Βλέπω εδώ το πρώτο αυτό μήνυμα του θέματος...
Αχ να είχα μια μηχανή του χρόνου
Γράφει ο Στέλιος:
Αρχική Δημοσίευση από Xenios
Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να ξαναζήσετε μια στιγμή από την ζωή σας;
Φοβάμαι ότι τα νέα παιδιά δεν θα έχουν και πολλές τέτοιες τάσεις, είναι κυρίως γνώρισμα των μεγάλων ηλικιών. Επίσης συμβαίνει σε όσους έχουν χάσει, πολυαγαπημένα τους πρόσωπα, που είναι δεμένα με τις αναμνήσεις μας.
Ο πιο διακαής μου πόθος είναι να ανακαλύψουν την μηχανή του χρόνου και να γυρίσω πίσω, για να ξαναζήσω κάποιες στιγμές που είναι γραμμένες με ανεξίτηλα γράμματα στην μνήμη μου. Δεν ζητώ να επέμβω, να αλλάξω κάτι, απλά να το ξαναζήσω.
Ας σας περιγράψω μια απ αυτές τις επιθυμίες.
Ρυθμίζω το ρολόι της μηχανής του χρόνου στον Δεκέμβριο του 1955, παραμονές Χριστουγέννων. Στην κουζίνα του παλιού μας σπιτιού, επικρατεί ένας χαμός. Η Γιαγιά εξετάζει όλα τα υλικά με τα οποία θα φτιαχτούν τα περίφημα Σμυρναϊκά τσουρεκάκια, αυτά που εσείς οι απ’ έξω ονομάζεται κακώς Σμυρναϊκά Κουλούρια.
Το κύριο υλικό για την τελική επιτυχία είναι το βούτυρο γάλακτος μέσα σε μεγάλες γυάλες. Οι τέσσερις κόρες της Γιαγιάς μου, περιμένουν με αγωνία το πόρισμα της ειδικού μητέρας τους. Τελικά το βούτυρο παίρνει το τελικό ok και ο έλεγχος συνεχίζεται στο αλεύρι που το είχαν κοσκινίσει σε ένα τεράστιο πήλινο δοχείο.
Όταν όλα βρίσκονται στο τελικό στάδιο η Γιαγιά ζητάει από τα παιδιά, να φέρουν, δώδεκα ταβάδες (μεγάλα τετράγωνα ταψιά των φούρνων). Τα παιδιά γκρινιάζουν, αλλά η υπόσχεση για ένα χαρτζιλίκι, τα κάνει να βγάλουν φωτιές στα πόδια.
Ξεκινάει η διαδικασία του ανακατέματος του βουτύρου με την ζάχαρη που πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά μέχρι να διαλυθεί και ο τελευταίος κρύσταλλος ζαχάρεως. Η μυρωδιά από το βούτυρο αρχίζει να απλώνεται σε όλο το σπίτι και να σπάει μύτες.
Ξεκινάει το ζύμωμα και εκεί η Γιαγιά ελέγχει κάθε φορά πόσο αλεύρι θέλει ακόμα, ώστε η ζύμη να γίνει αφράτη. Η Γιαγιά υπενθυμίζει : προσοχή μην μου τα κάνετε κουραμπιέδες, τσουρεκάκια κάνουμε…
Τελικά δίνεται το τελικό οκ και από τις 4 γαβάθες με την ζύμη και αρχίζει το πλάσιμο σε τρια μπαστουνάκια που ενώνονται στις άκρες. Οι κοπέλες βοηθοί έχουν πλύνει καλά τους ταβάδες και τους έχουν λαδώσει ελαφρά με βούτυρο. Ενώ άλλοι με πινέλο αλείφουν τα τσουρεκάκια αυγό.
Οι συστάσεις της Γιαγιάς εδώ είναι αυστηρές στα παιδιά. Να πείτε στον Κώστα (ο φούρναρης) να μην διανοηθεί να μου τα αφήσει άψητα ή να μου τα κάψει, ρόδινα τα θέλω.
Σε δύο ώρες μετά φόβου γυρίζουμε τα ψημένα τσουρεκάκια στο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να ξαναμυρίσω αυτό το άρωμα.
Η Γιαγιά κάνει έλεγχο σε κάθε ταψί και εγκρίνει ότι είναι εντάξει. Μας χαμογελάει ευχαριστημένη και από την δικιά μας συνεισφορά, μας δίνει από δύο τσουρεκάκια το χαρτζιλίκι μας, ένα ολόκληρο τάλιρο στον καθένα και με την σειρά μας γινόμαστε εμείς ευτυχισμένοι.
Οι κόρες μοιράζονται τα τσουρεκάκια για τις οικογένειες τους και η μέρα τελειώνει εδώ.
Θα ήθελα να τους ακουμπούσα όλους και ας μην με έβλεπαν, να νοιώσω λίγο την παρουσία τους, που τόσο πολύ μου έχει λείψει.
Σ.
|
... έτσι σκέφτομαι...
Σαν να ήταν η Acro, ως τώρα, μια μηχανή του χρόνου... που με τις περιγραφές, τις διηγήσεις, τα όνειρα, τις συνταγές... μας έπαιρνε ο Στέλιος σε ένα όμορφο ταξίδι άλλοτε στις αναμνήσεις του, και άλλοτε στα όνειρα του.
Οι μηχανοδηγοί της παλιάς γενιάς, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου τότε, ήταν ντόμπροι, ανοιχτόκαρδοι και ενίοτε λίγο γκρινιάρηδες.
Έτσι είναι αυτά.
Αλλά μήπως και το φαΐ, δεν θέλει το αλατοπίπερο του για να νοστιμίσει;