|
Από Irini5:Γιώργος μου από τα βάθη της καρδιάς μου σε συλλυπούμαι .Το έχω περάσει και εγώ με τον μπαμπά μου , έναν πατέρα ήρωα της ζωής !! Ο πόνος δυσβάσταχτος , η απώλεια μεγάλη. Στην αρχή το μεγάλο κενό , μετά οι μνήμες και τέλος μία μόνιμη θέση στο μυαλό , ότι και να κάνεις , με όποιον και αν μιλάς ο μπαμπάς ΕΚΕΙ να σου τον θυμίζουν όλα.
Θα σας εκμυστηρευτώ κάτι : Μετά τον πρώτο πόνο συνειδητοποίησα ότι πλέων μεγάλωσα και έπρεπε να παίρνω τις αποφάσεις της ζωής μου σαν ενήλικας. Κάθε βράδυ σκεπτόμουν τη ζωή του πατέρα μου από την παιδική του ηλικία ( φτώχια, ορφάνια, παιδί της κατοχής και όμως τα κατάφερε χωρίς να παραπονεθεί ποτέ για τίποτα ) . Και τότε σκέφτηκα ότι ο πατέρας μου ήταν ένας ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ και εγώ έπρεπε να διδαχτώ από αυτόν , αυτή είναι η παρακαταθήκη του για μένα. Πριν φύγει για επάνω , (σίγουρα εκ δεξιών ) ήρθε και με χαιρέτισε , ξυπνάω αλαφιασμένη , κοιτάζω το ρολόι μου ήταν 4:50 π.μ. ( ακριβώς 40 μέρες πριν την ίδια ώρα είχε ξεψυχήσει ) . Τελικά όλοι φεύγουμε , σημασία έχει όταν φύγουν οι δικοί σου άνθρωποι να έχεις κάνει το χρέος σου και να μην έχεις τύψεις. Μόνο αυτό με γαληνεύει . Είπα πολλά …θα μπορούσα να πω άλλα τόσο και άλλα τόσα…
Τελειώνω με αυτό ...ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΦΕΥΓΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΝΑΜΕ…… και ο πατέρας μου , ο πατέρας σου , ο πατέρας της Κατερίνας θα είναι ΕΔΩ να μας κάνουν πιο δυνατούς.
|