Η σκηνή

[Nelly]

Περιγράψτε την αγαπημένη σας σκηνή (ή τις αγαπημένες σας σκηνές) από βιβλία που διαβάσατε ή ταινίες/παραστάσεις που είδατε.

[Xenios]

Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήνεσι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ' υπερπόντιος εν τ' αγρονόμοις αυλαίς· καί σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ' αμερίων σέ γ' ανθρώπων.

Χορός προς την Αντιγόνη (Άννα Συνοδινού)
Σκηνοθεσία : Αλέξης Μινωρίς
Τόπος : Εθνικό Θέατρο 1956

«Με την Αντιγόνη του 1956, σε σκηνοθεσία Μινωτή, η Αννα Συνοδινού κάνει την επίσημη είσοδό της στην τραγωδία. Οι κριτικές είναι στο σύνολό τους διθυραμβικές. Δείχνουν ότι κέρδισε τη μάχη με ένα ρόλο τεραστίων αξιώσεων. Και τίθεται πρωτοσέλιδο το ερώτημα: «Εγεννήθη ημίν νέα τραγωδός;»

Σήμερα θα ρωτούσα, υπάρχει άλλη τραγωδός, μετα την Άννα Συνοδινού;

[Nelly]

Από το βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ, Άνθρωποι και ποντίκια:
Ο μεγαλόσωμος, τρυφερός και αγαθός Λέννι, που δε μπορεί να ζήσει από μόνος του ούτε να χειριστεί τη σωματική του δύναμη, χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά της κοπέλας, αλλά όταν εκείνη αρχίζει να πονά και να αντιδρά, της σπάει κατά λάθος το λαιμό και τη σκοτώνει.


Φυσικά έχω ξεχωρίσει κι άλλες σκηνές και θα επανέλθω.

[Chressida]

Είπες Στάινμπεκ και θυμήθηκα μια σκηνή που με έκανε στην κυριολεξία να πάθω πλάκα. Είναι η τελευταία σκηνή στα Σταφύλια της Οργής, όπου η κόρη της οικογένειας (Ρόζα αν θυμάμαι καλά), παρά τη δυστυχία και την εξαθλίωσή της σώζει έναν ετοιμοθάνατο... Δεν λέω πώς

Αξίζει να το διαβάσετε, όσοι δεν το ξέρετε.

[Nelly]

μιας και τελευταία αναφέθηκα κάμποσες φορές στον Κόλιν Φερθ, τον μνημονεύω και εδώ:



Στη σπονδυλωτή ταινία Αγάπη Είναι (Love Actually), υποδύεται ένα συγγραφέα που απομονώνεται στην εξοχή για να γράψει, με μοναδική παρέα την λατινοαμερικάνα οικονόμο του, που δεν ξέρει αγγλικά και συνεννοείται μαζί του με γκριμάτσες και νοήματα.

Σε μια σκηνή, εκείνη από απροσεξία αφήνει έκθετες τις κόλλες του στον αέρα και πολλές απ' αυτές καταλήγουν στο διπλανό ποταμάκι. Εκείνος ταράζεται κι εκείνη, προκειμένου να επανορθώσει, βγάζει χωρίς δεύτερη σκέψη τα ρούχα της, μένει με το μισοφόρι και βουτά γενναία στο ποτάμι για να τις διασώσει. Εκείνος στο μεταξύ να της λέει "όχι, όχι, δεν είναι ανάγκη, μην το κάνεις!" και να έχει μείνει κάγκελο κοιτώντας την. Κι εγώ, στο μεταξύ, να έχω μείνει κάγκελο κοιτώντας τον.

[Nelly]

Τώρα να ρωτήσω γιατί ενοχλήθηκε το youtube από τον πισινό της Britt Ekland ή να μη ρωτήσω…



Στο θρίλερ μυστηρίου Ο Αχυράνθρωπος (The Wicker Man, 1973) ένας αστυνομικός (που τυγχάνει ανέραστος και Χριστιανός) φτάνει σε ένα χωριό των Εβρίδων -χωριό παγανιστών και απελευθερωμένων σεξουαλικά- για να διαλευκάνει μια μυστηριώδη εξαφάνιση και μπλέκεται με τους παράξενους κατοίκους του.

Στην εν λόγω σκηνή, η πεταχτούλα κόρη του ιδιοκτήτη του πανδοχείου που διανυκτερεύει, τον καλεί ερωτικά, χτυπώντας τους τοίχους απ’ το διπλανό δωμάτιο και τραγουδώντας γυμνή. Είναι η σκηνή με το περίφημο τραγούδι της Γουίλλοου (Willow’ s Song, "please come, the things I’ ll give to you κτλ"). Εκείνος δεν ανταποκρίνεται φανερά αλλά στο μεταξύ ιδρώνει και ξε-ιδρώνει εκατό φορές . Συνουσία δεν επιτυγχάνεται αλλά το ίδιο το τραγούδι κορυφώνει τρόπον τινά, καθώς η μελωδία του ακολουθεί το ρυθμό της σεξουαλικής πράξης.

Επί τη ευκαιρία, πρόκειται για εξαίρετο φιλμ, να το δείτε, με πανέμορφο σάουντρακ. Παίζει κι ο Κρίστοφερ Λη (και δεν κάνει το Δράκουλα).

[Nelly]

Μου ήρθε μια σκηνή, μα δεν είναι ούτε από βιβλίο ούτε από ταινία, αν και θα μπορούσε να γίνει ταινία. Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε υποθέτω το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού.

Ο Κωνσταντίνος βγαίνει απ' το μνήμα του κι αρπάζει την αδερφή του πάνω στο άλογό του για να την πάει στη μάνα τους, που έχει απομείνει μόνη και δυστυχής, και το είχε τάξει πως δεν θα την αφήσει μόνη.

Στο δρόμο, η Αρετή τον βλέπει χλωμό και χωρίς μαλλιά και τον ρωτάει τι συμβαίνει, καθώς τα πουλιά απορούν με το αποτρόπαιο θέαμα. Εκείνος της λέει ότι αρρώστησε κι έπεσαν τα μαλλιά του.

Η συγκεκριμένη σκηνή με συγκινεί και μ' ανατριχιάζει. Βέβαια, όλο το τραγούδι είναι συγκλονιστικό, αν ήμουν σκηνοθέτης θα το έκανα φιλμ μικρού μήκους.

[Nelly]

Χθες το βράδυ πέρασα λίγο από την τηλεόραση και πάνω στο ζάπινγκ πέτυχα την εκπομπή του Σπ. Παπαδόπουλου, όπου ένας καλεσμένος αναφέρθηκε στη θεατρική απόδοση του παραπάνω μύθου, που την αγνοούσα.

Το έργο παίχτηκε το 2009 στη Ρουμανία. Τη σκηνοθεσία έκανε ο Σωτήρης Χατζάκης (γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης, διευθυντής του ΚΘΒΕ) και πρόκειται για μια διαβαλκανική παράσταση, για την οποία πληροφορήθηκα από την Ελληνική Πρεσβεία στο Βουκουρέστι:

Ο Σωτήρης Χατζάκης, αναζητώντας τον τραγικό πυρήνα του λαϊκού πολιτισμού, για μια ακόμη φορά εργάζεται πάνω στις κοινές ρίζες και τις θαυμαστές συγγένειες των Βαλκανικών χωρών στηριγμένος στον κοινό μύθο που ξεπερνά τις διαφορές και αναδεικνύει τη δυναμική της πολιτιστικής και πολιτισμικής συνύπαρξης των λαών της Βαλκανικής χερσονήσου.




Ο Σωτήρης Χατζάκης στη θεατρική διασκευή «Του νεκρού αδελφού» χρησιμοποιεί διάσπαρτες ελληνικές παραλλαγές της παραλογής από την Αθήνα, την Κρήτη, τη Θράκη, τη Ρόδο, την Πάρο, τη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία, την Ηλεία, τον Όλυμπο και τη Βάρνα αλλά και τις βαλκανικές εκδοχές της παραλογής από τη Σερβία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Εντάσσει, επίσης, αφηγήματα, μοιρολόγια, λαϊκά δρώμενα, χορούς από τη Γορτυνία, τη Μάνη, την Προποντίδα, την Κρήτη, την Ήπειρο, τη Σερβία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Χρησιμοποιεί επίσης αποσπάσματα από τη Βίβλο, τον Λόρκα, την Εκάβη του Ευριπίδη, την Αποκάλυψη του Ιωάννη, όλα ενταγμένα στο συγκεκριμένο μύθο.


κυκλοφορεί και σε βιβλίο από τις εκδόσεις Ιανός

[Nikoscot]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Μου ήρθε μια σκηνή, μα δεν είναι ούτε από βιβλίο ούτε από ταινία, αν και θα μπορούσε να γίνει ταινία. Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε υποθέτω το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού. Ο Κωνσταντίνος βγαίνει απ' το μνήμα του κι αρπάζει την αδερφή του πάνω στο άλογό του για να την πάει στη μάνα τους, που έχει απομείνει μόνη και δυστυχής, και το είχε τάξει πως δεν θα την αφήσει μόνη. Στο δρόμο, η Αρετή τον βλέπει χλωμό και χωρίς μαλλιά και τον ρωτάει τι συμβαίνει, καθώς τα πουλιά απορούν με το αποτρόπαιο θέαμα. Εκείνος της λέει ότι αρρώστησε κι έπεσαν τα μαλλιά του. Η συγκεκριμένη σκηνή με συγκινεί και μ' ανατριχιάζει. Βέβαια, όλο το τραγούδι είναι συγκλονιστικό, αν ήμουν σκηνοθέτης θα το έκανα φιλμ μικρού μήκους.

Αυτη την ίδια σκηνή την θυμάμαι και εγώ όταν μας το διάβαζε η κυρία στην τάξη και ήταν τόσο δυνατή που την έβλεπα να εκτελύσετε μπροστά μου. Με έκανε και ανατρίχιασα αλλά και να λυπηθώ για τον Κωνσταντίνο, την αδερφή του αλλά και την μάνα του για όλο αυτό που συμβαίνει.

[Nikoscot]

Μια αγαπημένη μου σκηνή είναι από το βίβλίο Hitchhiker's Guide to the Galaxy. Δεν θυμάμαι αν είναι στο πρώτο βιβλίο ούτε τα ονόματα των χαρακτήρων αλλά ήταν μέσα στο διαστημόπλοιο που είχαν και ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε να εξηγήσει στον κεντρικό υπολογιστή του πλοίου, πώς φτιάχνεται το τσάϊ !!! Να γίνεται ο χαμός στο πλοίο, το υπόλοιπο πλήρωμα να ζητάει βοήθεια από τον κεντρικό υπολογιστή και αυτός να μην τους ακούει γιατί προσπαθεί να μάθει πώς να φτιάχνει τσαϊ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!
Ήρθε το αδερφάκι μου από νυχτερινή έξοδα αργά τα ξημερώματα και με το που -κλασσικά- άνοιξε τα φώτα χωρίς να τον ενδιαφέρει αν κοιμάται κανείς μέσα στο δωμάτιο, ξυπνάω και αρχίζω να του περιγράφω αυτό που διάβασα και να μας πιάνει και τους δύο ένα νευρικό γέλιο να μην μπορούμε να σταματήσουμε να γελάμε και να ξυπνάμε όλο το σπίτι να τρέχει να δεί τι έγινε.

[Nelly]

Νίκο σ' ευχαριστώ για την ανταπόκριση.

Κι εσένα Ξένιε, φυσικά, που πρώτος ξετύλιξες το νήμα.
(Σε ευχαριστώ με καθυστέρηση, ως πληρωμή με το ίδιο νόμισμα στο καθυστερημένο καλωσόρισμα που μου έκανες. )