Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
#2
|
|
||||
Τι τεράστιο θέμα άνοιξες Στέλιο...
Ασχετα απο νομικα και θρησκευτικα κολληματα, στην καθαρα ανθρωπιστικη διασταση του θεματος θα δηλωνα υπερ της ευθανασιας. Υπερ δηλαδη της επιλογης του να μην βλεπω τον ανθρωπο μου να υποφερει με αντάλλαγμα την ιδια του την ζωη. Θα ηθελα λοιπον να εχω την νομικη δυνατοτητα να το κανω. Να επιλεξω. Μερικα δευτερολεπτα μετα με λουζει κρυος υδρωτας και θελω ακριβως το αντιθετο. Δηλαδη ξεκαθαρο νομο ο οποιος θα μου απαγορευει να παρω αυτη την αποφαση, μονο και μονο για να παρει το βαρος πανω απο την πλατη μου. Απλα για να βρω μια δικαιολογια να πω οτι "δεν μπορω να παρω αυτη την αποφαση". Με τι καρδια θα πατησεις το κουμπι; Με τι ψυχη θα βαλεις την υπογραφη σου σε ενα χαρτι και θα δωσεις τελος; Με τι ψυχικα αποθεματα θα μπορεσεις να συνεχισεις την ζωη σου ακομα κι αν ο ανθρωπος σου δεν ειχε την παραμικρη ελπιδα να σωθει; Οσο κι αν θελω να εχω το δικαιωμα επιλογης, τοσο τρεμω στην ιδεα της εφαρμογης της... Προσωπικα δεν εχω την ψυχη να το κανω Στέλιο. Θα ημουν υπερ ομως στο να προσφερω την νομικη δυνατοτητα σε καποιους που την εχουν... |
#3
|
|
||||
Δεν υπαρχει απαντηση... Η ευθανασια ειναι ΟΛΑ αυτα
Το μονο που εχω να πω ειναι οτι ελπιζω σε ενα κοσμο που η ευθανασια δε θα χρειαζεται... (και εχω το θαρρος να το πω)
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! |
#4
|
|
||||
Εννοείς την μετά θάνατο ζωή;
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#5
|
|
|||
Μαλλον εννοεί έναν κόσμο αρκετά πιο εξελιγμένο ιατρικά από τον δικό μας.
|
#6
|
|
||||
Όπως και να το πάρεις είναι μία δύσκολη απόφαση. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να την πάρει χαλαρά και χωρίς σκέψη τότε δεν έχει χάσει άτομο που πραγματικά αγαπούσε. Προσωπικά με έχει πειράξει ακόμα και η ευθανασία που έχω κάνει σε κατοικίδιό μου. Πόσο μάλλον να κάνεις σε έναν άνθρωπο. Είναι μία απόφαση που ακόμα και το ίδιο το άτομο που υποφέρει αν την έπαιρνε πάλι θα είχα αντιρήσεις. Πάντα έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί κάτι να πάει καλά. Μία ευκαιρία που δεν είναι καλό να την χάσεις.
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ... |
#7
|
|
||||
Δεν εξέφρασα την άποψη μου στο αρχικό μήνυμα, θα το κάνω τώρα.
Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν μιλάω για ευθανασία σε καμιά περίπτωση εκτός αν ο άνθρωπος υποφέρει βάναυσα από μια αρρώστια. Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους σε κώμα ή σε διαρκή καταστολή, δεν θα έπαιρνα ποτέ τέτοια απόφαση. Μιλάω για τις περιπτώσεις που όταν ακούς τα βογκητά του αβάσταχτου πόνου, σε κάνει να θες να μπεις σε ένα θάλαμο με ηχητική απομόνωση, να μην ξανακούσεις τον πόνο να κουρελιάζει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε σημεία να παρακαλάς και να ικετεύεις, ένα τέλος. Τι θα κάνατε σε αυτές τις περιπτώσεις; Θα ανέστειλε την επιθυμία να απαλλάξτε από το μαρτύριο αυτόν τον άνθρωπο, θα αδιαφορούσατε πλήρως για θεολογικές και νομικές αντιθέσεις; Είναι ικανός κανείς να πει στον άνθρωπο αυτό κάνε υπομονή έχει ο θεός; Το λιγότερο που θα απαντούσα είναι ότι αδιαφορώ για τα πάντα, ηθικές και υλικές απαγορεύσεις και θα έδινα το τέλος. Θα το έκανα και με τα ίδια μου τα χέρια, αν μπορούσα να απαλλάξω τον άνθρωπο μου από το αβυσσαλέο μαρτύριο του. Το λέω ψυχρά, θα ξέχναγα και πίστη και τα πιστεύω μου, θα έδινα την λύση, αδιαφορώντας παντελώς για τις συνέπειες, κάθε είδους συνέπειες.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#8
|
|
||||
Στην περίπτωση που περιγράφεις Στέλιο δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα (και ούτε θέλω να μάθω). Είναι πράγματι κάτι το οποίο σε κάνει να θέλεις να δείς τον άνθρωπό σου να φεύγει με αξιοπρέπεια από τη ζωή. Σκέψου όμως αν ανοίξουν παραθυράκι σε αυτές τις περιπτώσεις, πόσες άλλες θα έχουμε όπου άνθρωποι κάνουν ευθανασία σε κάποιον για χρηματικούς λόγους, ή επειδή οι γονείς τους έκαναν το λάθος να ζήσουν παραπάνω από ότι έπρεπε, ή απερίσκεπτα ενώ υπάρχει ακόμα ελπίδα; Ακόμα και ο ίδιος ο ασθενής μπορεί να το αποφασίσει κάτω από πιέσεις συγγενών του ή του πόνου που έχει.
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ... |
#9
|
|
||||
Πάς στο άλλο άκρο, στο παραθυράκι μιας πιθανούς νομοθεσίας. Μπορούν κάλιστα αυτά να νομοθετηθούν ώστε να μην υπάρχει περίπτωση παρερμηνειών με πολλές δικλείδες ασφαλείας.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#10
|
|
||||
Δυστυχώς στην Ελλάδα οι νόμοι είναι γεμάτοι παραθυράκια. Να αερίζονται βρε αδελφέ. Να μπαίνει αέρας, να φεύγει η σκόνη...
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ... |
#11
|
|
||||
Μπορεί ο Στέλιος να μην αναφέρεται στο κώμα, αλλά το περιστατικό που συνέβη στην Ιταλία, ήταν συγκλονιστικό. Ένα παληκάρι που ήταν σε κώμα για 6 χρόνια (αν θυμάμαι καλά) και οι συγγενείς του σκεφτόντουσαν το θέμα της ευθανασίας, όταν αυτό επανήλθε, τους είπε: …εγώ σας άκουγα!
Εκτιμώ, πως δεν είναι το μόνο που αποδεικνύει, πως πίσω από αυτά που φαίνονται (τα φαινόμενα), υπάρχει και κάτι άλλο, και αυτό το ''άλλο'' δεν είναι μόνο πίσω από το κώμα και την καταστολή, αλλά πίσω και από τον πόνο και από την κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου. Στα μηνύματα, προβάλλεται η ανθρώπινη ευαισθησία και η συμπόνοια, κι αυτή η αντιμετώπιση, ως καλή λίαν, θα μπορούσε να γίνει βάση καλυτέρευσης της ζωής των ανθρώπων. Μπορεί να ελέγχεται, να στήνεται στα έξι μέτρα… να απαιτείται ( ; ) η τροποποίηση του νόμου που έφτιαξε ο κόσμος (νομολογία) από τέτοιες βιωματικά ακραίες περιπτώσεις, (που κι εμείς βιώσαμε με την μητέρα μας, στο κρεβάτι του πόνου…) αλλά όταν εξωθείται για χάριν του ανθρώπου, ο Θεός, τότε μόνος του αλλάζει το κέντρο και τον άξονα περιστροφής του, αλλάζει τη ροπή, οπότε και τον στόχο του. Πράγματι ο άνθρωπος είναι ''πάνω'' από τις λάθος θρησκείες που οδηγούν σε διαχωρισμούς (πολώσεις), αλλά είναι ''κάτω'' από τον Αληθινό Θεό, που πάντας εις ενότητα εκάλεσε. Κι ερχόμαστε γενικά… στο θέμα αντιμετώπισης του πόνου. Μπορεί ο άνθρωπος, να αγαπά πιο πολύ τον συνάνθρωπό του από τον Θεό; την όντως Αγάπη; μπορούμε να συγκρίνουμε μια κουπίτσα με έναν ωκεανό; Πως ο άνθρωπος φαντάζει να ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπό του, για την λύτρωσή του από τον αβάσταχτο πόνο και ο Θεός κωφεύει, και ''μοιάζει'' να αδιαφορεί; Αν πάμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας να εκβιάσουμε το Θεό, να αποδείξει την Αγάπη Του, την παντοδυναμία, την πανσοφία Του και την φιλευσπλαγχνία και ειλικρινή συμπόνοια Του για τους ανθρώπους και ιδιαίτερα σε μας προσωπικά, η θρησκευτική ιστορία δυστυχώς, επαναλαμβάνεται… Εκεί πάνω στον Σταυρό, ο ένας ληστής του έλεγε ''…Εσύ που γκρεμίζεις το ναό και τον ξαναχτίζεις μέσα σε τρεις μέρες, σώσε τον εαυτό σου. Αν είσαι Γιος του Θεού, κατέβα από το σταυρό! Παρόμοια και οι αρχιερείς μαζί με τους νομοδιδασκάλους και τους πρεσβυτέρους, έλεγαν κοροϊδευτικά: Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να σώσει! Αν είναι βασιλιάς του Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από το σταυρό και θα πιστέψουμε σ' αυτόν.'' Να κατέβει από τον Σταυρό που αίρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου (αυτό κι αν είναι αγάπη και θυσία για τον άνθρωπο;;; ) γιατί πρέπει να αποδείξει την αγάπη Του; Ο λόγος, μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί θέλουν παρηγορηθεί, είναι αληθής; είναι λόγια να λέγονται ή απλά να γράφονται και να κοσμούν την Αγία Γραφή;;; Έχω δει τον πόνο να ωριμάζει τον άνθρωπο πνευματικά. Για ό,τι συμβαίνει, υπάρχει λόγος, λόγος που βρίσκεται σαν σε θησαυροφυλάκιο, μέσα στον Λόγο. Κάποιος μοναχός ρώτησε τον Θεό για κάτι και την απάντηση την πήρε μετά από 45 χρόνια… Το ''σχέδιο'' του Θεού, για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και για όλην την ανθρωπότητα, παραλληλίζεται με το σχέδιο ενός ''εργόχειρου'' το οποίο, φυσικά και φαίνεται καθαρά μόνο από πάνω. Από κάτω, (όπως το βλέπουμε εμείς) φαίνονται μόνο ξέφτια, κρεμασμένες κλωστές, κόμποι κλπ. Πεπεισμένοι, ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ, η ΑΓΑΠΗ του Θεού, η μέριμνα, η συμπόνοια, η Πρόνοια αδιαμφισβήτητες σταθερές και ότι ο πόνος ωριμάζει τον άνθρωπο, μακάρι ο καλός Θεός να μας δίνει δύναμη αντοχής του, εμπιστοσύνη και διάκριση του σχεδίου Του! Όσον αφορά πάλι τον πόνο και την αδικία, ο γέροντας Παϊσιος αναφέρει τα εξής: Μια φορά, ένας μοναχός έλεγε και ξανάλεγε… Θεέ μου πολύ αδικία, πολύ αδικία! σε κάποια στιγμή, ακούει τον Θεό (στην προσευχή του) να του λέει, πως καλό θα ήταν, όταν δεν κατανοεί κάποια πράγματα να μην κρίνει, και ως απόδειξη της μερικής κρίσης του ανθρώπου, του ζητά να πάει σε μια πηγή έξω από την Αλεξάνδρεια, να κρυφτεί σε μια κουφάλα, και να περιμένει να δει. Πράγματι, έτσι και έκανε. Σε λίγο, περνάει ένας πλούσιος πάνω σε άλογο, και μετράει τα φλουριά που είχε στο πουγγί του. Τα μετράει και φεύγει. Χωρίς όμως να καταλάβει, του έπεσε κάτω. Μετά από λίγο, περνάει ένας φτωχός, βρίσκει τα χρήματα, και χωρίς να τα μετρήσει, τα παίρνει και φεύγει. Σε λίγο έρχεται ένας διαβάτης, πίνει νερό και κάθεται να ξεκουραστεί. Δεν περνάει πολύ ώρα κι έρχεται ο πρώτος. Κατεβαίνοντας από το άλογο, του λέει: - μου πήρες το πουγκί με τα φλουριά! - όχι - δεν μπορεί, εσύ το βρήκες εδώ, μου το πήρες και μου το κρύβεις! - όχι δεν βρήκα τίποτα. πάνω στην ένταση, ο πρώτος, σκοτώνει τον τελευταίο, κοιτάζει δεξιά αριστερά ότι κανένας δεν τον είδε, τον παρατάει και φεύγει. Ο μοναχός χωρίς καμμιά αμφιβολία, πιστεύει αυτό που είδε μπροστά στα μάτια … την αδικία. Άλλος πήρε τα χρήματα και άλλος, εντελώς άδικα σκοτώθηκε. Κι ο Θεός του λέει: Ο τελευταίος, πριν 20 χρόνια, είχε σκοτώσει κάποιον. Μετάνοιωσε ειλικρινά, και στην προσευχή του έλεγε και ξανάλεγε… Θεέ μου, αν με έχεις συγχωρήσει, σε παρακαλώ, όπως εγώ αφαίρεσα τη ζωή ενός ανθρώπου, έτσι βίαια και με τέτοιο θάνατο να με πάρεις. Πράγματι τον συγχώρησα, και αφού ήλθε η ώρα του να αποχωρισθεί το σώμα του, του έκανα αυτήν την χάρι. Ο δεύτερος, (ο φτωχός) μόλις είχε έλθει από ένα δικαστήριο, που τον είχαν αδικήσει και ενώ το χωράφι που πούλησε κόστιζε 100 φλουριά, οι δικαστές μαζί με τον πλούσιο του δώσανε μόνο είκοσι. Γυρνάει στην προσευχή του και μου λέει: - σε παρακαλώ καλέ μου Θεέ, αποκατάστησε την αδικία για να θρέψω την οικογένειά μου! πράγματι έτσι και έκανα. Τον οδήγησα μέχρι εδώ. Αυτά που σου είπα, μπορείς να τα βρεις ότι έτσι είναι. Κάνε υπομονή και σε δύο χρόνια, αυτός που σκότωσε τον συνάνθρωπό του, θα μάθει ότι άδικα τον σκότωσε, θα γίνει μοναχός και θα σώσει την ψυχή του. Πες μου παιδί μου ''τώρα'', που βλέπεις την αδικία; φυσικά και η απάντηση ήταν… συγγνώμη Κύριε! κατ' ελάχιστον προτείνοντάς μας, να μην κρίνουμε όταν δεν ξέρουμε το θείο σχέδιο… και φυσικά αυτή η στάση, ΔΕΝ είναι παθητική, αλλά πνευματικά ενεργητική, ως πλήρους εμπιστοσύνης, που σαν εσωτερική πίστη, μπορεί ναι μεν, να μην έχει την κινητική ενέργεια ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει, αλλά θέλει να δράσει …. έχει όμως την δυναμική, που (είτε γνωρίζει είτε όχι) σώζει, καθώς η πίστις σώζει και όχι η γνώσις. Νομίζω μάλιστα, πως εκεί που η επιστήμη (γνώσις) σηκώνει ανήμπορη τα χέρια, εκεί η πίστη κάνει θαύματα! Πάλι ο γέροντας Παϊσιος, όταν ήταν νεαρός στη Μονή Φιλοθέου, σοκαρίστηκε με τον οικτρό θάνατο ενός παπούλη. Ένας 75χρονος, πρόσεχε έναν 80χρονο… ήταν κρυωμένος, τον άλειψε με πετρέλαιο τα πόδια, τον τύλιξε με κουβέρτα και ζάρωσε (σαν άρρωστος) κοντά στο τζάκι. Άρπαξε φωτιά, κι ο γεράκος κάηκε. Το έφερε πολύ βαρηά, έως ότου άκουσε τον (κοινό με τον αποτεφρωθέντα) πνευματικό του, να του λέει. Μην στενοχωριέσαι. Ο παπούς που κάηκε, όταν ήταν κοσμικός, σαν φούρναρης στην Κομοτηνή, πριν γίνει μοναχός είχε κάνει ένα έγκλημα. Έκλεισε στον φούρνο ένα τούρκο και τον έκαψε. Στην προσευχή του έλεγε, σε παρακαλώ Θεέ μου, αμάρτησα Κύριε, αμάρτησα. Αν με συγχώρεσες, πάρε με, με τον ίδιο τρόπο… έτσι και έγινε. Αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που δεν αποφεύγουν τον (μικρό σε διάρκεια) επίγειο πόνο και πένθος, για χάριν της πνευματικής παρηγορίας στους αιώνες, κοινωνούντες το Πάθος Του Κυρίου, για την συμμετοχή τους και στην Ανάσταση, κατά το ''δεύτε ουν συναποθάνωμεν για Τον Χριστό, ίνα συζήσωμεν Αυτώ…'' τα ονομάζει …τα αρχοντόπουλα του Θεού. Μάλιστα, ανέφερε, πως όταν ο ίδιος πονούσε... και προσευχόταν για τους άλλους, γινόντουσαν περισσότερα θαύματα, καθώς καμπτόταν η ευσπλαγχνία του Θεού, μπροστά στην αυτοθυσία και απάρνηση του εαυτού, του γέροντα. Μακάρι κι εμείς οι κοινοί θνητοί, αφού δεν φτάνουμε στο σημείο να ζητάμε ''πόνο'' για την ''αγάπη'' του Θεού, τουλάχιστον να ζητάμε να μας δίνει δύναμη αντοχής του, μεταστροφής του βιολογικού πόνου σε πόνο ωφέλιμο πνευματικά, καθώς αυτή είναι τελικά, η κλείδα μεταμόρφωσής μας, μη γογγύζοντες, αλλά με εμπιστοσύνη προσκαρτερούντες. Εν τη υπομονή υμών, κτήσασθε τας ψυχάς υμών. (Λουκ.κα'29). Υπό αυτές τις συνθήκες η εμπιστοσύνη στον καλό Θεό, η ευχαριστία για πάντα τα φάρμακα, (συνήθως πικρά) που όμως ''γιατρεύουν'' την ψυχή, η ελπίδα και η δόξα, μεταγγίζεται (υπό την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων) και ξεκουράζει τον ασθενή, περισσότερο από τα παυσίπονα... Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 11-10-06 στις 00:09 |
#12
|
|
||||
Σεβαστά όλα αυτά φίλε Mystakid. Πιό σεβαστό όμως για μένα είναι το γνωμικό των αρχαίων υμών προγόνων "Συν Αθηνά και χείρα κίνει".
Το να κάθομαι καρτερικά να περιμένω την αντίδραση του Ύψηστου για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μου το θεωρώ μιζέρια. Πιστεύω πως έχει καλύτερα πράγματα να κάνει από το να αφαιρεί σκλήθρες από τα δάχτυλά μου. Άραγε πόσοι άγιοι άνθρωποι προσευχήθηκαν για να βρούν την φώτιση υπερδυνάμεις όπως είναι σήμερα η Αμερική που σκοτώνουν αθώους για να κερδίζουν χρήματα. Πόσοι προσευχήθηκαν για τα φυσικά φαινόμενα που σκοτώνουν τόσες χιλιάδες αθώους. Πόσοι άραγε από αυτούς που σκοτώθηκαν στο τσουνάμι άξιζε να πεθάνουν; Τα παιδάκια των δύο και τριών χρόνων άξιζε να σκοτωθούν τόσο βίαια; Δυστυχώς κατά την γνώμη μου ο Θεός μπορεί να βρίσκεται εκεί ψηλά αλλά μας έχει αφήσει στο έλεός μας. Ίσως προτιμώ να το πιστεύω αυτό γιατί έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Όταν ένα παιδάκι 3 μηνών αργοπεθαίνει από λευχαιμία, προτιμώ να πιστεύω ότι ο Θεός μας έχει εγκαταλήψει παρά ότι το βλέπει και δεν κάνει κάτι. Φιλικά Μιχάλης
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ... |
#13
|
|
||||
Θέλω να κάνω μια γενική παρατήρηση σ’ αυτά που είπες.
Αν εφάρμοζα όλα αυτά που είπες, σίγουρα οι δικοί μου μετά θάνατον θα απαιτούσαν να ανακηρυχτώ Άγιος από την Ιερά Σύνοδο. Όμως εδώ δεν μιλάμε για αγίους ή οσίους, μιλάμε για άτομα με την ανθρώπινη υπόσταση. Ακόμα και ο Χριστός με την ανθρώπινη υπόσταση του, ζήτησε από τον Πατέρα του και Θεό μας : Πάτερ μου ει δυνατόν εστίν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο ... Λύγισε και Εκείνος και εμείς αξιώνουμε να μην λυγίζουν οι άνθρωποι; Δηλαδή καλά κάνουν οι Σιίτες Μουσουλμάνοι, που αυτόμαστιγώνονται, για να προκαλέσουν τον πόνο για να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους. Να μου λείπει αυτή η ωρίμανση, δεν την θέλω και δεν την αποδέχομαι, έχω άλλους τρόπους να ωριμάζω τον εαυτό μου. Το θεωρώ ότι υποβιβάζει την ανθρώπινη υπόσταση μου. Έχω δει και άλλες κατηγορίες ανθρώπων που από μια συντριβή, από ένα αβάσταχτο πόνο, έχουν μεταμορφωθεί σε θηρία ανήμερα, που ξέχασαν και πίστη και αγάπη και συμπόνια. Ο πόνος μάλλον σκληραίνει τους ανθρώπους παρά τους ‘μαλακώνει’ ή όπως λες τους ωριμάζει. Μιλάς με την ψυχραιμία και την νηφαλιότητα, ενός ανθρώπου που ζει και δουλεύει περιμένοντας τα όλα από τον Θεό. Μα η ζωή δεν είναι παράδεισος, αν δεν βρω να φάω δεν θα με ταΐσει ο θεός, αν πονάει το κεφάλι μου δεν θα παρακαλέσω τον θεό να μου το κάνει καλά, αλλά θα πάρω μια ασπιρίνη. Αν θέλω μια σκεπή να μένω δεν θα μου έρθει ουρανοκατέβατο, θα πρέπει να εργαστώ να βγάλω λεφτά για να νοικιάσω ή αγοράσω. Επειδή ξεφύγαμε πολύ από το κυρίως μας θέμα που είναι η ευθανασία, όπως δεν περιμένω λύση στην καθημερινότητα ουρανόπεμπτη, έτσι παίρνω τις αποφάσεις που πρέπει για να απαλύνω τον πόνο. Ο Γιατρός όσο μπορεί θα δώσει μορφίνη για να μειώσει τον πόνο, όταν και αυτή δεν θα κάνει τίποτα, θα πρέπει να έχω στα χέρια μου μια λύση. Θα παρακαλώ τον θεό μου να βοηθήσει πάντα, αλλά θα πρέπει και να ενεργήσω. Είμαι είσαι είμαστε είναι άνθρωποι με αδυναμίες, άνθρωποι με όρια, άνθρωποι που άσχετα με τα πιστεύω τους, έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίζουν μόνοι τους. Έχουμε το μυαλό, έχουμε την κρίση, δεν είμαστε άβουλα όντα. Και αποφασίζουμε. Έχουμε διαφορετική φιλοσοφία και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα από την παραπάνω περικοπή σου. Εγώ θα κάνω τα πάντα αυτόν τον πόνο να τον γιατρέψω και αν φτάσω στο Αμήν και έχω την δύναμη, θα κάνω αυτό που νομίζω σωστό και εκείνη την δεδομένη στιγμή να είσαι σίγουρος, ότι δεν θα υπολογίσω τίποτα, ούτε επίγεια τιμωρία, ούτε την τελική κρίση.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#14
|
|
||||
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! |
#15
|
|
||||
εγω παντως ειμαι υπερ της ευθανασιας σε ανιατες αρρωστιες που υποφερει ο ασθενης απο τους πονους χωρις να υπαρχει περιπτωση να λυτρωθει.
απο προσωπικη εμπειρια (τον πατερα μου που τον εχασα απο καρκινο στον πνευμονα) ειμαι τυχερος στο οτι δεν υπεφερε ειδαλως δεν ξερω τι μπορει να εκανα.
__________________
Life its...so simple |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|