Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#91
|
#92
|
|
||||
Αέναη εικόνα!
Αέναη εικόνα! Σε είχα δει στο (ιερό) της Ελευσίνας, μέσα σε λάμψεις σε καπνούς και ιαχές, είχες γλιστρήσει απ’ τα τείχη της Αθήνας, για παιχνιδίσματα σε άναστρες νυχτιές. Σαγηνευτική, αιθέρια της Ιουδαίας Βερενίκη, στα αφροκύματα τα λάγνα των καιρών, στις ακροποταμιές του Νείλου Νεφερτίτη, παντοτινές, ονειρικές εικόνες ηδονών. Χνάρια εξαίσια μιας άλλης Θαργηλίας, αλλόκοτο μεθύσι αφιονισμένη ενοχή, εθιστικές στιγμές οθφαλμοσυνουσίας, άφατη, αρχέγονη, ερωτική διαδοχή. Σε ξαναβρίσκω πορνοστάρ της οικουμένης, θέλγητρα ανάλλαγα στου χρόνου το σταθμό, λάγνα θωριά της σάρκας σου της χιλιομαλαγμένης, Σαλώμη αέρινη, στο σύγχρονο του dvd ρυθμό.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:21 |
#93
|
|
||||
Επαίτισσα η χώρα του ήλιου; Το επουράνιο κανάκεμα, τα ήδιστα τα χάδια, στου κόσμου τη θολούρα μια εξαίσια θαλπωρή, αντρειάς απίστευτης τα Σούλια και τ’ Αρκάδια, φεγγάρια οι Παρθενώνες σου του κόσμου φωταυγή. Ανέσπερο φως, συμπαντικός ωκεανός μεγάλος, ποιητικές ακρογιαλιές, βράδια μεθυστικά, φωτοσκιάσεις ιριδίζουσες των αστεριών το κάλος, ονειροπόληση σοφών, λαξεύματα άγια, μαγευτικά. Μα τώρα είσαι έρμαιο σ’ ανέμους και τυφώνες, ταγοί αιθεροβάμονες, άσοφοι, κληρονόμοι, λένε ο μέλανας ζωμός είναι για τους χειμώνες, συνονθυλεύματα, επαίσχυντα, γραφές και νόμοι. Στην απομόνωση του τώρα και με λόγια απατηλά, σε πότισαν αφιόνι κ’ έγειρες σε στείρο παραμύθι, όντα αλλόκοτα, αρχέγονα, σε σπρώχνουν χαμηλά, σε κόσμους που θεριεύει η οργή, το ψέμα και η λήθη. Συνθλίβεται το γέλιο σου λεηλατούν τα όνειρα σου, ζωφόρους, ήλιους έριξαν στ’ ανάλγητό τους δίχτυ. Χέρσα απόμεινε η ζωή και θέλουν τα φτερά σου, απόκαμες στη έρημο, χωρίς νερό, ψωμί και σπίτι. Ξημερώνει, μη κλάψεις, τον ήλιο ν’ ανάψεις, μορφές, σκιές απόκοσμες, του τώρα να κάψεις. Πρώτη γραμμή ψυχή μου, γίνε και τώρα ασπίδα. Κι’ εσύ κιθάρα μου παίξε, της ζωής μου ελπίδα. 18/1/2011
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:21 |
#94
|
|
||||
Υπέροχοι στίχοι, όμορφες λέξεις, ξεχασμένες από τους πολλούς, φτιάχνουν ένα τέλειο αποτέλεσμα.
Για μια ακόμα φορά ένα μεγάλο μπράβο Γιάννη και ένα ευχαριστώ, που το μοιράζεσαι μαζί μας.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα: | ||
justin (20-01-11) |
#95
|
|
||||
Όσο για το ευχαριστώ σου που τα μοιράζομαι μαζί σας, εδώ είναι το σπίτι μου…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
#96
|
|
||||
Απεραντοσύνη…
Στο νοικιασμένο του χρόνου το τώρα, μη ψάχνεις καρδιά μου να βρεις τα σημάδια, είσαι σπουργίτη νεκρό που σε λιώνει η μπόρα, στίγμα στων φεγγαριών τα χαώδη μαγνάδια. Νταγιάντα ψυχή μου στ’ αστέρια μη ψάχνεις, του σύννεφου είσαι μια στάλα που πέφτει, της νύχτας παιχνίδι, ιστός μιας άλλης αράχνης, σκουπίδι, μουτζούρα στης ζωής τον καθρέφτη. Χάος, μυστήριο, αγέννητα όνειρα, συλλογισμός, αντάμωμα στο άγνωστο το βλέμμα της αβύσσου, του παντοκράτορα παιχνίδι, πεθαίνει ο λογισμός , στα νεφελώματα χρησμοί, σκιές του παραδείσου. Ονειροπόλημα συμπαντικής, εκστατικής διαφυγής, μα δεν μπορείς μ’ ένα σκαρί που μπάζει να σαλπάρεις, λένε πως μαύρες τρύπες στην πορεία σου θα βρεις, της απεραντοσύνης τ’ ανεξήγητο ταξίδι σαν θα πάρεις. Τους γαλαξίες ψυχή μου τις νύχτες με δέος θωρείς, τ’ ωριόπλουμο στρωσίδι τους τη νόηση σου εκμηδενίζει, βαριανασαίνεις στ’ αειπάρθενο το σύμπαν κι’ απορείς, θεέ μου πρωτομάστορα, τα λογικά μου ποιός ορίζει.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:22 |
#97
|
|
||||
Ελλάδα μου.
Πως σε κατάντησαν Ελλάδα μου φτωχή, σκιά αθώρητη στ’ αχνόφεγγο τ’ αποσπερίτη, επαίτισσα, του κόσμου αποπαίδι στη βροχή, γύφτισα μέρα δίχως ήλιο, όνειρα και σπίτι . Ψυχής οδύνη σε τρατάρανε Ελλάδα μου πικρή, σε πέταξαν χωρίς αιδώ, σε βάλτους κι’ υπονόμους, όπως και χθες και τώρα αγκαλιά προδοτική, χειρουργικά τεχνάσματα στο σώμα και σε νόμους. Η πελαγίσια σου ματιά τρικυμισμένη, στον άγριο δρόλαπα Ελλάδα μου γυμνή, την τεφροδόχο σου θωρείς βαλσαμωμένη, βάτος καιόμενη, διάπυρη ελπίδα σκοτεινή. Τις Θερμοπύλες, το εικοσιένα αναπολείς, μα είχες αναθρέψει και άλλους εφιάλτες, καρφιά σου στρώσανε σ’ αυτά να οδοιπορείς, και ξέχασαν πως είσαι φως, ανέσπερο, φάρος και στις δικές τους στράτες.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:23 |
#98
|
|
||||
Αν γνώριζα τη ζωή ... Αν γνώριζα τη ζωή, από την αυγή της ζωής, θα την είχα ερωτευτεί από εκείνο το πρωί. Την αγάπησα όμως στο πρόσφατο παρελθόν, στο παρόν. Στο τρεμόφεγγο του λύχνου μου θωρώ το χαμόγελο της, το ίδιο το ανεπανάληπτο, μα είναι αργά, είχα ξεχάσει πως υπήρχε ένας σταθμός, ο τελευταίος. Κι’ όμως υπήρξαν φορές που μου είπε σ’ αγαπώ, μα εγώ δεν είχα το χρόνο να την κοιτάξω στα μάτια, να δω το χρώμα τους, να φιλήσω τα χείλη τα μελιά της, να ποιο μια στάλα από το νάμα τους. Βιαζόμουν να πολεμήσω, να νικήσω, να κυνηγήσω, να ερωτευτώ, να εξουσιάσω, μα χωρίς εκείνη. Το μόνο που φοβόμουνα ήταν το πήδημα στο κενό. Τα λίγα μα ατέλειωτα δευτερόλεπτα, μέχρι να νιώσω το τράνταγμα της σιγουριάς του. Τα χρόνια περάσαν, το τρένο στο τούνελ του χρόνου ελαττώνει ταχύτητα, ακροβατεί στο χείλος της αβύσσου ενός ορίζοντα μιας οφθαλμαπάτης. Τα όνειρα γενήκαν αναμνήσεις! Ταξίδι μέσα στην αύρα του ανεξήγητου. Χάος δυσθεώρητο συλημένων λογισμών. Που να’ ναι ο ίσκιος σου Θεέ;
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:23 |
#99
|
|
||||
Στο ελεύθερο μου αρέσεις πολύ περισσότερο. |
#100
|
|
||||
Χωρίς εκείνη! Ναι. Τώρα που η χωρίστρα στα μαλλιά σκεπάστηκε με χιόνια τη βλέπω, τώρα την αγάπησα και είναι πανέμορφη. Ναι τα έκανα όλα αυτά, το ότι υπήρχε και ο χρόνος ποτέ δεν σκέφτηκα. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή πως θα έχανα κάποια μάχη κι’ όμως έχασα πολλές, κυνήγησα μα νιώθω τύψεις γιατί σκότωσα, ερωτεύτηκα μα προκάλεσα εκτός από χαρά και πολύ πόνο. Έζησα;
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα: | ||
maralin (07-02-11) |
#101
|
|
||||
Υποθέτω ότι έκανες αυτό που ήθελες. Καμμιά φορά οι επιλογές μας έχουν αντίκτυπο (αρνητικό) σε άλλους. Είμαι βέβαιη πως αν υπήρχε τροπος να κάνεις αυτό που θες χωρίς να πληγωθεί κανείς, θα τον προτιμούσες. Είναι πολύ σπουδαίο να μην αφήνεις την περιπέτεια να σου ξεφύγει, ευλογημένος αυτός που την κρατά σφιχτά.
|
#102
|
|
||||
Για δες!
Για δες που βράδιασε στ’ αλήθεια, είχα ξεχάσει πως υπάρχει ένας σταθμός, φθίνουν τα χίλια και μιας νύχτας παραμύθια, δεν το πιστεύω πως με γέλασε ο καιρός. Του λύχνου απόμειναν δυό, τρείς σταγόνες λάδι, μα πίστευα η φλόγα του θα φέγγει συνεχώς, πως δε θα βρω στο δρόμο μου ποτέ σκοτάδι, άπαιχτο έργο άχρονο, στο κάποτε, στο προσεχώς. Απόγεμα κι’ η μέρα έχει στη ματιά μου λιγωθεί, σ’ ένα πικρό χαμόγελο ονείρου που σκοτώνει, παραδομένη, με της νύχτας την εσθήτα να ντυθεί, για λύτρωση, που όμως όπως λένε, δε λυτρώνει. Λες κι’ ήταν χθες το φως του ήλιου που τρυγούσα, πότε έφτασε στο σώσμα τ’ ανοιξιάτικο πρωί, ξένα τα χνάρια που άφησα, τα χείλη που φιλούσα, δεν το πιστεύω πως με μπέρδεψες, με γέλασες ζωή. [/SIZE]
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:23 |
#103
|
|
||||
Αναδεύοντας το χθες…
Βραδιάζει κι’ η φθαρτή εικόνα σου η θλιμμένη, σε μια του νου μου ακρογιαλιά αχλή, ερημική, αναδυόμενη σε βρίσκω όπως τότε μαγεμένη, κιτρινισμένη ζωγραφιά, ασπρόμαυρη, εφηβική. Με τ’ αφροκύματα παρέα, στη μοιραία ερημιά, τις μοναξιές μας συσκευάσαμε αρμονικά σε μία, το κύμα άλωσε ακόρεστα τα δυό μας τα κορμιά, σε μια πρωτόγνωρη, ερωτική και άκρατη μανία. Διάπυροι ήλιοι τα παρθένα σου, τα ήδιστα φιλιά, μ’ έναν ντροπιάρη έρωτα που σε κρυφοκοιτούσε, σάτυροι σου χαϊδεύανε, τα ξέπλεκα σου τα μαλλιά, κι’ ένα λευκό γλαρόνι για ρεσάλτα σου μιλούσε. Θαλασσοπούλι πεταχτάρικο, άμαθο φοβισμένο, είχες κουρνιάσει στα φεγγάρια της βραδιάς, κι’ ήταν δικό σου το παιχνίδι της ζωής το μεθυσμένο, στην πλημμυρίδα των ματιών και της καρδιάς. Τώρα στη σκέψη μου η γωνιά σου ανταριάζει, μα έχουν μείνει στο κορμί μου υπογραφές, παρηγοριά στης μοναξιάς μου το αγιάζει, της ειμαρμένης μάτια μου αθώρητες γραφές.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:16 |
#104
|
|
||||
Παραγγελιά...
Παραγγελιά… Αποζητάω απόψε τα φιλιά της τα μελιά, το λαξεμένο το χαμόγελο του Μάη, στον Μάρκο ν’ αποστείλω μια παραγγελιά, το άδειο το ποτήρι μου να δω να σπάει. Να ξεχαστώ απ’ της ζωής το καρναβάλι, σ’ ένα ζεμπέκικο μιας άλλης πεθυμιάς, για την αγάπη της τα πταίσματα χαλάλι, γυροβολιά στο σόλο μιας διπλοπενιάς. Συννεφιασμένη Κυριακή παλιό χαρμάνι, κοντά στα ξημερώματα πενιά νοσταλγική, για τον αλήτη της ζωής παίξε Τσιτσάνη, στα ηλιοβασιλέματα, στερνή απαντοχή. Βαρύ στριφτό τσιγάρο να το νιώσω, μες στους καπνούς του να παραδοθώ, έτσι κι’ αλλιώς τι κι’ αν το μετανιώσω, πως έπαιξα στα ζάρια τη ζωή, δε θ’ αρνηθώ.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:16 |
#105
|
|
||||
Άδηλα τέρμινα...
Άδηλα τέρμινα… Στα τέρμινα τ’ αόριστα οδοιπορώντας, μην περιμένεις μια εξώπορτα να βρεις, άδηλος χρόνος και στα στέκια του παρόντος, να ακραγγίξεις το γιατί δεν το μπορείς. Προσκυνητάρια στα περάσματα της λήθης, ευλαβικός της απεραντοσύνης ασπασμός, αβυσσαλέα σιωπή στο άλυτο μιας λύσης, στις σκαλωσιές του ουρανού ανασασμός. Ρύποι αιθάλης στα αλώνια των ονείρων, άυλα σύδεντρα στα στέκια της ζωής, ζάλα αλίμενα στους παγετώνες των ερήμων, συρματοπλέγματα στη στράτα της απαντοχής. Πώς να μπορέσεις μη βραχείς στη καταιγίδα, απ’ τις δαγκάνες του θεριού ν’ απαλλαγείς, μικρή μου Ελλάδα σ’ οδηγήσαν σε παγίδα, στ’ άδηλα τέρμινα, πόνος και δάκρυ οιμωγής. Δεν το μπορείς να ζωγραφίσεις στον αιθέρα, στ’ άφωνα σήμαντρα να δώσεις τη φωνή, σ’ ένα ηφαίστειο να κλείσεις την καλντέρα, να βρεις τα χνάρια στη παλιά σου τη δραχμή. Μην περιμένεις τον (Περσέα) να ρεφάρεις, έχουν μαρκάρει τα χαρτιά της προσμονής, για λίγα ψίχουλα μην παίξεις μη ρισκάρεις, σπάσε τα (τέλια) της δικής σου υπομονής.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:16 |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 2 (0 μέλη και 2 επισκέπτες) | |
|
|