Η Λυσιστράτη του 1957

[Xenios]

Το να πας το 1957 στην Επίδαυρο, ήταν δύσκολη υπόθεση. Δεν υπήρχε ούτε η Εθνική οδός Αθηνών Κορίνθου, ούτε φυσικά ο Κορίνθου Ναυπλίου Επιδαύρου.

Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι, που όμως δεν στάθηκε εμπόδιο, να μας κρατήσει μακριά, από την παράσταση Αριστοφανικού έργου στην Επίδαυρο.

Να σημειώσω ότι ήμουν μόνο 10 ετών και εικόνες μου είναι συγκεχυμένες. Εμένα από την παράσταση μου αποτυπώθηκε ένας μεγάλος ηθοποιός, που κατά τη φτωχική παιδική μου γνώμη, δέσποζε και δεν ήταν άλλος από τον Χριστόφορο Νέζερ.

Σκηνοθεσία, ποιος άλλος; Αλέξης Σολομός.
Μουσική, ποιος άλλος, Μάνος Χατζιδάκις.
Λυσιστράτη, ποια άλλη; η Μαίρη Αρώνη, στον σπουδαιότερο ρόλο της ζωής της.


H πρώτη Λυσιστράτη της Επιδαύρου – αξέχαστη η Mαίρη Aρώνη στον «ρόλο της ζωής της».

Το τραγούδι που σημάδεψε την παράσταση ήταν ο Μύθος, χωρίς όμως τον Μούτσιο και την Μούσχουρη και αυτό δεν το θυμόμουν, οι δυο τους το τραγούδησαν νομίζω το 1960, σε μια επανέκδοση, της θρυλικής παράστασης του Εθνικού Θεάτρου.

Οι ηθοποιοί; Για καθίστε καλά στην καρέκλα σας

Αριστοφάνη, Λυσιστράτη

Εθνικό Θέατρο, 1957

Μετάφραση : Θρασύβουλος Σταύρου

Σκηνοθεσία : Αλέξης Σολομός

Σκηνογραφίαι : Γιώργος Βακαλό

Mουσική : Μάνος Χατζιδάκις

Χορογραφία : Τατιάνα Βαρούτη

Λυσιστράτη : Μαίρη Αρώνη

Κλεονίκη:Ελένη Χαλκούση

Μυρρίνη:Τζένη Καρέζη

Λαμπιτώ:Αννα Ραυτοπούλου

Βοιωτή:Μυρσίνη Σαντοριναίου

Κορινθία:Ευαγγελία Σαμιωτάκη

Μια Γυναίκα:Μερόπη Ροζάν

Πρόβουλος:Παντελής Ζερβός

Κινησίας:Χριστόφορος Νέζερ

Σπαρτιάτης:Αρης Βλαχόπουλος

Κήρυκας:Χαρ. Πλακούδης

Α΄ Κορυφαία:Αθ. Μουστάκα

Β΄ Κορυφαίος:Μ. Καλογιάννης

Xορός Γυναικών:Αλέκα Παΐζη, Π. Παπαδάκη, Κ. Ρέππα, Αννα Παναγιωτοπούλου, Μαρία Μοσχολιού, Μ. Αθανασίου, Ιλ. Κοφίνο, Μαίρη Χρονοπούλου, Μάρω Κοντού, Ολ. Τουρνάκη, Κ. Τριάντη, Κ. Γιουλάκη κ.ά.

Xορός Ανδρών:Ν. Παπακωνσταντίνου, Θ. Ανδριακόπουλος, Δημήτρης Βεάκης, Στ. Ρωμανός, Δ. Χοπτήρης, Κ. Κοκκάκης, Δ. Ντουνάκης, Γ. Γεωργίου, Βάσος Ανδρονίδης, Ι. Κοντός, Θ. Αντωνίου, Χρήστος. Πάρλας, Ιάκ. Ψαρράς, Νίκος. Κούρκουλος, κ.ά.

Δεν θυμάμαι με ποιον από το χορό ανδρών τραγούδησε τον Μύθο η Παίζη, που τελικά ήταν η πρώτη ερμηνεύτρια.

Δεν βρήκα επίσης στο youtube, την πρώτη εκτέλεση του Μύθου

Ευχαριστώ το αρχείο της Καθημερινής για τις πληροφορίες και την φωτογραφία.

Μερικές σπάνιες φωτογραφίες από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου για την παράσταση, το οποίο και ευχαριστούμε.



Tο θέατρο της Επιδαύρου κατάμεστο. Υπολογίστε ότι τότε η μεταφορά ήταν από 6-7 ώρες...



Μέρος των παραστάσεων του Εθνικού θεάτρου, στην Επίδαυρο, εκείνη την χρονιά.
Την Αντιγόνη την είδαμε στο Εθνικό Θέατρο την επόμενη χρονιά. Αντιγόνη; Ποια άλλη η μία και μοναδική Άννα Συνοδινού.



Από το πρόγραμμα της Λυσιστράτης του 57.
Είμαι σίγουρος ότι αν ψάξω στο αρχείο της Μητέρας μου, θα το βρω το πρόγραμμα αυτό... Αλλά είναι πολλά

Θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας, παραστάσεις που έτυχε να παρακολουθήσω και με σημάδεψαν.

[Xenios]

Βρήκα και μια φωτογραφία με την Τζένη Καρέζη (Μυρρίνη) και τον λατρεμένο μου Χριστόφορο Νέζερ (Κινησίας).

[Nelly]

Θα συμφωνήσω στα περί Νέζερ.

Έχω πάντως την αίσθηση ότι τότε δεν ήταν και τόσο εύκολο για έναν ηθοποιό να πρωταγωνιστήσει στην Επίδαυρο. Πια, μου φαίνεται ότι κι η Επίδαυρος έχει ψιλοξεπέσει. Τι λες;

Η φωτό με το κατάμεστο θέατρο εκπληκτική. Και στις μέρες μας γεμίζει κι είναι ελπιδοφόρο.

Ευχαριστούμε για τα ονόματα των χορών που μας έδωσες αλλά, για μένα, η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η Ευαγγελία Σαμιωτάκη.

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Έχω πάντως την αίσθηση ότι τότε δεν ήταν και τόσο εύκολο για έναν ηθοποιό να πρωταγωνιστήσει στην Επίδαυρο. Πια, μου φαίνεται ότι κι η Επίδαυρος έχει ψιλοξεπέσει. Τι λες;

Όνειρο κάθε ηθοποιού είναι να παίξει στην Επίδαυρο.

Από εκεί και πέρα θα σου, ότι ναι έχει ξεπέσει η Επίδαυρος και όχι "ψιλο", αλλά αρκετά.

Έχουν παίξει ανάξιοι και δεν έχουν παίξει ικανοί, και ανάλογα με το πολιτικό σύστημα.

Εμένα Επίδαυρος σημαίνει Άννα Συνοδινού, Αλέκα Κατσέλη, Χριστόφορος Νέζερ, Παντελής Ζερβός.

Δεν με εντυπωσίασαν ποτέ η Παξινού με τον Μινωτή, προσωπική μου γνώμη.

Δημήτρης Χορν, Έλλη Λαμπέτη στους βατράχους, τι να πει κανείς; Σήμερα βάζουμε τηλεοπτικούς αστέρες, να παίζουν τις Τρώες. Το είδαμε και αυτό και σηκωθήκαμε και φύγαμε.

Πριν 2-3 χρόνια στο Ηρώδειο, η Άννα Συνοδινού ανέβασε το τελευταίο μέρος της Ορέστειας τις Ευμενίδες.
Το είχε σε δύο συνεχόμενες παραστάσεις. Στην πρώτη έπαιζαν οι μαθητές της, στο αρχαίο κείμενο. Στο επόμενο έπαιζαν γνωστοί ηθοποιοί.

Στο πρώτο μέρος είδαμε δύο γεροντάκια σκυφτά, να κάθονται στην άκρη άκρη της πρώτης σειράς. Ήταν η Άννα Συνοδινού με τον σύζυγο της. Με Ρωτάει από δίπλα η ανιψιά μου, που είχαμε πάει παρέα, μα μπορεί σε τέτοια ηλικία να παίξει;

Την απάντηση την έδωσε η ίδια στην κανονική παράσταση, στο ρόλο της θεάς Αθηνάς. Δεν ακούω πολύ καλά και τους άλλους ηθοποιούς τους έχανα λίγο. Όταν άνοιξε το στοματάκι της, το κάθε φωνήεν και το κάθε σύμφωνο, ηχούσε στ' αυτιά μας σαν καμπάνα. Ήταν απίστευτη η συγκίνηση μου. Γι αυτούς τους πολύ μεγάλους ηθοποιούς, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, ούτε η ηλικία. Στεκόταν ορθή με το υπέροχο παράστημα μας και για μια ακόμα φορά, είχε κλέψει την παράσταση.

Το ίδιο αισθάνομαι για την Αλέκα Κατσέλη, είναι οι δύο κορυφαίες μας τραγωδοί και είναι ανεπανάληπτες.

Οι απόψεις των σκηνοθετών είναι σεβαστές, αλλά δεν μου πάει να βλέπω Αντιγόνη με t-shirt και τζην και με μια τραγική ελεύθερη μετάφραση.

[Nelly]

Η Συνοδινού είναι μια πολύ ισχυρή παρουσία. Υπήρξε ψηλή, μελαχρινή και με φωνάρα, ό,τι πρέπει για αρχαίο θέατρο. Είχα παρακολουθήσει μια συνέντευξή της, σχετικά πρόσφατη, και με είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό το εκτόπισμα του εσωτερικού της κόσμου. Απίθανη.

Στα του ξεπεσμού, έχεις δίκιο που λες ότι η τηλεόραση ανοίγει το δρόμο για την Επίδαυρο. Κάποτε ήσουν καταξιωμένος αν είχες παίξει στην Επίδαυρο. Πλέον, μια καλή γνωριμία σε βάζει στο κέντρο της σκηνής. Διάβαζα προχτές για τον Οιδίποδα που ανέβηκε κάτω, με το Μαρκουλάκη (σιγά το ταλέντο) και την, υπερεκτιμημένη και μάλλον υπερβολική, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

Εκτίμηση τρέφω για τη Λυδία Κονιόρδου, θεατρική ηθοποιό, αμιγώς θεατρική. Μαλλιά μαύρα μακριά, ευθυτενής, δυνατή φωνή, μάτια όλο φλόγα. Όλα αυτά, στον αντίποδα του υπερμοντέρνου, το οποίο -στο όνομα της "καινοτομίας"- πέφτει στα πιο ασυγχώρητα ατοπήματα.