μέσα του, ΙΟΝΙ(Ο) του τον αποκαλύπτει και τον ολοκληρώνει ΙΩΝΙ(Α); Ποια άλλη, εκτός της Δυνάμεως του Υψίστου. Το Άγιο Πνεύμα. Το Ορθόδοξο προσεγγιζόμενο και προσκυνούμενο ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ και όχι ΟΜΟΙΟΥΣΙΟΝ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ που οδηγεί απλανώς τον παλαιό Άνθρωπο από την Δύση (και δύση του) προς την Ανατολή, δια της Μετανοίας! Έ! …και του Αγίου Πνεύματος, από ΙΟΝΙΟ έως ΙΩΝΙΑ, άσχετα αν η ΙΩΝΙΑ δεν είναι πλέον ελληνική, για λόγους που οίδε Ο Κύριος.

σκέψεις ερανεισμένες από το Κάθετος Πνευματικός Κύκλος (οδοιπορικό σοφίας του ανθρώπου)

ΥΓ. Συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου… αλλά πάλι καλά που χωρέσαμε όλη τη γη και την αγαπημένη μας Ελλάδα,… με 5,5 σελίδες… Τώρα… αν ξέφυγε κάτι, πέστε μου να τα συμμαζέψουμε… να συμμαζέψουμε τους από Θεό, εγκατασπαρμένους έρωτες, προς ολοκληρωτική (σωτήρια) θεία ευστοχία! Αμήν να βάλλουμε αρχή μετανοίας ώστε όχι μόνο να έχουμε ως Έλληνες και Ορθόδοξοι την Σκέπη της Παναγίας, αλλά και την ενοίκηση εις τα ίδια… - συγκατοίκηση, όπως Ο Κύριος παρέδωσε την Θεοτόκο στον αγαπημένο Του μαθητή.

…Ο Ιησούς λοιπόν, ως είδε την μητέρα και τον μαθητήν παριστάμενον, τον οποίον ηγάπα, λέγει προς την μητέρα αυτού• Γύναι, ιδού ο υιός σου. Έπειτα λέγει προς τον μαθητήν• Ιδού η μήτηρ σου. Και απ' εκείνης της ώρας έλαβεν αυτήν ο μαθητής εις την οικίαν αυτού. Μετά τούτο γινώσκων ο Ιησούς ότι πάντα ήδη ετελέσθησαν διά να πληρωθή η γραφή, λέγει• Διψώ. Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους• και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού. Ότε λοιπόν έλαβε το όξος ο Ιησούς, είπε, Τετέλεσται• και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα. (Ιωαν. ιθ’26).

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 25-05-12 στις 22:34
Απάντηση με παράθεση
  #9  
Παλιά 25-01-09, 00:17
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΕΡΩΤΟΣ! (Γέροντος Πορφυρίου)


Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ΄ άπειρο, μες στ΄ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν΄ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι΄ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύκτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζεις τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ΄ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδία προς τον Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει τ΄ αγγελούδι της; Όλ΄ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στον Θεό μου, στον Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι πρέπει ν΄ αγαπήσομε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με τη χάρη του Θεού.

Εμείς, όμως, έχομε φλόγα για τον Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγάρια και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω και προσευχή και κανόνα...»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.

Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λέεις, «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λ.π., αλλά μπορείς να λέεις, «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δεν ζούσα κοντά στον Θεό...». Και στη δική μου ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουν δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού? τόσα πολλά χρόνια!...

Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ στο βιβλίο του «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν»:

«Πάσα γαρ εργασία σωματική τε και πνευματική, μη έχουσα πόνον ή κόπον, ουδέποτε καρποφορεί τω ταύτην μετερχομένω, ότι βιαστή εστίν η Βασιλεία των ουρανών και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, βίαν ειπών την του σώματος εν πάσιν έπιπονον άσκησιν».

Όταν αγαπάεις τον Χριστόν, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ΄ αυτός ο κόπος δεν γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ότι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για τον Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ΄ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ΄ αρέσει:

«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».

Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού. Ο έρωτας θέλει προσπάθεια; Με την κατανόηση, των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου», όπως λέγει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;

Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν΄ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ΄ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής». Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ΄ έναν ακόμα ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε και ο ίδιος ο Χριστός: «Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to mystakid For This Useful Post:
Alaman (25-01-09)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 12:32.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.