Μερικές Ιστορίες

[FiBeR]

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.

Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.

Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.

Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.

Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του:
«Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»

Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της:
«Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»

Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.

Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.

«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι-Βασίλης.»

Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου... Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»

Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.

«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.

Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε:
«Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»

Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε:
«Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μ' αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»

Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.

Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»

Εκείνο απάντησε:
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.»
Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.
Το αγοράκι ψιθύρισε:
«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»

Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου.
Εκείνος άκουσε την προσευχή μου.
Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο. Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά...»

Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.

Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.

Δεν μπορούσα να βγάλω απ' το μυαλό μου το αγοράκι.

Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.

Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη...

Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;

Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.

Δεν μπόρεσα να μην πάω ν'αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.

Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από το κατάστημα.

Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.

Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά...

Πηγή

[FiBeR]

TO ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

Δύο άντρες σοβαρά άρρωστοι μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Στον έναν απο τους δύο, του επιτρεπόταν να κάθετε καθιστός στο κρεβάτι επι μία ώρα κάθε απόγευμα. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άντρας ήταν υποχρεωμένος να περάσει όλο του τον χρόνο ξαπλωμένος.

Οι άντρες ξεκίνησαν να μιλάνε για ώρες στο τέλος. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογενειές τους, για τα σπίτια που μένανε, τις δουλειές τους, την στρατιωτική τους θητεία, τις διακοπές τους.

Κάθε απόγευμα όταν ο άντρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να καθίσει, πέρναγε τον χρόνο του περιγράφοντας στον συγκατοικό του όλα τα πράγματα που μπορούσε να δει έξω απο το παράθυρο.

Ο άντρας στο άλλο κρεβάτι, ξεκίνησε να ζει την χρονική διάρκεια της μίας ώρας, όταν ο κόσμος του μπορούσε να διευρινθεί και να ξαναζωντανέψει μέσα απο τις δραστηριοτήτες και τα χρώματα του έξω κόσμου.

Το παράθυρο κοίταγε σε ένα πάρκο με μια όμορφη λίμνη. Πάπιες και κύκνοι παίζαν στο νερό ενώ τα παιδάκια δοκίμαζαν τις βαρκούλες τους.
Νεαρά ζευγαράκια περπατούσαν αγκαλιά απολαμβάνοντας τα λουλούδια του κάθε χρώματος και μια όμορφη θέα της πόλης φαινόταν σε απόσταση.

Καθώς ο άντρας στο παράθυρο περιέγραφε τα πάντα με λεπτομέρειες, ο άντρας στην άλλη πλευρά του δωματίου έκλεινε τα μάτια και έφερνε τις εικόνες στο μυαλό του.

Ένα ζεστό απόγευμα ο άντρας στο παράθυρο περιέγραψε μια μπάντα που περνούσε. Παρόλο που ο άλλος άντρας δεν μπορούσε να ακούσει την μπάντα, μπορούσε να την δει με τα μάτια του μυαλού του καθώς ο ευγενικός κύριος του παραθύρου την υλοποιούσε με τις περιγραφικές λέξεις του.

Μέρες και μήνες πέρασαν. Ένα πρωινό μπηκε η νοσοκόμα για να φέρει νερό για το μπάνιο τους, μόνο και μόνο, για να βρεί το άψυχο κορμί του άντρα στο παράθυρο που είχε πεθάνει γαλήνια μέσα στον ύπνο του. Στεναχωρημένη φώναξε τους υπεύθυνους για να πάρουν το κορμί του.

Ο άλλος άντρας, μόλις έκρινε πως αυτό ήταν κατάλληλο, ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα με χαρά τον μετέφερε και μόλις βεβαιώθηκε πως ήταν αναπαυτικά τον άφησε μόνο.

Αργά και επίπονα σηκώθηκε στον έναν του αγκώνα για να μπορέσει να δει τον αληθινό κόσμο έξω. Το μόνο που αντίκρισε ήταν ένας τοίχος. Ρώτησε την νοσοκόμα για πιο λόγο ο άρρωστος συγκατοικός του να είχε περιγράψει τόσο όμορφα πράγματα έξω απο το παράθυρο.

Εκείνη απάντησε πως ο άντρας ήταν τυφλός και ότι ούτε τον υπάρχον τοίχο δεν μπορούσε να δει. "Πιθανόν να ήθελε απλά να σου δείνει κουράγιο...", του απάντησε.

[FiBeR]

Τα τέσσερα κεριά

Τέσσερα κεριά έλιωναν αργά αργά… Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους.

Το πρώτο έλεγε: “Εγώ είμαι η ΕΙΡΗΝΗ. Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν: πιστεύω ότι δε μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!” Κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.

Το δεύτερο είπε: “Εγώ είμαι η ΠΙΣΤΗ. Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.” Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε.

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε: “Εγώ είμαι η ΑΓΑΠΗ. Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο”. Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.

Ξαφνικά, ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε: “Μα τι κάνετε! Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα, γιατί εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!”. Και ξέσπασε σε δάκρυα. Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια: “Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαις. Εγώ είμαι η ΕΛΠΙΔΑ. Όσο θα είμαι αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξαν' ανάψουμε τα άλλα τρία κεριά”. Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα.

[FiBeR]

Κοπιώδης εργασία

Κάποτε, τον όσιο Ησύχιο τον ρώτησε ο ηγούμενος του μοναστηριού, πώς έχει στην υγεία του. Ο Ησύχιος απάντησε πως αισθάνεται πολύ κουρασμένος.

- Κάνω μια επίπονη και σκληρή εργασία. Μέρα και νύχτα αγωνίζομαι να τιθασεύσω δύο γεράκια, να εκπαιδεύσω δυο λαγούς, να πειθαρχήσω δύο αετούς, να φυλάξω άγρυπνα έναν δράκοντα, να θηριομαχήσω με ένα λιοντάρι και να περιποιηθώ έναν άρρωστο άνθρωπο. Αυτός είναι ο αγώνας μου.

Παράξενα πράγματα, έλεγε ο όσιος Ησύχιος!

- Και τι σημαίνουν όλα αυτά; ρώτησε και πάλι με κάποια περιέργεια ο ηγούμενος.

- Τα δυο γεράκια είναι τα μάτια μου. Τα μάτια μου δεν πρέπει να δουν τίποτε που να με βλάψει. Οι δυο λαγοί είναι τα πόδια μου, που πρέπει να τα εκπαιδεύσω να περπατούν στο δρόμο του Θεού. Οι δυο αετοί είναι τα δυο μου χέρια, που δεν πρέπει ποτέ να αδικούν και να βιαιοπραγούν. Δράκοντας είναι η γλώσσα μου, που πρέπει να δαμάσω για να ομιλεί, όταν πρέπει και σιωπά όταν επιβάλλεται. Λιοντάρι είναι η καρδιά μου, που κάθε τόσο επαναστατεί και αρνείται να πειθαρχήσει σ’Εκείνον που την έπλασε. Άρρωστος είναι ο εαυτός μου, που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του.

Σκληρός ο αγώνας του Οσίου Ησυχίου, όμως ο ευγενέστερος όλων. Σκληρή η μάχη, αλλά λαμπρή η νίκη. Κοπιώδες το έργο του αγιασμού των μελών του σώματός μας, αλλά θεϊκό.

[FiBeR]

Η θυσία του πελεκάνου

Ο πελεκάνος φημίζεται για την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφει στα παιδιά του. Λέγεται μάλιστα χαρακτηριστικά ότι, όταν στην απουσία του φαρμακερό φίδι δηλητηριάσει τα παιδιά του, ο πελεκάνος με το ράμφος του ανοίγει την καρδιά του και κάνει μετάγγιση αίματος στα ετοιμοθάνατα παιδιά του. Και αυτά μεν διαφεύγουν τον κίνδυνο, αυτός δε πεθαίνει.

Αυτό έκανε και ο Χριστός μας με τη θυσία Του στον Γολγοθά. Άνοιξε την πλευρά Του, άνοιξε τις φλέβες Του και μετέδωσε το δικό Του αίμα στα φαρμακωμένα από την αμαρτία παιδιά. Και Εκείνος μεν πέθανε με επονείδιστο θάνατο, εμείς δε ζωογονηθήκαμε και αναστηθήκαμε. Αυτό ψάλλει και η Εκκλησία μας όταν λέει: «Ώσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευρά σου Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».

[FiBeR]

Το φαρμακερό φίδι

Οι αρχαίοι, θέλοντας να δείξουν με ζωηρό τρόπο πόσο φοβερό πάθος είναι ο φθόνος, λάξευσαν πάνω σε μια μαρμάρινη πέτρα έναν άνδρα που στο χέρι του κρατούσε ένα τρομερό φίδι. Το φίδι είχε μπήξει το φαρμακερό του κεφάλι στο στήθος του και έτρωγε τα σωθικά του. Ρουφούσε το αίμα του και το θύμα ένιωθε φρικτούς πόνους. Δεν είχε όμως τη δύναμη να πετάξει από το χέρι του το φίδι και να απαλλαγεί. Το κρατούσε σφιχτά με το χέρι του και το έτρεφε με τα σωθικά του, αλλά δεν μπορούσε να το αποχωριστεί γιατί το φιδίσιο σώμα και το ανθρώπινο σώμα είχαν γίνει μία μάζα.

Τι τραγικός ο φθονερός άνθρωπος! Νιώθει από μέσα του να του κατατρώει τα σωθικά το φαρμακερό φίδι του φθόνου, αλλά δεν έχει τη δύναμη να το πνίξει και να το αποχωριστεί.

Είναι αλήθεια, πως όλοι μας δεχόμαστε τα δαγκώματα του φθόνου και όλοι μας πολλές φορές γινόμαστε θύματα των φθονερών μας ενεργειών. Αλλ’όμως, δεν έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να το ομολογήσουμε. Μόνο με τη χάρη του Θεού μπορεί ο φθονερός να παλέψει με το φίδι και να το νικήσει.

[FiBeR]

Οι αποσκευές του χριστιανού

Ένας χριστιανός ετοιμάζει τις αποσκευές του για ένα μακρινό ταξίδι. Στη βαλίτσα τοποθετεί όλα τα απαραίτητα πράγματα. Ένας φίλος του τον βοηθάει. Μια γωνίτσα στη βαλίτσα του έμεινε κενή.

- Α! ωραία, λέει. Εδώ στην άκρη θα βάλω έναν καθρέφτη, ένα φανάρι, ένα τηλεσκόπιο, μια συλλογή ποιημάτων και μια μικρή βιβλιοθήκη.

Παραξενεύτηκε ο φίλος του.

- Και πώς θα χωρέσουν όλα αυτά; Ο χώρος είναι τόσο μικρός.

Και ο χριστιανός βγάζει από την τσέπη του ένα Ευαγγέλιο και το τοποθετεί στην άκρη. Τότε ο φίλος του κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε.

Αλήθεια! Το Ευαγγέλιο όντως είναι καθρέφτης της ψυχής του ανθρώπου, που δείχνει κάθε κηλίδα και κάθε ηθική ασχήμια στην πνευματική ύπαρξή του.

Το Ευαγγέλιο είναι φανάρι που μέσα στη νυχτιά και τις θύελλες της ζωής, φωτίζει τα βήματα του ανθρώπου.

Το Ευαγγέλιο είναι το τελειότερο τηλεσκόπιο, με το οποίο μπορούμε να δούμε τον κόσμο της αιωνιότητας και να αποκτούμε εμπειρία της ουρανίου ζωής.

Το Ευαγγέλιο είναι ένα βιβλίο, που αντικαθιστά ολόκληρη βιβλιοθήκη. Είναι ο βασιλιάς όλων των βιβλίων του κόσμου. Και είναι απορίας άξιο, πώς ακόμα υπάρχουν χριστιανοί που δεν μελετούν καθημερινά το Ευαγγέλιο.

[FiBeR]

Το άρωμα χάνεται

Η Βουλγαρία παράγει ροδέλαιο, που καλύπτει μια μεγάλη ποσότητα στην παγκόσμια αγορά. Η συλλογή των ρόδων γίνεται τις σκοτεινές ώρες της νύχτας. Έπειτα από επιστημονικά πειράματα αποδείχθηκε ότι το τριαντάφυλλο πρέπει να συλλέγεται τις νυχτερινές ώρες, γιατί διαφορετικά χάνει το 40% της ευωδίας του.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις πράξεις ελεημοσύνης, όταν επιδιώκουμε η φιλανθρωπική μας δραστηριότητα να λάβει το φως της δημοσιότητας. Η δημοσιότητα αφαιρεί 100% την ευωδιά της ελεημοσύνης και μας στερεί τη γενναία αμοιβή που χαρίζει ο Θεός στους φιλανθρώπους.

[FiBeR]

Ο Κάτων και η μέθη

Ο Κάτων που έζησε το 95 - 46 π.Χ. ήταν ένας σπουδαίος πολιτικός. Διακρινόταν για το ήθος και την αρετή του. Κάποτε, όμως, ο Ιούλιος Καίσαρας, κινούμενος από λανθασμένες πληροφορίες, διελάλησε και είπε πως ο Κάτων είναι μέθυσος. Όταν ο ξακουστός φιλόσοφος Σενέκας άκουσε την κατηγορία, αντέδρασε και είπε:

- Κανένας δεν θα πιστέψει σε μια τέτοια κατηγορία. Κι αν ακόμη αποδειχθεί πως ο Κάτων είναι μέθυσος, τότε όλοι, αντί να τον κατηγορήσουν, θα πουν με μια φωνή ότι η μέθη είναι αρετή.

Είναι μεγάλο πράγμα να είναι ο άνθρωπος ενάρετος. Και όταν ακόμη σαν άνθρωπος κάνει λάθη, οι άλλοι όχι μόνο δεν σκοντάφτουν σ’αυτά, αλλά γρήγορα τον συγχωρούν και τα σβήνουν με την γομολάστιχα του θαυμασμού και της αγάπης.

Ποιος αλήθεια στην εποχή μας δεν θα ήθελε να έχει τέτοιους πολιτικούς;

[FiBeR]

Η λάσπη της ελευθερίας

Ένα πλατύ φύλλο μιας βελανιδιάς γέμισε τον λόγγο με τα παράπονά του: «Θέλω την ελευθερία μου. Δεν μπορώ να ζω σκλαβωμένο πάνω στο δέντρο. Το κοτσάνι με κρατάει στη φυλακή μου. Κι όμως, εγώ θέλω την ελευθερία μου».

Αγωνίστηκε σκληρά. Ζήτησε και την βοήθεια του δυνατού ανέμου, ώσπου μια στιγμή έσπασαν τα δεσμά. Το φύλλο το άρπαξε ο άνεμος, το πέταξε φηλά, το έριξε κάτω. Το σήκωσε ξανά και το ξανάριξε κάτω.

Αλλ’ο άνεμος πέρασε κι έφυγε και το πλατύφυλλο με το βαρύ κοτσάνι του δεν μπόρεσε να πετάξει. Κόλλησε στη λάσπη της ελευθερίας του, σάπισε και κάπως αργά έγινε λίπασμα στη γη.

Το καημένο το πλατύφυλλο!

Σαν κι αυτό μοιάζει η ζωή πολλών παιδιών που αναζητούν την ελευθερία τους. Κι όταν ο άνεμος φυσά δυνατά και τα ανεμίζει ψηλά και τα βυθίζει χαμηλά και τα λασπώνει συχνά, τότε νιώθουν δεμένα τα καημένα τα παιδιά, δεμένα με τη λάσπη και το χώμα.

[FiBeR]

Το νόμισμα της καλοσύνης

Κάποτε, ο γνωστός συγγραφέας Ντοστογιέφσκι βγήκε στον απογευματινό του περίπατο. Ενώ η ημέρα έφθανε στο σούρουπο, ένας επαίτης άπλωνε το χέρι και ζητούσε βοήθεια. Ο Ντοστογιέφσκι ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτε. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά κι εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του. Ο μεγάλος συγγραφέας κοκκίνησε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε:

- Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω.

Και ο γερο-ζητιάνος απαντά:
- Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα. Αυτό που μου’δωσες δεν μπορούσα να το βρω αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω.

Πόσες φορές το ίδιο νόμισμα δεν αναζητούμε και μεις! Και πόσες φορές το αρνούμαστε σ’εκείνους τους αδελφούς μας που το έχουν ανάγκη! Κι όμως είναι τόσο αναγκαίο, για να σταθεί στα πόδια της αυτή η κοινωνία.

[mystakid]

ευχαριστούμε Κωνσταντίνα, για τα απλά και πρακτικά ψυχωφελή νοήματα.

[FiBeR]

Ο Αινείας μας ραπίζει

Όταν οι Έλληνες νίκησαν στην Τροία, έδωσαν διαταγή στους κατοίκους της να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, αφού πάρουν μαζί τους ένα μόνο πράγμα.

Ο Αινείας, βασιλόπουλο της Τροίας, πήρε ένα αγαλματάκι του θεού που προστάτευε το σπίτι του. Οι Έλληνες τον θαύμασαν για την ευσέβειά του, γι’αυτό θέλησαν να τον αμείψουν, επιτρέποντάς τον να πάρει μαζί του κι ένα δεύτερο πράγμα.

Όταν αυτός μπήκε για δεύτερη φορά στο σπίτι του, βγήκε κουβαλώντας στην πλάτη του τον γέροντα πατέρα του. Συγκινημένοι τότε οι Έλληνες τον άφησαν να πάρει ό,τι ακόμη ήθελε.

Για σκέψου! Ένα βασιλόπουλο, ζώντας στο ειδωλολατρικό σκοτάδι, βρίσκει την ευκαιρία να εκδηλώσει την πίστη του στον Θεό και την αγάπη και τον σεβασμό του στον γέροντα πατέρα του. Τι θα έλεγε άραγε αν ζούσε στη σημερινή εποχή και έβλεπε τους σημερινούς νέους να δείχνουν τόση καταφρόνηση στον Θεό και τους γέροντες γονείς τους;

[FiBeR]

Ένας αυτάρκης γεωργός

Ο βασιλιάς της Πρωσσίας Φρειδερίκος, κάνοντας τον βραδινό του περίπατο στην εξοχή, είδε έναν γεωργό να οργώνει το χωράφι με τα βόδια του.

- Είναι δικό σου το χωράφι; τον ρωτά.

- Όχι, απάντησε ο γεωργός. Δουλεύω με μεροκάματο και παίρνω 8 γρόσια.

- Και σου φτάνουν τόσα λίγα;

- Να σας πω, και μου περισσεύουν. Δύο γρόσια τρώω εγώ με την γυναίκα μου. Δύο δίνω σε κάποιο χρέος μου. Δύο δανείζω. Και δύο, που είναι πλεόνασμα, τα δίνω για τον Κύριό μου.

- Μα πώς γίνεται αυτό; ρώτησε ο βασιλιάς με απορία.

Και ο γεωργός έδωσε τις εξηγήσεις. Δύο γρόσια ξοδεύω να καλύψω τα έξοδα τα δικά μου και της γυναίκας μου. Δύο δίνω στους γονείς μου που είναι γέροι και δεν μπορούν να εργαστούν. Δύο δίνω στα παιδιά μου και δύο σε δυο ορφανά για τ’όνομα του Χριστού.

Ο απλοϊκός αυτός γεωργός με την αυτάρκεια που τον διέκρινε, έπεισε τον βασιλιά ότι η ευτυχία δεν έγκειται στα πλούτη και στην σπάταλη, αλλά στην αυτάρκεια και μόνο σ’αυτή.

[FiBeR]

Νίκησε το κάπνισμα

Ο γενναίος και ξακουστός στρατηγός Κολοκοτρώνης, ο γνωστός με το όνομα «Γέρος του Μωρηά», ήταν «θεριακλής» και κάπνιζε με πολλή μεγαλοπρέπεια. Σε μια ώρα ανάπαυλας, ενώ καθόταν και καθάριζε την τζιμπούκα του και έβγαζε τη βρωμιά της νικοτίνης, αηδίασε και πετώντας την κάτω είπε: «Όρσε άνθρωπος που θέλει να λευτερώσει τον τόπο του και δεν μπορεί να λευτερωθεί ο ίδιος από μια κακιά συνήθεια! Θέ μου, συγχώρεσέ με, δε θα το ξανακάνω».

Έτσι, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης νίκησε την αδυναμία που στις μέρες μας είναι τόσο διαδεδομένη ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια, ανάμεσα σε ασπρομάλληδες γέροντες και μικρά παιδιά. Πρόκειται για μια αδυναμία, ένα πάθος, ή αν θέλετε, για μια κακή συνήθεια. Οι βλαβερές του συνέπειες είναι γνωστές. Ποιος, όμως, θα μπορούσε να πει τα λόγια που είπε ο Κολοκοτρώνης και να κάνει αυτό που έκανε ο γενναίος οπλαρχηγός; Θα είναι κι αυτός ένας γενναίος νικητής.