Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις

[Gildor]

Δεν ξερω αν ειναι καλο η κακο. Με παιχνιδακια και σαβουρίτσες δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο, σε αντίθεση όμως με χαρτάκια (σημειώσεις, μουτζουρίτσες, τηλέφωνα) τα οποία μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ.

Κάποτε όμως πήζεις και λες, προχωράω μπροστα... Πριν 2 χρόνια έκανα μια αποφασιστική εκκαθάριση και ανακάλυψα οτι τελικά δεν μου λείπουν

Πολλά παιδικά μου μπιχλιμπίδια, των οποίων την ύπαρξη είχα ξεχάσει, τα θυμήθηκα λόγω του ανηψιού μου που ηθελε να παιξει μαζι τους. Αρκετά απο αυτά του τα χάρισα για να μη πάνε χαμένα.

Είναι πολύ καλύτερα, κάποιο παλιό αντικείμενο, να μη το έχεις σε ένα μπαούλο με άλλη σαβούρα. Πρέπει να το αξιοποιείς, να το κρατάς σύγχρονο, να το διακοσμείς. Αν το κρύψεις, θα παλιώσει σαν κρασι, θα σε αγχώσει η σκέψη και η ιδιοκτησία του. Αν το κρατάς ζωντανό, θα το χορτάσεις και (κατα μια αποψη) δε θα σε πονέσει τόσο πολύ ο χωρισμός του.

Οταν βλεπω οτι τα μπιχλιμπίδια μου έχουν ενσωματωθεί στη συλλογη του ανηψιού μου, τα βλέπω πάλι χρήσιμα και ζωντα, και αν τελικα μεγαλώσει και τα πεταξει, δε θα έχω εγώ αυτό το άγχος

ΥΓ. αυτο για να μη νομιζετε οτι ειμαι σπαγγος και του δινω κουρελια για να μη αγοραζω καινουργια παιχνιδια :Ρ

Ο πραγματικος πανικος ομως ειναι με ιδεατα αντικειμενα που δεν πιανουν χωρο... με αρχεια υπολογιστη. Ολα αυτα τα μπ3 και τα κειμενα που εγραφα οταν πρωτογνωριζα το Word και logs απο τα πρωτα μου τσατ στον υπολογιστη πως ταξινομουνται;; εχω κρατησει και φωτογραφιες απο 'γκομενες' στις πρωτες μου μερες στο Irc. Docs, logs, σημειώσεις, αντιγραφα μαιλς, συλλογη φωτογραφιων, συλλογη απο λακαμιες που καναμε με το μικροφωνο και το προγραμμα επεξεργασιας ηχου... αντε να σου κανει καρδια να τα πεταξεις (=σβησεις), και αντε μετα απο χρονια να τα μαζεψεις ξανα ολα να τα αρχειοθετησεις παλι σε καινουργιο cd (τα παλια κανουν ηδη στοιβες)

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από pazo Αυτή είναι η τρίτη και ...φαρμακερή!

Πολιορκημένος από παντού λοιπόν! Ε, μα, τώρα πια έχεις πείρα. Κι έχεις πάθει και μια ελαφριά ανοσία.
Πάντως, απαντώντας και στον Gildor, γεγονός είναι ότι ανεξαρτήτως του θέματος ή του όγκου που πιάνουν, ή όχι, όλοι με κάτι είμαστε προσκολλημένοι. Πάντα υπάρχουν αναμνήσεις που θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανές μέσα από αντικείμενα, φωτογραφίες, αρχεία υπολογιστών, σημειώσεις, και πάντα τυχαίνει να σκοντάφτουμε πάνω τους, έτσι και για να θυμόμαστε πού και πού. Κάθε ένας από μας έχει τη μικρή δική του ιστοριούλα που επιθυμεί να κρατήσει, είτε φυλασσοντας πράγματα, είτε παραδίδοντάς τα στη νεότερη γενιά (φυσικά και όχι από τσιγγουνιά).

[Gildor]

Σκεφτομαι τα λογια του Αραγκορν στον Αρχοντα των Δαχτυλιδιων: αν δεν μπορεις να αποχωριστεις ενα θησαυρο εισαι δουλος του

[Oasis]

Ε λοιπόν, είναι τρομερό, σκεφτόμουν από χθες να κάνω post ένα θέμα σχετικό με τα πράγματα που αγαπάμε να μαζεύουμε...
Από μικρή λοιπόν συγκέντρωνα τη δική μου σαβουρίτσα «στο Συρτάρι». Δηλαδή στο συρτάρι του πορτ-μαντό στο χωλ του πατρικού μου σπιτιού. Το συγκεκριμένο σημείο είχε την εξής εργονομία: το χωλ στένευε μπροστά από αυτό το έπιπλο. Μπορούσα λοιπόν με ανοιγμένο το συρτάρι να στηρίζω την πλάτη στον τοίχο και τις πατούσες στα κάτω ντουλάπια του επίπλου (χωρίς να είναι ανοιγμένα) και να είμαι έτσι σκυμένη πάνω από «Το Συρτάρι» ώρες και να περιεργάζομαι, να ανακατεύω σαν σούπα, τον θυσαυρό που είχα συγκεντρώσει. Στο σπίτι το αποκαλούσαν «Το Συρτάρι» και όχι το συρτάρι της Τζένης, και κανείς δεν τόλμησε ποτέ να πετάξει εκεί περιττά και άσκοπα πράγματα, εκεί μέσα βρισκόντουσαν μόνο οι δικές μου επιλογές.
Μπορώ να θυμηθώ: ένα κουδούνι ποδηλάτου το οποίο δεν συνεργαζόταν πλέον στο να παράγει ήχο, ανοιγμένα ρολόγια χειρός (από εμένα!) ένα κουδούνι από αυτά που φοράνε στα προβατάκια, σύρμα, το πλέγμα που κρατάει τον φελό της σαμπάνιας και μοιάζει με τραπεζάκι, ένα μικρό κατσαβίδι, μία μικρή πένσα, γόμες, ξυλομπογιές, παλιές οδοντόβουρτσες ( ναι Liria φίλη μου,ναι! ) πλαστελίνη, ένα καπέλο Σερίφη από πλέϊμομπιλ, κεραμίδια, σπάγγο, μανταλάκια, κουτιά από φιλμ, ένα λουκέτο, κλειδιά,ένα μπουζί αυτοκινήτου και ένα σωρό άλλα μικροπραγματάκια. Με τον καιρό, το συρτάρι απέκτησε και παράρτημα σε άλλο συρτάρι, στην κουζίνα.
Χρόνια μετά , δεν θα έλεγα ότι αγαπώ να αποθηκεύω πράγματα, παρά μόνο τα απαραίτητα και πολύ συχνά ξεκινάω σαρωτικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Ισοπεδωτικές θα έλεγα. Για του λόγου το αληθές, μου έχουν πει και το εξής : "Τζένη μην πετάξεις την τηλεόραση την θέλουμε!"
Τα συρτάρια είναι πλέον στην διάθεση των κοινών αναγκών του σπιτιού. Όμως ... πολύ συνειδητοποιημένα πλέον διατηρώ "Την Κούτα" με εξίσου ανομοιογενές περιεχόμενο, σαν αυτό που είχε "Το Συρτάρι". Σε στιγμές έμπνευσης αυτά τα συλλεκτικά περιεχόμενα της Κούτας, μπορούν να αποκτήσουν πολύ ευρηματική χρήση !
Ω! πόσο χαρούμενη είμαι που βρήκα και άλλους «σαβουροσυλλέκτες» ...Φίλοι μου...

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Oasis ένα μικρό κατσαβίδι, μία μικρή πένσα,

Τι ήθελαν τόσο αγορίστικα πράγματα στο συρτάρι ενός κοριτσιού; ε; ε; ε; :-)

Ο δικός μου αποθηκευτικός χώρος ήταν η αποθήκη του σπιτιού, αυτό που τα παλιά χρόνια έλεγαν δωμάτια υπηρεσίας. Του είχα κάνει κατάληψη από πολύ νωρίς ηλικιακά, στην αρχή τους επέτρεπε να έχουν ένα μέρος για αποθήκευση δικό τους, όσο όμως οι ανάγκες μου μεγάλωναν στο δωμάτιο έγινε κανονική κατάληψη, με κλειδαριά στην πόρτα και απαγορευτικό εισόδους στους πάντες.

Το δωμάτιο αυτό λατρεύτηκε από φίλους ξαδέλφια και μετά ανιψούλες γιατί μέσα εκεί έβρισκες τα πάντα, ένας παράδεισος για κάθε νέο άνθρωπο. Από αυτοκινητάκια στρατιωτάκια μπίλιες επιτραπέζια κλπ μέχρι τους πρώτους μου υπολογιστές.

Εκεί είχα το τραπέζι που διάβαζα τα μαθήματα του σχολείου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν μιας και στα ράφια υπήρχαν δεκάδες τόμοι Μικρού Ήρωα, Μικρού Κάου Μπόι και αργότερα Αστερίξ και φυσικά μπόλικα βιβλία εξωσχολικά όπως Δέλτα, Βέρν κλπ.

Σε άλλα σπίτια είχαμε δράματα όταν τα παιδιά ζητούσαν τέτοιους ιδιαίτερους χώρους.

Φεύγω λίγο από το θέμα αλλά για πείτε μου δεν νοιώθατε ή νοιώθετε ακόμα την ανάγκη, για έναν δικό σας χώρο άβατο;

[Platinum]

Και εγώ ήμουν από τους τυχερούς που είχα τον εντελώς δικό μου χώρο για τα παιχνίδια μου κλπ. Την ανάγκη αυτή τη νιώθω ακόμα και σήμερα έντονη ιδίως με ένα μικρό που ούτε στο WC δε σε αφήνει να πας μόνος.

[fifi]

Αρχική Δημοσίευση από Oasis Ω! πόσο χαρούμενη είμαι που βρήκα και άλλους «σαβουροσυλλέκτες» ...Φίλοι μου...

...Eγω δεν ξερω πως καταφερνω παντα να κανω και τις τσαντες μου,τσαντες του sport Billy..Φαντασου οτι δε μπορω να πω απο τι μεχρι τι μπορει να βρει καποιος μεσα!! Κακος χαμος!!

ΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΠΕΤΑΞΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!

[tertios]

Η ακτημοσύνη είναι ελευθερία. Οσο λιγότερα....κατέχουμε, τόσο λιγότερο βασανιζόμαστε όταν τα χάνουμε. Το να αγκιστρωνόμαστε σε πράγματα έχει μέσα του κάποια μορφή θνησιμότητας.

Απο την άλλη, κρατάμε πάντα ότι θεωρούμε σημαντικό.

΄Ισως εξετάζοντας τις επιλογές μας να βλέπαμε τι έχει γίνει για μας σήμερα σημαντικό.

Για μένα, το πιο σημαντικό που έχω στον χώρο που εργάζομαι, κινούμαι και σκέπτομαι είναι ένα....κουκουνάρι. ¨Ολα τα άλλα, και ειναι αρκετά, αντικαθίστανται.

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Τι ήθελαν τόσο αγορίστικα πράγματα στο συρτάρι ενός κοριτσιού; ε; ε; ε; :-)

Μα για να ανοίγει τα ρολόγια καλέ!
Τα δικά μου τα έχω στο ονομαζόμενο "παιδικό" στο καινούργιο σπίτι.
Εισιτήρια από συναυλίες, κασέτες (και ας μην εχω κασετόφωνο) από συναυλίες, φωτογραφίες και ότι άλλο μπορεί να επαναφέρει μνήμες...

[Liria]

Ε, λοιπόν, πάρα πολύ χαίρομαι που ...δεν είμαι μόνη σ΄αυτή την ανίατη κατάσταση. Άσε που με τα γραφόμενά σας με βοηθήσατε να αντιμετωπίσω με περισσότερο σθένος και ηρωισμό τα σχόλια των οικείων μου. "Βλέπετε;" τους είπα "κι άλλοι μαζεύουν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μανία όπως εγώ". Σταματήστε να μου κολλάτε πιά! Κι αισθάνθηκα ξαλαφρωμένη από ψιλοενοχές που δεν αφήνω τον πολύτιμο χώρο μερικών συρταριών ελεύθερο για πιό χρήσιμα μικροαντικείμενα.
Όσο για τις τσάντες που αναφέρει η Φιφή, τούτη τη χρονιά που κυκλοφόρησαν οι μεγάλες γυναικείες τσάντες, ήταν η καλύτερή μου. "Τσάντα-μπαούλο" το δικό μου στάιλ, χρόνια τώρα. Κουβαλάω το μισό μου σπίτι εκεί-μέσα. Μάλλον είναι θέμα ... ζωδίου. Είμαι -λέει- ανασφαλής. (Μμμμ, είδαμε κι αυτούς που δεν είναι...).
Εν πάση περιπτώσει, στο θέμα μας, θέλω να βάλω δυό υποερωτησούλες:
Α) Τί ακριβώς παίζει με τα παλιά σας παιχνίδια, συγκεκριμένα και
Β) Δείχνετε την ίδια ανοχή για τις μικρομανίες των άλλων;

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Liria "Τσάντα-μπαούλο" .... Εν πάση περιπτώσει, στο θέμα μας, θέλω να βάλω δυό υποερωτησούλες: Α) Τί ακριβώς παίζει με τα παλιά σας παιχνίδια, συγκεκριμένα και Β) Δείχνετε την ίδια ανοχή για τις μικρομανίες των άλλων;

Πρώτον... Κατάφερα να διαλύσω ΚΑΙ τη τσάντα μπαούλο! Σνιφ!
Α) Δυστυχώς τα παιχνίδια (που δεν είχα και πολλά) εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας (μάλλον μαμάς!). Όμως έχω σώσει τα 45άρια δισκάκια που μετά μανίας άκουγα παιδί (ήμουν μοναχικός τύπος, αν και δε μου φαίνεται. )
Β) ΧΑ! Έχω αφιερώσει διάφορα σημεία συγκέντρωσης "σαβουρίτσας" (έτσι τα αποκαλεί) στον καλό μου, καθώς επίσης και στα παιδιά μου τα οποία όχι μόνο υποστηρίζω, αλλά και εκπαιδεύω πώς θα διαχειρίζονται τις μικρομανίες τους. Ζούμε μόνοι; Όχι, φυσικά!