Πολλές φορές έχουμε την επιθυμία, να γνωρίζαμε από κοντά, έστω να σφίγγαμε το χέρι, ενός διασήμου ανθρώπου που θαυμάζουμε.
Άλλοι κάθονται στις ουρές, για ένα αυτόγραφο, για μια χειραψία, για μια κουβέντα. Άλλοι όπως εγώ δεν θα το έκαναν αυτό αλλά θα είχαν την ελπίδα κάποτε, να συναντήσουν τους ανθρώπους που θαυμάζουν και να τους χαιρετήσουν.
Θα ήθελα να σφίξω το χέρι, στον Χέμπερτ Φορ Κάραγιαν, που δύο φορές παρακολούθησα συναυλίες του και τον θαύμαζα. Δυστυχώς δεν έτυχε.
Από την Ελλάδα την ίδια επιθυμία είχα για λίγους ανθρώπους, το έφερε όμως η τύχη, να πετύχω τρεις απ' αυτούς μαζεμένους.
Πηγαίναμε Κυριακή μεσημέρι σε ταβέρνα της Βαρυμπόμπης για φαγητό. Μας έκανε εντύπωση η παρουσία ενός μαύρου αυτοκινήτου και δύο τριών αστυνομικών με πολιτικά.
Μπαίνοντας μέσα, σε ένα τραπέζι σε μια γωνιά, τρεις ηλικιωμένοι κύριοι, τα έλεγαν. Είναι από τις περιπτώσεις που σου τυχαίνουν μια φορά στην ζωή σου, να δεις μαζεμένους τρεις ανθρώπους, που θαυμάζεις απεριόριστα.
Σήμερα θα δίσταζα να τους πλησιάσω, όμως τότε δεν το σκέφτηκα καθόλου, πήγα κοντά και τους ζήτησα συγνώμη που τους ενοχλώ. Με αυθάδικο τρόπο τους είπα : Στο τραπέζι αυτό κάθεται ο αγαπημένος πολιτικός, ο αγαπημένος μου μουσικός και ο αγαπημένος μου ηθοποιός.
Ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλή, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Δημήτρης Χορν.
Οι δύο πρώτοι με χαμόγελα μέχρι τ' αυτιά, κολακεύτηκαν και με χαιρέτησαν. Ο Χορν, με κοίταξε μάλλον θυμωμένος που τους διέκοπτα.
Τώρα 33 χρόνια μετά, θα ένοιωθα πολύ άσχημα, αν τότε δεν είχα τολμήσει
Είχατε παρόμοια εμπειρία;