Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Αρθρα / Bulletins > Άρθρα > Αρθρα για τον Άνθρωπο και τον Πολιτισμό
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Αξιολογήστε το θέμα Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 30-09-06, 21:18
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Αφιέρωμα ευγνωμοσύνης

Αποσπάσματα από ένα ημερολόγιο, από πολλές αναμνήσεις, από γεμάτες μνήμες, από πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές, που όμως όλες έχουν την πατίνα μιας εποχής που τελείωσε

Αγαπητέ αναγνώστη μου δεν πρόκειται να διαβάσεις ένα μυθιστόρημα, ίσως κρίνεις το βιβλίο μου χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για σένα και αν νοιώθεις κάπως έτσι ίσως θα ήταν προτιμότερο για όλους μας να το κλείσεις αυτήν την στιγμή.

Τα γραπτά μου δεν είναι φανταστικά, δεν είναι καν λογοτεχνικά, δεν έχω δα αυτό το χάρισμα, θεώρησα όμως υποχρέωση μου να καταγράψω μια ιστορία δύο ανθρώπων, της Μητέρας μου και του Πατέρα μου, γιατί θεώρησα χρήσιμο για τους απογόνους της οικογενείας μας, να τους γνωρίζουν.

Τα στοιχεία μου κατά κύριο μέρος προέρχονται από το προσωπικό ημερολόγιο της Μητέρας μου, που το διατηρούσε από 14 χρονών κορίτσι αλλά και από τις αφηγήσεις των δικών μου ανθρώπων.

Το κύριο μέρος των αναδρομών μου στην Μικρά Ασία προέρχεται από αφηγήσεις της γλυκιάς μου Γιαγιάς, της μητέρας δηλαδή της μητέρας μου.

Οι αναφορές μου στην οικογένεια του πατέρα μου είναι ελάχιστες γιατί ελάχιστες είναι και οι σχετικές πληροφορίες μου.

Η μνήμη της Ξένης και του Παναγιώτη, θα ζουν πάντα στην καρδιά μου, όσο ζω. Κάθε παιδί έχει όλο το δίκαιο μαζί του να παινεύει τους γονείς του, ειδικά όταν έχουν φύγει. Θα με θεωρήσετε ιδιαίτερα υπερβολικό αν σας πω εγωιστικά ότι οι δικοί μου άνθρωποι ήταν λίγο έστω διαφορετικοί.

Αν για κάτι είμαι υπερήφανος στην ζωή μου είναι γι' αυτούς τους δύο ανθρώπους μου. Αγαπούσα και τους δύο πάρα πολύ και επειδή δεν θέλω να έχω μυστικά από εσάς, πρέπει να ομολογήσω ότι ενώ αγαπούσα πολύ τον Πατέρα μου, την Μητέρα μου την λάτρευα με όλη την σημασία της λέξεως. Την θεωρώ μοναδική μάνα, που εξέφραζε τον ηρωισμό, της αυταπάρνηση, το θάρρος, την τόλμη, την αγάπη και την σκέπη που με τα φτερά της σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες προστάτεψε την οικογένεια της.

Δεν κρύβω ότι προσμένω με λαχτάρα την μέρα που θα ξαναβρεθούμε πάλι μαζί σε έναν πιο δίκαιο κόσμο.

Αφιερώνω αυτό το βιβλίο στις αγαπημένες μου ανιψιές, Ξένια, Μάρθα, Αλεξία και Μαρία. Ξεκινώντας αυτό το αφιέρωμα στόχευα εκτός από τις ανιψιές μου και στα παιδιά τους. Καλό θα ήταν να γνωρίσουν και αυτά κάποτε από που προέρχονται. Αυτές οι σημειώσεις είναι ένα μικρό έντυπο απόσπασμα από ένα τεράστιο όγκο που ίσως θα μπορέσετε να διαβάστε στην ηλεκτρονική μορφή του, μιας και η έκδοση του θα πρέπει να είναι οικονομικά αδύνατη .

Μαθητριούλα μικρή βόλταρε στην παραλία του Νέου Φαλήρου με την ποδίτσα της λίγο μετά το σχολείο. Δύο αυτοκίνητα πιο κάτω και ένας σεβάσμιος άνθρωπος με μία κυρία και ένα δύο ακόμα εκεί κοντά λες και τον φυλάγανε. Πλησιάζει τον κύριο και το προσωπάκι της φωτίζεται με το χαμόγελο της, αναγνώρισε τον σεβάσμιο κύριο και με παιδική θρασύτητα τον πλησιάζει.

Κε Βενιζέλε σας αγαπάμε όλοι στο σπίτι μας, θα χαρεί πολύ ο Πατέρας μου αν σας δει, είναι πολύ κοντά θέλετε να έρθετε; Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τη φιλάει στο μάγουλο και της υπόσχεται να έρθει κάποια άλλη μέρα να γνωρίσει τον πατέρα της.

Της άρεσε να λέει αυτή την ιστορία όλο περηφάνια, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να σε φιλήσει ο Βενιζέλος :-)

Οι συμπάθειες της οικογένειας της με τον μεγάλο Ελληνα πολιτικό δεν ήταν τυχαίες. Γεννήθηκε λίγα χρόνια πριν ο Ελληνικός στρατός φτάσει στη Σμύρνη. Το όνομα του Βενιζέλου τότε για όλους τους Ελληνες της Μικράς Ασίας φάνταζε μυθικό.

Πεντάχρονη παιδούλα έζησε τον ξεριζωμό από τη Σμύρνη, ακόμα θυμόταν την πορεία από το σπίτι της, το όμορφο προάστιο Καραντίνα της Σμύρνης, στο Ιταλικό προξενείο που τις φιλοξένησε την ώρα της συμφοράς, λόγω των επαφών του εμπόρου πατέρα της με ξένους.

Στην Γιαγιά μου, την μητέρα της μητέρας μου, στην πραγματική αρχόντισσα, στην γλυκιά εκείνη φυσιογνωμία που έκρυβε μέσα της όλες τις ευαισθησίες του κόσμου, άρεσε να διηγείται ιστορίες από την Σμύρνη. Κόρη του Πέττικα η ίδια, μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της Σμύρνης με τον πατέρα της (και προπάππου μου) να έχει αναλάβει την τροφοδοσία του Αγγλικού στόλου στα Μικρασιατικά παράλια, θυμόταν συχνά τις παιδικές της αναμνήσεις στο σπιτικό των γονιών της.

Είχαν λέει ένα παπαγάλο από τους καλύτερους του είδους, που μάθαινε πανεύκολο να λέει αυτά που άκουγε. Ετσι κάποτε ο πατέρας της Γιαγιάς, μίλαγε με κάποιους φίλους του, και έλεγαν για τους παλιότουρκους που πρέπει επιτέλους να τους διώξουν από την Σμύρνη.
Ενα πρωινό ήρθε στο σπίτι ο Τούρκος ταχυδρόμος της εποχής να φέρει κάτι. Δεν θυμάται η Γιαγιάκα πως το συνδύασε ο παπαγάλος και άρχισε να φωνάζει, έξω οι παλιότουρκοι από την Σμύρνη, έξω οι παλιότουρκοι από την Σμύρνη... Η μητέρα της γιαγιάς μου, κουκούλωσε με μια σακούλα τον παπαγάλο για να μην τον ακούσει ο ταχυδρόμος...

Μια άλλη ιστορία έλεγε και ξανάλεγε η καλή Γιαγιάκα μας, για την συνάντηση του μεγάλου Τούρκου ληστή Τσακιτζή, του επωνομαζόμενου Ρομπέν των Δασών της Μικράς Ασίας, επειδή μοίραζε τα κλεμμένα σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη.
Είχε πάει λοιπόν ο Παππούς στα κτήματα του να μαζέψει τις σοδειές, αρκετά μακριά από την Σμύρνη, στο ανατολικό μέρος της Μικράς Ασίας. Εκεί που κοιμόταν στο αγροτικό του σπίτι, τον ξύπνησαν οι εργάτες του. Είχε έρθει ο Τσακιτζής να πάρει μερίδιο της σοδειάς. Ντύθηκε ο Παππούς και κατέβηκε στην πόρτα να τον συναντήσει. Κάθησαν όλο το βράδυ και μιλάγανε και φυσικά ο Παππούς έδωσε πλούσια σοδειά στον μεγάλο Ληστή. Εκείνος δε με πολύ ευγένεια του εξηγούσε τον προορισμό όλων αυτών των αγαθών.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Τσακιτζής ήταν υπ' αριθμό ένα καταζητούμενος της Τουρκίας.

Πέρασε περίπου ένας χρόνος από το περιστατικό και σε κεντρικό ζαχαροπλαστείο ή καφενείο της Σμύρνης ο Παππούς έπαιρνε τον καφέ του. Με έκπληξη είδε δίπλα του να κάθεται ο Τσακιτζής, ο άλλος τον γνώρισε και μεταξύ των δύο ανδρών ανταλλάχτηκαν κάποια βλέμματα. Ο Παππούς, απ' ότι έλεγε η Γιαγιά, έπεισε με το βλέμμα του τον Τσακιτζή ότι δεν κινδυνεύει από τον ίδιο.
Φευγοντας δε ο Τσακιτζής πλησίασε τον Παππού και του είπε χαμηλόφωνα, σ' ευχαριστώ.

Ηταν εκπληκτικό να ακούει κανείς τις αφηγήσεις της Γιαγιάς για την Σμύρνη. Μου μίλαγε για την αφθονία των αγαθών, για την αγαθή συνύπαρξη όλων των εθνοτήτων της Σμύρνης.

Από απομαγνητοφώνηση των ηχογραφήσεων που της είχα κάνει την ακούμε να λέει.

// Καλέ οι Τούρκοι τσης Σμύρνης, ήταν καλοί άνθρωποι, εργατικοί όλοι δούλευαν σε
// Ελληνες και άλλους και ζούσαν τσις οικογένειες τους.
// Αυτοί οι αναθεματισμένοι αγριάνθρωποι από την ανατολή και οι αναθεματισμένοι
// οι Κούργοι σφάζανε τους ανθρώπους.

Οι αφηγήσεις της Γιαγιάς δεν είχαν τέλος. Οποτε όπως ξαναθυμόταν τον ξεριζωμό τα μάτια της μούσκευαν. Η ελεύθερη αφήγηση που θα ακολουθήσει ήταν πάντα κάτω από ιδιαίτερες καταστάσεις, γι'αυτό εκτός από μία φορά, της αλλαζα κουβέντα όταν μίλαγε για την καταστροφή της Σμύρνης.

Οταν οι Τούρκοι έφτασαν στην Σμύρνη ο Παππούς ήρθε σε επικοινωνία με τον Ιταλό πρόξενο στην Σμύρνη που ήταν καλός του φίλος μιας και προμήθευε τον Ιταλικό στόλο με κάρβουνο ενώ έκανε και εξαγωγές στην Ευρώπη και είχε πολλές διασυνδέσεις.

Εφτιαξαν 45 μπαούλα (!) με τα πιο σημαντικά τους αντικείμενα. Τα παρέδωσαν στο Ιταλικό προξενείο για να τα βγάλει στην Ελλάδα.
Απ' όλα αυτά μόνο ένα ήρθε και περιείχε εικόνες...

Τις πρώτες δύσκολες τρεις μέρες, έμειναν μέσα στο Ιταλικό προξενείο. Ομως έπρεπε κάποια στιγμή να επιχειρήσουν να φτάσουν σε κάποιο πλοίο που θα τους μεταφέρει στην Ελλάδα.
Μια άμαξα του προξενείου με την ιταλική σημαία επάνω, τους οδήγησε μέχρι το λιμάνι. Το πιο φοβερό όμως ήταν όμως να περάσει μέσα από το μπλόκο των άγριων Τούρκων, στην ελεύθερη ζώνη του λιμανιού που δήθεν έλεγχαν οι μεγάλες δυνάμεις και να μπουν στα Ελληνικά πλοία. Εντυσαν την όμορφη μεγάλη τους κόρη Ανδρώ, 17 χρονών τότε, σαν γριούλα, με φούμο στα μάγουλα, με μαντήλι μαυρο στο κεφάλι και όλοι μαζι κατέβηκαν από την άμαξα του Ιταλού προξένου έξω από το τελευταίο μπλόκο των Τούρκων.

Εκεί ήταν η δύσκολη στιγμή, πολλοί Ελληνες εκείνη την στιγμή πιάστηκαν αιχμάλωτοι με την μοίρα που έχουν πάντα οι αιχμάλωτοι αυτού του απαίσιου γένους. Στον Παππού ήθελαν να κόψουν το δάκτυλο επειδή δεν έβγαινε η βέρα του. Η Γιαγιά με δύναμη του έβγαλε την βέρα και μαζί με την δικιά της και τριάντα χρυσές λίρες πέρασαν και μπήκαν στον ελεγχόμενο χώρο και μετά από λίγο επιβιβάστηκαν σε επιβατηγό ελληνικό πλοίο με προορισμό την Μυτιλήνη.
Μαζί τους στο πλοίο η ορφανή κόρη της αδελφής του Παππού η Καλιόπη. Επίσης εκεί είδαν ένα γειτονόπουλο τους που το πήραν μαζί τους, τον Γιάγκο. Ο οποίος είχε χωριστεί με τους δικούς του.

Βαθιά στα εσώρουχα της η Γιαγιά έκρυβε ένα σακουλάκι με τα καλύτερα της χρυσαφικά. Το πέρασε με κίνδυνο της ζωής τους. Αυτά τα χρυσαφικά έκαναν την μοίρα των δικών μου καλύτερη από την μοίρα εκατοντάδων χιλιάδων άλλων.
Μ' αυτά τα χρυσαφικά αγόρασαν σπίτι στο Φάληρο και ο Παππούκας ξεκίνησε δειλά δειλά μια δουλίτσα δικιά του.
Ο Στέλιος και η Κατίνα, ο παππούς και η γιαγιά μου δηλαδή, η Ανδρώ, η Μαρή, η Ουρανία και η πεντάχρονη Ξένη, οι θείες μου και η Μητέρα μου, ξεριζωμένοι από τα μέρη τους ξεκίνησαν μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω τις αναμνήσεις που τους συντρόφευαν στην υπόλοιπη ζωή τους.

Μέσα από το πλοίο έβλεπαν για τελευταία φορά την αγαπημένη τους πόλη, την Ελληνική Σμύρνη, την πόλη στην οποία άκμασε ο Ιωνικός πολιτισμός και φώτισε όλον τον κόσμο. Από τον Ομηρο έως τον Σεφέρη, η Σμύρνη ήταν λίκνο πολιτισμού, πατρίδα μεγάλων ανθρώπων που δόξασαν τον Ελληνισμό.

Μαζί με την οικογένεια του Παππού μου, ήταν και η ανιψιά της Γιαγιάς μου Καλλιόπη, ενώ στο πλοίο που τους μετέφερε στην Μυτιλήνη, είδαν ένα γνωστό τους παλικάρι τον Γιάγκο και τον πήραν μαζί τους μιας και είχε χάσει τους δικούς του. Πρώτος σταθμός του πλοίου ήταν η Μυτιλήνη, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στραγγισμένοι από το κλάμα και την απόγνωση για την χαμένη τους πατρίδα, γύριζαν τους δρόμους ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί για να χορτάσουν την πείνα των παιδιών τους.

Οι εικόνες που μου περιέγραφε η Γιαγιά μου είναι φρικιαστικές, σαν κι' αυτές που σήμερα βλέπουμε στην τηλεόραση από τα Αφρικανικά κράτη. Και τότε δεν υπήρχε καν ο ΟΗΕ και ταυτόχρονα αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, που κουβάλαγαν πολιτισμό αιώνων, είχαν να αντιμετωπίσουν την περιφρόνηση των γηγενών 'Ελλήνων'.

Η Γιαγιά μου χρόνια επέμενε σε εκείνες τις εικόνες. Δεν μπορούσε να πιστέψει το πως από την μια στιγμή στην άλλη οι άρχοντες έγιναν επαίτες. Αρχοντες που μέχρι την στιγμή του ξεριζωμού, φοβόσουν να τους μιλήσεις, ήταν καθισμένοι μαζί με τους άλλους στους δρόμους και στα χωράφια και εκλιπαρούσαν για λίγη τροφή. Ο Παππούς μου πήγε και βρήκε έναν αντιπρόσωπο του στην Μυτιλήνη. Του άφησε για ενέχυρο ένα από τα κοσμήματα της Γιαγιάς και πήρα δύο δωμάτια σε έα καλό Ξενοδοχείο, ενώ έβγαλε εισιτήρια για τον Πειραιά.

Εμειναν προσωρινά σε ένα σπίτι στο Νέο Φάληρο, δίπλα στην εκκλησία της Μυρτιδώτισας. Αργότερα και αφού πούλησαν τα κοσμήματα της Γιαγιάς στην ίδια περιοχή αγόρασαν σπίτι και σιγά σιγά ο Παππούς ξεκίνησε ένα δικό του μαγαζί. Οι τέσσερεις κόρες τους πήγαν στο σχολείο. Η Ανδρώ όμως ξαφνιάστηκε όταν μέσω του Ερυθρού Σταυρού, έμαθε ότι ζητάει να μάθει νέα τους ένας ψηλός κρητικός υπολοχογός που φιλοξένησαν για λίγες μέρες στο αρχοντικό τους στην Σμύρνη.
Ο Υπολοχαγός δεν είχε ξεχάσει ποτέ εκείνα τα όμορφα μαύρα μάτια και μετά αφού συναντήθηκαν ζήτησε σε γάμο την Ανδρώ.

Ο κος και η κα Καλαφατέλη λαμβάνουσι την τιμή να καλέσωσιν υμάς μετά της αξιοτίμου οικογενείας σας, εις τους γάμους της θυγατρός των Ανδρονίκης μετά του κυρίου Χαράλαμπου Ξυλούρη Υπολοχαγού Πεζικού, τελεσθησομένους την 30η Ιανουρίου ημέραν Παρασκευήν και ώραν 8η μμ εν τω Νέω Φαλήρω οδός Ηρακλέους 12.....

Φυσικά εγώ γνώρισα τον ... υπολοχαγό Πεζικού... συνταγματάρχη εν αποστρατεία, ένας πολύ ωραίος άνθρωπος από εκείνη την κατηγορία που σε μαγεύουν τα λόγια του. Γεννήθηκε στα Ανώγεια της Κρήτης και με το χωριό αυτό και η Μητέρα μου και εγώ έχουμε καλούς φίλους και καλές αναμνήσεις.

Η τρίτη στην σειρά κόρη τους η Ουρανία πήγε στην Εμπορική σχολή και έπιασε δουλειά σε ένα γραφείο Ταξιδίων όπου γνώρισε τον μετέπετα σύζυγο της Πάνο Κοσμόπουλο. Εναν άνθρωπο βαθιά καλιεργημένος που λίγο αργότερα ίδρυσε το γραφείο Ταξιδίων Ολύμπια Εξπρές και η καταγωγή του ήταν από την Ολυμπία από την οποία επίσης είχα έχω και θα έχω μεγάλη αγάπη.

Η Μαρίτσα η δεύτερη κόρη δεν κατάφερε να παντρευτεί, στις οικογένειες με σφικτούς οικογενειακούς δεσμούς κάποιος έπαιρνε το φορτίο πάνω του και αναλάμβανε τους γονείς. Η Μαρίτσα ήταν ένας πολύ ζεστός άνθρωπος και πολύ αγαπητή σε όλους. Ηταν η καλή μας θεία, που την είχαμε κοντά μας σε κάθε μας ανάγκη και που με εκείνη μιλάγαμε και λέγαμε τα προβλήματα μας με μεγαλύτερη άνεση απ' ότι στους ίδιους μας τους γονείς. Για μένα προσωπικά η Μαρίτσα ήταν δεύτερη μάνα. Η Μαρίτσα έγινε βοηθός μικροβιολόγου και βοήθησε πολύ ΟΛΗ την οικογένεια.

Η Ξένη, η μητέρα μου, ήταν ένας διαφορετικός χαρακτήρας από τις τρεις αδελφές της, πολύ δυναμική, ζωηρή και θα έλεγα με καλλιτεχνική φλέβα. Δεν είναι μικρό πράγμα το ημερολόγιο της από το οποίο θα πηγάζουν τα γεγονότα που θα σας αφηγηθώ στην συνέχεια και το οποίο διατήρησε για περίπου 55 χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής της....

Τα χρόνια περνάνε, η εκκλησία της Μυρτιδιώτησα έχει έναν νεαρό δεξιό ψάλτη. Ο Παναγιώτης, γεννήθηκε στην Καλαμάτα και αμέσως μετά το σχολείο του ήρθε μόνος του στην Αθήνα για σπουδές ενώ ταυτόχρονα, το εμπορικό του δαιμόνιο τον βοηθούσε να επιζήσει. Οι γονείς του, δύο υπέροχοι άνθρωποι ο Σταύρος και η Παρασκευή κατάγονται από την Κίττα της Μάνης.

Το ειδύλλιο δεν αργεί να γίνει, εκείνος 24 εκείνη 22. Μια μεγάλη αγάπη Δημιουργήθηκε και ο αυστηρός Παππούς ανησύχησε με τις συχνές καντάδες του καλλίφωνου Παναγιώτη.

Κύριε Καλαφατέλη, αγαπώ την Ξένη, εκτιμώ την οικογένεια σας και με σεβασμό ζητάω το χέρι της κόρης σας...

Αργότερα ο Πατέρας μου ισχυριζόταν δήθεν ότι επειδή ήξερε καλό τάβλι έπεισε τον αυστηρό παππού να πει το μεγάλο ναι :-)

Ο Γάμος έγινε τον Οκτώβριο του 1940. Το ζευγάρι των νεονύμφων ήταν στην Κηφισιά για το ταξίδι του μέλιτος την 28η Οκτωβρίου 1940.

Ο πρώτος χωρισμός ήταν κοινός για όλους τους Ελληνες.
Τα γράμματα βροχή από Γιάννινα από Κορυτσά από Αργυρόκαστρο από τους Αγίους Σαράντα.

Υμνοι στον έρωτα και στην αγάπη τους, που από σεβασμό στην σχέση τους, που ήταν ζωντανή στα 50 επόμενα χρόνια θα τους παραλείψω τους περισσότερους.

// Σήμερα Ξένη ήμουν στο ψαλτήρι της Κορυτσάς που ψάλαμε τη δοξολογία, μπήκα
// στην πόλη από τους πρώτους. Εδώ οι Ελληνες μας υποδέχτηκαν λες και ήμασταν
// ήρωες.
// Συγνώμη που δε σου έγραψα Ξένη τόσες μέρες. Είχαμε αποκλειστεί στα χιόνια,
// μεταφέραμε ταχυδρομείο με έναν υπολοχαγό και έναν δεκανέα, όταν μια οβίδα
// μας κτύπησε. Αναγκαστήκαμε να μεταφέρουμε τον υπολοχαγό με τα πόδια στο
// νοσοκομείο μετά από πορεία 3 ημερών. Δυστυχώς έχασε τα πόδια του.
// Η γυναίκα του Υπολοχαγού μένει μόνη της με το παιδί της. Σου γράφω τη
// διεύθυνση αν έχουν ανάγκες να βοηθήσεις.

// Ξένη έμαθα νέα από τον Χαράλαμπο, ήταν σε μια μονάδα εδώ κοντά επικεφαλής
// δεν μπόρεσα δυστυχώς να τον δω. Πες τα στην Ανδρώ να μην ανησυχεί.

// Υπομονή Ξένη μου, θα τελειώσει αυτός ο σοβαρός ο πόλεμος, οι Ιταλοί
// τα έχουν χαμένα δε βλέπω να κρατάνε για πολύ στην Αλβανία.

// Αγάπη μου κάνε υπομονή, σε λίγα χρόνια όλα θα είναι μια ανάμνηση,
// με ζεσταίνει η αγάπη σου, σε λατρεύω...

Ηρθε η υποχώρηση, με τα πόδια όπως όλοι οι Στρατιώτες μας από την Αλβανία, μέσα από κακουχίες και προσπαθώντας να μείνουν μακριά από τον στρατό κατοχής, έφτασε στην Αθήνα και στον σπίτι της Κυψέλης όπου είχαν μετακομίσει στα χρόνια του πολέμου, λόγω των συχνών βομβαρδισμών του Πειραιά.

Ο πρώτος χρόνος κατοχής μαρτυρικός για όλους τους Ελληνες. Ο χειμώνας από τους χειρότερους της Ελλάδος, θέρισε όσους δεν άντεξαν.
Ο Παναγιώτης της δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια, μιας και ετοίμαζαν το πρώτο τους παιδί τον μεγάλο μου αδελφό Σταύρο που γεννήθηκε το 1942. Κατέβηκε στην Καλαμάτα, και γύρισε με πολλά τρόφιμα. Δεκάδες άνθρωποι από αυτά τα τρόφιμα έμειναν όρθιοι, άντεξαν. Αλλοι τα πουλούσαν και θησαύριζαν, οι δικοί μας άνθρωποι μοίραζαν το λάδι σε μπουκαλάκια και σε ανύποπτες στιγμές διάφοροι άνθρωποι μου έχουν πει 'ότι εκείνο το λάδι του πατέρα σου ήταν που μας κράτησε όρθιους'.

Σε όλη την διάρκεια της κατοχής ο Παναγιώτης με τα τρόφιμα που έφερνε από την Καλαμάτα κατάφερε να κρατήσει ζωντανή όχι μόνο την οικογένεια του αλλα και πάρα πολύ κόσμο.

Η Μητέρα μου γράφει :
// Μόλις έφτανε το λάδι το μοιράζαμε σε δεκάδες μπουκάλια της μισής οκάς και
// το διναμε σε όλους τους γνωστούς συγγενείς και γείτονες.

Το 1944 γεννήθηκε και η αδελφή μου. Σημείο εκείνων των καιρών είναι η συγκατοίκηση των οικογενειών. Ετσι στο μεγάλο σπίτι της Φωκ. Νέγρη έμεναν μαζί οι οικογένειες των γονιών μου Παναγιώτη και Ξένης, ο Πάνος Κοσμόπουλος με την αδελφή της Μητέρας μου Ουρανίας με τα δυο τους παιδιά Καίτη και Σπύρο, η άλλη αδελφή της Μητέρας μου Μαρή μαζί με τους γονείς τους, την Γιαγιά μου Κατίνα και τον Παππού μου Στέλιο.

Η κατοχή δύσκολη για όλους, όμως τα βασικά τρόφιμα δεν έλειψαν από το σπίτι μας, μιας και οι δύο μπατζανάκηδες κατέφευγαν συχνά πυκνά στα μέρη καταγωγής τους και τουλάχιστον έφεραν λάδι.

Η απελευθέρωση δεν έφερε τη λύτρωση, από την Κυψέλη.
Εζησαν τις νέες φρικαλεότητες του εμφυλίου. Ηρθαν οι του ΕΛΑΣ να επιτάξουν το σπίτι μας που είχε 9 δωμάτια. Οι δικοί μου τους είπαν ότι είναι μαζεμένοι 4 οικογένειες με πολλα μωρά παιδιά και τελικά τους έπεισαν. Ενας απ'αυτούς όμως κοίταξε μια φωτογραφία του Βασιλέως Κωνσταντίνου και ρωτάει ποιος είναι αυτός; Οι δικοί μου πάγωσαν, η ετοιμόλογη Ανδρώ, που εκείνο τον καιρό μαζί με τον γυιο της Κίμωναις έμενε μαζί με τις αδελφές της , έσωσε την κατάσταση μιας και πετάγεται και λέει, 'Καλέ ένας παππούς μας είναι που πολέμησε το 21 ..... Φυσικά μετά από λίγο το κάντρο που ήταν στο γραφείο του θείου μου Πάνου, εξαφανίστηκε...

Ο θείος Χαράλαμπος πολεμούσε στην ελεύθερη ζώνη μαζί με τον εθνικό στρατό και τους ’γγλους. Ενα βράδυ η υπηρέτρια διπλανού σπιτιού, οργανωμένη στο ΕΑΜ τους ενημέρωσε ότι οι αντάρτες ξέρουν ότι ο Ξυλούρης πολεμάει στην ελεύθερη ζώνη και θα έρθουν να τους πιάσουν όλους. Το ίδιο βράδυ και με κίνδυνο της ζωής τους, έκαναν την μεγάλη έξοδο, μέσα από διασταυρούμενα πυρά, πέρασαν στην ελεύθερη ζώνη και φιλοξενήθηκαν 14 άνθρωποι στο γραφείο ενός δικηγόρου φίλου του πατέρα μου.

Πέρασε και αυτό και σιγά σιγά ο πατέρας μου, ξεκίνησε να δείχνει τα σημάδια της εμπορικής του ιδιοφυίας. Δεν άργησε να κάνει μια μεγάλη περιουσία. Ομως σαν έμπορος είχε ένα πολύ μεγάλο μειονέκτημα. Πίστευε πολύ στους ανθρώπους. Για τον πατέρα μου όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί και είχαν καλή διάθεση. Ο Πατέρας μου πάντα πίστευε βαθιά στον θεό του και τον πίστευε κατά γράμμα.

Μια μέρα η Μητέρα μου του αγόρασε ένα καμηλό παλτό μεγάλης αξίας για εκείνη την εποχή. Μετά από μία βδομάδα ο Πατέρας μου γύρισε στο σπίτι χωρίς το παλτό του.

Γράφει η Μητέρα μου
// Τον ρώτησα Παναγιώτη που είναι το παλτό σου, κάνει κρύο έξω.
// Ουφ λέει θα το ξέχασα στο γραφείο.
// Τον ρώτησα και την επόμενη και την μεθεπόμενη ... όλο μου έλεγε
// ότι το ξέχναγε.
// Τελικά πήρα τηλέφωνο έναν υπάλληλο του και τον ρώτησα αν ειναι εκεί
// το παλτό του. Εκείνος μου είπε ... αν δεν τα μάθατε... είχε έρθει ένας
// ζητιάνος ... κρύωνε και μaζί με λεφτά του έδωσε και το παλτό....

Κάπως έτσι ήταν ο πατέρας μου, από εκείνον είχαν ευεργετηθεί οι πάντες, γνωστοί φίλοι συγγενείς. Προίκισε τις αδελφές του, βοήθησε τ' αδέλφια του, βοήθησε γνωστούς και αγνώστους και πάντα πίστευε στους ανθρώπους, ελάττωμα που δεν συγχωρεί το εμπόριο.

Το δαιμόνιο δεν ησύχαζε, αγόρασε χίλια διακόσια στρέμματα κοντά στην Βαρυμπόμπη, με σκοπό να φτιάξουν έναν οικισμό. Εφτιαξε δρόμο με δικά του έξοδα για να τα αξιοποιήσει. Εκανε εισαγωγές και εξαγωγές, δημιούργησε τεράστια περιουσία.

Η ευπιστία του όμως τον πρόδωσε, έπεσε θύμα απατεώνων και σχεδόν σε μια βραδιά τα έχασε όλα και δεν ήταν μόνο αυτό ... Μια τεράστια επένδυση στο μετάλευμα ενός βυθισμένου πλοίου έφερε την τελική καταστροφή. Ο Πατέρας μου βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, αηδίασε σιχάθηκε και έφυγε στο εξωτερικό για να ξαναφτιάξει ότι μπορούσε για να ζήσει την οικογένεια του. Περιπλανήθηκε στον Λίβανο, στην Σαουδική Αραβία στην Αίγυπτο.

Στην Αλεξάνδρεια γνώρισε έναν υπέροχο άνθρωπο, το αναπληρωτή πατριάρχη και κατ' ουσία πατριαρχεύοντα μητροπολίτη Ερμουπόλεως Ευάγγελο. Μια ξεχωριστή μορφή της Ορθοδοξίας που άκουσε την ιστορία του και τον αγάπησε για την ντομπροσύνη του. Τον έπεισε και τον χειροτόνησε πρώτα διάκονο και αμέσως μετά ιερέα.

Σε όλο αυτό το διάστημα που ο πατέρας αδυνατούσε να στηρίξει την οικογένεια του, ξεπρόβαλε η μεγάλη μορφή της Μητέρας μου.

Μια φαινομενικά απλή γυναίκα μαθημένη σε μια εξαιρετική ζωή με οικιακές βοηθούς, με μεγάλη άνεση, βρέθηκε ξαφνικά να αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης για τα τρία της παιδιά.

Εκεί είχαμε μια μετουσίωση της απλής καθημερινής γυναίκας, στην λιονταρένια θέληση. Φεύγοντας η οικογένεια του Πάνου Κοσμόπουλου από το μεγάλο σπίτι, έμειναν μόνες η Μητέρα μου και η θεία μου Μαρή να τα βγάλουν πέρα, έχοντας μαζί την ηλικιωμένη Μητέρα τους και εμένα με τ' αδέλφια μου, κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού.

Αφήσαμε το μεγάλο σπίτι λόγω αδυναμίας και για δύο περίπου μήνες μας φιλοξένησε στο σπίτι της η Καίτη και ο Χάρης Μπερνίτσας. Μετέτρεψαν το σαλόνι τους σε κρεβατοκάμαρες και το ένα δωμάτιο σαν ... αποθήκη για να βάλουμε τα έπιπλα μας.

Ηταν των πρώτο σκέλος των ανθρώπων που η μητέρα μου, στο ημερολόγιο της, τους χρώσταγε ευγνωμοσύνη.

Ολοι οι άλλοι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που θα αναφέρω αργότερα εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Οι πρώτοι ευνοημένοι από την απλοχεριά του Πατέρα μου, τ' αδέλφια του, ξέχασαν εντελώς ξαφνικά τον άνθρωπο που τους έκανε .....ανθρώπους. Αυτόν που προίκισε τις αδελφές του, αυτόν που τους έντυσε, που τους τάιζε και που τους αποκατέστησε. Ακόμα αυτόν που έβγαλε επί κατοχής τον αδελφό του από την φυλακή σκορπώντας για χάρη του ΟΛΗ την τότε περιουσία του, για να μην τον εκτελέσουν οι Γερμανοί.

Αυτήν την οικογένεια της ξέχασαν όλοι. Όλοι ; Όχι, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις.

Μπορεί το σπίτι των 9 δωματίων να έγινε σπίτι με 3 δωμάτια, όμως τα παιδιά της τα προστάτεψε όπως η λιονταρίνα τα δικά της παιδιά. Πούλησε ότι είχε και δεν είχε, όλα της τα αγαπημένα της κοσμήματα, ακόμα και αυτό που της είχε δώσει η Μητέρα της από την Σμύρνη. Εξακολούθησε με πολλές θυσίες να παραμείνει ο αδελφός μου σε ιδιωτικό σχολείο (Λεόντειο Λύκειο), εμάς να μην μας λείψει τίποτα. Θυσία και έλεος.

Τέσσερεις μορφές στις οποίες ήταν οι μόνες που βοήθησαν στην κρίσιμη εποχή και στις οποίες χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη είναι η θεία μου Μαρίτσα. Στο πρόσωπο της βλέπαμε τον θεό, ήταν η μόνη που εργαζόταν, ήταν η μόνη από την οποία περιμέναμε κάθε μέρα να κουβαλάει στα χεράκια της όλα τα απαραίτητα που θα μπορούσε με τα πενιχρά της μέσα.

Ο Χαρίλαος Μπερνίτσας άνδρας της πρώτης μου εξαδέλφης, ο μόνος άνθρωπος που βρέθηκε κοντά στον πατέρα μου και τον βοήθησε τουλάχιστον να φύγει σε μια κρίσιμη ώρα.
Ηταν εκπληκτικός ο παράλληλος συγχρονισμός της αγάπης που έδειχνε ο Χαρίλαος για τον Πατέρα μου και ο Πατέρας μου για τον Χαρίλαο.

Αν μπορώ εδώ να αντιπαραθέσω και την δικιά μου εκτίμηση ας μου επιτραπεί. Στα χρόνια που ακολούθησαν με τους γονείς μου στο εξωτερικό, ο Χαρίλαος, ο Χάρης για όλους μας, υπήρξε για μένα ένα απίστευτο στήριγμα. Ηταν ουσιαστικά όχι τυπικά ένας δεύτερος πατέρας για μένα. Και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει πιο εύκολα πότε ο άλλος είναι ειλικρινής, γιατί απλά οι άλλοι δεν του δίνουν σημασία νομίζοντας ότι δεν ... καταλαβαίνει. Δεν του είπα ποτέ ευθέως τι ένοιωθα γι' εκείνον, ίσως να φταίει που αντιδρούσε σε κάθε μορφής κολακείας, αληθινής ή ψεύτικης.

Ο Γιάννης Πετρόχειλος που βοήθησε σε σημαντικές δύσκολες στιγμές μας και η Παγώνα Χαμόδρακα που βοηθούσε όσο μπορούσε.
ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ !


Με την μικρή σύνταξη της Μαρίτσας και με τις πωλήσεις αντικειμένων από το σπίτι κατάφερε να μας συντηρήσει. Σε χρόνια δύσκολα ακόμα και όταν την άκουγα να προσεύχεται στον λατρεμένο της θεο να την βοηθήσει, μπροστά μας ήταν η ΜΑΝΑ μας, με μια τεράστια αγκαλιά και με την συνεχή της φροντίδα.

Δεν θέλω να αναφέρω τις ικεσίες της στον θεό που γράφει στο ημερολόγιο της, ήταν η επικοινωνία με Εκείνον από τον οποίο αντλούσε την μεγάλη της δύναμη.

Παρ' όλη την συνεχή βοήθεια της Μαρίτσας και των άλλων περιστασιακά, η Μητέρα μου έδινε τον μεγάλο αγώνα, για να μπορεί κάθε μέρα να μας έχει φαγητό.

Ηταν ένα κρύο βράδυ ενός χειμώνα, δεν είχε παρά να πάρει μόνο δύο αυγά για να ταΐσει τα τρία της παιδιά. Πόσο θυμάμαι θεέ μου την μορφή της, την αγωνία της... έριξε το ένα αυγό στο τηγάνι, κρυμμένος στην πόρτα άκουσα την ικεσία της... Παναγιά μου κάνε αυτό να είναι δίκορκο .... το ευχαριστώ που ψιθύρισε αμέσως μετά με έκανε να καταλάβω ότι η γλυκιά της Παναγιά τής έκανε και αυτήν την χάρη.

Ηταν προπαραμονή Χριστουγέννων, η Μαρίτσα είχε σταματήσει την δουλειά της και περίμενε να πάρει την σύνταξη της. Δεν υπήρχαν λεφτά όχι μόνο για δώρα σε μας αλλά ούτε και για φαγητό. Για πρώτη φορά το σπίτι δεν μοσχομύριζε από τα μελομακάρονα και τα βασιλοπιτάκια. Τα Χριστούγεννα δεν θα υπήρχε η γαλοπούλα στο τσουκάλι ... είχε φτάσει σε απόγνωση ... εμείς τα παιδιά κοιταζόμαστε κατανοώντας την. Είχε πάει 9 το βράδυ και ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε όταν κτύπησε η πόρτα.

Ανησυχήσαμε, ποιος να είναι τέτοια ώρα. Η Καίτη η Ουρανία και οι άλλοι είχαν πάει στην Ολυμπία... ανοίγουμε και εμφανίστηκε ο Γιάννης Πετρόχειλος, δεύτερος ξάδελφος μου από την οικογένεια της μητέρας μου.
Πίσω του υπήρχαν δεκάδες τσάντες ...
Δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το πρόσωπο της Μητέρας μου, πόση αγαλλίαση ένοιωσε. Δώρα και παιγνίδια σε μας, τρόφιμα γαλοπούλα τα πάντα... Ηταν για εμάς ένας πραγματικό άγιος Βασίλης.

Η Μητέρα μου ποτέ δεν ξέχασε τον Γιάννη. Δεν δήλωσε την παρουσία του μόνο εκείνο το βράδυ. Χρόνια αργότερα που του διηγήθηκα αυτή την ιστορία που θυμόμουνα και εγώ με Αντέκρουσε λέγοντας μου ότι και στην κατοχή ο Πατέρας μου είχε σώσει τους δικούς του....

Την άλλη μέρα ο μεγάλος μου αδελφός Σταύρος είπε τα κάλαντα και από τα λίγα χρήματα που μάζεψε πήγε μόνος του και αγόρασε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο μαζί με τα στολίδια του.

Πόσο Της άρεσε να το λέει και να το ξαναλέγει αυτό.... Ο Σταύρος ήταν η μεγάλη της αγάπη. Με πόση περηφάνια αναφέρει τις επιτυχίες του αλλά και τις αταξίες του...

Γράφει :
// Σήμερα δεν ήθελε να πάει στο σχολείο, αλλά να πάει σε ποδοσφαιρικό αγώνα.
// Τηλεφώνησα στην Λεόντειο και ήρθε ένας Φραιρ (ιερωμένος καθολικος δασκαλος
// της Λεοντείου) και τον πήρε, ξαφνιάζοντας τον Σταύρο...
// Μάλιστα οποία τιμωρία του επέβαλαν όταν και την επόμενη Κυριακή το απόγευμα
// τον κράτησαν στο Λύκειο για να μην πάει να δει έναν αγώνα.

Σε άλλο σημείο αναφέρει :
// Σήμερα είχαμε πάει στην γυμναστικές επιδείξεις της Λεοντείου. Εκεί τον Σταύρο
// μου παρασημοφόρησε ο ίδιος ο Γρίβας.

Οταν ο πατέρας χειροτονήθηκε από τον Ερμουπόλεως Ευάγγελο, μας κάλεσε να πάμε στην Αλεξάνδρεια.

Η Μητέρα μου γράφει :

// Μου φαίνεται σαν ψέματα πως θα ξαναδώ τον Παναγιώτη μου. Ομως που πάμε
// που αφήνω τις αδελφές μου την Μπέμπα μου ... Τι θα βρω εκεί;

Με το πλοίο Νεφερτίτη και μέσω Βηρυτού η Μητέρα μου ο αδελφός μου ο Σταύρος και εγώ φύγαμε για την Αλεξάνδρεια. Η 'Μπέμπα' που δεν ήταν άλλη από την αδελφή μου την Καίτη, έμεινε μαζί με την Μαρή και την Γιαγιά, μιας και πήγαινε σε μεγάλη τάξη του Γυμνασίου.

Μετά από δύο μέρες ταξίδι φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Η Μητέρα μου ένοιωσε ένα σοκ όταν από το καράβι είδε τον πατέρα μου μέσα στα μαύρα του ράσσα. Πέρασε καιρός για να συνηθίσει την εικόνα. Εγώ στην Αλεξάνδρεια γράφτηκε στο Αβερώφειο Γυμνάσιο και στην πρώτη τάξη. Ζήσαμε τον Ελληνισμό της Αλεξανδρείας στην αρχή του τέλους.

Γκαμάλ Αμπτέλ Νάσερ είχε κάνει την επανάσταση εναντίον του Βασιλέως Φαρούκ και του φιλοαγγλικού καθεστώτος του και ξεκίνησε τις κρατικοποιήσεις κυρίως από τους ξένους την καταγωγή κατοίκους.

Τον Μάρτιο του επόμενου χρόνου διάφορα προβλήματα μας ανάγκασαν να γυρίσουμε πάλι οι τρεις μας στην Αθήνα. Δυστυχώς εμένα δεν με δέχτηκαν σε σχολείο μιας και είχε παρέλθει το εξάμηνο και δεν παρακολούθησα την υπόλοιπη χρονιά μαθήματα.

Τον επόμενο Σεπτέμβριο ξαναπήγαμε στην Αλεξάνδρεια και εγώ ξαναγράφτηκα στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου. Λίγο μετά τα Χριστούγεννα ο Πατέρας μου πήρε μετάθεση για την ορθόδοξη κοινότητα του Κογκό την τότε Λεόπολβιλ και νυν Κινσάνσα.

Συνοδέψαμε η Μητέρα μου ο Σταύρος και εγώ τον πατέρα μας μέχρι το αεροδρόμιο του Καΐρου. Ηταν μια εφιαλτική νύκτα, έφευγε μακριά μας σε χώρα άγνωστη ο προστάτης μας.

Ενας ακόμα αποχαιρετισμός.
Η Μητέρα μου γράφει :
// Είμασταν μόνοι, με τα δύο αγόρια μου, σε μια ξένη χώρα μέσα σε μέρη που δεν
// ξέραμε. Εφευγε ο άνθρωπος μου για τα βάθη της Αφρικής. Που πάει; Θα τον
// ξαναδώ άραγε;

Λίγες μέρες πριν ο Ερμουπόλεως Ευάγγελος είχε εξασφαλίσει στον Σταύρο μια υποτροφία για σπουδές στο Μόναχο εκεί που σπούδαζε και ο ξάδελφος μου Σπύρος Κοσμόπουλος.

Ο Πατέρας μου περιγράφει, πως ο αείμνηστος Ευάγγελος κέρδισε αυτήν την υποτροφία. Είχε καλέσει τον Γερμανό Πρόξενο και του παρέδωσε το μετάλλιο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας λέγοντας με την βροντερή φωνή του ' Το μετάλλιο του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Λουκά σας το παραδίδω κύριε πρόξενε για τις υπηρεσίες που προσφέρατε στο Πατριαρχείο αλλά και για την υποτροφία που πρόκειται να δώσετε στον υιό του ιερέως Παναγιώτου Χαμόδρακα'.

Μετά από καιρό αφού με την Μητέρα μου γυρίσαμε στην Ελλάδα, η αδελφή μου είχε τελειώσει το σχολείο εδώ και ταξίδεψε πρώτα μέχρι το Λεόπολβιλ και αμέσως μετά την ακολούθησε ο Σταύρος.
Εκεί τα δύο αδέλφια μου γράφτηκαν στο Βελγικό Πανεπιστήμιο Λουβάνιουμ και το επόμενο καλοκαίρι μαζί με την Μητέρα μου πήγα και εγώ για τις διακοπές μόνο μιας και σχολείο δεν υπήρχε εκεί.

Θα πέρναγαν 35 περίπου χρόνια για να ξαναβρεθεί όλη η οικογένεια μαζί...

Στον τέλος των διακοπών μου με πήρε ο Πατέρας μου και πήγαμε από την Λεόπολβιλ στην Γενεύη και στις Βρυξέλλες . Ηταν μια φανταστική εμπειρία για μένα.

Εγώ γύρισα στην Αθήνα και ο Πατέρας μου στο Λεόπολβιλ.

Το εμπορικό του δαιμόνιο δεν θα τον εγκαταλείψει, θα κάνει κάποιες εισαγωγές στον Κόγκο και ξανά θα δημιουργήσει μια καλή περιουσία.

Εκτός των εμπορικών του ενασχολήσεων και αφού ο Πατριάρχης του είπε 'Παναγιώτη στα χωριά μας οι παπάδες, είναι και παπάδες και ζευγάδες. Κάνε ότι θέλεις για να συντηρείς την οικογένεια σου.

Στο Κογκό ο Πατέρας έγινε το επίκεντρο του εκεί Ελληνισμού. Αλλωστε ένωνε όλους τους Ελληνες από όπου και αν πέρασε, δύσκολα κανείς του έλεγε όχι. Κάλεσε τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της παροικίας και τους ζήτησε να του φτιάξουν εκκλησία. Οταν οι εκατομμυριούχοι απόδημοι μας αντέδρασαν τους αφόπλισε, πρόσφερε μισθούς σαν ιερέας έξι μηνών. Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί; Η Εκκλησία κτίστηκε σε 8 μήνες και σήμερα είναι από τα μνημεία της πόλεως Κινσάσα. Ζήτησε να γίνει σχολείο, το κατάφερε πολύ σύντομα να αποσπαστεί καθηγητής από το υπουργείο παιδείας. Σήμερα το σχολείο αριθμεί αρκετούς μαθητές.

Ομως οι συνθήκες στο Κόγκο δεν ήταν οι καλύτερες. Η αδελφή μου και ο αδελφός μου επέμεναν να φύγουν και τελικά πήρε μετάθεση για το Cape Town της Νοτίου Αφρικής. Εμπιστεύτηκε τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει σε ένα πλούσιο Ελληνα, για να τα βγάλει στην Ελλάδα.

Για μια ακόμα φορά εξαπατήθηκε. Τα λεφτά χάθηκαν όλα.

Στην όμορφη πόλη του Cape Town οι συνθήκες ήταν εξαιρετικές. Ο Σταύρος και η Καίτη έπιασαν δουλειά και γενικά η χώρα προσέφερε την ασφάλεια που δεν είχαν στο Κόγκο.

Στο Cape Town, συνέχισε τη δράση του πατέρα μου και των δικών μου Το φιλόξενο σπίτι της οικογένειας ήταν ανοικτό και για πρέσβεις και για φυλακισμένους και για Πατριάρχες και για αρρώστους.

Πόσοι Ελληνες που πήγαιναν στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Cape Town για επεμβάσεις στην καρδιά από τον Dr Κρίστιαν Μπάρναρντ, δε βρήκαν συμπαράσταση στο σπίτι του ιερέως; Πόσα καρδιοχτύπια έξω από τη Χειρουργική μονάδα του διάσημου νοσοκομείου για σοβαρές επεμβάσεις;

Ανήμερα Χριστουγέννων ανάγκασε τον Πρέσβη της Ελλάδος να πάνε παρέα στις φυλακές που είχαν συλλάβει 3 ναυτικούς μας, για βοήθεια.

Και Εκείνη; Εκείνη ήταν πάντα έτοιμη να φιλοξενήσει τον οποιοδήποτε, άσχετα αν ο προσκεκλημένος της ήταν ο Λόρδος Πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας με την Ελληνίδα γυναίκα του ή αν ήταν ένας φουκαράς Ελληνας που βρέθηκε σε ανάγκη. Το νοικοκυριό της απλησίαστο και ζηλευτό για όσους το γνώρισαν.

Στο Cape Town η οικογένεια μας απέκτησε ένα νέο μέλος, που τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, ήταν να αγαπιέται απ' όλους.

Ο Σταύρος παντρεύτηκε την Ελένη Κλαίνου, όχι χωρίς γκρίνιες από την Μητέρα μου για το νεαρό της ηλικίας του. Ομως η Ελένη, η Ελενίτσα για όλους μας, μας κατέκτησε όλους με τα σπάνια φυσικά της χαρίσματα. Το απλόχερο χαμόγελο και την απέραντη καλοσύνη. Εφτασε η ίδια η Μητέρα μου να γράφει στο ημερολόγιο της :
// Μου αρέσει να είμαι στο σπίτι των παιδιών μου (του Σταύρου και της Ελενίτσας)
// νοιώθω καλύτερα εκεί απ΄' όσο στο σπίτι της κόρης μου.

Αυτό δεν σήμαινε ότι η Μητέρα μου δεν αγαπούσε την κόρη της και το άλλο νέο μέλος μας, τον σύζυγο της Καίτης, Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Είναι περίπου το ίδιο συναίσθημα που ένοιωθα και εγώ για μια νύφη που μα καθόλου δεν άργησε να την νοιώσω σαν αδελφή μου. Η Ελενίτσα είχε τον μοναδικό σπάνιο τρόπο να σε κερδίζει.

Είχα να δω τον αδελφό μου και τον Πατέρα μου περίπου 14 χρόνια... Οταν τους είδα για πρώτη φορά στο αεροδρόμιο του Cape Town, ήταν για μένα μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου γιατί ταυτόχρονα γνώριζα και την Ελένη... Θυμάμαι ακόμα την διαδρομή από το αεροδρόμιο του Cape Town στο σπίτι των γονιών μου στο Mountain Road… Εκεί πιάσαμε την κουβέντα και το έβλεπα και στα μάτια του αδελφού μου, το πόσο λείψαμε ο ένας από τον άλλο.

Ηταν για μένα χρόνια απίστευτα σε μια τρυφερή σχετικά ηλικία. Είχα δύο αδέλφια και δύο υπέροχους γονείς και όπως η μοίρα μας έπαιξε άσχημο παιγνίδι και μου τους στέρησε όταν τους χρειαζόμουν.

Θα επιστρέψω στην Ελενίτσα που επίσης η μοίρα τόσο τραγικά ήθελε να μας χωρίσει. Να χωρίσει κυρίως τρία παιδιά και έναν άντρα από μια μοναδική ύπαρξη.

Και ερχόμαστε στην Ελλάδα πολλά χρόνια αργότερα γύρισαν πίσω, η αναζήτηση είχε τελειώσει, αλλά η Παναγιά είχε τελειώσει τη συνεργασία της. Της έκανε τη μεγάλη χάρη που την απασχολούσε τόσα χρόνια. Ολοι στην Ελλάδα αλλά...

Απόρησαν όλοι το πόσο τον κτύπησε ο θάνατος Της. Ηταν δυνατόν να μην σε πονέσει, όταν χάσεις το φως σου; τον άγγελο σου; τη δύναμη σου; την ελπίδα σου;

Ηταν δυνατό κανείς άλλος από τα παιδιά του ή από τρίτους να αντικαταστήσουν το χαμόγελο Της; την υπομονή Της; την αντοχή Της; την ικανότητα Της;

Ακόμα και στο κρεβάτι του μαρτυρίου της, με νοήματα πάλευε να μας πει να προσέχουμε τον Παναγιώτη.. να τους αλλάζουμε ρούχα να κάνει μπάνιο. Με λίγα ίχνη ζωής μέσα της, νοιαζόταν για Εκείνον... Και Εκείνος την κοίταγε στα μάτια.. Χωρίς ομιλία χωρίς να μπορεί έστω τα χέράκια της να κουνάει, πολεμούσε ακόμα και ανήμπορη. Ομως μίλαγαν όλα Της. Περισσότερα απ' όλα μίλαγε το χαμόγελο Της, το χαμόγελο της τελειότητος του όρου Μάνα, που σου έδινε κουράγιο αντί εσύ να της δώσεις.

Είχα την Μάνα μου και τον Πατέρα επί τέλους κοντά μου. Πως θα μπορούσα να τους εμπιστευτώ οπουδήποτε. Μπορείς να ξεχάσεις το πόσο χαμογελούσε όταν κατάφερε να πει μια λέξη, Στειο Στεγιο Στέλιο.. πόσο γέλαγε όλο της το πρόσωπο που σου πρόσφερε τη χαρά της ελπίδας ότι ζω και προσπαθώ.

Εξ μήνες ήμασταν μαζί επιτέλους. Κανένας κόπος δεν μπορούσε να αναπληρώσει την συντροφιά της και εκείνη το ανταπόδιδε πλουσιοπάροχα με την προσπάθεια της να με κάνει χαρούμενο για την πρόοδο της. Μίλησε, έφαγε με τα χέρια της, περπάτησε έστω για λίγο. Ηταν μια δικιά μας νίκη, ανάμεσα σε Εκείνη και σε μένα. Ωρες μέρες μήνες προσπαθειών είχαν βρει αποτέλεσμα. Η Θυσία Της, η αυταπάρνηση Της, η αφοσίωση Της, η υπομονή Της όλα αυτά ήταν Εκείνη.

Κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο όλους αυτούς τους μήνες. Το βράδυ ήθελε βοήθεια και για να μην ενοχλώ τον Πατέρα μου κοιμόμαστε μαζί.
Εκείνο το βράδυ χωρίς ιδιαίτερο λόγο ξύπνησα στις 2 και κάτι. Ηταν ήρεμη, στάθηκα περίεργος που δεν είχε ξυπνήσει γιατί κοιμόταν πάντοτε πολύ ελαφριά, Μαμά είσαι καλά;
Είχε έρθει το δεύτερο εγκεφαλικό ... ήσυχα για να μην καταλάβει τίποτα ο Μπαμπάς τηλεφώνησα στο ... καταφύγιο μου στον Χάρη. Πήραμε τον Γιατρό. Η Μαμά δεν αντιδρούσε. Καλέσαμε νοσοκομειακό .. σ'όλη την διαδρομή καταλάβαινα ότι μου έφευγε, ότι την έχανα.

Οταν ο γιατρός μου είπε.. δυστυχώς την χάσαμε ... έχασα το φως μου. Ένιωσα σαν να με παρασέρνει ο αέρας δεν είχα πουθενά να πιαστώ.

Αν κάθισα να γράψω 1800 σελίδες στην ηλεκτρονική έκδοση, δεν το έκανα σαν ένα παιδί σε μια οποιαδήποτε Μάνα. Ολες οι Μανάδες του κόσμου είναι μοναδικές, καμιά αμφιβολία. Ομως θεώρησα καλό να Την γνωρίσουν και οι άνθρωποι που την έζησαν και δεν την κατάλαβαν ίσως, αλλά και οι φίλοι μου.

Εδώ θα σταματήσω αυτή την περίληψη, είναι αρκετά.

Απαγορεύω αυστηρά κάθε αναδημοσίευση του κειμένου, ολόκληρου ή αποσπασμάτων.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 11-01-07, 21:57
Το avatar του χρήστη KSD
KSD Ο χρήστης KSD δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 29-04-08 18:17
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Προσπαθώ να γράψω κι εγώ για κάποιον σημαντικό άνθρωπο στην ζωή μου! Ταλαιπωρημένο από σπάνια χρόνια αιματολογική ασθένια και από συνεχή εγκεφαλικά.
Τον οποίο έχασα πρόσφατα! Εκείνος ξεκίνησε την βιογραφία του πριν χρόνια και προσπαθώ να την συνεχίσω εγώ! θεωρούσε πως αδικήθηκε από την ζωή πίστευε ότι είχε πολλά να δώσει στους άλλους, να ζήσει, είχε δυό μικρά παιδιά να μεγαλώσει!
παρόλα αυτά το ρητό του ήταν η επιγραφή στον τάφο του Καζαντζάκη...
Ίσως τότε να πίστευε ότι τώρα πια είναι η κατάλληλη στιγμή για να εφαρμοστεί σαυτόν, απλώς περίμενε! Συγνώμη κι Ευχαριστώ!
__________________
Είπαμε, όλα είναι σχετικά......
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 11-01-07, 22:16
Το avatar του χρήστη amigos
amigos Ο χρήστης amigos δεν είναι συνδεδεμένος
Επιζών SysOp
 

Τελευταία φορά Online: 15-03-24 22:58
Φύλο: Άντρας
Η διαθεσή μου τώρα:
Γράψε μας 2-3 λόγια παραπάνω..Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να αποτελούν υπόδειγμα και αξίζει η ζωή τους και η φιλοσοφία τους να γίνεται γνωστή.
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης Αξιολογήστε αυτό το θέμα
Αξιολογήστε αυτό το θέμα:

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 11:42.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.