Εγώ από σχετικά μικρή ήμουν έτσι με τις στιγμές, τις εκτιμούσα. Απλώς όσο πιο πολλά άσχημα περνάω κατά καιρούς, τόσο πιο εύκολα ευτυχώ όταν τα πράγματα είναι καλά. Αλοίμονο αν μόνο τη θυμάται κανείς την ευτυχία και δεν τη νοιώθει... Δυστυχώς όμως γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που είναι έτσι, και χάνουν, χάνουν πολλά πράγματα. Είνααι συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν πάει διακοπές στον πάτο ποτέ. Ή έφηβοι.
Όσο για το σουγιά που περιγράφεις Στέλιο, είχα έναν με τα ίδια ακριβώς εργαλεία κι εγώ. Τον κουβαλούσα πάντα μαζί μου, ήταν δώρο ενός από τους καλύτερούς μου φίλους, κι έκανα τη βλακεία να μην τον βγάλω από την τσάντα μου [τον είχα πάντα εκεί μέσα] σε μια αεροπορική πτήση. Κατασχέθηκε, δυστυχώς, αλλά δεν έχω πάρει άλλον ακόμα γιατί ουσιαστικά θέλω εκείνον.
Platinum, εξάσκηση στην ανεύρεση κάθε είδους αντικειμένων σε απίθανα μέρη κάνεις και με σύντροφο μουσικό/συνθέτη.
Νομίζω πως έχω γίνει κάτι σαν ενσάρκωση του Αγίου Φανουρίου πλεόν.