Ποιήματα Θεοδώρας Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου

[jimil]

Εσύ φταις

Πνοή αγέρα
Λάμψη,
κι όνειρο
η ζωή.
Τι κρίμα,
Ταγέρι αν δεν ρούφηξες
Τη λάμψη αν δεν κράτησες,
Τ΄όνειρο αν δεν έζησες.
Εσύ φταις.

[jimil]

Ευχαριστώ για δημοσίευση ποιημάτων.Βλέπετε και οι ποιητές
κοινωνικοί απόστολοι.όχι μόνον ευωδιές και όνειρα,αλλά πρέπει
να αγρυπνάνε για να γλυκοξημερώνει όπως λέει η καλή μου Θεοδώρα.
Σας ευχαριστώ.Εύχομαι καλήν υγεία.Να χαίρεστε ό,τι αγαπάτε.

[jimil]

Κλειστό βιβλίο

Άνοιξέ μου την ψυχή σου
να την γνωρίσω
να την αγαπήσω.
Από ένα κλειστό βιβλίο
τι να πάρω;

[Nelly]

..

[jimil]

Γυναίκα της γης το κόσμημα

‘’Εκ γυναικός ερρύει τα φαύλα είπες’’.
Με θεώρησες ζώο, πράγμα,
Χαλεπό φορτίο, εύθραυστο βάζο.
Ποιός νόμος, ποιά γραφή το λέει;
‘’Εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττω’’.
Δεν είμαι η Εύα που καταστρέφει.
Είμαι η Μαρία! η Αθηνά.
Γεννήτρα ζωής, Υφάντρα χαράς και ελπίδας.
Η γυναίκα Εστιάδα είμαι
Που φυλάττω αναμμένη την φλόγα
Του σπιτιού και της ανθρωπότητας.
Ισάξιά σου είμαι άνδρα.
Παντού με βρίσκεις.
Στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στο θρησκευτικό,
Και ιστορικό. Στην επιστήμη και στην πολιτική.
Στα γράμματα και στην Τέχνη,
Στην Μυθολογία και αθλητισμό.
Στην φιλανθρωπία, στον εθελοντισμό,
Και στον πολιτιστικό τομέα.
Αν και με την γυναικαρχία
Άρχισεν η ανθρωπότητα,
Ελάχιστες σελίδες μου αφιέρωσες
Ανδροκρατούμενη Ιστορία.
Στα ύψη μ' ανέβασεν
Ο Χριστός,
Ο Ιησούς ο Ναζωραίος.
Κι' εγώ, με τα ωραία μου φτερά,
Εκεί ...σ 'ανεβάζω άνδρα.
Με την παρουσία μου,
Αναγνωρίζεις την φύση σου.
‘’Οστούν εκ των οστών σου,
Σάρξ εκ της σαρκός σου’’.
Υψηλή η αποστολή μας.
Έλα να Θεοθούμε.
Είμαι η Γυναίκα.
Της Γης το κόσμημα.
‘’Δώρημα, άνωθεν εστίν,
Κατεβαίνον,
Εκ του Πατρός των Φώτων’’.

[jimil]

Αφθαρσία

Νίψου το «εγώ».
Ενδύσου μεγαλοπρέπεια.
Γίνε χαρά του πικραμένου.
Στήριγμα του ανήμπορου
Μαστίγωσε το άδικο.
Άφησε να σε νικήσει ένα παιδί.
Μείνε κι εσύ παιδί.
Νίκησες τη φθορά.

[jimil]

Τ΄αναστήματα δεν κονταίνουν



Κι΄εκεί που περιμέναμε άνοιξη ηλιόλουστη, συννέφιασεν απειλητικά
ο ουρανός της πατρίδας μας. Συννέφιασε και η ψυχή μας διαπιστώνοντας
πόσο σοβαρά, πόσο άσχημα είναι τα πράγματα…
Του πλούτου αχορταγιά, της κερδοσκοπίας πείνα, της αλαζονείας και των παθών τους δέσμιοι, σήκωσαν πόλεμο κάποιοι συνέλληνες.
Καταπάτησαν αρετές και ηθικές αξίες, ευγενικά συναισθήματα
και οδήγησαν την Ελλάδα μας ΄΄εις πτώχευσιν΄΄.
Και πήρε τους δρόμους η χώρα μας σαν ζητιάνα, να θυροδέρνει για βοήθεια,
να παρακαλεί …
«Δεν είν΄εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί» για να θυμηθούμε
τα λόγια του ποιητή.
Δυστυχής.΄ πατρίδα μου, ευκολόπιστη, και πάντα προδωμένη,
μόνη σου παρηγοριά, τα δικά σου ,τ΄αληθινά παιδιά.
Κείνοι που πράξαν το κακό, παιδωμή θε νάβρουν.

Και έγινε η Χώρα μας φίλες και φίλοι περίγελο.
Η Ελλάδα μας που φώτισε την οικουμένη, που έδωσε ένα υπέροχο,αξιοθαύ-
μαστο Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, που γέννησε θεούς, σοφούς, ήρωες, ποιητές,την Δημοκρατία, την Ευρώπη, μνημεία αριστουργήματα, που έδωσε
τη γλώσσα των γλωσσών,
΄Ακουσον ΄Ακουσον.
΄Εγινε έμπαιγμα εκείνων που τα μουσεία τους είναι γεμάτα από ελληνικά
αξιοθαύμαστα μνημεία .έγινε περίγελο εκείνων που δεν δίνουν την οφειλή τους…εκείνων που ΄όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εκείνοι ;
Τι ειρωνία. Τι όνειδος,να ζητάνε να ξεπουληθεί η χώρα μας.
Αμ δε…Ας μην ξεχνούν , πως τ΄αναστήματα δεν κονταίνουν.
Ας μην ξεχνούν, « Κι΄αν μικρός ετούτος ο τόπος, μεγάλες Ουσίες …βγάζει.
Θεογέννητη. Θεοφίλητη η Ελλάδα μας. Αστραπόβροντα δεν φοβάται.
Όταν ενωθούν οι έλληνες, ακολουθεί πάντα η νίκη.
Φεγγοβολά η αδούλωτη ψυχή τους.
«Νοιώθουν για την πατρίδα τους στα σπλάχνα τους χαλασμό».

[jimil]

Μάτωσες την ψυχή σου

Αιώνες ξόδεψες
Στους δρόμους τ΄Ουρανού.
Ευτύχησες είπες.
Σ΄ένδειξη ευγνωμοσύνης,
Τρύπησες το ένδυμα του ΄Ηλιου.
Πως μπόρεσες
να ματώσεις την ψυχή σου;

[jimil]

Αρκαδικός παλμός

Αθήνα μου,
του Ξένιου Δία κόρη,σ'αγάπησα.
Για τη φιλοξενία σου σ'ευχαριστώ.
μα η ψυχή μου εμένα,
πέρα πλανιέται,μακριά,
στην καρδιά του Μοριά.
Κι αν πάλι, με καιρούς,
μου'λέγαν να βρεθώ,
από τους ίδιους γονιούς,
τους γεωργούς,θα έλεγα,
από τα ιδια χώματα
τα γενέθλια,τ΄Αρκαδικά,
που Θεούς και Ήρωες γέννησαν
Από τα ίδια χώματα τα Γορτυνιακά,
ποτισμένα με του Ήλιου
τα θερμά φιλιά,
πού ΄Ανοιξη μηυρίζουν,
θάθελα να ξαναγεννηθώ.
Αθήνα μου,σ΄αγάπησα.
Για την φιλοξενία σου σ΄ευχαριστώ.
Μα...η καρδιά μου εμένα,
Παλμός Αρκαδικός.

[jimil]

Ποίηση Θεοδώρας Κουφοπούλου Ηλιοπούλου

--------------------------------------------------------------------------------

΄Ετσι θάθελα τη ζωή

Σαν ..τότε...
που μύριζε γαζία, αγιόκλημα και γιασεμί.
Καθάρια ,ηλιόλουστη που ήταν η πλάση.
Δεν ήσαν κλουβιά τα σπίτια.
Μοσχοβολούσε ασβεστωμένη αυλή,
χαμομήλι και ματζουράνα
σγουρός,πλατύφυλλος βασιλικός .

Σαν ..τότε...
που υπήρχε γειτονιά,
κι΄ανέμελα σφύριζαν τα παιδιά.
Μοίραζαν το ψωμί, και τις έγνοιες τους
οι άνθρωποι.
Είχαν ήθη και έθιμα,στόχους και ιδανικά.
Περίσεβε το γέλιο, η χαρά, η ομορφιά
η απλότητα και αγνότητα.
Δεν ξεχνούσαν να λένε καλημέρα,
μήτε ξεχνούσαν το ευχαριστώ ,και το συγγνώμη.

΄Ετσι θάθελα να είναι η ζωή.
Σαν..τότε…
που άνθιζεν η αγάπη,
που νανούριζεν η προσευχή,
που το ναι, ήταν ναι, το όχι, όχι,
δυνατή η μνήμη, λεύτερη η φαντασία.

Σαν…τότε..
που δεν σφραγίζαμε την πόρτα
του σπιτιού και της ψυχής μας.
Φίλοι,αδελφοί,και συνάδελφοι
ήσαν οι άνθρωποι.
Κι΄ο κάματος της μέρας,
μετουσιωνόταν σε τραγούδι και χορό.

Αναζητώντας την σοφία του χθές,
βιώνοντας την ανησυχία του σήμερα,
Οραματιζόμενη όμορφο αύριο,
Αντιστέκομαι στην απελπισία,
στην βαρβαρότητα,και προδοσία.
Αντιστέκομαι στο έντεχνο ψεύδος
στις αλυσίδες,και στο υπερβολικό
ξενόφερτο.

Αμύνομαι με όνειρα, με την πίστη,
και με την ποίηση.
Γιατί, έτσι θάθελα τη ζωή,
όπως και εσείς την ονειρεύεσθε.

[jimil]

ΑΓΑΝΤΑ ΜΑΝΑ ΓΗ

Με τι μάτια να δεις τη συμφορά ;
Με τι καρδιά ν΄αντέξεις;
Με ποιους στίχους να συλλυπηθείς της Γης την Τραγωδία;
Βυθίστηκε η ψυχή μου στον στοχασμό.
Γέμισε το μυαλό μου ρωτήματα .
Πολλά Γιατί.
Γιατί ξεστράτισεν από τον Θεό ο νους του ανθρώπου;
Γιατί αρρώστησε η ψυχή του;
Ποιο βέβηλο χέρι πυρπολεί την Ομορφιά,
Μολύνει την Ζωοδότρα Φύση,
Σκορπάει τον Όλεθρο, τη Φρίκη;
Ποιοι ανεγκέφαλοι
Αφανίζουν το Πανέμορφο Αστέρι Γη ;
Στην τέφρα, στ΄αποκαΐδια, και στα συντρίμμια,
Θρηνούμε πολυαγαπημένα πρόσωπα.
Θρηνούμε ζώα, δέντρα και φυτά.
Θρηνούμε το βιός μας. Τα λαμπρά έργα,
Και την προκοπή μας.
Θρηνούμε το μέλλον μας.
Φρίξε Ουρανέ.
Η Γη Ασθμαίνει….
Πατρίδα μου, Μάνα Γη,
Αγάντα Κυρά μου.
Της μοίρας είναι : Το γέλιο να γίνεται κλάμα, και το κλάμα χαρά.
Μεγάλη συνοδοιπόρισσα η ελπίδα.
Σου δόθηκε παράδεισος θνητέ. Μη ζητάς την κόλαση.
Στοχάσου : πριχού το γαλάζιο και το πράσινο και ο παράγων άνθρωπος
Γίνουν ανάμνηση.
Υπάρχει ακόμη καιρός στο Λιόγερμα…αν θες.

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από jimil Αρκαδικός παλμός Αθήνα μου, του Ξένιου Δία κόρη, . . . Μα...η καρδιά μου εμένα, Παλμός Αρκαδικός.

Αυτό το ποίημα μου θυμίζει αρχαία λυρική ποίηση! Υπέροχο!

[jimil]

Το άρωμά σου

Γέμισε το σπίτι με την απουσία σου.
Πλημμύρισεν ο στοχασμός.
Κι΄ ο ποιητής,
Ροδοπέταλα έστρωσε στη σελίδα,
Αθάνατο να μείνει το άρωμά σου.

[jimil]

Νύχτα ευεργέτισσα

Την νύχτα, που η μέρα κοιμάται,
εγώ αγρυπνώ.Νυχοπερπατώ,
και βγαί..νω από τον χωρόχρονο.
Είναι τότε, που η νύχτα η ευεργέτισσα,
ρίχνει τα δροσοστάλαχτα φιλιά της στη Γη.
Είναι τότε, που σκαρφαλώνω
σε ΄Υψη δυσανά..βατα τοις λογισμοίς,
και καταδύομαι σε απύ..θμενα βάθη.
Το πρωί, έχει συντελεσθεί το θαύμα.

[jimil]

Ηλιοβασίλεμα στο Σπάθαρι.jpg



Σαν βρίσκεσαι στη γενέτειρα,στο μυρόπνοο,ειδυλλιακό χωριό σου,
και αγναντεύεις τέτοιο…ηλιοβασίλεμα, πείτε μου φίλες και φίλοι,
μπορεί,να μην το αθανατίσεις με την πένα;

Ηλιοβασίλεμα

Και τι αγνάντεμα.΄
Χρυσάφια και πορφύρα ο ΄Ηλιος σκορπάει.
΄Ομορφη γιρλάντα στ΄αντικρυνά βουνά.
Μια ζωγραφιά-μουσική και ποίημα
στο Λιόγερμα.
΄Ηχος φλογέρας, κυπροκούδουνα και βελάσματα.
Βουή του ποταμού,θροΐσματα και τιτιβίσματα.
Όλα υπερκόσμια και σαγηνευτικά.
Τι χριάζεται τάχα η λογική
στην απλότητα και στην ομορφιά…
Ω.΄του νού ανάταση, ψυχής ονειροταξίδεμα…
Περισυλλογή και νοσταλγία.
παιδιάτικες στιγμές,ομορφιές της νιότης,
μορφές αγαπημένες, φωνές εξαίσιες,
από της ζωής μακριά…το πανηγύρι.
΄Αγια γενέθλια γή, Ρίζα μου βουνίσια,
Λιόριζα και πουρναρίσια.
Λιογέννητο, Λιόλουστο χωριό μου,
στα νάματά σου αναβαφτίζομαι κι ανθίζω παιδί.
Αστείρευτη δροσοπηγή,
πηγή λαλέουσα του στοχασμού μου,
χάρις ως αντίχαρις οι στίχοι μου.
ό,τι έχω, ό,τι είμαι, ό,τι ζω,
σε σένα αγαπημένο μου χωριό το χρωστώ.
Μενεξεδένια ώρα δειλινού,
"κι΄ο Ήλιος ο Ηλιάτωρας",
στη θάλασσα βυθίζεται.
΄Εκσταση και ρίγος…
Φως Ιλαρόν Αγίας Δόξης….
Καμπάνα του εσπερινού γαλήνη φέρνει,
προσευχή στα ουράνια ανεβαίνει,
και του ανθρώπου η ψυχή,
την αχτιδοβόλα προσδοκά,
νυχτοθρεμμένη αυγή.