Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Λογοτεχνία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 28-08-15, 17:20
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
Άνθρωποι και άλλα Ζώα

Σκαλίζοντας τις βιβλιοθήκες μου... προσπαθώντας να βρω χώρο για νέα βιβλία, εντόπισα και το παρακάτω κείμενο.
Είναι το διήγημα με τίτλο «Ο Ροφός», που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Γκουερρίνο Τζορτζέττι - Εκδόσεις Γνώση (μετάφραση Γ. Καπασίδη).

Πριν από χρόνια, το είχα λιώσει... διαβάζω και θυμάμαι τι λέει η πρόταση στη συνέχεια...

Έτσι, είπα να το μοιραστώ μαζί σας... πριν ελευθερώσω το χώρο στο ράφι.
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
The Following 3 Users Say Thank You to Easty For This Useful Post:
Oasis (29-08-15), pazo (28-08-15), Xenios (01-09-15)
  #2  
Παλιά 28-08-15, 17:33
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 1ο

Έφτασε στο νησί γύρω στα μέσα του Σεπτέμβρη.

Κουρασμένος και νυσταγμένος ύστερα από δώδεκα ώρες ταξίδι με το αυτοκίνητο και έξι με το πλοίο, έπεσε ντυμένος στο κρεβάτι του σπιτιού που είχε αγοράσει ο πατέρας του αρκετά χρόνια πριν: δύο δωμάτια, κουζίνα και μπάνιο. Οι τοίχοι και το ταβάνι, άσπροι από τον ασβέστη όπως οι εξωτερικοί τοίχοι όλων των σπιτιών του νησιού, τον γέμισαν μ' ένα αίσθημα ανακούφισης.
Μέσα στη σιωπή του σπιτιού τον κυρίεψαν οι αναμνήσεις.

Στα παιδικά του χρόνια, αυτός, η μητέρα του και η αδελφή του περνούσαν εκεί όλο το καλοκαίρι, από τον Ιούνιο ως τα μέσα του Σεπτέμβρη. Μόνο όταν άνοιγαν τα σχολεία γύριζαν στο σπίτι τους, στο Βορρά. Ο πατέρας του έμενε μαζί τους καμιά δεκαπενταριά μέρες τον Αύγουστο.
Στα δεκάξι του έμαθε το υποβρύχιο ψάρεμα και περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στη θάλασσα.

Τα χρόνια πέρασαν και στο νησί έφτασε ο τουρισμός, ενώ γι' αυτόν, ύστερα από το Πανεπιστήμιο, η δουλειά στην Τράπεζα.
Με τη θάλασσα είχε αρχίσει μια καινούρια, πιο στενή.
Έφτανε στο νησί το Σεπτέμβρη, όταν η τουριστική περίοδος είχε τελειώσει, τότε που οι παραλίες ήταν ήρεμες και οι μέρες καταπληκτικές.
Σ' εκείνη τη μοναξιά η θάλασσα ξαναγινόταν τεράστια.
Η θάλασσα χρειάζεται τη σιωπή, για να την καταλάβεις.

Δεν μπορούσε να μείνει περισσότερο από ένα μήνα, αλλά εκείνες τις ημέρες ξεχνούσε τα πάντα, ζούσε μόνο με τη θάλασσα.
Ήταν τριάντα χρονών, ψηλός, γεροδεμένος, με σγουρά μαύρα μαλλιά και αδύνατο πρόσωπο με γλυκά χαρακτηριστικά. Μιλούσε λίγο. Ζούσε με τη μητέρα του. Η αδελφή του είχε παντρευτεί πολύ νωρίς, ενώ ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν από τρία χρόνια.
Η αδελφή του, τον τελευταίο καιρό, τον παρότρυνε συνεχώς να παντρευτεί. Αυτός την άφηνε να λέει και την άκουγε χαμογελώντας.

Προτού ξεκινήσει για το νησί, του έκανε την ίδια κουβέντα κι αυτός της είπε τρυφερά:
- Δεν έχεις καταλάβει ότι είναι ένα θέμα που δε μ' ενδιαφέρει;
- Γιατί; Δώσε μου μία λογική εξήγηση, επέμενε εκείνη.
- Περνάω καλά έτσι! Πάρα πολύ καλά.
- Κι όταν πεθάνει η μαμά;
- Θα το αντιμετωπίσω τότε.
Και χώρισαν χαμογελώντας.

Εδώ και μερικά χρόνια η αδελφή του μαζί με τα παιδιά της περνούσε στο νησί τους καλοκαιρινούς μήνες. Έτσι αυτός, το Σεπτέμβρη, έβρισκε το σπίτι συγυρισμένο και γεμάτο προμήθειες.
Περνούσε εκείνο το μήνα σαν να επιτελούσε κάποια τελετουργία. Έξι με εφτά ώρες τις περνούσε στη θάλασσα με τα βατραχοπέδιλα και τη μάσκα (από καιρό δεν έπαιρνε πια το ψαροτούφεκο). Τις υπόλοιπες τις περνούσε στην παραλία ή στο σπίτι διαβάζοντας.

Στη θάλασσα δε θέλησε ποτέ να χρησιμοποιήσει φιάλες και τη στολή των δυτών. Αυτά τα πράγματα θα τον έκαναν να νιώθει ξένος, σχεδόν τέρας.

(συνεχίζεται...)
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)
  #3  
Παλιά 28-08-15, 18:48
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 2ο

Έβγαινε από τη θάλασσα, όταν άρχιζε να κρυώνει. Συχνά έφτανε στη στεριά με τα δόντια του να χτυπούν και το δέρμα των δαχτύλων του ζαρωμένο.
Ύστερα από μερικές μέρες εξάσκησης, κατάφερνε να μένει χωρίς κόπο κάτω από τη θάλασσα για τρία λεπτά.
Αναδυόταν, γέμιζε τα πνευμόνια του με οξυγόνο και ξαναβουτούσε.
Κολυμπούσε με κινήσεις αργές και γεμάτες χάρη, χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια. Τα βατραχοπέδιλα έμοιαζαν με φυσικές προεκτάσεις των ποδιών του.
Αυτή η τεχνική του επέτρεπε να εξοικονομεί οξυγόνο και ενέργεια και τον έκανε να νιώθει σαν πλάσμα του νερού.
Ήξερε το βραχώδη βυθό πιθαμή προς πιθαμή.

Εκεί, κάτω από την επιφάνεια, όλα ήταν ζωή και σιωπή. Είχε ανακαλύψει ότι τα ψάρια και τα οστρακόδερμα μιλούσαν με κινήσεις. Η ταχύτητα σήμαινε κίνδυνο. Η ακινησία, σιγουριά. Οι επιστροφές, εμπιστοσύνη. Η επιβράδυνση, πρόσκληση.
Στο αργό κυμάτισμα της θαλάσσιας χλωρίδας αντιλαμβανόταν μια αρμονία χωρίς νότες και ένιωθε ευτυχισμένος να τον πλημμυρίζει μια παιδική ευφορία. Κάθε τόσο το πέρασμα μιας βάρκας, η φωνή κάποιου, τάραζαν εκείνη την ατμόσφαιρα και τον τρόμαζαν.

Είχε παρακολουθήσει μερικά ψάρια την ώρα που απέθεταν τ' αυγά τους και, ύστερα από μερικές μέρες, τα είδε ν' ανοίγουν. Εκείνες οι γεννήσεις τον είχαν συγκινήσει και τον είχαν ενθουσιάσει. Παρατηρούσε τις φροντίδες των γονιών, τις ενέδρες των αρπακτικών. Συχνά, μικρά ψάρια πήγαιναν δίπλα του και τον συντρόφευαν για αρκετή ώρα. Μερικές φορές στέκονταν μπροστά στη μάσκα του σαν να τον κοίταζαν επίμονα ή του άγγιζαν τα χέρια και το σώμα με ελαφρές τσιμπιές, για να αφαιρέσουν τους μικροοργανισμούς που είχαν καθίσει πάνω του. Είχε καταλάβει ότι, για να τα κάνει να μείνουν, έπρεπε κάθε τόσο να ξύνει κάποιο βράχο. Αυτά άρχιζαν να βόσκουν και να δαγκώνουν. Ύστερα από λίγο απομακρύνονταν από εκείνο το σημείο και κολυμπούσαν νευρικά μπρος πίσω. Τον καλούσαν να προχωρήσει.
Μετακινιόταν κι αυτά τον ακολουθούσαν.
Εκείνες τις στιγμές ξεχνούσε τη στεριά κι αυτό τον ευχαριστούσε. Δεν τον τραβούσε πια ότι κι αν συνέβαινε έξω από τη θάλασσα.

Μόλις έβγαινε, το βάδισμα του δεν ήταν σταθερό, σχεδόν παραπατούσε, κι εκεί, στην παραλία, κάθε θόρυβος του φαινόταν υπερβολικός, απίστευτος. Το τοπίο το έβρισκε φτηνό, ξένο.
Έξω από τη θάλασσα τα πάντα ήταν τεράστια, απόμακρα, άχρηστα.
Εκεί κάτω τα χρώματα είχαν ζωή, είχαν την δική τους γλώσσα. Και πάνω απ' όλα, υπήρχε απόλυτη γαλήνη.

(συνεχίζεται...)
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)
  #4  
Παλιά 29-08-15, 18:15
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 3ο

Ένα πρωινό, γύρω στις δέκα, είδε σε μια τρύπα ανάμεσα στα βράχια δύο σαρκώδη και τεράστια χείλη.
Έπρεπε να αναπνεύσει όμως. Αναδύθηκε, πήρε βαθειά ανάσα και ξαναβούτηξε πηγαίνοντας αμέσως μπροστά στην τρύπα,
Τα χείλη ήταν ακόμη εκεί, μόλις ανοιγμένα, γερμένα προς τα κάτω. Κατάλαβε ότι βρισκόταν μπροστά σ' ένα ροφό.
Έμεινε για λίγο ακίνητος, γατζωμένος σε κάποιο βράχο. Ήθελε να τον παρατηρήσει καλύτερα, μολονότι ήξερε πως δε θα ήταν και τόσο εύκολο.

Πριν από μερικά χρόνια οι ροφοί ήταν πολυάριθμοι και άφηναν να τους πλησιάσεις. Με τη διάδοση όμως του υποβρυχίου ψαρέματος, το να τους πλησιάσεις και να τους παρατηρήσεις είχε γίνει σπάνιο και δύσκολο. Είχαν γίνει δύσπιστοι.

Συνήθως οι ροφοί ζουν σε μεγάλα βάθη. Ανεβαίνουν στην επιφάνεια την καλοκαιρινή περίοδο, για ν' αποθέσουν τ' αυγά τους, αλλά είναι δύσκολο να τους βρεις σε οκτώ μέτρα βάθους μόνο.

Συνέχιζε να βλέπει μόνο τα χείλη. Αναδύθηκε ξανά, πήρε μια βαθειά ανάσα και ξαναγύρισε κάτω.
Μόλις έφτασε μπροστά στην τρύπα, ο ροφός κινήθηκε. Το τεράστιο κεφάλι του τώρα ήταν εντελώς έξω. Η κάτω σιαγόνα, πιο μεγάλη από την πάνω και ελαφρά χαμηλωμένη, άφηνε να φαίνεται το σχεδόν ρόδινο χρώμα του εσωτερικού του στόματος του.
Το υπόλοιπο ήταν καφεγί κιτρινωπό, με ποικιλόχρωμες πιτσίλες και λεκέδες, που έκαναν το δέρμα του να μοιάζει σαν να ήταν από μάρμαρο. Τα μάτια, στρογγυλά και προεξέχοντα, περιβάλλονταν εν μέρει από μια πτυχή του δέρματος. Κάτω από τα μάτια φαίνονταν οι μαύρες τρύπες των ρουθουνιών.

Του φάνηκε ότι το ψάρι τον κοίταζε.
Το τεράστιο στόμα και το χρώμα του δέρματος του έδιναν μια όψη σοβαρότητας. Τα διπλωμένα προς τα κάτω χείλη του πρόσθεταν ένα ύφος λυπημένο, βαριεστημένο, απογοητευμένο.
Αναγκάστηκε ν' ανέβει γρήγορα. Ένιωσε σαν να είχαν διασταλεί τα πνευμόνια του.
Πήρε μερικές βαθειές ανάσες ήρεμα και ξαναβούτηξε. Ήταν εκεί, όπως τον είχε αφήσει.
Μόλις βρέθηκε μπροστά του, του φάνηκε πως κάτι ήθελε να του πει με τα μάτια. Είχε βγει εντελώς από το θαλάμι του και ήταν τεράστιος. Ίσως να έφτανε το ένα μέτρο στο μήκος και να ζύγιζε γύρω στα είκοσι κιλά. Το κεφάλι του έπιανε περίπου το ένα τρίτο του κορμιού του.

Η κοιλιά ήταν πιο ανοιχτόχρωμη. Το ραχιαίο φτερό, αγκαθωτό στην αρχή, είχε μια πορτοκαλιά μπορντούρα. Τα δύο πλάγια φτερά ήταν πλατιά και δυνατά. Η ουρά μεγάλη και φαρδιά, φάνταζε σαν να είχε κρόσσια. Στα πλευρά του υπήρχαν μεγάλοι, πιο σκούροι λεκέδες.

Στεκόταν ο ένας απέναντι στον άλλο. Ο ροφός, ακίνητος, τον κοίταζε επίμονα.
Ήταν πολύ όμορφος και έδινε την εντύπωση ότι κατείχε φοβερή δύναμη. Με μια μικρή κίνηση της ουράς προχώρησε ελαφρά κι έφτασε σε απόσταση τριάντα εκατοστών από τη μάσκα του ανθρώπου.
Εκείνος ανασκίρτησε, λες και τον είχε διαπεράσει ένας ξαφνικός φόβος, και ανέβηκε στην επιφάνεια.

Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα δισταγμού, καταδύθηκε ξανά και βρήκε το ροφό να τον περιμένει σχεδόν σε κάθετη στάση.
Κατεβαίνοντας, πέρασε δίπλα από την κοιλιά του. Με αργές κινήσεις των πλαγίων φτερών τον συνόδεψε στην κάθοδο του παραμένοντας στην κάθετη στάση του.

Όταν ο άνθρωπος έφτασε στο βυθό, ο ροφός οπισθοχώρησε αργά και βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο, πάρα πολύ κοντά.

(συνεχίζεται...)
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)
  #5  
Παλιά 29-08-15, 19:02
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 4ο

Ο ροφός ανοιγόκλεισε το στόμα του και οπισθοχώρησε κάνα δυό μέτρα. Έκανε ένα αργό «όχι» με το τεράστιο κεφάλι του και ξανάρχισε να κινείται προς τα μπρος.
Σιγά, κινώντας τα δύο πλάγια φτερά, κατάφερνε να παραμένει στο ίδιο σημείο. Το μεγάλο ραχιαίο φτερό σηκώθηκε και κατέβηκε σαν κύμα.

Ο άνθρωπος είχε την εντύπωση ότι ο ροφός κάτι ήθελε να του πει.

Τα δευτερόλεπτα πέρασαν υπερβολικά γρήγορα. Όταν ξανανέβηκε ήταν εξαντλημένος. Του χρειάστηκε αρκετή ώρα, ώσπου να ανασάνει πάλι κανονικά.

Όταν ξαναβρέθηκε στο βυθό, δεν είδε πια το ροφό. Ένιωσε χαμένος και αναστατωμένος.
Κατευθύνθηκε προς το θαλάμι. Εἰχε γυρίσει εκεί. Ξανάδε τα τεράστια χείλη.
Γιατί είχε φύγει;
Έμεινε για λίγο μπροστά στην τρύπα, μετά οπισθοχώρησε, για να γυρίσει πάλι στην πρώτη του θέση. Ο ροφός δεν κουνήθηκε.
Επανέλαβε την κίνηση του και περίμενε.
Τίποτα.
Αναδύθηκε.

Σε απόσταση πενήντα μέτρων από αυτόν βρισκόταν μια βάρκα με κουπιά και με δύο άτομα μέσα. Έμεινε στην επιφάνεια και η βάρκα τον πλησίασε.
- Τι βρήκες εκεί κάτω; τον ρώτησε ο ένας από τους δύο.
- Τίποτα.
- Εδώ και μια ώρα δεν κάνεις άλλο από το να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις στο ίδιο μέρος!
- Προσπαθώ να βγάλω ένα μεγάλο καβούρι από την τρύπα του.
- Πρόσεχε! Αν σου πιάσει το δάχτυλο με τις δαγκάνες του, την έχεις άσχημα! Πιστέψαμε ότι κάτι είχες χάσει!
- Σας ευχαριστώ, δεν χρειάζομαι τίποτα!
- Άντε γεια, και απομακρύνθηκαν.

Περίμενε μερικά λεπτά και ξαναβούτηξε.
Ο ροφός είχε βγει από το θαλάμι του και τον περίμενε. Θα ήθελε να βρει τον τρόπο για να του δώσει να καταλάβει ότι ήταν εξαντλημένος και ότι έπρεπε να γυρίσει στη στεριά. Έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του, σαν να ήθελε να ξεκουραστεί.
Μόλις τα ξανάνοιξε, το ψάρι βρέθηκε δίπλα του. Τον κοίταξε για μια στιγμή και στη συνέχεια, με απίστευτη ταχύτητα, εξαφανίστηκε στο θαλάμι του.

Σκέφτηκε ότι ξαναγύρισε η βάρκα με τους ψαράδες.
Ήταν ολοφάνερο ότι ο ροφός κρυβόταν, μόλις καταλάβαινε ότι πλησίαζαν ξένοι.
Αναδύθηκε. Η βάρκα εξακολουθούσε να απομακρύνεται. Στην επιφάνεια της θάλασσας δεν υπήρχε τίποτα.

Ξαναβούτηξε, αλλά το θαλάμι ήταν άδειο.
Ένιωθε κατάκοπος και αποφάσισε να επιστρέψει στη στεριά.

Το απόγευμα δεν πήγε στη θάλασσα. Δεν ήθελε να κουραστεί πάρα πολύ.
Τη νύχτα κοιμήθηκε ελάχιστα. Από το ροφό θυμόταν μόνο το βλέμμα του: προσεκτικό, ήρεμο, εναρμονισμένο με τις αργές κινήσεις του στόματος.

Το πρωί ξαναγύρισε εκεί όπου τον είχε συναντήσει την προηγούμενη μέρα.
Πήγε γρήγορα στο θαλάμι και ο ροφός ήταν εκεί.
Ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα.
Ο ροφός βγήκε αμέσως και πλησίασε στο πρόσωπο του. Αυτός οπισθοχώρησε και ο ροφός τον ακολούθησε.
Ο άνθρωπος έκανε μια περιστροφή και απομακρύνθηκε από το θαλάμι. Ύστερα από λίγα μέτρα γύρισε, αλλά δεν τον είδε. Ετοιμαζόταν να γυρίσει πίσω όταν πρόσεξε ότι ο ροφός ήταν ακριβώς από πάνω του, πολύ κοντά στην πλάτη του.

Ξανάρχισε να κολυμπάει.
Το ψάρι πέρασε πάνω από το κεφάλι του με μια αργή, ανεπαίσθητη κίνηση της ουράς. Βρέθηκε κάνα δυό μέτρα μπροστά του.
Εκείνος βιάστηκε να τον ακολουθήσει, τον έφτασε και πήγε δίπλα του.
Κολύμπησαν έτσι είκοσι περίπου μέτρα, μετά αυτός αναγκάστηκε να ξανανέβει.
Θα ήθελε να φωνάξει από χαρά. Δεν είχε ξανανιώσει τόσο μεγάλη ευτυχία.

Όταν καταδύθηκε ξανά, βρήκε το ροφό στα τρία μόνο μέτρα βάθους και βάλθηκαν να κολυμπούν δίπλα - δίπλα.
Τώρα που ήταν τόσο κοντά στην επιφάνεια, μπορούσε να παρατείνει την παραμονή του στο νερό. Όταν αναδυόταν, ο ροφός τον περίμενε ακίνητος. Μόλις επέστρεφε, ξανάρχιζαν να κολυμπούν.
Απομακρύνονταν πολύ από την ακτή.

Ύστερα από λίγο αντιλήφθηκε ότι μπορούσε να παραμένει κάτω από το νερό πολύ περισσότερο από τις άλλες μέρες ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Κολυμπώντας δίπλα στο ροφό, νόμιζε ότι χόρευε.

Πρόσεξε ότι απομακρυνόταν πολύ από την ακτή και ότι η επιστροφή θα τον κούραζε πάρα πολύ. Σταμάτησε κι ανέβηκε στην επιφάνεια, για να ξεκουραστεί.
Όταν καταδύθηκε ξανά, ο ροφός κατευθύνθηκε προς την ακτή.
Πως είχε καταλάβει τις προθέσεις του;

Κοντά στο θαλάμι ένιωσε εξαντλημένος.
Μ' ένα δυνατό χτύπημα της ουράς και με μια ταχύτατη κίνηση όλου του κορμιού ο ροφός κατευθύνθηκε προς το βυθό. Εξαφανίστηκε σε μια στιγμή.

Φτάνοντας στην παραλία, ξάπλωσε στον ήλιο. Του φαινόταν ότι είχε ονειρευτεί. Η περιπέτεια του όμως στη θάλασσα ήταν κάτι παραπάνω από πραγματική.

Το απόγευμα, όταν γύρισε από τη θάλασσα, μια γυναίκα τον ειδοποίησε ότι υπήρχε μια επείγουσα κλήση γι' αυτόν στο τηλεφωνείο.
Ήταν αναποφάσιστος. Να πάει ή όχι;
Δεν ήθελε να τον αποσπάσουν από την υπέροχη εμπειρία που ζούσε.

Στο τέλος, πήγε.

(συνεχίζεται...)
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)
  #6  
Παλιά 31-08-15, 02:10
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 5ο

Δίστασε.
Μπορεί να του ζητούσε να γυρίσει στο σπίτι, αλλά για κανένα λόγο δεν θα έφευγε. Πήρε τον αριθμό. Το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές.
Στο τέλος του απάντησε ο κουνιάδος του.
Άκουσε να του λέει:
- Πρέπει να κάνεις κουράγιο, η μητέρα σου είναι πολύ άσχημα. Έλα αμέσως στο σπίτι!
- Τι έχει;
- Έχουν περάσει τα χρόνια της και δεν μπορεί να είναι συνεχώς καλά!
- Που είναι;
- Στο νοσοκομείο.
- Δώσε μου τον αριθμό του νοσοκομείου, θα της μιλήσω τώρα.
- Όχι, είναι καλύτερα να έρθεις αμέσως.
- Δεν μπορώ να έρθω!
- Δυστυχώς πρέπει, του απάντησε ήρεμα ο κουνιάδος του.
- Μόλις σου είπα ότι δεν μπορώ.
- Είμαι υποχρεωμένος να επιμείνω.
- Θα δεις ότι θα γίνει καλά.
- Μιλάς σοβαρά ότι δεν μπορείς να σταματήσεις τις διακοπές σου;; ούρλιαξε ο άλλος.
- Δεν είναι αυτό.
- Ε, τότε τι;
- Σου είπα ότι δεν μπορώ να έρθω.
- Μάθε τότε ότι η μητέρα σου πέθανε σήμερα το πρωί.

Έμειναν σιωπηλοί περισσότερο από ένα λεπτό.

- Εμπρός, είπε στο τέλος ο κουνιάδος του.
- Ναι, σ' ακούω, είπε αυτός με φωνή που μόλις ακουγόταν. Θα σε πάρω πιο αργά, και κατέβασε το ακουστικό.

Περπάτησε πάνω από δύο ώρες κατά μήκος της ακτής.
Η σχέση που είχε με την μητέρα του ήταν ανέκαθεν υπέροχη.
Τα πρώτα χρόνια της παραμονής τους στο νησί, όταν αυτός και η αδελφή του ήταν πολύ μικροί, είχε δει τη μητέρα του αγκαλιασμένη με κάποιον άντρα.
Τώρα αυτό το επεισόδιο του ξανάρθε στο νου.

Η είδηση του θανάτου της τον είχε καταβάλει, αλλά δεν κατάφερνε να κλάψει. Αισθανόταν αποπροσανατολισμένος.
Σάστισε που σκεφτόταν τον ροφό.
Καθώς σκεφτόταν την μητέρα του, ο ροφός ήταν μπροστά του, με τις αργές κινήσεις του και τα μεγάλα, ακίνητα μάτια του.

Γύρισε στο τηλεφωνείο. Αυτή τη φορά σήκωσε το τηλέφωνο η αδελφή του.
Έκλαιγε και δεν κατάφερνε να μιλήσει.
- Πρέπει να κάνουμε κουράγιο, είπε τρυφερά.
- Τι ώρα θα είσαι εδώ; κατάφερε να τον ρωτήσει ανάμεσα στους λυγμούς της.

Δεν της απάντησε.
- Σε ρώτησα τι ώρα πιστεύεις ότι θα έρθεις, του είπε ήρεμα.
- Δεν θα 'ρθω, απάντησε πολύ σιγανά.
- Τι είπες;; ούρλιαξε η γυναίκα.
- Είπα ότι δεν μπορώ να έρθω. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κινηθώ.
- Είσαι τρελός! ούρλιαξε η αδελφή του.
- Προσπάθησε να με καταλάβεις, θα σου τα εξηγήσω όλα!

Άκουσε να κατεβάζουν το ακουστικό του τηλεφώνου μ' ένα δυνατό και ξερό χτύπημα.
Κοιμήθηκε όλη τη νύχτα.
Την αυγή κιόλας κολυμπούσε δίπλα στο ροφό.
Κάτω από το νερό ξέχασε τα πάντα.

Πέρασαν αρκετές μέρες.
Περνούσε ολοένα και περισσότερο χρόνο στη θάλασσα και κατάφερνε να παραμένει σε κατάδυση απίστευτα χρονικά διαστήματα.
Όταν γύριζε στη στεριά, συχνά είχε ζαλάδες και πονούσαν τ' αφτιά του, αλλά την επόμενη ήταν πάλι στη θάλασσα.

Χάρη στο μεγαλύτερο χρόνο κατάδυσης που διέθετε τώρα, έφτανε με το ροφό πολύ βαθειά.
Κάθε πρωί έμπαινε στο νερό με τρομακτική αγωνία.
Φoβόταν ότι δεν θα έβρισκε εκείνο το υπέροχο πλάσμα. Και όμως ήταν πάντα εκεί να τον περιμένει ή, συχνά, μόλις τον έβλεπε να πλησιάζει, ξεκινούσε σίγουρος πως θα τον ακολουθούσε.

Προσπαθούσε να μιμηθεί τις αργές και αρμονικές κινήσεις του ψαριού. Αυτό του πρόσφερε μεγαλύτερη ταχύτητα.
Είχε πεισθεί ότι ο σφυγμός του είχε πέσει. Ένιωθε τους χτύπους της καρδιάς του σαν χτυπήματα σφυριού, αραιά και βαθειά.
Όταν αναδυόταν, για να αναπνεύσει, δε βιαζόταν πια να βουτήξει. Ήξερε ότι ο ροφός τον περίμενε και ανάσαινε ήρεμα. Μόλις βρισκόταν κάτω, έβλεπε το τεράστιο ψάρι να τον περιμένει υπομονετικά.

Κάποτε ο ροφός τον άγγιξε και μετά, μ' έναν ελιγμό, απομακρύνθηκε.
Μια άλλη φορά τον άγγιξε αυτός. Το ψάρι αμέσως άρχισε να περιστρέφεται, να στριφογυρίζει και να κινεί κυματιστά το ραχιαίο φτερό.
Αυτός ο χορός σήμαινε ευτυχία.

Τον είδε να ανοίγει και να κλείνει αργά το στόμα του.
Αυτό σήμαινε ηρεμία.

Μέρα με τη μέρα άρχισε να καταλαβαίνει τη γλώσσα των ψαριών.

(συνεχίζεται... στο 6ο και τελευταίο μέρος)
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)
  #7  
Παλιά 31-08-15, 18:10
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 6ο, τελευταίο.

Μέρα με τη μέρα άρχισε να καταλαβαίνει τη γλώσσα των ψαριών.
Όταν άνοιγε διάπλατα τα μάτια του, σήμαινε προσοχή.
Αν σήκωνε απότομα το μακρύ ραχιαίο φτερό, σήμαινε κίνδυνο.
Αν το χαμήλωνε κυματιστά, σήμαινε όλα ήσυχα.

Για να γίνεται κατανοητός, έπρεπε κι αυτός να μιμείται τις ίδιες κινήσεις.
Έλεγχε τις μετακινήσεις των ποδιών, του κορμού και του κεφαλιού του, σαν να χόρευε. Ήταν μηνύματα που ο ροφός καταλάβαινε.

Αρκετές φορές ο ροφός είχε κατευθυνθεί ταχύτατα προς τα κάτω. Τον ακολούθησε, αλλά αντιλήφθηκε ότι το παράκανε. Είχε αναδυθεί με τα πνευμόνια του έτοιμα να εκραγούν.
Ο ροφός ήθελε να τον εισαγάγει στον κόσμο του, μόνο που δεν καταλάβαινε τα ανθρώπινα όρια.

Εκείνες τις ημέρες έμενε πάρα πολύ στη θάλασσα. Ένιωθε κουρασμένος, αλλά δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από κείνη την υπέροχη περιπέτεια.
Ο υπόλοιπος κόσμος του φαινόταν συνεχώς πιο θορυβώδης και πιο κοινός.

Μια μέρα, καθώς κολυμπούσε δίπλα στο ροφό, του φάνηκε πως άκουσε έναν ανεπαίσθητο ήχο: ένα σφύριγμα ή κάτι παρόμοιο.
Προερχόταν από το στόμα του ψαριού!
Ήξερε πολύ καλά ότι τα ψάρια δεν έχουν φωνητικές χορδές. Παρ' όλα αυτά όμως, πρόσεξε ότι ο ροφός κατάφερνε να εκπέμπει ήχου, όταν ήθελε να τον προσέξουν.
Συγκεντρώνοντας όλη του την προσοχή, κατάφερε να διακρίνει ένα πραγματικό μετατονισμό, πότε οξύς, πότε χαμηλός, πότε αργός, πότε ταχύς.

Ύστερα από μερικές μέρες, διέκρινε τους ήχους και των άλλων ψαριών και κατάλαβε ότι η εκπομπή τους μπορούσε να γίνει με διαφορετικούς τρόπους.

Πολλά έτριβαν τους μυς ή χτυπούσαν τα εσωτερικά οστά στη νηκτική κύστη που έπαιζε το ρόλο ηχείου. Τα οστρακόδερμα, αντίθετα, εξέπεμπαν ήχους τρίβοντας τις δαγκάνες.
Εκείνοι οι θόρυβοι μετέδιδαν από μακριά αισθήματα φόβου, πείνας, πόνου, θυμού. Ήταν ερωτικά καλέσματα, σήματα στο κοπάδια, επικλήσεις των παιδιών, καλέσματα των γονιών.
Τώρα που κατάφερνε να τ' ακούει, ένιωθε γοητευμένος. Στη θάλασσα υπήρχε ένα συνεχές ψιθύρισμα.
Κάποιος, στην αρχαιότητα, είχε αντιληφθεί όλα εκείνα που αυτός άκουγε τώρα και είχε μιλήσει για σειρήνες.

Η αδελφή του προσπάθησε δυο μέρες συνεχώς να του μιλήσει, αλλά αυτός δεν πήγε στο τηλέφωνο.
Καταλάβαινε, τώρα, ότι είχε μείνει όχι μόνο εξαιτίας του ροφού και του κόσμου που μαζί του ανακάλυπτε, αλλά και για να μην πάει σ' ένα μέρος όπου θα υπέφερε.
Η μητέρα του είχε πεθάνει κι αυτός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν πιο σημαντικό να ζήσει, παρά να υποφέρει.

Εκείνη τη μέρα, στη θάλασσα, του φάνηκε ότι ο ροφός και τ' άλλα ψάρια συμπεριφέρονταν με ασυνήθιστο τρόπο.
Ένιωθε συνεχή μηνύματα, κάτι άλλαζε.
Τη νύχτα ξύπνησε από το θόρυβο του ανέμου και των κυμάτων.

Για δυο μέρες δεν μπόρεσε να επιστρέψει στη θάλασσα και πέρασε τις ώρες του καθισμένος στην αμμουδιά.
Την τρίτη ημέρα η θάλασσα ηρέμησε.

Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει, όταν έφτασε στην αμμουδιά.
Είδε να πλησιάζει μια βάρκα με δυο άντρες μέσα.
Ο ένας κατέβηκε κρατώντας ένα μεγάλο ροφό.
Ο ψαράς πέρασε δίπλα του. Ο ροφός, νεκρός, κουνιόταν κυματιστά και άγγιζε με την ουρά του το έδαφος.

Ήταν άραγε ο ροφός του;

Έμεινε περισσότερο από μια ώρα καθισμένος μπροστά στη θάλασσα, σαν μαρμαρωμένος.
Γιατί να συμβεί;
Δεν κατάφερνε να αναπνεύσει, δεν έβγαινε η ανάσα του.

Έπεσε στη θάλασσα και απομακρύνθηκε με δυνατές απλωτές από την ακτή.
Τα λευκά σπίτια του νησιού ήταν πλέον μακριά.
Γέμισε τα πνευμόνια του με αέρα και βούτηξε.
Κάτω ακριβώς από αυτόν, υπήρχε ο ροφός του.

Αναδύθηκε αμέσως. Τα γεμάτα με δάκρυα μάτια του τον εμπόδιζαν να βλέπει κάτω από το νερό.
Καταδύθηκε ξανά. Αγγίζοντας με το σώμα του το μεγάλο ροφό, του ήρθε κάτι σαν λυγμός.
Ήταν ευχαρίστηση και πόνος.

Ο ροφός έβγαλε έναν ήχο ίδιο με το δικό του, μια κραυγή ευτυχίας και αγωνίας που φεύγει.
Το ψάρι άρχισε να χορεύει κι αυτός έκανε το ίδιο δίπλα του.
Αναδύθηκε, για να εισπνεύσει και αμέσως ξαναγύρισε κάτω.

Ο ροφός τον άγγιξε και κατευθύνθηκε προς τα κάτω.
Τον ακολούθησε.
Το ψάρι τον περίμενε και ξανάρχισε να κατεβαίνει όλο και πιο βαθειά.
Εκεί κάτω το φως ήταν πολύ αδύνατο, αλλά ο ροφός συνέχισε να κατεβαίνει.
Το ίδιο κι αυτός.

Κατάλαβε ότι δεν θα ξανανέβαινε ποτέ πια.


Άνθρωποι και άλλα ζώα
του Γκουερρίνο Τζορτζέτι.
Μετάφραση: Γεωργίου Κασαπίδη.
Εκδόσεις «Γνώση»


Το διήγημα «Ο Ροφός» είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «ΚΑΤΑΔΥΣΗ» προ εικοσαετίας περίπου, απ' όπου και η μεταφορά σήμερα.
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)
  #8  
Παλιά 31-08-15, 18:47
Το avatar του χρήστη pazo
pazo Ο χρήστης pazo δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: Σήμερα 15:05
Φύλο: Άντρας
Πολύ όμορφο!
__________________
VmF Skisters of Mercy ©
An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi
Απάντηση με παράθεση
The Following 2 Users Say Thank You to pazo For This Useful Post:
Easty (31-08-15), Xenios (01-09-15)
  #9  
Παλιά 31-08-15, 23:00
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από pazo Εμφάνιση μηνυμάτων
Πολύ όμορφο!
Το τι διάβαζα πριν 20 χρόνια, εξηγεί πολλά πράγματα του σήμερα!!!
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)
  #10  
Παλιά 01-09-15, 06:00
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Ξαναδιαβάζω πυκνά συχνά, παλιά βιβλία, μιας και η σύνταξη δεν με βοηθά να αγοράζω νέα
Πάντα η νέα ανάγνωση προσφέρει νέα παράθυρα οπτικής.
Πολύ όμορφο και σ΄ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα:
Easty (01-09-15)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 22:32.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.