|
...ο ίδιος ο γέροντας Σωφρόνιος, (όπως αναφέρεται στην βιογραφία του) έχοντας περάσει από ανατολικές προσεγγίσεις, εντοπίζει ουσιώδεις διαφορές του φωτός του αποκομμένου νοός (θολού και αχνού) και του υπέρλαμπρου διαυγούς θεοειδούς, κατόπιν της ενώσεως που επιτυγχάνεται του νου με το Νου, όχι με μάντραμ και επαναλήψεις του ΟΜ, αλλά ΜΟΝΟ με το όνομα Του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Της πεπατημένης και συγκεκριμμένης ασκήσεως, που αναδεικνύει αγίους δια της μονολόγιστης προσευχής, που, η δυναμική των πέντε λέξεων εν νοϊ, είναι προτιμότερη από χίλιες εν γλώττη...
Της ασκήσεως προς αποκατάσταση της συνεχούς (αδιαλείπτου) ''μυστικής'' σχέσης ένωσης (σαν νεύρο κατά το: αδιαλείπτως προσεύχεσθε, το: ει προσευχητέον, παρά αναπνευστέον...) και της ''μυστηριακής'' (όπως αναλογικά στο βιολογικό ζωντανό σώμα: φλέβα - αρτηρία... ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν' αυτώ...).
Αναφέρεται, σε πολλά βιβλία, πως τον διάβολο, δεν τον ενοχλεί κάποιος να πιστεύει γενικώς και αορίστως στον θεό, (γιατί έτσι κι αυτός περνιέται στους πιστούς του, ως δαίμων = θεός), αλλά συγκεκριμμένα στον Τριαδικό Θεό, και Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Εκεί μάλιστα στην αίτηση ελέους... χάνει το παιχνίδι. Ο γέροντας Παϊσιος έλεγε, πως ''συμπροσευχόταν'' με δαίμονες. Έλεγε ο γέροντας Κύριε; έλεγαν και τα δαιμόνια Κύριε. Ιησού, ο γέροντας; Ιησού και τα δαιμόνια (ταγκαλάκια) Χριστέ, Χριστέ! αλλά όταν συνέχιζε ''ελέησόν με'', τα δαιμόνια σιωπούσαν. ΔΕΝ άντεχε ο εγωισμός τους, την υψοποιό ταπεινότητα.
Αφού ο εγωισμός έριξε τους δαίμονες και εξέβαλε τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, η αντίθετη ενέργεια (η ταπεινότητα) θα τον επανεισαγάγει. Η μία ως φυγόκεντρος και η άλλη, ως κεντρομόλος.
Ερχόμενος Ο Κύριος, δεν πλαισιώνεται από μυστικές ομάδες για να τους διδάξει δυνάμεις, γνώσεις... ακόμη και να δώσει (φαντασμαγορικές) διάφορες ιδιότητες, που καθηλώνουν τους θεατές, αλλά!!! μάθετε απ' Εμού ότι πράος και ταπεινός ειμί... και άγιοι γίνεστε ότι άγιος ειμί...
Δεν είναι συμπτωματικό, ότι όπως προαναφέρθηκε και σε άλλο μήνυμα, ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999, και απλά Ο ΘΕΟΣ = 354, όπου 354, είναι οι ημέρες του σεληνιακού έτους. Όχι η περιφορά γύρω από τον αυτόφωτο νοητό Ήλιο... που δωρίζει ζωή, χρώμα, θερμότητα... αλλά του μεγαλύτερου για τη γη αντανακλαστήρος, έμμεσου και ''πολωμένου'' φωτός, που το μόνο που καταφέρνει είναι να πολώνει τις θρησκευτικές συνειδήσεις, να τις προσθέτει σκιές με το ψυχρό (εωσφορικό) του φως....
Έχει όμως ο καλός Θεός γιαυτούς που δεν έχουν δει ακόμη το νοητό ήλιο...
(επιφυλλάσσομαι να ανεβάσω σχετικό σχήμα) γιατί Αυτός ερχόμενος, τα φώτα των αστέρων ''συγκρινόμενα'' ωχριούν και ενώ υπάρχουν στον ουρανό, ΔΕΝ φαίνονται, ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ.
Αυτή είναι η ανατολή των ανατολών, αυτή είναι η Του Χριστού (διαχρονική) Γέννησις και αυτή η ''λογική'' πορεία πίστεως, κάθε ανθρώπου (αν πραγματικά επιθυμεί το Φως):
...οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολής, Κύριε δόξα Σοι!
|