Μαργαρίτα Καραπάνου

[Chressida]

Παρακολουθούσα το έργο της Μαργαρίτας Καραπάνου από κοντά, θεωρώντας τη από τις σπουδαιότερες εν ζωή συγγραφείς μας. Πριν καμιά δεκαριά μέρες μάλιστα είχα δει ότι εξέδωσε καινούριο βιβλίο (Η ζωή είναι αγρίως απίθανη) και ήταν στα άμεσα σχέδιά μου να το προμηθευτώ.
Και την Παρασκευή διαβάζω ότι ... η κηδεία της θα γίνει το μεσημέρι στο Α΄ Νεκροταφείο. Ήταν μόλις 62 ετών αλλά με εύθραυστη υγεία. Χρόνια ολόκληρα πάλευε με τους δαίμονές της που στην περίπτωσή της είχαν πάρει τη μορφή της μανιοκατάθλιψης. Και δεν την έκρυβε. Είναι κάμποσος καιρός που βγήκε στην τηλεόραση σε κρατικό κανάλι και εκτός από το έργο της μίλησε και για το πρόβλημά της.
Ο Θεός όμως, που αποφάσισε να τη λυτρώσει απ' όλα αυτά, της είχε δώσει αντίδωρο την ικανότητα να μετουσιώνει σε τέχνη κάθε της εμπειρία. Έτσι, μας μένουν τα βιβλία της για να τη θυμόμαστε και για να σταματάμε πού και πού αυτόν τον τρελό, καθημερινό μας αγώνα, να στεκόμαστε για να αναλογιστούμε πού στο καλό κρύβεται αυτό το περιβόητο νόημα της ζωής.

Καλό ταξίδι Μαργαρίτα!

[Chressida]

Στο μυθιστόρημά της Μαμά, η Καραπάνου διαπραγματεύεται τη σχέση μητέρας - κόρης, ορμώμενη από τα προσωπικά της κυρίως βιώματα. (η ίδια ήταν κόρη της πεζογράφου Μαργαρίτας Λυμπεράκη).
Γράφει κάποια στιγμή :

"Μαμά, είσαι το λουλούδι μου, η θάλασσά μου, η καταστροφή μου ...Σε κοιτάζω όλη μέρα, δε βγάζω τα μάτια μου από πάνω σου. Τη νύχτα σε βαστάω στην αγκαλιά μου για να μην πέσεις και χτυπήσεις. Το πρωί σου δίνω σπάνια φυτά για το πρωινό σου ... Είσαι τόσο εσύ ... Με κάνεις και μένα να είμαι εγώ ... Το πρωί βάζεις μια κουταλιά brown sugar στον καφέ σου, ανάβεις ένα Gauloise. Με κάθε εκπνοή, το σπίτι γεμίζει χρώματα, πυροτεχνήματα. Θέλω να σε φάω και να σε φτύσω από την τόση λατρεία ...
Αν σε χάσω ... Μόνο ο θάνατός μου, μόνο το αίμα, μόνο αν πιω το αίμα σου θα ησυχάσω".

Και σκέφτομαι. Η Καραπάνου έγραψε αυτά τα λόγια το 2004, 3 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας της (2001) και ... 4 χρόνια πριν το δικό της χαμό.

Ησύχασε, άραγε, τώρα;