Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολόγηση: | Τρόποι εμφάνισης |
#31
|
#32
|
|
||||
Το' ξερα πως σήμερα το πρωϊ, θα διάβαζα κάτι κακό για τη Λυδία...
Ξύπνησα με τη σκέψη της. Μη με ρωτήσετε γιατί; Δεν έχω ιδέα...
__________________
VmF Skisters of Mercy © An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi |
#33
|
|
||||
Αναδημοσίευση απο το http://lydia-tigria.blogspot.com/
Η μπόλικη δουλειά στο γραφείο και στο σπίτι και η σωματική και πνευματική εξάντληση μάλλον έχει βοηθήσει ώστε να φτάσουμε μια μέρα πριν την μαγνητική της Λυδίας σε κατάσταση ελεγχόμενου αποσυντονισμού. Επειδή αυτή η μαγνητική μπορεί να μας στείλει στον ουρανό και μπορεί να μας στείλει στα τάρταρα. Επειδή μπορεί να μας αφήσει μετέωρους. Επειδή, εάν δεν είναι καλή, εμείς θα πρέπει ακάθεκτοι να μαζέψουμε την επόμενη κιόλας μέρα τα κομμάτια μας και να κοιτάξουμε στην επόμενη ελπιδοφόρα θεραπεία. Επειδή, εάν είναι καλή, δεν έχουμε ακόμα σκεφτεί πώς θα το γιορτάσουμε. Επειδή στην οικογενειακή μας ζωή έρχονται και άλλες αλλαγές που θα επηρεάσουν σημαντικά την καθημερινότητά μας σε λίγο καιρό. Επειδή οι συνέπειες των δύσκολων αυτών χρόνων έχουν αρχίσει να κάνουν πολύ εμφανή τα σημάδια τους πάνω σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Επειδή αυτό το μουτράκι χτες που δεν έβρικε το σκαμνάκι της με το οποίο φτάνει τα πάντα μέσα στο σπίτι, πήγε και έβαλε ένα πλαστικό καπάκι πάνω στο γιογιο της και έκανε ισορροπία πάνω του και έφτασε εκεί που ήθελε. Επειδή κάθε φορά που την παίρνω αγκαλιά παίρνει αυτό το ύφος "σε έχω του χεριού μου τώρα και σου φόρεσα τον χαλκά στη μύτη, αλλά και μου αρέσει που αισθάνομαι ότι είμαι ασφαλής εδώ μαζί σου". Επειδή και πάλι (όσες φορές κι να το πω και το γράψω δεν μου περνάει...) αισθάνομαι ότι αύριο πριν την εξέταση δεν θα μπορώ με σιγουριά να της πω ότι όλα θα πάνε καλά, ότι εάν έρθει στην αγκαλιά μου θα είναι ασφαλής. Επειδή το καινούρο μαγιουδάκι που της πήραμε είναι τελικά μικρό και πρέπει να πάμε να της πάρουμε μεγαλύτερο πριν από το επόμενο μπάνιο, και όχι να τρέχουμε για μαγνητικές και μ... Επειδή ακόμα και τώρα που γράφω αυτά το μυαλό μου αρνείται να φτιάξει εικόνες - είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες. Επειδή έχω πραγματικά πολύ κουραστεί.... γιαυτό αύριο θα μπω στο αυτοκινητο με την Λυδία και τη Μαμά Της, θα βάλω το αγαπημένο της δισκάκι, θα κουβεντιάζουμε για διάφορα άσχετα μέχρι να φτάσουμε - όλα αυτά όπως τα έχω ξαναγράψει, η γνωστή ρουτίνα - και από την άλλη μου μεριά - στον παράλληλο αόρατο εαυτό μου - θα με αφήσω να βάλω τα κλάματα και να κοιτάξω μακρυά στον ορίζοντα (αυτόν που έχω μήνες να δω) μπας και καταλάβω τι στην ευχή σημαίνουν όλα αυτά, για ποιον λόγο μετά από δύο δεκαετίες προσεκτικής τήρησης της τάξης σήμερα ειδικά φόρεσα μπεζ κάλτσες με μαύρα παπούτσια, για ποιον λόγο το σημερινό φεγγάρι είναι πολύ πιο μεγάλο από το χτεσινό (μάλλον έχασα κάτι μέρες ενδιάμεσα...), γιατί να πρέπει η ευτυχία μου σε λίγες ώρες να μετρηθεί από μια φασματική γραμμή, γιατί συμβαίνει κάθε νίκη να αισθάνομαι ότι μας φέρνει πιο κοντά στην ήττα... Σας το είπα, ότι είναι ελεγχόμενος ο αποσυντονισμός μου...Πρόλαβα και έδεσα τα γιατί μου όλα μαζί... Καλή επιτυχία καλή μου Λυδία, σου είπα πριν λίγο ότι δεν είναι τίποτε αυτή η εξέταση αλλά σου είπα ψέμματα...εκείνα τα άσπρα μηχανήματα που θα δεις πάλι σήμερα, ναι, είναι τα μαρμαρένια αλώνια και πρέπει να παλέψεις πάλι πάνω τους. Και αν το ξίφος σου το τελευταίο φανεί αδύναμο και σπάσει δεν έχω να σου δώσω άλλο πιο γερό...γιαυτό κράτα το γερά σε παρακαλώ.
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη amigos : 10-07-08 στις 22:44 |
#34
|
|
||||
Δεν εχω κουραγιο να διαβασω πιο περα απο το πρωτο μηνυμα, σορρυ παιδια, αλλα δεν αντεχω αλλο πονο ...δεν θα παρω μερος σ'αυτο (
__________________
-Pay no mind to those who talk behind your back, it simply means you are two steps ahead. http://s8.bitefight.gr/c.php?uid=26229 |
#35
|
|
||||
Ας προσευχηθούμε μαζί με τους γονείς της.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#36
|
|
||||
έχετε τη σκέψη μας, καλή δύναμη και καλά αποτελέσματα
|
#37
|
|
||||
Περιμένουμε με αγωνία τα αποτελέσματα...
Μια επίσκεψη στο Blog έδειξε πως δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα. Κουράγιο, Πίστη , Δύναμη. Και όλων μας η καρδιά και το μυαλό είναι μαζί σας. Και τώρα είναι που χρειάζεται προσευχή!! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη pero : 11-07-08 στις 16:47 |
#38
|
|
||||
Ανακοίνωση στο blog
Η μαζική επίθεση του τελευταίου εξαμήνου, με την επέμβαση και τις ακτινοβολίες δεν έφερε την αναμενόμενη οπισθοχώρηση του εχθρού. Η πρώτη εικόνα από την μαγνητική και την φασματοσκοπία δείχνει την συνύπαρξη νεκρωμένου και ενεργού όγκου. Δεν έχω δει τις εικόνες ακόμα ούτε έχουμε την επίσημη διάγνωση με μεγέθη κ.λπ. Αυτά θα τα έχουμε την Δευτέρα το απόγευμα. Η ουσία παραμένει όμως παραμένει. Δεν πετύχαμε αυτό που ελπίζαμε. Προφανώς επιτύχαμε μια μικρή καθυστέρηση της νόσου, όχι όμως όση θα ελπίζαμε χρησιμοποιώντας το ισχυρότερο όπλο μας. Οι "επίσημες" "θεραπευτικές" δυνατότητες έχουν λοιπόν τελειώσει. Τώρα μας μένει να κινηθούμε στις πειραματικές μεθόδους, ίσως και σε κάποιες εναλλακτικές. Θα το σκεφτούμε, αφού μιλήσουμε και με τους γιατρούς και δούμε βέβαια και την ακριβή εικόνα που δίνει ο όγκος. Εάν έχουμε απλά υπόλειμμα ή μιλάμε για νέα ανάπτυξη... Σήμερα το απόγευμα θα γίνει και η μαγνητική στην σπονδυλική στήλη. Ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα εκεί και δεν αναμένεται και σήμερα κάποια έκπληξη, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς. Σας ευχαριστούμε όλους για τα καλά σας λόγια και για την συμπαράστασή σας. Όταν θα ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες θα ενημερώσω. -- Κουράγιο, μας έχετε όλους δίπλα σας
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#39
|
|
||||
Γιατί;
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ... |
#40
|
|
||||
Mε όση δύναμη σκέψης, είμαστε μαζί σας...
__________________
«Όποιος έχει το πόδι του έξω από τη φωτιά, μπορεί εύκολα να δώσει συμβουλές σ' αυτούς που καίγονται» Αισχύλος |
#41
|
|
||||
Από το http://lydia-tigria.blogspot.com/
Δεν θα μασήσω τα λόγια μου. Έχω λυγίσει. Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά τα νέα για την πεισματική άρνηση του εχθρού να υποχωρήσει, είμαι σε πολύ δύσκολη ψυχική κατάσταση. Έχω παλέψει πάνω από τέσσερα χρόνια σκληρά με τον εαυτό μου και νόμιζα (ή έτσι ήταν στην πραγματικότητα) ότι είχα καταφέρει να κρατώ την πνευματική και ψυχική μου ισορροπία σε τέτοιο σημείο που να έχω τον στοιχειώδη έλεγχο. Αυτόν τον έλεγχο τον έχω χάσει αυτόν τον καιρό. Δεν μπορώ να αντέξω την ιδέα ότι αυτή είναι η αρχή της τελικής ευθείας. Δεν μπορώ άλλο να ψάχνω για θεραπείες που ξέρω ότι δεν μπορούν να δώσουν το επιθυμητό. Με ρωτούν πώς πάει και με δυσκολία κρατιέμαι να μην αρχίσω να φωνάζω. Ήρθε ο ασφαλιστής να με ενημερώσει για να κάνουμε ένα συμβόλαιο υγείας για τα παιδιά και η πρώτη του ερώτηση ήταν "πόσα παιδιά θα ασφαλίσουμε"... πόσα να σου πω ρε φίλε τώρα και σένα... Πήγα ξεχωριστό ταξίδι αυθημερόν στο χωρίο για να πάω όλα τα αγαπημένα της παιχνίδια για να είναι εκεί όταν θα πάμε και να μην της λείψουν ούτε μια μέρα. Κάθε ώρα που περνάει στο γραφείο ή σε άλλες δουλειές μακρυά της με πληγώνει και με στεναχωρεί και με τσαντίζει και ούτε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτε άλλο. Έχεις και τους γιατρούς. Τους ζητάς κάτι, προσπαθούν να το κάνουν, είναι καλοί και ειλικρινείς άνθρωποι και μας έχουν βοηθήσει, αλλά πάνω στον πανικό σου πετάνε ένα "δεν είναι η πρώτη μας προτεραιότητα αυτή τη στιγμή". Τρέχουν να βοηθήσουν τα άλλα παιδιά της κλινικής, αυτά που μπορεί να έχουν περισσότερες ελπίδες... και καλά κάνουν, αλλά εσένα αυτό σε τσακίζει. Περιμένουμε με αγωνία να μας φέρουν τη θαλιδομίδη για να ξεκινήσουμε. Υπάρχουν διαδικασίες, το ξέρουμε, καθημερινά η μαμά της ξεροσταλιάζει στην κλινική για να της πουν εάν έχει έρθει. Μετράμε με αγωνία και απελπισία κάθε λεπτό που δεν ξεκινάμε την θεραπεία, κάθε λεπτό που αυτό το πράγμα μπορεί να αυξάνεται και να δυναμώνει. Απελπισία.... Σας το ξανάπα, δεν είμαι δυνατός άνθρωπος. Μου είναι απελπιστικά δύσκολο να βλέπω την μαμά Της να κλαίει. Και τι να της πω; Πώς να την παρηγορήσω; Πώς να πεις σε μια μαμά να μην κλαίει, πώς να της πεις ότι η ζωή συνεχίζεται, πως υπάρχουν ελπίδες ακόμα; Όχι, ρε γαμώτο δεν συνεχίζεται, δεν πάει παρακάτω! Το γνωστό "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" αυτή τη στιγμή μου φαίνεται η απόλυτη ανοησία. Προτιμώ να μην πεθάνει καθόλου ή τουλάχιστον να μου κάνει την χάρη να πεθάνει πριν από το παιδί μου. Γιατί δηλαδή να ζήσει αυτή παραπάνω; Λέω χαζομάρες... Με χρειάζονται τα παιδιά μου. Εάν δεν ήταν τα άλλα δύο, θα είχα παρατήσει την δουλειά μου και τον εαυτό μου και θα ήμουν συνέχεια δίπλα της, θα την έβαζα στους ώμους, έχει γίνει και 17 κιλά τώρα, και θα γυρνάγαμε τον κόσμο. Εγώ είμαι ο μπαμπάς της, πρέπει κάτι να μπορώ να δώσω για να την κρατήσω εδώ κοντά μου, έτσι δεν είναι; Φαίνεται πως δεν έχω τίποτε τόσο πολύτιμο που να αντισταθμίζει την αξία της. Αλλά και τι να αντισταθμίζει άραγε τη ζωή; Λέμε να κάνουμε μια αίτηση στο "Κάνε μια ευχή". Μέχρι τώρα λέγαμε "άστο για πιο δύσκολες εποχές, άλλα παιδιά έχουν πιο άμεση ανάγκη". Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα που αισθάνεται καλά και ο όγκος δεν την επηρεάζει ουσιαστικά είναι ο καιρός.... Δεν έχω την ψυχική δύναμη ούτε και αυτό να φροντίσω. Μη φοβάστε, στο αυτοκίνητο έκανα service, τα κατάφερα, δεν κινδυνεύουμε από αυτό. Δεν ήθελε να πλύνει τα δόντια της χτες το βράδυ. Και ποιος τα %$&$ τα δόντια, λες και θα με πειράξει άμα ζει σε 10 χρόνια να της χαλάσει ένα δόντι. Και εάν θέλει να φάει σκέτο παγωτό για βραδυνό και να βλέπει όλα τα παιδικά το πρωί τι έγινε; Και εάν θέλει να κάτσει για άλλη μια και άλλη μια και άλλη μια ... κούνια στην παιδική χαρά, γιατί να θέλεις να της πεις "έλα πρέπει να φύγουμε". Γιατί πρέπει; Γιατί να μην σταματήσει εκεί ο χρόνος; Πάει κοντά στα κάγκελα του μπαλκονιού και της λες "πρόσεχε μην σκαρφαλώνεις, θα πέσεις από κάτω" και ο ευατός σου, δεν το θέλεις, σου λέει από μέσα "φίλε έχει ήδη πέσει, αλλά ο χρόνος κυλάει διαφορετικά όχι όπως νομίζεις εσύ". ΟΚ, δεν βοηθάει η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη. Ευτυχώς η Λυδία δεν χαμπαριάζει. Ήταν πάντα από τόση δα στην δική της σφαίρα, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι αδύνατο να την κάνουμε να κάτσει στο τραπέζι να φάει μαζί μας ή να έρθει στην ίδια κατεύθυνση με εμάς όταν πάμε περίπατο. Και όταν όλοι, τις ημέρες τις δύσκολες της χημειοθεραπείας, περίμεναν να κλαίει, να είναι κακοδιάθετη να μην γουστάρει να βλέπει κανέναν, εκείνη ήταν τόσο γελαστή και ευδιάθετη που η διευθύντρια της κλινικής έβαζε μαζί της στο δωμάτιο παιδάκια με άσχημη ψυχολογία για να τα "ανεβάζει". Πάντα αυτά με έκαναν να ξέρω βαθιά μέσα μου πώς αυτό που άλλοι λένε ότι "έχει θέληση για ζωή" είναι στην πραγματικότητα ότι ήδη ζει, αλλού, απλά είναι περαστική από εδώ, και το ξέρει ότι η ζωή της δεν απειλείται. Ήρθε να μας πει μια καλημέρα και να μας ενημερώσει ότι διάλεξε εμάς να την αγαπησουμε και να μας αγαπήσει...και μετά να φύγει. Δεν εξηγείται αλλιώς... Ίσως αύριο ή σε λίγες μέρες να είμαι καλύτερα. Αλλά και γιατί να είμαι, τι έγινε δηλαδή κι αν δεν είμαι; Η Λυδία θα είναι; Κάθε λεπτό περνάνε μπροστά από τα μάτια μου, μέρες και νύχτες με τα δηλητήρια να κυλάνε στο σώμα της, εικόνες αγωνίας, κόκκινα σακουλάκια το ένα μετά το άλλο να προσπαθούν να της αναπληρώσουν την ζωή που υποχωρούσε κάτω από τις "πλατίνες". Ψυχές ανύπαρκτες να τριγυρνάνε στα δωμάτια και τους διαδρόμους γύρω μου, να ψάχνουν τον γιατρό ή τη νοσηλεύτρια, να ψάχνουν κάτι να ανακουφίσει το παιδί τους, να ψάχνουν μια γωνιά στο κρεββάτι να κοιμηθούν λίγα λεπτά, να ψάχνουν μια γωνιά ελπίδα να ακουμπήσουν... Περνάνε εικόνες παιδιών που ετοιμάζονταν να "φύγουν", γονιών που ετοιμάζονταν να τα "ξεπροβοδίσουν". Και έβλεπες τον εαυτό σου εκεί.... και τώρα... Δεν μπορώ να τα αντέξω όλα αυτά...
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε |
#42
|
|
||||
Δεν αντέχεται Θέ μου... Δεν αντέχεται!
Πρέπει να είναι ο υπέρτατος πόνος...
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#43
|
|
||||
κατι τετοια σε κανουν να αναρωτιεσαι αν υπαρχει θεος...
κι αν υπαρχει...σκασιλα μου...την δουλεια του δεν την κανει σωστα... τοσους αιωνες εχει γινει δημοσιος υπαλληλος και αυτος... τελειως αχρηστος.... και μην μου πει κανεις "τα παντα εν σοφια εποιησε" γιατι θα αρπαχτουμε απο τους λαιμους... και μη μου πει κανεις οτι "μυστηριες οι βουλες του" γιατι θα του πω τιποτα για την μανα του.. ληστες, παιδεραστες, δολοφονοι, κλεφτες, καταχραστες, πολιτικοι, εμποροι ναρκωτικων, βαπορακια να ζουν ολοι και να γελανε σαρκαστικα εις βαρος ολων μας... αλλα οι λυδιες οχι...αυτες δεν μπορουν δεν δικαιουνται να ζουν... ευγε κυριε μας αν υπαρχετε... το μαθημα που μας προσφερετε ειναι ανεκτιμητο... τα παντα στα καθικια...μια ταφοπλακα για τις λυδιες... αει στον διαολο κυριε μας αν υπαρχετε...δεν σας χρειαζομαστε και δεν αξιζετε ουτε το λιβανι που σας καινε... και μην μου πει κανεις τιποτα.....
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη papa : 05-08-08 στις 12:33 |
#44
|
|
||||
Ανάμεσα στον μπαμπά και τη μαμά Της κοιμάται. Η μαμά υποχρεωτικά ανάσκελα. Ακουμπισμένη η μυτούλα στον ώμο της μαμάς, άγκυρα η μυρωδιά σε λιμάνι απαραίτητο. Το χεράκι πάνω στην θηλή που ήταν το αποκούμπι της όταν τα φάρμακα και οι άλλες αηδίες τής αφαιρούσαν την διάθεση για οποιοδήποτε άλλο φαγητό. Το ποδαράκι προς τα πίσω απλωμένο, το πατουσάκι αισθητήρας παρουσίας του μπαμπά.
Μια ανάσα και περνάει στον κόσμο των ονείρων. Γελάει συχνά στον ύπνο της. Η μαμά Της είπε προχτές: το πιο ευτυχισμένο μέλος της οικογένειας είναι η Λυδία. Πάρε μια ανάσα και μπες στον κόσμο των ονείρων. Αυτό είναι όλο...
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε |
#45
|
|
||||
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|