Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#31
|
|
|||
<< θα έπρεπε να γράψει ένα βιβλίο που είναι απλά περιπέτεια, χωρίς κοινωνικό νόημα,>>
υπάρχει και κοινωνικό νόημα στη συγκεκριμένη περίπτωση; Μακάρι να είχε κοινωνικό νόημα. <<Όταν αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο στην πραγματική τους ζωή, τί θα κάνουν; Θα κλείσουν τα μάτια;>> Μα για αυτό υπάρχουν οι νόμοι, για την προστασία των παιδιών. Το κράτος αλλά και η κοινωνία έχουν αρκετά σαφείς αντιλήψεις για το τι μπορούν να δουν τα παιδιά όσο είναι μικρά. |
#32
|
|
||||
ο κάθε ...τέχνης κατ' ευφημισμόν καλλιτέχνης και λογοτέχνης μπορεί να γράφει ό,τι μα ό,τι θέλει. Από εκεί και πέρα ας κριθεί από τους αναγνώστες, το πόσο δημιουργεί αδιέξοδα (τάχαμου αναλύοντας την πραγματικότητα) ή επιλύει τα προβλήματα οπότε είναι και ''ψυχαγωγικό και ωφέλιμο''. Και η αφετηρία μου είναι παράλληλη αυτό της τροφής, καθώς το διάβασμα, είναι η τροφή του νου (μερικές φορές και του συναισθήματος). Θα έτρωγες κάτι ανούσιο; μη ωφέλιμο; βλαβερό στην υγεία, εν επιγνώσει;
...κι αν αυτό γίνεται στην καθημερινότητα, επανερχόμαστε στο: όλα μας επιτρέπονται... αλλά ΔΕΝ μας συμφέρουν τα πάντα. Αυτό που προσωπικά θα ήθελα να δείξω στα παιδιά μου είναι να εκμαιεύουν το καλό, από τα πάντα. Το καλό ως παράδειγμα προς μίμηση και το κακό ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Όλα προς όφελος, κάτι σαν ''φιλοσοφική λίθος'' που μετατρέπει το αγενές σε ευγενές κλπ. ...και τέλος, το καλλιτέχνης και φιλόλογος είναι χάρισμα και δεν επισυνάπτεται στον πρώτο τυχόντα που πιάσει την πέννα (ή το πληκτρολόγιο). Τίτλος που κατακτιέται. Χάρισμα που προοδεύει τον άνθρωπο. Συγγραφέα και αναγνώστη στον ίδιο δρόμο, ορθά προσανατολισμένο.
__________________
http://users.otenet.gr/~mystakid |
#33
|
|
||||
Άρα οι νόμοι οφείλουν να προστατεύσουν τα παιδιά από τα "ακατάλληλα" γι' αυτά θέματα, επομένως ο συγγραφέας μπορεί να είναι ελεύθερος να γράψει αυτό που θέλει, χωρίς να νοιάζεται για το αν θα το διαβάσουν παιδιά (αφού αυτό είναι δουλειά των νόμων και όχι του ίδιου).
__________________
|
#34
|
|
||||
Καλώς ή κακώς, δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως κριτήριο για το αν κάποιος είναι καλλιτέχνης το αν "μας αρέσουν" ή όχι οι ιδέες του. Οι ιδέες της Ρόουλινγκ είναι γραμμένες στα βιβλία της και αυτό αρκεί για να είναι τα έργα της έργα τέχνης.
Η έκφραση των ιδεών της συγγραφέως με τη χρήση γραπτού λόγου αποτελεί από μόνη της τέχνη, χωρίς κανένα επιπλέον αισθητικό ή άλλο κριτήριο. Η "ποιότητα" της τέχνης είναι ένα άλλο θέμα, άσχετο του αν η συγγραφέας μπορεί να θεωρείται ή όχι καλλιτέχνις.
__________________
|
#35
|
|
||||
νομίζεις Θοδωρή ότι είναι υποκειμενική η κρίση; ...εμένα προσωπικά αν μου αρέσουν; δεν δίνει κανείς σημασία και πραγματικά δεν έχει, ούτε καν την αναφέρω (απότι πρόσεξες). Συζήτηση κάνουμε και θεωρώ καλό ερέθισμα στην διάκριση του ωφέλιμου, σε ό,τι άπτεται τα κοινωνικά, συμπεριλαμβανομένων και τα βιβλία.
Το θέμα μου είναι η αντικειμενικότητα και γιαυτήν μιλάω, όπου η πρόοδος, το ψυχικά ωφέλιμο είναι πέραν υποκειμενικότητας, ΚΑΛΟ. Νομίζω πως αν θεωρηθεί ως τροφή, (που είναι τροφή ανωτέρου επιπέδου) θα αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη διάκριση και δεν θα την υπερασπίζετε ως τόσο αθώα... Τέλος πάντων. Η ερώτηση παραμένει και στους υποψήφιους αναγνώστες αλλά και σε αυτούς που επέλεξαν να το διαβάσουν. Προσφέρει, την ευεργετική, παιδαγωγική εισροή ενέργειας στον κόσμο. Την καλοκάγαθη; που προάγει τις διαπροσωπικές σχέσεις αγάπης προσώπων; ειρήνης; ελευθερίας; ιδανικών που διψούν οι άνθρωποι και κυρίως τα παιδιά; ...τώρα, αλήθεια, το ποσοστό αναγνωστών κάνει τον συγγραφέα καλλιτέχνη; ή ο σοφός και η αποδοχή του, είναι πάνω από το 1% ; μου θυμίζει κάτι από τον τρελλό (αν θυμάμαι καλά) του Χαλίλ Γκιμπράν. Μια μάγισσα, έριξε τη νύχτα, κάποιες σταγόνες στο μοναδικό πηγάδι που έπινε ένα χωρηό. Το πρωί, όποιος έπινε, τρελλαινόταν. Είχαν πιει σχεδόν όλοι μέχρι το απόγευμα, εκτός από τον βασιληά και τον πρώτο αυλικό του. Συζητούσαν λοιπόν μεταξύ τους και στενοχωριόντουσαν γιατί είχαν για βασιληά έναν τρελό... έως ότου ήπιαν κι αυτοί νερό από το πηγάδι, οπότε όλοι μαζί ευχαρίστησαν το Θεό, γιατί ο βασιληάς και ο πρώτος αυλικός, επανήλθαν επιτέλους στα συγκαλά τους
__________________
http://users.otenet.gr/~mystakid |
#36
|
|
|||||
1. Θεωρείς ως αφετηρία σου το ότι τα εν λόγω βιβλία είναι μη "ψυχικά ωφέλιμα", πράγμα που είναι από μόνο του μία μεγάλη κουβέντα. Προσωπικά πιστεύω ότι ειλικρινή βιβλία με ρεαλιστικούς χαρακτήρες είναι περισσότερο "ψυχικά ωφέλιμα" από αντίστοιχα με εξιδανικευμένους χαρακτήρες και καταστάσεις, που ένας άνθρωπος δε θα συναντήσει ποτέ στη ζωή του. 2. Το ψυχικά ωφέλιμο (όπως το ορίζεις εσύ) είναι καλό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάτι που δεν είναι ψυχικά ωφέλιμο (πάντα με αυτό που θεωρώ σαν δικό σου ορισμό) δεν είναι καλό.
Ας μην τσιμπήσω όμως σε αυτό το σημείο. Ο χαρακτήρας ενός έργου τέχνης (ή ενός έργου γενικά) δεν είναι ούτε κατά διάνοια απαραίτητα ηθικοπλαστικός. Αν ήταν έτσι, μπορώ να σου παραθέσω μία μεγάλη λίστα με παραδείγματα έργων μεγάλων καλλιτεχνών, που όμως δεν είναι ηθικοπλαστικά (αφού δεν προάγουν τίποτα από αυτά που ανέφερες), άρα με αυτή την έννοια δε θα μπορούσαν να θεωρούνται τέχνη.
__________________
|
#37
|
|
||||
...σας αρέσει εσένα και τον Δημήτρη (που υπερσυμπαθείς και καλά κάνεις) να λέτε συχνά πυκνά την φράση
Η δε παιδαγωγική και ηθοπλαστική Ορθοδοξία, απευθυνόμενη μάλιστα σε μας (ως ελληνορθόδοξη παιδεία) δεν είναι καθόλου άπιαστη και εξαδινικευμένη. Απόδειξη (ή ένδειξη) οι μυριάδες άγιοι. κι είναι στενάχωρο να έχεις τη δυνατότητα να παρέχεις στο παιδί σου, ουράνια και γλυκειά τροφή και κάποιος να σου το ταϊζει ξυλοκέρατα
__________________
http://users.otenet.gr/~mystakid |
#38
|
|
||||
Μα ένα μυθιστόρημα δεν είναι ούτε σχολικό, ούτε εκπαιδευτικό, ούτε θρησκευτικό βιβλίο.
Φυσικά μπορείς να αναζητάς το ωφέλιμο ηθικοπλαστικό, το οποίο μπορεί να είναι "καλό" αλλά δε σημαίνει ούτε το ότι το μη ωφέλιμο δεν είναι τέχνη ούτε ότι δεν είναι "καλό". Από εκεί και πέρα όμως, για να μη μπλεχτώ σε μία μεγαλύτερη συζήτηση, δέχομαι ότι τα βιβλία του Χάρι Πότερ δεν είναι ηθικοπλαστικά. Η ερώτησή μου είναι: Και τί μ' αυτό;
__________________
|
#39
|
|
||||
και τι μ' αυτό και τι με κείνο... και προχωράμε, θέτοντας ΑΝ ΘΕΛΕΙ κάποιος υπόψην του τα περί AIDS και της πνευματικής του αναγωγής. Έτσι, ο καθένας εκτελεί την εργασία του με χαρά (καθώς έχει και όφελος) στο τι εισάγει στον κόσμο του, αλλά και όλων μας... δλδ αρά ή χαρά... σύμφωνα με την διάκρισή του στο τι είναι καλό και τι κακό... οπότε, επαναλαμβάνω με το quote:
ΥΓ. μην με ψάξεις σε συγκεντρώσεις με πλακάτ ενάντιά του... ή να μαζεύω ξύλα για την πυρά... φυσικά και δεν θα με δεις
__________________
http://users.otenet.gr/~mystakid Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 20-11-07 στις 01:36 |
#40
|
#41
|
|
||||
Τωρα θα σου πουν οτι δεν υπαρχει καλο στο βιβλιο, επειδη ολα τα κανουν οι μαγοι
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! |
#42
|
|
||||
Μέ όλα αυτά που αναφέρετε παραπάνω για τα βιβλία του HARRY POTER αρχίζω να φοβάμαι ότι τα παιδιά μου έχουν κάποιο πρόβλημα γιατι πέρσι τα Χριστούγεννα τους έκαναν δώρο δυο από τα προαναφερθέντα βιβλία και αντι να μπούν σε αυτο το πνεύμα της Χαρυποτερίασης (Harrypoteriasi αγγλισtί) ανακάλυψα όταν τους πρότεινα να πάρουμε και τα αντίστοιχα DVD ,οτι μέν η κόρη μου (11 ετών τότε)είχε επιστρέψει το βιβλίο και το είχε ανταλλάξει με ένα σετ ζωγραφικής,ενώ ο γιος μου(7 ετών) τότε το είχε βάλει σαν στηριγμα για να φτάνει τα pental της κονσόλας του τιμονιού του που παίζει στο pc.
Καί όταν ρώτησα γιατι το έκαναν αυτό η μεν κόρη μου μου είπε ότι προτιμά να ζωγραφίζει η να διαβάζει βιβλία πιο κοντά στην πραγματικότητα ενώ ο γιος μου είπε επί λέξη "καλά ρε μπαμπά περιμέμουν να πιστέψει κανείς οτι ο άλλος καβαλά μια σκούπα και πετά και με ένα κλαρί πού κρατά κάνει μάγια και νικά κάτι κακους, τι χαζομάρες είναι αυτές?!!!" Σίγουρα έχουμε πρόβλημα. Φιλικά FAZER63
__________________
Μιά κότα ζωντανή έχει περισσοτερο μέλλον από ένα λιοντάρι πεθαμένο......Joe Bar Team |
#43
|
|
||||
Για το θρησκευτικό θέμα δεν θα πω και πολλά, διότι μου φαίνεται γελοίο εξ αρχής. Η πίστη είναι πίστη, και η ηθική [και πίστη στο καλό] δεν κλονίζονται από βιβλία αν είναι ουσιαστικές. Όποιος πιστεύει ή φέρεται με καλοσύνη επειδή έτσι διάβασε σ' ένα βιβλίο ότι πρέπει, ή επειδή φοβάται την τιμωρία, ή για οποιονδήποτε τέτοιον μη ουσιαστικό λόγο, δεν είναι συνειδητός. Όποιος είναι συνειδητός, δεν κλονίζεται επειδή διαβάζει ένα βιβλίο, ακόμα και αν αυτό είναι ελεγεία στο κακό [και φυσικά ο Harry Potter δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία βιβλίων, αρκεί να διαβάσει κανείς τα βιβλία για να είναι σίγουρος γι αυτό]. Όσο για τη μαγεία σε αυτά τα βιβλία, είναι η μαγεία των παραμυθιών. Οι πιο διαβασμένοι από μένα σε αποκρυφιστικά θέματα μπορούν να επιβεβαιώσουν πως αυτό το χόκους πόκους δεν έχει να κάνει με τίποτα όντως αποκρυφιστικό.
Για το κοινωνικό θέμα, θα πω πως εκφράστηκαν απόψεις εδώ που με ανησυχούν. Κατ' αρχήν, ένα βιβλίο στο οποίο όλοι οι χαρακτήρες θα ήταν τέλειοι, δεν θα είχαν αδυναμίες, δεν θα είχαν μειονεκτήματα και προβλήματα, θα ήταν κακό βιβλίο από καλλιτεχνικής άποψης. Κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί με τέλειους χαρακτήρες, η δημιουργία αληθοφανών χαρακτήρων έχει να κάνει σαφώς περισσότερο με τα ελαττώματά τους και τα προβλήματά τους παρά με τα πράγματα στα οποία είναι καλοί ή και τέλειοι ακόμα. Κατά δεύτερον, αν όλα τα βιβλία για παιδιά [αλλά και για μεγάλους] παρουσίαζαν έναν εξιδανικευμένο κόσμο, ο κόσμος των βιβλίων θα ήταν ένας πολύ σκληρός κόσμος. Οι αναγνώστες θα ένοιωθαν μειονεκτικά, θα ένοιωθαν ότι διαβάζουν τις ιστορίες θεών, όχι ανθρώπων. Πρέπει να υπάρχει θέση και για τον σκανταλιάρη, και για τον τεμπελούκο, και για τον ατζαμή, και για το χάος της εφηβείας, και για την έλλειψη αυτοπεποίθησης στα παιδικά βιβλία – αλλοιώς θα δίνουν την αίσθηση πως αν κάποιος δεν είναι τέλειος πάει στον Καιάδα, δεν υπάρχει χώρος για βελτίωση, και δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν! Αλλά και στα βιβλία για μεγάλους [και η γραμμή μεταξύ των δύο είναι λεπτή, κατά τη γνώμη μου, αν μιλάμε καθαρά για μυθιστόρημα] πρέπει να υπάρχουν αληθοφανείς χαρακτήρες με αληθοφανή προβλήματα. Αλλοιώς θα είναι σαν κάτι όντως κακές αμερικάνικες ταινίες όπου το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τι χρώμα θα βάψει τα νύχια της η πρωταγωνίστρια, και η ερωτική απογοήτευση πληγώνει αποκλειστικά και μόνο τον εγωισμό και διαρκεί τρεις νύχτες με φίλες σε διάφορα μπαρ – θα είναι βιβλία εκβιαστικά, στην ουσία. Ή είσαι τέλειος, ή δε χωράς στον κόσμο... Κάτι τέτοιο είτε θα άφηνε απλά αδιάφορους τους αναγνώστες, γιατί δεν θα τους έπειθε, και στην ουσία δεν θα είχε και χώρο για πλοκή γιατί θα ήταν μια λίστα επιτυχιών και μια διήγηση της τελειότητας, είτε θα τους κατέθλιβε. Τα παιδικά βιβλία με χαρακτήρες που έζησαν δύσκολα παιδικά χρόνια ή εφηβεία δεν κάνουν για παιδιά; Αλοίμονο, η τόση απαίτηση για τελειότητα με τρομάζει. Δεν είμαι υπέρ της απόκρυψης της πραγματικότητας απ' τα παιδιά, θεωρώ ότι τους κάνει κακό, πραγματικό κακό. Το σοκ που προκαλεί η αλήθεια [και η αλήθεια δεν έγκειται στο περιβάλλον στο οποίο θα τοποθετήσεις μια ιστορία, αλλά στο τι νοιώθουν οι χαρακτήρες, ας το νοιώθουν και στον Άρη, ας μπορούν να κάνουν και χόκους πόκους] πονάει, αλλά δεν κάνει ουσιαστικό κακό, δεν φτιάχνει ανθρώπους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τη ζωή και θεωρούν πως τους χρωστάει την ευτυχία ο ουρανός.
__________________
[Sola fide.] Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Endelva : 20-11-07 στις 14:27 |
#44
|
|
||||
μιλαμε για παιδια ομως
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! |
#45
|
|
||||
Τα οποία δεν έχουν συνείδηση; Ή μήπως οι μεγάλοι τείνουν λιγότερο να θέλουν να κάνουν ό,τι κάνουν αυτοί που θαυμάζουν [άρα ούτε αυτοί έχουν συνείδηση]; Απλώς δεν είναι πια οι γονείς το πρότυπο. Όσο μεγαλώνουν το πρότυπο μετακινείται παραέξω [στην αρχή προς τους φίλους, και μετά προχωράει κι άλλο].
Εν τάξει, γνωρίζω πως η παραπάνω άποψη είναι αρκετά "αιρετική". Αλλά ακόμα και αν παρακάμψουμε το ότι πιστεύω ότι τα παιδιά είναι πολύ πιο συνειδητά από όσο νομίζουμε, και εμείς οι "μεγάλοι" πολύ λιγότερο συνειδητοί από όσο νομίζουμε, αρκετές φορές, ο Harry Potter δεν παρουσιάζει το κακό ως cool. Ο Draco Malfoy γελοιοποιείται, το ίδιο και ο πατέρας του. Και ο Draco είναι ο bully, είναι ο αντιπρόσωπος των εγωιστικών, άπληστων, υπερφίαλων παιδιών. Είναι επίσης δειλός. Και οι muggles δεν είναι... όσοι δεν ασχολούνται με τον αποκρυφισμό, προφανώς. Είναι όσοι δεν καταλαβαίνουν τον μαγικό κόσμο της παιδικής ηλικίας, όσοι βλέπουν τα πάντα πεζά και στεγνά, κτλ. Οι όχι-muggles κακοί έχουν τουλάχιστον μια χρήση, να ηττηθούν []. Οι muggles είναι απλά το σύμβολο των γκρίζων κοστουμιών και της γειτόνισσας με το φακιόλι που δεν καταλαβαίνει "τι θέλουν και τρέχουν όλη μέρα τα παλιόπαιδα".
__________________
[Sola fide.] Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land. |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|