Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Ιστορία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 26-10-07, 08:25
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
H απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
Η 26η Οκτωβρίου αποτελεί την πλέον σημαντική ημέρα για τη Θεσσαλονίκη, καθώς η γιορτή του πολιούχου Άγιου Δημητρίου συνδυάζεται με την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης, το 1912



Οι δύο βαλκανικοί πόλεμοι στις αρχές του 20ου αιώνα έδωσαν τη δυνατότητα στην Ελλάδα να διεκδικήσει και να κατακτήσει ορισμένα πάλαι ποτέ δικά της εδάφη, επεκτείνοντας σημαντικά τη μεθοριακή της γραμμή. Μεταξύ των πιο σπουδαίων κατακτήσεων συγκαταλέγεται η Θεσσαλονίκη, η «φυσική πρωτεύουσα» της Μακεδονίας: μία πόλη με αξιοσημείωτη στρατηγική θέση, η οποία ανέκαθεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ιστορική πορεία των Ελλήνων.

Ωστόσο, η απελευθέρωση της πόλης κάθε άλλο παρά μία εύκολη υπόθεση ήταν. Παράλληλα με την Ελλάδα, η Βουλγαρία κινούταν απειλητικά προς τη Θεσσαλονίκη, επιχειρώντας να εισέλθει πρώτη στην πόλη: γεγονός που πιθανότητα σήμαινε ότι η Θεσσαλονίκη θα περνούσε από την οθωμανική στη βουλγαρική κατοχή.

Τελικά, κάτω από την πίεση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο ελληνικός στρατός υπερέβαλλε εαυτόν, έκαμψε τις όποιες αντιστάσεις συνάντησε στο δρόμο του και μπήκε πανηγυρικά, το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, στην πόλη της Θεσσαλονίκης.



Η κατάσταση στα Βαλκάνια το 1912

Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, η ατμόσφαιρα στα Βαλκάνια ήταν ιδιαίτερα έκρυθμη. Το κίνημα των «Νεότουρκων» που κατείχε ουσιαστικά τον έλεγχο της εξουσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, επιχείρησε να «καθαρίσει» τη χώρα από τα αλλότρια στοιχεία, περιορίζοντας τις ελευθερίες των χριστιανικών κοινοτήτων. Ο τουρκικός εθνικισμός που εκπροσωπούσαν οι Νεότουρκοι έστρεψε εναντίον του όλα τα υπόλοιπα κράτη των Βαλκανίων και τα οδήγησε στη σύναψη μυστικών στρατιωτικών συμφωνιών (σερβοβουλγαρική συνθήκη: 29 Φεβρουαρίου/13 Μαρτίου 1912, ελληνοβουλγαρική συνθήκη: 16/29 Μαΐου 1912).

Παράλληλα, η επιθυμία ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα - το αποκαλούμενο ως «Κρητικό ζήτημα» - αποτέλεσε έναν σημαντικό παράγοντα έντασης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δίνοντας την αφορμή για εμπορικούς αποκλεισμούς ομογενών σε ολόκληρη την επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, η προσωρινή απελευθέρωση των Δωδεκανήσων κατά τη διάρκεια του ιταλοτουρκικού πολέμου (1911-12), δημιούργησε μία νέα τριβή στις σχέσεις των δύο χωρών.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ελευθέριος Βενιζέλος, παρακολουθούσε με αγωνία τις διεθνείς διπλωματικές εξελίξεις, προσπαθώντας να αποφύγει την εμπόλεμη κατάσταση, επειδή πίστευε πως το ελληνικό κράτος διένυε περίοδο ανασύνταξης και ανασυγκρότησης. Τελευταία σημαντική εξέλιξη, η κήρυξη πολέμου από πλευράς Μαυροβουνίου στην Τουρκία, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1912. Τελικά, υπό την πίεση των εξελίξεων, η χώρα μας τάχθηκε στο πλευρό της Σερβίας και της Βουλγαρίας λίγες ημέρες αργότερα: οι τρεις βαλκανικές χώρες στις 30 Σεπτεμβρίου/13 Οκτωβρίου επέδωσαν τελεσίγραφο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ζητώντας την να ικανοποιήσει συγκεκριμένα αιτήματα προς χάριν των χριστιανικών κοινοτήτων (όπως π.χ. η επικύρωση της εθνικής αυτονομίας τους). Το τελεσίγραφο απορρίφθηκε και μοιραία, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις πήραν τη θέση των διπλωματικών ελιγμών.

Οι πρώτες επιχειρήσεις

Ο στρατός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και καταπονημένος από την προηγηθείσα πολεμική εμπλοκή με την Ιταλία, δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητος ως προς το μέγεθος: περίπου 350.000 Τούρκοι ετοιμάστηκαν να σταματήσουν τους «εισβολείς» στα τέσσερα μέτωπα που δημιουργήθηκαν. Πιο συγκεκριμένα, στο μέτωπο της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας αναπτύχθηκαν οι Σέρβοι και οι Μαυροβούνιοι, ενώ τα μέτωπα της Νότιας Μακεδονίας και της Ηπείρου ανέλαβε ο ελληνικός στρατός. Αντίθετα, στην περιοχή της Θράκης αναπτύχθηκαν οι Βούλγαροι, οι οποίοι σχεδίαζαν την ταχεία προσχώρησή τους προς το εσωτερικό της Μακεδονίας, με απώτερο στόχο τη Θεσσαλονίκη.

Αρχικά, μία ελληνική μεραρχία ανέλαβε το μέτωπο της Ηπείρου, ενώ επτά ελληνικές μεραρχίες με περίπου 100.000 άντρες και αρχιστράτηγο το διάδοχο Κωνσταντίνο, ξεχύθηκαν στη Μακεδονία. Την 5η Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε τις επιχειρήσεις του, με την κατάληψη των τουρκικών συνοριακών φυλακίων, αντιμετωπίζοντας συνολικά μικρή αντίσταση. Η προέλαση του ελληνικού στρατού συνεχίστηκε, αναγκάζοντας τους Τούρκους να εγκαταλείψουν τα υψώματα της Ελασσόνας (6 Οκτωβρίου) και να αμυνθούν στα στενά του Σαρανταπόρου. Η συγκεκριμένη περιοχή είχε σχεδιαστεί από Γερμανούς αξιωματικούς και επέτρεπε στους αμυνόμενους να ελέγχουν πλήρως την κίνηση των επιτιθεμένων.

Δύο ελληνικά συντάγματα από τρεις μεραρχίες (1η, 2η και 3η) ανέλαβαν να επιτεθούν κατά μέτωπον, εκτεθειμένα στα καταιγιστικά πυρά των Τούρκων. Παράλληλα, δύο άλλες μεραρχίες (4η και 5η) κινήθηκαν από τα πλάγια, επιχειρώντας να κυκλώσουν τον εχθρό. Μετά από διήμερη μάχη (9-10 Οκτωβρίου) και παρά τις πολλές απώλειες (182 νεκροί, περίπου 1.000 τραυματίες), ο ελληνικός στρατός κατάφερε να καταλάβει το Σαραντάπορο, τρέποντας σε φυγή τους αντιπάλους. Η πρώτη σημαντική ελληνική νίκη είχε επιτευχθεί, η οποία άνοιγε το δρόμο για την κατάληψη της Μακεδονίας. Οι Τούρκοι άρχισαν να υποχωρούν και οι Έλληνες να προελαύνουν: Κοζάνη, Γρεβενά, Κατερίνη.

Τηλεγράφημα - «διαταγή» από το Βενιζέλο


Ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος ετοιμάστηκε να προχωρήσει με το στρατό του βόρεια προς το Μοναστήρι, το οποίο θεωρούσε πως έπρεπε να καταλάβει για λόγους στρατηγικής. Ωστόσο, την ίδια ώρα, οι Βούλγαροι συνέχιζαν την προέλασή τους και έδειχναν πως τους ενδιέφερε η κατάκτηση της Θεσσαλονίκης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, βλέποντας πως η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει την πιο σημαντική πόλη της Μακεδονίας, διέταξε τον Κωνσταντίνο να αλλάξει πορεία και να προλάβει τους Βούλγαρους: ο ελληνικός στρατός έπρεπε να μπει πρώτος στη Θεσσαλονίκη, για να είναι σε «θέση ισχύος» όταν θα γινόταν η μοιρασιά των εδαφών από πλευράς νικητών. Τελικά, το τηλεγράφημα- «διαταγή» που απέστειλε ο Βενιζέλος στον Κωνσταντίνο διέλυσε κάθε υπόνοια αντίρρησης του δευτέρου και ο ελληνικός στρατός πήρε κατεύθυνση προς τα ανατολικά.

Τελευταίο πολύ σημαντικό εμπόδιο στην πορεία των Ελλήνων προς τη Θεσσαλονίκη ήταν τα Γιαννιτσά, πόλη ιερή για τους μουσουλμάνους. Το σημείο όπου οχυρώθηκαν οι Τούρκοι έδινε το πλεονέκτημα στον αμυνόμενο, καθώς η επάνδρωσή του δεν απαιτούσε μεγάλες δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα, ήταν σχεδόν αδύνατη η υπερκέρασή του από τα πλάγια. Πέντε μεραρχίες και μία ταξιαρχία ιππικού των Ελλήνων κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές δυνάμεις που αποτελούνταν από έξι πυροβολαρχίες και πέντε μεραρχίες. Μετά από σφοδρή μάχη, διάρκειας δύο ημερών (19-20 Οκτωβρίου) με μεγάλες απώλειες εκατέρωθεν, ο ελληνικός στρατός μπήκε θριαμβευτής στα Γιαννιτσά, ενώ οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν προς τη Θεσσαλονίκη.

Τελικές διαπραγματεύσεις

Ο δρόμος για την κατάληψη της πόλης ήταν τελείως ανοιχτός. Όμως, οι Τούρκοι, κατά την υποχώρησή τους, είχαν καταστρέψει πολλές γέφυρες και περάσματα, δυσχεραίνοντας την πορεία του ελληνικού στρατού. Η καθυστέρηση των Ελλήνων και ταυτόχρονα η είδηση ότι οι Βούλγαροι πλησιάζουν στη Θεσσαλονίκη, ανησύχησαν το Βενιζέλο, ο οποίος διεμήνυσε στον Κωνσταντίνο πως τον καθιστά προσωπικά υπεύθυνο σε περίπτωση απώλειας της πόλης.

Τελικά, στις 25 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός πέρασε τον Αξιό ποταμό και ετοιμάστηκε για επίθεση στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, ο Ταχσίν πασάς πρότεινε την, υπό όρους, παράδοση της πόλης στους Έλληνες. Ο Κωνσταντίνος αντιπρότεινε τη μεταφορά των Τούρκων αξιωματικών στη Μικρά Ασία, δίνοντας διορία έως τα ξημερώματα της 26ης Οκτωβρίου. Οι Τούρκοι δέχθηκαν, ζητώντας παράλληλα να πάρουν μαζί τους και 5.000 όπλα, όρο που απέρριψε ο Κωνσταντίνος, δίνοντας δίωρη παράταση για τελική συμφωνία. Η νέα διορία πέρασε και ο ελληνικός στρατός ετοιμάστηκε για επίθεση, όμως τελικά, ο Ταχσίν πασάς ανακοίνωσε ότι δέχονταν τους ελληνικούς όρους.

Το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ημέρας της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της πόλης Άγιου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό: μόλις είκοσι ημέρες μετά την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου και λίγες ώρες προτού ο βουλγαρικός στρατός φτάσει με τη σειρά του στην - ήδη ελληνική - Θεσσαλονίκη…

Kathimerini.gr
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 27-10-07, 15:13
Το avatar του χρήστη mystakid
mystakid Ο χρήστης mystakid δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 15-02-24 21:42
Φύλο: Άντρας
Λίγα λόγια ακόμη...

Η Θεσσαλονίκη είναι μιά τεράστια αγκαλιά, είναι "νύμφη", "μάνα", "φτωχομάνα", είναι η αγκαλιά που δέχθηκε τον τεράστιο αριθμό των προσφύγων μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922. Είναι πόλις πολύπαθη.

Αλώθηκε από τους Οθωμανούς το 1430 και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σφαγιάστηκε από τους κατακτητές, σε σημείο που να είναι πλέον έρημη πόλη. Με απόφαση του Σουλτάνου Μουράτ, μεταφέρθηκαν από άλλα σημεία της επικράτειας κυρίως Μουσουλμάνοι, αλλά δόθηκαν και προνόμια στου διασωθέντες Ρωμιούς, ενώ τους αποδόθηκε και η περιουσία τους. Κατα τον 17ο αιώνα δέχθηκε ένα τεράστιο κύμα Εβραίων προσφύγων από την Ισπανία, μετά το διωγμό του Βασιλιά Φερδινάρδου, και έφτασαν στην Θεσσαλονίκη μαζικά περίπου 30.000 Εβραίοι που κατοίκησαν στο ιστορικό κέντρο της πόλης, από την Εγνατία μέχρι την παραλία. Σιγά σιγά ξαναέγινε κέντρο εμπορίου και στις αρχές του αιώνα μας αριθμούσε περίπου 65.000 Εβραίους, 45.000 Μουσουλμάνους, 30.000 Ορθόδοξους και 6.500 Βούλγαρους. Πολυπολιτισμική κοινωνία.

Τον Οκτώβριου του 1912, μόλις μερικές εβδομάδες μετά την κήρυξη του Α' Βαλκανικού πολέμου με συμμάχους της Ελλάδας την Σερβία και την Βουλγαρία, εναντίον της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Ελληνικός στρατός εφορμώντας από τη Λάρισα Βόρεια, απελευθέρωσε την Ελασσόνα, την Κατερίνη, την Βέροια. Αρχηγός του Ελληνικού στρατού ο διάδοχος Κωνσταντίνος και Πρωθυπουργός ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, γνωρίζοντας ότι οι Βούλγαροι ήδη κατέλαβαν την Καβάλα και τις Σέρρες, θέλησε να προχωρήσει ο στρατός προς ανατολάς, προκειμένου να προλάβει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ενώ η βασιλική οικογένεια επιθυμούσε να προχωρήσει ο στρατός βόρεια, προς απελευθέρωση του Μοναστηριού για να προλάβει τους Σέρβους που κατέβαιναν νότια.

Ο Βενιζέλος, με την διπλή ιδιότητα του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Εθνικής Αμύνης, ήρθε σε ρήξη με το παλάτι και επέμεινε στην άποψή του, στέλνοντας τηλεγράφημα στον αρχηγό του Στρατού Κωνσταντίνο να στραφεί ανατολικά προς Θεσσαλονίκη χωρίς να χάνει χρόνο.

Πραγματικά, ο Ελληνικός Στρατός, μετά την απελευθέρωση της Βέροιας, στις 20 Οκτωβρίου πολιορκεί την πόλη των Γιαννιτσών και ύστερα από σφοδρότατη μάχη εναντίον 25.000 Οθωμανών που υποστηρίζονταν και από πυροβολικό, κατορθώνει και διασπά το Τουρκικό μέτωπο και εισέρχεται στα Γιαννιτσά.

Οι Τούρκοι, με κίνδυνο την ολική αιχμαλωσία, παίρνουν εντολή να οπισθοχωρήσουν προς τον τελευταίο θύλακα αντίστασής τους, τη Θεσσαλονίκη. Στο διάβα τους, προκειμένου να καθυστερήσουν τον προελαύνοντα Ελληνικό στρατό, καταστρέφουν τις γέφυρες του Λουδία, του Αξιού και του Γαλλικού.

Ο καιρός βροχερός, οι στρατοί εξουθενωμένοι από τις διαρκείς μάχες και τα ποτάμια φουσκωμένα από τα νερά. Η διάβαση του Λουδία εύκολη μετά από ενέργειες του Ελληνικού μηχανικού. Αγγελιοφόροι αναφέρουν ότι η ΙΙ Βουλγαρική μεραρχία βρίσκεται στην πεδιάδα του Λαγκαδά.
Ο Αξιός τεράστιος και αδιάβατος. Τη νύχτα της 23ης προς 24η Οκτωβρίου οι Ελληνικές εμπροσθοφυλακές απελπίζονται καθ΄όσον η κατασκευή γέφυρας απαιτεί τουλάχιστον τρείς μέρες και υλικά δεν υπάρχουν.
Η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να χαθεί διαπαντός. Σε μιά κίνηση απόγνωσης, στρατιώτες απευθύνονται στα γύρω χωριά, τα Μάλγαρα, τα Κύμινα, τη Χαλάστρα και τη Σίνδο.
Η ανταπόκριση των κατοίκων είναι άμεση. Έξαφνα χιλιάδες άνθρωποι προσφέρουν ότι ξύλινο υπάρχει στο σπίτι τους και στο βιός τους, τις βάρκες τους, τα ξύλινα βαρέλια, τις πόρτες από τα σπίτια τους, ακόμα και τις κάσες. Δουλεύουν ασταμάτητα χιλιάδες κόσμου και στρατιωτών, άυπνοι και το πρωί της 24ης Οκτωβρίου η γέφυρα είναι έτοιμη.
Περνάνε πρώτα αποσπάσματα της Ελληνικής χωροφυλακής, η προελαύνουσα VII Μεραρχία που θεωρητικά μόνο ήταν πιό ξεκούραστη μιάς και οι άντρες της είχαν μόνο τέσσερις μέρες να κοιμηθούν ενώ των Ι, ΙΙ, ΙΙΙ και ΙV είχαν ακόμα περισσότερο και ήταν μισοδιαλυμένες από την μάχη στα Γιαννιτσά.
Η διάβαση των ποταμών κρατάει μέχρι το πρωί της 26ης Οκτωβρίου, και από το μεσημέρι της ίδιας μέρας, οι προφυλακές της VII είναι ορατές πλέον από τους πανικόβλητους επιζήσαντες Τούρκους που βρισκόταν σε ακόμη αθλιότερη κατάσταση. Το απόγευμα της 26ης διάσπαρτες ομάδες της VII μπαίνουν στο Χαρμάνκιοϊ (Κορδελιό) και στα υψώματα του Ευόσμου.
Αντίθετα, η Ελληνική χωροφυλακή προωθείται και εισέρχεται από τη Δυτική πύλη στη Θεσσαλονίκη. Γίνονται αντιληπτοί από τους ξένους ανταποκριτές, των Times και το Reuters, που είναι οι πρώτοι που αποστέλλουν τηλεγράφημα για κατάληψη της πόλης από τους Έλληνες.

Βόρεια, η Βουλγαρική ΙΙ Μεραρχία βρίσκεται 4,5 χιλ. μακριά από το κέντρο της πόλης και στρατοπεδεύει τη νύχτα στην περιοχή του σημερινού Τιτάν.

Εν τω μεταξύ ο διοικητής της Θεσσαλονίκης, Ταξίμ Πασάς, διαπραγματεύεται την παράδοση της πόλης στους Έλληνες, λέγοντας "από τους Έλληνες την πήραμε, στους Έλληνες θα την παραδόσουμε". Διαπραγματεύεται τους όρους παράδοσης και τελικά την νύχτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Την επομένη, ο Ελληνικός στρατός εισέρχεται πανηγυρικά στην πόλη, ενώ από το πρωί αρχίζουν να δημιουργούνται προβλήματα με τις διεκδικήσεις των Βουλγάρων που επιθυμούν την "συμπαράδοση" και θέλουν να εισέλθουν και ο δικός τους στρατός στην πόλη.

Η VII μεραρχία διατάσσεται να παραταχθεί Βορείως της Θεσσαλονίκης, μεταξύ της πόλης και του Βουλγαρικού στρατού, προς αποτροπή εισόδου των Βουλγάρων, πράγμα που γίνεται.
Ο Βουλγαρικός στρατός στρατοπεδεύει στην Βόρεια είσοδο της πόλης στο σημερινό στρατόπεδο Παύλου Μελά, αλλά δεν τους επιτρέπεται να εισέλθουν ένοπλοι στην πόλη.
Οι Βούλγαροι ανεφοδιάζονται και στρέφονται προς τα πίσω. Εν τω μεταξύ όλος ο Ελληνικός Στρατός έχει πλέον εισέλθει στη Θεσσαλονίκη, και έχει εγκατασταθεί φρουρά στο Καράμπουρνου (Καλαμαριά). Τελείται πανηγυρική δοξολογία στον ιερό ναό του Αγίου Μηνά. Είναι συγκλονιστικές οι μαρτυρίες ανθρώπων από την υποδοχή του στρατού. Η πόλη ανοίγει τις πύλες της στους απελευθερωτές, φτιάχνουν πίττες και γλυκά, φιλεύουν και φιλοξενούν τους κουρασμένους φαντάρους στα σπίτια τους.

Στην Ελλάδα, ελλείψει των σημερινών τηλεπικοινωνιών καταφθάνει το νέο μετά από δύο μέρες, από έναν τηλεγραφιτή στη Λάρισα. "26η Οκτωβρίου, ο Ελληνικός στρατός ηλευθέρωσε την Θεσσαλονίκη". Λίγες ώρες αργότερα καταφθάνει στην Ελληνική κυβέρνηση η επιβεβαίωση της είδησης. Συγχαρητήριο τηλεγράφημα από την Αυστρία για την ελευθέρωση της Θεσσαλονίκης". 28η Οκτωβρίου, η απελευθέρωση της πόλης πρωτοσέλιδο στις Ελληνικές εφημερίδες. Ο λαός πανηγυρίζει.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης είναι η αρχή του οράματος της μεγάλης Ελλάδας, όραμα που κατέληξε στην μεγαλύτερη τραγωδία του Ελληνισμού μετά την Άλωση της Πόλης στην Μικρασιατική καταστροφή.
Λίγα χρόνια μετά, η Θεσσαλονίκη θα ανοίξει την αγκαλιά της για να δεχτεί τα ξεσπιτωμένα παιδιά του Πόντου και της Μικρασίας.

Θα γεμίσει με προσφυγιά, προσφυγιά που δεν την έδιωξε όποια πόλη τους θεωρούσε ''Τούρκους''. Η περιοχή γεμίζει από προσφυγικά ονόματα, Κορδελιό (προάστιο της Σμύρνης), Μενεμένη (προάστιο της Σμύρνης), Κουκλουτζάς (συνοικία της Σμύρνης), Επτάλοφος (η Πόλη).
Η Θεσσαλονίκη θα αγκαλιάσει σα στοργική μάνα τα νέα παιδιά της, το μεγαλύτερο μέρος από το 1.065.000 πρόσφυγες που δεν κουβαλάνε τίποτα πάνω τους, οι περισσότεροι μόνο με τα δισάκια τους, ρακένδυτοι, αλλά που κουβαλάνε μαζί τους μιά τεράστια αγάπη για την Ελλάδα και ακόμα μεγαλύτερη για την Ορθοδοξία.
Τους δέχτηκε στοργικά η Θεσσαλονίκη, αλλά και αυτοί της το ανταπέδωσαν. Με την αγάπη τους και την πίστη τους, ξαναζωντάνεψε το Βυζάντιο στη Θεσσαλονίκη και είναι ακόμα ζωντανό μέχρι σήμερα.
Οι εκκλησίες της είναι μόνιμα ασφυκτικά γεμάτες, μέχρι σήμερα σπανίως υπάρχει νύχτα που να μην τελείται τουλάχιστον μιά αγρυπνία στη Θεσσαλονίκη.
Η αγιοτόκος Θεσσαλονίκη ξαναβρίσκει την αίγλη της, η πόλις του Αγ.Δημητρίου, του Αγ.Νέστωρα, του Οσίου Συμεών, του Οσίου Δαβίδ, της Αγ.Θεοδώρας, του Αγ.Φιλόθεου Κόκκινου, του Αγ.Γρηγορίου του Παλαμά, των δεκάδων μαρτύρων και νεομαρτύρων, εβδομηνταεννέα στο σύνολο Αγίων της πίστης μας, μας έχει κάνει την τιμή να μας φιλοξενεί, να μας τρέφει και να μας ανατρέφει μας έχει αφήσει ανεξίτηλα τα στίγματά της, μας έχει μπολιάσει το δικό της πνεύμα δεκτικότητας και αγάπης.

Εμείς (αναφέρει ο εκ Θεσσαλονίκης συγγραφεύς) της είμαστε υπόχρεοι για όσα έχει κάνει για μάς και ελπίζουμε να φαινόμαστε αντάξιοί της.

Ο Αγ. Δημήτριος έχει συνδέσει το όνομά του με την πόλη αυτή και τιμάται ως πολιούχος, καθ' όσον υπάρχουν μαρτυρίες από θαύματα του Αγίου, που κατα την περίοδο πολιορκίας της πόλης από αλλοφύλους πολύς κόσμος έβλεπε τον Άγιο Δημήτριο στα τείχη της πόλης. Ένεκεν αυτού δικαίως αρμόζουν τιμή και ευχαριστία στους αγίους, μεγαλομάρτυρα Δημήτριο και του αθλητού Νέστωρα και τους αξίους (φιλόπατρεις, φιλέλληνες και φιλόχριστους) ήρωες προγόνους μας.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη mystakid : 27-10-07 στις 16:14
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 28-10-07, 04:14
Το avatar του χρήστη papa
papa Ο χρήστης papa δεν είναι συνδεδεμένος
Administratore Symphoroso (Ιταλιστι)
 

Τελευταία φορά Online: 17-10-14 00:05
Φύλο: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα
Η διαθεσή μου τώρα:
Αρχική Δημοσίευση από mystakid Εμφάνιση μηνυμάτων
Ο Αξιός τεράστιος και αδιάβατος. Τη νύχτα της 23ης προς 24η Οκτωβρίου οι Ελληνικές εμπροσθοφυλακές απελπίζονται καθ΄όσον η κατασκευή γέφυρας απαιτεί τουλάχιστον τρείς μέρες και υλικά δεν υπάρχουν.
Η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να χαθεί διαπαντός. Σε μιά κίνηση απόγνωσης, στρατιώτες απευθύνονται στα γύρω χωριά, τα Μάλγαρα, τα Κύμινα, τη Χαλάστρα και τη Σίνδο.
Η ανταπόκριση των κατοίκων είναι άμεση. Έξαφνα χιλιάδες άνθρωποι προσφέρουν ότι ξύλινο υπάρχει στο σπίτι τους και στο βιός τους, τις βάρκες τους, τα ξύλινα βαρέλια, τις πόρτες από τα σπίτια τους, ακόμα και τις κάσες. Δουλεύουν ασταμάτητα χιλιάδες κόσμου και στρατιωτών, άυπνοι και το πρωί της 24ης Οκτωβρίου η γέφυρα είναι έτοιμη.
κωστα σε ευχαριστω παρα πολυ για αυτο το καταπληκτικο χρονικο που καταδειχνει περιτρανα αυτο που λενε "μεγαλειο της ψυχης των ελληνων"


κρατησα αυτη ειδικα την παραγραφο για ρωτησω ολους τους τοσο δημοκρατικους φραπεδιαρηδες αν και μονο για πραξεις σαν κι αυτη αξιζει τον κοπο μια φορα τον χρονο να τις τιμουμε περπατωντας μια ωριτσα απο την βολεμενη μας ζωη για να θυμομαστε και να τιμουμε εστω παρελαυνωντας (""συνηθεια φασιστικη και καταπτυστη"") χωρις κραυγες και κορωνες περι ελληναραδων και μεταξικων η χιτλερικων καταλοιπων και να μην αποκαλουμε ως ειπε σημερα ο θεσσαλονικης την φιλοπατριαν εθνικισμον...
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 28-10-07, 20:46
Το avatar του χρήστη tertios
tertios Ο χρήστης tertios δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 15-01-17 11:47
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Συγκινητικότατο. Μπράβο παιδια. Αυτα μας γεμιζουν περηφανεια! Μακαρι να ειμαστε άξιοί τους......για την ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ
__________________
Omnes ad Forum ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!!!!
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 13-10-09, 12:24
KOULIAKIOTIS Ο χρήστης KOULIAKIOTIS δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 19-10-09 12:07
Για όσους θέλουν να μάθουν πως έγιναν τα γεφύρια στον Αξιό και μπήκε πρώτος ο ελληνικός στρατός στη Σαλονίκη,
ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΩ
στις 25 οκτ 2009 ώρα 7.30
στο Κλειστό του Μυγδώνειου Αθλητικού
Κέντρου Δήμου Χαλάστρας
σε μια μουσικο-θεατρικο-χορευτική παράσταση
με τίτλο "μια μέρα βασιλιάς"
όπου εξιστορείται με σαφήνεια
και χωρίς ανακρίβειες
το χρονικό της κατασκευής των γεφυριών.
( για την ιστορία τα Μάλγαρα είναι ένας προσφυγικός οικισμός που δεν υπήρχε το 1912)
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 13-10-09, 12:39
KOULIAKIOTIS Ο χρήστης KOULIAKIOTIS δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 19-10-09 12:07
Αγαπητοί φίλοι
έχοντας λίγο ακόμη χρόνο σας παραθέτω το παρακάτω.

Η ιστορία του ελληνικού λαού είναι πραγματικά γεμάτη από θαυμαστά γεγονότα, που αν δεν τα θυμόμασταν και δεν τα είχαμε σαν φωτεινά παραδείγματα , δύσκολα θα πορευόμασταν ανά τους αιώνες ….και ακόμα πιο δύσκολα θα αξιώναμε σήμερα να αποτελούμε μια αξιοσέβαστη ευρωπαϊκή χώρα , που μπορεί να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία…
Η μικρή μας πολιτεία , η Χαλάστρα , η Χαλαίστρα των Μακεδονικών χρόνων, απλωμένη στον καταπράσινο κάμπο της Σαλονίκης , για πολλούς αιώνες αποτελούσε μια πόλη σημαντική , για τον πλούτο των γεωργικών παραγωγών της , έτσι που η Ιστορία , θεωρώντας πως επιτελούσε μαυτό τον τρόπο το καθήκον της , σπάνια γύρισε να την κοιτάξει με έμφαση.
Μέχρι που το ρολόι του χρόνου , ήρθε να δείξει την Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 1912 .
Ήταν η χρονιά που μετά την επιστράτευση της 17ης Σεπτεμβρίου του 1912 και την κήρυξη του πολέμου στην Τουρκία , ο ελληνικός στρατός υπερνικώντας ότι έβρισκε μπροστά του , απελευθέρωνε την μία μετά την άλλη, τις Μακεδονικές πόλεις , έχοντας σαν κύριο στόχο την απελευθέρωση της πρωτεύουσας της Μακεδονίας , της Θεσσαλονίκης.

5 Οκτωβρίου του 1912 δόθηκε , στη Λάρισα , η διαταγή για την προέλαση του στρατού …...
10 Οκτωβρίου οι έλληνες στρατιώτες τσάκιζαν τους Τούρκους στην καθοριστική μάχη στο Σαραντάπορο…..
13 Οκτωβρίου , απελευθερώνεται η Κοζάνη…..
14 Οκτωβρίου , ο Πρόεδρος της τότε ελληνικής κυβέρνησης , Ελευθέριος Βενιζέλος , με αυστηρή διαταγή προς τον διάδοχο Κων/νο στρέφει το στράτευμα προς τη Θεσσαλονίκη…..
16 Οκτωβρίου , απελευθερώνονται η Βέροια και η Κατερίνη…..
20 Οκτωβρίου , στη Μάχη των Γιαννιτσών οι τούρκοι παίρνουν το τελειωτικό χτύπημα …….


22 Οκτωβρίου του 1912 η 7η Μεραρχία του ελληνικού στρατού με μια Ταξιαρχία Ιππικού και μια μικρή μονάδα Μηχανικού, μπαίνει στη μικρή πολιτεία της τότε Κουλιακιάς ……………………
…. και τότε η Ιστορία στρέφει το βλέμμα της πάνω στη μικρή μακεδονική πόλη , που ποτέ δεν αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες της και να κάνει το καθήκον της για το καλό της πατρίδας …

Μετά την νίκη στα Γιαννιτσά , το Γενικό Στρατηγείο μεταφέρθηκε στο Τόπτσι. Οι έξη ηρωϊκές Μεραρχίες πήραν θέση κατά μήκος της Δυτικής όχθης του Αξιού ,

- η 4η Μεραρχία στο ύψος του Αξιοχωρίου,
- η 6η Μεραρχία κοντά στην οδική γέφυρα
- η 2η Μεραρχία στην σιδηροδρομική γέφυρα
- η 1η Μεραρχία μεταξύ Βαλμάδας και σιδηροδρομικής γέφυρας
- η 3η Μεραρχία στη Βαλμάδα
- και η 7η Μεραρχία με την ταξιαρχία Ιππικού από την Χαλάστρα ,
προκειμένου να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος και να μπει πρώτη στη Θεσσαλονίκη, μια που θεωρούσαν ότι στο ύψος της Κουλιακιάς όπου ο Αξιός είχε αβαθή περάσματα μπορούσαν να κατασκευαστούν πλωτές γέφυρες.

Στο χωριό μας οι συγχωριανοί έχοντας τις πληροφορίες τους για τις εξελίξεις , ήταν σε αναμονή αλλά και εγρήγορση . Οι ειδήσεις για τις νίκες και την γρήγορη επέλαση του ελληνικού στρατού προς την Σαλονίκη, ερχόταν σαν τα χελιδόνια της Άνοιξης και έφερναν τη λαχτάρα και την αγωνία της λεύτερης ζωής στα στήθια των Κουλιακιωτών .
Μέσα στη χαρά τους όμως , δεν ξεχνούσαν τους αδικοχαμένους συμπατριώτες τους, και πρώτο – πρώτο τον νεαρό Μακεδονομάχο τον Φώτη τον Τερζή , τον μοναχογυιό της Φουρνιτζίδαινας , που μαζί και με άλλους Κουλιακιώτες είχε καταταγεί κι αυτός στις ομάδες των Μακεδονομάχων του Βάλτου , όπου και συνάντησε τον θάνατο..

Χαράματα Δευτέρας 22 Οκτωβρίου 1912 .
Το ξεκίνημα μιας ακόμα εβδομάδας, έμελλε να είναι και το ξεκίνημα της λεύτερης ζωής των κατοίκων της Κουλιακιάς.
Όλοι οι συγχωριανοί είχαν από βραδίς μαζευτεί στην εκκλησιά του χωριού.
Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε κανένας . Όλοι όρθιοι περίμεναν. Άντρες , γυναίκες , παιδιά . Είχε έρθει η ώρα .
Λίγο πριν φέξει ο ήλιος , ο μακεδονομάχος Λέτσιος ο Αναγνωστόπουλος, το καμάρι της Κουλιακιάς, ξεκρέμασε τη τούρκικη σημαία από το καρακόλι και ύψωσε την ελληνική. Προχώρησε λίγο η μέρα και ήρθε η είδηση ότι φάνηκαν να έρχονται οι πρώτοι στρατιώτες . Βγήκαν όλοι στην αγορά .
Παπάδες , δάσκαλοι , μαθητές , όλοι χοροπηδούσαν πάνω στη αλμυρή αλλά λεύτερη πια γη τους .
Δόθηκε το σύνθημα να ανάψουν οι φούρνοι , οι γυναίκες να ζυμώσουν ψωμί , πίττες ,…οι άντρες να σφάξουν ότι υπήρχε , γουρούνια , κότες , πρόβατα….
Κανένας φαντάρος σε αποθήκη . Στα σπίτια μέσα ,… να μυρίσουν λευτεριά τα Χαλαστρινά νοικοκυριά.
Οι φαντάροι έπρεπε να φάνε , να ξεκουραστούν , να είναι έτοιμοι για την Σαλονίκη .
Μόνο που τα Βαρδάρια ήταν φουσκωμένα και τα πορθμεία, δηλαδή τα περάσματα από την μια όχθη στην άλλη, ήταν κατεστραμμένα από τους τούρκους.
Το πανηγύρι των χωριανών διακόπηκε όταν μαθεύτηκε ότι ο Διοικητής της 7ης Μεραρχίας Μέραρχος Κλεομένης , έκανε τον καροποιό Γιώργη Νταλιγκάρο «Βασιλιά» , όταν του υποσχέθηκε , ο μικρός στο μπόι αλλά μεγάλος στη ψυχή Κουλιακιώτης, ότι θα κατασκεύαζε τις γέφυρες που χρειαζόταν , για να περάσει ο στρατός το ποτάμι και να μπει στη Σαλονίκη πιο γρήγορα από τους Βουλγάρους.

Ο Βασιλιάς πλέον Νταλιγκάρος πρόσταξε , και στην προσταγή του η Ιστορία γύρισε να δει , ποια είναι αυτή η Χαλάστρα , που οι κάτοικοί της αξιώνουν να γίνουν βασιλιάδες ,… έστω και για μια μέρα.

Στη προσταγή του Νταλιγκάρου το χωριό μέσα σε ένα βράδυ ετοιμάστηκε Την άλλη μέρα το πρωί , ήταν όλοι στο ποτάμι . Οι ψαράδες με τις πλάβες τους , οι μαστόροι με τα εργαλεία τους με ότι είχαν και δεν είχαν…
Καρφί – καφέ ο Βασιλιάς , τραγούδι στο τραγούδι οι Κουλιακιώτες ,τα γεφύρια , πάνω από τους δύο βραχίονες του ποταμού Αξιού , μέσα σε δυο μέρες έγιναν … και μάλιστα έγιναν στην ώρα τους.
Η 7η Μεραρχία με την Ταξιαρχία του Ιππικού , που είχαν στρατοπεδεύσει στη Χαλάστρα, περάσαν τα γεφύρια , και μπήκαν στη Σαλονίκη , λίγο πιο νωρίς από τους Βουλγάρους που είχαν φτάσει κι αυτοί στο Δερβένι.
Ο Ταξίν πασάς υπέγραψε το πρωτόκολλο , της άνευ όρων παράδοσης της Θεσσαλονίκης , στο διάδοχο Κων/νο.
Οι Βούλγαροι έμειναν με την όρεξη . Η Θεσσαλονίκη ήταν πια ελληνική.

Η Ιστορία της Ελλάδας έγραψε στις λαμπρές της σελίδες το γεγονός της απελευθέρωσης της Χαλάστρας , την παληκαροσύνη του «βασιλιά» Γιώργη Νταλιγκάρου , την γενναιότητα και την συνεισφορά των Κουλιακιωτών στη κατασκευή των γεφυριών , που έδωσαν το προβάδισμα στον ελληνικό στρατό έναντι του Βουλγάρικου .
Το μόνο που απομένει είναι , όλα αυτά να μας τα αναγνωρίσει και το σύγχρονο ελληνικό κράτος , και να πάρει η Χαλάστρα τη θέση που της αξίζει στην Ελληνική Ιστορία.
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 13-10-09, 12:49
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αρχική Δημοσίευση από KOULIAKIOTIS Εμφάνιση μηνυμάτων
Η Ιστορία της Ελλάδας έγραψε στις λαμπρές της σελίδες το γεγονός της απελευθέρωσης της Χαλάστρας , την παληκαροσύνη του «βασιλιά» Γιώργη Νταλιγκάρου , την γενναιότητα και την συνεισφορά των Κουλιακιωτών στη κατασκευή των γεφυριών , που έδωσαν το προβάδισμα στον ελληνικό στρατό έναντι του Βουλγάρικου .
Σε καλωσορίζω στην AcroBase και χαίρομαι πολύ για το άρθρο σου.

Πριν φτάσουμε στο 12-13 και την νικηφόρα προέλαση του στρατού μας, προυπήρχε ο μεγάλος Μακεδονικός Αγώνας, του οποίου αφιέρωμα έδω εδω
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 24-10-10, 23:47
ΕΛΛΗΝΑΣ Ο χρήστης ΕΛΛΗΝΑΣ δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 25-10-10 00:19
Είμαι 48 χρονών και είναι η πρώτη φορά που ο τόπος μου τίμησε έναν ήρωα ξεχασμένο όχι μόνο από τη δική μου γενιά αλλά και από τις προηγούμενες.Θέλω να πιστεύω ότι η επόμενη κίνηση θα είναι και μια προτομή.
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 13:54.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.