Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε να είχαμε και μια ... σόδα
Το τραπέζι της Λαμπρής είναι το πιο εντυπωσιακό στην Ελληνική Παράδοση. Για μέρες οι έχοντες το γενικό πρόσταγμα, έχουν κάνει τις αγορές τους τις προετοιμασίες τους και οι ειδικοί με ύφος που δεν επιδέχεται αντίρρηση επιβάλουν την άποψη τους στο πέρασμα και στο δέσιμο του αρνιού στην σούβλα, στο πλύσιμο και την παρασκευή του κοκορετσιού και μετά στο ψήσιμο.
Αλοίμονο αν δύο γνώμες είναι αλληλοσυγκρουόμενες, το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα φάει καλοψημένο αρνάκι και κοκορετσάκι.
Ξέρεις εγώ το ξεκινούσα από ψηλά και με λίγη φωτιά από κάτω, όχι πετιέται ο ειδικός εγώ τα ξέρω καλά, θέλει χαμηλά και αργό γύρισμα, τι λέτε μωρέ λέει ο τρίτος θέλει μέτρια φωτιά και μεσαία απόσταση. Η οχλοβοή μπορεί και να συνεχιστεί για ώρες. Εκεί πρέπει αυτός που έχει πάρει την ευθύνη να επιβάλει με τα βίας την άποψη του διαφορετικά θα γίνει σούπα η κατάσταση.
Βλέπετε κανείς άνδρας δεν παραδέχεται ότι δεν έχει ιδέα το πως ψήνουν δένουν ή σουβλίζουν ένα αρνί και ένα κοκορέτσι. Όλοι είναι ειδικοί, το λιγότερο εξπερ. Τρέμε Γρηγόρη :-)
Μετά είναι οι γυναίκες που δεν φτάνει που θα πέσουν τα σφαχτά, γεμίζουν τον κόσμο με σπανακοπιτες τυρόπιτες μεζέδες κάθε είδους κλπ που έτσι και δοκιμάσεις ένα απ ολα έχεις πάρει επί τόπου 3 κιλά.
Όσο πιο μεγάλη είναι η μάζωξη τόσο πιο πολλά διαφορετικά πράγματα βρίσκοντα στο τραπέζι και αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Έτσι και κάποιος προέρχεται και από νηστεία και τα φάει όλα αυτά, αλοίμονο του.
Εκείνη την σόδα βρε παιδιά;
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
|