Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#121
|
#122
|
|
||||
Είναι προσιτός, είναι σαφής, αποφεύγει την εξεζητημένη σκηνοθεσία και τα μεγάλα ονόματα στους ηθοποιούς, δε θέλει να είναι επικός, θέλει να είναι ευριπίδειος (ας μου επιτραπεί ο όρος εδώ). Με εξαίρεση τον Κυνόδοντα, για τον οποίο μιλήσαμε παραπάνω, που ήταν όντως ένα φιλμ που απαιτούσε εκπαιδευμένα αισθητήρια και υπομονή, η πλειοψηφία των νέων ταινιών είναι ιστορίες καθημερινής τρέλας, που αποδίδονται απλά και κατανοητά. Βέβαια, υπάρχει μια σχετική εμμονή των δημιουργών στα κακώς κείμενα της πραγματικότητας (ανισόρροποι τύποι, ανεπιτυχείς σχέσεις, χρέη και απατεωνιές, γκρίνια κτλ). Είδα προχθές την τελευταία ταινία του Χούρσογλου, το Διαχειριστή, στην οποία μάλιστα πρωταγωνιστούσε και ο ίδιος. Μου φάνηκε μονότονη. Υπάρχουν δημιουργοί όπως ο Οικονομίδης (Σπιρτόκουτο, Ψυχή στο Στόμα, Μαχαιροβγάλτης) που εμμένουν μεν στη μιζέρια και τη δυστυχία αλλά κάνουν δυναμικά-καταγγελτικά φιλμ που δε σ' αφήνουν να πάρεις ανάσα! Στην υπηρεσία της Αισθητικής, για μένα, δεν είναι μια ταινία που δείχνει ένα όμορφο σπίτι με ωραίους ανθρώπους που λένε μεταξύ τους ωραία πράγματα. Η καθημερινότητα είναι μια πονεμένη ιστορία και τη λέει καλά όποιος τη λέει στην αληθινή της διάσταση. By the way, αυτές τις μέρες προβάλλεται στις αίθουσες η Αναπαράσταση του Αγγελόπουλου, για όποιον ενδιαφέρεται. (είναι η μόνη ταινία του που έχω δει, βλέπεται πάντως) |
#123
|
|
||||
Θα την περάσω από το φίλτρο, του τι ικανοποιεί εμένα. Πάντως τα ιερά τέρατα της εβδόμης τέχνης και δεν αναφέρομαι μόνο σε Αιζενστάιν, Γκρήφιθ, Μπεργκμαν κλπ, κατάφεραν με τις ταινίες τους, να μαγέψουν τόσο τους ειδικούς όσο και τους ανίδεους σαν κι' εμένα.
Εμένα αυτά μου θυμίζουν πολύ έντονα Μάρθα Βούρτση και Νίκο Ξανθόπουλο και το «Μάνα γιατί με γέννησες και μ' έκανες φτωχό», ενώ τώρα το τροποποιήσαμε στο «Μάνα γιατί με γέννησες και μ' έκανες αγόρι....»
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#124
|
|
||||
Καταρχήν, επειδή θίγεις το ακραίο στοιχείο και επειδή μίλησες για ταινίες συγκινητικές και νοσταλγικές, να πω ότι ενδεχομένως στο προηγούμενο ποστ μου να φάνηκε πως απαξίωσα την ομορφιά στην Τέχνη. Μια υπέροχη μελωδία ή ένας πανέμορφος πίνακας που υμνούν την ομορφιά και ευφραίνουν σώμα και ψυχή ασφαλώς και δεν πάσχουν από κενότητα. Η ομορφιά είναι εδώ, είναι παντού και μας υπενθυμίζει πόσο γουστάρουμε να ζούμε. Ωστόσο, η Τέχνη που συγκλονίζει (ειδικά σε λογοτεχνία-θέατρο-σινεμά) είναι αυτή που σε κάνει δυνατό μέσω ενός σκληρού ή αμφιλεγόμενου θεάματος. Δε στο δείχνει ωμά ούτε για να σε τρομάξει ούτε για να μιζεριάσεις, μα για να σε ενθαρρύνει να ενηλικιωθείς και να το παλέψεις. Ο δημιουργός αφηγείται μια ιστορία (ένα μύθο, συχνά ακραίο ή υπερβολικό) από τον οποίο ο θεατής/αναγνώστης πρέπει οπωσδήποτε να βγει έχοντας βιώσει ένα μικρό ή μεγάλο όλεθρο. Από την εποχή του αρχαίου δράματος, έτσι συμβαίνει. Κατόπιν, μηδενίζει το κοντέρ και ξεκινά ξανά. Η Τέχνη δεν είναι λοβοτομή, είναι καταφύγιο, είναι αναπνοή. Το ζητούμενο είναι να εντοπίζεις το ωραίο (όχι το ωραιοποιημένο!) και να περνάς ανθρώπινα. Δε σε κάνει να ξεχνάς αλλά να αψηφάς. Δε σου θολώνει το τοπίο για να σου κρύψει το θάνατο (γιατί αυτός είναι το μείζον θέμα) αλλά στο καθαρίζει έτσι ώστε να τον κοιτάξεις κατάματα και να του πεις: ok, εσύ δουλειά σου κι εγώ δική μου. Όποιος προσδοκά κάτι περισσότερο απ' αυτό με την Τέχνη, θα απογοητευτεί κι όποιος βρει κάτι λιγότερο, να ξαναπροσπαθήσει. |
#125
|
|
||||
Δημήτρη83, πάμε σινεμά;
Ένας εκ των αγαπητών μου, ο Στήβεν Φρήαρς (στον οποίο αναφέρθηκα όταν μίλησα για τις Επικίνδυνες Σχέσεις) σκηνοθετεί και η πλέον αγαπητή σου, η Τζέμα Άρτερτον πρωταγωνιστεί. Η ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΤΑΜΑΡΑ ΝΤΡΟΥ Το ασχημόπαπο του Γιουντάουν επιστρέφει στη γενέτειρά της σαν μια όμορφη, επιτυχημένη δημοσιογράφος και αναστατώνει τη ζωή τόσο των αντρών της πόλης όσο και των θαυμαστριών του ροκ ντράμερ με τον οποίο έχει σχέση. (Αθηνόραμα) Κομεντί, όμως. |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Nelly για αυτό το μήνυμα: | ||
dimitrios83 (24-12-10) |
#126
|
|
|||
Την συγκεκριμένη pic πάντως την έχω δεί αρκετό καιρό πρίν, αφού όταν την "γνώρισα" στον Πρίγκηπα της Περσίας, έψαχνα στο διαδίκτυο για διάφορες φωτό της Gemma ώς μικρό και ερωτευμένο αγοράκι που ήμουν.. Μου κάνει εντύπωση πως είναι καινούργια η ταινία.
//Πάντως (για να λέμε του στραβού το δίκιο) δεν νομίζω πως αυτό το λατρεμένο μας πλάσμα έχει να παρουσιάσει κάτι επιπλέον των σωματικών της προσόντων, διότι χωρίς να είμαι και ειδικός, δεν νομίζω πως παρουσιάζει και το ταλέντο ηθοποιίας [metamelia mode on] Μη με ακούς Gemma μου! Τι λέω ο βλάσφημος πως δεν έχεις ταλέντο ηθοποιίας;; Αφού στην ταινία "The Disappearance of Alice Creed" ήσουν υπέροχη! [/metamelia mode off] Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη dimitrios83 : 24-12-10 στις 14:03 |
#127
|
|
||||
Στην Ελλάδα ήρθε χτες και αν δε διάβαζα Στήβεν Φρήαρς στους συντελεστές, μόνο και μόνο απ' τον τίτλο, θα την προσπερνούσα.
Λέει τίποτα; |
#128
|
|
|||
Δεν την έχω δεί ακόμα, αλλά θα το φροντίσω το συντομότερο δυνατόν.
Παραδόξως απο τις πεταχτές κριτικές που έριξα στο νετ, δεν βρήκα κάποια κριτική που να το θάβει το έργο. Προσωπικά εμένα οι κομεντί μου αρέσουν και ίσως τις προτιμώ απο τον χείμαρο ταινιών δράσεων με τα μπαμ μπουμ και δεν συμαζεύεται. Βέβαια να "στέκουν" και να μην είναι κομεντί Ε.Φ στις οποίες: -Κάθε χαμόγελο προς κάποιο θηλυκό που απλώς τυχαίνει να κοιτάει έναν άντρα, καταλήγει σε θυελλώδη έρωτα! -Όποιος άντρας "τρακάρει" στο δρόμο με μια γυναίκα, ερωτεύονται κεραυνοβόλα. -Μια γυναίκα στο λεωφωρείο άμα στριμωχτεί πάνω σε άντρα, τον ερωτεύεται κεραυνοβόλα όσο άσχημος και άν είναι. -Ένας άντρας που τελικά "τολμά" να ανοίξει κουβέντα με μια τελείως άγνωστη, αυτή δεν θα τον αγνοήσει, δεν θα τον θεωρήσει "πέφτουλα", δεν θα τρομάξει επειδή είναι ξένος, τουναντίων θα κολακευτεί και αργότερα (λίγα λεπτά συνήθως) έχει πέσει στο κρεβάτι μαζί του. Και το top -Οι γυναίκες είναι προσεγγίσιμες, ευχάριστες, καλοσυνάτες και δεν ρίχνουν ποτέ χυλόπιτα. Απλώς ευελπιστώ σε κάτι ευχάριστο τίποτα παραπάνω. Προς το παρών θα συμβιβαστώ με τις ποδάρες της Gemma. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη dimitrios83 : 26-12-10 στις 01:35 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην dimitrios83 για αυτό το μήνυμα: | ||
Gildor (26-12-10) |
#129
|
|
||||
χαχαχαχα τα φατσάκια σου τα σπάνε σήμερα!
Φρήαρς, παιδί μου, Φρήαρς. |
#130
|
|
||||
Τον είδα και το Λόγο του Βασιλιά... ο Δούκας της Υόρκης, Πρίγκηπας Αλβέρτος (Κόλιν Φερθ), που πάσχει από τραυλισμό, βρίσκεται στο θρόνο μετά την παραίτηση του αδελφού του. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η επιθυμία του έθνους για ένα βασιλιά που να μπορεί να βγαίνει και να μιλά στο λαό θαρραλέα και καθαρά για το τι μέλλει γενέσθαι, κάνουν περισσότερο από ποτέ αναγκαία τη θεραπεία του. Ο Τζέφρυ Ρας (όπως πάντα απολαυστικός) υποδύεται το γιατρό που, μάλλον ανορθόδοξα, αναλαμβάνει να τον βοηθήσει. Φιλμ τηλεοπτικά σκηνοθετημένο θα έλεγα, φουλ στη βρετανική προφορά (καλό αυτό) και με καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. Δεν έχει εξάρσεις, είναι διακριτικό και κινείται σε μία και μόνη συχνότητα. Θα το χαρακτήριζα και λίγο προβλέψιμο, κάτι που ωστόσο δεν ενοχλεί, διότι πρόκειται για πραγματική ιστορία. Γενικά, αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις, ίσως με άλλους ηθοποιούς να μην είχε το ίδιο ενδιαφέρον. |
#131
|
|
||||
Και εγώ ψάχνω απελπισμένα μια καλή κωμωδία!!! Καμια πρόταση για καλή κωμωδία; (Διότι μέτριες κωμωδίες πολλές, καλές σπάνιες!)
|
#132
|
|
|||
Έχουμε και λέμε μερικές:
Robin Hood: Men in Tights : Κλασική κωμωδία-παρωδία του ρομπέν των δασών. Άν δεν την έχεις δεί, μη τη χάσεις! Get Smart : Ταινία παρωδία επίσης σε στύλ James Bond. Προσωπικά την ευχαριστήθηκα πολύ! EuroTrip : Άν και στην ουσία πρόκειται για teen movie, παρα ταύτα μπορώ να πώ πως τη θεωρώ απο τις καλύτερες του είδους της. Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά έδιναν πολύ γέλιο και παρόλη τη φύση της ταινίας ως teen movie (μπόλικο γυμνό) εν τούτοις δεν γινόταν χυδαία όπως με άλλες αντίστοιχες (American Pie). Επίσης κοίταγα και μια ματιά για κωμωδίες και σε άλλα fora, και παρατήρησα πως πολλά άτομα είχαν εντάξει στο προσωπικό τους top και το "Εuro Trip". Kung Fu Panda : Animation cartoon. Tι και άν είχε ψιλοαδιάφορο σενάριο (με ψιλοαδιάφορη συνοχή και ανάπτυξη), τι και άν είχε μικρή διάρκεια, εν τούτοις είχε πολύ πλάκα! Και μιας και μιλάμε για καλές κωμωδίες, δεν θα μπορούσα φυσικά να μην προτείνω μια εκ των καλύτερων ταινιών η οποία δεν είναι άλλη απο το "Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι. Εντάξει τα λόγια είναι περριτά. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιο μέλος που να μην έχει δει αυτή την κλασσική ταινία. Το γέλιο άφθονο χάρη στους απολαυστικότατους ηθοποιούς, με ατάκες που πραγματικά πέτσωναν. Όταν θυμηθώ και άλλες θα ποστάρω. |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην dimitrios83 για αυτό το μήνυμα: | ||
christi (28-12-10) |
#133
|
|
||||
Ωραία! Κι αν πιάσουμε τις ελληνικές... "Τα κίτρινα γάντια" ή "Ο μπακαλόγατος" είναι καταπληκτικές όπως κ ο "στρίγκλος"!
Λόγω επικαιρότητας, θα πρότεινα την ταινία του 2000 "Γαμπρός της συμφοράς", Robert De Niro, Ben Stiller βασικοί πρωταγωνιστές. Ό,τι και να έκανε αυτός ο γαμπρός πάντα γκάφα ήταν! Πολύ γέλιο! Κυκλοφόρησε το 2000 και έχει παιχτεί πολλές φορές πια στην τηλεόραση. Το 2004 ακολούθησε η ταινία "Οι συμπέθεροι της συμφοράς" αλλά ήταν υποδεέστερη της πρώτης. Φέτος κυκλοφόρησε και παίζεται αυτές τις ημέρες και η τρίτη ταινία (για αυτό και θυμήθηκα την αρχική!) "Γονείς της συμφοράς" μα πιστεύω είναι ακόμη πιο κάτω... . |
#134
|
|
||||
Από τις ταινίες που παίζονται αυτές τις ημέρες θα προτείνω την ταινία "Ο θαυματοποιός" animation σε σενάριο του Ζακ Τατί.
Ας δώσω ένα τρέιλερ της ταινίας. . |
#135
|
|
||||
Ο δημιουργός του Θαυματοποιού μας είχε κάνει περήφανους με το Τρίο της Μπελβίλ (Les Triplettes de Belleville), ένα υπέροχο σχεδιαστικά στόρυ, ένα βωβό αριστούργημα και λίγα λέω
Και λέγοντας βωβό, να πω ότι καταρχήν η απουσία διαλόγων (όχι ήχων) ουδόλως επηρεάζει τόσο τη ροή της ταινίας όσο και την αντοχή του θεατή που μαγεύεται (όποιος δε μαγευτεί, να κοιταχτεί) και κατά δεύτερον, θυμήθηκα και προτείνω το φιλμ Η Αρκούδα (όχι animation) του Ζαν Ζακ Ανό (Tο Όνομα του Ρόδου). Πρωταγωνιστούν δύο αρκούδες, μία μικρή και μία μεγάλη. Συγκινητικό, πανέμορφο, η άλλη πλευρά του νομίσματος: ύμνος στην ομορφιά της φύσης και στην αλληλεγγύη, καταγγελία στην υπερφίαλη ανθρώπινη παρέμβαση, δείτε το, μικροί και μεγάλοι. Δε θα πιστεύετε στα μάτια σας. |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|