Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #7  
Παλιά 31-08-15, 18:10
Το avatar του χρήστη Easty
Easty Ο χρήστης Easty δεν είναι συνδεδεμένος
ό,τι προλάβουμε
 

Τελευταία φορά Online: 28-12-23 16:56
Φύλο: Άντρας
«Ο Ροφός» - Μέρος 6ο, τελευταίο.

Μέρα με τη μέρα άρχισε να καταλαβαίνει τη γλώσσα των ψαριών.
Όταν άνοιγε διάπλατα τα μάτια του, σήμαινε προσοχή.
Αν σήκωνε απότομα το μακρύ ραχιαίο φτερό, σήμαινε κίνδυνο.
Αν το χαμήλωνε κυματιστά, σήμαινε όλα ήσυχα.

Για να γίνεται κατανοητός, έπρεπε κι αυτός να μιμείται τις ίδιες κινήσεις.
Έλεγχε τις μετακινήσεις των ποδιών, του κορμού και του κεφαλιού του, σαν να χόρευε. Ήταν μηνύματα που ο ροφός καταλάβαινε.

Αρκετές φορές ο ροφός είχε κατευθυνθεί ταχύτατα προς τα κάτω. Τον ακολούθησε, αλλά αντιλήφθηκε ότι το παράκανε. Είχε αναδυθεί με τα πνευμόνια του έτοιμα να εκραγούν.
Ο ροφός ήθελε να τον εισαγάγει στον κόσμο του, μόνο που δεν καταλάβαινε τα ανθρώπινα όρια.

Εκείνες τις ημέρες έμενε πάρα πολύ στη θάλασσα. Ένιωθε κουρασμένος, αλλά δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από κείνη την υπέροχη περιπέτεια.
Ο υπόλοιπος κόσμος του φαινόταν συνεχώς πιο θορυβώδης και πιο κοινός.

Μια μέρα, καθώς κολυμπούσε δίπλα στο ροφό, του φάνηκε πως άκουσε έναν ανεπαίσθητο ήχο: ένα σφύριγμα ή κάτι παρόμοιο.
Προερχόταν από το στόμα του ψαριού!
Ήξερε πολύ καλά ότι τα ψάρια δεν έχουν φωνητικές χορδές. Παρ' όλα αυτά όμως, πρόσεξε ότι ο ροφός κατάφερνε να εκπέμπει ήχου, όταν ήθελε να τον προσέξουν.
Συγκεντρώνοντας όλη του την προσοχή, κατάφερε να διακρίνει ένα πραγματικό μετατονισμό, πότε οξύς, πότε χαμηλός, πότε αργός, πότε ταχύς.

Ύστερα από μερικές μέρες, διέκρινε τους ήχους και των άλλων ψαριών και κατάλαβε ότι η εκπομπή τους μπορούσε να γίνει με διαφορετικούς τρόπους.

Πολλά έτριβαν τους μυς ή χτυπούσαν τα εσωτερικά οστά στη νηκτική κύστη που έπαιζε το ρόλο ηχείου. Τα οστρακόδερμα, αντίθετα, εξέπεμπαν ήχους τρίβοντας τις δαγκάνες.
Εκείνοι οι θόρυβοι μετέδιδαν από μακριά αισθήματα φόβου, πείνας, πόνου, θυμού. Ήταν ερωτικά καλέσματα, σήματα στο κοπάδια, επικλήσεις των παιδιών, καλέσματα των γονιών.
Τώρα που κατάφερνε να τ' ακούει, ένιωθε γοητευμένος. Στη θάλασσα υπήρχε ένα συνεχές ψιθύρισμα.
Κάποιος, στην αρχαιότητα, είχε αντιληφθεί όλα εκείνα που αυτός άκουγε τώρα και είχε μιλήσει για σειρήνες.

Η αδελφή του προσπάθησε δυο μέρες συνεχώς να του μιλήσει, αλλά αυτός δεν πήγε στο τηλέφωνο.
Καταλάβαινε, τώρα, ότι είχε μείνει όχι μόνο εξαιτίας του ροφού και του κόσμου που μαζί του ανακάλυπτε, αλλά και για να μην πάει σ' ένα μέρος όπου θα υπέφερε.
Η μητέρα του είχε πεθάνει κι αυτός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν πιο σημαντικό να ζήσει, παρά να υποφέρει.

Εκείνη τη μέρα, στη θάλασσα, του φάνηκε ότι ο ροφός και τ' άλλα ψάρια συμπεριφέρονταν με ασυνήθιστο τρόπο.
Ένιωθε συνεχή μηνύματα, κάτι άλλαζε.
Τη νύχτα ξύπνησε από το θόρυβο του ανέμου και των κυμάτων.

Για δυο μέρες δεν μπόρεσε να επιστρέψει στη θάλασσα και πέρασε τις ώρες του καθισμένος στην αμμουδιά.
Την τρίτη ημέρα η θάλασσα ηρέμησε.

Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει, όταν έφτασε στην αμμουδιά.
Είδε να πλησιάζει μια βάρκα με δυο άντρες μέσα.
Ο ένας κατέβηκε κρατώντας ένα μεγάλο ροφό.
Ο ψαράς πέρασε δίπλα του. Ο ροφός, νεκρός, κουνιόταν κυματιστά και άγγιζε με την ουρά του το έδαφος.

Ήταν άραγε ο ροφός του;

Έμεινε περισσότερο από μια ώρα καθισμένος μπροστά στη θάλασσα, σαν μαρμαρωμένος.
Γιατί να συμβεί;
Δεν κατάφερνε να αναπνεύσει, δεν έβγαινε η ανάσα του.

Έπεσε στη θάλασσα και απομακρύνθηκε με δυνατές απλωτές από την ακτή.
Τα λευκά σπίτια του νησιού ήταν πλέον μακριά.
Γέμισε τα πνευμόνια του με αέρα και βούτηξε.
Κάτω ακριβώς από αυτόν, υπήρχε ο ροφός του.

Αναδύθηκε αμέσως. Τα γεμάτα με δάκρυα μάτια του τον εμπόδιζαν να βλέπει κάτω από το νερό.
Καταδύθηκε ξανά. Αγγίζοντας με το σώμα του το μεγάλο ροφό, του ήρθε κάτι σαν λυγμός.
Ήταν ευχαρίστηση και πόνος.

Ο ροφός έβγαλε έναν ήχο ίδιο με το δικό του, μια κραυγή ευτυχίας και αγωνίας που φεύγει.
Το ψάρι άρχισε να χορεύει κι αυτός έκανε το ίδιο δίπλα του.
Αναδύθηκε, για να εισπνεύσει και αμέσως ξαναγύρισε κάτω.

Ο ροφός τον άγγιξε και κατευθύνθηκε προς τα κάτω.
Τον ακολούθησε.
Το ψάρι τον περίμενε και ξανάρχισε να κατεβαίνει όλο και πιο βαθειά.
Εκεί κάτω το φως ήταν πολύ αδύνατο, αλλά ο ροφός συνέχισε να κατεβαίνει.
Το ίδιο κι αυτός.

Κατάλαβε ότι δεν θα ξανανέβαινε ποτέ πια.


Άνθρωποι και άλλα ζώα
του Γκουερρίνο Τζορτζέτι.
Μετάφραση: Γεωργίου Κασαπίδη.
Εκδόσεις «Γνώση»


Το διήγημα «Ο Ροφός» είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «ΚΑΤΑΔΥΣΗ» προ εικοσαετίας περίπου, απ' όπου και η μεταφορά σήμερα.
__________________
Ό,τι προλάβουμε
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Easty για αυτό το μήνυμα:
Xenios (01-09-15)