Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #12  
Παλιά 12-08-18, 04:17
Το avatar του χρήστη Moai
Moai Ο χρήστης Moai δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος
 

Τελευταία φορά Online: 11-06-23 21:17
Αρχική Δημοσίευση από befaios Εμφάνιση μηνυμάτων
Επειδή προσωπικά δεν είμαι καθόλου κατασταλαγμένος με την επικρατούσα άποψη και αυτό συμβαίνει γιατί στην πράξη αν κάποιος καθίσει και ακούσει με Ερασμική Προφορά φρίττει παρά μαγεύεται όπως μας αναφέρουν αρχαίες πηγές από την μελωδική ελληνική γλώσσα..
Δηλαδή συγγνώμη ούτε τα μόγγολα δεν μιλάνε έτσι...
Οπότε δεν γίνεται κάπου υπάρχει λάθος.
Δεν μπορώ να ξέρω τί εννοείς λέγοντας 'Ερασμιακή προφορά' και πού έχεις ακούσει, απο ποιόν είναι απαγγελλωμενη, τί εκπαίδευση είχε αυτός, και κατα πόσο πιστή προσπαθεί να είναι. Πράγματι η συμβατική ερασμιακή που χρησιμοποιούν π.χ. στην Αμερική, με αμερικάνικη προφορά, δεν ακούγεται και τόσο ωραία. Ακόμα και τα Λατινικά, διαφορετικά τα διαβάζει ένας Έλληνας, ένας Άγγλος και ένας Ιταλός.

Θα σε παραπέμψω σε αυτό το βίντεο που δεν είναι από Αμερικανό φοιτητή ή καθηγητή που χρησιμοποιεί την ερασμιακή προφορά, αλλά από Έλληνα που χρησιμοποιεί, οπως ισχυρίζεται, τη θεωρητικά ανασυντιθέμενη αρχαία προφορά. Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι ακριβής, αλλά θα συμφωνήσεις οτι είναι αξιοπρεπής, εύηχη, και διατηρεί κάποιο μέτρο και τονισμό:

https://www.youtube.com/watch?v=UdyXlUmD3v4

Και θα αναφέρω ένα απλό παράδειγμα:
Το «και» στη Γρ'Β το έχουν «qe» απο που νομίζουν ότι πρέπει να το προφέρουμε κάϊ;
Το qe (kwe) στη Μυκηναϊκή δεν αντιστοιχεί στο "και" αλλά στο κλασσικό "τε". Είναι ομόρριζο με το λατινικό que.

Καταρχήν οι ήχοι στα ελληνικά άλλαξαν και στα λατινικά δεν άλλαξαν...;
Ας το προσπεράσουμε αυτό.
Καταρχήν τα λατινικά είναι νεκρή γλωσσα, οπότε αδύνατο να αλλάξουν. Μιλάμε για 3 επίμαχα σύμφωνα, τα β, γ, δ (συν τα φ, χ, θ). Αυτά εγώ υποστηρίζω οτι έχουν αλλάξει / απαλυνθεί. Όλα τα υπόλοιπα πάντως είναι πιθανότατα τα ίδια. Λογικό δεν είναι να έχουν υπάρξει έστω ελάχιστες αλλαγές;

Απλώς στη χρήση του λατινικού αλφαβήτου δεν έχουν υποστεί αλλαγές τα b, g, d, με εξαίρεση τα ισπανικά, οπου σε κάποιες περιπτώσεις, έχουν εξέλιξη παρόμοια με των ελληνικών.

Επίσης τα λατινικά διατήρησαν πιο πολύ το /w/ σε σχέση με τα ελληνικά, σαν V, που αργότερα άλλαξε σε /v/.

Και αν λάβουμε υπόψη και την προϊστορία, τα Λατινικά διατήρησαν το ινδοευρωπαϊκό /kw/ σαν qu, ενώ στα ελληνικά υπάρχει μόνο στη Μυκηναϊκή μορφή. Κατόπιν, όπως είδες, απλοποιείται σε π, κ, τ...

Οπότε σε αυτά τα σημεία, η λατινική γραφή και προφορά παρουσιάζει συντηρητισμό.

Αλλά και έτσι να μην ήταν ενα «πβ» είναι κοντά στο «b» αλλά και πάλι δεν είναι το απλό «β».
Επίσης μπορέι να είναι και σύμφωνο όπως λές και όχι δίφθογγος.
Όπως το -φ- όπου ήταν ένα -π- αλλά διαφορετικό.
Το «πβ» όπως το γράφω μπορεί να έχει ήχο συμφώνου σαν διαφορετικό -π-, δηλαδή αν προσπαθήσει κάποιος να πει «πβου» βγαίνει ένα σύμφωνο.
Βρίσκω αλλόκοτη τη θεωρία σου με τα πβ (pw??), τδ και κγ. Δεν έχω ξανακούσει τέτοιους ήχους. και νομίζω πας πολύ μακρυά ενώ η υπάρχουσες θεωρίες μας καλύπτουν. Αν υπάρχουν αλλες γλώσσες που έχουν αυτούς τους ήχους, και αν υπόκεινται σε γνωστούς φωνολογικούς κανόνες, θα μπορούσε κάποιος να τους εφαρμώσει και να επαληθεύσει αν θα μπορούσαν όλες οι αρχαίες λέξεις με pwa, pwe, pwi, pwo κ.ο.κ. να κατέληγαν σήμερα σε βα, βε, βι, βο...

• Αυτό που είπα για το -γ- είναι ότι η αρχαία αλλά και η νέα ελληνική έχουν πολλά -γα-, -γο-, -γου- κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορεί να είχαν το -g- γιατί αυτό σκληραίνει και δίνει άσχημη χροιά.
Η ίδια η ιστορία το έκανε το σημερινό γ, γιατί άλλωστε;
Και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό μέτρο. Εφόσον τα επιστημονικά στοιχεία δείχνουν οτι το γ προφερόταν /g/, το οτι σε κάποιον ακούγεται σκληρό και άσχημο δεν σημαίνει τίποτα, απο τη στιγμή που όλες οι δυτικές γλώσσες (φαντάζομαι, δεν παίρνω και όρκο) έχουν συλλαβές ga-go-gu.

Τα Ιταλικά θεωρούνται εύηχη, όμορφη, μελωδική γλώσσα, και όμως έχουν κάθε λογής συνδυασμων με ba, de, gu, go...

Όταν λοιπόν οι αρχαίοι πρόφεραν β, γ, δ δεν σημαίνει ότι αυτά είχαν τον ήχο των ευρωπαϊκών b, g, d.
Eξάλλου αν αποδεχθούμε οτι προφέρανε μόνο b, g, d, τότε δεν υπήρχαν καθόλου οι ήχοι β, γ, δ.
Αυτό δεν είναι περίεργο και απορίας άξιο...;
Περίεργο σε σχέση με τί; Πιθανοτατα υπήρχε ο ήχος /β/ σε κάποιες διαλέκτους, σαν ενίσχυση του δίγαμμα. Και πάλι όμως δεν υπάρχει τίποτα περίεργο: Γαλλικά, Ιταλικά κ.ο.κ. έχουν b, g, d και καθολου γ, δ οπότε δεν είναι υποχρεωτικό να υπάρχον πάντα αυτά τα σύμφωνα. Τα Ισπανικά πάλι έχουν γ και δ, που όμως είναι απαλυνσεις των g και d (που εξακολουθουν να γράφονται έτσι), όπως στα Ελληνικά.
Επίσης στα πολλά να ξεκαθαρίσουμε τον ήχο w.
Έχω δώσει τα παραδείγματα:
e-wa-ko-ro = Εύαγρος
e-wi-ri-po = ΕFρίπoς (Εύριπος)
Όπου βλέπουμε ότι το -υ- δεν είχε μόνο ήχο -ου- αλλά και -β-.
Για την ακρίβεια /w/, στις διφθόγγους. Αργότερα ενισχύθηκε σε καθαρό β.
Εξάλλου απο τις μεταγραφές γιατί έχουμε τα «Eva», «Levitikon» κτλ.;
Αυτές οι μεταγραφές έγιναν πολύ αργότερα από την εποχή της Γρ. Β'.
Όταν λοιπόν βλέπουμε ένα «MO-RI-WO-DO»ή «RE-WO-TE-RE-JO» αυτά δεν μπορεί να είχαν ήχο b.
[/QUOTE]
Φυσικά και όχι! Είχαν ήχο w, γι' αυτό και το μεταγράφουμε έτσι. Όπως θεώρησα και προηγουμένως, ενισχύθηκε σε b αργότερα, στο διάστημα μεταξύ Μυκηναϊκής και κλασσικής εποχής. Γι' αυτό τα συγκεριμένα παραδείγματα δεν δείχνουν κάτι για την προφορά του Β στην κλασσική εποχή: μας δείχνουν μόνο την αρχαιότερη προφορά της λέξης.
__________________
"E pala ma'a, 'ae lē pala 'upu"-Πολυνησιακή παροιμία
Οι πέτρες φθείρονται, οι λέξεις δε σβήνουν ποτέ
Απάντηση με παράθεση