Ρια ρια ..Ελευθερια..

[varthol]

Η Ελευθερια και πως χαθηκε για παντα.

Παντα την Κυριακη οταν ξυπνω ξαναγυριζω πισω στα παλια,τοτε που η Ζωη μου ξεκιναγε χωρις σχεδιο και υποσχεσεις,τοτε που απο οσο θυμαμε ηταν δεκαετια του 60 αρχες 70 και πανω απο τα κεφαλια μας εστεκε η δικτατορεια του λογου και του εργου.Οταν αρχιζης τη ζωη σου ετσι το διχως αλλο το πρωτο που ψαχνης ειναι η Ελευθερια και την βρηκα στο προσωπο της μικρης συνφοιτητριας μου.Ποτε δεν καταλαβα γιατι ηταν στο φροντιστηριο μαζι μας,φανταζε τοσο διαφορετικη και απομακρη που ουτε η ιδια δεν ειχε κατι να σου πει γι'αυτο.Γρηγορα τα πραγματα πηραν τον δρομο τους.Ολα ηρθαν μονα τους και τοσο ευκολα που ουτε για λιγο δεν πηγε το Μυαλλο μου στην παγιδα και το ευκολο βολεμα.Στην αρχη μιλουσαμε για σχετικη θεωρητηκη Τεχνη και σχολες που μας δοθηκαν στην θεωρια και αργοτερα για την αναγκαιωτητα της τεχνης και ποσο μας βοηθαη στην εκφραση που τοσο ειχαμε αναγκη σαν ανθρωποι.Ο δασκαλος μας ενας πραος και ησυχος ανθρωπος μας παρακινουσε συνεχεια να κανουμε με καρβουνο καινουργια κεφαλια του αγαλματος της υγειας.Ειχαμε φταση στο τριακοσιοστο οταν βγηκαμε μονοι μας πρωτη φορα και δεν καναμε και τιποτε σπουδαιο,Φαγαμε σ'ενα μαγαζακι
και ηπιαμε κρασακι και το σπουδαιο τοτες ηταν να τις κρατω εκεινο το μικρο τρυφερο κρινενιο χερακι.Τοτες ηταν που προσεξα την μελανια που εκρηβε επιμελως απο ολους μας και περισσοτερο απο μενα.Σαν Βλακας δεν εδωσα σημασια μιας και φαινωταν πολυ παλια.Με ειχε συνεπαρη η αποκλειστηκη παρουσια της και η ωραια συναναστροφη που ειχαμε.Μιλουσαμε για χιλια δυο πραγματα,για μας και για ολα τα αλλα.Η ωρα περασε γρηγορα και ευχαριστα οταν την χαιρετισα εξω απο αυτο που νομιζα σπιτη της ανασηκωθηκε και κρεμασε τα χειλια της στα δικα μου.Σαν τελειωσε αυτο το φιλι που εδειχνε να μην ηθελε να τελειωση ποτε μου ειπε μετα απο μακρυα σιωπη.Ηταν ολα πολυ καλα με εκανες να περασω καλα μετα απο τοσο πολυ καιρο.Καταλαβα οτι ζουσα για σενα και για σενα παλι δεν υπηρχε τιποτε αλλο εκτος απο μενα.την ειδα μετα να απομακρυνεται με γρηγορα βηματα και για μια στιγμη μου φανηκε να κλαιη..Δεν εδωσα παλι την σημασια που επρεπε με γελουν τα ματια μου σκευτηκα αλλα εγω τοτες πετουσα.Συναντηθηκαμε στο επομενο μαθημα λες και ειχα αλλη λυση.Την Ελευθερια συνεχισα να την βλεπω πολυ καιρο και να χαιρωμαστε τη καθε στιγμη που ειμαστε μαζι λες και αυριο θα τελειωναν τα παντα.Ερχωταν ο Καιρος των εξετασεων στη Σχολη καλων τεχνων οταν η Ελευθερια χαθηκε και επαψε να ερχεται στο φροντηστηριο.Ανυσηχησα και την εψαξα παντου,περασα απο ολα τα στεκια μας και δεν την εβρησκα πουθενα...αφηνα παντου τηλεφωνα αν την δουνε να με παρουν.Μας ηξεραν ολοι ο Γιωργος και η Ρια σαν το Μιμικος και η Μαιρη.Καποιο Βραδυ με αλλα παιδια απο το φροντηστηριο βρεθηκαμε σε μια καινουργια Μπουατ στην πολυπαθη Πλακα.Ειχαν περαση μηνες και δεν το ειχα καταλαβη πολυ γιατι ο ποθος να την Βρω ηταν ο ιδιος που ειχα στην αρχη.Στριμωχτηκαμε Ολα τα παιδια γυρω απο ενα μικρο τραπεζι στο βαθος της αιθουσας εκει που παντα μπαινη ο Οχλος.Περιεργοι ολοι να ακουσουμε το σχημα που θα τραγουδουσε.Πρεμιερα καταλαβαινεται πως περνουσε ο καιρος μας,του ποδοπατηματος και της ασφυξιας.Τοτε το βλεμα μου ελευθερο περιδιαβαινε στον κοσμο που ειχε ερθη στο κεντρο.Κοιταζα παντου και περα απο τα ορια του οχλου και στα μπροστινα τραπεζια,εκει που ηταν οι κουστουματοι και οι φραγκατοι. Την ειδα σε μια παρεα που καθονταν πρωτο τραπεζι,διπλα απο το παλκο.Γνωρησα πρωτα στο σχημα απο της γνωρημες πλατες της.Δεν ειμουν σε θεση να γνωρησω τιποτες αλλο.Ενα ακομα κουνημα ανεμισμα του χεριου της στον αερα με εκανε να αναγνωρησω τη Ρια που γνωρησα και αγαπησα.Δεν ηθελα να πιστεψω οτι ηταν αληθεια αυτο που εβλεπα.Το προγραμμα της μπουατ αρχισε και μαζι με την φωνη της Γαλανη και της Χωματα το ματι μου εστεκε ακουραστο πανω στην Ρια που τωρα που το χωνευα καλα καταλαβαινα το τι πρεπει να συμβαινη.Καποια στιγμη που το βλεμμα της γυρισε πισω πεταχτηκα ορθιος,σχεδων πηδηξα και της εκανα απελπισμενο νευμα.Δεν εδειξε να καταλαβαινη τιποτες,ηταν στον κοσμο της.Κοσμο με καλοραμενα,ακριβα ταγιερ και κουστουμια.Κοσμο που αναδιδε ακριβη Γαλλικη κολωνια και καμμοια ανυσηχη σκεψη για το αυριο.Κοσμο που ολα τα ειχε κανονισμενα.Οταν τελειωσε το προγραμμα σχεδων τυχαια βρεθηκαμε τοσο κοντα που αγκιστηκαμε και οι ματιες μας φευγαλαια μεινανε κολημενες μαζι.Την εχασα αλλη μια φορα απο τα ματια μου και οταν τη ξαναειδα εμπαινε σε ενα ακριβο αυτοκινητο και ενας μεσοκοπος κουστουμαρισμενος ανδρας τις κραταγε την πορτα μεχρι να βολευτη να μπη.Τις γελαγε και την εκανε να νοιωθη καλα σε αυτο που εκανε.Γιατι σκευτηκα δεν μου ειπε τιποτε,Θα μπορουσε να το κανη και αυτο και να ερθη να με βρη.Τι στο διατανο γινωτανε και γω ο βλακας δεν καταλαβαινα.Μεσα απο τα υπεροχα με περισση φροντιδα μαλλια της και το ακριβο κολητο ταγιερ της που εδειχνε ακριβη Μοδιστρα ηταν η ιδια Ρια που με αφησε να αγαπησω και δεν τολμησα να της το πω ποτε.Τοτε σκεφτηκα οτι επρεπε να της το ειχα πει οταν ειχα χρονο.Ποτε τοτε δεν ειχα σκεφτη ποσο χρειαζωταν να το ειχα πει,το ενοιωθα να πλανατε,αλλα επρεπε να της το ειχα πει.Δεν ξανακουσα για τη Ρια ποτες.
Μετα απο εξη επτα χρονια που περασαν απο τοτες βρεθηκα στο Νοσοκομειο να δω τον δασκαλο μαζι με αρκετα παιδια απο απο το φροντηστηριο.Εδειχνε πολυ αδυναμος και η φωνη του μολις ακουγωταν.Μιλησαμε μαζι του ολοι σαν να τον ειχαμε χαση χρονια μα παντα τον βλεπαμε.Την Γλυτωσες φτηνα του ειπα..η Καρδια δεν αστειευεται!
Ναι μου ανταπαντησε και ενα γνωρημο χαμογελο πηρε θεση στα χειλια του.Σαν φυγανε οι αλλοι αφου τον ειδαν και του μιλησαν..αλλη μια φορα δεν καθησαν να τον ακουσουν.Μειναμε οι δυο μας.Η Φωνη του εσπασε την μακρινη σιωπη
-Γιωργη μου σ'εχω σαν παιδι μου και παντα με ακουγες και αυτο μου εκανε πιο περιεργο.Πρεπει να εχεις αναπαντητα ερωτηματα πιο πολλα απο τοτες που μου προτωρθες στο φροντηστηριο. Ησουν απο τους πρωτους μαθητες που ειχαν ερθει και παντα εφερνες τα διδακτρα στην ωρα τους,Μπορουσα να βασειστω σε σενα για το νοικη του φροντηστηριου,την στεγη και το αποκουμπι σε αυτο που εκανα.Ακουγες και παντα προσθετες,αφηνοντας με εκπληκτο,το σημαδι σου σε αυτο που σκιτσαρες.Αν δεις τελευταια εργα μου σε ακολουθησα σε πολλα που με διδαξες.
-Δασκαλε τι σαχλαμαρες λες..γελασα με ενα μακρυ και ξεκαθαρο γελιο που δεν τελειωνε...
-Επρεπε να εδεινες κεινη την χρονια,εισουνα ετοιμος να μπης στη σχολη καλων τεχνων..Δεν καταλαβα το γιατι τα παρατησες και αλλαξες τοσο την ζωη σου τελευταια στιγμη.Μπορουσες να ειχες αυτο που εγω παλευα χρονια και δεν το ειχα αποκτηση ολοκληρο.
-Γλυκε μου δασκαλε ποτε δεν με καταλαβες.Γιατι η ζωη μου παντα ειναι δυο κομματια.Ενα που ζη στο μυαλλο μου και ενα που ζη στην καρδια και η καρδια μου εσπασε τοτες.Εχανα στοιχημα οτι ειχες καταλαβη το γιατι.Το μυαλλο μου με κρατησε να ζησω μα η ζωη μου αλλαξε σε μια ανανεα εφημερη εναλλασωμενη σχεση για να αναπνεω και να συνεχισω να ζω.Ποτε δεν τελειωσε αυτη η κατασταση μεχρι και τωρα.
-Γιωργη γυρνα πισω και γιατρεψε τις πληγες σου.Οι ανθρωποι γυρω σου ζουνε με περισσοτερες πληγες απο σενα.Εμενα ακομα με δουλευουνε που ειμαι ενας καλλιτεχνης πνιγμενος στην μετριωτητα αλλα δεν το βαζω κατω και συνεχιζω στους στοχους μου.Εστω και ενας μαθητης μου να το καταφερει να γινη ξακουστος θα μιλησουν και για τον δασκαλο δεν γινεται.Γιαυτο σου λεω προχωρα σε αυτο που εχεις στην καρδια σου να κανης.Γινε αυτος ο Γλυπτης που συνηθιζαμε να μιλαμε στις ατελειωτες ωρες που φαγαμε μιλωντας.Εσυ και η Ρια μονο δεν δωσατε και κεινος ο ακαματης ο Σταυρος που το εδειχνε το παιδι γιατι ηταν στο στουντιο μου.Ο Χρονος σταματουσε οταν μπαινατε εσεις οι αλλοι και ξεκινουσατε δουλεια αλλα αυτος κοιταγε το ρολοϊ του συνεχεια...
-Δασκαλε τι απεγινε τοτε εμαθες γιατι δεν εδωσε η Ρια.
-Πονεμενη ιστορια Γιωργη μου,ουτε να τη λεω δεν αξιζη.Θυμασε τοτε που ειχαμε παει στον Πανορμο να εξασκηθουμε στη φυση.Ειχαμε νοικιαση το δωματιο απο την κυρα-Πανωραια και μας μαγειρευε κεινα τα καταπληκτικα φασολακια.
-Α Βρε δασκαλε τι μου θυμηζης τωρα και τους μουσακαδες βαλε μεσα.Περασαμε χαρμα στην Τηνο εκεινη την χρονια..Καψαμε τα τελαρα οταν φυγαμε...κρατησα μονο ενα κεινο με την Ρια να κοιματε και το’χω χωμενο βαθεια στο παταρι μου ακομα.
-Γιωργη η Ρια τοτε ηταν που μου ξεφουρνησε την αποφαση της.Ηξερα οτι ο πατερας της Αυτοκτονησε σε μια κριση του ζορησματος του.Μεινανε δυο γυναικες μαθημενες στον πλουτο με ενα τεραστιο σπιτη στο Κολονακι που εστεκε αδειο αφου ο Αφεντης του που το ειχε στηση ειχε φυγη για παντα.Η Ρια σαστισμενη εμενε ακομα και τοτε,ποτες δεν το ξεπερασε νομιζω.Το Εβλεπε σαν εγκαταλειψη της απο τον πατερα της.Kαναμε ατελειωτες συζητησεις και προσπαθησα μεσα σε ολα αυτα που με ταλανιζαν τοτες να ειμαι καλος μαζι της.Μου ειχε ζητηση να μην τα πω σε κανενα ποτες απο που προερχεται και τι περναη.Για ολους σας ηξερα και δεν μιλαγα για κατι.Με την Ρια ηταν διαφορετικα.Τα τελευταια νεα της ηταν προσφατα..την ειχα συναντηση στο Παριση στην Μονμαρτη σε ενα καταπληκτικο Μπιστρω που μαζευωντε ολοι οι Ελληνες πριν ενα μηνα.Εδειχνε μια χαρα και φαινωταν να μην ειχε καμοια αναγκη περα απο κεινο το σκεφτικο διανουμενιστικο υφος της που παντα την ακολουθουσε.Τη ρωτησα τι κανη τωρα που βρησκεται και μου ειπε οτι θα συμετασχη σε ομαδικη εκθεση που θα γινη στο ρουπιστολ στο κεντρο και μαλιστα μου ζητησε την αλλη μερα να βλεπαμε μαζι τα εργα της και να βοηθουσα στο να διαλεξη ποια θα στειλη στην εκθεση.
-Καλα βρε δασκαλε πως εκανε εκθεση...τι τελειωσε;
-Ειχε τελειωση εν τω μεταξυ την ECOLE DES BEAUX-ARTS με καλο ντοσιε.Ουτε εγω το ηξερα και ειχε βαλη το ονομα μου στο resume της.Ενοιωσα και γω καπως.Την αλλη μερα με υποδεχτηκε σε ενα Ατελιε σπιτη που μου φανηκε παλατι στις φτωχιες που περνουσα εγω.Τα εργα της παραταγμενα στο πατωμα περιμεναν.Ηπιαμε το εχπρεσακο μας μετα αρχισαμε την δουλεια μας.Αυτο ναι αυτο οχι,Βαρετο,πολλα εργα τα ηξερα ηταν απο κυκλους στα Μεσογεια,Τηνο,Αμοργο και αλλου.Χρωμα και φως διαχυτο να μπλεκεται με το γαλαζιο της θαλασσας και του ουρανου.τα ξεχωριζαμε και μολις βγαλαμε πεντε κομματια για να πανε.Μετα απο πολυ κοπο πηγε μεσημερι,τα καναμε εννια.Τοτες ετρεξε προς το εσωτερικο του σπιτιου και ενω ακουγα θορυβους απο σκαλες και πορτες μου ειπε Θυμηθηκα ενα απο την Τηνο το φερνω.Περασε τουλαχιστον ενα τεταρτο πριν την ψαξω δειλα δειλα στο εσωτερικο.Την Βρηκα στο διπλο κρεβατι της να κλαιη κουλουριασμενη και να αγκαλιαζη σφικτα το καναβατσο.Το Τραβηξα προσεκτηκα οσο μου το αφηνε και οσο μου το εδεινε και οταν ηρθε στα χερια μου το ξετιλυξα προσεκτικα και κρατωντας το μπροστα μου γνωρησα το μικρο ταλαιπωρημενο δωμωτιο της κυρας-Πανωραιας στον πανορμο και ποιος απο μας δεν θα το αναγνωρηζε.Εκεινη ηταν ακομα στο κρεβατι και εκλαιγε με αναφυλιτα.Της ειπα τι επαθες βρε Ελευθερια μου και την πηρα στην αγκαλια μου για να την συνεφερω και να σταματηση.Μου λειπη η αγκαλια του και ο Ομως του ...δεν εχω που να κλαψω πια.Σηκωσε το μανικη της και μου εδειξε μελανιες,τραβηξε την φουστα της αρκετα ψηλα και μου ειπε αυτα δω ακομα πονανε αλλα το αντεχω,αλλα δεν αντεχω.Τον Ανταλαξα για το χρημα και δεν λεω πετυχα πολυ καλα να κανω την ζωη μου αλλα δεν αντεχω αλλο.Τι κανη ειναι καλα;Ειναι μονος του;Τον Βλεπεις καθολου;Ποιον ψυχη μου λες;Για ποιον μιλας δεν καταλαβαινω απαντησα,αιφνιδιασμενος.Κο ιτα καλα το καναβατσο δασκαλε ποιον βλεπεις να κοιματε μισογυμνος.Και τοτε σε αναγνωρησα και καταλαβα το μυστικο σας.Ησουν ο ιδιος Γιωργος με μυαλλο και ξενοιαστη καρδια..πριν να γινη το ξεπουλημα και η ανταλαγη.Συχωρα με παιδι μου που δεν τα ηξερα νωρητερα να την αποτρεψω στην αποφαση της να παντρευτη το πλουσιο οικογενειακο φιλο που της επεβαλε η μανα της.Το καναβατσο τυλιχτικε προσεκτικα και χαθηκε στην ακριβη δερματινη θηκη του.Καπου σε καποιο παταρι υπαρχη ακομα να μας θυμηζη το ξεπουλημα και την πρακτικοποιηση της ζωης μας.Δυο ζωες με ιδια Ονοιρα χαθηκαν στη πραξη της ατεκτης ζωης.Δυο ζωες ξεκινησαν με το ιδιο λαθος και καταληξαν σε ενα τελος που ποτε δεν φανταστηκαν.Ποτε δε νοιαστικα να ξαναδωσω στην Καλων Τεχνων και ποτες δεν πεταξα τα πινελα μου που μαζευα χρονια ενα,ενα.Η Ζωη μου ειχε σταματηση και ταυτοχρονα ζουσα στην ιδια ζωη σαν να ζουσα την ζωη ενος αλλου.Ηρθε το στρατιωτικο και ο γενικος χαλασμος η Κυπρος το Πολυτεχνειο και ο καιρος της δημοκρατιας.Ολα ματαια γιατι εγω την Ελευθερια την ειχα χαση για παντα.-

Ελπιζω να μην κουρασα...Ευχαριστω που διαβασατε αυτο το Παλιο κειμενο που ανακαλυψα στα Αζητητα του παταριου μου.....