|
...μία απρόσωπη αλήθεια, είναι λογικό, ΜΟΝΟ να κρίνει, να κατακρίνει και ψυχρά, απάνθρωπα, να απορρίπτει. Απεναντίας, η Αλήθεια του Προσώπου, βοηθά, διακρίνει, εντάσσει, συγ-χωρεί. Αυτήν την σοφία (αυτόν τον όρθιο όφι) έχει ανάγκη ο άνθρωπος και όχι της ψυχρής γνώσης (που τελικά ως μη συγχωρετική, είναι απλά, άλλη μια γνώμη).
...Και επειδή Ο Κύριος αναφέρει, ότι, όπου δύο ή τρεις ή πλείστινες εισί συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί εν των μέσω βρίσκομαι, η ιστορική αλήθεια και η θρησκολογική, αφού την εκάλεσε (έμμεσα ή άμεσα Την Αλήθεια), Αυτή ως ταπεινή και φιλάνθρωπη, παρουσιάστηκε. Και ως πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, η πρότασις του ποτηρίου για την κοινωνία Της [εδώ μυστική και μυστηριακή (για την τελείωση των βιωμάτων αυτογνωσίας και θεογνωσίας) εντός της Εκκλησίας], εξαρτάται από τον καθένα...
|