Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολόγηση: | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
#2
|
|
||||
Έγώ πάντως γιατί αναρωτήθηκα: Γιατί μας μαλώνει πάλι;
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#3
|
|
||||
[QUOTE=purple anemone;204580]Έγώ πάντως γιατί αναρωτήθηκα: Γιατί μας μαλώνει πάλι;/QUOTE]
Γιατί απάντησες ; Στόχος δεν είναι μαλώσω κανένα, αλλά να παρακινήσω τους νέους μας φίλους. Αν έδωσα να καταλάβετε ότι σας μαλώνω, μάλλον απέτυχα του σκοπού μου
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#4
|
|
||||
γιατι εγω ειμαι ενας απιστευτος μαζωχας και επειδη τα εγραψες εσυ που εισαι (παντα) ενα μικρο και γλυκο χαμοδρακακι,,,
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια |
#5
|
|
||||
Τα διάβασα όοοοοοολα αυτά (που όταν βλέπω "σεντόνια", κάνω τον pap-ίτο), διότι είναι σκέψεις και προβληματισμοί ενός ακροβασιανού και όχι απλά ένα κόπι-πέιστ από ιδέες άλλων...
__________________
Ό,τι προλάβουμε |
#6
|
|
||||
Αλλά μ' αρέσει να σε πειράζω, και μετά ν' απολογείσαι, και μετά να σου θυμίζω πόοοσο μ' αρέσει να σε πειράζω, και... πάει λέγοντας! Πάντως στα σοβαρά, ήταν πολύ ωραίο όλο αυτό
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#7
|
|
||||
Έτσι, για να καταλάβουν τα νέα μας μέλη, τι τραβάει ένας φτωχός, πλην τίμιος, admin.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#8
|
|
||||
__________________
μιαπαπιαμαποιαπαπια |
#9
|
|
||||
Έλα ντε! Γμ την τύχη μου γμ... Με έχετε ριμάξει στη Ναυμαχία... μουρμουρμουρ...
__________________
Για λόγους οικονομίας έσβησε το φως στο τούνελ... |
#10
|
|
||||
Έλαβα προς έγκριση ένα μήνυμα από νέο μας μέλος και σας το μεταφέρω αυτούσιο:
__________________
Ό,τι προλάβουμε |
#11
|
|
||||
"«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο; Γιατί; Γιατί;» Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης και περπατεί. ................................................" (Η κατάρα του πεύκου του Ζαχαρία Παπαντωνίου) Γιατί η περιέργεια σκότωσε τη γάτα!! ...και γιατί η περιέργεια είναι ο μοχλός της εξέλιξης...
__________________
«Όποιος έχει το πόδι του έξω από τη φωτιά, μπορεί εύκολα να δώσει συμβουλές σ' αυτούς που καίγονται» Αισχύλος |
#12
|
|
||||
Προς τα νεα μέλη
ήμουνα γραμμένος από το 1988 άλλα μετά χάθηκα. Έτρεχα να ζήσω την οικογένεια μου και δεν προλάβαινα τίποτα άλλο να σκεφτώ. Ώσπου μια ήμερα που είχαν συμβεί μύρια πράγματα στην ζωή μου και κλείστηκα στον ευατον μου αποφάσισα να ξαναμπώ στην acrobase. Ως δια μαγείας ενώ δεν ήξερα σχεδόν κανένα εκτός από ελάχιστους "Αρχαίους" άρχισα να γράφω στα "πεταχτά" αμέσως όλοι τρέξανε μέσω διαλόγου να με βοηθήσουν να λύσω την κρίση που περνούσα και πράγματι βγήκα νικητής, όλα φτιάξανε στην ζωή μου και όλα αυτά χάρη στους "αγνώστους" που μιλούσα στα πεταχτά. Συμπερασμα αξίζει για κάθε καινούργιο μέλος να μπει στην παρέα μας κέρδος θα έχει |
#13
|
|
||||
Διαβάζοντας όλα αυτά τα γιατί για τα νέα μέλη, και εγώ σαν νέο μέλος μόλις 8 μηνών, θα ήθελα να πω τις εμπειρίες μου από την acrobase..
Στις αρχές Φεβρουάριου, σε μια εκπομπή της ΝΕΤ αν δεν κάνω λάθος ,συζητούσαν για τα 20 χρόνια ενός site με καλεσμένο τον Στέλιο. Εγώ όχι με μεγάλη εμπειρία στο διαδίκτυο σημείωσα την διεύθυνση, και μπήκα από περιέργεια να δω αν όλοι αυτοί οι έπαινοι για το site είχαν κάποια βάση Παρακολούθησα σαν επισκέπτης κάποια θέματα, και διαπίστωσα πόσο αξιόλογα ήταν, όπως και τα μέλη που συμμετείχαν. Αποφάσισα να κάνω εγγραφή, για να μπορώ να συμμετάσχω σε αυτήν την όμορφη παρέα. Στην αρχή προβληματίσθηκα λίγο, λόγο του τρόπου γραφής ,και τις ιδιαίτερης μόρφωσης του κάθε μέλους ,με την διαφορετική κουλτούρα τους, αλλά ταυτόχρονα με γοήτευε η στενή φίλια που είχατε μεταξύ σας. .Άρχισα δειλά δειλά να μπαίνω στης συζητήσεις, και διαπίστωσα την απλότητα, και την ανθρωπιά όλων τον μελών ,τις συμβουλές όποιες και να είναι αυτές που δίνει ο καθένας ανάλογα την εμπειρία, και την γνώση του σε οποίον τη ζητήσει άσχετα αν είναι μέλος η όχι., την κατανόηση των sysop όταν υπάρχει κάποια αντιπαράθεση απόψεων…Και πάνω από όλα έναν τέλειο Καπετάνιο…. Όλοι η παρέα εδώ σε κάνει να μην αισθάνεσαι άβολα, και μετά από λίγο χρονικό διάστημα νομίζει κανείς ότι τους γνωρίζει προσωπικά και ότι και να χρειαστεί πάντα θα υπάρχει μια γνώμη η συμβουλή, ή λύση σε κάποιο πρόβλημα… Αυτό είναι το δικό μου γιατί...... Να είστε όλοι πάντα καλά…. |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην giannis.@ για αυτό το μήνυμα: | ||
amigos (05-10-08) |
#14
|
|
|||
Καλημέρες
__________________
Let's call it an accidental feature -- Larry Wall |
#15
|
|
||||
Ήθελα να κάνω καινούριο θέμα, μα δεν ξέρω ακόμα πώς. Το βάζω εδώ, νομίζω μια χαρά ταιριάζει.
Η νέα τεχνολογία άλλαξε, λέει, το ρου της ιστορίας. Έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε, λέει, ακόμα και από το ύπαιθρο, με κάποιον που είναι στην άλλη άκρη της γης. Μα το πιο καταπληκτικό, μπορούμε όλοι μας, δυνητικά και αναστρέψιμα, να γίνουμε φαντάσματα. Με τη μικρή εμπειρία μου, θα σας πω τις εντυπώσεις μου. Ας βάλω και τίτλο. Ο ακροβασιανός πύργος με τα μάτια ενός ερασιτέχνιου φαντάσματος Είναι κανας-χρόνος τώρα που τραβούσα νερό από ένα πηγάδι. Μισό γεμάτο βέβαια αλλά με καθαρό νερό, για διψασμένους περιηγητές. Μια μέρα, περιμένοντας να ανέβει το μαγκάνι, έκανα μια έτσι στα ξερόχορτα και τους θάμνους γύρω-γύρω και τι να δω. Ένας επιβλητικός πύργος στη μέση του πουθενά. Στην κορφή φλάμπουρο με ζωγραφισμένο οικόσημο: «Ακρόβαση». Μωρ’ τιν’ τούτο; Άκρη της βάσης; βάση της άκρης; αναρωτήθηκα. Δεν άργησα να βρω την είσοδο. Το σαλονάκι του πύργου όμορφο, τακτοποιημένο, αλλά λαβύρινθος. Θέλει τέχνη και εμπειρία για να προσανατολιστείς. Στους τοίχους της σάλας, αραδιασμένα το ένα δίπλα στο άλλο πορτραίτα των πυργοδεσποτών, περήφανα για το παρελθόν τους στον πύργο. Ο πύργος τούτος δεν είναι ακατοίκητος. Όπως όλοι οι αξιοπρεπείς πύργοι κατοικείται από φαντάσματα. Δεν τα βλέπεις, αλλά τα νιώθεις. Ο συγκεκριμένος έχει πολλά, ζωή να ’χουν, ορισμένα μάλιστα φημίζονται για τη μακροζωία τους. Όπου και να κοιτάξεις, περιφέρονται, σαν σκιές. Αν τα κοιτάξεις κάπως παρατεταμένα, κοντοστέκονται και αρχίζουν και σου μιλούν. Όσο δεν στρέφεις τα μάτια σου, τόσο μιλούν, μιλούν, δε βάζουν γλώσσα μέσα τους. Όταν αποστρέφεις το βλέμμα σου, βουβαίνονται. Και γύρω-γύρω κάμαρες. Κάμαρες, κάμαρες, ατέλειωτες κάμαρες. Έχουν και επιγραφή στην πόρτα. Ανοίγω συνέχεια πόρτες και περιπλανιέμαι στα ενδότερα. Πρώτα στο ισόγειο, με το μεγάλο σαλόνι, μετά στους ορόφους, στις πιο παλιές κάμαρες, αραχνιασμένες, κάνουν κρρρρ όταν σπρώχνω την πόρτα. Κανα-μήνα τώρα, μόνο ένα μικρό μέρος τους έχω καταφέρει να δω. Ξέχασα να πω πως υπάρχουν δυο λογιών φαντάσματα: τα ζωντανά φαντάσματα και τα φαντάσματα φαντασμάτων. Γιατί ναι, στη νέα τεχνολογία έχουν και τα φαντάσματα τα φαντάσματά τους. Στις πίσω-πίσω κάμαρες λοιπόν, κατοικούν συνήθως φαντάσματα φαντασμάτων. Αλλά καμιά φορά περνά και κανένα ζωντανό, που κάτι είχε ξεχάσει φαίνεται. Κάτι παίρνει, κάτι αφήνει, και φεύγει βιαστικό. Όπως και οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς, ίδια κι απαράλλαχτα τα φαντάσματα. Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα χαρούμενα, άλλα λυπημένα, άλλα καινούρια, άλλα παλιά. Καμιά φορά κάποιο σε θυμώνει, κάποιο άλλο σε κάνει να κλαις. Συχνά, μαζεύονται καμπόσα και τσακώνονται. Άλλα πάλι κάνουν πηγαδάκια και γελάνε. Συνήθως εκεί, ανάμεσα στα γελαστά, χάσκει ευχαριστημένο ένα κόκκινο φαντασματάκι, κλείνοντας το μάτι. Ένα πάλι, το αρχαιότερο, απ’ ότι το δείχνουν, αρέσκεται σε μεταμφιέσεις. Μέχρι και καρτούν ντύθηκε το αθεόφοβο. Βέβαια δεν είναι πάντα έτσι εύθυμα και αγαθά. Ώρες-ώρες, όπως και οι άνθρωποι, όταν είναι σε παροξυσμό, μπορούν να γίνουν πολύ κακά. Αλίμονο τότε στο άτυχο που θα σταθεί απέναντί τους. Το υποβάλλουν σε μεσαιωνικά βασανιστήρια, όπως μαρτυρούν οι σκελετοί παρατημένοι εδώ κι εκεί, βουβοί και με παράπονο. Αυτό με λύπησε στ’ αλήθεια. Ω ναι, όπως το είχα υποψιαστεί, έχουν και τα φαντάσματα ψυχή. Κάποια άλλα, σκανταλιάρικα και ατίθασα, σπέρνουν ζιζάνια. Και όταν φτάνουν στα όρια, πετούν ένα: καλά ντε, πλάκα έκανα, μη τσαντίζεσαι. Αλλού, κομψές φαντασματίνες λικνίζονται στους ρυθμούς του βαλς, με τους καβαλιέρους τους, ή φτιάχνουν ωραία αέρινα χειροτεχνήματα. Κάποια νεαρά ζωηρά και οξύθυμα, έρχονται με ορμή, σηκώνοντας τα μανίκια. Άλλες φορές καταφέρνουν να τα ηρεμούν τα μεγαλύτερα και πιο συνετά, άλλες πάλι όχι. Υπάρχουν και κάποια ευσεβή φαντάσματα, λαλίστατα η αλήθεια. Αυτά δεν μιλούν, ψέλνουν. Αν σταθείς και τα κοιτάξεις αρκετά, όρεξη να χεις να τ’ ακούς. Και κανα δυο από το εξωτερικό, λέει, περνούν οροσειρές και ωκεανούς κι έρχονται στο πι και φι και ανταμώνουν. Τώρα τελευταία μπήκε με βιάση ένα, και διαλαλούσε, τινάζοντας σιρόπια παντού: πάρε κόσμε, πάρε κόσμε. Το ακούς να ξεφωνίζει αλλοπαρμένο και σου τρέχουν τα σάλια. Όλο εκπλήξεις είναι αυτός ο πύργος! Εχθές πάλι τι έπαθα! Καθώς περιφερόμουν αμέριμνα, άκουσα συνωμοτικές σιγοψιθυρίσματα. Μ΄ έφαγε η περιέργεια, τα ακολούθησα. Και ξαφνικά, άνοιξε μια καταπακτή και ουπς… έπεσα μες στα σκοτάδια. Άρχισα να ψηλαφώ αριστερά δεξιά, σε μια στιγμή κάπου σκόνταψα, κάτι έριξα, κάποιος το σήκωσε, έπεσα κι εγώ, τέλος πάντων κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Κανα-δυο με χαιρέτισαν, με ξεσκόνισαν. Μωρ απ’ τα ζωντανά είναι τούτα, σκέφτηκα. Και μόλις άρχισαν σιγά σιγά τα μάτια μου να προσαρμόζονται και να ξεχωρίζω δυο τρεις φιγούρες, ξαφνικά άρχισαν ένα-ένα να φεύγουν. Μπα, τι τρόπος! απόρησα. Φαίνεται ήρθα σε ακατάλληλη ώρα. Ααααα δεν θέλω να μείνω μόνη μου στα σκοτάδια, πανικός με κυρίεψε, πιάστηκα από ένα σχοινί που κρεμόταν, αναρριχήθηκα κι έφυγα άρον – άρον. Πλάκα είχε όμως, θα ξανάρθω. ΥΓ. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι σαφώς καλοπροαίρετη και … εντελώς συμπτωματική. |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|