Η άλλη πλευρά του μουντιάλ

[Xenios]

Ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ του Μένιου Σακελλαρόπουλου, για το MEGA, δείχνει την άλλη πλευρά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Έχω γνωρίσει αυτά τα γκέτο, την εποχή του apartheid. Τότε δεν επιτρεπόταν αυτοί οι άνθρωποι να μπουν στις πόλεις των λευκών, παρά μόνο με διαβατήριο, που εξασφάλιζαν, μόνο με άδεια εργασίας.

Στην Νότιο Αφρική, την πλειοψηφία των λευκών, κοντά στο 60%, είχαν οι Ολλανδοί άποικοι, οι λεγόμενοι Boers ή οι λεγόμενοι Africaans. Αυτοί στήριζαν το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων. Σε αντίθεση οι Αγγλόφωνοι, ήταν οι πλέον δημοκρατικοί και από παλιά μιλούσαν για συνύπαρξη και σεβασμό των ιθαγενών Νότιο Αφρικανών.

Έδρα των Αγγλόφωνων ήταν το Cape Town, η πανέμορφη πόλη του Ακρωτηρίου, μαζί με όλη την επαρχία του Ακρωτηρίου (Cape Province).

Μερικές φορές τον χρόνο, εκπρόσωποι των χριστιανικών εκκλησιών, Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Αγγλικανοί, Διαμαρτυρόμενοι κλπ, μετέφεραν, παρά τις αντιθέσεις των καθεστώτος, τρόφιμα, είδη ρουχισμού, κινητό νοσοκομείο, μαζί με γιατρούς από το Groote Schuur Hospital (Στο νοσοκομείο που ο καθηγητής Christiaan Barnard , έκανε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς), φάρμακα είδη διδασκαλίας, βιβλία και πολλά άλλα, στα γκέτο. Σε μια τέτοια αποστολή συμμετείχα και εγώ με τον Πατέρα μου.

Είχα εμπειρία από το apartheid, στην καθημερινή μας ζωή, στο Cape Town. Aυτά που είδαμε ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία.

Η Άϊβη, ήταν μια γλυκύτατη Ζουλού, που βοηθούσε την Μητέρα μου στο νοικοκυριό. Αν και εκείνη και ο σύζυγος της δούλευαν και έμεναν σε διαμερισματάκι, σε περιοχή πολύ κοντά στο Cape Town, με είχε προϊδεάσει για το τι θα δω. Δεν την πίστεψα σε τέτοια έκταση.

Μερικοί εδώ μπορούν να με θεωρούν ακραίο αντιρατσιστή ή επειδή δεν το παραδέχονται, σαν ένας από αυτούς που θέλουν τους ξένους. Τα βιώματα που μπορούμε να κουβαλάμε, δεν τα γνωρίζει κανείς.