Καθαρή Δευτέρα στην Κυψέλη.
Η καθαρή Δευτέρα, για τα παιδιά σημαίνει χαρταετός και εμείς στην γενιά μας, τους χαρταετούς τους φτιάχναμε μόνοι μας.
Κύριο μέλημα μας να βρούμε καλάμια για τον σκελετό. Πηγή μας ήταν πάντα ένα μικρό λοφάκι, εκεί που ήταν μετά ο κινηματογράφος Roxy, στην Πλατεία Κυψέλης.
Εκεί έμεναν δύο περίεργα γεροντάκια και φύτρωναν εξαιρετικά καλάμια.
Να πλησιάσουμε εύκολα δεν μπορούσαμε, γιατί δεν μας άφηναν να τα κόψουμε….
Κάναμε ολόκληρο επιτελικό σχέδιο. Δύο από εμάς, έκαναν εικονική επίθεση από την επάνω μεριά, έβγαιναν τα γεροντάκια και τους απειλούσαν και οι υπόλοιποι, κόβαμε με την ησυχία μας τα καλάμια, φροντίζοντας να προμηθευτούμε και ένα μικρό … απόθεμα.
Αγοράζαμε κόλλες γλασέ σε δύο τρία χρώματα, από το ψιλικατζίδικο της Κασταλίας και ξεκινάγαμε την κατασκευή.
Μέχρι τα 5μου χρόνια, περιοριζόμουν στον αετό που έκανε ο αδελφός μου, μετά έκανα ΙΧ αετό.
Συνήθως τον πετάγαμε στο πλάτωμα που είναι σήμερα τα σχολεία της Άνω Κυψέλης, αλλά πολλές φορές αλλάζαμε, γιατί είχαμε εχθρικές ενέργειες, από παιδιά άλλων περιοχών, που χρησιμοποιούσαν ξυράφι στις ουρές των αετών, για να μας κλέβουν αετούς και καλούμπα.
Τα καλά ζύγια, η προσεγμένη κατασκευή, η ουρά, ήταν αυτή που έκανε τον αητό μας να διακριθεί και να εξαντλήσει όλη την καλούμπα με το κερένιο σχοινί.
Πολλές φορές κάναμε υπερβολές, όπως μια φορά με τον αδελφό μου, κάναμε έναν αετό θηρίο, δύο μέτρα διάμετρο. Μόνος μου ήταν αδύνατος να τον κρατήσω, με σήκωνε κυριολεκτικά… Για εκείνο τον αετό αγοράσαμε ειδικό σχοινί, το λεγόμενο κορδονέτο….
Παρ’ ότι δεν είχε καθόλου αέρα, εξαντλήσαμε όλο το σχοινί και μόνο η προσπάθεια να τον μαζέψουμε, κράτησε μία ολόκληρη ώρα. Τον φέραμε πίσω σώο και αβλαβή.
Ο θαυμασμός των φίλων μας, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για τους κόπους μας.
Αμόλα καλούμπα λοιπόν.