Οι τελευταίοι των καραβοµαραγκών
Κινούνται αργά. Η συντήρησή τους κοστίζει και η θέση τους θα µπορούσε να είναι σε κάποιο... µουσείο. Οι φανατικοί ωστόσο επιµένουν. «Την πλεύση τους δεν την έχει κανένα πλαστικό σκάφος» λένε.
Τα πλαστικά σκάφη µπορεί τα τελευταία χρόνια να έχουν εκτοπίσει από τις θάλασσες το τρεχαντήρι, τη σκούνα, το καραβόσκαρο και τα αλλά παραδοσιακά ελληνικά σκάφη, ωστόσο υπάρχουν κάποιοι που επιµένουν είτε να τα ανασκευάζουν είτε να ναυπηγούν καινούργια, έστω κι αν βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Το ναυπηγείο του κ. Μανώλη Ψαρού στο Πέραµα είναι από τα λίγα όπου φτιάχνονται παραδοσιακά σκάφη. Σκαλωσιές, φαλάγγια, µποτέλια, όλα ατάκτως ερριµµένα. Η ακαταστασία άλλωστε είναι συνηθισµένη εικόνα για ένα καρνάγιο. Ο 70χρονος καραβοµαραγκός κ. Λευτέρης Τσίκης καρφώνει χιαστί µε µαεστρία τα σανίδια, µετράει, ξύνει, επιβλέπει τις εργασίες. Ο βαρκαλάς θέλει επισκευή και βάψιµο, η 18µετρη σκούνα είναι υπό κατασκευή, ενώ λίγο πιο πέρα ανακατασκευάζεται ένα 16µετρο τρεχαντήρι που κατασκευάστηκε το 1962 από τον πατέρα τού ιδιοκτήτη τού ναυπηγείου Γιώργο Ψαρό. Ο ηλικιωµένος µάστορας δεν ξέρει σχεδόν τίποτα από θεωρητική ναυπηγική, τα εργαλεία που χρησιµοποιεί δεν έχουν αλλάξει τα τελευταία 100 χρόνια, κι όµως πολλοί νέοι ναυπηγοί νιώθουν µαθητές δίπλα του. Χρησιµοποιώντας τα ίδια υλικά και τεχνική µε τους παλαιοτέρους τεχνίτες, οι ελάχιστοι πλέον εναποµείναντες αυτοδίδακτοι ναυπηγοί αρχίζουν πρώτα να φτιάχνουν τα σχέδια του σκάφους, τα χνάρια, όπως χαρακτηριστικά τα λένε. Ακολουθεί το ξεπατίκωµα πάνω στα φύλλα ξύλου που έχουν τη φυσική τους στραβάδα. Στη συνέχεια, κατασκευάζεται ο νοµέας, ο σκελετός του σκάφους, καρφώνονται τα κοµµάτια, φορµώνονται και µόλις τελειώσει ο σκελετός ξεκινάει η στεγανοποίηση, πέτσωµα, το τρίψιµο, το στοκάρισµα, το καλαφάτισµα.
Νέα τεχνική
Σήµερα, οι καραβοµαραγκοί χρησιµοποιούν µια νέα µέθοδο για να αποφεύγουν το καλαφάτισµα - το οποίο πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο και κοστίζει αρκετά - και να περιορίζουν το κόστος συντήρησης. Περνούν τρεις στρώσεις από ξύλο (συνήθως ιρόκο) το ένα πάνω στο άλλο, που αυξάνει τη µόνωση. «Με αυτόν τον τρόπο το σκάφος χρειάζεται µόνο ένα µινιάρισµα, πέρασµα µε συντηρητικό ξύλου, κάθε 2-3 χρόνια και κοστίζει γύρω στα 1.000 ευρώ», λέει ο 70χρονος καραβοµαραγκός κ. Λευτέρης Τσίκης. Για την κατασκευή χρησιµοποιείται κυρίως ελληνικό πεύκο, σαµιώτικο ή µυτιληναίικο, αλλά και ιρόκο (ξύλο από αφρικάνικες χώρες). Πολύ καλύτερο είναι το τικ (ξύλο από την Ινδονησία) αλλά είναι απλησίαστο στην τιµή. Οι παλιοί τεχνίτες υποστηρίζουν ότι το ελληνικό πεύκο είναι καλό, γιατί είναι πικρό το ρετσίνι του και διώχνει τα σκουλήκια.
Πηγή : Τα Νέα
Σχόλιο : Αν η πολιτεία δεν επέμβει, να σταματήσει την καταστροφή των Ελληνικών σκαριών και κυρίως του τρεχαντηριού, σε λίγα χρόνια θα βλέπουμε το σημαντικότερο σκαρί των Ελληνικών θαλασσών, μόνο σε μοντέλα.
Ο απόγονος της Αθηναϊκής τριήρους και του Βυζαντινού λατινιού, κινδυνεύει με αφανισμό. Το καλύτερο σκαρί, μεσαίων και μικρών αποστάσεων, που θαυμάζουν οι ναυπηγοί όλου του κόσμου και είναι μάθημα σε όλα τις σχολές ναυπηγικής, το Ελληνικό Τρεχαντήρι, δεν πρέπει να εκλείψει... Θα είναι τεράστιο πλήγμα στην κατασκευαστική ιστορία αυτού του τόπου.