Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Λογοτεχνία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #181  
Παλιά 21-02-13, 10:37
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Παλλάδα…

Δάκρυα μάζευα απ’ την κοίτη του Ιλισσού
κι’ είχε η ανάσα μου στο τέλος αποκάνει,
στα ακροβράχια του δικού μας ποταμού,
είχαμε ανάψει τις φωτιές του αη Γιάννη.

Ο Ηριδανός μ’ αγιόκλημα είχε μυρωθεί,
με το φεγγάρι της Αθήνας να’ χει σβήσει,
στου Παρθενώνα σου το άβατο είχα βρεθεί,
είσαι θνητός μου είπες, μα σε έχω αγαπήσει.

Λένε πως δάκρυα στον ύπνο σου σαν δεις,
είναι χαμόγελα που είχες κάποτε σκορπίσει,
τα «οπαλιόχρωμα» τα μάτια της αναπολείς,
τ’ αρχαία της φιλιά, που σου’ χε κάποτε κεντήσει.

Σε μια Αθήνα από γκρίζα μάρμαρα, αλγεινά,
της ειμαρμένης τα’ άγραφα κιτάπια ξεφυλλίζω,
τα ζάλα μιας θεάς ακολουθώ τα’ αλλοτινά,
στον γκρεμισμένο της τον Παρθενώνα τριγυρίζω.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (21-02-13)
  #182  
Παλιά 04-03-13, 19:05
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Μετά από σένα…

Μείνε στην αντηλιά την ύστατη, πούλια μη βασιλέψεις.
Την παγωμένη σκιά, με την ανάσα της ελπίδας, να ζεστάνεις.
Της ματιάς τα’ αγρίεμα να μπουνατσάρεις, το γκρίζο δειλινό να γαληνέψεις.
Στη μοναξιά του χρόνου, το λειψό καρδιοχτύπι ας μη περισσέψει.
Μείνε σύννεφο λευκό, μην περάσεις στο κάδρο των αναμνήσεων.

Μετά από σένα, βάτος καιόμενη, πύρινη της ερήμου οιμωγή.
Το σταυροδρόμι των χαμένων ελπίδων.
Η ωκεάνια άβυσσος της νεκρής ψυχής.
Η επέλαση των αφηνιασμένων οπλών του χρόνου.
Η παραμόρφωση των αισθήσεων.

Μείνε στο εικονοστάσι της προσευχής, το λευκό αγιοκέρι ν’ ανάψει.
Πετράδι ανεκτίμητο, πεφταστέρι τ’ ουρανού, μη χαθείς στα θολά
συμπαντικά περάσματα, στα σταυροδρόμια των άυλων κόσμων.
Μείνε στις ζωγραφιές των παρθένων στιγμών.

Μετά από σένα, άνυδρα όνειρα, γκρίζες οι ριπές των ματιών,
σκοτάδι στους σταθμούς της ψυχής, επώδυνες οι αρρυθμίες της καρδιάς.
Φλεγόμενα ακρογιάλια, λαίλαπας το χάδι της ζωής.
Οι σταθμοί των άστρων, καταποντισμένα περάσματα.
Μετά από σένα, χαμένα όνειρα, νεκρή φύση, των πεπρωμένων το τέλος.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (04-03-13)
  #183  
Παλιά 19-03-13, 10:27
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Στη σιωπή σου…

Ήρθες κι’ απόψε μια παραίσθηση απατηλή,
στου στεναγμού μου κι’ έγειρες την κοίτη,
εξαίσια εικόνα, μα απόκοσμη, θολή,
χάνεσαι στ’ αμυδρό, το φως τ’ αποσπερίτη.

Χωρίς το γέλιο σου ανυπόφορη σιωπή,
τη διαπασών μου δεν ακούς απ’ τον φεγγίτη,
λόγια που θα’ θελε το δάκρυ μου να πει,
αυτό που έλεγες αδιάρρηκτο γρανίτη.

Ρωγμές στα όνειρα που σμίλεψα για σένα,
λαχτάρα εξαίσια και διάφανη ηδονή,
χνάρια στο χρόνο σκόρπια, αφημένα,
για το χαμόγελο, μιας μέρας προσμονή.

Μερεμετίζω λόγια να σου στείλω πικραμένα,
λόγια που θα’ θελε η καρδιά μου να σου πει,
απ’ της ζωής τον άγριο δρόλαπα κρυμμένα,
να ταξιδέψουν στη βαθιά σου σιωπή.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (19-03-13)
  #184  
Παλιά 13-04-13, 15:45
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Το δάκρυ!

Δεν είναι ήλιος, ούτε φεγγάρι, μα ούτε λουλούδι,
είναι η χαρά, είναι η συγκίνηση, μα και τραγούδι.
Δεν είναι αστέρι, ούτε χρυσάφι, μα ούτε διαμάντι,
είναι ο πόνος, η πίκρα, η αδικία, μα κι’ η απάτη.
Δεν είναι πεφταστέρι, της πασχαλιάς ανθοκλάδι,
είναι το παιδικό το φιλί, της αγάπης το χάδι.

Με της ζωής τα καπρίτσια, πάντα μεθάει,
τα κατατόπια γνωρίζει, κρυφά γλιστράει.
Για να ποτίσει κάποιο λουλούδι της γης παλεύει,
μέσα απ’ τα σπάργανά του, συχνά δραπετεύει.

Τη μάνα απ’ όλους περίσσια αγαπάει,
μαζί της κι’ εκείνο, σκληρά πολεμάει.
Στης γαλανόλευκης τ’ ανάβλεμμα ραγίζει,
και τις γραμμές στα χέρια συχνά πλημυρίζει.
Στις σαϊτιές του έρωτα παρέα μας κάνει,
και το αλμύρισμά του στα χείλη φτάνει.
Τα μάγουλά μας συχνά ζωγραφίζει,
μέχρι οι πηγές του ν’ αδειάσουν το χώμα ποτίζει.

Είναι μια στάλα μα με σοφία πολύ μεγάλη,
τα συναισθήματά μας, πάντα προβάλλει.
Στο τέλος του δρόμου, στο δικό του ξωκλήσι,
κρυφά κάποιο βράδυ, τα όνειρα του θ’ αφήσει.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (13-04-13)
  #185  
Παλιά 13-04-13, 16:02
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Υπέροχο Γιάννη !!!
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα:
justin (13-04-13)
  #186  
Παλιά 23-04-13, 10:14
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Αδιέξοδο!

Στο αδιέξοδο μη στέλνεις τ’ όραμά σου,
έχουν στερέψει του παράδεισου οι πηγές,
αποζητώ τα εωθινά τα θαύματα σου,
μα στων ματιών σου έχουν χαθεί, το λυκαυγές.

Φοβάμαι φως μου των φιλιών σου τα φουσάτα,
στη φυλακή σου μ’ έχεις όμηρο καιρό,
μα θα το γράψω στ’ ουρανού τα συνδικάτα,
πως στου Ζαλόγγου μου θα σύρω το χορό.

Θα σε προδώσω στο θεό, δεν είναι αστείο,
θα μαρτυρήσω τ’ ορκισμένο μυστικό,
για το παρθένο σου φιλί ποινή εκτίω,
και πελαγώνω στ’ όνειρο, το αινιγματικό.

Να μη χαράξεις άλλη ρότα, είναι μάτια μου αργά,
το ριζικό σου είμαι εγώ, να το διαβάσεις,
είσαι ψυχή γυμνή κι’ η σκέψη σου αναριγά,
μέσα απ’ τα μάτια μου τον κάβο θα περάσεις.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (23-04-13)
  #187  
Παλιά 08-05-13, 11:58
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Αλληγορικές, σιβυλλικές προεκτάσεις…
«Επελάσεις της τρόικας των άστρων»

Σ’ αυτή τη διαδρομή, - μέσα από τα ηλεκτρονικά κυκλώματα - όπως τη βάφτισε η «σύγχρονη τεχνολογία» πρέπει λέει να
πορευτώ, να φτάσω στον πυρήνα της δικής τους αλήθειας.
Να περάσω στο αύριο, στις μελλοντικές σελίδες των «άναρχων» προγραμμάτων.

«Κάθε σύνθημα των εικόνων και υποταγή. Η άρνηση είναι βαθειά
κλειδωμένη, στο εξελιγμένο μικροτσίπ του εγκεφαλικού υπολογιστή»

Αντίδραση.

Οι νευρώνες μου, σταματούν να δέχονται, τα κατευθυνόμενα ηλεκτρικά σήματα.
Η απόδραση προ των πυλών.
Στο «desktop» καταγράφεται η απουσία μου. Ένα εικονίδιο λιγότερο.

Η σημαία κυματίζει με την πνοή της όστριας, η σκιά της, καλύπτει τη δική μου παρουσία.
Ο νοικιασμένος Παρθενώνας, φωτίζεται από την πανσέληνο της παγωμένης νύχτας.
Ακάλεστοι ήχοι, ερωτοτροπούν γύρω απ’ τα λευκά μάρμαρα, μιας και οι θεοί βρίσκονται στα ακρογιάλια της λησμονιάς.

Στις αποθήκες, τα νέα κβαντικά τσιπ, τα κατασκευασμένα από πυρίτιο, λύνουν τρισεκατομμύρια εξισώσεις.
Όμως εγώ σφυρίζω αδιάφορα, ο καπνός του τσιγάρου μου, εμποδίζει τους ανιχνευτές να εντοπίσουν το δικό μου στίγμα.
Η λεωφόρος των ονείρων είναι άδεια, το κίτρινο φως πάλλεται, πρέπει να προσέξω όμως, το κίτρινο δεν παρέχει ασφάλεια,
μα πρέπει να περάσω, να απαλλαγώ από το εμφυτευμένο στο χέρι μου διαβολικό (chip).

Και τώρα;

Στις ρίμες του σύμπαντος για το τραγούδι της ερήμου.
Είναι όμως αργά, το νερό στις οάσεις είναι μια ανάμνηση.
Τα πηγάδια η μοναδική λύση. Το νερό και πάλι αναβλύζει, τα ύπουλα μικροτσίπ είναι παρελθόν.
Τα ηλεκτρονικά χαμόγελα διακτινίζονται στις λεωφόρους των ελπίδων.

Είμαι και πάλι άνθρωπος, ονειρεύομαι, ελπίζω, ζω.

Yiannis H.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 08-05-13 στις 13:16
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (08-05-13)
  #188  
Παλιά 18-05-13, 10:43
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Μια μπίλια, μιας εποχής…

Ο ήλιος του μεσημεριού την πέτρα έσκιζε.
Κάτω απ’ τη σκιάδα της μουριάς, το εργαστήρι για τις πήλινες μπίλιες.
Ποτέ, του ολόγιομου φεγγαριού δεν έμοιασαν.
Κι’ έσπασαν στα παιχνίδια όλες.

Και πέρασαν τα χρόνια.

Μόνο μια ξέμεινε στο βάθος της τσέπης, του κοντού παντελονιού μου.
Είπα να την κρατήσω μα την ξέχασα και λυπήθηκα.
Οι γυάλινες μπίλιες, με τα περίεργα χρώματα, την προσπέρασαν.
Κι’ έμεινε κάπου εκεί στο χώμα το «μπλάβο» κόκκινη από τη φωτιά
της «παραστιάς» που ψήθηκε για να αντέξει στο ανοιξιάτικο παιχνίδι.
Μα δεν πρόλαβε, χάθηκε.

Και πέρασαν τα χρόνια.

Άγνωστοι περαστικοί το χώμα έσκαψαν γύρω της,
παιδικές μαργαρίτες να φυτέψουν, μα χάθηκαν, δεν υπάρχουν.
Ποτέ δεν έμαθα, αν το χρώμα που την έβαψα με τα όνειρα μου,
είναι ακόμα πανωφόρι επάνω της.
Βράχνιασαν και οι βοριάδες μανιασμένα να ξεφυσούν μπας και τη βρουν.
Λαχάνιασαν κι’ οι καταιγίδες μπας και την πνίξουν.

Και πέρασαν τα χρόνια

Που να’ ναι τώρα, οι αναμνήσεις έγιναν σύννεφα σκόνης.
Στον αραμπά του χρόνου δεν υπάρχουν πλέον κενές θέσεις.
Όμως θα την ήθελα στα χέρια μου, να τη χαϊδέψω.
Κι’ αν το χρώμα της για πάντα έχει χαθεί, ας γίνει δάκρυ, μελάνι.
Τα καλύτερα ποιήματα, στο πέπλο των αναμνήσεων γράφονται.

Yiannis H.

18/5/2013
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (18-05-13)
  #189  
Παλιά 18-05-13, 15:56
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Σ' ευχαριστώ, γι αυτό το πέρασμα, στα παιδικά μας χρόνια.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα:
justin (18-05-13)
  #190  
Παλιά 24-05-13, 08:08
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Η κάθοδος των πουλιών!

Το πέταγμα των γνώριμων αετών, φάνηκε να σπάει την ξενάγηση
της στιγμής, των χελιδονιών το κούρνιασμα, τη φωτογράφηση
των χρωμάτων.
Ρίγη συγκίνησης, στο ανάβλεμμα μιας ξεχασμένης ζωγραφιάς,
λαξεμένης σε πλάγιους ανέμους με τη σμίλη του άγουρου χρόνου.

Τα οξειδωμένα του χθες σήμαντρα ηχούν, το καρδιοχτύπι περισσεύει.
Τα ανοιξιάτικα περιστέρια, ίδια όπως και τότε, στροβιλίζονται
στο παρόν, στους δακρυσμένους τους δικούς μου ορίζοντες του τώρα.

Οι στροφές για το κατάλληλο ύψος, μπερδεύουν τα φοβισμένα, τα πρωτοπέταχτα πουλιά.
Η αγωνία για τα μεθυστικά φιλιά των αιθέρων, το κράτημα της ανάσας,
για το χάδι του αέρα και της θάλασσας, για το άπλωμα των μελλοντικών ονείρων, περισσεύει.
Μεγαλώνει και η δική μου αγωνία.

Το παιχνίδι της πτώσης με συνεπαίρνει, η ανεξέλεγκτη δύναμη της
ψυχής επαναστατεί, να το μπορούσα λέει…
Κι’ όμως μπορεί, τι κι’ αν τα βαριά ικάρια φτερά τα κέρινα του σήμερα
λιώσουν στον ήλιο, οι αναμνήσεις των ονείρων είναι εδώ… είναι η ζωή…

Yiannis H.


Έμπνευση:
Στο Μεγάλο Πεύκο παρέα με τον Στέλιο. Τον ευχαριστώ για την όμορφη συντροφιά του.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (24-05-13)
  #191  
Παλιά 24-05-13, 08:23
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Εγώ κάλυψα την στιγμή φωτογραφικά και εσύ έμμετρα.

Εγώ σ' ευχαριστώ.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #192  
Παλιά 28-05-13, 08:38
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Οπλοφορώ και στον ναό…

Θα παίξουν λένε κουμπουριές,
περίσσιο, «ασύλληπτο» το νταηλίκι.
Τζούφιες στα έδρανα οι μπαταριές,
για τα’ άρματα και το βουλευτιλίκι.

Συνθήματα παρασυνθήματα,
σερίφηδες και νόμοι.
Για τις πιστόλες τα παραληρήματα,
κλέφτες και αστυνόμοι.

Θέλει ο καθείς κι’ από έναν γκρα,
απ’ τους κακούς να τον φυλάει.
Καμάρι, έπαρση, αστείρευτη χαρά,
κι’ η Ελενίτσα φυλαχτό να τον κρεμάει.

Μ’ ένα ρεβόλβερ είμαι άτρωτος θαρρώ,
παρέα αχώριστη και στο ναό.
Ο Λούκυ λουκ, ο Ηρακλής ο Πουαρό,
είμαι εγώ, για τον δικό μου το καλό.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (28-05-13)
  #193  
Παλιά 30-05-13, 11:52
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Λαϊκός έρωτας…

Είναι ένας έρωτας ολόκληρος γεμάτος,
αυτόν που λένε οι μάγκες, αστεράτος.
Είναι’ ένα αίνιγμα αλαργινή ιδέα,
η μούσα μου η αθώρητη, η μοιραία.

Στο «χάραμα» το στέκι της διπλοπενιάς,
στο ξενυχτάδικο μιας άλλης Μπαρμπαριάς.
Φύσηξε δυό φιλιά που με λαβώσαν,
τις μπαλοτιές στο καπηλειό όλοι τις νιώσαν.

Της έχω γράψει φίνα άσματα να λέει,
παραπονιάρικα που ο μπαγλαμάς να κλαίει.
Τα τέλια παίζουν και μεθούνε οι αισθήσεις,
νύχτα μη ξεθωριάσεις μη μ’ αφήσεις.

Γύρισε ο ήλιος κι’ η μορφή της βασιλεύει
κι’ είμαι’ ένας ξένος που ο πόνος περισσεύει.
Γράφω στιχάκια για της τύχης τα στημένα,
για τα παιχνίδια της ζωής τα πεπρωμένα.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (30-05-13)
  #194  
Παλιά 03-06-13, 08:33
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Να ήταν λέει αλήθεια…

Ένα αστείο ήταν στο παιχνίδι των παιδιών…
Ποιος το βατραχάκι που βρήκαν θα φιλήσει;
Εγώ είπε το κοριτσάκια με τα μεγάλα πράσινα μάτια.
Έσκυψε και με αγάπη το φίλησε…
Και τρόμαξε με το σύννεφο καπνού, που το βασιλόπουλο άφησε.
Το φιλί της έδωσε μορφή, το βατραχάκι έγινε σκόνη.
Τα μάγια έσπασαν. Και τώρα;
Έμεινε εκεί για λίγο να κοιτάζει το’ όνειρο, το μαγεμένο…
Να ήταν λέει αλήθεια…

Κι’ εγώ τώρα τι να πω; Τα χρόνια πέρασαν και δεν δικαιούμαι
ακόμα και τα όνειρα μου να διαβάσω!
Το απαγορεύει λέει ο χρόνος, τα γκρίζα μαλλιά μου.
Λες κι’ η καρδιά μου δεν είναι η ίδια, τότε και τώρα.
Τα πελαγίσια, τα’ ανοιξιάτικα παιχνίδια φέρνουν αναμνήσεις
κι’ οι αναμνήσεις τα τωρινά όνειρα, τις επιθυμίες…
Τι σου είναι λοιπόν η ζωή!
Τα βατραχάκια υπήρχαν, μα υπάρχουν και τώρα…

Το τζάμι κοίταζα με τα περίεργα σχήματα, που η παγωνιά,
είχε σμιλέψει την νύχτα που πέρασε.
Καινούργιες εμπειρίες, από τον ζεστό νότο στον παγωμένο βόριο κόσμο.
Άστρα, ασημένια παλάτια, νομίσματα μαλαματένια, του βοριά τα
ξετελέματα, πάνω στο ραγισμένο τζάμι…
Να ήταν λέει αληθινά…

Ας ακουμπήσω είπα ένα κρυστάλλινο άστρο, ένα αστέρι από τα πολλά
κι’ ας λιώσει, έτσι κι’ αλλιώς, ο ήλιος, τα πολυβόλα του ετοιμάζει,
όπου να’ ναι οι ριπές των αχτίνων του θα ζεστάνουν
τα παγωμένα κομψοτεχνήματα της νύχτας…
Παράξενη έλξη, πρωτόγνωρη, δυνατή, ποιος θα νικήσει;
Η απειρία, τα παγωμένα στρατιωτάκια, ή τα πράσινα μάτια της;
Και φίλησα το άστρο, το λαξεμένο πάνω στο τζάμι.
Κι’ έλιωσε κι’ έγινε δάκρυ, για να φανεί εκείνη, η πριγκίπισσα του
παραμυθιού, του δικού μου κόσμου.
Τα χείλη της να φιλήσω σκέφτηκα, μα πως; …
Είναι όμως αλήθεια;

Σ’ αγαπώ, ψιθύρισα και χάθηκαν τα παγωμένα κάστρα.
Κι’ εγώ σ’ αγαπώ την άκουσα να λέει, δώσε μου τα χέρια σου.
Το βατραχάκι πήδηξε στα μπλάβα νερά και χάθηκε.
Και ήταν αλήθεια, εκείνο το πρωινό…
Τα μάτια της όμως;
Τα μάτια της δεν ήταν πράσινα…

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (03-06-13)
  #195  
Παλιά 07-06-13, 19:01
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Ο χθεσινός δρόμος…

Της Κυριακής τα «στραταρίσματα» μάτια ζηλιάρικα θωρούσαν,
γιατί «ρετσίνα ολόξανθη» τα μάτια της, τα βράδια με κερνούσαν…
Μα εγώ το κύμα ζήλευα τη λάγνα αγκαλιά του,
γιατί της χάριζε δροσιά με τ’ αλμυρά φιλιά του.

Άχνιζε ο δρόμος ο χωμάτινος απ’ του καλοκαιριού την κάψα.
Το κατάβρεγμα του, συνηθισμένη δουλειά, να καταλαγιάσει
η σκόνη, που ο μπάτης πότε πότε, τα δικά του (πεντόβολα)
στους περαστικούς σκόρπιζε, έτσι που να τσούξουν τα μάτια.

Το ταβερνάκι η «πρωταπριλιά» λουσμένο από τις μυρωδιές του
ψημένου στα κάρβουνα χταποδιού, του ζωντανού κάβουρα και
της «γλεντζέδικης» μαρίδας, στο αγνό, το ντόπιο λάδι τηγανισμένη.
Το περιβόλι της φύσης, κρυμμένο από τις αδιάκριτες «κλεφτοματιές»
των (πουλιών).
Το αράδιασμα των όρκων της παντοτινής αγάπης, στο λα μινόρε
των αισθήσεων. «Και η ζωή μεθυσμένη από έρωτα, είχε κέφια»

Κι’ όμως το «μυροβόλι» της άνοιξης έσβησε, έτσι ξαφνικά κάποιο
βράδυ, μέσα στον καπνό του «μουτζούρη».
Τα αγκομαχητά του, συνήχηση με της καρδιάς τ’ άγνωστα πεταρίσματα.
Η επέλαση του πόνου απροσμάχητη, για την ανείπωτη επιβολή
της (ζωής)
Την περιδιάβαση ενός άλλου, άγνωστου δρόμου, άνευ όρων.

Και πέρασαν τα χρόνια, κρύωσε στ’ αλήθεια, χειμώνιασε, μα οι θύμισες
ποτέ δεν έσβησαν, αυτές γράφονται με το ανεξίτηλο μελάνι της ψυχής.

Δεν μπορεί ίσως σε ξένο τόπο να μ’ έφεραν τα κουρασμένα απ’ το
φορτίο του χρόνου ζάλα μου.
Το γκρίζο τσιμέντο δεν βρέθηκε κανείς να πολεμήσει και θέριεψε,
θλιμμένη κι’ η θάλασσα απ’ τη θολούρα των νερών της.
«Δεν την είδα από τότε» μου ψιθύρισε με παράπονο.
Και ήταν τόσο γλυκιά…
Σκοτείνιασε η σκέψη μου, για τις πληγές του δρόμου, της θάλασσας
και τις χαμένες του έρωτα μπλάβες ματιές.
Η γκρίζα άσφαλτος της σύγχρονης εποχής, μαύρισε και την ψυχή μου.
Ένα αγιοκέρι στης παναγιάς το εκκλησάκι, που μεγάλωσε, λάμπρυνε,
όπως και ο δρόμος, που έγινε λεωφόρος, πολύφωτος και πολύβουος.

Παρείσακτος στον δικό μου άγνωστο κόσμο…

Πήρε ο βοριάς το άρωμα των φιλιών της, γκρέμισε κι’ η ζωή
των ονείρων τα κάστρα.

Ε, ταβερνιάρη, μια ρακή να σε κεράσω, απ’ της άνοιξης το χάδι,
μα το δρόμο της «πρωταπριλιάς» δε βρήκα και είναι βράδυ.

Φεγγάρι μου που με θωρείς μια χάρη θέλω ακόμα,
το ποτήρι μου να σπάσω, βρες μου λίγη θάλασσα και χώμα…

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (07-06-13)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 2 (0 μέλη και 2 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 01:04.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.