Οι θετικές προοπτικές που φέρει αυτή η πρακτική έχουν και αντίλογο.
Ένα κομμάτι αυτού είναι ότι πρόκειται για μία νέα θεραπευτική μέθοδο που απαιτεί πολυετή έρευνα και εκτεταμένη εφαρμογή για να μπορέσει να αποτελέσει δοκιμασμένη ιατρική πρακτική. Όμως, οι χαμηλές πιθανότητες που δίνονται για την αξιοποίηση των βλαστοκυττάρων του ομφάλιου λώρου σε συνήθεις θεραπείες (1:2700 για το παιδί μέχρι τα 21 του έτη, 1:1400 για την οικογένεια - «Επιθεώρηση της Παιδιατρικής Αιματολογίας-Ογκολογίας") δεν οδηγούν σε ξεκάθαρο συμπέρασμα, καθώς αλλάζουν στην πορεία τα δεδομένα σχετικά με τις παθήσεις που μπορούν να αντιμετωπιστούν, ενώ αυξάνονται οι πιθανότητες χρήσης από το δότη μετά τα 21 του χρόνια. Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Ανοσολογικού και Εθνικού Κέντρου Ιστοσυμβατότητας «Γ. Γεννηματάς», Αικ. Σταυροπούλου - Γκιόκα και υπεύθυνη της Δημόσιας Τράπεζας Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος, «η μεγάλη εφαρμογή των αρχέγονων βλαστοκυττάρων είναι η αλλογενής μεταμόσχευση. Αυτό γίνεται, πλέον, σε παιδιά και σε ενήλικες σαν μία εναλλακτική πηγή μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Αυτό είναι ρουτίνα πια και έχει δώσει πάρα πολύ καλά αποτελέσματα γιατί τα βλαστοκύτταρα είναι άωρα κύτταρα και μας προστατεύουν από την αντίδραση του μοσχεύματος έναντι ξενιστή και την απόρριψή του. Μία τέτοια μονάδα δεν χρειάζεται να έχει πλήρη γενετική ταυτότητα, κάτι που είναι απολύτως απαραίτητο για έναν δότη».
Η άποψη της κας Σταυροπούλου, όμως, για τη μεταμόσχευση στο ίδιο το άτομο αλλά και το ρόλο των ιδιωτικών τραπεζών είναι τελείως διαφορετική: «Ορισμένοι άνθρωποι θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες της «μίας νύκτας» και να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα σε μία πενταετία και μετά δεν τους ενδιαφέρει τίποτα. Αυτοί κάνουν ευτυχισμένες τις μητέρες λέγοντάς τους διάφορα παραμύθια, όπως «αν μαζέψετε τα βλαστοκύτταρα θα λύσετε το πρόβλημα του παιδιού σας». Ενδεχομένως, αυτή η άποψη να μην είναι 100% λάθος. Ισχυρίζονται, όμως, ότι θα κάνεις αυτόλογη μεταμόσχευση όταν το παιδάκι σου το χρειαστεί. Στην περίπτωση, για παράδειγμα, μίας λευχαιμίας στα 12 ή στα 15. Αυτό δεν ισχύει επιστημονικά γιατί η επίσημη επιστημονική κοινότητα, οι αιματολόγοι, δηλαδή, δεν πρόκειται να πάρουν αυτόλογα κύτταρα να μεταμοσχεύσουν σε ένα παιδί με λευχαιμία. Επομένως, δεν θα υπάρχει κανείς αιματολόγος-μεταμοσχευτής να χρησιμοποιήσει το ίδιο κύτταρο στο άρρωστο παιδί. Θα πάρει άλλο, αλλογενές. Αντίθετα, ενδέχεται μέσα στην οικογένεια να υπάρχει ένα άλλο παιδάκι που θα έχει την ανάγκη. Αυτό έχει εφαρμογή και το μαζεύουμε εμείς, επίσημα. Αυτό δεν το στέλνουμε στις παγκόσμιες δεξαμενές. Έχουμε μαζέψει μέχρι στιγμής περί τις 20 μονάδες, για περιπτώσεις που υπάρχουν προβλήματα μέσα στην οικογένεια, είτε υπάρχει ένα άρρωστο αδερφάκι, με θαλασσαιμία ή οικογενειακό διαβήτη κλ. Όχι, όμως, για πάσα νόσο μαζεύουμε τα κύτταρα για να τα καταψύξουμε. Θα μου πείτε, «μα έτσι που πάει η επιστήμη μπορεί σε δέκα χρόνια να τα χρησιμοποιήσουμε και να κάνουμε παρεμβάσεις». Η πρόοδος της τεχνολογίας θέτει αυτό το σοβαρό ερώτημα. Το θέμα είναι, όμως, πώς τα μαζεύουν, διότι δεν υπάρχει έλεγχος σε αυτή τη διαδικασία. Πρώτα απ' όλα, δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο. Δεν έχει εναρμονιστεί η εθνική νομοθεσία με την ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα. Κάνει ο καθένας ότι θέλει. Αφήνει τους μαιευτήρες να κάνουν αυτές τις συλλογές που δεν είναι οι αρμόδιοι, το δίνουν σε έναν πατέρα, ο οποίος μέσα στην παραζάλη του το δίνει σε μία μεταφορική εταιρεία. Αυτή το στέλνει σε κάποια τράπεζα του εξωτερικού, είτε στις Βρυξέλλες, είτε στην Μ. Βρετανία και είναι ήσυχος ότι όλα είναι εντάξει. Δεν είναι, όμως, έτσι».
Η ανάγκη ελέγχου της ποιότητας επεξεργασίας των δειγμάτων οδήγησε στην δημιουργία διεθνών κανόνων και οργανισμών πιστοποίησης της σωστής λειτουργίας των τραπεζών αυτών. Η Μεγάλη Βρετανία είναι από τους πρωτοπόρους στον τομέα του νομοθετικού πλαισίου και πιστοποίησης λειτουργίας. Ακολούθησαν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία και η Ισπανία ενώ πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ένωση νομοθέτησε το πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να γίνεται η φύλαξη και κρυο-συντήρηση βλαστοκυττάρων. Στη χώρα μας δεν υπάρχει ακόμη νομικό πλαίσιο, ούτε έχει γίνει η εναρμόνιση με αυτό της ΕΕ.
Πηγή :
Καθημερινή