[Xenios]

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει ο νόμος που καθορίζει τις διαδικασίες της υιοθεσίας; Η αφορμή δόθηκε από την ανατριχιαστική εγκατάλειψη της νεογέννητης μικρής σε κάδο των Εξαρχείων και τα πιθανά προβλήματα με τα οποία θα έρθει αντιμέτωπη η πολιτεία, αν τελικώς χρειαστεί να της βρει μια ζεστή αγκαλιά για να μεγαλώσει.

Η γενική αρχή του νόμου είναι ότι πρώτιστο μέλημα είναι το συμφέρον του υιοθετημένου παιδιού. Στην πράξη, όμως, τα πολυποίκιλα προβλήματα που συχνά ανακύπτουν, λειτουργούν κατ’ αρχήν σε βάρος του παιδιού και σε δεύτερο επίπεδο και των ενδιαφερομένων για υιοθεσία γονέων.

Πολλοί από εκείνους που έχουν βιώσει την εμπειρία της διαδικασίας, υποστηρίζουν ότι ο νόμος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ιδιωτικών υιοθεσιών. Οτι, για παράδειγμα... προσποιείται ότι δεν υπάρχουν γονείς οι οποίοι εγκαταλείπουν (επειδή δεν έχουν ή νομίζουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή) τα παιδιά τους και εξαφανίζονται. Και έτσι ζητάει και τη φυσική παρουσία του φυσικού γονέα στο δικαστήριο και την ειδική συναίνεση του φυσικού γονέα προς τους θετούς γονείς. Αποτέλεσμα; Να επιμηκύνονται συχνά τραγικά οι διαδικασίες και να περιμένουν δεκάδες παιδιά -και υποψήφιοι γονείς- στις λίστες αναμονής για χρόνια ολόκληρα.

Τα παραδείγματα άπειρα. Αλλωστε, κάθε ένα από τα παιδιά που φιλοξενούνται στα κρατικά ιδρύματα, έχει τη δική του ιστορία και μόνο ένα κοινό σημείο με τα άλλα που φιλοξενούνται ανά δέκα ή και περισσότερα στους μεγάλους θαλάμους είναι η αίσθηση της εγκατάλειψης αλλά και η λαχτάρα της σωτηρίας! Λόγω της άνθησης, τα τελευταία χρόνια, της ιδιωτικής υιοθεσίας, τα παιδιά που φτάνουν στα κρατικά ιδρύματα είναι όλο και πιο λίγα - και από τα αυτά ακόμη πιο λίγα εκείνα που θεωρούνται απολύτως υγιή. Είναι παιδιά ανήλικων μητέρων, μεταναστριών, τοξικομανών, μητέρων που έφεραν στον κόσμο παιδιά με προβλήματα ψυχικής ή σωματικής υγείας, οι οποίες προστρέχουν στα κρατικά ιδρύματα για να βρουν ένα πραγματικό καταφύγιο για τα παιδιά τους. Πολλές από αυτές τις γυναίκες, στη συνέχεια εξαφανίζονται και σβήνουν πίσω τους τα ίχνη. Κάποιες, πιο λίγες, αλλά πάντως υπαρκτές περιπτώσεις, επιλέγουν να παρουσιάζονται έστω και μία φορά τον χρόνο, μπλοκάροντας έτσι κάθε προσπάθεια του ιδρύματος να βρει μια νέα οικογένεια για το παιδί, το οποίο καταλήγει να περάσει ακόμη και την εφηβεία του σε άλλο ίδρυμα.

Κι ας καταθέτει η κοινωνική λειτουργός ότι, για παράδειγμα, επί πέντε χρόνια στο «Μητέρα» ουδείς επισκέφθηκε το παιδάκι που ετοιμάζεται να βρει μια ζεστή αγκαλιά. Ο νομοθέτης επιμένει να ζητεί από τους φυσικούς γονιούς να παρουσιαστούν και να κρίνουν το υποψήφιο ζευγάρι ή τη γυναίκα που θέλει να υιοθετήσει ένα παιδί. Τους υποψήφιους γονείς, δηλαδή, που τους έχει ήδη προεγκρίνει η κοινωνική υπηρεσία του ιδρύματος, που πέρασαν χρόνια στη λίστα αναμονής, που έζησαν βδομάδες μέσα στο ίδρυμα για να προσαρμοστούν με το παιδί τους, που του ζωγράφισαν τις πρώτες του εικόνες και ετοίμασαν με φροντίδα το παιδικό δωμάτιο. Καλή είναι η τυπολατρία, αλλά εδώ μιλάμε για παιδιά που η άλλη τους επιλογή είναι η ιδρυματοποίηση...

Καθημερινή