[Chressida]

Πάει ο Σεπτέμβρης και μπαίνουμε σε έναν Οκτώβρη ακόμα χειρότερο, και ολονών η απορία είναι πού βρίσκεται επιτέλους αυτός ο πάτος. Να πιάσουμε πάτο, να ησυχάσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε.
Πάω κάθε μέρα στη δουλειά και δεν μιλιέται κανείς. Κατεβασμένα μούτρα και γκρίνια. Η αγανάχτηση του Ιουνίου έχει δώσει τη θέση της στην παραίτηση και την απελπισία. Κανείς δεν έχει όρεξη να διεκδικήσει τίποτα, κανείς δεν έχει όρεξη να φωνάξει ή να διαμαρτυρηθεί. Όλοι με το κεφάλι κατεβασμένο περιμένουν αυτό που είναι να γίνει.
Επίσης, κάθε μέρα πρέπει πρώτα να ενημερωθώ για το τι κινείται, για το ποιοι κλάδοι απεργούν, γιατί αλλιώς θα την πατήσω και θα ταλαιπωρηθώ και δεν θα κάνω τίποτα απ’ αυτά που πρέπει. Η «απεργιακή ενημέρωση» έχει γίνει ρουτίνα καθημερινή.
Σήμερα λοιπόν πήγα στη δουλειά κάνοντας τα πέντε λεπτά διαδρομής μισή ώρα, γιατί απεργούσαν τα μέσα και όταν συμβαίνει αυτό οι δρόμοι είναι αδιάβατοι. Είδα τα μούτρα ολονών, άκουσα τη γκρίνια ολονών όπως συμβαίνει αδιαλείπτως από την 1η Σεπτέμβρη και έφτασε επιτέλους η στιγμή να πάω σπίτι.
Αδιάβατοι οι δρόμοι ξανά, οπότε οπλίστηκα με υπομονή. Μα τι να την κάνεις την υπομονή; Έξω βροχή, πολλή βροχή. Οι δρόμοι πλημμυρισμένοι. Λίμνες, ποτάμια, χείμαρροι. Και μέσα στις λιμνούλες και τα ποταμάκια να πλέουν καραβάκια. Καραβάκια από πλαστικό νάυλον, οι σακούλες δηλαδή από τους κάδους απορριμμάτων (ένας ακόμα κλάδος σε απεργία) Και τα αμάξια να περνάνε από δίπλα τους, από πλάι τους, από παντού. Για τους πεζούς δεν χρειάζεται να πούμε, αυτοί τέτοιες ώρες δεν περνάνε από πουθενά.
Βαρέθηκα… Μπούχτισα… Δεν μπορώ άλλη ασχήμια….