Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
#16
|
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Nelly για αυτό το μήνυμα: | ||
maralin (27-01-10) |
#17
|
|
||||
Γενικά ψηφίζω "all of the above". Δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε νόρμες. Ανάλογα την κατάσταση της σχέσης και τις συνθήκες της διάλυσής της, ο καθένας λυπάται - ή και χαίρεται - για τους δικούς του ξεχωριστούς λόγους και το αντιμετωπίζει/επεξεργάζεται ξεχωριστά. Όμως σε κάθε περίπτωση, αυτό που νομίζω πως συμβαίνει οπωσδήποτε, είναι ότι ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#18
|
|
||||
..Το Θεμα ειναι να προχωραμε αφου ξεκολλησουμε..απο ολα αυτα που μας συμβαινουν και να συνεχισουμε την υπολοιπη ζωη μας.. αγνοωντας το συμβαινωντα που εγιναν πραγματικωτητα χωρις την δικη μας συνκαταθεση...αλλα μονο με την συμμετοχη μας...
__________________
Varthol On Line |
#19
|
|
||||
... αντιμέτωπος με μια πικρή αλήθεια, θα προσέθετα. Την αλήθεια που, μετά την απομυθοποίηση, έρχεται και στρογγυλοκάθεται στο στέρνο. Την ήττα, τη ματαιότητα και σταματώ εδώ γιατί θα βγει η Μαρία και θα μου πει ότι κάνω τη συζήτηση φιλοσοφική. |
#20
|
|
||||
Μπορεί να είναι ενίοτε μια διαδικασία πολύπλοκη, επίπονη, ή φοβήσιμη, αλλά τελικά αυτός που καλούμεθα ν' αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε είναι και ο μοναδικός μας μόνιμος σύντροφος - οπότε χρήσιμη και λυτρωτική. Το να "κλαίει κανείς πάνω απ' το χυμένο γάλα" δεν προσφέρει και πολλά, έτσι δεν είναι; Και ναι... ενέχει πολλά ακόμη αυτό που έγραψα αλλά βαριέμαι κι εγώ να τα γράψω
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#21
|
|
||||
Ποιος μίλησε για κλάμα;
Η πίκρα της ματαιότητας που αναφέρω είναι η συνειδητοποίηση της αμιγώς μοναχικής (συναισθηματικά) φύσης του ανθρώπου. Δε μιλώ για την απομυθοποίηση του άλλου αλλά του εαυτού μας. Η αίσθηση του κενού και η κατανόηση πως αυτό είναι αναπόφευκτο. Έχω μεταφέρει το ζήτημα ένα επίπεδο παραπέρα. Πέρα από τους λυγμούς και τα παράπονα. Επίσης, επιμένω, ότι η αντιμετώπισή του Εγώ μας είναι συνειδητοποίηση της ήττας. Συνειδητοποίηση του ότι δεν υπάρχει λύτρωση. Καμμιά μεμψιμοιρία δεν έχει λόγο εδώ, όμως, κανένας θυμός και κανένα δάκρυ. Πρόκειται στην ουσία για κάτι γενναίο. Εγώ δεν βαριέμαι να τα γράψω, μου αρέσει που το συζητάμε και ειδικά τώρα που το ρόλο του ηθικού αυτουργού του εγκλήματος (=της "επιβάρυνσης" του τόπικ), τον πήρες επάξια με το πάτημα που μου έδωσες και έτσι τη γλίτωσε η αφεντιά μου. |
#22
|
|
||||
__________________
Ειναι η ζωη πολυ μικρη....μη το ξεχνας...... |
#23
|
|
||||
Κι εγώ δι' "εαυτόν" μιλάω. Η απομυθοποίηση, όταν λύεται μια σχέση, έχει ήδη επέλθει. Απομυθοποίηση των πάντων. Βέβαια αυτό εξαρτάται και από το ποιος, πώς, γιατί λύθηκε η σχέση. Και για να έλθω και λίγο στον τίτλο της Μαρίας, αν "κλαίω γιατί σε ξέχασα" σημαίνει ότι δεν άφησες κανένα αποτύπωμα πάνω μου, άρα ο χρόνος μου - όπως ανέφερε κι ο Βαγγέλης - ήταν χαμένος. Ουσιαστικά "κλαίω" για το κομμάτι του εαυτού μου που κατανάλωσα/προσέφερα άδικα. Γιατί η αντιμετώπιση του εαυτού μας είναι συνειδητοποίηση ήττας παρακαλώ; Σε αυτό μάλλον διαφωνούμε, εκτός κι αν το διατυπώνουμε απλώς διαφορετικά. Εγώ το βλέπω ως νίκη. Ο καθένας μας είναι μια αυτούσια προσωπικότητα και πρέπει να μάθουμε να ζούμε πρώτα μέσ' από μας κι ύστερα μέσα από τους άλλους ή - ακόμα χειρότερα - να αποδεικνύουμε την ύπαρξή μας μέσα από μια σχέση. Σχέσεις μπορεί να κάνει κανείς πολλές, όμως τον εαυτό του θα τον έχει για πάντα. Αν δε συνταιριάξει εαυτόν, δε θα συνταιριάξει με κανέναν και με τίποτα. Εσύ έχεις μεταφέρει το ζήτημα ένα επίπεδο παραπέρα, εγώ το έχω μεταφέρει στην πράξη Το "βαριέμαι να γράψω" είναι σχετικό, έτσι κι αλλιώς όλη την ώρα γράφω. Αλλά είπα να κάνω ένα διάλειμμα κι έπεσα πάλι στα βαθιά Όσο για την ηθική αυτουργία του εγκλήματος, με καλύπτει το ακαταλόγιστο ευθυνών.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#24
|
|
||||
Εγώ πάλι είμαι σεσημασμένη και ως εκ τούτου ακάλυπτη. |
#25
|
|
||||
έχεις δίκιο όταν λές πώς στην ουσία αυτό που μας λείπει είναι ο εαυτός μας " κάπως αλλιώς ". Από την άλλη όμως , θέλω να πιστεύω πως αυτό που μας πειράζει περισσότερο , είναι αυτή η ευθύνη που συνήθως φορτωνόμαστε ότι δεν είμασταν αρκετά σωστοί. Περνάει ο καιρός και εσύ προσπαθείς υποσυνείδητα να αποδείξεις ότι όχι,ήσουν πολύ καλός .ο άλλος έφταιγε . Κι όταν έρθει η στιγμή να πέσετε μούρη με μούρη , δεν βλέπει ο ένας στον άλλον καμία αλλαγή . .Γιατί δεν έφταιγε αυτό. Και πάλι σε κατακλύζουν συναισθήματα , λύπης και απογοήτευσης αυτή τη φορά . Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι με αυτόν τον ανθρωπο ποτέ δεν ταιριάζετε χωρίς να φταίει κάποιος . Γιατί τελικά όλα μα όλα έχουν τον λόγο τους που γίνονται. Και έτσι περνάς στο συναίσθημα του αδειάσματος.Αυτό που σε πονάει κάτι γιατί δεν μπορείς να το θυμηθείς,άσχημο.
__________________
Άν το σκεφτείς πολύ θα τρελαθείς . . . αν το ζήσεις θα πιάσεις ουρανό ! ! ! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη μαρια ψαθα : 30-01-10 στις 14:42 |
#26
|
|
||||
Μαρία, άκου κι αυτό. (Σε περίπτωση που δεν το καταλάβεις, είναι αισιόδοξο )
|
#27
|
|
||||
Διάβαζα την περίληψη από το καινούριο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη και έχει ένα ερώτημα, ίδιο ακριβώς : Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Και όλη η παραπάνω κουβέντα που φέρνει στο μυαλό τα λόγια ενός φίλου που πάνω σε μια κουβέντα περί αισθηματικών μου είπε : οι γυναίκες παλεύετε να λύσετε τον "γόρδιο δεσμό", εμείς τον κόβουμε ....
__________________
Vis Imaginativa |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Chressida για αυτό το μήνυμα: | ||
μαρια ψαθα (07-02-10) |
#28
|
|
||||
Πιστεύω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Κυρίως παίζει ο ρόλο, ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου, άσχετα αν είναι άνδρας ή γυναίκα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα: | ||
amigos (08-02-10) |
#29
|
|
||||
Ξέρεις γιατί το ανέφερα, Ξένιε; Και γιατί μου φαίνεται ότι έχει δόσεις αλήθειας;
Γιατί παρατηρώ κάθε φορά, στα θέματα που αφορούν τις σχέσεις των δύο φύλων ότι αυτές που τρελαινόμαστε για τέτοια θέματα είμαστε οι γυναίκες. Το φέρνουμε έτσι, το φέρνουμε αλλιώς, το φέρνουμε τούμπα, το τεντώνουμε, το βάζουμε στο μικροσκόπιο, λέμε λέξεις βαρύγδουπες. Οι άντρες, και να ασχοληθείτε, είστε σαφείς, λακωνικοί, απλοί.
__________________
Vis Imaginativa |
#30
|
|
||||
Οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στο να αναλύουν τα γιατί και τα πώς, είναι πιο επιρρεπείς στο να σκέπτονται διεξοδικά τα των διαπροσωπικών τους σχέσεων. Αυτό είναι όλο. Το συγκεκριμένο ποστ, ας πούμε, είχε ελάχιστες πιθανότητες να είχε αναρτηθεί από άνδρα. Οι άνδρες ξέρουν να σου πουν αν είναι ερωτευμένοι ή όχι, μονολεκτικά και χωρίς περιστροφές. Οι γυναίκες πάλι, ως πιο εκφραστικές, θα ψάξουν τις (πιο) κατάλληλες λέξεις για τα αντίστοιχα συναισθήματα.
|
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|