Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Λογοτεχνία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 27-02-07, 10:55
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Παλαιά ποιήματα από την AcroBase ΒΒS Μέρος 2ον

ΘΕΜΑ: απολογια


τις μερες εκεινες τις φθινοπωρινες
τορτε που τα φυλλα πεφτουνε
και τα δεντρα φαινονται γυμνα
κι ο ηλιος χαμογελαει μελαγχολικα

παντα τετοια εποχη κοιταζω να'βρω
δικαιολογια,ψεμματα να πω
σε μενα,που για σενα ζω
γιατι δεν θελω ν'αγαπω

κι αν ποτε κανεις απαντηση ζητησει
την καρδια του ας ρωτησει



ΘΕΜΑ: στο φιλο...

το βραδυ εκεινο το μελαγχολικο
μεσα χειμωνα θατανε θαρρω
θυμηθηκε εσενα τον πονο μου να πω

μεσα στο κρυο του χειμωνα
παντα εσυ σαν ηλιος ελαμπες
και με τη φιλια σου,φως αληθινο
το παθος κρατουσες ζωντανο.

και παντα εκει ψηλα
συνεχεια και για παντα
τον κοσμο τον κοιτουσες
μα στις δυσκολες στιγμες
συνεχεια με βοηθουσες.

σε σενα ηλιε μου καλε
σε σενα φιλε μου
σ'ευχαριστω...



ΘΕΜΑ: πως αραγε να ειναι ?

σαν ημουνα παιδι
και ακουγα το βραδυ
το κλαμα της βροχης
παντα μια σκεψη εκανα:
"πως να'ναι αραγε η αγαπη ?"

και τωρα που μεγαλωσα
το κλαμα το ιδιο εμεινε
ομωας ακομα και τωρα
η ιδια σκεψη εμεινε...
"πως να'ναι αραγε η αγαπη ?"

αυτη που καποτε
στο δρομο μου την ειδα
ποια αραγε να ηταν ?
μην ηταν η αγαπη
και μενα αναζητουσε...


ΘΕΜΑ: Σ'αυτους που ξεχνουν.

ολα αυτα που ζησαμε μαζι στο χτες
σαν τον ηλιο στα ματια τον κοιτας
και σκυβεις το κεφαλι ν'αποφυγεις
αυτο το βλεμμα το καυτο...

ετσι κι αυτα ξεθωριασαν και μαζι με το αγερι
φευγουνε για παντα,μαζι...στο φυσημα του
σαν τα ματια της ψυχης σου ξεχασουνε
πως καποτε γνωρισες και μενα.

και δεν θα ηθελα τα ματια να κοιταξεις
την πικρα και τον πονο για να δεις.
φυγε σαν τα πουλια,σε κοσμους μακρυνους
εκει που τον ηλιο στα ματια τον κοταζεις.



ΘΕΜΑ: Στα σκοτάδια του νου


Το φως της αλήθειας
στα μάτια σου λάμπει,
γαλάζιες ανταύγειες
σε ροζ ενοχές,
νεκρές, μαύρες μνήμες
χαράζουν το δρόμο
κρυμμένες μ'ασφάλεια
σε βαθιές εσοχές.

Πυρωμένες ανάσες
πασχίζουν να βγουν
σα φλόγες έξω
απ'τα σωθικά μου,
και το βλέμμα σου ακόμα
μού τρυπά το μυαλό
πεθαίνω, αγκαλιά
με τα ιδανικά μου.

Κι εσύ με κοιτάς
και πετάς μακριά,
μα μένει κοντά μου
η σκιά σου,
και φεύγει η ζωή
σαν αγέρα πνοή,
αν θες να με βρεις
φίλε, βιάσου.

Στα σκοτάδια του νου,
στη φωλιά του εχθρού,
περπατώ και κυλάω
σαν το δάκρυ,
είμαι εδώ και αλλού
στα σκοτάδια του νου,
ψάχνω μάταια για νά'βρω
την άκρη.

ΘΕΜΑ: ...




ηταν βραδυ βροχερο και κρυο...
ησουν ενα αγριμι του δασους μοναχο
τη ζεστασια ζητουσες,
τιποτ'αλλο,μοναχα αυτο...

την πορτα μου στο δρομο σου
την ειδες και χτυπησες να μπεις.
μα οπως ειδες ηταν ανοιχτη...

το τζακι στη γωνια αναμμενο
η φλογα δυνατη,ζεστη...
εκει διπλα μπορουσες να καθισεις
τη ζεστη να γευτεις.

ομως το δρομο της βροχης
συνεχισες και πηρες
μεσα στο βραδυ το κρυο,
μεσα στην παγωμενη την νυχτια...


σε σενα που εφυγες και δεν ειπες
"γεια χαρα..."



ΘΕΜΑ: Η αγάπη είναι...


...ενα τυχαίο βλέμμα στο πεζοδρόμιο έξω από τη σχολή.
...μια ερώτηση με ένα "Θεαθήναι" στ χέρι.
...μια πρόσκληση σε ένα πάρτυ.
...ένα φιλί στο μπάνιο.
...ένα αυγό Kinder.
...ένας λύκος που δεν μπόρεσες να κρατήσε
ις.
...ένα κόκκινο μηχανάκι.
...ένα "σ'αγαπώ" από ασήμι.
και ένα δαχτυλίδι με μια υπόσχεση!



ΘΕΜΑ: ΤΑΞΙΔΙ



τους δρομους κι αποψε πηρα
μες του μυαλου τις παραισθησεις
ενας αλητης να γινω
ενας αλητης να πεθανω

παντου γυρω μου
διαβρωμενες ψυχες
πουλημενες συνηδεισεις

τα βραδυα ειναι τοσο μελαγχολικα
η μοναξια τοσο αβασταχτη
το τελος τοσο κοντα

στο ξημερωμα μιας αλλης μερας
στο δρομο κοιτουσαν το νεκρο
βλεμμα αδιαφορο,βλεμμα παγερο...

ανθρωπο,σε σενα μιλω
δες καλα αυτην την εικονα
πες μου πως ειμαι τυχερος...


ΘΕΜΑ: Illusions 1 απάντηση


Na i synexeia toy poihma tos soy opws tin
fantasthka:
And my soul is dreaming again
will i find heaven on earth
all my emotions have faded away,
and you with them have vanished again
How can i forget my illusions of past...
tsose ugly memories can't longer last
I nearly can see some light at last
Goodbye old memories and illusions of past



ΘΕΜΑ: Κρυσταλλένια


Εύθραυστο γυαλί
που όμως βαθιά χαράζει,
βλέμμα φωτεινό,
με τόλμη που τρομάζει,
στην άκρη τ'Ουρανού
ακροβατεί μονάχη,
γλυκιά όπως το ψέμα
κι αδύναμη σα στάχυ.

Και σαν τρελός γυρεύω να τη βρω
σε μέρη εξωτικά, παραμυθένια,
σε ποια παλάτια άραγε να ζεις
αθώα, μικρη μου Κρυσταλλένια;

Δροσούλα της αυγης,
άρωμα νιότης αιώνιο,
λατρεύει τη ζωη
μα πίνει και το κώνειο,
στο δάκρυ μου χωρά
μα χάνεται μαζί του,
σαν πέσει το σκοτάδι
κρύβεται στη σιωπη του.

Κι εγώ ακόμα τα ίχνη της ζητώ,
μα ειν' της τύχης μου τα άστρα όλα σβησμένα,
οι ελπίδες χάνονται, η ανάμνηση όμως ζει
στα όνειρά μου τα μουντά και λαβωμένα.

Κι ο γέρος ο Θεός
ο ηλιος τη μαλώνει,
στη λάμψη τον περνά
κι εκείνος μαραζώνει.

Και πάντα θα γυρεύω να τη βρω
σε κηπους κέρινους, με ρόδα ασημένια,
είσαι η σφαίρα που με βρηκε στην καρδιά,
εσύ απόμακρε εαυτέ μου, Κρυσταλλένια.

Σχόλιο : Θα μου επιτρέψτε να χαρακτηρίσω αυτό το ποίημα ένα από τα πιο όμορφα που έχουν γραφτεί Βαγγέλη Vantor έγραψες!
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 27-02-07, 10:57
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΘΕΜΑ: Ο κηπουρός


Μια μέρα είχα για βόλτα κατεβεί
στον κήπο, να κοιτάξω τα λουλούδια,
μη θέλαν ήλιο, μη ζητούσανε τροφή,
μήπως γυρεύανε του ουρανού τραγούδια.
Μου χαμογέλασαν, σηκώσανε τα φύλλα,
με χαιρετήσανε σα φίλοι από παλιά
Ομως κι εγώ τα είχα τόσο πεθυμήσει
και στο καθένα έδωσα από δυο φιλιά.

Ολων η γεύση ήταν γλυκιά, πανάθεμά τα,
σαν τις παρθένες κάποιων άλλων εποχών,
τότε που παίζανε ακόμα οι λατέρνες
σκοπούς αιώνιους, παιχνίδια των λυγμών.
Στο δροσερό γρασίδι ανάμεσά τους
ξάπλωσα ανάσκελα να νιώσω τη δροσιά,
ενώ όμως είχα την ψυχή μου ξεκουράσει,
το σώμα μου έπνιγε η βαριά αρματωσιά.

Τα ρούχα έβγαλα, σαν τον Αδάμ γυμνός,
είχα δικό μου όλο τον κήπο της Εδέμ,
μονάχα που έλειπε η Εύα και το φίδι
να ξεπροβάλλει από το στόμα ενός τοτέμ.
Μα το λουλούδι που αγαπάω πιο πολύ,
είναι αυτό που προτιμούσαν κι οι ρεμπέτες,
σαν φεύγαν απ'το πάλκο σιωπηλοί
και γίνονταν του σύμπαντος δραπέτες.

Γύρω απ'το σώμα μου τυλίγω το βλαστό του
ν'αγγίξει κάθε πόρο που ανασαίνει,
μετά κουρνιάζω στης μυρτιάς την αγκαλιά,
το χάδι του αγέρα μ'ανασταίνει.
Καθώς σκεφτόμουνα οι απέξω τι να κάνουν,
πώς νά'ναι άραγε, με τι έγνοιες και άγχη,
ξέρουν γαλήνη κι αρμονία τι σημαίνει
ή ζαλισμένοι σκουντουφλούν μέσα στην πάχνη;
ξάφνου κατάλαβα πως είμαι ανώτερός τους,
ο Κήπος δύναμη πελώρια μου δίνει
μέχρι το θάνατο μπορώ να ξεπεράσω
και να πετάξω από δω ως τη σελήνη.

Ενώ όμως ήμουν βυθισμένος στα όνειρά μου
όλα σκοτείνιασαν κι άρχισα να κρυώνω,
η φύση μούδιασε, σταμάτησε ο χρόνος
και στο κορμί μου έναν βαθύ ένιωσα πόνο.
Ενα αστραπόβροντο μ'έκανε να ριγήσω,
ο άνεμος ούρλιαζε σαν τσακαλιών κοπάδι,
η ευτυχία πλέον τρόμος είχε γίνει,
από τη Γη λες πως κατέβηκα στον Αδη.

Και τότε, μια φωνή από ψηλά,
μου είπε "είσαι θνητός κι όχι Θεός,
κι ο κήπος τούτος δω δεν ειν' δικός σου,
εδύ, παιδί μου, είσαι μονάχα ο κηπουρός".



ΘΕΜΑ: Το Στίγμα


Σαν τη λάβα
κυλάνε οι φήμες
και τα πάντα σαρώνουν
σαν περνούν,
ό,τι αγγίζουν
σβήνει για πάντα,
μα οι ίδιες
ποτέ δεν σταματούν.

Μύριοι θύτες
ως τα δόντια οπλισμένοι,
κυνηγάνε με μανία
τον εχθρό,
άοπλα θύματα
χωρίς άμυνα και γνώση,
λεία εύκολη
σαν ψάρι στον αφρό.

Και εγώ
κοιτάζω στ'ακρογιάλι,
είναι Μάρτης,
τσουχτερή η παγωνιά,
περιμένω το καράβι
να μου φέρει
το σκοινί
με τη βελούδινη θηλιά.

Ξαφνικά, τη γη
να τρέμει νιώθω,
στο έδαφος ανοίγει
ένα ρήγμα,
τόνοι λάβας καταπίνουν
το κορμί μου,
τελικά πρέπει κι εγώ
νά'χα το Στίγμα.

Μα η ψυχή μου
που αιώνια ταξιδεύει,
μία μέρα εκδίκηση
θα πάρει,
την αλήθεια
στα μπαγκάζια μου φορτώνω,
το καράβι μου
και πάλι θα σαλπάρει.





ΘΕΜΑ: Καράβι στον Ωκεανό



Όταν η αγάπη περνάει και φεύγει,
όταν ο πόνος γελάει και μένει,
είναι τότε, που η ψυχή ψάχνει,
να βρει έναν παράδεισο,
μέσα στα μάτοια κάποιου Θεού,
στη φύση και σε όλα τα έμβια,
στα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση,
μέσα στην έλξη του ανθρώπου με τον άνθρωπο.
---------
Και όταν τον βρει, γιατρεύεται,
και οι ήλιοι ανατέλουν,
τα φεγγάρια είναι εκεί ψηλά με το δικό τους φως,
και ο ίσως ξεχασμένος αυτός Θεός
χαίρεται, γιατί,
άλλο ένα παιδί Του,
πήρε κατιτίς από το λαμπρό και αστείρευτο φως Του.



ΘΕΜΑ: The end of the road


After seven days
and seven nights,
the lion from Persia
will open its mouth.
The days of silence
will follow the thunder
and the world will be conquered
by the queen of the south.

From the barriers of time,
he will rise once more,
the master of terror
and the final decline.
Iron and fire,
ruins and corpses,
in the age of aquarius
darkness will shine.

Saturn returns,
though much delayed,
and away from the temple
the naked boy walks.
A child born in misery
with two teeth on his neck,
no signs from the dead,
no living to talk.

Father, please help me,
father of mercy,
I come from the Good Town
and I'm blessed by Gods.
But I see wars without law,
I see circles unfinished
and I have to go back home
at the end of the road.



ΘΕΜΑ: Βέτα


Αυτη που έστειλε τον Κάρολο στον Αδη,
είχε δυο χείλια μέλι κι ένα άγγιγμα χάδι,
κοιτούσε τα αστέρια μ' ένα βλέμμα ονειροπόλο,
της άρεσε να παίζει μα όλο ξέχναγε το ρόλο.

Αυτη που έβλεπε τον κόσμο μ' άλλο μάτι,
τη θάλασσα μισούσε, μα αγάπαγε τον μπάτη,
για άγιο τη νόμιζες, Θεό δεν είχε όμως,
κι αν να τη φτάσεις ηθελες, μακρύς ηταν ο δρόμος.

Αυτη που ητανε βασίλισσα στα ξένα,
ελπίδες χίλιες γέννησε μα όλες πέθαναν στη γέννα,
δεν ξέρω τι απέγινε σαν έφυγε μακριά μου,
μα πρόλαβα, την έκλεισα για πάντα στην κα
ρδιά μου.

Ουρλιάζει το σαξόφωνο,
γκρινιάζει η τρομπέτα,
το ράδιο παίζει σιγανά
μία παλιά οπερέτα.
Στον κηπο των ονείρων μου
υπάρχει μια βιολέτα
που πάντα θα την αγαπώ
και που την λένε "Βέτα".



ΘΕΜΑ: Anonymus




Η γαλήνη του ύπνου και
τα πικρά τραγούδια που
μιλούν για αναμνήσεις φώτιζαν
το λαμπρό λιβάδι.

Η συντροφιά της πρωινής μελωδίας,
η δροσιά και το καλοκαιρινό όνειρο.
Οι αναμνησεις ξανά - η Γαλήνη.

Ταξιδεύω στον εαυτό μου,
συναντώ την έρημο και...
η ελπίδα λείπει από το πυκνό δάσσος.

Η Υπομονή εμπνέεται από
μερικές βρόχινες σταγόνες.
Μια ανάμνηση ξαναγενιόταν.
Πως μπορεί μια πράξη να μην έχει νόημα;
Πως μπορεί μια αγάπη να μην έχει πάθος;

Ο ίδιος σκύλος προσπερνούσε το σπίτι μου
Με κοιτούσε.
Αυτά που είχα ζητήσει, τα' χα αποκτήσει.
Ενιωθα όμως να' χω μετανιώσει.

επιτέλους το φόντο άλλαζε.
Οι συγκινήσεις έκαναν την γη να τρέμει.
Ο ουρανός ήταν ξάστερος,
κι εγώ είχα ένα κυάλι.
ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΑ.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 27-02-07, 10:58
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΘΕΜΑ: Πάσχα, Κυρίου Πάσχα



Ζητιάνοι στο δρόμο
με άδειο το βλέμμα,
βαδίζουν σκυφτοί
προς του κόσμου το τέρμα,
γερόντια χαμένα
στου χρόνου το χάσμα,
στη σκέψη μας είναι
ένα ασήμαντο κλάσμα,
μερίδιο δεν έχουν
στην πίτα του μέλλοντος,
ζουν μονάχα
Θεού θέλοντος,
κοιτάζουν μ'ελπίδα
τα άστρα,
Πάσχα, Κυρίου Πάσχα.

Ενας νέος στο λόφο
σιωπηλά ανεβαίνει,
ο σταυρός του κρυφός,
το κορμί του βαραίνει,
κι ειν'η πίκρα, βελόνα
που στο αίμα του μπαίνει,
κι ειν'ο θάνατος, δώρο,
όχι σκοινί που τον δένει,
τα χρόνια δεν έφεραν,
μα πήρανε μόνο,
τα γέλια, διάλειμμα
ήταν στον πόνο,
της ελπίδας πέφτουν
τα κάστρα,
Πάσχα, Κυρίου Πάσχα.

Ανέστη ο Χριστός
μα εμείς όχι ακόμα,
κλεισμένοι σε τάφους,
είμαστε όλοι ένα πτώμα,
γύρω μας τοίχοι
με σιωπή βαμμένοι,
το νοίκι μας είναι
η ζωή που μας μένει,
αρνιά, βαρελότα,
λουλούδια στη γλάστρα,
Πάσχα, Κυρίου Πάσχα.



ΘΕΜΑ: εμηδενηση


μη λυπασαι,μη λυπασαι,
μονο σημερα ειν'η λυπη...
και χαρουμενος σαν θασαι
ιδιο θαν'το καρδιοκτυπι.

μη πλανασαι,μη πλανασαι,
μες της σκεψης σου τη ζαλη...
ολοι οι αιωνες,οποιος νασαι
δεν χωραν μες το κεφαλι.

μη θυμασαι,μη θυμασαι,
καθε ονειρου σου τους φοβους...
μηπως δεν αυταπατασαι
διχως ισκιους,χωρις λογους.

το βραδιατικο τ'αγερι
κι αλλους ισκιους θα σου φερει..
μη λυπασαι,μη πλανασαι,
μη φοβασαι,μη θυμασαι....




ΘΕΜΑ: Βελλερεφόντης



Σε βλέπω να κοιτάς το γκρι
και οι αισθήσεις σου να δημιουργούν μια πεντάλφα.
Νυχτερίδες πετούν-σχεδόν περπατούν-πάνω σου
διαγράφοντας κύκλους ,σκυλιά αλυχτάνε γύρω σου,
φίδια σε φαρμακώνουν.
Οι κέρβεροι που σε φύλαγαν ναρκώθηκαν
από ψεύτικους μανδραγόρες, δεν πάλεψαν καθόλου.
Ομως λειώνει το κερί και καίγεται το φιτίλι.
Αψεγάδιαστη.
Σε θυσίασαν στο βωμό του Απόλλωνα δίχως τη θέλησή σου
και τώρα το κουφάρι απόμεινε που τίποτα πια δεν αξίζει.

Κλείσε τα βλέφαρα για μια στιγμή
νέκρωσε τις αισθήσεις και σαν άλλος
Βελλερεφόντης
καβάλα στον Πήγασο στο άγνωστο του Ολύμπου όρμα.
Και αν κεραυνός του Δία σε χτυπήσει
και την κορφή δε φτάσεις μη λυπηθείς
το δάκρυ άστο για άλλους
η πτώση σου σε βρίσκει αναγεννημένη
και ο θάνατος δε σε αγγίζει πια.









ΘΕΜΑ: Καθρέφτες



Καθρέφτες
-
Βλέπω δυο δάκρυα στους καθρέφτες,
το ένα εγώ,
το άλλο πάλι εγώ.
-
Κυλάω αργά στα δυο βουνά
και Θέλω να κυλάω
και να χάνομαι,
μακριά απ' την ψεύτικη ζωή μου.
-
Κι ίσως αυτή η ροή,
ίσως αυτό το ανέμελο άφησμα
να πλέκει την Οδύσσεια,
κι ίσως να δίνει δύναμη στον κουρασμένο διαβάτη
όταν το κλάμα γίνεται βροχή.
-




ΘΕΜΑ: The Wind (part 1)


Listen to the Wind
as it blows on your face,
listen to the clock
ticking, counting the days,
open your heart,
let nature find a place,
listen to the Wind
as it blows on your face.

This man who smiles
is seeking you for ages,
don't let him open
your precious blank pages,
he'll touch your senses
if he comes too close,
but you'll make him cry
if you steal his red rose.

And the sad boy looking
at heaven's bridge,
he will fly away
like an instant breeze,
watch his mother sleeping
in her bed of time,
seasons change, you must
open up your mind...

The machines that keep you
alive are broken
and your days of pleasure
are somehow stolen,
but the keys to freedom
are still on their chain
and till the end, that's the place
where they will remain.

We must love each other
in the same herd,
sing the song of life
and never get scared,
nature holds our hands
till we let them go,
and start building our death
in the civilization show.

Since the army of angels
met the priests of doom,
every small dark corner
in our private room,
knows the truth we sometimes
run away from,
though we realize
we can't hide it for long.

Listen to the sea
and the angry waters,
kiss the tired father
with the seven daughters,
play each game
with its own unique rules,
if you get stuck, remember,
life gives the clues.

The Gods of Kindness
and the Gods of Evil
dance, with Dionysus
in the middle,
and men, like
little Gods themselves,
dance to the rythm
of forgetfulness...

The blue magic carpet
calls you for a ride,
up there, the world
is a perfect sight,
tiny men,
they make tiny mistakes,
they are so insignificant
they don't even have names.

Amd the night covers
every vow we break,
its silent veil
the angels make,
is the best protection
for our tortured hearts,
from the day we are born
to our final part.

Listen to the Wind
as it blows on your face,
listen to the clock,
ticking, counting the days,
second by second,
hour by hour,
till a black girl screams
from the midnight tower.

To save this girl
you must give your soul
to the spirits waiting
in the mythical Hole,
where entrance is free
but exit is forbidden,
and the last two lovers
lie there safely hidden.

The Jew protects them
from anger and hatred,
this place is warm,
this place is sacred,
goodbye my friends,
I'll miss you all,
but I cannot miss
this final call.

I hear nightingales
sing the song of fate,
blow wind, blow,
before it's too late.




ΘΕΜΑ: Πρωτοχρονιατικο παραμυθι


Ω!νάρχονταν καλή μου,οσα περάσανε
με τ'αη βασιλη το χαρμοσυνο τραγουδι..
τα ονειρεμενα χρονια τα παιδιάτικα
οπου κι αυτο τ'αγκαθι..ηταν λουλουδι

Ναρχονταν!κι η γρια βαβω με το γελιο της
ναχνομιλαει τους θρυλους κει κοντα μας..
και να ζεσταινει η διηγηση της ηρεμα
μαζι με το μαγκαλι την καρδια μας

Κι οξω καλη μου!οξω στο τρισκοταδο
να κανει κρυο,πολυ...και να χιονιζει
κ'η βαβω με τακουραστο το γελιο της
τον αη βασιλη αργα να ψιθυριζει.

και ναναι τοσον ομορφα..που ο χαροντας
κι ο γεροντας ο χρονος κει κοντα μας
να ξεχαστει κι αυτος στο παραμυθι μας,
στο παραμυθι που θ'ακουει απ' την γιαγια
μας...

Μα..γιατι κλαις καλη μου;γιατι βουρκωσες;
τι κι αν τα χρονια...ελα δω κοντα μου!
δωρο μου...ο αη βασιλης την αγαπη σου!
δωρο σου..ο αη βασιλης..την καρδια μου.....
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 27-02-07, 11:02
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΘΕΜΑ: Ασυμβιβαστος...παντα

Μην κυλιεσαι στους δρομους,
που ξερνουν γλινες
κι' αποβουρκονερα τα ρειθρα
που αλαφρωνουν την διψα τους
δειλοι,της λευτεριας
οι αποκληροι,οι χαμενοι.
Μα σηκω!κι ανεβασου πιο ψηλα
στρατοκοποντας λευτερος
μεσα στους σκλαβους,
τους μεγαλους θυμιουμενος νεκρους,
που αγκαλιασαν την ασβεστη
κι αμολυντη φωτια
και ξεφυγαν απολυτα
τον καταλυτη χρονο.
Νυχτωμενος πορπατα..
ναι!πορπατα,οσο μπορεις,
με στητο το διψιαρικο κεφαλι,
μια και δε στερεψαν
οι υφαλμυροι λυγμοι
κι οι ποθοι σου αναδευουν το κορμι
και στην καρδια σου μεσα ολοστητος
λευτερος,ψυχοφλεγεται ο θεος σου.
Πορπατα.ναι!
πορπατα,οσο μπορεις...
καθε νυχτια
σμιλευει μιαν αυγη!
κι αν σ'επνιξεν η διψα,
...να πεθανεις.....!

ΘΕΜΑ: φυγη

να φυγω!περα απο ταντρα των θνητων,
μακρια απο την ανθρωπινη κακια..
περα απο τον ιο των ερπετων
κι απ' της αρρωστιας την ανια-να φυγω!
εστω κι απονα δευτερολεπτο πιο λιγο

να πλεω-μες στην ανυπαρξια της σιγης,
μες το μηδεν του απειρου..
μακριαθε απο ελξη καθε γης..
μεσα στην αποσυνθεση -να πλεω
κι αδιακοπα στον εαυτο μου να το λεω.

να μεινω-πια ουδ'οσο φυλλων θρος
μητε και τι ταπειροστο του κατι..
να μεινω απ' τη σταχτη πιο τεφρος
κι ακομα ουτε μιαν εκπληξη-να μεινω
σο,τι μες την ψυχη μου ακομα κλεινω.

να σβυσω-τονος χαυνου τραγουδιου
μολπη στερνη και πρωτη,λαγνου κυκνου..
και τρεμισμα ανεκπληρωτου χαδιου
την ψυχη μου,ολοκληρη,να κλεισω,
να φυγω και να σβυσω!!

ΘΕΜΑ: τιποτα

ειμαι νεος-τοσο νεος..κι ομως
ο μακρυς,πως με κουραζει,ομπρος μου δρομος....

ειμαι μονος-τοσο μονος'παλι
μιας ξανθιας με νανουριζει το κεφαλι.

ειμαι νεος-τοσο νεος..σβυσει
εχει μεσα μου, ο ερωτας κ' η φυση..

ειμαι μονος-τοσο μονος,,μυρο
το κορμι της η ξανθια σκορπαει τριγυρω..

ειμαι νεος κ' ειμαι μονος-διχως
να δονει τα κυτταρα μου ουτ' ενας στιχος.........


ΘΕΜΑ: Αλμπατρος

πουλια κυνηγημενα απ' τη νοτια
θαλασσινους κι αγερινους αφρους γεματα..
οπως περνατε,συγνεφα πλατια
νατα μαζυ,τα ονειρατα μου, νατα!

νατα,μεγαλη παλλευκη ριπη
στο τρεμισμα της,τανιστορητο και λειο..
μαντυλι,που σηκωθηκε να πει
τον ασβηστο καημο του,σενα πλοιο.

κ'εφυγαν ο,τι κι ολα, στα πλατια
γοργοφτερα τα ονειρατα μου,παλι νατα..
πουλια κυνηγημενα απ' τη νοτια
κατευωδια και χειμαιρες γεματα........

ΘΕΜΑ: Nεο Αστερι

Σήμερα αποκοιμήθηκα λησμωνώντας τις
Πικρές στιγμες που τραγουδά κανείς περνώντας
από το λαμπρό λιβάδι.
Ο πρωινός μελωδικός ηλιος θα με έβρισκε
δροσισμένο και ανακαινισμένο απο τα
καλοκαιρινά όνειρα που ζωγράφιζαν οι αναμνήσεις
μέσα στο λίθαργό μου.

Το μυαλό και οι αισθήσεις μου περπατούσαν
στα καταπράσινα ρυάκια που ξέρεναν την
έρημο των συναισθημάτων μου.
Η Νύχτα Γέμιζε Φως Τα Βράδια Μου.

Κάποια παλιά, γνώριμη μορφή αέρα με
γυναικίο άρωμα έτριβε γι' άλλη μια φορά
το προσωπό μου, χωρίς όμως να αναζητά τον εαυτό μου.
Οι επισκιασμένες προσδοκίες ξανασυγκεντρώνονταν
φεύγοντας. Η ελπίδα έστριβε, αλλά
ο δρόμος δεν άλλαξε.

Καιρός να βρούμε Νέο Αστέρι.

ΘΕΜΑ: Νότιος Πόλος

Φτιάνω τα δίπολα.

Είμαι πάντα στο Νότιο Πόλο
και χαζεύω τις ζωές μου.

Σκέφτομαι να φύγω,
αλλά από που;
Δεν είμαι πουθενά
έχω ήδη φύγει
κι είμαι πάντα στο Νότιο Πόλο.

Κι όμως κάποτε ήμουν στο Βορρά
όπου ο θάνατος παραμονεύει,
η ελπίδα,
το μαύρο φως που μαγεύει τους εραστές.

Ομως έφυγα φίλε
κι είμαι πάντα στο Νότιο Πόλο.



ΘΕΜΑ: Nεο Αστερι


Μένει το χάος

Εψαχνα στους τόπους μου να βρω
Νέο Αστέρι

Κι όσο το έψαχνα το 'χα κοντά μου
κι ας μην το 'ξερα.

Κρίμα, τ' αστέρια δε γεννιούνται πια
παρά μόνο χαράζουν τον ουρανό
και πέφτουν.

Μένει το χάος



ΘΕΜΑ: The Wind (part2)


Listen to the Wind,
the sweet healer of sadness,
it blows in your veins,
drives away the madness,
sometimes soft and kind,
sometimes cold and strong,
only a few can really
understand its song.

And the deep blue ocean
always keeps its secret,
take a trip, my friend,
with a one-way ticket,
just believe my words,
I cannot explain,
when we scratch our wounds,
all we find is pain.

Grandma tells the tale
of the ancient tree,
with the crystal flowers
and the golden leaves
and the mandolin plays
a forgotten tune
for the birth of winter
under the new moon.

We must never leave
the bright star of fortune
cause we'll be alone
in the years of torture,
there's a message hidden
in an empty heart,
when the end is coming
it's a good time to start.

Listen to the voice
of the old wise man,
only he can decide
if we suffered enough,
and when his judgement
is beyond any doubt,
history will win
the most crucial round.

Dive in your guilt,
see your second face,
it's a good companion
for the difficult days,
partners of corruption
rise your dirty heads,
what can't make you stronger
drives you closer to death.

And the artists draw
pictures of decline,
but the real essence
still remains divine,
all our memories
leave a bitter taste
when we count the value
of the time we waste.

Watch the modern saints
and their Promised Land,
in the sanctuary
plays a hard rock band,
all the blind believers
know this sacred dance
but the candle melts
with a single glance.

Listen to the Wind,
the sweet healer of sadness,
it blows in your veins,
drives away the madness,
it's the breath of harmony,
the primitive force,
trying to reach your soul
with a different approach.

My mind is willing
but the flesh is weak,
in the weaver's finger
lies a deadly sting,
flintstones burn the ruins
of the lost empire,
only ashes and dust
come out after this fire.

And the falcon opens
its protective wings
but they're not enough
to cover all our sins,
I still wonder how
I can make you believe,
I attack you with truth
but you always retreat.

Hide your fears under
the cloak of silence,
love is beaten by
ignorance and violence,
noone gives an answer,
noone knows the facts,
life is like a play
in three different acts.

God is very far
from this lonely place,
there's no hope left for
our forgotten race,
in abandoned cities
live unhappy men,
blow, dear Wind, blow,
blow hard on them.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Xenios : 28-02-07 στις 01:03
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 27-02-07, 11:04
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Για μια Χαμενη Ατλαντιδα...

Στο νησι τις γαλαζιες νυχτες
Μες στα μπαρ αγκαλια ξωτικα καθαρματα...
Μου χες πεις πως θα ρθεις...δεν ηρθες...
Ατλαντις στον βυθο φωτισμενα αρματα...

Μπρος στα ματια μου παιρνανε...
Φωσφωριζουνε και πανε...

ΘΕΜΑ: Η μασκα....

Τίποτα.
Η τεχνη της μάσκας δεν θα σπειρει φωτιά
Τα κάρβουνα καιγονται για μια πυρκαγιά,
μια φωτιά που θα με κάψει
κι ας μην αφήσει τίποτα

το τραγούδι του πιονιού
η μπαλάντα του μόνου
-(μα τι λέω; αφού δεν είμαι μόνος ;-)
Φίλε μου, μοναξιά είναι να νιώθεις
άδειος ακόμα κι όταν είσαι αγκαλιά.

γιατί δεν μπορώ να βάλλω μια μάσκα;
να βγώ απο τον εαυτό μου
να ζήσω για την στιγμή
να ζήσω με την στιγμή;

Η ζωή μου πρέπει να' ναι σαν παλιά
ξεχασμένη μπαλάντα
που τραγουδά για την αγάπη του
ένας πιτσιρικάς στην πανσέληνο
δίπλα στην θάλασσα.


X

The western sky, my kingdom come.

So still, so dark all over you.
And I ride down the highway one-oh-one
by the side of the ocean headed for sunset
For the kingdom come.

For a Black Planet, Black World
Black Planet, Black World.

Run around in the radiation
Run around in the acid rain
On a Black Planet,
Black Planet hanging over the highway
Out of my mind's eye, out of my memory,
Black World, out of my mind.

So still, so dark all over you.
And the rainbow rises here,
and western sky the kill to show for.
At the end of a great white clear I see a
Black Planet, Black World
Black Planet, Black World.

Run around in the radiation
Tune in, Turn on.
Burn out in the acid rain.
On the Black Planet, Black World.
Black Planet, Black World
Black Planet, Black World
Black Planet, Black World
Black Planet, Black World



ΘΕΜΑ: ονειρο


μη μιλας και ξυπνησεις τονειρο σου..
ταγιο φως του,στο χαος θα σκορπισει
και της νυχτας ο ζοφος θα καθισει
θλιμμενος,οπως παντα συντροφος σου

μη μιλας..τραγουδανε στο πλευρο σου
ταγγελουδια που ταχουνε μεθυσει
κι εχουν αρπες τα φτερα τους ταννυσει
στις νυμφες που σκορπαει το λογικο σου:

τι κι αν ολα χαθηκαν οσα ξερεις
κι αχνα,αφρος και φωτος γενηκαν μυρα...
τοσα κι οσα ποθεις μα κ'υποφερεις

σεργιανιζουν αξεγνοιαστα εδω γυρα
μ'αδημονια να συρουν το χορο σου..
μη μιλας κι αφυπνισεις τ'ονειρο σου


ΘΕΜΑ: αβουλια


το θελω...μα και δε βολει μου παλι..
δυναμη καμια δεν μαπομενει
-να πυρωθω σε ξενικο μαγκαλι,
να πιω κρασι σε ξενικο βαγενι.

το ξερω..το πιοτο βαρια μια ζαλη
στην ψυχη μου,ιλαρα θα περιδενει
και μιας γυναικας το γερτο κεφαλι
στα στηθεια μου και παλε θα θερμαινει.

μα τι κι αν πιω κρασι?τι κι αν μεθυσω?
το ξυπνημα πιο πονεμενο θαναι...

κι αν γυναικος μαστους,στα χερια κλεισω
τη στγμη που της ενωσης η δροσο
κι ο παλμος στο κορμι θαδροχτυπανε
κρυφια-θαχνογελαει,εκεινη,τοσο!


ΘΕΜΑ: αυγινη εξομολογηση


ολα,στην πρωινη σκιρτισαν παχνη..
κι ο αντρισμος μου ως τωρα συλλογισου
στο ξεγυμνο της θυληκιας ολκης σου
ακομα,καποιο αστρακι,ναβρει ψαχνει.

και μπλεχει,μπλεχει ο ποθος,μαυρη αραχνη
την κοιλαδα της ροδινης ψυχης σου
κι ο χαμος μας,τραχυτερος μαδραχνει
στο χαυνο μεσονυχτιο της σιωπης σου.

πως θελω να ξεφυγω απο ταδραχτι
της σαρκας σου,που τον ανθο μου σταχτη
στα συννεφα εχει απλωσει που περνουνε...

στης χαραυγης την πορφυρη μοραβια
οι σκεψεις μου,συντροφισες βολουνε
να ταξιδεψουν μαψηλα καραβια.



ΘΕΜΑ: χαμος


Ω! παντα αργα στο σπιτι να γυριζεις
πνιγμενος σενα πελαος απο λυπη
και το χαδι πολοκαρδα γυρευεις
το νυχτιο αγιαζι μονο να σου δινει.

μεσα εκει στο μικρο δωματιο σου
αδεια να σε περιμενει παντα η κλινη
κ' εσυ πολα τα βρισκεις στο σκοταδι
ναναβεις φως,μοναχα απο συνηθεια.

και ναποδυεσαι εκει την υπαρξη σου
χαμενη,ματωμενη,ολη ενα δεος
και ματαια να ζητας εστω για λιγο
εν ονειρο ναρθει κι ας ειν και ψεμμα.

ο φορτος της ζωης σου της χαμενης
σε ταφους αναμνησεων γυριζει,
και της ζωης να ξερεις την αναγκη
πως του θανατου ο νομος ακλουθαει....



ΘΕΜΑ: Nothing much...



Σήκωσα τα χέρια μου και μύρισα εσένα,
και τα έπλυνα με ανθόνερο για να μην φύγεις
και έτσι σε κρατούσα δικό μου, μέσα στις χούφτες μου,
για πάντα, σε κουβαλούσα μαζί μου σαν φυλαχτό,
και εσύ απλώθηκες σε όλο μου το σώμα,
ενώθηκες μαζί του και έγινες μέρος μου,
έμεινες για πάντα δικός μου, και γεννήθηκες
μέσα από μένα, για μένα,
ήρθες και θα μείνεις, στον αέρα ή στο χώμα,
στην ζωή ή στον θάνατο,
και οι μυρωδιές σου θα μαγέψουν τους αγγέλους,
και η όψη σου θα φανεί στα πιό καθάρια νερά,
σαν η λάμψη σου θα συναγωνίζεται τα άστρα,
κι η ομορφιά σου θα'ναι όμοια με τα κρίνα,
θα'σαι το ξόρκι για κάθε μαγικό,
θα'σαι το γιατρικό για κάθε αρρώστια,
θα'σαι η ελπίδα και η χαρά για κάθε δυστυχία,
κι όμως για πάντα θα είσαι δικός μου.





ΘΕΜΑ: Τρελο Παραμυθι


Σαν τρελο παραμυθι
σαν αναμνηση γλυκια
σαν περισιο στολιδι,
σαν πετρα που ξυπνα...

σαν βασίλισσα στο καστρο
σαν αδελφια μακρινα
ο ουρανος διπλα στ' αστρο
κατρακυλαει μακρια

Σαν φοβερος Δον Κιχωτης
σαν αγαπη παντοτινη
παντα καλης ποιοτης
καταφευγει πια γυμνη


Πως μπορεις να ξεχωρισεις
ολα αυτα να τα γνωρισεις,
οταν ψαχνεις διχως μια αγκαλια;
οταν σου λειπει συντροφια;


σαν ιπποτης στ' αλογο του
σαν νοσταλγια για ζωη
σαν μωρο μοναχο του
σαν βραδια σκοτεινη

σαν θλιμενη ιστορια
σαν μορφη χαμενη στ' απειρο
σσαν ηθικη αναρχια
σαν πετρινο τριανταφυλλο...

Σαν τρελο παραμυθι
σαν αναμνηση γλυκια
σαν περισιο στολιδι
σαν πετρα που ξυπνα......



ΘΕΜΑ: H Μαύρη Σεληνη



Στο χείλος του κόσμου
Ανάσα πικρη
Κοιμάται η Μαύρη Σεληνη.

Στις απύθμενες θάλασσες
Μαύρη σιωπη
Από φόβο το φως του ηλιου σβηνει.

Μαύρα όνειρα
Ανόσια παιδιά
Γεννά η Μαύρη Σεληνη.

Σε πέτρινους κύκλους
Με σιωπηλά ουρλιαχτά
Υποφέρουν οι άνθρωποι που έχουν μείνει.

Ακούω τις φωνές των δαιμόνων
Είναι μέσα στον κάθε ηχο
Καραδοκούν, διψούν για κάποιον να τις ακούσει.
Βλέπω τα μάτια τους να με κοιτάζουν
Μέσα από κάθε ομορφιά
Πεινούν για φως, άσβεστη πείνα.

Προσεύχονται οι άπιστοι
Ξέρουν οι πιστοί
Καμμιά μοίρα δεν έχει απομείνει.

Θα έρθουν, ηρθαν
Τα δικά της παιδιά
Αυτοί από την Μαύρη Σεληνη.


ΘΕΜΑ: Kύκλος



Στην μικρη πόρτα που μπροστά σου ανοίγει
Ενα δέντρο βλέπεις σχεδιασμένο
Καθώς την διαβαίνεις, τίποτα δεν είν' εμπρός σου
Και πίσω, η ανάμνηση έχει φύγει.

Απότομα ένας άνθρωπος ξυπνάει
Γεύση ονείρου στα χείλη του πλανιέται
Σαν να θυμάται, εικόνα τόπου μακρινού,
Κόκκινες θάλασσες... μα ως εκεί η θύμηση τον πάει.

Στο χάος βρίσκεσαι, ερημωμένος
Μικρη κουκκίδα, στ'άπειρο σκοτάδι
Και δεν αντέχεις, σπας, παντού σκορπιέσαι
Σαν από φως και ζεστη, ξαναγεννημένος.

Την άλλη νύχτα, όνειρο πάλι
Μες του μυαλού τις θάλασσες πλέει
Και πάλι ο άνθρωπος απότομα ξυπνάει
Μα η εικόνα τούτη την φορά είναι άλλη.

Μπροστά στο άπειρο που έχεις γίνει
Κοιτάζεις τώρα, παντού και πάντα
Και μια ανάμνηση σου λέει τι να κάνεις
Μα δεν θυμάσαι απο που αυτη έχει μείνει.

Κόκκινες θάλασσες, μουντός ουρανός,
Ομίχλη, λάσπη, φριχτη εικόνα,
Κι ο ουρανός χωρίς τον ηλιο ούτε άστρα,
Ονειρα κόσμου, κι'αυτός ειν' σκοτεινός.

Θυμάσαι κάτι που δεν έχεις πλάσει
Το πιο ωραίο και πιο μεγάλο
Και μια ανάμνηση σου λέει το πώς,
Θαύμα θαυμάτων, στόλισμα σ'όλη την πλάση.

Μία φωνη, μές στο σκοτάδι
Κάτω απ' τους μαύρους, έρημους ουρανούς
Που τον καλεί να πάει κοντά της
Γλυκειά κι' απρόσμενη σαν λουλούδι στον Αδη.

Πρώτα φυτό, μεσ' στο νερό κρυφτός
Μετά σαν ζώο, ψηλά η χαμηλά ξαναζείς
Και τέλος άνθρωπος, ο κατ'εικόνα
Πλασμένος όμοιος, ο εκλεκτός.

Καθώς την φωνη ακολουθεί,
Γλυκός ο δρόμος του πειρασμού,
Μπροστά σ'αυτόν, οδηγημένος,
Μπροστά σ'εκείνον που μισεί.

Και μεσ' στον άνθρωπο ξαναγεννιέται,
Η ύπαρξη σου μέσα σε όλους ξαναζεί
Και κάποτε μέσ' στους αιώνες ξυπνάς απότομα
Και γεύση ονείρου στο στόμα σου πλανιέται...

Και μόνος του, με αγάπη αυτον νικά
Τον Αρχοντα, τον χαμηλό στα βάθη
Και όλα σκοτείνιασαν, και δάκρυα ακούει,
Και μια μικρη πόρτα φέγγει μπροστά...
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 27-02-07, 11:05
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
ΘΕΜΑ: Ζηλεια

Σαν ενα ομιχλώδες όνειδος
Ζητά να σε φιλησει καυτά στο μάγουλο
Για να την νοιώσεις να καίει...

Μην φοβάσαι την πικρη της ανάσα
Αφησέ την να σε φέρει στον κόσμο της
Άφησέ την να σε ελέγξει ...
...απόλυτα

Και τώρα κοίτα που έχεις φτάσει
Κοίτα τα μάτια της να σε κοιτούν
Κοίτα την, μην δειλιάσεις τώρα...

Περπάτησε μαζί της, νοιώσε την να ρέει...
...στο αίμα σου
Νοιώσε την να σπαρταράει στο μυαλό σου

Δες την όμορφη φορεσιά της, δες πόσα υπόσχεται...
...μάταια
Δες ποσο σ'αγαπά, δεν θα σε αφησει...
...ποτέ

Γεύσου την οργη της, γεύσου την πίκρα που κουβαλά...
...μέσα στο αίμα της
Γεύσου πόσο πολύ θελει να σε κρατησει...
...για πάντα

ΕΓΕΡΘΗΤΙ !
...φωνάζεις μανιασμένα
ΣΗΚΩ !
...θέλω να με φιλησεις
...να με ελέγξεις
...να σε κοιτάξω
...να σε νοιώσω
...να σε δω
...να σε γευτώ
Θέλω να συνεχίσω να σε έχω
...δεν μπορώ αλλιώς...
...δεν μπορώ να ξεφύγω...
...

... δεν μπορώ να ξεφύγω ...
... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ !...
... όχι ...


ΘΕΜΑ: Αισιοδοξια



Κι αν αύριο κοιτάξεις έξω;
Κι αν δεις ότι υπάρχει ηλιος;
Κι αν ξεμυτίσει η ελπίδα απ'το παράθυρο;
Κι αν μάθεις να διψάς για ουρανό;

Δες σημερα το φώς, και τη μαγεία του
Δες το σκοτάδι και τη δικη του
Και μάθε να κοιτάς ψηλά σε κάθε πράγμα
...ψηλά και πιο ψηλά

Δες την γοητεία του να περπατάς πάνω σ'ένα σύννεφο
Με τα μάτια σου να το χτενίζεις
Κι ας δυαλύεται μετά από λίγο...



ΘΕΜΑ: Σε καποιιο αλλο αποψε....


Σε καποιο αλλο αποψε,
τα πραγματα θα ηταν καλυτερα
και ο ουρανος ακομα φωτινός...
Το φεγγαρι δεν θα' ταν το πιο
ομορφο πραγμα διπλα μου...

Σ' ενα αλλο αποψε ισως να σε ενοιωθα
τοσο κοντα μου, διπλα μου, να διαπερνας
την υπαρξη μου, οσο παντα επιθυμησα...
Το ονειρο δεν θα αποτελουσε μια απατηλη
πραγματικοτητα, αλλα η καθε στιγμη θα ' ταν
ενα πραγματικό ονειρο....

Ισως η ακρογιαλια και η γαληνη της νυχτας
να δανειστηκαν απο την ομορφια σου,
ισως η ευτυχια και η αγαπη
να γενηθηκαν απ' τα φιλια σου...
Ομως, ποια ακτινα μενει για την δροσια και την αυγη;
Ποια ειναι η στερνη μου διαφυγη;

Σε καποιο αλλο αποψε, αυτοι οι στιχοι
δεν θα σου ανοικαν καθολου,
ομως αποψε, οπου κι αν εισαι,
μονη η με καποια αγκαλια,
να ξερεις πως
Αυτοι οι Στιχοι ειναι αποκλειστικα ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ....


ΘΕΜΑ: Kενό δωμάτιο


Κενό δωμάτιο

Κρυώνω πολύ
Λευκό είναι το χρώμα της καρδιάς μου.
Το κρεββάτι απόμακρο
Ο υπολογιστής παγώνει τον αέρα
Το ξύλο του γραφείου θέλει να γίνει ξανα δέντρο.


ΘΕΜΑ: Παντού το κενό


Παντού το κενό

Το δωμάτιό σου κρύο
Πίσω δε σε περιμένει τίποτα νέο
Μπροστά η ίδια ζωή που χάραζες ως τώρα
Ο απο μηχανής Θεός έξω απ' το σύστημα
κι αν έρθει δε θα το μάθεις
θα είναι όλα ίδια, όπως χτες

Το δωμάτιό σου κρύο
Κρύο και το τίποτα της πορείας σου
Σε παγώνει η ιδέα της έλλειψης
Μαζεύεσαι
Τα γόνατα στο στήθος

Αν δε φτάσεις στο Τέλος είναι σα να μην έζησες
κι είσαι ακόμα στο μηδέν

Παντού το κενό.


ΘΕΜΑ: Στην Αντωνία


Τα μάτια σου,
αστέρια που φωτίζουν τις νύχτες μου.
Το πρόσωπό σου ,
αιώνιο δημιούργημα.
Το κορμί σου.
εσπερινή αύρα κι όνειρο.

Είμαι ακόμα ζωντανός


ΘΕΜΑ: Κολαση


Αφήνομαι στο σκληρό ήχο της νύχτας
Απαλά αρπίσματα χαράζουν τη σιγή
Δαντέλες στολίζουν το κενό,
διάστημα, αστέρια , γαλαξίες, αποστάσεις χαοτικές
ρυθμίζουν τους χτύπους της καρδιάς.

Ιδρώνω στο λαιμό
ζέστη και νύχτα
Κόλαση


ΘΕΜΑ: Κεάδας


Θέλω να σε ξεχάσω
να διώξω τη νοσηρή σκέψη σου
απ' το μυαλό μου,
το τίποτα που είσαι να κάνω τίποτα,
τη χυδαιότητά σου να καταγράψω
και μετά να τησ σβήσω απ' τον κατάλογο των απαιτήσεων.

Θέλω να σε καταλάβω
και να σε ρίξω στον Κεάδα της καρδιάς
όχι του μυαλού

κι αν τέτοιος Κεάδας δεν έγινε ακόμη
πρέπει εγώ να τον πλάσω

Αλλιώς θα συνεχίσω να πέφτω
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 14-08-07, 00:46
vantor Ο χρήστης vantor δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 22-03-23 02:51
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 00:20.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.