Οι νέοι που ¨ξέχασαν ¨ να μεγαλώσουν

[μαρια ψαθα]

Η " επιμήκυνση " της νεότητας , της περιόδου που η ζωή μας βρίσκεται στο μεταίχμιο της ουσιαστικής ενηλικίωσης και της οικογενειακής σιγουριάς , φαίνεται πως αποτελεί κοινή τάση της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας .
Συχνά οι Έλληνες αναφέρονται με δυσμενή σχόλια στη συνήθεια πολλών οικογενειών σε άλλες ευρωπαικές χώρες να δίνουν την ελευθερία στα παιδιά τους να ζήσουν ανεξάρτητα μετά την ηλικία των 18 .

Είναι όμως πάντα η συνήθεια αυτή μια πράξη ψυχρότητας ή ελλιπούς αγάπης ?
Είναι υγιές να ζεί ένας τριαντάχρονος γιός με τους γονείς του ?

Αξίζει να ανφέρουμε πως ευρωπαικές έρευνες που σχετίζονται με το θέμα , ξεκαθαρίζουν τέτοιου είδους λανθασμένες αντιλήψεις για τον σύγχρονο γονέα .
Είναι αλήθεια , ότι σε πολλές ευρωπαικές χώρες τα παιδιά παύουν να ζούν με τους γονείς τους πολύ νωρίτερα από ότι στην Ελλάδα , αλλά κάτω από ορισμένες προυποθέσεις .

Π.χ όταν το παιδί δεν επιθυμεί να σπουδάσει και μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του με τη δουλειά που έχει επιλέξει , τότε είναι πολύ πιθανό γονείς κ παιδί να συμφωνήσουν πως μπορεί το παιδί να προχωρήσει στην ανεξαρτητοποίηση του .
Αν πάλι , επιθυμεί να σπουδάσει , το παιδί παραμένει στους κόλπους της οικογένειας ώσπου να ορθοποδήσει οικονομικά .

'Ολα τα παραπάνω θα λέγαμε ότι θέτουν τις βάσεις για μια υγειή σχέση , που θα στηρίζεται στο σεβασμό απέναντι στο δικαίωμα του άλλου να έχει την ανεξαρτησία του , τον προσωπικό του χώρο και τις συνήθειες του .
Σε καμία περίπτωση όμως δεν αποδεικνύουν ψυχρότητα στις σχέσεις του γονιού με το παιδί .

Όλα αυτά λοιπόν , έιναι μία ένδειξη εμπιστοσύνης στο παιδί , μία παρότρυνση για μιά ζωή χωρίς συναισθηματικά και οικονομικά δεκανίκια , είναι μία προσπάθεια να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της εξάρτησης .


Φανταστείτε ένα νέο που δεν έχει ζήσει ποτέ μόνος του ως τα τριάντα του .
Πόσο δύσκολο για αυτόν θα είναι να απογαλακτιστεί , τη στιγμή που αυτό δεν έγινε όταν έπρεπε να γίνει ?

Υποστηρίζεται από πολλούς ότι οι νέοι στην Ελλάδα καθυστερούν να ανεξαρτητοποιηθούν και να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια κυρίως για δύο λόγους :
Είτε λόγω της επιμήκυνσης των σπουδών τους , είτε λόγω της ανεργίας και της καθυστερημένης επαγγελματικής αποκατάστασης .

Αρχίζουν δηλαδή , την ενήλικη ζωή τους και παντρεύονται χωρίς να έχουν περάσει από τις ενδιάμεσες φάσεις της συμβίωσης ή της ανεξάρτητης μοναχικής ζωής .

Οι νέες αυτές συμπεριφορές δεν θα πρέπει να ερμηνεύονται μόνο σαν αποτέλεσμα της επιμήκυνσης των σπουδών ή της καθυστερημένης επαγγελματικής αποκατάστασης , αλλά να τοποθετούνται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο διαφοροποιήσεων των οικογενειακών μοντέλων .

Μήπως το ζήτημα της ανεργίας αποτελεί κάποιες φορές μια καλή δικαιολογία για να μην αποχωριστούμε τα παιδιά μας ?



Μήπως η υπερπροστατευτικοτητα είναι κακός σύμβουλος για τους Έλληνες γονείς ?

Αδιαμφισβήτητα , ο Έλληνας νέος που δεν έχει αντιμετωπίσει μόνος του τις δυσκολίες της ζωής , που δεν έχει δοκιμάσει τις αντοχές του σε οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο , υστερεί σημαντικά σε σχέση με τον νέο της Ευρώπης που στα 30 του είναι σε θέση να κάνει τη δική του οικογένεια , διαπαιδαγωγώντας σωστά τα παιδιά του , μέσα από τις εμπειρίες που απέκτησε και τις δυσκολίες που συνάντησε .

Φάινεται , λοιπόν , πως μέσα από την υπερπροστατευτικότητα που τον διακρίνει , ο σύγχρονος γονιός λησμονεί τον βασικό και πρωταρχικό του στόχο :

Να παρέχει στα παιδιά του εφόδια ζωής που θα τα καταστήσουν ικανά να ζουν αυτόνομα , χωρίς να βασίζονται στην οικογενειακή σιγουριά και χωρίς να κουβαλούν αέναα μέσα τους το σύνδρομο του ετερόφωτου πλανήτη . .


Έλλη Φρεγγίδου
Ψυχολόγος .