Δικά μου

[Amirabdullah]

Άρχισα να τρέφω ιδιαίτερη αγάπη για την ποίηση απο την στιγμή που διακόπηκε η πρώτη σχέση που είχα, που ήταν καταστροφικό γεγονός για την ψυχολογία μου, και μου δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσω την θλίψη μου μέσω της ποίησης. Απο τότε γράφω αρκετά συχνά παρ' όλο που η ψυχολογία μου έχει αλλάξει παντελώς. Η ποίησή μου είναι κυρίως στην αγγλική γιατί είναι εύκολη (που βοηθά στην έκφραση), αλλά και πολύ ποιητική γλώσσα. Θα παραθέσω μερικά απο τα ποιήματά μου, και όπως θα δείτε, έχουν μια πορεία απο το απαισιόδοξο προς το αισιόδοξο και πιο θρησκευτικό. Θα ήμουν πολύ ευγνώμονας για κριτική, σχόλια και συμβουλές. Πείτε ελεύθερα την γνώμη σας.

My Love

One day I was walking in a park with my love.
As we were walking I caught myself cry and I asked myself why
but as I thought, no answer existed because I had my love
and my life was like a piece of art; a shard, of the rainbows heart.
Misfortune was there but I couldn't care more or less
because my task on earth was a success.
But then there was Pain which took away everything that could keep me sane
and the sane became insane and here starts the game.
The Pain started growing and I couldn't stand it
with things I started throwing because I couldn't handle it.
I desperately started searching for my love to get myself at feet
but my love was gone for sure and I hoped that at least friendship
could take it's place but friendship collapsed and there was nothing left.
Oh please love come back to me because I need you so
I can't live without you...I feel so down...So low...
Give me this one chance to show you I am true...
Give me my old state...like then when I flew.....


I Would...Live for You...

My love for you is as great as my love for death.
If death is the cure for the sickness of life, then you are the cure for my Life.
If death brings peace to the suffering, then so are you bringing peace to my soul.
If the living suffer when their beloved one leaves (dies), then so do I suffer when your not near me.
When the phase of death is something we all have to pass through, then so do I ask of you to let me pass through a phase of love with you.
But if getting to you means that I must continue living, then live is what I will do.


Antifasis

Hatred-Compassion
My mind is turning round and round
Can't stand no noise; Can't stand no sound
Hate-Love
A war is being held inside
I've screamed; I've died; I've laughed; I've cried
War-Peace
I can't recognize myself; I'm evil; I'm good; I'm...
My mind is broken; My heart frozen in time
Evil-Good
My head is dead, still needed like bread
For monsters, Daemons to be fed
Hell-Heaven
My heart is dead; Sick, tired, and rotten
Banned to hell and then forgotten.


The Wall

Separated by a wall
shout for you to hear me...
a desperate call
you don't seem to get near me

fire in my head
no water close to me
burning my life's thread
no one here to save me


The Fountain

Drinking of the fountain
of burning water
Dreaming of a world
of death and slaughter
Drawning my thoughts
of sin and hatred
Driving my mind
to madness and sacred
Places...


Of Burning Water

I want to live in my dream world once again...
See a little spot of pure light in the plane of darkness...
Dream of love and hate and good and evil...
Feel pain in beauty and beauty in pain...
I want to have a reason to drink of the fountain...
To burn in cold and freeze in the realms of the burning water...


Fire

fire in my head
no water close to me
burning my lifes thread
no one here to save me


The Watcher

From high I watch
A panoramic sight
I see tainted souls
No trace of light


Desperate Call

Sacred names I shout
Of The One who created
...
my voice away faded


Lies

Free (from) your Body
Feel (not) your Youth
Isolate yourself
To see absolute truth

Feel love for the world
Feel hate for none
War must be present
In heart and in mind
To neighbors be gentle
And to the poor be kind

Death awaits in shadows
Shadows that bring fright
Be afraid not
Because kindness is light

Life is temporal
But so is Death
After that life eternal
Hear and feel His breath

Let Him be your Guide
Let Him be your Pace
Let Him be your Light
Not myths to let you chase

And after that...peace


Erech Ariel

At the ends of time
as if picking a harp
they start cutting threats
with their nails being sharp
aeons of searching
and millenia of pain
all unanswered questions
unquestionably answered in the court of the sacred fane


The Rise of The Nigger

When the new nigger dies by the lies
The lies of Sam, the killer of men
Some parts of him start to rise
And black become the dreams in his eyes

The patriot who once was a shaytan
Who hunted down and shot with his gun
Who killed the old like the kuklux clan
Now becomes man of the true Hand

Lo! A new age to come
Of justice, brotherhood and deen
The brothers who come to slay the shayteen
If you love, with us you should come!


Our Rise

How I love You oh my Lord
Giver of peace to my sort
Creator of all and all that is
To whom You want, Giver of bliss

I seek guidance by Your hands
That lead the just to holy lands
I seek Your breath, fire of inspiration
Let me make an eternal nation

A nation of nations, all nations gone
With one reason, to praise The One
Give me strength, make me just
Make me influent to gain their trust

With You as Guide
No liar can hide
So give me light
And enlightened sight

Look! There we come
And dead is he, our sworn enemy!




Αυτά.

[varthol]

Για Αγγλος καλα τα λες.

[Amirabdullah]

Αρχική Δημοσίευση από varthol Για Αγγλος καλα τα λες.

Για Άγγλος; Δεν είμαι Άγγλος.

[Gildor]

Θα ταιριαζαν αν ηταν τραγουδια, ψιλοροκ κι ετσι

[Xena]

Ποιητής όμως είσαι, χι χι
Είναι πολύ ωραίος τρόπος έκφρασης η ποίηση. Πιο μεγάλη σημασία, κατά τη γνώμη μου, έχει να σε βοηθάει να αναζητάς τον εαυτό σου μέσα από αυτήν και να βρίσκεις διέξοδο σε στιγμές που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Και μικρότερη σημασία έχει η ανταπόκριση που θα βρεις από τους άλλους. Είναι κάτι σαν το "πιο σημαντικό είναι να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και ας μην αρέσω σε όλους".
Με τα χρόνια θα ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα για τον εαυτό σου μέσα από την ποίηση, σαν να κάνεις διάλογο με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και μην ξεχνάς, πως αυτός ο διάλογος δεν σταματάει ποτέ, όπως δεν σταματάει ποτέ και αναζήτηση της αλήθειας και της ευτυχίας. Ίσως μερικά πράγματα να τα αναθεωρήσεις κιόλας. Εκεί θα είναι σα να παρακολουθείς με τα ίδια σου τα μάτια την εξέλιξή σου.
Για μένα η ποίηση είναι δύσκολη τις στιγμές που πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην ειλικρίνεια με τον εαυτό μου και στο όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα που θα αρέσει στους άλλους. Δεν ξέρω πως είναι για σένα...
Συνέχισε
.
Ακολουθεί συγχωνευμένο μήνυμα

.

Αρχική Δημοσίευση από Gildor Θα ταιριαζαν αν ηταν τραγουδια, ψιλοροκ κι ετσι

Gildor αυτό σκέφτηκα κι εγώ, τα φαντάστηκα metal βασικά! Αλλά δεν ξέρω αν θα άρεσε η ιδέα στον Amirabdullah...
Φαντάστηκα το "Lies" από Stratovarius και το "Our Rise" από Monster Magnet. Και για πιο σκληρές καταστάσεις, το "Antifasis" παιγμένο από τον Malmsteen.
Συγνώμη γι αυτή την παρέμβαση Amirabdullah.

[tertios]

Συμφωνω με τη Xena, και θα ειχα να συνεισφέρω μόνο μια προτροπή: Μη σχίζεις τίποτε ! Κείμενα που δεν σου αρεσουν σημερα, αυριο έχουν ισως περισσότερο απο αισθηματικη αξία, δείχνουν τις ενδιάμεσες μεταλλαγές και την εξέλιξη σου στην ποιητικη δημιουργία. αν κατι δεν σου αρεσει....απλά φύλαξε το κάπου και ας το δεις κάποια άλλη φορά.

Πολλές φορές κόντεψαν να χαθούν αριστουργήματα απο αυτη την ποιητικη εσωστρεφεια. Για φαντάσου να πέταγε στο καλάθι ο Ομηρος κανένα κείμενο ( ευτυχως δεν τα καταφερε, διοτι δεν ειχε και χαρτι για να το γραψει.... ).

[quantum]

Αρχική Δημοσίευση από Xena Για μένα η ποίηση είναι δύσκολη τις στιγμές που πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην ειλικρίνεια με τον εαυτό μου και στο όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα που θα αρέσει στους άλλους.

Δεν νομίζω ότι πρέπει να σε απασχολεί το αποτέλεσμα των όσων γράφεις γιατί ουσιαστικά είναι σαν να 'χάνεις' την μαγεία του ταξιδιού για τον προορισμό.Το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό για τους άλλους μόνο όταν είναι και για τον δημιουργό του και αυτό μπορεί να γίνει αν αυτό που γράφει (μια και αναφερόμαστε στην ποίηση) είναι ο 'καθρέφτης' της ψυχής του(αν και παροχημένη έκφραση,εδώ χρειάζεται),κι ο καθρέφτης δείχνει πάντοτε την αλήθεια,ακόμη και αν αυτή δεν σημαίνει το βέλτιστο αισθητικό αποτέλεσμα.

[Endelva]

Εγώ ακόμα να καταλάβω γιατί συγχέετε την αλήθεια και την ειλικρίνεια με την απώλεια αισθητικής ποιότητας... Από πού κι ως πού; Εξ άλλου η ποίηση είναι κατ' εξοχήν η τέχνη στην οποία μορφή και περιεχόμενο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, θα έπρεπε να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, είναι άρρηκτά συνδεδεμένα όταν ο ποιητής είναι σε αρκετά καλό επίπεδο. Είναι σαν να λέτε σ' ένα μουσικό "δεν πειράζει μωρέ αν δεν παίξεις όλες τις νότες, το συναίσθημα μετράει". Είναι λάθος "παιδεία" για νέους ποιητές και συγγραφείς, όχι επειδή τα λάθη απαγορεύονται, όχι επειδή δεν είναι λογικό να γράφει κανείς [και όχι μόνο στην αρχή] και κείμενα που δεν είναι αισθητικά άρτια, αλλά γιατί παρουσιάζει τα τεχνικά/αισθητικά προβλήματα ως αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης, ειλικρίνειας και αλήθειας. Και όχι, δεν είναι. Αλλοιώς ο Ελύτης, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Εγγονόπουλος, είναι... ανειλικρινείς και αναίσθητοι. Για να μην παραλάβω το Μπαχ, το Μότσαρτ, τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Ντα Βίντσι, σε άλλα χωράφια... Τα τεχνικά προβλήματα είναι αποτέλεσμα απειρίας και είναι φυσιολογικό να υπάρχουν στην αρχή, αλλά υπάρχουν για να μαθαίνει κανείς και να διορθώνεται, όχι για να τα μυθοποιεί, να τα καθαγιάζει και να μένει στάσιμος. Το συναίσθημα εκεί είναι, δε φεύγει όταν φύγει η απειρία. Θεριεύει μέσα απ' τις λέξεις κι οι λέξεις θεριεύουν μέσα απ' αυτό. Αλλά δεν γίνεται μαγικά αυτό, θέλει χρόνο, λάθη, πείσμα, δουλειά, αγάπη και ενθουσιασμό - όπως όλες οι ασχολίες.

[quantum]

Αρχική Δημοσίευση από Endelva Εγώ ακόμα να καταλάβω γιατί συγχέετε την αλήθεια και την ειλικρίνεια με την απώλεια αισθητικής ποιότητας..

Ίσως,γιατί κάποιες φορές,την ώρα που γράφεις,τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα που χάνεις την αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας των νοημάτων με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται το τελικό αποτέλεσμα και να δίνει στον αναγνώστη την αίσθηση της υπερβολής και όχι της καλώς νοούμενης έντασης.

[Endelva]

Αρχική Δημοσίευση από quantum Ίσως,γιατί κάποιες φορές,την ώρα που γράφεις,τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα που χάνεις την αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας των νοημάτων με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται το τελικό αποτέλεσμα και να δίνει στον αναγνώστη την αίσθηση της υπερβολής και όχι της καλώς νοούμενης έντασης.

Αυτό δεν γίνεται λόγω της έντασης των συναισθημάτων, έχεις το λόγο μου. Γίνεται λόγω της έλλειψης σύνδεσης της συναισθηματικής παρόρμησης με το χειρισμό του λόγου, και συμβαίνει σε όλους όταν είναι ακόμα στην αρχή της όποιας συγγραφικής πορείας, εκτός αν τυχαίνει να έχουν το είδος μυαλού που "σκέφτεται και νοιώθει με λέξεις". Αυτό δεν σημαίνει πως όποιοι "σκέφτονται και νοιώθουν με εικόνες", ή με άλλους τρόπους [υπάρχουν πολλοί τύποι αντίληψης και ευφυίας] δεν μπορούν ποτέ να πετύχουν το βέλτιστο αποτέλεσμα, απλώς πως η πείρα τους είναι περισσότερο απαραίτητη σε αυτόν τον τομέα από όσο στους "λεκτικούς" τύπους. Τονίζω το "σε αυτόν τον τομέα" γιατί το γραπτό κάποιου που είναι στην αρχή, φαίνεται, ανεξαρτήτως τύπου. Απλώς αυτοί που σκέφτονται και νοιώθουν με λέξεις δεν έχουν αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από tertios και θα ειχα να συνεισφέρω μόνο μια προτροπή: Μη σχίζεις τίποτε ! Κείμενα που δεν σου αρεσουν σημερα, αυριο έχουν ισως περισσότερο απο αισθηματικη αξία, δείχνουν τις ενδιάμεσες μεταλλαγές και την εξέλιξη σου στην ποιητικη δημιουργία. αν κατι δεν σου αρεσει....απλά φύλαξε το κάπου και ας το δεις κάποια άλλη φορά. Πολλές φορές κόντεψαν να χαθούν αριστουργήματα απο αυτη την ποιητικη εσωστρεφεια. Για φαντάσου να πέταγε στο καλάθι ο Ομηρος κανένα κείμενο ( ευτυχως δεν τα καταφερε, διοτι δεν ειχε και χαρτι για να το γραψει.... ).

Καμιά φορά σκίζεις ακριβώς επειδή έχουν τεράστια συναισθηματική αξία. Η απώλεια είναι μεγάλη. Κι ίσως ανεπανόρθωτη.
Ο Όμηρος ήταν τυχερός... δεν είχε laptop!

[Amirabdullah]

Αρχική Δημοσίευση από Xena Ποιητής όμως είσαι, χι χι Είναι πολύ ωραίος τρόπος έκφρασης η ποίηση. Πιο μεγάλη σημασία, κατά τη γνώμη μου, έχει να σε βοηθάει να αναζητάς τον εαυτό σου μέσα από αυτήν και να βρίσκεις διέξοδο σε στιγμές που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Και μικρότερη σημασία έχει η ανταπόκριση που θα βρεις από τους άλλους. Είναι κάτι σαν το "πιο σημαντικό είναι να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και ας μην αρέσω σε όλους". Με τα χρόνια θα ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα για τον εαυτό σου μέσα από την ποίηση, σαν να κάνεις διάλογο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μην ξεχνάς, πως αυτός ο διάλογος δεν σταματάει ποτέ, όπως δεν σταματάει ποτέ και αναζήτηση της αλήθειας και της ευτυχίας. Ίσως μερικά πράγματα να τα αναθεωρήσεις κιόλας. Εκεί θα είναι σα να παρακολουθείς με τα ίδια σου τα μάτια την εξέλιξή σου. Για μένα η ποίηση είναι δύσκολη τις στιγμές που πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην ειλικρίνεια με τον εαυτό μου και στο όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα που θα αρέσει στους άλλους. Δεν ξέρω πως είναι για σένα... Συνέχισε

Κι εγώ κάτι παρόμοιο με αυτά που είπες καταλαβαίνω, ευχαριστώ για την επιβεβαίωση.

Gildor αυτό σκέφτηκα κι εγώ, τα φαντάστηκα metal βασικά! Αλλά δεν ξέρω αν θα άρεσε η ιδέα στον Amirabdullah... Φαντάστηκα το "Lies" από Stratovarius και το "Our Rise" από Monster Magnet. Και για πιο σκληρές καταστάσεις, το "Antifasis" παιγμένο από τον Malmsteen. Συγνώμη γι αυτή την παρέμβαση Amirabdullah.

Τα συγκεκριμένα είδη μέταλ δεν ξέρω αν θα πήγαιναν, άλλωστε γράφτικαν με επιρροή άλλων ειδών, άλλης ατμόσφαιρας, του στύλ προγκρέσσιβ ντέθ μέταλ και λοιπά.

Αρχική Δημοσίευση από tertios Συμφωνω με τη Xena, και θα ειχα να συνεισφέρω μόνο μια προτροπή: Μη σχίζεις τίποτε ! Κείμενα που δεν σου αρεσουν σημερα, αυριο έχουν ισως περισσότερο απο αισθηματικη αξία, δείχνουν τις ενδιάμεσες μεταλλαγές και την εξέλιξη σου στην ποιητικη δημιουργία. αν κατι δεν σου αρεσει....απλά φύλαξε το κάπου και ας το δεις κάποια άλλη φορά. Πολλές φορές κόντεψαν να χαθούν αριστουργήματα απο αυτη την ποιητικη εσωστρεφεια. Για φαντάσου να πέταγε στο καλάθι ο Ομηρος κανένα κείμενο ( ευτυχως δεν τα καταφερε, διοτι δεν ειχε και χαρτι για να το γραψει.... ).

Το κακό είναι ότι τα περισσότερα τα γράφω στον υπολογιστή (εκεί με πιάνει η έμπνευσή μου) και ό,τι σβήσω, πάει, χάθηκε για πάντα. Την έχω πάθει αρκετές φορές έτσι και απογοητεύτικα πολλές φορές με την βλακεία μου αυτή.

Αρχική Δημοσίευση από Endelva Εγώ ακόμα να καταλάβω γιατί συγχέετε την αλήθεια και την ειλικρίνεια με την απώλεια αισθητικής ποιότητας... Από πού κι ως πού; Εξ άλλου η ποίηση είναι κατ' εξοχήν η τέχνη στην οποία μορφή και περιεχόμενο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, θα έπρεπε να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, είναι άρρηκτά συνδεδεμένα όταν ο ποιητής είναι σε αρκετά καλό επίπεδο. Είναι σαν να λέτε σ' ένα μουσικό "δεν πειράζει μωρέ αν δεν παίξεις όλες τις νότες, το συναίσθημα μετράει". Είναι λάθος "παιδεία" για νέους ποιητές και συγγραφείς, όχι επειδή τα λάθη απαγορεύονται, όχι επειδή δεν είναι λογικό να γράφει κανείς [και όχι μόνο στην αρχή] και κείμενα που δεν είναι αισθητικά άρτια, αλλά γιατί παρουσιάζει τα τεχνικά/αισθητικά προβλήματα ως αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης, ειλικρίνειας και αλήθειας. Και όχι, δεν είναι. Αλλοιώς ο Ελύτης, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Εγγονόπουλος, είναι... ανειλικρινείς και αναίσθητοι. Για να μην παραλάβω το Μπαχ, το Μότσαρτ, τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Ντα Βίντσι, σε άλλα χωράφια... Τα τεχνικά προβλήματα είναι αποτέλεσμα απειρίας και είναι φυσιολογικό να υπάρχουν στην αρχή, αλλά υπάρχουν για να μαθαίνει κανείς και να διορθώνεται, όχι για να τα μυθοποιεί, να τα καθαγιάζει και να μένει στάσιμος. Το συναίσθημα εκεί είναι, δε φεύγει όταν φύγει η απειρία. Θεριεύει μέσα απ' τις λέξεις κι οι λέξεις θεριεύουν μέσα απ' αυτό. Αλλά δεν γίνεται μαγικά αυτό, θέλει χρόνο, λάθη, πείσμα, δουλειά, αγάπη και ενθουσιασμό - όπως όλες οι ασχολίες.

Και πάνω σε αυτό θα προσθέσω ένα παράδειγμα. Στην μουσική, για να βγεί κάτι πραγματικά καλό, πρέπει να συνδιάζεται αίσθημα και τεχνική, παραδείγματως χάρην, η emo μουσική, έχει "αίσθημα" (λέμε τώρα) αλλά δεν έχει τεχνική, ενώ οι children of bodom έχουν τεχνική αλλά δεν έχουν αίσθημα, και οι δύο περιπτώσεις κατα την ταπεινή μου γνώμη είναι αίσχος. Αν δούμε την τεχνική (σώμα) ως το ένα άκρο και το αίσθημα (πνεύμα) ως το άλλο, η μεσότητα είναι το τέλειο, δηλαδή να υπάρχει και τεχνική, και αίσθημα ώστε να μην μπορεί κανείς, ούτε να προσθέσει (με κύνδινο να χαλάσει) ούτε να αφαιρέσει (με κύνδινο την ελειπτικότητα της τέχνης).
Άριστο=Τέλειο=Τέλος=Αριστο� �έλης

[Xena]

Αρχική Δημοσίευση από Endelva Εγώ ακόμα να καταλάβω γιατί συγχέετε την αλήθεια και την ειλικρίνεια με την απώλεια αισθητικής ποιότητας... Από πού κι ως πού; ... ...

Όποτε έχω δείξει κάτι, ήταν σε πολύ προσωπικό επίπεδο και επειδή ήθελα να αποκαλύψω λίγο ακόμα τον εαυτό μου σε κάποιον συγκεκριμένα (σαν να μοιράζομαι ένα μυστικό) ή/και επειδή με ενδιέφερε η γνώμη του συγκεκριμένου ανθρώπου. Και όχι μέσω υπολογιστή αλλά κατ’ ιδίαν. Η ποίηση είναι ένα αυτοσχέδιο εργαλείο για αυστηρά προσωπική χρήση, με αυτοθεραπευτικό σκοπό που δεν θυμάμαι καν πώς το ανακάλυψα. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ξέρω καν αν είναι ποίηση (και ούτε με απασχολεί και πολύ). Είναι κάτι σαν message in a bottle με σκοπό να το ψαρέψω κάποτε εγώ η ίδια… Αν σας έδειχνα ποτέ ένα ποίημά μου δεν θα μπορούσα να σας πω «αυτό είναι ένα ποίημα» και το πραγματικό μου ενδιαφέρον δεν θα βρισκόταν στη γνώμη σας για το ποίημα αλλά στο τι αισθανθήκατε ή τι σκεφτήκατε διαβάζοντάς το. Δεν μ’ ενδιαφέρει να παράξω τέχνη, μου έχει τύχει όμως να γράφω πράγματα που προορίζονται για «κοινό» και εκεί λειτούργησα με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Για μένα υπάρχει ένα μόνιμο χάσμα ανάμεσα στην «ειλικρίνεια» της ποίησης και στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Και το συντηρώ σκόπιμα. Αυτό συμβαίνει διότι η γραπτή επικοινωνία μου με τους ανθρώπους γίνεται με συγκεκριμένο σκοπό (που εμπεριέχει και το αισθητικό αποτέλεσμα, μέρος του οποίου για μένα είναι και η κατανοητότητα), πχ ανταλλαγή πληροφοριών, συνεννόηση για ένα θέμα, να πω τη γνώμη μου για κάτι, άντε και για να πούμε μερικές βλακείες. Όμως ποτέ δεν αισθάνομαι την ανάγκη να δείξω ένα ποίημά μου ή οτιδήποτε που θα ήταν αποτύπωμα «βαθύτερων» σκέψεων ή συναισθημάτων. Και ακριβώς επειδή ο Amirabdullah έδειξε σ’ εμάς τα ποιήματά του και βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του, θυμήθηκα για άλλη μια φορά πως δεν θα μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό. Το πολύ που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να παίξω με την ικανότητά μου να φτιάξω «ποιηματάκια». Γι αυτό έθεσα θέμα ειλικρίνειας με τον εαυτό μας και αισθητικού αποτελέσματος. Η λέξη ειλικρίνεια εδώ δεν είχε την έννοια του αντίποδα της εξαπάτησης ή αλλοίωση της αλήθειας αλλά την έννοια του θάρρους της «αποκάλυψης». Ελπίζω να έλυσα την απορία της σύγχυσης που δημιουργήθηκε, έτσι όπως το έγραψα. Και συμφωνώ μαζί σου πως η αλήθεια (η προσωπική αλή8εια) και η ειλικρίνεια δεν (πρέπει να) αντιμάχονται το αισθητικό αποτέλεσμα. Ωστόσο αισθάνομαι πιο οικεία με τον τρόπο που το έχει θέσει το θέμα η quantum..

Αρχική Δημοσίευση από quantum Ίσως,γιατί κάποιες φορές,την ώρα που γράφεις,τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα που χάνεις την αίσθηση του μέτρου και της αρμονίας των νοημάτων με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται το τελικό αποτέλεσμα και να δίνει στον αναγνώστη την αίσθηση της υπερβολής και όχι της καλώς νοούμενης έντασης.

Παρεμπιπτόντως, προσωπικά δεν σκέφτομαι και κυρίως δεν νοιώθω με λέξεις. Πολλές φορές παρακολουθώ τα γραπτά μου να αποδίδουν διαφορετικό (πιο σκληρό συνήθως) αποτέλεσμα από αυτό που θα απέδιδα με άλλους τρόπους έκφρασης. Από τότε που άρχισα να μιλάω, κατάλαβα πως ο «λόγος» μπήκε στη ζωή μου για να περιορίσει τη σκέψη μου. Αυτή η διαπίστωση μετετράπη σε δίλημμα όταν πήγα σχολείο και έβλεπα πως έπρεπε να θυσιάσω την ελευθερία της φαντασίας μου στο βωμό της καλής σχολικής επίδοσης. Και την έκανα τη θυσία (ήταν περισσότερο μια δοσοληψία με προσδοκώμενο όφελος την κοινωνικοποίηση στο σχολείο παρά την φιλομάθεια που έτσι κι αλλιώς την ικανοποιούσα στο μεγαλύτερο βαθμό εξωσχολικά). Όμως με μεγάλες δόσεις εσωστρέφειας... και πείσματος, κατάφερα να διατηρήσω ένα σημαντικό μέρος της σκέψης και όλο τον κόσμο των συναισθημάτων «χωρίς λόγια». Και δεν σου κρύβω πως πέρασα και βασανιστικές φάσεις που πίστευα πως έχω αυτισμό ή έστω νοητική υστέρηση!Και όλα αυτά λόγω του ότι δεν σκέφτομαι με λέξεις. Και η κοινωνική επιβίωση (πόσο μάλλον η επιτυχία) βασίζονται στον «λόγο».

Συνολικά είναι σαν να προσπαθείς να εστιάζεις ταυτόχρονα σε όλα τα βάθη μιας τρισδιάστατης εικόνας που κινείται. Είναι ιδιαίτερα κουραστικό. Από τη μια πιστεύω πως με έχει βοηθήσει να μην περιορίσω, όσο είναι δυνατόν, τη φαντασία μου και με έχει αναγκάσει σε μια εφευρετικότητα στον λόγο (και στις άλλες μορφές έκφρασης) ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα αφού τίποτα στη έκφραση με λέξεις και στη σύνταξή τους δεν είναι συνήθως δεδομένο. Επίσης με έχει αναγκάσει να γίνω κάπως πιο παρατηρητική στον τρόπο που εκφράζονται οι άλλοι μιας και - αυθόρμητα πλέον - ξεπερνάω αρκετά την συμβατική επικοινωνία μας και φτάνω να τους παρακολου8ώ (ή έτσι νομίζω) κυρίως τη στιγμή που διάλεγαν τα λόγια (έτσι κι αλλιώς μ’ αρέσει πιο πολύ να παρατηρώ παρά να εκφράζομαι). Από την άλλη, όλη αυτή η ιστορία με ταλαιπωρεί αρκετά και με αποθαρρύνει συχνά από το να συμμετέχω σε διαλόγους, όπως αυτός εδώ. Αυτή είναι και μία σημαντική από τις αιτίες που τα πάω καλύτερα με τις θετικές επιστήμες. Διότι, για μένα, η χωρίς λόγια φαντασία (μαζί με τα σύμβολα και τους αριθμούς) είναι ο καλύτερα ελεγχόμενος, αποδοτικότερος και «οικονομικότερος» μηχανισμός αποθήκευσης, επεξεργασίας και ολοκλήρωσης δεδομένων.

Και φυσικά, πάντα έχω ένα άγχος για το αν γίνομαι τόσο κατανοητή όσο θα επιθυμούσα.
Αν δεν με καταλάβατε, να σας το δείξω με νοήματα… ;p

[Xena]

Αρχική Δημοσίευση από Xena Φαντάστηκα το "Lies" από Stratovarius και το "Our Rise" από Monster Magnet. Και για πιο σκληρές καταστάσεις, το "Antifasis" παιγμένο από τον Malmsteen.

Αρχική Δημοσίευση από Amirabdullah Τα συγκεκριμένα είδη μέταλ δεν ξέρω αν θα πήγαιναν, άλλωστε γράφτικαν με επιρροή άλλων ειδών, άλλης ατμόσφαιρας, του στύλ προγκρέσσιβ ντέθ μέταλ και λοιπά.

Η "metal" ακούγεται σκληρή,ειδικά για όποιον δεν την πολυσυμπαθεί. Το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό...
Παρόλ αυτά, θέλω να σου δείξω αυτό: Είναι το Icarus Dream Fanfare. Το έχει γράψει ο Malmsteen και τον συνοδεύει η New Japan Philharmonic Orchestra. Εμένα μου αρέσει πολύ και σκέφτηκα πως θα σου ακουστεί διαφορετικά από τα συνη8ισμένα ακούσματα της "ηλεκτρικής κιθάρας".

Το προτείνω πρωινές ώρες (ακόμα καλύτερα τα χαράματα), ατενίζοντας τον ουρανό, κατά προτίμηση καλοκαίρι και στην εξοχή... (βρίσκομαι σε στιγμή έμπνευσης ;p)

[jupiterPater]

Αρχική Δημοσίευση από Amirabdullah Για Άγγλος; Δεν είμαι Άγγλος.

τότε γιατί δεν γράφεις στη γλώσσα σου ; πώς μπορεί να σε εκφράσει μια ξένη γλώσσα, καλύτερα από τη δική σου ;