...Η Εκκλησία κατά καιρούς, γιορτάζει την ανακομιδή ιερών λειψάνων (ως σύνολο, ή ως μέρη) αγίων, μετακινήσεις (και όχι μόνο τότε, αλλά ΠΑΝΤΑ, κατά το θέλημα του Θεού ) συμβαίνουν θαυμαστά σημεία. Λιτά και μόνο σαν υπόμνηση, αναφέρθηκε για το δεξί χέρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου,
αυτό, που άγγιξε την κορυφή Του Κυρίου. Έχω συναξαριστή, που αναφέρει τα επιτελούμενα θαυμάσια αυτής της χειρός, αλλά δεν τα ανέβασα, γιατί η βάση, δεν είναι θεολογικό φόρουμ, παρά το ότι φιλοξενεί (με αγάπη) σχετικά μηνύματα. Ισχύει, πως αν κάποιος ψάχνει, θα βρει και δεν μπαίνω στην διαδικασία, να αναφέρω (κουραστικές για μερικούς) λεπτομέρειες. Όταν όμως αυτό το γενικά και αόριστα και λιτά αναφερθέντα προσβάλλει την ορθόδοξη πίστη, κατατάσσοντάς την ως δρούσα με παγανιστικά κατάλοιπα και συνήθειες, έ! τότε κάτι δεν πάει καλά. Σε αυτήν και μόνη την περίπτωση, θάταν ‘’μάλλον’’ καλύτερα μια κάποια ακριβέστερη ανάλυση στο θέμα, προς αποφυγή διαστρεβλώσεων και δημιουργίας εντυπώσεων ή στο τέλος τέλος και ενημέρωσης που μάλλον λείπει.
Ο Θεός κάνει τα θαύματα,
δια και δι ευχών των αγίων. Αυτό ‘’δια’’ των αγίων σημαίνει την ενότητα που έχει επιτύχει ο άγιος με τον Άγιο Θεό, ως ένα Σώμα, αυτό που αναφέρει Ο Κύριος, ‘’ίνα ώσι έν’’ και ''ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ''. Έτσι, το ιερό λείψανο, είναι μία
ευσπλαγχνική επέκταση του Λόγου στον εν λόγω λόγο (άνθρωπο - άγιο - όσιο...), που κατά την διάρκεια της ζωής του αγωνίστηκε και κατάφερε αυτήν την Θεία Κοινωνία, ως άρρηκτη ένωση, που σηματοδοτεί την ευλογία, όχι μεταφυσική ή μόνο θεωρητική, αλλά έμπρακτη και με την ψυχή αλλά και με την αναγεννηθείσα σάρκα.
Και εκεί πρέπει να εντοπίσουμε την διαφορά σε αυτά που ‘’φαίνονται’’ σε σχέση με αυτά που ‘’είναι’’, αλλά και αντίθετα.
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει, πως
βλέπομεν (και γνωρίζωμεν)
γαρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγματι.
Μας φαίνεται με τα χοϊκά μας μάτια, (και δυστυχώς πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν
) πως τα μέρη τους είναι διαλυμένα. Αλλού χέρι, αλλού πόδι, αλλού κεφάλι, αλλού αυτί... και αυτό μας προκαλεί μια ‘’κοσμική αναστάτωση’’ (ακόμη και απέχθεια στους αμύητους). Στην πραγματικότητα όμως, στον χώρο του αληθινού και όχι του κατοπτρικά και εν αινίγματι γνωριζόμενου, αυτά είναι ενωμένα αρμονικά, Ζωντανά (με κεφαλαίο Ζ) όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και κοινωνώντα την θεία χάρι, καθώς επέτυχαν στην ζωή τους την συμπύκνωση όλων των ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων ακόμη και των σαρκικών
εις το αυτό σημείο, δλδ όλες τις διαστάσεις του ανθρώπινου είναι, στο ''ευ, στο αεί και μακαρίως (θείο) είναι''. Το κέντρο του επιθυμητικού (στον θώρακα), όπου συγκεντρώνεται η όλη επιθυμία Θεού, κατά το ''επιθυμήσεις με όλην την δύναμη...'' 1η εντολή)...
Ένα απλό παράδειγμα, ίσως μας πείσει για την διαφορά του φαινομένου ορατού, από την αόρατη, αλλά υπερέχουσα σε αξία, κρυμμένη ουσία. Βλέπουμε λοιπόν, έναν εξωτερικά αρμονικό άνθρωπο, ζωντανό (βιολογικά) … με όλα τα του τα μέλη ενωμένα, αλλά σμπαραλιασμένο ψυχικά, δλδ με τις πνευματικές του δυνάμεις διαχυμένες και εγκλωβισμένες, (με αόρατους δεσμούς) σε διάφορα εν-δια-φέροντα. Πάλι, ποιος δεν έχει προβληματιστεί με φαινομενικά ‘’ελεύθερους’’ ανθρώπους αλλά ψυχικά υπόδουλους και άλλους ''φυλακισμένους'' και περιορισμένους (για την αγάπη του Χριστού) πραγματικά ελεύθερους από πάθη;
Τι τελικά μετράει; μόνο η εξωτερική αρμονία; μόνο η εξωτερική ελευθερία; νομίζω η απάντηση είναι ευνόητα αρνητική, αν αυτές οι ποθητές έννοιες ΔΕΝ συνοδεύονται και από τα αντίστοιχα εσωτερικά χαρίσματα, δλδ των μη διαχυμένων πνευματικών δυνάμεων. Εκεί βρίσκεται η μίμηση των αγίων, στην ψυχική ελευθερία! στην συμπύκνωση (και ένωση) όλων των δυνάμεών μας και της ζωής μας, στον Πανάγαθο και Παντοδύναμο και Παντογνώστη (εν ημίν) Θεό.
Το λέει και η λέξη. Α (στερητικό) α-σθένεια… κι αν λογικά ΔΕΝ θαυμάζεται η ασθένεια, αλλά το σθένος, πόσο μάλιστα στην Ορθοδοξία που όταν μιλάμε για στόχο το σθένος, εννοούμε τον πανσθενή Τριαδικό Θεό, δι ευχών ΚΑΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ. ΠΟΤΕ η Ορθοδοξία δεν λάτρευσε, κάτι αποκομμένο, αλλά μόνο το ενωμένο με την συνεκτική δύναμη του καλού Θεού, παρά το φαινόμενον της εξωτερικής αποστάσεως των μελών μεταξύ τους. Όχι μόνο μελών του ενός σώματος (του αγίου) που μοιάζουν να είναι μακρυά το ένα από το άλλο, αλλά ΔΕΝ είναι, αλλά και των μελών (ανθρώπων) του Ενός Σώματος, υπό την Μία Κεφαλή. Σκέψεις, ως απλή ένδειξη, τι σημαίνει Ορθοδοξία, παράδοση, βίωμα.
…Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας έδωκα εις αυτούς, διά να ήναι εν καθώς ημείς είμεθα εν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, διά να ήναι τετελειωμένοι εις εν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας. (Ιωαν. ιζ’22)
...αντιδοξάζοντας ο καλός Θεός, τους Αυτόν δοξάζοντες.