...αν έχει κάποιος μάθει
(δικαίωμά του βέβαια) να ‘’διαβάζει’’ τα πράματα όπως περιγράφονται, και να μην τα εμβαθύνει, μοιάζει να θέλει να ξεδιψάσει από την περιγραφή του νερού, χωρίς να κάνει τον κόπο να πιει, όχι βέβαια από την δική ''μου'' αλήθεια, αλλά από την προτεινόμενη Αλήθεια του Προσώπου που λέει: ο διψών ερχέσθω και πινέτω.... Να ξεκουραστεί από μια φωτογραφία που του δείχνει μια όαση… να φωτιστεί από ένα ζωγραφισμένο (γιατί το λαμβάνει ως έχει) αστέρι…
Η Αλήθεια είναι βίωμα και όχι περιγραφή ή ανάγνωση…. και η γνώση χωρίς βίωμα, μια απλή προσθετική
σκιά (και όχι φως όπως εξαρχής υπολογίζεται) στα τοιχεία του νου…
Και η Αλήθεια του Χριστού, είναι Κοινωνία με την Αλήθεια. Θυσία πραγματική και το Σώμα Του με Αίμα, με σάρκα και οστά. Αληθινό, χειροπιαστό, ψαυστό, κατανοητό στο μέτρο (βέβαια) της δεκτικότητας και του βάθους του ποτηριού μας… (υπό την προϋπόθεση ότι το προτείνουμε για να λάβουμε… )...
Από την άλλη, μην τα βάζεις αδιάκριτα με την έννοια της μύησης, ειδικά αν την εξαντλείς μόνο στα αρχαία μυστήρια. Μύηση, όπως την αναφέρω, (και δεν είναι δικός μου, κατά το δοκούν, όρος) είναι εμβάθυνση και η οποία, ΔΕΝ προσφέρεται μόνο στους ημετέρους και κεκλεισμένων των θυρών. Οι θύρες είναι ορθάνοιχτες. Άλλο πράμα είναι αν κάποιος δεν θέλει να κάνει τον κόπο να μπει να δει.
Και το βάθος σε κάθετι που βρίσκεται μπροστά μας στον τρισδιάστατο χώρο, πολύ περισσότερο στα δυσδιάστατα (φωτογραφικά – γραφικά επί των βιβλίων ή παπύρων…) απεικονιζόμενα, απαιτεί διασκοπία και όχι μονοδιάστατη προσέγγιση. Μοιάζει να θέλεις να βρεις Αλήθεια, μάλλον επιζητείς Φως, (δλδ κατά βάθος θέλεις Αληθινό Θεό, παρά το ότι θεομαχείς ή αλλάζεις τους όρους) αλλά ΜΟΝΟ(διάστατα) ιστορικά. Σου τόπα επανειλημμένως, ότι για να βρεις το αντικειμενικό καΛό, πρέπει κι εσύ ο ίδιος, πρώτον να προσανατολιστείς εκεί που έχει Φως, ‘’σαν’’ ηλίανθος στον ήλιο (άνω κι όχι χωροχρονικά πλάγια), και μετά να αγωνιστείς για να φράξεις την διαπίδυση εξ αριστερών, στον νοητό σου κόσμο του καΚού και των ψευδοθεών που επιζητούν ως ανθρωποκτόνοι την ζωή σου/μας (σ'αυτό το σημείο συμπλέουμε ως θεομάχοι των απανθρώπων ψευδοθεών).
Ένα κρεμμύδι ΔΕΝ θέλει ξεφλούδισμα για να βρεθεί ο πυρήνας του;. Ο καρπός που έχει φλούδα ΔΕΝ θέλει ξεφλούδισμα (εμβάθυνση) για να τραφείς και αφομοιώσεις την ουσία του; … δεν νομίζω να χρειάζεται η επεξήγηση ότι μπορεί κάποιος να έχει επιφανειακή ή βαθύτερη γνώση… πχ τρώγοντας ένα πορτοκάλι. Ο ένας που ‘’δοκίμασε’’ την φλούδα και το απέρριψε ως ‘’πικρό’’ και ο άλλος που εμβάθυνε πέραν της φλούδας και έφαγε το μέσα πραγματικά θρεπτικό.
…ίσως κάπως έτσι… έριξες μια επιφανειακή ματιά σήμερα (εχθές, προχθές…) στην ιστοσελίδα, είδες ένα όνομα που προκατειλημμένα θεωρείς ‘’εχθρικό’’ απάνθρωπο ( ; ) θεό… και απεφάνθης:
…Σήμερα διαπίστωσα ότι εκείνο που ονομάζεις Αλήθεια περιορίζεται σε αυτό που περιγράφεις. Δεν υπάρχει δηλαδή κάτι αληθινό, χειροπιαστό, κατανοητό στον πυρήνα αυτής της Αλήθειας.
|
για τον ίδιο θεό μιλάμε; ή άλλον βλέπεις και άλλον εννοείς;
Θεός πέραν ορισμών, είναι Αλήθεια, είναι Φως. Και σαν Φως, είναι ΚΑΙ σωματίδιο ΚΑΙ κύμα. Όχι μόνο σώμα (δλδ ο άνθρωπος τον κατασκεύασε) ή μόνο κύμα (ο ανακούμπητος ασύλληπτος σε αντίληψη Ύψιστος ή ανώτερο Όν).
Μπορεί κάπως έτσι να τον προσεγγίζουν οι διιστάμενες ομάδες (αθέων - μονοφυσιτών), αλλά για την αντίληψή Του ως είναι, θέλει μια κάποια (πέραν των μονοδιάστατων οπτικών κυκλώπων) υπέρβαση.
Γιαυτό και στο τέλος του προηγούμενου μηνύματος έγραψα μια πρόταση - σπόρο, για τη δική σας συνειρμική λογική επεξεργασία.
Πόσο πχ λογική είναι η μονοδιάστατη αντίληψη του φωτονίου ή σωματίδιο ή κύμα; και η εμμονή στην μία μερική αλήθεια; πόσο υπέρβαση χρειάζεται για να αντιληφθεί ο άνθρωπος πως η φύση του φωτός είναι ΚΑΙ σωματιδιακή ΚΑΙ κυματοειδής;
|
…με τα περί φυσικού φωτός …επιστημονική, ιστορική αλήθεια εκ της Αλήθειας και τα περί Θεού, ως Φως, θεολογική αλήθεια εκ της Αυτής Αλήθειας. Αναλογικά. Φυσικοί λόγοι που εν-δεικνύουν Τον Λόγο.
Μήπως η πορεία ζωής δλδ το ‘’πως’’ περνά αυτή από το ένα επίπεδο (μικρο-μικρόκοσμος) στο άλλο ανώτερο (μικρόκοσμος - ανθρώπινο) δεν είναι ενδεικτικό στο πως θα ανέβει ακόμη πιο πάνω; και δεν είναι μόνο ενδεικτικά και ζωντανά στο σώμα (ωόν) και ψυχή του (θεία πνοή), αλλά ΚΑΙ στον κόσμο επί γης αποτυπωμένο, με το σινικό τείχος (οφιοειδές) που ευστοχεί
(όπως καθοδηγεί η ροή των γραφών) ο
λαός να ‘’αιχμαλωτιστεί’’ στην πυραμίδα – ωόν (αίγυπτο) για να εξέλθει ως σκιά ενδεικτική του
Ναού που η έκκληση εισόδου (Αναστάσιμο Σώμα Κυρίου, ως άλλη κιβωτός) είναι σωτήρια. Ολοκληρώνουσα. Κιβωτός με σάρκα και οστά. Χειροπιαστή. Συλληπτή. Όχι φανταστικά διαστημόπλοια κλπ, εκτός κι αν κάπου ‘’αλλού’’ ψάχνει ο άνθρωπος φανταστικά, θεωρώντας τα αυτά, ως πιο φωτεινή πραγματικότητα.
Θυμίζει τον Νασρεντίν Χότζα που έψαχνε στην αυλή του. Τον ρώτησαν λοιπόν κάποιοι…
- τι ψάχνεις στην αυλή σου;
- τα κλειδιά μου.
- και που τα έχασες;
- μέσα στο σπίτι μου
- και γιατί ψάχνεις έξω στην αυλή;
- γιατί εδώ έχει περισσότερο φως…
Και αν ο παραμυθάς έχει δίκαιο… καθώς τα κλειδιά της Βασιλείας εντός ημών εστί… πόσο πιο χαριτωμένο είναι το βίωμα που προτείνει ο άγιος; στο τέλος αυτής της σελίδας; που αφορά την όλη
πορεία του τριωδίου… μέχρι δλδ την Ανάσταση (νου και καρδιάς - όλου του εαυτού)
δλδ στο ηχητικό μήνυμα παραίνεσης
του οσίου Πορφυρίου που με ειλικρινή πατρική αγάπη εξ ΑΛΗΘΟΥΣ ΒΙΩΜΑΤΟΣ μας γνωρίζει;