Θυμάμαι σχεδόν κάθε πρώτη μέρα των δώδεκα μαθητικών χρόνων, η κάθε μία χωριστά.
Θυμάμαι την πρώτη Δημοτικού. Πριν ξεκινήσουμε καλά καλά, η Κυρία Μαρίκα η δασκάλα μας, με έστειλε να τις ψωνίσω φασολάκια
Δυστυχώς με ήξερε γιατί από εκείνη πέρασαν και τα δύο αδέλφια μου. Σε όλη την πρώτη τάξη, εγώ έτρεχα μια στον φούρνο, μια στον μανάβη, μια στον χασάπη. Οι συμμαθητές μου με φώναζαν τυχεράκια, αλλά εγώ το μισούσα αυτό.
Στην Δευτέρα Δημοτικού, προσγειωθήκαμε ανώμαλα, είχαμε την κακιά, την Κυρά Δέσποινα, με τον χάρακα στο χέρι...
Από την πρώτη μέρα στο άγριο, είχαμε κοκαλώσει.
Οι μεγαλύτεροι μας κορόιδευαν, την Κυρά Δέσποινα έχετε; θα φάτε καλά.
Μας έβαζε να αποστηθίζουμε το κείμενο της ορθογραφίας και αυτός ήταν ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης. Έβλεπες τα 36 παιδιά της τάξης, το πρωί με την προσευχή να ρίχνουν κλεφτές ματιές στο κειμενάκι.
Ο καλύτερος της βαθμός ήταν το 8, δεν είδαμε δεκάρι ούτε με ψηφιακό μικροσκόπιο...
Τρίτη και Τετάρτη είχαμε έναν άγγελο, την Κυρία Μαρία, φοβερή δασκάλα, έκανε το μάθημα παιγνίδι, την λατρέψαμε.
Με το καλημέρα της πρώτης μέρας, κάναμε τεστ γνωριμίας, μας ρωτούσε τι παιγνιδι μας άρεσε, τι φαγητό προτιμούσαμε και τέτοια. Είχε απίστευτο χιούμορ, ακόμα και όταν κάναμε λάθη.
Η τραγωδία όμως μας περίμενε την Έκτη, που είχαμε δάσκαλο τον Διευθυντή...
Με το καλημέρα της πρώτης μέρας, μας έκανε επανάληψη των γνώσεων που πήραμε την προηγούμενη χρονιά.
Τι τραγωδία ήταν αυτή, άντε να θυμάσαι με ποιους νομούς συνορεύει η Θεσπρωτία ή το όνομα του τάδε στρατηγού...
Εφιάλτης σκέτος.
Θα συνεχίσω αργότερα για το Γυμνάσιο.
Οι δικές σας αναμνήσεις;