Ευθανασία ναι ή όχι;

[Kiwi]

Είναι ευαίσθητο θέμα και όπως λέει και η Αμερικάνικη κοινωνία "I wouldn't touch this with a 60foot pole".

Όμως τη συγκεκριμένη ευαισθησία εγώ τη βλέπω περισότερο σε ανεπάρκεια ικανού νομικού πλαισίου για το συγκεκριμένο θέμα. Αφήνοντας Θεούς και Διαβόλους στην ησυχία τους, μιλάμε για ένα καθαρά ανθρώπινο θέμα στο οποίο συγκρούεται η λογική με το συναίσθημα. Μιλάω από προσωπική εμπειρία.

Προσωπικά είμαι υπερ της ευθανασίας αρκεί η νομοθεσία που τη διέπει έχει εξεταστεί προσεκτικά και είναι ολοκληρωμένη. Σε περιπτώσεις λοιπόν που έχει εξαντληθεί κάθε πιθανό αποτέλεσμα ιατρικών εξετάσεων και έχουμε ανίατη ασθένεια η οποία ταλαιπωρεί επίπονα τον ασθενή, πιστεύω ότι είναι δικαίωμά του να ζητήσει ευθανασία. Στην περίπτωση που μπλέκουν τρίτα πρόσωπα στη μέση (συγγενείς, φίλοι κλπ), τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα γιατι ο νομοθέτης δεν έχει εργαλεία για να αξιολογήσει ποιος πραγματικά είναι ο κοντινότερος άνθρωπος του ασθενούς για να πάρει μία τέτοια απόφαση.

Η δυσκολία που μπορεί να έχει κάποιος τρίτος να υπογράψει το "θανατηφόρο χαρτί" είναι λογικό να υπάρχει αλλά στο τέλος η απόφαση πρέπει να λαμβάνεται σύντομα και υπό τις προαναφερθούσες προϋποθέσεις.

Σκεφτείτε άλλωστε το εξής. Όταν υποφέρει ο άνθρωπος που αγαπάς και γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να καλυτερεύσει, αλλα αντιθέτως μέχρι να πεθάνει (από στιγμή σε στιγμή) θα υποφέρει ακόμα περισότερο, η ύστατη πράξη αγάπης προς αυτόν ποια είναι; Το να υπογράψεις την ευθανασία του κάνει κακό σε αυτόν ή σε σένα που θα τον χάσεις;

[mystakid]

Αγαπητοί μου (προλαλήσαντες και τινές κατακεραυνώσαντες) φίλοι, το ζητούμενο εκτιμώ πως είναι η ευστοχία και όχι να ενεργούμε απλά έτσι για να ενεργούμε ή να λέμε πως πιστεύουμε, έτσι απλά για να πιστεύουμε… το ποθούμενο πρέπει να είναι η ευστοχία και σε θεωρία και σε πράξη, ώστε να απαλυνθεί ο πόνος του συνανθρώπου μας. Είναι μια λεπτή ισορροπία, πόνου και χαράς, που σαν κόψη ξυραφιού, δεν πρέπει να υπερβεί το ‘’μέτρο’’, που είναι η βασιλική οδός.
Σαν ένα φυτό. Αν δεν δοθεί το σωστό λίπασμα και μάλιστα σε ικανή ποσότητα, δεν θα μεγαλώσει. Αν δοθεί περισσότερο, θα καεί…

Σκοπός λοιπόν, είναι να επιλέξω σωστά, (ευθανασία ή όχι) γιατί αν δράσω με λάθος τρόπο, το αποτέλεσμα, φυσικά και δεν θα είναι το αναμενόμενο, αλλά το αντίθετο, με αιτία την άστοχή μου ενέργεια, που ενώ πήγαινα για καλό, αποβαίνει τελικά σε κακό. Ακόμη και το παραπλήσιο… (θα κάνω ό,τι νομίζω και δεν με νοιάζει για τίποτα…) δεν θα έπρεπε να ‘’βολεύει’’ έναν που κυνηγά το τέλειο. Κι εμείς οι Έλληνες, (ειδικά εδώ στην βάση :-) ) ορθώς είμαστε τελειομανείς, γιαυτό και το συζητάμε.

Έτσι, το …’’συν Αθηνά και χείρα κίνει’’, του καλού μας φίλου Μιχάλη, είναι ναι μεν ‘’φιλοσοφικά’’ παραινετικό αλλά πολύ περισσότερο και συγχρόνως δεσμευτικό, καθώς με αυτήν την πρόταση, επιβάλλεται να έχουμε σοφή θεωρία (καθώς η Αθηνά είναι η θεά της σοφίας) αλλά και πρακτική ευστοχία. Για μας τους ορθόδοξους χριστιανούς, όχι απλά ατελή κοσμική σοφία (καθώς η ελληνική από μόνη της είναι μερική αλήθεια), αλλά τέλεια και θεία Σοφία (Χριστός), αλλά ούτε και μόνο χείρα κίνει, γιατί αν κάποιος πλατσουρίζει δεν σημαίνει πως κολυμπά, ούτε και πως αν κουνάει τα χέρια του θα σωθεί. Θα προσπαθήσει, αλλά κανένας δεν του εγγυάται την κατάκτηση του στόχου, που είναι η ίδια η ζωή.
Αν δεν φυλάξει ο Κύριος, ματαίως ηγρύπνησεν ο φύλαξ… χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν…

Είχα κάνει ένα νοητό σχήμα (σταυρού) με τον ΑΔΑΜ. Τον μεν παλαιό να εκτείνεται από Ανατολάς έως Δυσμάς και από Άρκτου έως Μεσημβρίας, (αρχικά) με κέντρο τον άνθρωπο και όρια της περιφέρειας, τα όρια της οικουμένης και του σύμπαντος. Ο δημιουργούμενος σταυρός με κέντρο τον άνθρωπο και εργαλείο την ‘’γνώση και τη δύναμη’’ ακουμπά ή τουλάχιστον πλησιάζει τον εξωτερικά εκδηλωμένο Θεό, την εκδηλωμένη Αλήθεια μέσα στην δημιουργία Του, δηλαδή έμμεσα, δια των διάσπαρτων λόγων της Φύσης.

Από την άλλη, με κέντρο τον ενυπάρχοντα Θεό (πνοή και ζωή μας) και όρια της περιφερείας αυτού του κύκλου, το εσωτερικό του ανθρώπου, (σαν ομόκεντροι κύκλοι με έσχατο την επιδερμίδα) πάλι απλώνεται ως κλίμαξ, ο νέος ΑΔΑΜ – ΧΡΙΣΤΟΣ, όπου σαν Σταυρός ενώνει τον άνθρωπο δια της ‘’αγάπης και πίστης’’ με τον εσωτερικά ανεκδήλωτο Θεό, όχι μέσω της προβαλλομένης εξωτερικά δημιουργίας, αλλά άμεσα, δια Του Λόγου, Ιησού Χριστού.

Η φύσις του ανθρώπου παρεμβαλλόμενη μεταξύ του εξωτερικού απείρου (όντας αυτός κέντρο) και του εσωτερικού της ψυχής του (όντας αυτός περιφέρεια), είναι το ευλογημένο σημείο επαφής Θεού και κόσμου, όντας ο άνθρωπος (κατά τους αγίους πατέρες) μεγαλύτερος του κόσμου, γιατί τον περιέχει.

Όταν ο άνθρωπος σταματήσει να άρχεται υπό την παραφύση, το παράλογο και άτακτο, σταδιακά ευστοχεί στην επαφή και ένωση του με το θείο (άμεσα εσωτερικά και έμμεσα εξωτερικά) δια σταυρού.




Κατευθυνόμενοι προς τα έξω, για να ευστοχήσουμε, θα περάσουμε από τον σταυρό του παλαιού ΑΔΑΜ, αλλά και κατευθυνόμενοι προς τα έσω, πάλι για να ευστοχήσουμε, θα περάσουμε από τον Σταυρό Του Κυρίου. Δια του πρώτου (εξωτερικού) σταυρού ‘’γνωρίζεται’’ η καλώς λίαν πλάσις, ενώ δια του δευτέρου και τελείου (εσωτερικού) σταυρού βιώνεται η ανά-πλασις.

Όλα περνάνε από τα χέρια του Αγαθοδότου Θεού… και η πλάσις και η ανάπλασις. Όλα, πλην της αστοχίας. Ο Κύριος έχει δώσει το ‘’ζειν’’, αλλά και έχει ενσπείρει μέσα μας το ‘’ευ ζειν’’ καθώς και μέσα στην τελειότητά Του έχει καταγραφεί ο δρόμος επίτευξής του, μένοντας σε εμάς να το επιθυμήσουμε και με λίγο φιλότιμο αγώνα να το κερδίσουμε…

Ο Θεός, έφερε (και φέρνει διαχρονικά) την τάξη από το χάος και ενώ όλα τα δημιούργησε δια λόγου τον άνθρωπο τον έπλασε με τα ίδια Του τα χέρια σε κατ’ εικόνα και ωμοίωσι.
Κι αν αυτό έγινε στην γένεση, στην αναγέννηση του ανθρώπου, πάλι δια της επιθέσεως των χειρών Του αναπλάθεται ο Άνθρωπος.
Αν παρατηρήσετε, οι φάλαγγες του χεριού μας είναι στο σύνολό τους 14. Δεν είναι συμπτωματικό, πως το κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, το α’ κεφ. ξεκινά… Βίβλος της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού,….
…Πάσαι λοιπόν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαβίδ είναι γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαβίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες. (Ματθ.α’17).

Ορίζοντας αυτό το τρισσώς 14, την πλάση του Ανθρώπου και συγχρόνως την πορεία αναδημιουργίας κάθε ανθρώπου… εις το Όνομα του Πατρός, (1) και του Υιού (2) και του Αγίου Πνεύματος (3) από γενεές 14 (φάλαγγες χειρός).

Είναι η ‘’παράλληλη πορεία’’ και της μυστικής αύξησης των τριών ραβδιών που ‘’ξέχασαν’’ οι τρεις άγγελοι στην φιλοξενία του Αβραάμ και που φυτεύτηκαν ώστε αυτό να ποτίζεται από τα νάματα του Ιορδάνη (ένδειξη μετανοίας) και ως τρίκλωνο δέντρο, να φυλλοβολήσει, και σαν Τίμιο Ξύλο, να χαρίσει πνευματικούς καρπούς αθανάτου Ζωής και Ανάστασης, όπως αυτό συμβαίνει με την επί Του Τιμίου Ξύλου σταύρωση Του Κυρίου, ως το ΜΟΝΟ αντίδοτο στην άλλη βρώση του καρπού (των πρωτοπλάστων) που εισήγαγε στον κόσμο τον θάνατο.
Αυτός ο Σταυρός, είναι ο μεγαλύτερος σε βάρος και σε πόνο, σε σχέση με τα δικά μας σταυρουδάκια που κουβαλάμε, συνήθως με γογγυσμό.

Όποιος έστω και για λίγο κατανοήσει την σύγκριση, την αναλογία του δικού μας σταυρού, με τον Σταυρό του Λόγου, και αποδέχεται την μυστική συνοδοιπορία… είναι αρχοντόπουλο…

Ο Σταυρός είναι διαμπερής και εντοπίζεται και προς τα έξω και προς τα μέσα.

Στην έξω ενέργεια, την κινητική, είναι διαστελλόμενος. Οι άνθρωποι μεταξύ τους αλλά και τα πάντα απομακρύνονται (σαν bing-bang που ακολουθεί την φυγόκεντρο δύναμη) και συστενάζουν κατά τον Απ. Παύλο. Αυτές οι αυθύπαρκτες (και απόλυτα ελεύθερες μονάδες) δια της γνώσεως της επιστήμης της ζωής, στέλνουν το φως της συνειδήσεώς τους στα πέρατα της οικουμένης, ψάχνοντας για την αλήθεια. Όταν την βρουν στο πρόσωπο Του Κυρίου (εγώ ειμί η Αλήθεια) αρχίζει ο δρόμος της επιστροφής και της κεντρομόλου δυνάμεως.

Συστελλόμενος προς τα έσω, ο Σταυρός επανενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό, δια της δυναμικής εμπεριεχομένης ενέργειας. Ένωσης του λόγου με Τον Λόγο εντός της Τριαδικής Μονάδας, με πίστη και αγάπη στην Ζωή.

Η ‘’φιλοσοφική’’ οπτική γωνία που ο άνθρωπος βλέπει τα συμβάντα, είναι αυτή ως αιτία, που κατευθύνει το νου και όλον τον εαυτό, ή σε διάσπαση … και μετεωρισμό, ή στην επανένωση με το Νου.

Η με εσωτερικό τρόπο όραση ή με εξωτερικό, θυμίζει ό,τι ισχύει με τα κοίλα και τα κυρτά κάτοπτρα που διαθλούν (απομακρύνουν) ή εστιάζουν στο εστιακό κέντρο τις ακτίνες του φωτός. Κι αυτό το κάτοπτρο, είναι ο οφθαλμός μας.
Επειδή, ως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, όλη η εξωτερικά αποκτούμενη γνώση ως απόκτηση κινητικής ενέργειας, είναι ικανή να μεταστρέψει την φιλοσοφική στάση από εξωστρέφειας στην υγιώς εννοούμενη εσωστρέφεια.

Επειδή, σταυρό διακρίνουμε έξω (έστω και έμμεσο) σταυρό και μέσα, η συνείδηση έχει ‘’ελπίδα’’ σωτηρίας (ολοκλήρωσης) όσο αυτά τα δύο σκέλη, τα οποία εναλλάσσονται μεταξύ τους, αλληλοσυμπληρώνουν το ένα, το άλλο, προς κοινή πνευματική και φυσική πρόοδο, κατά Θεόν και άνθρωπο, συμπυκνωμένα στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Η ζωή του καθενός, με τις ελεύθερές του επιλογές, όταν βιώνεται και όχι απλά γνωρίζεται, σαν συμμετοχή και συνοδοιπορία με τον σταυρό, ευστοχεί στην ένωσή του με το θείο, που είναι η αισία κατάληξις της επανεισόδου μετά την έξοδο εκ των πατρικών κόλπων, όντας Ο Θεός η αρχή και το αίσιο τέλος των πάντων όσων τελικά (μετά από επιθυμία) περπατήσουν τον σταυρικό δρόμο από το Α ως το Ω.

…εγώ ειμί το Α και το Ω. Η αρχή και το τέλος.
όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω σεαυτόν αράτω τον σταυρόν και ακολουθείτω μοι…
όστις! βλέπετε, δεν είναι υποχρεωτικό… και ο καθένας λεβέντικα, είναι και ας είναι, υπόλογος των επιλογών του…

Ο σταυρός, είναι το σύμβολο (αλλά και όπως αποδείχτηκε πιο πάνω ο δρόμος ένωσης με την Ουσία) δια της υπομονής αλλά και της Ανάστασης, ως νίκης επί του θανάτου.

Το πότε ‘’εύστοχα’’ να υπομένουμε και πότε ‘’εύστοχα’’ να δρούμε, μας το διδάσκει όχι απρόσωπα ο σταυρός (συν Αθηνά και χείρα κίνει, ως ευχολόγια), αλλά ο Εσταυρωμένος, που ανέλαβε, εβάστασε και διαχρονικά βαστάζει υπομονετικά όλο το βάρος των αμαρτιών του κόσμου, (την κατάρα – αρά) αλλά και συγχρόνως Ο Χριστός, δια του Σταυρού νικά το κράτος του θανάτου δωρίζοντας την Ανάσταση και την χαρά σε όλο τον κόσμο… (δια σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω…).

Σταυρός, δεν είναι ΜΟΝΟ υπομονή είναι ΚΑΙ νίκη.
Δεν είναι σύμπτωση, πως ρίζα του Κωνσταντίνου εννοιολογικά σημαίνει υπομονή. Δεν μένει όμως ο άνθρωπος μόνο στην υπομονή… αλλά στην πορεία του καθενός ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ως ύψιστο βίωμα και θυρεό τον Σταυρό πάνω στον οποίο εξαρτά την ζωή του (και όχι στους δερμάτινους χιτώνες, σαν τον Ιούδα), (όπως έγινε και με το μέγα Κωνσταντίνο), ο Κύριος του ‘’τυπώνει’’ στον ουρανό, εις θέαν όχι μόνο αυτού, το ‘’εν τούτω νίκα’’.

Ο καλός Θεός, να μας δίνει διάκριση, πότε να υπομένουμε ‘’ενεργητικά’’ (ως εύστοχη αντιμετώπιση, παρά το φαινομενικόν της ‘’παθητικής’’ στάσης ζωής) και πότε να ‘’ενεργούμε’’ (πάλι εύστοχα) προθέτοντας το σημείο του σταυρού στην ζωή μας.

Σταυρός ο φύλαξ της Οικουμένης,
η Ωραιότης της Εκκλησίας,
το κραταίωμα των βασιλέων
των αγγέλων η δόξα
και των δαιμόνων το τραύμα.

Τη διττή ενέργεια του Σταυρού και ως υπομονή, με Αυτόν μυστικά να μας στηρίζει στις δύσκολες ημέρες, αλλά και ως, εν τούτω νίκα, πάλι με Αυτόν να μας καθοδηγεί στους υπέρ πίστεως και πατρίδος αγώνες, η ρωμιοσύνη, ο ελληνισμός τον βίωσε για σειρά αβάσταχτων χρόνων, (σταυρός του έθνους) αλλά και λαμπρών επιτυχιών (στη δοξασμένη σημαία μας). Σειρά τώρα των νεοελλήνων (προσωπικά και συλλογικά) να Τον επιλέξουν να Τον σηκώνουν και να Τον προβάλλουν, μα πιο πολύ, να Τον έχουν μέσα στο νου και στην καρδιά τους, ως ‘’γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου’’…. όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις Εσύ Κύριε! Αυτό είναι το νόημα του Σταυρού που κουβαλάμε… το γενηθήτω το θέλημά Σου… και όχι το χρυσό ή ασημένιο που φοράμε ως κόσμημα…

Και εκεί εντοπίζω (συγγνώμη για την παρατήρηση αγαπητέ Στέλιο) την διαφορά, η οποία πρέπει επειγόντως να καλυφθεί και να συμπληρωθεί, γιατί το κενό αυτής, έχει ένα νομοτελειακό αποτέλεσμα… τον εγκλωβισμό μας μέσα στον κόσμο, και την ανελευθερία.

Βαδίζοντας ο Κύριος προς την άρση του Σταυρού, εκεί προσευχόμενος στον κήπο, εκεί που Του καταχωρείς ότι λύγισε και αναφέρεις το αγιογραφικό… Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν, ας παρέλθη απ' εμού το ποτήριον τούτο• για να δικαιολογήσεις ευσπλαγχνικά (και καλά κάνεις) κάθε άνθρωπο που λυγίζει από τον πόνο, εκεί έρχεται η δύναμη του σταυρού που στηρίζει τον αγωνιζόμενο για να εκτελέσει το έργο που του έχει ανατεθεί, να σηκώσει δλδ τον σταυρό του και να αναστηθεί…, γιατί χωρίς σταυρό, ανάσταση δεν υπάρχει.

Το εδάφιο… δεν σταματά εκεί, παρά την άνω τελεία… αλλά συμπληρώνει την άλλη όψη του Ζωοποιού Σταυρού. Μετά την ανθρώπινη υπομονή, τη θεοπρεπή νίκη: Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν, ας παρέλθη απ' εμού το ποτήριον τούτο• πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ' ως Συ.

…πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ' ως Συ. Αυτή είναι η έννοια του Σταυρού που ήλθε να προσδώσει και συμπληρώσει Ο Κύριος, ως την ΜΟΝΗ Ουσία που ανασταίνει και όχι σαν βάρος που συνθλίβει.

Αυτή η ύψιστη ενέργεια, είναι αυτή που μεταμορφώνει όλους τους ανθρώπους που έγιναν άγιοι, όπως αναφέρεται σχετικά και βιωματικά στον Απόστολο Παύλο…

Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ και εγώ ως προς τον κόσμον.

για να συνεχίσει…
Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην• ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί• καθ' ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού.

Κι όταν δεν βλέπουν τα μάτια μας αλλά το ‘’εγώ’’ μέσα από αυτά, ούτε τα αυτιά ακούνε από μόνα τους, αλλά το ‘’εγώ’’ ακούει μέσα από τα αυτιά και ουδεμία αισθητηριακή ενέργεια λειτουργεί αφευατής ει μη μόνο δια του ενυπάρχοντος ‘’εγώ’’, έ! αυτό το εγώ όταν γίνεται πράο, καθαρό, ταπεινό, άγιο, έτοιμο προς ενοίκηση του θείου, τότε… παραδίδεται (όλος ο εαυτός) με πλήρη εμπιστοσύνη στον οδηγό της ψυχής και της ζωής μας Κύριο, ώστε να δηλώνουμε έστω και 1 τοις χιλίοις, ως τον μόνο ‘’άξιο’’ και ‘’αναφαίρετο’’ θησαυρό που εντοπίζουμε μέσα μας… το ουκέτι εμαυτώ ζω, ζει εν εμοί Χριστός!

Εμείς που είμαστε σκηνώματα, (ως ελαχίστη βάσις αυτογνωσίας) με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… επιζητούμε ο Κύριος να έλθει και να βλέπει μέσα από εμάς, Ο Κύριος να έλθει και να ακούει και να δρά… και να σκέφτεται… και αν ποτέ γίνει (αμήν) αυτό, τότε ποια θεωρία και ποια πράξη θα είναι άστοχη; δια του Σταυρού και Του ενδυναμούντος μας Κυρίου; καμμία!!!

Τελικά, ο εσταυρωμένος άνθρωπος, που εύχεται και δρα, ‘’υπομένει’’ τον αναλογούντα του σταυρό και ‘’ενεργεί’’ δια σταυρού, είναι άβουλο όν; είναι άνους; δεν έχει κρίση; Κύριε ελέησον! (με στενοχώρησες… καλέ μου φίλε…)

Και πως γίνεται αυτό το προσκόλλημα στο Αγαθόν; που ΔΕΝ καταργεί το πρόσωπο και την ιδιαιτερότητα του καθενός, που δεν αφομοιώνεται ο άνθρωπος σαν σταγόνα στον ωκεανό, δλδ ΔΕΝ χάνεται, αλλά υπάρχει (ως θεός κατά χάριν) μαζί με τον Ων (ο υπάρχων) στην αιωνιότητα;;;
η προτεινόμενη λύση είναι από Τον ίδιο Τον Κύριο:
ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ! γιαυτό και μετά την θεία Μετάληψη ευχόμαστε:
δείξον μοι σκήνωμα Πνεύματος μόνου και μηκέτι σκήνωμα αμαρτίας…

Σκήνωμα που απέχει του σταυρού (του με εμπιστοσύνη κινούμενου με Τον Σταυρό Του Κυρίου…, το γενηθήτω το άγιο και πάνσοφο θέλημά Σου), είναι σκήνωμα που το υποκινεί η αστοχία, καθώς τόσο γεμάτο είναι το ποτήρι… όσο Χριστό, Χριστό Εσταυρωμένο, έχει μέσα!

Γιαυτό σου λέω αγαπητέ μου φίλε μην μένεις μόνο στο πριν την άνω τελεία… Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν, ας παρέλθη απ' εμού το ποτήριον τούτο• (αλλά συμπλήρωσε με το αρμόζον) πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ' ως Συ.

Με την σταυρική αντιμετώπιση της ζωής, ο μεν παλαιός ΑΔΑΜ, με τον αναλογούντα πόνο εξωτερικά, θα μεταμορφούται και θα αναπλάθεται εσωτερικά, τη επιβλέψει του παντεπόπτου, νέου ΑΔΑΜ ΧΡΙΣΤΟΥ, που ούτε τρίχα δεν πέφτει… αν δεν το επιτρέψει!

Αισθανόμενοι ευγνώμονες ότι εν χειρί Θεού είμαστε και σε Αυτόν οφείλουμε και την πλάση και την (με τον δικό Του σοφό τρόπο, ως Θεία Οικονομία και Πατρική Πρόνοια, σε ανταπόκριση των δικών μας επιλογών) ανάπλαση, όσοι το έχουν βιώσει μας πληροφορούν, (και μακάρι να μας χειραγωγούν σε αυτά τα υπερούσια μυστικά βιώματα και μας τους κοινούς θνητούς) πως μόνο Ο Σταυρός είναι Αυτός που δίνει διάκριση του πότε να υπομένουμε (παρέχοντας μας και την ανάλογη δύναμη), και πότε και πώς, πάλι δια σταυρού να ενεργούμε νικηφόρα. …

Αυτή είναι η ευλογημένη ένωση Ελλάδος και Ορθοδοξίας, με Μέγα ‘’σημείο’’ επαφής και θείας αλλοίωσης, Τον Σταυρό!
Σειρά μας τώρα να σταυρωθούμε (τη μόνη πύλη, ως γενηθήτω το θέλημά Σου Κύριε και όχι ως αυτοτιμωρία…) για να αναστηθούμε και αυτό να δουν οι νέοι που δικαιολογούνται για το δύσκολο του κόσμου… μα, ο κόσμος δεν είναι δύσκολος, είναι κόσμημα! και σε όποια κατάσταση βρισκόμαστε, έτσι τον βλέπουμε… είναι θέμα συντονισμού!

Και το εργαλείο; ας μην επαναλαμβάνω τα ευκόλως εννοούμενα προαναφερθέντα, (και γίνομαι κουραστικός) τη στιγμή που χρωστάω τόσες απαντήσεις σε θέματα σημειολογικά και μη και αφενός μεν δεν έχω χρόνο και αφετέρου καταχρώμαι τον πολύτιμο δικό σας… συγγνώμη.

Μόνο ένα τελευταίο… Ο Κύριος, προτείνει και ευλογεί:
νικήστε την σάρκα, τον κόσμο (κοσμικό φρόνημα), τον διάβολο…, άλλη λύση να αποφευχθεί η αρά και να εισέλθει στον κόσμο μας η χαρά, ΔΕΝ υπάρχει!

Σταυρέ του Χριστού, σώσον (ολοκλήρωσε) ημάς τη δυνάμει Σου!!!

Χαίρε δι ής η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ης η αρά εκλείψει… χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε… χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ής κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς Ουρανόν, … χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε… χαίρε η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα…

Δι ευχών πάντων των αγίων, Κύριε ελέησον, να αξιωθούμε κι εμείς να παρασταθούμε με απόδειξη την σταυρωμένη για χάρι Σου, ζωή μας …να τολμήσουμε έχοντας λίγη αυτογνωσία και Αλήθεια από Αυτήν που μας χάρισες, ότι… τον δρόμο τετέλακα την πίστην τετήρηκα! Αμήν γένοιτο για όλους μας! Εύχεστε!

ΥΓ. Επειδή το μέγεθος του παρόντος είναι κυριολεκτικά μπουνιά στο στομάχι... κάθε απάντηση ή θέσή μου, από τώρα και στο εξής, αν δεν μπορεί να είναι λιτή, τουλάχιστον συγχωρέστε με να είναι μερικών γραμμών (άσχετα αν βλέπω και μακροσκελέστερα). Συγγνώμη.

[nontasg]

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥ το θέμα της ευθανασίας...Εγώ προσωπικά είμαι εναντίον,επειδή θεωρώ ότι μόνο ο Θεός μπορεί να "δίνει" και να "παίρνει" ζωή.Και όταν δεχόμαστε να γίνει μια ευθανασία είναι σαν να σκοτώνουμε τον άλλον,του αφαιρούμε τη ζωή και αυτό δεν το θεωρώ σωστό....
Από την άλλη όταν ακούς έναν δικό σου άνθρωπο να βογγάει,να μαρτυράει στο κρεβάτι του πόνου τότε ζορίζεσαι,οι αντοχές σου χτυπάνε κόκκινο,η λογική έρχεται σε σύγκρουση με την πίστη σου και τότε όλα γίνονται πολύ δύσκολα....Θες να τον λυτρώσεις από το μαρτύριο,αλλά από την άλλη νοιώθεις πολύ άσχημα στη σκέψη ότι θα πάρεις τη ζωή του στα χέρια σου.....

Εύχομαι ποτέ να μην βρεθώ σε αυτή την τραγική θέση να πρέπει να αποφασίσω για κάτι τέτοιο...Και εύχομαι ούτε εσείς να βρεθείτε ποτέ......

[Xenios]

Βρήκα ένα εξαιρετικό άρθρο του κου Παναγιώτη Πέρρου (Μ.Δ.Ε. Ηθικής Φιλοσοφίας Παν/μίου Αθηνών), που δίνει τις ηθικές διαστάσεις της ευθανασίας. Αξίζει να το διαβάσετε.

Η Ευθανασία ως ηθικό πρόβλημα

Μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε κάποιον το ηθικό δικαίωμα να επιλέξει έναν πρόωρο θάνατο; Ποιος είναι ο ηθικά υπεύθυνος για μια τέτοια πράξη; Υπάρχει σχέση μεταξύ ευθανασίας και φόνου;

Το πρόβλημα της ευθανασίας απασχολεί τη σύγχρονη βιοηθική με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό. Η βασική έννοια του όρου της ευθανασίας περικλείει την επιλογή της στιγμής του θανάτου με σκοπό τη λύτρωση του ασθενούς από το αίσθημα του πόνου και ενδεχόμενα τη διατήρηση της ακεραιότητας της προσωπικής του αξιοπρέπειας. Η έμπρακτη εκδήλωση της επιλογής αυτής υλοποιείται από ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό. Εδώ εγείρονται θεμελιώδη ηθικά ζητήματα: Μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε κάποιον το ηθικό δικαίωμα να επιλέξει έναν πρόωρο θάνατο; Ποιος είναι ο ηθικά υπεύθυνος για μια τέτοια πράξη; Υπάρχει σχέση μεταξύ ευθανασίας και φόνου;

Αρχικώς, στοχεύοντας στην εννοιολογική διευκρίνηση του όρου της ευθανασίας, οφείλουμε να διακρίνουμε τις τρεις μορφές της: α) Την εκούσια ευθανασία, β) τη μη εκούσια ευθανασία και γ) την ακούσια ευθανασία. Στην πρώτη περίπτωση της εκούσιας ευθανασίας, ο ασθενής διατυπώνει ρητά τη θέλησή του για έξοδο από τη ζωή. Στη δεύτερη περίπτωση της μη εκούσιας ευθανασίας είναι αμφίβολη η γνώμη του ασθενούς καθώς ο ίδιος δεν είναι σε θέση να την εκφράσει ρητώς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση χρησιμοποιείται και ο όρος της ευθανασίας με εικαζόμενη συναίνεση. Στην τρίτη περίπτωση, ο ασθενής εκφράζει ή έχει εκφράσει κάποια στιγμή στο παρελθόν την επιθυμία να διατηρηθεί στη ζωή με όλα τα δυνατά μέσα και ανεξαρτήτως από την κατάσταση της υγείας του.

Όλα τα παραπάνω είδη της ευθανασίας χωρίζονται σε δυο μέρη: i) την ενεργητική και ii) την παθητική ευθανασία. Στην πρώτη περίπτωση το ιατρικό/παραϊατρικό προσωπικό δρα ενεργώς και εμπράκτως χορηγώντας στον ασθενή την κατάλληλη ουσία ώστε να επέλθει ο θάνατος. Στη δεύτερη περίπτωση ο ιατρός αποσύρει την ιατρική αρωγή από τον ασθενή ώστε ο θάνατος να επέλθει σταδιακά εξαιτίας της απουσίας της ιατρικής υποστήριξης.


ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
Η ηθική προσέγγιση του ζητήματος γίνεται από δυο κύριες σκοπιές, από δυο κύριες "ηθικές σχολές". Από τη μια, το ηθικό ρεύμα της Συνεπειοκρατίας (ή αλλιώς Ωφελιμισμού) και από την άλλη το ηθικό ρεύμα της Δεοντολογίας. Οι Συνεπειοκράτες, θεωρητικώς ορμώμενοι από πολλά και ποικίλα φιλοσοφικά ρεύματα (βλ. Ηδονιστές -Επικούρειοι-, Hume, Bentham, Mill, κ.α.) υποστηρίζουν ότι πρέπει ο άνθρωπος να πράττει εκείνο που θα προκαλέσει το μεγαλύτερο δυνατό καλό στο μέγιστο δυνατό αριθμό ατόμων. Το γεγονός της ευθανασίας δηλαδή δεν περιέχει εκ των προτέρων κάποια ηθική αξία, αλλά πρέπει να υπολογίσουμε τις πιθανές αρνητικές και θετικές συνέπειες που θα έχει η πράξη μας αυτή. Μάλιστα ο Άγγλος φιλόσοφος Jeremy Bentham καθιέρωσε ένα σύστημα μαθηματικού υπολογισμού των θετικών και αρνητικών συνεπειών μιας πράξης ώστε το αποτέλεσμα των υπολογισμών αυτών να καθορίσει και την τελική μας πράξη.

Για να εκληφθεί καλύτερα η Συνεπειοκρατική/Ωφελιμιστική θεωρία ας θέσουμε το κάτωθι υποθετικό παράδειγμα:

Η πλούσια και άτεκνη υπερήλικη κυρία Ψ. βρίσκεται σε άγρυπνο κόμμα επί μακρού χρονικού διαστήματος. Δικαιούμαστε ηθικώς να διαπράξουμε την ευθανασία; Για να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα αυτό πρέπει να υπολογίσουμε αφενός τις θετικές επιπτώσεις μιας τέτοιας πράξης, όπως λχ η οικονομική λύτρωση των αναξιοπαθούντων κληρονόμων της, η εξοικονόμηση πόρων από πλευράς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η λύτρωση της κυρίας Ψ. από πόνους και λοιπά οδυνηρά συναισθήματα. Αφετέρου οι αρνητικές επιπτώσεις θα είναι λχ η ενδεχόμενη κοινωνική κατακραυγή που θα προκαλέσει μια τέτοια πράξη, οι νομικές συνέπειες, οι ενδεχόμενες τύψεις των κληρονόμων και του ιατρικού προσωπικού, ακόμα και το επιστημονικά παράδοξο ενδεχόμενο ανάκαμψης της υγείας της κυρίας Ψ. και αποκλεισμού της από περαιτέρω ωφέλιμη κοινωνική δραστηριότητα. Αν λοιπόν ο ζυγός των θετικών και αρνητικών συνεπειών κλίνει από τη μια πλευρά ή την άλλη, ο ηθικώς ενεργών άνθρωπος οφείλει να πράξει αναλόγως.

Η συνεπειοκρατική θεωρία πλήττεται εντόνως από το γεγονός ότι αποδεικνύεται στην πράξη επισφαλής. Η φύση του ανθρώπου δεν του επιτρέπει να γνωρίζει με ακρίβεια εκ των προτέρων τις συνέπειες της πράξης του. Η ζωή έχει αποδειχθεί πολλές φορές απρόβλεπτη και ανατρεπτική ώστε κάθε προσπάθεια μαθηματικοποίησής της (όπως στην περίπτωση του Bentham) να αποδεικνύεται ανεπαρκής ως ηθική μέθοδος. Η μόνη βεβαιότητα που θα μπορούσαμε να αποκομίσουμε βάσει της συγκεκριμένης μεθόδου είναι η παρατήρηση και αξιολόγηση των συνεπειών, αφού αυτές επέλθουν, δηλαδή εκ των υστέρων. Κάτι τέτοιο όμως δεν αποδεικνύεται ηθικώς χρήσιμο καθότι δεν προσδίδει καμια πληροφορία στον αν θα πρέπει να πράξουμε κάτι ή όχι, οδηγώντας μας σε ηθική απραξία.

Η σχολή της Δεοντολογίας, στον αντίποδα των Συνεπειοκρατών, υποστηρίζει ότι πρέπει να θέσουμε εκ των προτέρων κάποιες ηθικές αξίες, απέναντι στις οποίες οφείλουμε να είμαστε συνεπείς. Κύριος εκπρόσωπος του ρεύματος της Δεοντολογίας θεωρείται ο Immanuel Kant ο οποίος θεωρεί ως ύψιστη την έννοια του καθήκοντος. Όταν ο ηθικώς ενεργών άνθρωπος αποδώσει ύψιστη αξία στην ανθρώπινη ζωή, οφείλει να είναι συνεπής στην ηθική του αρχή και να προστατεύσει την ανθρώπινη ζωή πέρα από διακρίσεις και περιπτωσιολογίες. Το ίδιο συνεπής οφείλει να είναι ο Δεοντολόγος και όταν θέσει ως ύψιστη ρυθμιστική αρχή των πράξεων και των βουλήσεών του οποιονδήποτε άλλο όρο αντί εκείνου της ζωής.

Στο παράδειγμα λοιπόν που αναφέραμε και νωρίτερα, ο Δεοντολόγος που θέτει ως ύψιστη ηθική αξία εκείνη της ζωής, θα πρέπει να αρνηθεί την πράξη της ευθανασίας υπό οποιαδήποτε μορφή της. Από την άλλη, ο Δεοντολόγος που θέτει άλλη ύψιστη ηθική αξία, όπως λχ εκείνη της αξιοπρέπειας, θα γίνει υπέρμαχος της ευθανασίας ώστε να μην αλλοιωθεί η εικόνα του ασθενούς (εξαιτίας της φθοράς που προκαλεί ο πόνος και οι ιατρικές διαδικασίες) στα μάτια της κοινωνίας που τον εγνώριζε μέχρι τούδε δυνατό και ακμαίο.

Η Δεοντολογία παρουσιάζεται αρχικώς ως μια πιο ασφαλής μέθοδος καθότι δεν εμπίπτουμε στα "εφόσον" και τα ενδεχόμενα της Συνεπειοκρατίας. Παρόλαυτα, οι φιλόσοφοι Hume και Moore διαπίστωσαν ένα βασικό σφάλμα στο οποίο εμπίπτουν πολλές Δεοντολογικές σχολές, καθώς και θρησκευτικά δόγματα τα οποία παρουσιάζονται εξόχως δεοντολογικά. Το σφάλμα αυτό ονομάστηκε "Φυσιοκρατική πλάνη" και σημαίνει τη σύγχυση μεταξύ των προτάσεων του "είναι" και του "πρέπει". Για παράδειγμα είναι εσφαλμένο να πράξω κάτι καλό με μοναδικό αιτιολογικό ότι ο Θεός είναι καλός. Η φράση "ο Θεός είναι καλός" είναι απλά μια περιγραφική πρόταση και σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται αφ’εαυτού της κάποια ηθική επιταγή. Κάτι τέτοιο θα ήταν ένα αυθαίρετο επιστημολογικό σφάλμα. Πέρα από το γεγονός αυτό όμως σε πολλές περιπτώσεις οι δεοντολογικές θεωρίες προσέγγισαν της συνεπειοκρατικές για να αμβλύνουν το απόλυτο και άκαμπτο του χαρακτήρα τους, πετυχαίνοντας περισσότερο μια άνευ ουσίας νόθευση παρά επίλυση των προβλημάτων τους. Επιπλέον, η θεώρηση μιας έννοιας ως ύψιστης στην αξιολογική κλίμακα της ηθικής προϋποθέτει την απόλυτη κατανόηση του εννοιολογικού περιεχομένου της, πράγμα αρκετά δύσκολο.


ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Στατιστική έρευνα του Βρετανικού Ιατρικού Συνδέσμου που έλαβε χώρα σε ιαπωνικά νοσοκομεία, δημοσιευμένη ήδη από το 2001 στο επιστημονικό περιοδικό "Journal of Medical Ethics" (J Med Ethics 2001; 27:324-330) καταδεικνύει σε αριθμούς τη στάση του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού σχετικά με το φαινόμενο της εκούσιας ευθανασίας:

Ένα 54% του ιατρικού και ένα 53% του παραϊατρικού προσωπικού παραδέχθηκε με τη μέθοδο του προσωπικού ερωτηματολογίου (σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 366 ερωτηθέντων) ότι τους έχει ζητηθεί να πράξουν την ευθανασία ενώ μόλις το 5% των γιατρών και το 0% του παραϊατρικού προσωπικού προχώρησαν στην ενεργητική ευθανασία. Παρολαυτά το 88% των πρώτων και το 85% των δεύτερων πιστεύει ότι μερικές φορές είναι λογικό οι ασθενείς να αιτούνται ευθανασίας τη στιγμή που το 33% των πρώτων και το 23% των δεύτερων πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ηθικώς ορθό και το 22% και 15% αντίστοιχα θα έπρατταν τις διαδικασίες της εκούσιας ευθανασίας αν αυτό ήταν νόμιμο στη χώρα τους.

Η στατιστική αυτή μας δείχνει ότι αφενός κατανοείται η ανάγκη του ασθενούς για πρόωρο τέλος της ζωής του, αφετέρου ηθικώς δύσκολα του αναγνωρίζεται αυτό το δικαίωμα είτε με δεοντολογικά, είτε με συνεπειοκρατικά κριτήρια. Μπροστά σε αυτό το δίλημμα, ο ιατρός πιστεύει ότι με την "παράλειψη του πράττειν", με την διακοπή δηλαδή της ιατρικής αρωγής σε ένα άτομο που αιτείται ευθανασίας, γλιτώνει από ενδεχόμενες τύψεις αλλά και νομικές συνέπειες. Ηθικώς όμως η παράλειψη του πράττειν δεν διαφοροποιείται αρκετά από το καθαυτό πράττειν καθότι με την παράλειψη επιτυγχάνεται ο ίδιος σκοπός της ευθανασίας και μάλιστα, πολλές φορές, στην πιο οδυνηρή μορφή για τον ασθενή.

Επιπροσθέτως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι τελικός αξιολογικός κριτής της πράξης της ευθανασίας θα ήταν ολότελα εσφαλμένο να είναι αποκλειστικά το ιατρικό προσωπικό. Η γνώση και η συμβολή του είναι αναμφιβόλως πέρα για πέρα χρήσιμη, όμως το ηθικό ζήτημα οφείλει να αντμετωπίζεται σοβαρά και λεπτομερειακά από μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων που θα απαρτίζεται τόσο από τους συγγενείς του ασθενούς, όσο και από εκπροσώπους της αρμόδιας επιστημονικής και πολιτικής κοινότητας. Ο ιατρός δεν περιλαμβάνει εξ'ορισμού στην ιδιότητά του το ρόλο του ηθικού αξιολογητή και γι αυτό το λόγο μια πράξη που θα εκπορευόταν από την ηθική στάση του ιδίου και μόνο θα ήταν επικίνδυνη.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ
Η σύγκληση επιτροπών ηθικής αξιολόγησης για τέτοια σοβαρά ζητήματα είναι κοινός τόπος σε πολλές χώρες του δυτικού κόσμου. Είναι απαράδεκτο να συντάσσονται νόμοι και να διαπράττονται πράξεις τεραστίου ηθικού βάρους χωρίς προηγουμένως να έχει μελετηθεί το θέμα εις βάθος από κατάλληλους θεωρητικούς και θετικούς επιστήμονες.

Όταν τελικώς κάνουμε λόγο για ευθανασία πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ομιλούμε περί της εκούσιας ευθανασίας. Οι υπόλοιπες δυο περιπτώσεις της ακούσιας και της εικαζόμενης συναίνεσης ευστόχως παρατηρούνται από πολλούς ως πράξεις φόνου. Το ηθικό υποκείμενο που είναι άμεσα ενδιαφερόμενο για την αυτοδιάθεσή του οφείλει να εκφράσει ρητώς την άποψή του ώστε να προβληματιστούμε στο αν και κατά πόσο η πράξη της ευθανασίας είναι δόκιμη στην εκάστοτε περίπτωση. Οι εικασίες αλλά και ο παρορμητισμός δεν έχουν θέση σε τόσο σοβαρά ηθικά ζητήματα που χρήζουν εκτεταμένης μελέτης. Η φιλοσοφία, πέρα από τις όποιες θρησκευτικές δοξασίες που δικαιούται ο καθένας να ενστερνίζεται, οφείλει να προβληματίζεται συστηματικά και έντονα πάνω στο δικαίωμα του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση της ζωής και της αξιοπρέπειάς του.

Πηγή filosofia.gr

[Basil]

[QUOTE=Xenios;19114]. Η φιλοσοφία, πέρα από τις όποιες θρησκευτικές δοξασίες που δικαιούται ο καθένας να ενστερνίζεται, οφείλει να προβληματίζεται συστηματικά και έντονα πάνω στο δικαίωμα του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση της ζωής και της αξιοπρέπειάς του.[UOTE]

Ξαναγράφω την τελευταία παράγραφο αυτού του άρθρου, πάνω στο δικαίωμα του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση της ζωής και της αξιοπρέπειάς του.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Basil Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Είναι η ουσία αυτό Βασίλη, η ουσία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι γεννήθηκαν για να έχουν την τύχη του εαυτού τους στα χέρια τους και να μην είναι μαριονέτα κανενός.

[Xenios]

Είχε δικαίωμα να πεθάνει

Για χρόνια ο Ουέλμπι παρέμενε καθηλωμένος στο κρεβάτι.
"Αποδέχτηκα την επιθυμία του να πεθάνει". Με αυτή τη φράση ο γιατρός Μάριο Ρίτσιο αποκάλυψε ότι ήταν αυτός που βοήθησε τον 60χρονο Πιερτζόρτζιο Ουέλμπι να πεθάνει, αποσυνδέοντας τον αναπνευστήρα που τον κρατούσε στη ζωή και χορηγώντας του τα κατάλληλα φάρμακα ώστε να μην υποφέρει.

Ο Πιερτζόρτζιο Ουέλμπι, καθηλωμένος για πολλά χρόνια λόγω μυϊκής δυσμορφίας, ενσάρκωνε στην Ιταλία τον αγώνα για το
δικαίωμα στον θάνατο και επαναλάμβανε ότι "αγαπά τη ζωή και απεχθάνεται τον θάνατο".

"Αγαπώ τη ζωή, Πρόεδρε. Δεν είμαι ούτε μανιακός, ούτε μανιο-καταθλιπτικός. Ο θάνατος μου προκαλεί απέχθεια. Δυστυχώς αυτό που μου έχει απομείνει δεν είναι η ζωή, δεν είναι παρά μια πεισματική και παράλογη επιμονή για τη διατήρηση των βιολογικών λειτουργιών", έγραφε τον Σεπτέμβριο στην ανοικτή επιστολή του προς τον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, η οποία μεταδόθηκε από τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης, προκαλώντας συγκίνηση και δίνοντας έναυσμα για έναν δημόσιο διάλογο για την ευθανασία στη χώρα.

Τα τελευταία 27 χρόνια ο Ουέλμι ζούσε με μία καθηγήτρια μαθηματικών που τον βοηθούσε στην καθημερινή του ζωή και τον υποστήριξε στον αγώνα του για να του επιτραπεί να πεθάνει.

Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε ακόμη τις τελευταίες εβδομάδες.

Πηγή : skai.gr

[Liria]

Όσα ειπώθηκαν μέχρις εδώ, αναφέρονται ως επι το πλείστον στην ευθανασία που δίνεται για να μην υποφέρει ο ασθενής. Διότι μιλάμε για σωματικές ασθένειες. Ποιός θα αναλάμβανε να διαχωρίσει την σοβαρότητα μιας ανίατης ψυχικής νόσου; Ποιός θα έβαζε τα όρια στο τί πρέπει να ζυγίσουν οι συγγενείς και τί να παραβλέψουν μπροστά στο δίλλημα; Και ποιός θα απέτρεπε τις σκέψεις που μπορεί να γεννηθούν ύπουλα ή αγανακτισμένα, στο μυαλό ενός ταλαιπωρημένου/ αδικημένου/ χολωμένου ή αδιάφορου συγγενούς; Ο κίνδυνος να βρεθούν περιπτώσεις όπου η ευθανασία θα λειτουργούσε λυτρωτικά, περισσότερι για κάποιον υγειή παρά για τον ίδιο τον ασθενή, ελλοχεύει πάντα και κανένας νόμος δεν θα διασφαλίσει αυτές τις πιθανές παρεκτροπές. Το θέμα είναι αν η επιστήμη μπορεί να βεβαιώσει οτι δεν υπάρχει ΚΑΜΜΙΑ απολύτως ελπίδα και ούτε ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ, στην όποια περίπτωση. Κάτι παραπλήσιο με την δωρεά οργάνων: Όταν έχεις το παιδί σου κλινικά νεκρό, αφήνεις τους γιατρούς να λένε αλλά εσύ, παραμονεύεις με ελπίδα για μια σύσπαση στο μικρό του δαχτυλάκι.
Νομίζω οτι το θέμα της ευθανασίας δεν απαιτει απλώς σιγουριά για μη αναστρέψιμη περίπτωση. Απαιτεί ήθος εκ μέρους των υπευθύνων και αναγνώριση του δικαιώματος στην αξιοπρέπεια του πάσχοντος.
Αγαπητέ Στέλιο, αν το θέμα δεν ήταν τραγικά σοβαρό, θα σου πρότεινα να το είχεις βάλει στη στήλη "αναπάντητα ερωτήματα".

[Βάγγος]

Καλμέρα σε όλους σας. Σας βρήκα τυχαία,καθώς ξεκουραζόμουν λόγω τν Χριστουγέννων. Σαςεύχοαι ΄πρώτα απόλα καλή χρονιά!!!!!!!!!!!! Μετάμε εντυπωσίασαν τα θέματά<σας!!! Ναπωτην ¨γνώμη μου.Α η ευθανασία ειναι δικαώμα στν θάνατο,όπως εγώ τον επιθυμώ,τότε ναι είμαι υπέρ. Το ζητούμενοείναι, αν καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα να ζούμε αξιοπρεπώς κάθε στιγμήκαιακόμαπερισσόερο,� �ν κάνουμε εμείς οιίδιοι κάτι έμπρακταγι αυτό.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!!!!!!!

[Kiwi]

Αρχική Δημοσίευση από Βάγγος Το ζητούμενοείναι, αν καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα να ζούμε αξιοπρεπώς κάθε στιγμήκαιακόμαπερισσόερο,� �ν κάνουμε εμείς οιίδιοι κάτι έμπρακταγι αυτό. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!!!!!!!

Φαντάζομαι όλοι οι άνθρωποι προς τα εκεί στοχεύουν. Απλά κάποιοι το καταφέρνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Οι ευθύνες όμως πάλι βαραίνουν τους ίδιους, οπότε στην ουσία τους δίνεται το δικαίωμα να ζήσουν όπως θέλουν.

[Xenios]

Βλέπω τον άνθρωπο μας και μέσα στον λήθαργο των φαρμάκων καταστολής, να μορφάζει από τον πόνο, ενώ στο πρόσωπο της, η τραγική σπαρακτική μάσκα του προσώπου της, σε κάθε σπασμό, σπαράζει τις καρδιές μας και μας σκοτώνει και εμάς.

Διαβάζω και αυτές τις θεωρίες που έχουν γραφτεί εδώ και μου έρχονται διάφορα συναισθήματα.

Σας το λέω κατηγορηματικά, αν ήταν Μητέρα μου ή γυναίκα μου και όχι η αγαπημένη μου πρώτη εξαδέλφη (σαν αδελφή ουσιαστικά) θα προχωρούσα στο αδίκημα της ευθανασίας και θα έγραφα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, νόμους θρησκείες πιστεύω και οτιδήποτε άλλο.

Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος με πίστη στον Θεό της αγάπης. Της αγάπης με ακούτε; Πως γίνεται να αγαπάς και να την βλέπεις να μαρτυράει; Πόσο πώρωση μπορεί να έχει περάσει στο μυαλό σου, ώστε να λες όχι;

[Liria]

Στέλιο, το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει την τύχη να το αγαπούν καί τα παιδιά του και οι δικοί του. Ξέρουμε και οι δύο πόσο το αξίζει και συμφωνώ πέρε για πέρα μαζί σου ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Ομως αν θυμάσαι, συζητούσαμε για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια γενίκευση και νομιμοποίηση πάνω σ' αυτό. Φαντάζεσαι να ήταν απλώς μια άκληρη ηλικιωμένη θεία που όλοι θα βιάζονταν να ...κατευοδώσουν; Ποιός θα κρίνει τις συνθήκες κάθε φορά;
Επαναλαμβάνω οτι κι εγώ συμφωνώ μαζί σου, αλλά μόνο σε παρόμοιες περιπτώσεις οπου πραγματικά το κίνητρο είναι η αγάπη για τον ασθενή και η απόγνωση.

[tertios]

Δεν είναι παλιο το αίτημα ασκησης ευθανασίας, διευκόλυνσης δηλ. των χειρισμών εκείνων που τελειώνουν το μαρτύριο ενός ανίατα άρρωστου, και ακόμα παραπάνω, αποποινικοποίηση των σχετικών ενεργειών, είτε γίνονται απο γιατρούς είτε απο συγγενείς.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ηθικό. Εχει και μια πολιτικη διασταση:

Τα ερωτήματα είναι

έχω δικαίωμα να αφαιρέσω τη ζωή κάποιου που πονά και ειναι ανίατος;

ποιός κρίνει για την αναγκαιότητα της ευθανασίας;

ποιός ερμηνεύει και με τι κριτηρια την υποτιθεμενη βούληση του ασθενούς;

έχουμε σκεφθεί τη σημασία του πόνου στη ζωή μας, σαν εργαλείου πνευματική κάθαρσης;

μήπως με την ευθανασία απεμπολούμεθα την ευθυνη μας να συμπαρασταθούμε σε ένα συνανθρωπο μεχρι το τέλος;


Προσωπικά τάσσομαι κατα της ευθανασίας, ιδιαίτερα σε μια κοινωνία που εύκολα αναζητάει για εμπορικούςε σκοπούς δότες οργάνων προς πώληση σε οικονομικά ισχυρότερους.

Εσείς τι λέτε;

[Archmage]

Ζητώ συγγνώμη αν ακουστώ λίγο σκληρός:

Για να μιλήσει κάποιος για ευθανασία, θα πρέπει να έχει δει, ακούσει, ακουμπήσει και μυρίσει ένα ανθρώπινο πλάσμα που βρίσκεται σε τελικό στάδιο "άσχημης" ασθένειας. Αφού δει ένα νεκρό μυαλό σε διαλυμένο σώμα ή ένα ζωντανό μυαλό σε σώμα που καταρέει, τότε ας αποφασίσει αν είναι υπέρ ή κατά της ευθανασίας.

[tertios]

Απαντάς με μια θέση που δεν αντιμετωπίζει τα ερωτήματα που έθεσα.

Θα με ενδιέφερε ο τρόπος σκέψης σου στις ερωτησεις πλαίσο. Είναι γνωστό ότι ιστορικά η ευθανασία χρησιμοποιήθηκε και απο διάφορες πολιτικές ή κοινωνικές ομάδες απο άτομα που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να σκοτώσουν κάποιον ( Χίτλερ) ή απο άλλα που λειτουργούσαν για λόγους προληπτικούς (Σπαρτιάτες) προκειμένου να καθαρίσουν την .......ράτσα τοιυς η να μην την αφήσουν να "νοθευθεί". Λίγο επικίνδυνα ακούονται όλα αυτα.

Δεν θέλω να τοποθετηθεί κανείς στο άσπρο ή το μαύρο αλλά να αναπτύξει και συζητησει τα εκατέρωθεν επιχειρήματα.