Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
|
||||
Ο παδικός μου φόβος
Τα τελευταία δυο χρόνια, τα παιδιά μου, ηλικίας 7 και 8 ετών, άρχισαν να κλαίνε τα βράδια σκεπτόμενοι το θάνατο. Πρέπει να είναι ο πιο κοινός φόβος στα παιδιά τέτοιας ηλικίας απ' ότι ακούω κι από άλλους γονείς.
Θυμάμαι κι εγώ στην ηλικία τους, όταν δε μπορούσα να κοιμηθώ, ώρες ώρες μου περνούσε από το μυαλό η ιδέα ότι κάποτε, κι αναπόφευκτα, θα πάψουμε να υπάρχουμε. Δε θυμάμαι αν έκλαιγα, αλλά σίγουρα φοβόμουν. Όμως, αυτό που μου προκαλούσε πανικό δεν ήταν ο θάνατος καθαυτού, αλλά η αιωνιότητα που θα ακολουθούσε. Φανταζόμουν το σκοτάδι και την πάροδο του χρόνο σαν ένα ταξίδι στο άπειρο του σύμπαντος: θα περνούσαν τα χρόνια, οι αιώνες, οι χιλιετίες, και θα ταξίδευα σε μια ευθεία χωρίς προορισμό. Προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν να μην υπάρχεις αιώνια, κι έτσι, βυθισμένη στην έννοια του απείρου, ένιωθα τον τρόμο να με κυριαρχεί. Στην εφηβεία πάλι προσπάθησα να σκέφτομαι το άπειρο του χρόνου και του χώρου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ακόμα και σήμερα δεν επιτρέπω στην φαντασία μου να κάνει τέτοιο ταξίδι. Ποιος ήταν ο δικός σας παιδικός φόβος; Σας επηρεάζει ακόμα;
__________________
On my own |
#2
|
#3
|
|
||||
1) ο οδοντίατρος
2) μη με εγκαταλείψουν οι γονείς μου |
#4
|
|
||||
Η απαγωγή !
Το πρώτο σήριαλ που έχει δει σε εννέα συνέχειες. Πρέπει να ήμουν στην 1η δημοτικού, κάθε νύχτα πεταγόμουν όρθιος μέσα στον ιδρώτα με τα μάτια γεμάτα δάκρυα και φώναζα δυνατά βοήθεια. Ένας θεόρατος τύπος με κυνηγούσε να με απαγάγει, κάθε μέρα κάναμε την διαδρομή από την Πλατεία Κυψέλης στο παλιό μας σπίτι στην Φωκ Νέγρη. (100 μέτρα απόσταση). Το σήριαλ είχε happy end, στο τελευταίο μέρος ο τύπος έπεσε πάνω στον κυρ Θανάση τον αστυνόμο, ο οποίος τον συνέλαβε και ησυχασαν όλοι στο σπίτι.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#5
|
|
||||
ο Φοβος των παιδικων χρονων μου....απ'οτι θυμαμε...και ο μεγαλυτερος αργοτερα ηταν να μπορεσω να φαω τα σοκολατακια - μαργαριτες Κροκαν...που παντα μου τα εκρυβαν...και εκανα βραδιες ολοκληρες προσεκτικου ψαξιματος σε ολα το σπιτη...μερικες φορες με τα ξαδερφια μου.....τους ειχα βαλει και στους φοβους μου.....Οπως καταλαβαινετε τα τελευταια χρονια ...ξεπεραστηκε ο Φοβος μου....γιατι αρχισα να τα αγοραζω μονος μου...και παντα εχω σπιτη...
__________________
Varthol On Line |
#6
|
|
||||
Αυτό σε μένα αποτελούσε παιδικό όνειρο μαζί με το ταξίδι στο χρόνο!
Το ίδιο φοβούνται και τα παιδιά μου. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι οφείλεται σε παραμύθια όπως του Χάνσελ και Γκρέτελ, τα οποία επέμενε η γιαγιά τους να τους αφηγείται απο μωρά
__________________
On my own |
#7
|
|
||||
Δε νομίζω ότι ευθύνονται ούτε τα παραμύθια ούτε η γιαγιά. Μάλλον πρόκειται για βαθύτερα ψυχολογικά αίτια που εξαλείφονται καθώς μεγαλώνουμε.
|
#8
|
|
||||
Θυμαμαι μια παλια σειρα καρτουν, με γιαπωνεζικα παραμυθια. Με επιανε καταθλιψη καθε φορα
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 21-11-08 στις 13:57 |
#9
|
|
||||
Αυτό είναι κρίση παιδοψυχολόγου; Νομίζω ότι διαφορετικά τα λένε οι ειδικοί. Τα παιδιά αξιοποιούν τις πηγές τους στο έπακρο και μπορεί το παραμύθι να τους έχει δημιουργήσει αυτην την εφιαλτική σκέψη.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Xenios : 21-11-08 στις 14:13 |
#10
|
|
||||
συμφωνω και επαυξανω....και τα παραμυθια βοηθουντος του τροπου αφηγησης τους εχουν παιξει και αυτα τον ρολο τους...
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια |
#11
|
|
||||
Μεγαλώνοντας τα παιδιά κατάλαβα ότι οι φόβοι τους οφείλονται σε καταστάσεις που έχουν βιώσει ή που νιώθουν σαν απειλή. Πως να φοβούνται κάτι που αγνοούν; Όταν άρχισε ο φόβος της εγκατάλειψης, ακόμα δεν πήγαιναν μόνα τους πουθενά, ούτε τους είχε κρατήσει ξένος άνθρωπος ενώ λείπαμε οι γονείς. Δεν έχω όμως ειδικές γνώσεις παιδοψυχολογίας για να στηρίξω την άποψή μου. Βασίζομαι μόνο στην εμπειρία και στην παρατήρηση
__________________
On my own |
#12
|
|
||||
Ο τρόπος αφήγησης είναι ένα θέμα. Τα παιδιά συλλαμβάνουν τα πάντα που συμβαίνουν γύρω τους. Μια κουβέντα, ένα ψιλοκαυγαδάκι των γονιών, μια διαφωνία των θείων, μια συζήτηση των φίλων για κάποιο ζευγάρι που άφησε τα παιδιά του... ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ! Και ακόμα χειρότερα... εκείνη η κλασική ατάκα των γιαγιάδων "άμα δε φας το φαί σου (ή ό,τι αντίστοιχο), δε θα σε αγαπάω (ή ό,τι αντίστοιχο)" Έχω κάνει μάχη γι' αυτήν την ατάκα, μέχρι που έφτασα να βάλω τις φωνές στη μητέρα μου μπροστά στα παιδιά μου (άμα είναι για την ψυχική τους ισορροπία είμαι πολύ γαϊδούρα όμως, ε...). ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ NO MATTER WHAT! ΟΚ? O,TI KI AN KANOYN, O,TI KI AN ΓΙΝΕΙ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕ ΣΚΟΠΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#13
|
|
||||
Πριν από πολλά - πολλά χρόνια μια μητέρα που ανησυχούσε για το μέλλον του παιδιού της επισκέφτηκε τον Einstein και ζήτησε τη συμβουλή του για το πώς θα γίνει ο γιος της καλός στα μαθηματικά. Τον ρώτησε αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που πρέπει να του διαβάζει, έτσι ώστε να του δώσει τις βάσεις για να εξελιχθεί σε έναν λαμπρό επιστήμονα. "Παραμύθια" απάντησε ο Einstein μονολεκτικά. "Εντάξει" συμφώνησε η μητέρα "και μετά από τα παραμύθια;" "Περισσότερα παραμύθια" είπε ο Einstein. (Lindo Rigmor, Eventyrskolen, Cappelen, 1988, σελ. 11) Αφήνοντας στην άκρη τον Einstein, που στο κάτω - κάτω δεν ήταν παιδοψυχολόγος , θα παραθέσω ένα κομμάτι από το βιβλίο Τα παραμύθια της ζωής μας της Maria Tatar, που είναι καθηγήτρια στο Harvard, θεωρείται αυθεντία στην παιδική λογοτεχνία και αρθρογραφεί συχνά στην εφημερίδα New York Times. "Τα παραμύθια, που αρχικά τα διηγούνταν οι χωρικοί γύρω από το τζάκι για να ξεχάσουν για λίγο τις καθημερινές φροντίδες τους, μεταφυτεύτηκαν με μεγάλη επιτυχία στα παιδικά δωμάτια, όπου άνθησαν ως μορφή ψυχαγωγίας και διαπαιδαγώγησης. Κατέληξαν να αντιπροσωπεύουν πολύ περισσότερα από απλές χαρές, μαγικές στιγμές και παιχνιδιάρικες απολαύσεις. Περιέχουν αρκετά "οδυνηρά και τρομακτικά" στοιχεία [...] που όπως υποστηρίζει ο γνωστός παιδοψυχολόγος Μπρούνο Μπέτελχάιμ έχουν μεγάλη εκαπιδευτική αξία γιατί διδάσκουν στα παιδιά ότι "ο αγώνας ενάντια σε σκληρές δοκιμασίες είναι αναπόφευκτος στη ζωή". Και συμπληρώνει με μεγάλη αισιοδοξία ότι "εάν κάποιος δε δειλιάσει, αλλά συνεχίσει να αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο τις κάθε είδους αναπάντεχες και συχνά άδικες κακουχίες, υπερνικά όλα τα εμπόδια και τελικά βγαίνει νικητής". (Maria Tatar, Τα παραμύθια της ζωής μας, Νάρκισσος, 2005, σελ. 12 - 13). Δεν είχα βέβαια καμία πρόθεση να αραδιάσω τόσες θεωρίες εδώ, το μόνο που ήθελα να πω ήταν ότι τα παιδιά της kanaria είναι πολύ τυχερά που έχουν μια γιαγιά να τους λέει παραμύθια, εμπειρία πραγματικά πολύτιμη που τείνει να εκλείψει από τα περισσότερα σπίτια. Και μία προσωπική παρατήρηση αγαπητέ Xenie. Μόνο φιλόξενος δεν είσαι δηλαδή απέναντί μου. Διέκρινα μια επιθετικότητα στο θέμα του φόβου, που συζητούσαμε αλλού. Αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Το ίδιο συνέβει και όταν συζητούσαμε για τους σύγχρονους διανοούμενους, πάλι δεν έδωσα σημασία. Εδώ όμως έγινες προκλητικός. Τι θα πει "είναι κρίση παιδοψυχολόγου αυτή;". Πάνω απ' όλα είναι κρίση ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που βρήκε ένα θέμα ενδιαφέρον και θέλησε να εκφράσει, με τις καλύτερες των προθέσεων, την άποψή του. |
#14
|
|
||||
κατι μου θυμιζει...κατι μου θυμιζει...
καταραμενο αλτζχαιμερ...
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια |
#15
|
|
||||
Σε αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα!
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|