Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > AcroBase > Χαλαρή κουβεντούλα
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 21-11-08, 12:00
Το avatar του χρήστη kanaria
kanaria Ο χρήστης kanaria δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 21-07-21 18:20
Ο παδικός μου φόβος

Τα τελευταία δυο χρόνια, τα παιδιά μου, ηλικίας 7 και 8 ετών, άρχισαν να κλαίνε τα βράδια σκεπτόμενοι το θάνατο. Πρέπει να είναι ο πιο κοινός φόβος στα παιδιά τέτοιας ηλικίας απ' ότι ακούω κι από άλλους γονείς.

Θυμάμαι κι εγώ στην ηλικία τους, όταν δε μπορούσα να κοιμηθώ, ώρες ώρες μου περνούσε από το μυαλό η ιδέα ότι κάποτε, κι αναπόφευκτα, θα πάψουμε να υπάρχουμε. Δε θυμάμαι αν έκλαιγα, αλλά σίγουρα φοβόμουν. Όμως, αυτό που μου προκαλούσε πανικό δεν ήταν ο θάνατος καθαυτού, αλλά η αιωνιότητα που θα ακολουθούσε. Φανταζόμουν το σκοτάδι και την πάροδο του χρόνο σαν ένα ταξίδι στο άπειρο του σύμπαντος: θα περνούσαν τα χρόνια, οι αιώνες, οι χιλιετίες, και θα ταξίδευα σε μια ευθεία χωρίς προορισμό. Προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν να μην υπάρχεις αιώνια, κι έτσι, βυθισμένη στην έννοια του απείρου, ένιωθα τον τρόμο να με κυριαρχεί.

Στην εφηβεία πάλι προσπάθησα να σκέφτομαι το άπειρο του χρόνου και του χώρου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ακόμα και σήμερα δεν επιτρέπω στην φαντασία μου να κάνει τέτοιο ταξίδι.

Ποιος ήταν ο δικός σας παιδικός φόβος; Σας επηρεάζει ακόμα;
__________________
On my own
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 21-11-08, 12:51
Το avatar του χρήστη Gildor
Gildor Ο χρήστης Gildor δεν είναι συνδεδεμένος
High Elf
 

Τελευταία φορά Online: 08-05-17 14:17
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
Δικος μου παιδικος φοβος ηταν να μη μεταμορφωθω σε γαιδαρο οπως ο Πινοκιο, η να μη πιω καποιο μαγικο φιλτρο που θα με συρρικνωσει γιατι μετα η ζωη θα ηταν αφορητη :Ρ
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις...
Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή!
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 21-11-08, 13:15
Το avatar του χρήστη Chressida
Chressida Ο χρήστης Chressida δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 18-07-14 10:45
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
1) ο οδοντίατρος
2) μη με εγκαταλείψουν οι γονείς μου
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 21-11-08, 13:35
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Η απαγωγή !

Το πρώτο σήριαλ που έχει δει σε εννέα συνέχειες.

Πρέπει να ήμουν στην 1η δημοτικού, κάθε νύχτα πεταγόμουν όρθιος μέσα στον ιδρώτα με τα μάτια γεμάτα δάκρυα και φώναζα δυνατά βοήθεια. Ένας θεόρατος τύπος με κυνηγούσε να με απαγάγει, κάθε μέρα κάναμε την διαδρομή από την Πλατεία Κυψέλης στο παλιό μας σπίτι στην Φωκ Νέγρη. (100 μέτρα απόσταση).

Το σήριαλ είχε happy end, στο τελευταίο μέρος ο τύπος έπεσε πάνω στον κυρ Θανάση τον αστυνόμο, ο οποίος τον συνέλαβε και ησυχασαν όλοι στο σπίτι.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 21-11-08, 13:53
Το avatar του χρήστη varthol
varthol Ο χρήστης varthol δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 20-11-20 10:56
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
ο Φοβος των παιδικων χρονων μου....απ'οτι θυμαμε...και ο μεγαλυτερος αργοτερα ηταν να μπορεσω να φαω τα σοκολατακια - μαργαριτες Κροκαν...που παντα μου τα εκρυβαν...και εκανα βραδιες ολοκληρες προσεκτικου ψαξιματος σε ολα το σπιτη...μερικες φορες με τα ξαδερφια μου.....τους ειχα βαλει και στους φοβους μου.....Οπως καταλαβαινετε τα τελευταια χρονια ...ξεπεραστηκε ο Φοβος μου....γιατι αρχισα να τα αγοραζω μονος μου...και παντα εχω σπιτη...
__________________
Varthol On Line
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 21-11-08, 14:20
Το avatar του χρήστη kanaria
kanaria Ο χρήστης kanaria δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 21-07-21 18:20
Αρχική Δημοσίευση από Gildor Εμφάνιση μηνυμάτων
να μη πιω καποιο μαγικο φιλτρο που θα με συρρικνωσει
Αυτό σε μένα αποτελούσε παιδικό όνειρο μαζί με το ταξίδι στο χρόνο!


Αρχική Δημοσίευση από Chressida Εμφάνιση μηνυμάτων
2) μη με εγκαταλείψουν οι γονείς μου
Το ίδιο φοβούνται και τα παιδιά μου. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι οφείλεται σε παραμύθια όπως του Χάνσελ και Γκρέτελ, τα οποία επέμενε η γιαγιά τους να τους αφηγείται απο μωρά
__________________
On my own
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 21-11-08, 14:46
Το avatar του χρήστη Chressida
Chressida Ο χρήστης Chressida δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 18-07-14 10:45
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από kanaria Εμφάνιση μηνυμάτων
Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι οφείλεται σε παραμύθια όπως του Χάνσελ και Γκρέτελ, τα οποία επέμενε η γιαγιά τους να τους αφηγείται απο μωρά
Δε νομίζω ότι ευθύνονται ούτε τα παραμύθια ούτε η γιαγιά. Μάλλον πρόκειται για βαθύτερα ψυχολογικά αίτια που εξαλείφονται καθώς μεγαλώνουμε.
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 21-11-08, 14:52
Το avatar του χρήστη Gildor
Gildor Ο χρήστης Gildor δεν είναι συνδεδεμένος
High Elf
 

Τελευταία φορά Online: 08-05-17 14:17
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από kanaria Εμφάνιση μηνυμάτων
Το ίδιο φοβούνται και τα παιδιά μου. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι οφείλεται σε παραμύθια όπως του Χάνσελ και Γκρέτελ, τα οποία επέμενε η γιαγιά τους να τους αφηγείται απο μωρά
Καλα, τα παραμυθια που ξερουμε απο παραδοση ηταν παντα πολυ σκληρα, και τα πρωτοτυπα των αδελφων Γκριμ ηταν ακομα σκληροτερα (εχω ακουσει οτι η μοιρα της μητριας της Σταχτοπουτας ηταν φριχτη :Ρ)

Θυμαμαι μια παλια σειρα καρτουν, με γιαπωνεζικα παραμυθια. Με επιανε καταθλιψη καθε φορα
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις...
Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή!

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 21-11-08 στις 14:57
Απάντηση με παράθεση
  #9  
Παλιά 21-11-08, 14:56
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από Chressida Εμφάνιση μηνυμάτων
Δε νομίζω ότι ευθύνονται ούτε τα παραμύθια ούτε η γιαγιά. Μάλλον πρόκειται για βαθύτερα ψυχολογικά αίτια που εξαλείφονται καθώς μεγαλώνουμε.
Αυτό είναι κρίση παιδοψυχολόγου; Νομίζω ότι διαφορετικά τα λένε οι ειδικοί. Τα παιδιά αξιοποιούν τις πηγές τους στο έπακρο και μπορεί το παραμύθι να τους έχει δημιουργήσει αυτην την εφιαλτική σκέψη.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Xenios : 21-11-08 στις 15:13
Απάντηση με παράθεση
  #10  
Παλιά 21-11-08, 14:58
Το avatar του χρήστη papa
papa Ο χρήστης papa δεν είναι συνδεδεμένος
Administratore Symphoroso (Ιταλιστι)
 

Τελευταία φορά Online: 17-10-14 00:05
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από Xenios Εμφάνιση μηνυμάτων
Αυτό είναι κρίση παιδοψυχολόγου; Νομίζω ότι διαφορετικά τα λένε οι ειδικοί. Τα παιδιά αξιοποιούν τις πηγές τους στο έπακτο και μπορεί το παραμύθι να τους έχει δημιουργήσει αυτην την εφιαλτική σκέψη.
συμφωνω και επαυξανω....και τα παραμυθια βοηθουντος του τροπου αφηγησης τους εχουν παιξει και αυτα τον ρολο τους...
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια
Απάντηση με παράθεση
  #11  
Παλιά 21-11-08, 15:54
Το avatar του χρήστη kanaria
kanaria Ο χρήστης kanaria δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 21-07-21 18:20
Αρχική Δημοσίευση από Chressida Εμφάνιση μηνυμάτων
Δε νομίζω ότι ευθύνονται ούτε τα παραμύθια ούτε η γιαγιά. Μάλλον πρόκειται για βαθύτερα ψυχολογικά αίτια που εξαλείφονται καθώς μεγαλώνουμε.
Μεγαλώνοντας τα παιδιά κατάλαβα ότι οι φόβοι τους οφείλονται σε καταστάσεις που έχουν βιώσει ή που νιώθουν σαν απειλή. Πως να φοβούνται κάτι που αγνοούν; Όταν άρχισε ο φόβος της εγκατάλειψης, ακόμα δεν πήγαιναν μόνα τους πουθενά, ούτε τους είχε κρατήσει ξένος άνθρωπος ενώ λείπαμε οι γονείς. Δεν έχω όμως ειδικές γνώσεις παιδοψυχολογίας για να στηρίξω την άποψή μου. Βασίζομαι μόνο στην εμπειρία και στην παρατήρηση
__________________
On my own
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 21-11-08, 16:06
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από papa Εμφάνιση μηνυμάτων
και τα παραμυθια βοηθουντος του τροπου αφηγησης τους εχουν παιξει και αυτα τον ρολο τους...
Ακριβώς. Έχουν παίξει και αυτά το ρόλο τους - ενδεχομένως - αλλά δε φταίνε κατά βάσιν αυτά.
Ο τρόπος αφήγησης είναι ένα θέμα.
Τα παιδιά συλλαμβάνουν τα πάντα που συμβαίνουν γύρω τους. Μια κουβέντα, ένα ψιλοκαυγαδάκι των γονιών, μια διαφωνία των θείων, μια συζήτηση των φίλων για κάποιο ζευγάρι που άφησε τα παιδιά του... ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ!
Και ακόμα χειρότερα... εκείνη η κλασική ατάκα των γιαγιάδων "άμα δε φας το φαί σου (ή ό,τι αντίστοιχο), δε θα σε αγαπάω (ή ό,τι αντίστοιχο)"
Έχω κάνει μάχη γι' αυτήν την ατάκα, μέχρι που έφτασα να βάλω τις φωνές στη μητέρα μου μπροστά στα παιδιά μου (άμα είναι για την ψυχική τους ισορροπία είμαι πολύ γαϊδούρα όμως, ε...).
ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ NO MATTER WHAT! ΟΚ?
O,TI KI AN KANOYN, O,TI KI AN ΓΙΝΕΙ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕ ΣΚΟΠΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 21-11-08, 16:44
Το avatar του χρήστη Chressida
Chressida Ο χρήστης Chressida δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 18-07-14 10:45
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από Xenios Εμφάνιση μηνυμάτων
Αυτό είναι κρίση παιδοψυχολόγου; Νομίζω ότι διαφορετικά τα λένε οι ειδικοί. Τα παιδιά αξιοποιούν τις πηγές τους στο έπακρο και μπορεί το παραμύθι να τους έχει δημιουργήσει αυτην την εφιαλτική σκέψη.
Ας δούμε λοιπόν πώς τα λένε οι ειδικοί ξεκινώντας με ένα παράδειγμα :

Πριν από πολλά - πολλά χρόνια μια μητέρα που ανησυχούσε για το μέλλον του παιδιού της επισκέφτηκε τον Einstein και ζήτησε τη συμβουλή του για το πώς θα γίνει ο γιος της καλός στα μαθηματικά. Τον ρώτησε αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που πρέπει να του διαβάζει, έτσι ώστε να του δώσει τις βάσεις για να εξελιχθεί σε έναν λαμπρό επιστήμονα.
"Παραμύθια" απάντησε ο Einstein μονολεκτικά.
"Εντάξει" συμφώνησε η μητέρα "και μετά από τα παραμύθια;"
"Περισσότερα παραμύθια" είπε ο Einstein. (Lindo Rigmor, Eventyrskolen, Cappelen, 1988, σελ. 11)

Αφήνοντας στην άκρη τον Einstein, που στο κάτω - κάτω δεν ήταν παιδοψυχολόγος , θα παραθέσω ένα κομμάτι από το βιβλίο Τα παραμύθια της ζωής μας της Maria Tatar, που είναι καθηγήτρια στο Harvard, θεωρείται αυθεντία στην παιδική λογοτεχνία και αρθρογραφεί συχνά στην εφημερίδα New York Times.

"Τα παραμύθια, που αρχικά τα διηγούνταν οι χωρικοί γύρω από το τζάκι για να ξεχάσουν για λίγο τις καθημερινές φροντίδες τους, μεταφυτεύτηκαν με μεγάλη επιτυχία στα παιδικά δωμάτια, όπου άνθησαν ως μορφή ψυχαγωγίας και διαπαιδαγώγησης. Κατέληξαν να αντιπροσωπεύουν πολύ περισσότερα από απλές χαρές, μαγικές στιγμές και παιχνιδιάρικες απολαύσεις. Περιέχουν αρκετά "οδυνηρά και τρομακτικά" στοιχεία [...] που όπως υποστηρίζει ο γνωστός παιδοψυχολόγος Μπρούνο Μπέτελχάιμ έχουν μεγάλη εκαπιδευτική αξία γιατί διδάσκουν στα παιδιά ότι "ο αγώνας ενάντια σε σκληρές δοκιμασίες είναι αναπόφευκτος στη ζωή". Και συμπληρώνει με μεγάλη αισιοδοξία ότι "εάν κάποιος δε δειλιάσει, αλλά συνεχίσει να αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο τις κάθε είδους αναπάντεχες και συχνά άδικες κακουχίες, υπερνικά όλα τα εμπόδια και τελικά βγαίνει νικητής". (Maria Tatar, Τα παραμύθια της ζωής μας, Νάρκισσος, 2005, σελ. 12 - 13).

Δεν είχα βέβαια καμία πρόθεση να αραδιάσω τόσες θεωρίες εδώ, το μόνο που ήθελα να πω ήταν ότι τα παιδιά της kanaria είναι πολύ τυχερά που έχουν μια γιαγιά να τους λέει παραμύθια, εμπειρία πραγματικά πολύτιμη που τείνει να εκλείψει από τα περισσότερα σπίτια.

Και μία προσωπική παρατήρηση αγαπητέ Xenie. Μόνο φιλόξενος δεν είσαι δηλαδή απέναντί μου. Διέκρινα μια επιθετικότητα στο θέμα του φόβου, που συζητούσαμε αλλού. Αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Το ίδιο συνέβει και όταν συζητούσαμε για τους σύγχρονους διανοούμενους, πάλι δεν έδωσα σημασία. Εδώ όμως έγινες προκλητικός. Τι θα πει "είναι κρίση παιδοψυχολόγου αυτή;". Πάνω απ' όλα είναι κρίση ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που βρήκε ένα θέμα ενδιαφέρον και θέλησε να εκφράσει, με τις καλύτερες των προθέσεων, την άποψή του.
Απάντηση με παράθεση
  #14  
Παλιά 21-11-08, 17:02
Το avatar του χρήστη papa
papa Ο χρήστης papa δεν είναι συνδεδεμένος
Administratore Symphoroso (Ιταλιστι)
 

Τελευταία φορά Online: 17-10-14 00:05
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
κατι μου θυμιζει...κατι μου θυμιζει...

καταραμενο αλτζχαιμερ...


__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια
Απάντηση με παράθεση
  #15  
Παλιά 21-11-08, 17:04
Το avatar του χρήστη purple anemone
purple anemone Ο χρήστης purple anemone δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από Chressida Εμφάνιση μηνυμάτων
, το μόνο που ήθελα να πω ήταν ότι τα παιδιά της kanaria είναι πολύ τυχερά που έχουν μια γιαγιά να τους λέει παραμύθια, εμπειρία πραγματικά πολύτιμη που τείνει να εκλείψει από τα περισσότερα σπίτια.
Σε αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της...
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 23:48.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.