Βήμα επαναπροσέγγισης των δύο Εκκλησιών

[Xenios]

Ο Πάπας Βενέδικτος 16ος είναι ο τρίτος κατά σειρά επίσκοπος της πρεσβυτέρας Ρώμης, τα τελευταία σαράντα χρόνια, που θα επισκεφθεί την Εδρα του Οικουμενικού Θρόνου της Νέας Ρώμης, το σεπτό Φανάρι. Μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο συνεχίζουν την πορεία της επαναπροσέγγισης που εγκαινίασαν στα τέλη του ’50 οι αοίδιμοι προκάτοχοί τους, Ιωάννης 23ος και Αθηναγόρας. Σημείο–σταθμός στην προσπάθεια αυτή ήταν η πρώτη –έπειτα από πέντε αιώνες «σιωπής»– συνάντηση Πάπα και Οικουμενικού Πατριάρχη, που έγινε στους Αγίους Τόπους το 1964 με πρωταγωνιστές τον Παύλο 6ο και τον Αθηναγόρα. Από τότε και παρά τις κατά καιρούς δυσκολίες, οι πνευματικοί ηγέτες των «δύο πνευμόνων» του χριστιανισμού, Δυτικού και Ανατολικού, υποστηρίζουν την ανάγκη επίλυσης των διαφορών μέσω του θεολογικού διαλόγου που ως στόχο έχει την πλήρη ενότητα του διαιρεμένου Σώματος του Χριστού.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή» λίγες μόλις ώρες πριν υποδεχθεί τον Πάπα (29 και 30 Νοεμβρίου), αναφέρεται στην πορεία του θεολογικού διαλόγου που ξεκίνησε και πάλι, μετά έξι χρόνια, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Μιλάει για όσα ενώνουν αλλά και όσα χωρίζουν τις δύο Εκκλησίες, όπως είναι η δυτική θεώρηση του «Παπικού Πρωτείου» και το ακανθώδες πρόβλημα της Ουνίας. Επισημαίνει, δε, ότι η παπική επίσκεψη στην έδρα της Ορθοδοξίας έχει ιδιαίτερη συμβολική και ιστορική σημασία και απαντά σε εκείνους που επιχειρούν να υποβαθμίσουν τη σημασία της, τονίζοντας ότι «συνιστά βήμα καθοριστικό για την αποκατάσταση των ομαλών και αδελφικών σχέσεων».

«Από ιστορικής απόψεως συνιστά ένα ακόμα ορόσημο στη βραδεία και επίπονη πορεία προς την επανένωση. Επί αιώνες οι Εκκλησίες μας δεν είχαν καμία επαφή και σχεδόν καμία έως ελάχιστη επικοινωνία, ιδιαίτερα μετά το μεγάλο Σχίσμα του 11ου αιώνα» τονίζει ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας και προσθέτει: «Οι λιγοστές ευκαιρίες συνάντησης και διαλόγου κατά τον 13ο και 15ο αιώνα κληροδότησαν μάλλον το συναίσθημα της πικρίας παρά της ελπίδας στους ορθοδόξους χριστιανούς της Ανατολής. Η διαίρεση επιδεινώθηκε μετά τα τραγικά γεγονότα των Σταυροφοριών. Ωστόσο, στα μέσα του 20ού αιώνα, ο μεγάλος οραματιστής και ηγέτης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ανέλαβε την τολμηρή πρωτοβουλία της προσέγγισης με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πεπεισμένος για την πληρότητα της αληθείας και την οικουμενική διάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία τον υποχρέωνε –όπως εξάλλου όλους τους χριστιανούς– να εργασθεί υπακούοντας στην εντολή του Κυρίου, «Ινα πάντες εν ώσιν».

Επιστροφή λειψάνων

Ο «Διάλογος της Αγάπης» μεταξύ του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου του 6ου –και πριν από αυτόν του Πάπα Ιωάννη 23ου– θεμελίωσε τη βάση για τη σταδιακή και ειλικρινή εξάλειψη των μακραίωνων διαφορών. Επακολούθησε ο επίσημος θεολογικός «Διάλογος της Αληθείας» κατά την πατριαρχία του αοιδίμου προκατόχου μας, Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου και του Πάπα Ιωάννη Παύλου 2ου, οι οποίοι εγκαινίασαν τη διαδικασία τής από κοινού και με ανοιχτό πνεύμα διερεύνησης των δογματικών διαφορών των Εκκλησιών μας. Λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος 2ου προέβη σε μια αδελφική κίνηση προς την Ορθόδοξη Εκκλησία επιστρέφοντας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου και στο παρελθόν ανήκαν, τα λείψανα των δύο μεγάλων ιεραρχών και αρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου.

Δεν ήταν μόνο ένα αδελφικό δώρο προς ανταπόκριση σε αίτημα ενός αδελφού Επισκόπου και Οικουμενικού Πατριάρχη, αλλά αποτελούσε και μια ταπεινή αναγνώριση των προβλημάτων, πέραν και αυτών των δογματικών, που διήρεσαν τους ανθρώπους κατά το παρελθόν, όπως είναι οι Σταυροφορίες.

Η επικείμενη επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου, με την ευκαιρία της θρονικής εορτής του Αποστόλου Ανδρέου, χρησιμεύει στο να υπογραμμίσει και να ενισχύσει περαιτέρω τη δέσμευση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας προς την πορεία αυτή της ελπίδας και της συμφιλιώσεως».

Κοινή συνεργασία

Ο κ.κ. Βαρθολομαίος υπογραμμίζει και τη συμβολική διάσταση της επισκέψεως του Βενέδικτου 16ου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. «Είναι απαράδεκτο και αδικαιολόγητο για τους χριστιανούς του 21ου αιώνα, δηλαδή για όλους όσοι λέγουν ότι πιστεύουν και ακολουθούν τις εντολές του Σωτήρος Χριστού, να είναι διαιρεμένοι και αποξενωμένοι. Αποτελεί ηθικό σκάνδαλο για τους πιστούς της μόνης θρησκείας που είναι θεμελιωμένη στην ενσαρκωμένη αγάπη, να μην είναι σε θέση να συνεργασθούν σε ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος, ανεξαρτήτως των θεολογικών διαφορών τους.

Ως χριστιανοί ορθόδοξοι, βεβαίως, ποτέ δεν θα υποτιμούσαμε τη σημασία και την ουσία του θεολογικού δόγματος στις σχέσεις μας με τους άλλους χριστιανούς. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τόση ασχήμια, τα τόσα δεινά του κόσμου μας θα μπορούσαν να αποφευχθούν ή να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά, εαν ενεργούσαμε από κοινού ως χριστιανικές Εκκλησίες.

Ο ρόλος των θρησκειών, και ειδικότερα ο κοινός ρόλος των Εκκλησιών Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου, είναι καθοριστικής σημασίας σε έναν κόσμο που μαστίζεται από τους πολέμους και τη φτώχεια, σε έναν κόσμο στον οποίον οι γυναίκες και τα παιδιά κακοποιούνται και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, σε έναν κόσμο που το φυσικό περιβάλλον μολύνεται και καταστρέφεται» σημειώνει ο Πατριάρχης και σπεύδει να επισημάνει με νόημα: «Ισως η επίσκεψη του Πάπα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο να μην εκλαμβάνεται ως σημαντική από κάποιους παρατηρητές, συνιστά όμως βήμα καθοριστικό για την αποκατάσταση ομαλών και αδελφικών σχέσεων. Αυτό θα ήταν αδιανόητο πριν από 50 χρόνια».

Τον Δεκέμβριο του 1979 ιδρύθηκε η Διεθνής Μεικτή Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η συμφωνία είχε επισφραγισθεί κατά τη συνάντηση που είχαν λίγες ημέρες πριν, στο Φανάρι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος 2ος. Μια νέα περίοδος διαλόγου ξεκινούσε για τις δύο αδελφές Εκκλησίες, που όμως θα διακοπτόταν το 2000 εξαιτίας του προβλήματος της Ουνίας. Τελικά, μετά τη συνάντηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του προηγούμενου Πάπα στη Ρώμη, τον Ιούνιο του 2004, αποφασίσθηκε η επανέναρξη του διαλόγου.

Η Διεθνής Μεικτή Επιτροπή συνεδρίασε στο Βελιγράδι τον περασμένο Σεπτέμβριο, επαναβεβαιώνοντας τη θέληση των δύο Εκκλησιών να συνεχίσουν στην πορεία του διαλόγου. «Είναι αλήθεια ότι με τον θεολογικό διάλογο ανάμεσα στη Ρωμαιοκαθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία προσβλέπουμε στην ένωση και προσευχόμεθα υπέρ αυτής, όπως ευχόμαστε στον Κύριο “υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των Αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως” σε κάθε Θεία Λειτουργία. Ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε ότι η διαδικασία αυτή είναι βραδεία και επίπονη. Πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν οι από αιώνων εδραιωμένες δογματικές διαφορές και πολιτισμικές εξελίξεις».

«Αδελφές Εκκλησίες»

«Είναι όμως τόσο πολλά τα όσα μας ενώνουν, όπως η θεμελιώδης πίστη μας στον Ιησού Χριστό, τον υιό του Πατρός, η πίστη μας στην κοινωνία των Αγίων, και ο σεβασμός μας προς τη Λειτουργία και την Παράδοση των Πατέρων της Εκκλησίας. Αυτός είναι και ο λόγος που ο όρος “Αδελφές Εκκλησίες” υιοθετήθηκε και πάλι κατά τους τελευταίους αιώνες» αναφέρει στην «Κ» ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας και συνεχίζει: «Δεν πρόκειται για νέο όρο. Ανάγεται στους Πατέρες της Εκκλησίας, που θεωρούσαν τις κατά τόπους Εκκλησίες φορείς της μιας κοινής χριστιανικής ταυτότητας. Ο όρος που αναβίωσε κατά τον 13ο αιώνα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωάννη, απαντώντα προς τον Πάπα Ιννοκέντιο, υιοθετήθηκε, τον περασμένο αιώνα, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο τον 6ο.

Οι Εκκλησίες, οι οποίες αναφέρονται ως Αδελφές Εκκλησίες κατά τους αποστολικούς χρόνους, αναμφιβόλως βρίσκονταν σε πλήρη κοινωνία. Δεν συνέβη το ίδιο στις σχέσεις μεταξύ της Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τον 13ο ή ακόμη και τον 20ό αιώνα. Παρά ταύτα, ο όρος χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει με έμφαση την καλή θέληση, την αναγνώριση ενός κοινού παρελθόντος και κοινής κληρονομιάς κατά τη χιλιετία που προηγήθηκε του Σχίσματος. Ούτε η Ρωμαιοκαθολική ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησία θα χρησιμοποιούσαν τον όρο αυτό για να προσδιορίσουν τις σχέσεις τους με τις προτεσταντικές Εκκλησίες.

Το «αγκάθι» της Ουνίας

Εν τούτοις ομολογούμε ότι πολλά είναι τα όσα μας χωρίζουν από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ειδικότερα σε ό,τι αφορά το δόγμα της παπικής εξουσίας και του παπικού πρωτείου. Αυτό είναι ενδεχομένως το σοβαρότερο ζήτημα, συνεκτικό όλων των άλλων επιμέρους διαφορών και διαφωνιών. Για μας τους ορθόδοξους χριστιανούς, η εξουσία ορίζεται μόνον ως κοινωνία και ποτέ ως επίγεια ισχύς».

Το «αγκάθι» της Ουνίας, ωστόσο, παραμένει στην ατζέντα των προς συζήτηση θεμάτων ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες. «Το πρόβλημα της Ουνίας και οι εξ αυτής απορρέουσες όψεις του προσηλυτισμού αποτελούν καλό παράδειγμα ατυχών και ασκόπων ιστορικών εξελίξεων, που δεν παρεμπόδισαν απλώς τον διάλογο μεταξύ των δύο Εκκλησιών, αλλά τραυμάτισαν βαθύτατα τους πιστούς και τις μνήμες τους» τονίζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης. «Το πρόβλημα αυτό οδήγησε στην αναστολή του επίσημου θεολογικού διαλόγου στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Ευτυχώς διασώσαμε μια διαδικασία, κατά την οποία είχαμε τη δυνατότητα να εντρυφήσουμε στα θέματα αυτά, και παράλληλα να παραμείνουμε πιστοί στη δέσμευσή μας για διάλογο.

»Ετσι, με την ευλογία του Θεού, ο θεολογικός διάλογος άρχισε και πάλι τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ελπίδα και ευχή μας είναι οι δογματικές διαφορές και οι ιστορικές διαφωνίες να συζητηθούν με ειλικρίνεια και ανοιχτό πνεύμα. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι, έστω και αν η ένωση των δύο Εκκλησιών δεν είναι εφικτή επί του παρόντος –μολονότι προσευχόμεθα γι’ αυτή– τουλάχιστον ας αποφύγουμε στο μέλλον τα τραγικά λάθη και τις παρεξηγήσεις του παρελθόντος. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να προσφέρουμε ως χριστιανοί σε εμάς τους ίδιους, στους αδελφούς μας χριστιανούς και στον Θεό, τον Δημιουργό και Σωτήρα μας».

Συμπαράσταση προς το Φανάρι

Το Παπικό ταξίδι στην έδρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας πραγματοποιείται σε μια περίοδο που το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι χριστιανοί που ζουν στην Τουρκία αγωνίζονται καθημερινά για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών τους ελευθεριών. Οι τουρκικές αρχές αμφισβητούν την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, αρνούνται να του αναγνωρίσουν νομική προσωπικότητα, κατάσχουν με συνοπτικές διαδικασίες τις περιουσίες των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων και κρατούν πεισματικά κλειστή επί 34 χρόνια τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Στο πλαίσιο αυτό θεωρείται βέβαιο ότι τόσο ο Πάπας –του οποίου οι επιφυλάξεις για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας είναι γνωστές– όσο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα επαναλάβουν, προς κάθε κατεύθυνση, την ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών, θρησκειών και πολιτισμών. Στο ίδιο πνεύμα αναμένεται να κινηθεί και το κείμενο της διακήρυξης που θα υπογράψουν οι δύο Προκαθήμενοι, την Πέμπτη το μεσημέρι, στην αίθουσα του Πατριαρχικού Θρόνου.

Πηγή και περισσότερα στην Καθημερινή

[Kiwi]

Καλά... οι φανατικοί Ορθόδοξοι δεν διαλαλούν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους σφαγείς και ανορθόδοξους Παπικούς;

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Kiwi Καλά... οι φανατικοί Ορθόδοξοι δεν διαλαλούν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους σφαγείς και ανορθόδοξους Παπικούς;

Πολύ ειρωνικό το σχόλιο Κωστή. Έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές εκκλησίες, δύο διαφορετικές νοοτροπίες.

Έχουν γίνει τεράστια λάθη, ακόμα και τεράστια εγκλήματα, αυτά δεν διαγράφονται, απλά πάνε στην άκρη και στα νέα δεδομένα, η ανατολή και η δύση των δύο μεγαλυτέρων Χριστιανικών Εκκλησιών, έχουν ανάγκη κοινής προσέγγισης, κοινής πορείς που ξεκίνησε η πιο φωτισμένη χριστιανική προσωπικότητα του 20 αιώνα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ανέλαβε την τολμηρή πρωτοβουλία της προσέγγισης με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για πρώτη φορά μετά τις Σταυροφορίες, ορθόδοξοι και καθολικοί κατάλαβαν ότι αυτά που τους χωρίζουν είναι ελάχιστα μπροστά στα τόσα πολλά που τους ενώνουν.

Φτάσαμε σε τόσο καλό επίπεδο επικοινωνίας ώστε ο προηγούμενος Μακαριστός Πάπας Ιωάννης Παύλος, μέσα στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου είπε το πιστεύω προσθέτοντας και της φράση που ηταν η αφορμή του χωρισμού των εκκλησιών (και όχι η αιτία) "και εκ του υιού εκπορνευόμενο".

Όλα αυτά φαντάζουν αστεία στο μυαλό σου αλλά η παρουσία του Πάπα σήμερα στο Φανάρι και στην έδρα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι ιδιαίτερα σημαντική, για να το ειρωνευτούμε.

Η διακαής προσπάθεια των Τούρκων να περιορίσουν την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, πέφτει στο γκρεμό με την επίσκεψη του Βενέδικτου.

Αν αυτό δεν σου λέει και πολλά δεν θα επιμείνω :-)

[Kiwi]

Εχμ... ναι. Το ειρωνικό προοριζόταν γενικά για τους Αρχηγούς Εκκλησιών. Πέρα από την πλάκα πάντως όντως είναι μια καλή, θετική και προοδευτική κίνηση.

Απλά έχω την αίσθηση ότι και η πολιτική παίζει το παιχνιδάκι της, οπότε σύμφωνα με τη νέα τάξη πραγμάτων όπου, για διάφορα συμφέροντα, το χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης διευρύνεται είναι λογικό και οι Δυτικές Εκκλησίες να προσανατολίζονται σε ένα κοινό μέτωπο.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Kiwi Απλά έχω την αίσθηση ότι και η πολιτική παίζει το παιχνιδάκι της, οπότε σύμφωνα με τη νέα τάξη πραγμάτων όπου, για διάφορα συμφέροντα, το χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης διευρύνεται είναι λογικό και οι Δυτικές Εκκλησίες να προσανατολίζονται σε ένα κοινό μέτωπο.

Είναι καιρός η Καθολική εκκλησία να κάνει κάτι για Μητέρα εκκλησία του Χριστιανισμού την Ορθόδοξο ανατολική εκκλησία. Της το χρωστάει απ' όσα της έχει κάνει για πολλούς αιώνες.

Οι Τούρκοι θα καταλαβαίνουν ότι ο καιρός που κρεμούσαν τους Πατριάρχες έχει περάσει.

[Gildor]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Είναι καιρός η Καθολική εκκλησία να κάνει κάτι για Μητέρα εκκλησία του Χριστιανισμού την Ορθόδοξο ανατολική εκκλησία. Της το χρωστάει απ' όσα της έχει κάνει για πολλούς αιώνες. Οι Τούρκοι θα καταλαβαίνουν ότι ο καιρός που κρεμούσαν τους Πατριάρχες έχει περάσει.

Το ποια ειναι η μητερα εκκλησια ειναι κατι που δεν μπορει να απαντηθει. Οι ορθοδοξοι πιστευουν οτι την ορθοδοξια εην ιδρυσε ο Χριστος και τον Καθολικισμο ο Παπας (!!!). Οι Καθολικοι απο την αλλη πιστευουν οτι ειναι απευθειας διαδοχοι του Απ. Πετρου.

Η αληθεια γι αμενα ειναι η εξης: Σε διαγραμματα της πορειας των εκκλησιων και των αιρεσεων που εχω δει, δειχνουν οτι στο Μεγαλο Σχισμα γεννιουνται δυο γραμμες.. ΔΕΝ δειχνουν μια (τον κορμο) να συνεχιζει και ενα παρακλαδι να αποκοπτεται. Ελπιζω να καταλαβαινετε τη διαφορα.

Εκτος αυτου, εχω ακουσει απο πρώτο χέρι οτι και το Βατικανο έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει στο Πατριαρχείο

Περαν απο αυτο ομως, ο Κιβις δεν απευθυνοταν ουτε σε σενα ουτε στους θρησκευτικους αρχηγους. Απευθυνοταν στους συντηρητικους-φονταμενταλιστες ορθοδοξους που θεωρουν ολες τις αλλες εκκλησιες αιρεσεις μη-χριστιανικες.

Και του απαντω: Δεν υπαρχει καμια αντιφαση εδω περα: οι εν λιγω Χριστιανοι θεωρουν καθε αποπειρα προσεγγισης, ως ενα βημα της Ορθοδοξιας προς το σκοταδι και κριτικαρουν και ειναι εναντιον των ηγετων που προβαινουν σε τετοιες ενεργειες

[mystakid]

Το θέμα, είναι αρκετά μεγάλο. Με δυσκολία κάθομαι να συντάξω μερικές σκέψεις, γιατί σίγουρα, αυτό το φόρουμ, δεν είναι ο κατάλληλος χώρος ‘’επίλυσης’’ του προβλήματος της ένωσης των Εκκλησιών.

Είναι πρόβλημα με παραμέτρους ανυποψίαστα βαθειές ψυχικές και πνευματικές. Το ότι επιδεικνύουν οι αρχηγοί και τα μέλη καλή συναισθηματική ή διανοητική διάθεση, δεν είναι πανάκεια. Θα αποβεί θετικό, μόνο στην περίπτωση που δεν ισοπεδωθούν τα πάντα, με την πρόφαση… έλα μωρέ, όλοι τα ίδια λένε. Έλα μωρέ, Αλήθεια και αληθοφάνεια, όλα στο ίδιο το τσουβάλι… επειδή ‘’μοιάζουν’’. Ναι! αλλά και τα αληθινά νομίσματα που μπορεί να κατέχει κάποιος και τα οποία πραγματικά τον κάνουν πλούσιο, αξίζει με την ισοπεδωτική αυτή στάση, να τα ανταλλάξει με τα κίβδηλα μόνο και μόνο επειδή ‘’μοιάζουν’’;;; και μετά από αυτήν την ανταλλαγή θα παραμείνει πλούσιος;;;

Ας μην αναφέρω τα αυτονόητα. Επειδή ασχολούνται πολλοί ‘’αρμόδιοι’’ άνθρωποι, με αυτό το ‘’κοσμοϊστορικό’’ θέμα, άλλοι υπέρ και άλλοι κατά, (στους οποίους εύχομαι καλή φώτιση) σε μένα δε μένει, παρά έτσι απλά και πληροφοριακά, να καταθέσω μια γνώμη επί όσων κατατέθηκαν από αγαπητούς προγράψαντες.

Το Σώμα Του Χριστού είναι Ένα, όπως και η Κεφαλή Μία. Απλά και αρμονικά. Αν είχαμε διαιρεμένο Σώμα ή δύο Κεφαλές, ο προσεγγιζόμενος Κύριος, ΔΕΝ θα ήταν ο τέλειος Θεός, Του οποίου εικόνες είμαστε, αλλά, ή ένα δικέφαλο τέρας, ή μία διχασμένη ‘’σωματικά’’ (κλωνοποιημένη) προσωπικότητα.
Άτοπες θεολογικά και οι δύο υποθέσεις ότι μπορεί να ισχύουν και τα δύο.
Είναι δυνατόν όλος ο Χριστιανισμός με τις μύριες όσες αιρέσεις και αναλήθειες να είναι Ένα Σώμα; Αφού Ο Κύριος αναφέρει ότι εγώ ειμί το Φως και η Αλήθεια, πως είναι δυνατόν Αυτό το Σώμα, να εμπεριέχει ή να απαρτίζεται από Φως και από σκότος, από Αλήθεια αλλά και από ψεύδος;
Πατήρ της Αληθείας είναι ο Ουράνιος και Αγαθός Θεός, πατήρ δε του ψεύδους ο πονηρός διάβολος. Έτσι, πως είναι δυνατόν αυτό το ένα σώμα (χριστιανισμός) να έχει δύο κεφαλές (μία Αληθή και άλλη του ψεύτη; ) συγχρόνως;;; ούτε πάλι ισχύει, απλά και λογικά, Μία Κεφαλή να έχει δύο σώματα.

Προ της θεογνωσίας, επιβάλλεται η αυτογνωσία και δεν μπορεί κάποιος να περάσει στην ανώτερη θεογνωσία και γνώση του Όλου, αν δεν κατακτήσει πρώτα την αυτογνωσία και την γνώση του μέρους. Αν το δικό μας σώμα ήταν διασπασμένο, σε μέλη, (άλλο εδώ και άλλο εκεί) αποκομμένα μεταξύ τους, χωρίς νεύρα, χωρίς φλέβες και αρτηρίες, θα ζούσε; Αν το σώμα μας, μέσα στο οποίο ρέει αίμα, διαχωριζόταν, και υπήρχε η θαυμαστή περίπτωση να συνεχίζει να ζει, η ροή του αίματος ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟ, θα συνεχιζόταν ΜΟΝΟ εκεί που είναι και η καρδιά και όχι στο αποκοπέν μέλος, το οποίο ξηραινόμενο θα εξέπιπτε.

…Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός.
Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, εκκόπτει αυτό, και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη πλειότερον καρπόν. Τώρα σεις είσθε καθαροί διά τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς. Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ' εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν. Εάν τις δεν μείνη εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται, και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις το πυρ, και καίονται. Εάν μείνητε εν εμοί και οι λόγοι μου μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς…. (Ιωαν. ιε’).

Οι συζητητές περί ενώσεως, μεταξύ τους, για συναισθηματικούς λόγους αλλά και για λόγους ευγενείας, δεν θέλουν να στενοχωρήσουν, τους συνομιλητές, με επόμενο, κάποιου είδους κατάργηση (αποσιώπηση) των όλων δεδομένων. Όταν όμως αυτά αποσιωπούνται εντέχνως η προσφερόμενη αλήθεια, δεν είναι ακριβής.

Αν ερωτηθώ, είμαι φυσικά υπέρ του διαλόγου και υπέρ της ένωσης, ένωσης όμως υπό προϋποθέσεις ΖΩΗΣ. Τόσο λογικές, όσο αν θα θέλαμε να ενώσουμε το αποκοπέν μέλος με εκείνο που κατέχει την καρδιά για να ζωογονοποιηθεί κι αυτό, εντασσόμενο μέσα Σε Αυτήν, παρά να ενωθεί το μέρος που έχει την ζωντανή καρδιά και το Αίμα, ΥΠΟ το καθεστώς του αποκομμένου - ξηραμένου, (φαινόμενου στον κόσμο ως ισχυρότερου πολιτικά και οικονομικά) ώστε να συναποκοπεί και το υπόλοιπο, χάνοντας την ΖΩΗ. Αλοίμονο αν η εγχείρηση δεν πετύχει… αυτό κι αν θα είναι έκπτωσις. Όχι μάλιστα μια απλή ‘’οικονομική ή πολιτική’’ έκπτωση, αλλά έκπτωση εκ της Ζωής και του Άρτου.

Ως μη συγκρινόμενα μεγέθη, παρά τα όποια κοσμικά ωφέλη μπορεί να αποκομιστούν από την ένωση, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί στην θεοποίηση της ένωσης, ειδικά χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις.

…Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Οι πατέρες σας έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον• ούτος είναι ο άρτος ο καταβαίνων εκ του ουρανού, διά να φάγη τις εξ αυτού και να μη αποθάνη. Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. Εμάχοντο λοιπόν προς αλλήλους Ιουδαίοι, λέγοντες• Πως δύναται ούτος να δώση εις ημάς να φάγωμεν την σάρκα αυτού; Είπε λοιπόν εις αυτούς ο Ιησούς• Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν δεν φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ. Καθώς με απέστειλεν ο ζων Πατήρ και εγώ ζω διά τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει θέλει ζήσει και εκείνος δι' εμέ. Ούτος είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού, ουχί καθώς οι πατέρες σας έφαγον το μάννα και απέθανον• όστις τρώγει τούτον τον άρτον θέλει ζήσει εις τον αιώνα. (Ιωαν. στ’48-58).

Ένα Σώμα με ζωοποιά Μυστήρια, (όπως φλέβα – αρτηρία – νεύρο) και Μία Κεφαλή.

Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν. Εάν τις δεν μείνη εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται… Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ.

Μετά το οριστικό σχίσμα 20 Ιουλίου 1054, ΔΕΝ είναι δύο παραπόταμοι του ενός και του αυτού ποταμού… αλλά είναι ένα αποκοπέν μέλος χωρίς Ζωντανά και Αληθινά Μυστήρια (Σώμα και Αίμα) και Ένα Σώμα εκ Του Οποίου αποσπάστηκε.

Οι δύο Εκκλησίες, Ανατολική Ορθόδοξη και Δυτική καθολική, δεν είναι Ένα διαιρεμένο Σώμα. Είναι από τη μία, ένα φτωχότερο σε μέλη Σώμα και πονά για την αποστασία των πολλών, αλλά παραμένει μαζί με την Άμπελο και από την άλλη, ένα νεκρό μέλος του Σώματος (έξω του κλήματος ξηραμένο), έστω και μεγαλύτερο σε όγκο….

Σκοπός της ενώσεως είναι το αποστολικό… να καταποθή το θνητόν υπό της ζωής, και όχι το αντίθετο.

Πάνω σε αυτά τα δύο αντιθέτου ενεργείας, φορτία… αν μου επιτρέπετε.

Έγραψες καλέ μου φίλε:

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Φτάσαμε σε τόσο καλό επίπεδο επικοινωνίας ώστε ο προηγούμενος Μακαριστός Πάπας Ιωάννης Παύλος, μέσα στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου είπε το πιστεύω προσθέτοντας και της φράση που ηταν η αφορμή του χωρισμού των εκκλησιών (και όχι η αιτία) "και εκ του υιού εκπορνευόμενο".

Δεν μένω (για να μην με θεωρήσεις… ψείρα… στο ‘’συμπτωματικό’’ εξ απροσεξίας και ταχύτητος λάθος, που προσθέτει ένα (ν) στο ''εκπορευόμενο'' και αλλάζει ολωσδιόλου το νόημα.

ΟΧΙ! Το Άγιο Πνεύμα, Είναι εκ Του Πατρός εκπορευόμενο. Αν αυτό το, και εκ του Υιού, το απήγγειλε ο Δημήτριος, τότε δικαίως έξω από την Εκκλησία του Αγίου Πέτρου που συνέβη το ‘’κοσμοϊστορικό’’ γεγονός της κοσμικής, συναισθηματικής (και όχι ψυχικής), διανοητικής (και όχι πνευματικής) προσπάθειας ένωσης των Εκκλησιών, έπεσαν δύο κεραυνοί εν αιθρία. Το ξέρετε; το θυμάστε; ΧΩΡΙΣ ΦΥΣΙΚΟ ΛΟΓΟ… ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΝΕΦΑ, ΕΠΕΣΑΝ ΔΥΟ ΚΕΡΑΥΝΟΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΧΩΡΟ… ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΕΙΝΗΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ (απαγορευμένο εκ των ιερών κανόνων) ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ Ή ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ! Σύμπτωση;;;; Το θυμάμαι πολύ καλά, γιατί είμαι παρατηρητικός σε ‘’σημεία’’…. και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση! φυσική αιτία εμφανής δεν υπήρχε… υπήρχε όμως (εκ του αποτελέσματος) εμφανής υπερφυσική αιτία…

Σαν να λέμε, επειδή ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ, να φέρουμε σε επαφή δύο αντίθετα ‘’φορτία’’ το ένα εκ της γης και το άλλο εξ Ουρανού, το επιχειρούμε… χωρίς να μας νοιάζει ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ. Μετά από αυτό, (την ένωση των αντιθέτων) τι το πιο λογικό να δημιουργηθεί κεραυνός! Κεραυνός όμως ελεγχόμενος ή ανεξέλεγκτος;;; Σύμπτωση ή άλλο ένα μήνυμα;;;

Για το οριστικό σχίσμα, ανεβάζω άλλο μήνυμα, για να μην βαραίνει περισσότερο το παρόν.

[Gildor]

Α εκανε λαθος ο Στελιος. Ο Παπας ΔΕΝ ειχε προσθεσει το 'και εκ του υιου' (το οποιο υπαρχει στο Καθολικο Πιστευω), αντιθετα το ειχε αποσιωπησει.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Το Σώμα Του Χριστού είναι Ένα, όπως και η Κεφαλή Μία. Απλά και αρμονικά. Αν είχαμε διαιρεμένο Σώμα ή δύο Κεφαλές, ο προσεγγιζόμενος Κύριος, ΔΕΝ θα ήταν ο τέλειος Θεός, Του οποίου εικόνες είμαστε, αλλά, ή ένα δικέφαλο τέρας, ή μία διχασμένη ‘’σωματικά’’ (κλωνοποιημένη) προσωπικότητα.

Πως είναι δυνατόν στην μοναδική θρησκεία που εκφράζει την αγάπη, να υπάρχει τόσο τυφλωμένος φανατισμός που να χωρίζει τις εκκλησίες σε κομμάτια.

Από ανθρώπινες μισαλλοδοξίες ξεκίνησαν όλα, από κάποιους ανόητους ιεράρχες της δυτικής ή ανατολικής εκκλησίας, που για να έχουν μεγαλύτερη σφαίρα επιρροής έφτιαξε ανεξάρτητο καπετανάτο.

Το αν φταίει ο ορθόδοξος ή ο καθολικός καπετάνιος εγωιστής οικονομισάριος Ιερωμένος, δεν με νοιάζει ποσώς, πενταράκι δεν δίνω, ιερωμένους φιλοχρήματους και Χριστέμπορους είχαμε πολλούς, ένθεν και ένθεν. Μερικοί απ’ αυτούς για να δικαιολογήσουν την αυταρχικότητα τους, ερμήνευσαν τον Χριστό κατά βούληση, έβγαλαν φιρμάνια και μερικοί απ’ αυτούς ονομάστηκαν και άγιοι Πατέρες (Όχι ότι δεν υπήρχαν οι πραγματικοί Άγιοι Πατέρες).

Κάνανε σημαία των Χριστιανών το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό, για ένα διάστημα ο Χριστός της αγάπης έγινε Χριστός του μίσους, για χάρη των δικών τους φιλοδοξιών.

Υπήρχαν τιποτένιοι Πάπες όπως υπήρχαν τιποτένιοι Πατριάρχες.

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος, ζήτησε στην επίσκεψη του στην Αθήνα πριν λιγα χρόνια, συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό, για τα παπικά εγκλήματα κατά της Μεγάλης Ανατολικής Εκκλησίας και κατά των Ελλήνων ειδικά.

Από τότε και από την δεκαετία του 70 που η φωτεινή προσωπικότητα του οικουμενικού θρόνου ο Πατριάρχης Αθηναγόρας συνάντηση τον Πάπα στα Ιεροσόλυμα μετά από πολλούς αιώνες, έσπασε ο πάγος Ανατολής και Δύσης, των δύο μεγαλύτερων Χριστιανικών εκκλησιών.

Ξεκίνησες να μας λες Κώστα για το ακέραιο του σώματος του Χριστού… Έλεος! Πάμε σε συνεύρεση λέγοντας ότι εμείς εκπροσωπούμε το σώμα του Χριστού εσείς το τίποτα; Τι μηδενισμός είναι αυτό; Πως μπορεί να γίνει διάλογος κάτω από παρόμοιες συνθήκες;

Το βλέπω, παρ’ όλη την απεριόριστη εκτίμηση που σου έχω, σαν μια έκφραση άκρατου θρησκευτικού φανατισμού. Τι σημαίνουν οι ‘προϋποθέσεις ΖΩΗΣ’ που αναφέρεις σαν προϋπόθεση για την Ένωση;

Με την τύφλα που έχουν φανατισμένα ορθόδοξα τάγματα, θα τους πήγαινε πιο πολύ να ευλογούσαν τα όπλα για να καταλάβουμε το Βατικανό, παρά για να ακούσουν ότι οι φυσικοί των εχθροί συνομιλούν με τους ηγέτες της εκκλησίας μας.

Η ίδια τύφλα υφίσταται και από εκεί, τύφλα φανατικού θρησκευτικού φανατισμού.

Εγώ είμαι Χριστιανός πάνω απ’ όλα και θέλω οι εκκλησίες μας να βρουν κοινές πορείες, άσχετα αν οδηγήσουν σε ένωση ή αγαστούς παράλληλους δρόμους.

Είμαστε Χριστιανοί, άρα οι πιστοί του θεού της αγάπης, καλό είναι να το αποδείξουμε αυτό συγχωρώντας πρωτίστως παρά νηστεύοντας.

[Gildor]

Στελιο εχεις δικιο σε πολλα, αλλα δυστυχως δεν το πιανεις καθολου απο το θεολογικο... το βλεπεις καθαρα απο το politically correct. Ο μυστ (παροτι διαφωνω σε αρκετα) εχει θεολογικο υποβαθρο σε ο,τι λεει..

Κατα τα αλλα επιτρεψτε μου να απεχω απο τη συζητηση αυτη

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor Στελιο εχεις δικιο σε πολλα, αλλα δυστυχως δεν το πιανεις καθολου απο το θεολογικο... το βλεπεις καθαρα απο το politically correct.

Δεν είμαι Θεολόγος για να το πιάνω θεολογικά και δεν είναι απ' όσο ξέρω και κανείς άλλος εδώ μέσα.

Τα θεολογικά δεν τα καταλαβαίνουμε, αλλά το θέμα δεν είναι να πούμε αυτά που μας χωρίζουν αλλά αυτά που μας ενώνουν και τους δύο μας ενώνει ο Χριστός μας και όχι οι δογματισμοί μας.

[Kiwi]

Και αναρωτιέστε γιατί ο κόσμος σιγά σιγά απαξιώνει την Εκκλησία. Μα αφού συνεχώς φάσκει και αντιφάσκει!

Δεν είναι δυνατόν κάποιος που γνωρίζει τις βασικές αρχές του χριστιανισμού να μπορέι να καταπίει το ότι "Η Κεφαλή είναι μία"!! Ο χριστιανισμός δε μιλάει για "Κεφαλές" ούτε για το ποιος είναι υπέρ άλλων. Ο Χριστιανισμός μιλάει για Αγάπη και σεβασμό στον διπλανό. Και έχουμε Χριστιανούς του Δυτικού "πολιτισμένου" κόσμου που ρίχνουν το μπαλάκι στους απέναντι Χριστιανούς! Ε κάποια στιγμή ωριμάζει η ανθρωπότητα για να τα βλέπει αυτά και να βγάζει συμπεράσματα.

Επειδή λοιπόν στην πλειοψηφία ΟΛΩΝ των Εκκλησιών υπάρχουν οι κυνηγοί της εξουσίας που φανατίζοντας τον κόσμο προσπαθούν να βρουν μεγαλύτερη επιρροή, καταπατώντας τις βασικές χριστιανικές αξίες, πλέον και ένα παιδάκι μπορεί να δει το γελοίο της ιστορίας. Και φυσικά αυτό το γελοίο οδηγεί στην συνολική απαξίωση ολόκληρης της Χριστιανικής πίστης... δυστυχώς. Έιστε άξιοι της αλαζονείας σας κύριοι.

[mystakid]

Αγαπητέ Στέλιο.
Σου είπα από την αρχή, πως το θέμα της ένωσης των εκκλησιών έχει παραμέτρους ανυποψίαστα βαθειές σε ψυχικό και πνευματικό επίπεδο, και δεν αρκούν κάποιες καλές συναισθηματικές διαθέσεις ή διανοητικές γνώσεις αληθείας. Είναι άλλα επίπεδα, που δεν χωράει η λέξη, ‘’μοιάζουν’’.

Ένα κίβδηλο νόμισμα, σε σχέση με ένα πραγματικό ‘’μοιάζει’’ απαράλλαχτα, αλλά ΔΕΝ είναι το ίδιο, και ούτε χρειάζεται και πολύ διάκριση να γίνει αυτό κατανοητό, ότι ό,τι μοιάζουν… ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ. Αν κάποιος κατέχει στην συλλογή του σύνολο από τα κίβδηλα… αντικαθιστώντας, ξεπουλώντας ή ανταλλάσσοντάς τα, με τα αληθινά, (με καμάρι για την εξυπνάδα του) επαναπαύεται για τον κατεχόμενο πλούτο… αλλά θα γίνεται όλο και πιο φτωχός παρά την αντίθετη άποψη που θα έχει για τον εαυτό του και τα κτήματά του.

Τι να πούμε για κάποιον οδοιπόρο στην έρημο, κουρασμένο, διψασμένο και ηλιοκαμένο, που βλέπει τον ‘’αντικατοπτρισμό’’ της όασης ή ακούει με αφέλεια κάποιον που του προτείνει την ψευδαίσθηση – οφθαλμοαπάτη και κινείται με πόθο προς τα εκεί; Τι θα βρει τελικά; σκιά; τροφή; νερό; πέτρα ή άμμο;;;

Έ! κάθε άνθρωπος ψάχνει (ενδόμυχα) να βρει τα αληθώς ποθούμενα και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παίξουμε με τη ζωή του συνανθρώπου μας, ούτε την βιολογική, ούτε πολύ περισσότερο την πνευματική και αιώνια.

Με αυτό το κίνητρο, δεν μπορούσα να μην μιλήσω για το ακέραιο του Σώματος του Χριστού, αφού έτσι είναι.
Να αμφισβητήσω και να μην ομολογήσω την βιούμενη (έστω και νηπιακά και ψηλαφητά) ακεραιότητα της Εκκλησίας; της Αληθείας; της Αγάπης;

Αυτή η αναφορά μου, με κάνει στα μάτια των αναγνωστών τη προτροπή σου… τυφλό από άκρατο θρησκευτικό φανατισμό; μηδενιστή των υπολοίπων προσεγγίσεων; μη συγχωρετικό; ακόμη με τελειωτικό χτύπημα… ότι νηστεύω… αλήθεια ντροπή μου;

Άλλο πράγμα η ψυχή και άλλο το συναίσθημα. Άλλο η διάνοια και άλλο το πνεύμα.

Η Εκκλησία είναι Μία, γιατί Ένα είναι Το Σώμα Χριστού. Γεννήθηκε εν σαρκί (Ο Λόγος σαρξ εγένετο), Σταυρώθηκε, Αναστήθηκε, Αναλήφθηκε και μετά την Πεντηκοστή και την κατάβαση των πυρίνων γλωσσών επί των κεφαλών των Αποστόλων Δομήθηκε η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ως Σώμα Χριστού, που κατέχει το πλήρωμα της Αληθείας. Δια της αγιοπνευματικής συνέχειας (νόμιμης χειροτονίας) η ΕΚΚΛΗΣΙΑ:
α. ΔΕΝ έπαψε να υπάρχει (μη παρουσιάζοντας ΚΑΝΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΕΝΟ για να δικαιολογηθούν οι 23000 αιρέσεις του προτεσταντισμού). β. Έχει Τον Κύριο ως Κεφαλή Της, και συμπορεύονται μαζί αρρήκτως ενωμένοι, (όπως ο Πατέρας με τον Υιό) έως της Συντελείας του κόσμου.
γ. Έχει έγκυρα Μυστήρια.
δ. Ενώνει τον άνθρωπο (μέρος - μέλος) μαζί Της (Όλον), όπως γίνεται η σύνδεση του Ενός Σώματος με τα πολλά μέλη, δια των μυστικών και μυστηριακών αγωγών.
Ένα νεύρο (προσευχή) – μυστικός αγωγός αμφίδρομης επικοινωνίας νου με Νου.
Μία φλέβα (Εξομολόγησις) ως μεταφορά των βαρών από τα μέλη προς την Καρδιά, (μυστηριακός αγωγός) κατά το έλθετε προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς.
Μία εξουσιοδότησις, αφέσεως αμαρτιών…Ειρήνη υμίν• καθώς με απέστειλεν ο Πατήρ, και εγώ πέμπω εσάς. Και τούτο ειπών, ενεφύσησε και λέγει προς αυτούς• Λάβετε Πνεύμα Άγιον. Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς, αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι. (Ιωαν. κ’21-23).
Μία αρτηρία (Θεία Κοινωνία) ως μυστηριακός αγωγός μετάληψης εκ της Καρδίας, των ζωογόνων πνευματικά στοιχείων, που είναι απαραίτητα για τον άνθρωπο, ως εφόδιον ζωής αιωνίου.

…Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις.
Φαίνεται καθαρότατα ποιος παραμένει ‘’κολλημένος με την Ζωή’’ με την Άμπελο και ποια κλήματα αποκόπτονται. Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ. (Ιωαν. στ’55).

Μπορεί πολλοί να κόπτονται ότι έχουν εκκλησία, αλλά η Εκκλησία που δεν έχει ρίζα και αποστολική αγιοπνευματική διαδοχή, δεν είναι εκκλησία με κεφαλαίο Ε, αλλά απλά ένας χώρος σύναξης – συγκέντρωσης με τα πιθανόν, τελούμενα μυστήρια να ‘’μοιάζουν και να συμβολίζουν’’, αλλά αν δεν είναι αληθής πόσις και βρώσις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.

Γιατί έβαλα προϋποθέσεις ένωσης; Ας ρωτηθεί επ’ αυτού, ένας γιατρός. Πότε αποκαθίσταται επιτυχώς η ένωση δύο μερών προς συνέχιση της ζωής; ας απαντήσω εγώ ο άσχετος… όταν αποκαθίστανται οι φλέβες, οι αρτηρίες και τα νεύρα, τότε η ζωή συνεχίζεται, αλλιώς, το ένα ζωντανό, κουβαλάει ένα ‘’ενωμένο’’ αλλά ξερό χέρι, πόδι, μέλος…. Τέτοια ένωση θέλουμε και φανταζόμαστε; ή ένωση Ζωής;;; φαινομενική; φανταστική, φαντασμαγορική;;; ξερή ή ζωντανή και Αληθής;;;

Η Αλήθεια είναι Μία, γιατί Ο Χριστός είναι Ένας και είπε: Εγώ ειμί η Αλήθεια… Αλήθεια με κεφαλαίο Α και αντικειμενική, σε σύγκριση με τις υποκειμενικές αλήθειες, που μπορεί να έχουν στοιχεία αληθείας, διανοητικού επιπέδου, αλλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗΣ.
Όλες οι προσεγγίσεις του θείου, άμεσα ή έμμεσα, έχουν λίγο ή πολύ στοιχεία Αληθείας, γύρω από τα οποία περιστρέφεται και λαμβάνει αξία η όλη τους θεολογία και φιλοσοφία. Αυτή η ενυπάρχουσα σε ποσοστό και αναλογίες αλήθεια σε όλες τις παραδόσεις, ονομάζεται ‘’μερική Αλήθεια’’, όπως και η ενυπάρχουσα Αλήθεια στο Νόμο, ως σκιώδη που καταδεικνύει προφητικώς τον Λόγο, καλείται ‘’σπερματικός Λόγος’’.

Ο Κύριος μεταμορφούμενος ενώπιον των προκρίτων μαθητών, στο Όρος Θαβώρ, έδειξε στους μαθητές την δόξαν Του, καθώς ηδύναντο.
Παραστάτες της Θείας Μεταμορφώσεως ήταν ο προφήτης Μωυσής και ο προφήτης Ηλίας, συμβολίζοντας τους δύο ισότιμους, ισοδύναμους και ταυτοδιδάσκαλους (κατά τον Άγιο Μάξιμο Ομολογητή) παραστάτες, έναν σύμβολο και ουσία της γνώσης του Γραπτού Νόμου και τον άλλον σύμβολο και ουσία της πνευματικής γνώσης των λόγων της Φύσης.

Αυτό το θαβώρειο Φως, φωτίζει κατά τάξη και ετοιμότητα όσους προσεγγίζουν ισόρροπα σε βιώματα Τον ΖΩΝΤΑΝΟ ΛΟΓΟ, το ΦΩΣ το ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΑΝΕΣΠΕΡΟ, που ενδεικνύει την ολότητα της παρουσίας Του, με την ανάβλυση του Αγίου Φωτός από τον Πανάγιο Τάφο, κάθε Μεγάλο Σάββατο, ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, στον πόδα της Άνω Ιερουσαλήμ και Βασιλείας του Θεού, που με αγάπη μας προσκαλεί να μετέχουμε, με το πάντας εις ενότητα εκάλεσε. Θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν… Με; ή χωρίς προϋποθέσεις;

Ο Θεός είναι Αγάπη της οποίας Αγάπης (με κεφαλαίο Α) τα χαρακτηριστικά καταγράφονται με ακρίβεια από τον Απ. Παύλο http://users.otenet.gr/~mystakid/love.htm σε σύγκριση με τις κατά κόσμον ‘’συναισθηματικές, υποκειμενικές και συνήθως φίλαυτες αγάπες’’. Μια μικρή σύγκριση στο τι θεωρούμε εμείς αγάπη και τι πραγματικά είναι…

… Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει….

… μια μικρή αλλά φιλότιμη σύγκριση θα μας πείσει… ότι όλες οι αγάπες δεν είναι ίδιες, όπως και όλες οι αλήθειες, δεν είναι ίδιες… κατ’ επέκταση… ούτε όλες οι εκκλησίες (οι προσφέρουσες αγάπη και αλήθεια) είναι ίδιες…

Ο καλός Θεός, να μας χαρίζει διάκριση της Αγάπης και της Αλήθειας, εν μέσω πολλών ομοιαζουσών…

Ο Κύριος με τις παραπάνω ιδιότητές Του δεν αυτοαναιρείται, αλλά απεναντίας, ολοκληρώνει τους προσεγγίζοντες, στο μέτρο της θέλησης, της ετοιμότητος, της αντοχής, της αναλογίας.

Ο Κύριος ήλθε να πληρώσει (εκπληρώσει, συμπληρώσει, ολοκληρώσει, τελειοποιήσει) και όχι να καταργήσει. Θαυμαστά θεραπεύει, ανασταίνει… Λαμβάνει την αγριέλαιο και μπολιάζοντάς την, την καθιστά καλλιέλαιο γνωριζόμενη η αλλαγή, από τους προσφερόμενους καρπούς αγάπης, που τους πάντες στέγει….
Την αρά την καθιστά χαρά, προσθέτοντας το Χ στον κόσμο. Το φαρμάκι, παθητικοποιώντας τον θάνατο δια του θανάτου Του, φάρμακο… τον ασθενή και άρρωστο, εύρωστο. Τους νεκρούς λόγω αμαρτιών, δια της μετανοίας, ζωντανούς και αγαπημένους φίλους, αδελφούς, συγκληρονόμους.

http://users.otenet.gr/~mystakid/icxc.htm

Και αν τελικά κάποιοι από τους ορθοδόξους που κατέχουν την Αλήθεια υστερούν στην Αγάπη, μοιάζοντας για τυφλοί και φανατικοί θρησκευόμενοι, κλπ κοσμητικά επισυναφθέντα, ο καλός Θεός θα τους Την συμπληρώσει. Κι αν κάποιοι από τους καθολικούς υστερούν σε Αλήθεια (που αφού είναι βίωμα και μετοχή στο Σώμα και Αίμα Χριστού), ο καλός Θεός θα τους την συμπληρώσει, υπό τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις.

Πως; Δια της ‘’εννοίας’’ και ‘’Ουσίας’’ της Θείας Κοινωνίας, υποκινούμενος από πραγματικό πόθο αντίληψης της Αγάπης και της Αλήθειας, απρόσωπα για όποιον είναι μακρυά, σχηματικά για τον εγγύτερα, ή ακόμη πιο κοντά, του Ενός Προσώπου. Όπως ''δύναται'' ο καθένας, χωρίς να επιτιμεί τον βρισκόμενο σε διαφορετικό ''σημείο'' του Ενός Δρόμου.

[mystakid]

Αρχική Δημοσίευση από Kiwi Και αναρωτιέστε γιατί ο κόσμος σιγά σιγά απαξιώνει την Εκκλησία. Μα αφού συνεχώς φάσκει και αντιφάσκει! Δεν είναι δυνατόν κάποιος που γνωρίζει τις βασικές αρχές του χριστιανισμού να μπορέι να καταπίει το ότι "Η Κεφαλή είναι μία"!! Ο χριστιανισμός δε μιλάει για "Κεφαλές" .................. Έιστε άξιοι της αλαζονείας σας κύριοι.

Έχεις δίκηο... ο χριστιανισμός.... ΔΕΝ μιλάει για ''κεφαλές''.... κοίτα όμως που λέει για την Μία Κεφαλή:

...καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. (Εφεσ.ε'23)

...εις τον οποίον (Υιόν Θεού) έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών· όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, επειδή δι' αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν· και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι' αυτού,
και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας· όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα, διότι εν αυτώ ηυδόκησεν ο Πατήρ να κατοικήση παν το πλήρωμα και δι' αυτού να συνδιαλλάξη τα πάντα προς εαυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι' αυτού, είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς. (Κολοσ.α'14...)

και αυτή η Μία Κεφαλή... όρισε (διόρισε, καθόρισε...): Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος.

...Και σεις είσθε σώμα Χριστού και μέλη κατά μέρος. Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών. Μη πάντες είναι απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες ενεργούσι θαύματα; μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας; μη πάντες διερμηνεύουσι; Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα. Και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω....

Ας μην σε παιδεύω όμως παραπάνω Κωστή, με θεολογικά... συγγνώμη

...Το ότι υπάρχει φιλαρχία και εξ αυτής της ''δοτής'' εκ Θεού δυνάμεως ... κάθε κατάχρηση και όχι η επ' αγαθόν χρήση, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον κόσμο σε αλαζονεία. Μόνο όμως η εκκλησιαστική δύναμη; μήπως και η πολιτική; μήπως και οι γνώσεις; (η γνώσις φυσιεί) και η υπερ-εμπιστοσύνη στην εξυπνάδα μας... μήπως και η φυσική ομορφιά; ο με σπατάλη (για πάθη) πλούτος; έ! περαστικά τους/μας... και όποιος έχει νου... ας προβληματίζεται... κι ας τον χρησιμοποιεί!!!

Ο καλός Θεός, να μας δίνει διάκριση, μέτρο, λογική... και να μας φωτίζει!

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από mystakid Αγαπητέ Στέλιο. Σου είπα από την αρχή, πως το θέμα της ένωσης των εκκλησιών έχει παραμέτρους ανυποψίαστα βαθειές σε ψυχικό και πνευματικό επίπεδο, και δεν αρκούν κάποιες καλές συναισθηματικές διαθέσεις ή διανοητικές γνώσεις αληθείας. Είναι άλλα επίπεδα, που δεν χωράει η λέξη, ‘’μοιάζουν’’.

Κώστα μου αδυνατώ να απαντήσω θεολογικά, δεν έχω ούτε τις γνώσεις, ούτε την παιδεία, ούτε την αντίληψη αυτή.

Εκφράζω τον απεριόριστο σεβασμό μου στον πλούτο των απόψεων σου, αλλά τολμώ να υποβάλω μόνο μία ερώτηση.

Ο προκαθήμενος των Ορθοδόξων Χριστιανών, ο πρώτος τη τάξει επίσκοπος της μεγάλης Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος,
πιστεύεις ότι απεμπολεί όλα αυτά που γράφεις; Προδίδει τους Αγίους Πατέρες;

Εδώ θα μπορούσα να πω, για όνομα του Θεού τι καθόμαστε και λέμε. Δεν υπερασπίζει τα συμφέροντα της Ορθοδοξίας ο Προκαθήμενος της ή κάτι άλλο συμβαίνει;

Μπας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης προσβλέπει στις καλές σχέσεις με το Βατικανό, για να ισχυροποιήσει και την δικιά του θέση, σε ένα κράτος που δεν σέβεται τις ατομικές ελευθερίες και τα πιστεύω των πολιτών της. Σε ένα κράτος που δεν δέχεται ότι η έδρα του Οικουμενικού θρόνου είναι στο Φανάρι και θέλει να το παρουσιάζει σαν εκκλησία της Ελληνικής κοινότητας των λίγο κατοικούντων ακόμα Κωνσταντινοπολιτών.

Από την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου το Φανάρι θα βγει κερδισμένο και μακάρι οι δύο εκκλησίες μας, να έρθουν πιο κοντά.